แรกรักสิเน่หา
เขาผู้เห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว แต่เมื่อได้มาเจอกับเธอที่สวยสะดุดตาครั้งแรกนึกอยากได้ครอบครอง จึงพามากักขังในกรงทองมิให้เห็นเดือนเห็นตะวัน
Tags: เสน่หา แรกรัก ซึ้งกินใจ รัก
ตอน: 2/1
2
ณ คอนโดหรูย่านกลางกรุง...
กีรณากลับถึงห้องพักสุดตอนสามทุ่มเศษ กว่าจะจัดการกรุ๊ปทัวร์ให้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพได้ทำเอาเธอเหนื่อยพอดู มาถึงห้องพักได้ไกด์สาวคนสวยทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างอ่อนล้า ไม่อยากทำอะไรทั้ง
สิ้นอยากพักผ่อนเพียงอย่างเดียว เหนื่อยกับการทำงานยังไม่หนักเท่ากับเรื่องที่ประสบ
เสียงนี้ทำให้เพื่อนร่วมชายคาออกจากห้องนอน ตารกาสาวสวยผู้อ่อนหวานเห็นท่าทางนอนแผ่หลาของเพื่อนแล้วถึงกับส่ายหน้ายิ้มขำๆ
“ไปทำงานหรือไปรบมากันแน่กี้”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง กรุ๊ปทัวร์ตระกูลเดียวกันสุดยอดเลย แต่ยังไม่เท่ากับไอ้ผู้บ้ากามเฮงซวยคนนั้น!” เพียงแค่เอ่ยถึงสัมผัสอันจาบจ้วงไร้ความเป็นสุภาพบุรุษร้อนวูบที่ริมฝีปาก รีบเช็ดออกอย่างรวดเร็ว
“ทำไมเช็ดปากแรงอย่างนั้น” ตารกามองไม่วาง
“เช็ดเอาความสกปรกโสโครกของไอ้ผู้ชายบ้ากามออกน่ะซิ”
“พูดให้เคลียร์กว่านี้ได้ไหม”
“เราถูกผู้ชายบ้ากามจูบน่ะซิ” สุ้มเสียงกีรณาโมโหสุดกำลัง
ตารกาตกใจมองเพื่อนร่วมห้องไม่วาง สิ่งที่ได้ยินต้องผิดเพี้ยนไปอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่เพื่อนเสียท่าให้กับผู้ชาย เพื่อนระมัดระวังตัวมาโดยตลอดไม่ยอมให้ผู้ชายหลอกลวงหรือแตะเนื้อต้องตัว ทำมิดีมิร้าย แต่การแสดงออกบอกชัดว่าอาจมีเรื่องนั้นเกิดขึ้น
“กี้เอ่อ...เรา...”
“ตาได้ยินไม่ผิดหรอก เราไปเจอไอ้ผู้ชายต่างชาติเฮงซวยคนหนึ่ง ตอนนั้นอยู่ที่สนามบินฮ่องกง มันเข้ามาถามเราว่าเท่าไหร่...” กีรณาเล่าเหตุการณ์ที่บอกได้คำเดียวว่าเลวร้ายที่สุดที่เคยประสบมา ไม่นึกเลยว่าจะถูกชายแปลกหน้าล่วงเกินกว่าการจับมือถือแขน ชายเลวคนนั้นล่วงล้ำเกินเลยสมควรถูกจับเข้าคุกโทษร้ายคิดทำร้ายผู้หญิง ข้อหานี้ไม่ร้ายแรง จบเรื่องเพื่อนสาวตกใจเป็นคำรบสองเข้ามาจับมือบีบเบาๆ
“โชคดีมากๆ ที่เขาไม่ทำอะไรมากกว่าจูบ...”
“แค่นี้เราจะบ้าตาย อยากฆ่ามันนัก!”
“ไม่ได้นะกี้ เขาอาจเป็นพวกมาเฟียก็ได้”
“มาเฟียก็มาเฟียเถอะถูกเราต่อยหน้าหงายไปตั้งสองที ขออย่าให้เจออีกเลยขอสาปส่งให้ลงนรก ส่วนจูบถือว่าหมาเลียปากแล้วกัน”
“แหมเข้าใจเปรียบ ถ้ากี้คิดได้แบบนี้เราก็หายห่วง กลัวว่ากี้จะคิดมากจนไม่เป็นอันทำงาน” ตารกายิ้มน้อยๆ
“ถึงให้กลุ้มใจมากแค่ไหนเราก็ตัดได้ ดูอย่างเรื่องนั้นหนักจนแทบอยากฆ่าตัวตาย แต่เรายังผ่านมาได้และไม่คิดถึงอีกเลย เฮ้อไม่เอาแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำนอนพรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า” ว่าแล้วลุกเข้าห้องนอนของตน
ดวงตาตารกาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจระคนสงสาร ด้วยรู้อยู่เต็มอกสิ่งที่เพื่อนพูดเมื่อครู่ไม่ใช่ความจริงสักนิดเดียว เพราะเรื่องนั้นหยั่งรากฝังลึกในใจของเพื่อนไม่มีวันลบเลือน และเพื่อนคิดถึงทุกเวลาจนบางวันแอบนั่งเงียบๆ น้ำตาซึมหลายครั้งด้วยกัน ภายนอกที่ใครๆ เห็นว่าเพื่อนเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ หากภายในนั้นอ่อนแอต้องการคนดูแลและเอาใจใส่เพื่อรักษาหัวใจที่บอบช้ำ
บริษัทตะลอนดี...
กีรณาตั้งใจมาบริษัทแต่เช้ากลับไม่เป็นดังใจคิด ค่ำคืนเกิดเหตุที่นำความโมโหมาให้จนไม่เป็นอันหลับอันนอน โทรศัพท์ประหลาดดังเสมือนต้องการกลั่นแกล้ง เพราะไม่มีเสียงใครพูดสักคนเดียวแต่มีสายเรียกเข้ามาทุกๆ ห้านาที หลายครั้งเข้าด่าว่าแล้วทอดสายทิ้งตัดการสื่อสารทั้งหมด เสียงของคนโรคจิตหายปลิดทิ้ง จึงหลับตาลงได้ แต่แล้วต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ผลพวงทำเอาตื่นสาย กว่าจะเดินทางมาถึงบริษัทได้สายพอสมควร
“สวัสดีพี่หวาน” กีรณาทักทายเลขาสสาวหน้าห้อง
“ตายแล้วน้องกี้ ทำหน้าตาเหมือนหลินฮุยอย่างนี้”
“นอนไม่หลับค่ะ” สุ้มเสียงออกไปทางหงุดหงิด “มีโรคจิตโทรมากวนค่ะ ไม่ยอมพูดแต่โทรมาอยู่นั่นแหละ”
“ต๊ายตาย สงสัยโทรมาเพื่อจะได้ยินเสียงผู้หญิงแล้วสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง” น้ำหวานขยะแขยงสุดฤทธิ์
กีรณารู้สึกไม่ต่างกัน “แหงๆ เลยค่ะ โทรมาตั้งหลายครั้งแน่ะค่ะพี่หวาน กี้โมโหด่าเข้าให้แล้วถอดสายทิ้งเลย แล้วนึกว่าจะได้หลับสนิทกลับฝันเห็นผู้ชายบ้ากามลามกจกเปรต...”
“ผู้ชายที่ไหนเหรอน้องกี้”
“ก็...” เรื่องที่ประสบถูกถ่ายทอดให้เพื่อนร่วมงานฟังอีกรอบ เล่าอย่างมีอารมณ์โดยไม่ทันสังเกตว่าตกอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง และคนผู้นั้นได้ยินบทสนทนาของสองสาวชัดเจน แล้วลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“ถ้าเป็นพี่หวานจะเตะผ่าหมากไปเลย หน็อยเห็นเราเป็นผู้หญิงขายตัวได้ยังไงตาต่ำที่สุด”
“ใช่เลยพี่หวาน กี้มานึกๆ แค่ต่อยยังน้อยไป”
บทสนทนาถูกขัดจังหวะเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เลขาสาวกดรับทันที
“หวาน...กี้มาแล้วใช่ไหม ทำไมไม่ให้เข้ามา”
“จริงด้วย ลืมไปค่ะ” สิ้นเสียง วางสายแล้วเอ่ยปาก “น้องกี้ขาพี่ลอนต้องการพบน้องกี้ด่วนค่ะ”
กีรณาเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้วต้องหยุดแค่เพียงหน้าประตูนั้น ผู้จัดการบริษัทหรืออีกนัยคือเจ้าของบริษัทไม่ได้อยู่เพียงลำพัง มีแขกอยู่ด้วย และแขกคนนี้ทำเอาต้องถอยหลังผลุบหายจากห้องในฉับพลัน
“ทำไมออกมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะน้องกี้”
“ไอ้ผู้ชายบ้ากามลามกคนนั้นอยู่กับพี่ลอนได้ยังไง”
“ผู้ชายบ้ากามที่ไหน นั่นคุณราฮิมเจ้าของราฮิมคอนโดต่างหาก” น้ำหวานยิ้มเอียงอายพร้อมทำตาหวานฉ่ำ “คุณราฮิมสุดหล่อมาดเข้มกระชากใจสาวๆ ที่ซู้ด ทั้งหล่อและรวยใครก็อยากเป็นแฟน”
“ใครบอกว่าเขาเป็นคนรวย นายนี่แหละเป็นผู้ชายบ้ากามที่เห็นกี้เป็นผู้หญิงขายตัวคนนั้นไงคะ” กีรณาเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวสุดฤทธิ์
“ผมไม่ใช่ผู้ชายบ้ากามสักหน่อย” ผู้ที่ถูกกล่าวถึงก้าวออกจากห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกระชากใจสาว ที่ทำเอาน้ำหวานส่งสายตาหวานซึ้ง
ผิดกับเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องที่จ้องตาเขียวปั้ด อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ตะลอนผู้จัดการบริษัทและเป็นเจ้าของวัยสี่สิบจับตาไม่วางก่อนมองเลยมายังแขกคนสำคัญที่ปรากฏตัวมาแบบงงๆ แต่เมื่อแนะนำตัวคล้ายว่าเป็นคนคุ้นเคย
“ดูกี้อารมณ์ไม่ดี ใครทำอะไรให้”
“พี่ลอน...ผู้ชายคนนี้มาทำไม”
“ผู้ชายที่กี้ว่าชื่อคุณราฮิม เป็นเจ้าของราฮิมคอนโดที่พี่ซื้อสองห้อง และเป็นเจ้าของคอนโดที่กี้กับเพื่อนอยู่”
“เจ้าของคอนโดอะไรคะ เขาเป็น...”
“คนรักของคุณกี้” ราฮิมยิ้มละไมท่าทางอารมณ์ดีกว่าเธอหลายเท่า
“คนรักบ้าบอน่ะซิ!”
“พูดไม่เพราะเลยคุณไกด์คนสวย”
“จริงด้วย คุณราฮิมเป็นลูกค้าของเราต้องพูดดีๆ กับเขานะกี้” ตะลอนเตือนเบาๆ
“ลูกค้า”
“ใช่” ลูกค้าคนสำคัญตอบแทน “ผมอยากเที่ยวกรุงเทพเจ็ดวันเจ็ดคืน โดยมีคุณเป็นไกด์นำเที่ยว”
ไกด์คนสวยจ้องเขม็งก่อนยิ้มเยาะ “ฝันไปเถอะ!...” ก่อนจะหันมาทางผู้จัดการ “ถ้าพี่ลอนบังคับกี้ให้ทำงานนี้ งั้นกี้ลาออก!” พูดจบเดินหนีออกจากบริษัทให้รู้แล้วรู้รอด คงเป็นเวรกรรมที่นำพาให้ผู้ชายบ้ากามอย่างนั้นเกิดเป็นคนไทย และสั่งให้เขามาตามรังควานนับแต่นี้ไปชีวิตคงหมดความสุข เพราะหนีไม่พ้น
“ต้องพ้น!”
“ไม่พ้น” ราฮิมตามมาทันก่อนเธอหนีหาย “ผมเป็นคนที่อยากได้ใครแล้วต้องได้”
“ฉันก็เป็นคนที่เกลียดแล้วต้องหนี” เธอต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าเกลียดมากเข้าคงฆ่าให้ตาย”
“น่ากลัวจริงๆ”
ท่าทางเขายียวนกวนโทสะได้ดีทีเดียว หญิงสาวกัดฟันข่มความรู้สึกเต็มกำลัง “ฉันไม่ได้ขู่แต่ทำจริง”
“ผมรู้ครับว่าคุณทำจริง ผมก็ทำจริงเหมือนกัน ว่าแต่ได้ยินมาว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับถูกโรคจิตโทรศัพท์กวน ใครบอกว่าผมเป็นโรคจิตครับ ก็แค่อยากได้ยินเสียงผู้หญิงสวยๆ ก่อนนอนเท่านั้น” ราฮิมยังยิ้มอารมณ์ดีเหมือนเดิม เรื่องนี้ถ้าลูกน้องที่แอบฟังไม่โทรรายงานคงไม่รู้ว่าถูกเธอเข้าใจผิดไปไกล
กีรณาตกใจพอสมควร เรื่องนี้บวกกับการที่เขาปรากฏตัวที่ทำงาน บอกได้ว่าเขาสืบข้อมูลของเธอมาเป็นอย่างดี และได้ข้อมูลที่ดีเพราะแม้แต่โทรศัพท์มือถือเขายังทราบ
“โรคจิต!”
“ขอบคุณที่ชม” เขาโค้งศีรษะน้อมรับคำด่า
ท่าทางยั่วโมโหหญิงสาวยิ่งนัก แต่ทำอะไรเขาไม่ได้ ทางที่ดีคือหนีให้ไกล
“เดี๋ยวซิครับ” ราฮิมคว้าแขนเรียวยาวไว้แน่น
เจ้าของสะบัดเต็มแรง “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
“ทำไมจะไม่ได้ แล้วผมไม่แค่แตะต้องอย่างเดียวแต่จะจูบคุณด้วย” เขาไม่พูดเปล่าดึงเธอเข้าใกล้
จมูกโด่งๆ เฉียดแก้มนวลเพียงเล็กน้อย เจ้าของไหวตัวผลักสุดแรงแล้ววิ่งหนีขึ้นรถของตนขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ราฮิมหงุดหงิด “เล่นตัวจริงๆ อย่าให้จับได้เชียวจะจูบให้เข็ด”
“ขึ้นมาเร็วๆ ครับ เดี๋ยวตามเธอไม่ทัน” ติณณ์ขี่มอเตอร์ไซด์ประจำตัวประกบ
เจ้านายไม่รี่รอกระโดดขึ้นรถจิตใจจดจ่อกับผู้หญิงที่เพิ่งจากไป
******************
ขอบคุณทุกๆ คนค่ะ
คุณ pattisa ลองอ่านดูนะคะว่าติณมีคู่ไหม
คุณ หมูอ้วน พระเอกเราบ้ากามเสมอค่ะ
พี่จิรารัตน์ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมาเลย มีกำลังในการเขียนเยอะเลยค่ะ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องบล็อกแกงค์ นิตย์ยังไม่ได้ติดต่อคุณๆ ที่พี่แนะนำมา เดี๋ยวจะลองถามดูค่ะ
คุณกบ มาลงต่อให้แล้วนะ
คุณ an-o นิตย์ขอโทษด้วยจำชื่อไม่ได้ แต่จำล็อกอินได้ติดตาติดใจเลยค่ะ ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน
คุณปูสีน้ำเงิน ลงจบแน่นอนค่ะ
ปล.1 สำหรับเรื่องนี้จะมีฉากรักที่ไม่สามารถลงที่นี่ได้ ดังนั้นถ้าถึงฉากนั้นๆ นิตย์จะตัด...แล้วนำไปลงอีกทีหนึ่ง ซึ่งจะแจ้งให้นักอ่านทุกคนทราบอีกที ค่ะ
ปล.2 อาจลงช้าหน่อย เพราะยังเขียนไม่เยอะและไม่ค่อยมีเวลามากนัก เพราะต้องทำงานประจำ แต่รับรองว่าจะลงสม่ำเสมอและลงจบแน่นอน
ณ คอนโดหรูย่านกลางกรุง...
กีรณากลับถึงห้องพักสุดตอนสามทุ่มเศษ กว่าจะจัดการกรุ๊ปทัวร์ให้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพได้ทำเอาเธอเหนื่อยพอดู มาถึงห้องพักได้ไกด์สาวคนสวยทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างอ่อนล้า ไม่อยากทำอะไรทั้ง
สิ้นอยากพักผ่อนเพียงอย่างเดียว เหนื่อยกับการทำงานยังไม่หนักเท่ากับเรื่องที่ประสบ
เสียงนี้ทำให้เพื่อนร่วมชายคาออกจากห้องนอน ตารกาสาวสวยผู้อ่อนหวานเห็นท่าทางนอนแผ่หลาของเพื่อนแล้วถึงกับส่ายหน้ายิ้มขำๆ
“ไปทำงานหรือไปรบมากันแน่กี้”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง กรุ๊ปทัวร์ตระกูลเดียวกันสุดยอดเลย แต่ยังไม่เท่ากับไอ้ผู้บ้ากามเฮงซวยคนนั้น!” เพียงแค่เอ่ยถึงสัมผัสอันจาบจ้วงไร้ความเป็นสุภาพบุรุษร้อนวูบที่ริมฝีปาก รีบเช็ดออกอย่างรวดเร็ว
“ทำไมเช็ดปากแรงอย่างนั้น” ตารกามองไม่วาง
“เช็ดเอาความสกปรกโสโครกของไอ้ผู้ชายบ้ากามออกน่ะซิ”
“พูดให้เคลียร์กว่านี้ได้ไหม”
“เราถูกผู้ชายบ้ากามจูบน่ะซิ” สุ้มเสียงกีรณาโมโหสุดกำลัง
ตารกาตกใจมองเพื่อนร่วมห้องไม่วาง สิ่งที่ได้ยินต้องผิดเพี้ยนไปอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่เพื่อนเสียท่าให้กับผู้ชาย เพื่อนระมัดระวังตัวมาโดยตลอดไม่ยอมให้ผู้ชายหลอกลวงหรือแตะเนื้อต้องตัว ทำมิดีมิร้าย แต่การแสดงออกบอกชัดว่าอาจมีเรื่องนั้นเกิดขึ้น
“กี้เอ่อ...เรา...”
“ตาได้ยินไม่ผิดหรอก เราไปเจอไอ้ผู้ชายต่างชาติเฮงซวยคนหนึ่ง ตอนนั้นอยู่ที่สนามบินฮ่องกง มันเข้ามาถามเราว่าเท่าไหร่...” กีรณาเล่าเหตุการณ์ที่บอกได้คำเดียวว่าเลวร้ายที่สุดที่เคยประสบมา ไม่นึกเลยว่าจะถูกชายแปลกหน้าล่วงเกินกว่าการจับมือถือแขน ชายเลวคนนั้นล่วงล้ำเกินเลยสมควรถูกจับเข้าคุกโทษร้ายคิดทำร้ายผู้หญิง ข้อหานี้ไม่ร้ายแรง จบเรื่องเพื่อนสาวตกใจเป็นคำรบสองเข้ามาจับมือบีบเบาๆ
“โชคดีมากๆ ที่เขาไม่ทำอะไรมากกว่าจูบ...”
“แค่นี้เราจะบ้าตาย อยากฆ่ามันนัก!”
“ไม่ได้นะกี้ เขาอาจเป็นพวกมาเฟียก็ได้”
“มาเฟียก็มาเฟียเถอะถูกเราต่อยหน้าหงายไปตั้งสองที ขออย่าให้เจออีกเลยขอสาปส่งให้ลงนรก ส่วนจูบถือว่าหมาเลียปากแล้วกัน”
“แหมเข้าใจเปรียบ ถ้ากี้คิดได้แบบนี้เราก็หายห่วง กลัวว่ากี้จะคิดมากจนไม่เป็นอันทำงาน” ตารกายิ้มน้อยๆ
“ถึงให้กลุ้มใจมากแค่ไหนเราก็ตัดได้ ดูอย่างเรื่องนั้นหนักจนแทบอยากฆ่าตัวตาย แต่เรายังผ่านมาได้และไม่คิดถึงอีกเลย เฮ้อไม่เอาแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำนอนพรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า” ว่าแล้วลุกเข้าห้องนอนของตน
ดวงตาตารกาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจระคนสงสาร ด้วยรู้อยู่เต็มอกสิ่งที่เพื่อนพูดเมื่อครู่ไม่ใช่ความจริงสักนิดเดียว เพราะเรื่องนั้นหยั่งรากฝังลึกในใจของเพื่อนไม่มีวันลบเลือน และเพื่อนคิดถึงทุกเวลาจนบางวันแอบนั่งเงียบๆ น้ำตาซึมหลายครั้งด้วยกัน ภายนอกที่ใครๆ เห็นว่าเพื่อนเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ หากภายในนั้นอ่อนแอต้องการคนดูแลและเอาใจใส่เพื่อรักษาหัวใจที่บอบช้ำ
บริษัทตะลอนดี...
กีรณาตั้งใจมาบริษัทแต่เช้ากลับไม่เป็นดังใจคิด ค่ำคืนเกิดเหตุที่นำความโมโหมาให้จนไม่เป็นอันหลับอันนอน โทรศัพท์ประหลาดดังเสมือนต้องการกลั่นแกล้ง เพราะไม่มีเสียงใครพูดสักคนเดียวแต่มีสายเรียกเข้ามาทุกๆ ห้านาที หลายครั้งเข้าด่าว่าแล้วทอดสายทิ้งตัดการสื่อสารทั้งหมด เสียงของคนโรคจิตหายปลิดทิ้ง จึงหลับตาลงได้ แต่แล้วต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย ผลพวงทำเอาตื่นสาย กว่าจะเดินทางมาถึงบริษัทได้สายพอสมควร
“สวัสดีพี่หวาน” กีรณาทักทายเลขาสสาวหน้าห้อง
“ตายแล้วน้องกี้ ทำหน้าตาเหมือนหลินฮุยอย่างนี้”
“นอนไม่หลับค่ะ” สุ้มเสียงออกไปทางหงุดหงิด “มีโรคจิตโทรมากวนค่ะ ไม่ยอมพูดแต่โทรมาอยู่นั่นแหละ”
“ต๊ายตาย สงสัยโทรมาเพื่อจะได้ยินเสียงผู้หญิงแล้วสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง” น้ำหวานขยะแขยงสุดฤทธิ์
กีรณารู้สึกไม่ต่างกัน “แหงๆ เลยค่ะ โทรมาตั้งหลายครั้งแน่ะค่ะพี่หวาน กี้โมโหด่าเข้าให้แล้วถอดสายทิ้งเลย แล้วนึกว่าจะได้หลับสนิทกลับฝันเห็นผู้ชายบ้ากามลามกจกเปรต...”
“ผู้ชายที่ไหนเหรอน้องกี้”
“ก็...” เรื่องที่ประสบถูกถ่ายทอดให้เพื่อนร่วมงานฟังอีกรอบ เล่าอย่างมีอารมณ์โดยไม่ทันสังเกตว่าตกอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง และคนผู้นั้นได้ยินบทสนทนาของสองสาวชัดเจน แล้วลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“ถ้าเป็นพี่หวานจะเตะผ่าหมากไปเลย หน็อยเห็นเราเป็นผู้หญิงขายตัวได้ยังไงตาต่ำที่สุด”
“ใช่เลยพี่หวาน กี้มานึกๆ แค่ต่อยยังน้อยไป”
บทสนทนาถูกขัดจังหวะเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เลขาสาวกดรับทันที
“หวาน...กี้มาแล้วใช่ไหม ทำไมไม่ให้เข้ามา”
“จริงด้วย ลืมไปค่ะ” สิ้นเสียง วางสายแล้วเอ่ยปาก “น้องกี้ขาพี่ลอนต้องการพบน้องกี้ด่วนค่ะ”
กีรณาเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้วต้องหยุดแค่เพียงหน้าประตูนั้น ผู้จัดการบริษัทหรืออีกนัยคือเจ้าของบริษัทไม่ได้อยู่เพียงลำพัง มีแขกอยู่ด้วย และแขกคนนี้ทำเอาต้องถอยหลังผลุบหายจากห้องในฉับพลัน
“ทำไมออกมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะน้องกี้”
“ไอ้ผู้ชายบ้ากามลามกคนนั้นอยู่กับพี่ลอนได้ยังไง”
“ผู้ชายบ้ากามที่ไหน นั่นคุณราฮิมเจ้าของราฮิมคอนโดต่างหาก” น้ำหวานยิ้มเอียงอายพร้อมทำตาหวานฉ่ำ “คุณราฮิมสุดหล่อมาดเข้มกระชากใจสาวๆ ที่ซู้ด ทั้งหล่อและรวยใครก็อยากเป็นแฟน”
“ใครบอกว่าเขาเป็นคนรวย นายนี่แหละเป็นผู้ชายบ้ากามที่เห็นกี้เป็นผู้หญิงขายตัวคนนั้นไงคะ” กีรณาเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวสุดฤทธิ์
“ผมไม่ใช่ผู้ชายบ้ากามสักหน่อย” ผู้ที่ถูกกล่าวถึงก้าวออกจากห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกระชากใจสาว ที่ทำเอาน้ำหวานส่งสายตาหวานซึ้ง
ผิดกับเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องที่จ้องตาเขียวปั้ด อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ตะลอนผู้จัดการบริษัทและเป็นเจ้าของวัยสี่สิบจับตาไม่วางก่อนมองเลยมายังแขกคนสำคัญที่ปรากฏตัวมาแบบงงๆ แต่เมื่อแนะนำตัวคล้ายว่าเป็นคนคุ้นเคย
“ดูกี้อารมณ์ไม่ดี ใครทำอะไรให้”
“พี่ลอน...ผู้ชายคนนี้มาทำไม”
“ผู้ชายที่กี้ว่าชื่อคุณราฮิม เป็นเจ้าของราฮิมคอนโดที่พี่ซื้อสองห้อง และเป็นเจ้าของคอนโดที่กี้กับเพื่อนอยู่”
“เจ้าของคอนโดอะไรคะ เขาเป็น...”
“คนรักของคุณกี้” ราฮิมยิ้มละไมท่าทางอารมณ์ดีกว่าเธอหลายเท่า
“คนรักบ้าบอน่ะซิ!”
“พูดไม่เพราะเลยคุณไกด์คนสวย”
“จริงด้วย คุณราฮิมเป็นลูกค้าของเราต้องพูดดีๆ กับเขานะกี้” ตะลอนเตือนเบาๆ
“ลูกค้า”
“ใช่” ลูกค้าคนสำคัญตอบแทน “ผมอยากเที่ยวกรุงเทพเจ็ดวันเจ็ดคืน โดยมีคุณเป็นไกด์นำเที่ยว”
ไกด์คนสวยจ้องเขม็งก่อนยิ้มเยาะ “ฝันไปเถอะ!...” ก่อนจะหันมาทางผู้จัดการ “ถ้าพี่ลอนบังคับกี้ให้ทำงานนี้ งั้นกี้ลาออก!” พูดจบเดินหนีออกจากบริษัทให้รู้แล้วรู้รอด คงเป็นเวรกรรมที่นำพาให้ผู้ชายบ้ากามอย่างนั้นเกิดเป็นคนไทย และสั่งให้เขามาตามรังควานนับแต่นี้ไปชีวิตคงหมดความสุข เพราะหนีไม่พ้น
“ต้องพ้น!”
“ไม่พ้น” ราฮิมตามมาทันก่อนเธอหนีหาย “ผมเป็นคนที่อยากได้ใครแล้วต้องได้”
“ฉันก็เป็นคนที่เกลียดแล้วต้องหนี” เธอต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าเกลียดมากเข้าคงฆ่าให้ตาย”
“น่ากลัวจริงๆ”
ท่าทางเขายียวนกวนโทสะได้ดีทีเดียว หญิงสาวกัดฟันข่มความรู้สึกเต็มกำลัง “ฉันไม่ได้ขู่แต่ทำจริง”
“ผมรู้ครับว่าคุณทำจริง ผมก็ทำจริงเหมือนกัน ว่าแต่ได้ยินมาว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับถูกโรคจิตโทรศัพท์กวน ใครบอกว่าผมเป็นโรคจิตครับ ก็แค่อยากได้ยินเสียงผู้หญิงสวยๆ ก่อนนอนเท่านั้น” ราฮิมยังยิ้มอารมณ์ดีเหมือนเดิม เรื่องนี้ถ้าลูกน้องที่แอบฟังไม่โทรรายงานคงไม่รู้ว่าถูกเธอเข้าใจผิดไปไกล
กีรณาตกใจพอสมควร เรื่องนี้บวกกับการที่เขาปรากฏตัวที่ทำงาน บอกได้ว่าเขาสืบข้อมูลของเธอมาเป็นอย่างดี และได้ข้อมูลที่ดีเพราะแม้แต่โทรศัพท์มือถือเขายังทราบ
“โรคจิต!”
“ขอบคุณที่ชม” เขาโค้งศีรษะน้อมรับคำด่า
ท่าทางยั่วโมโหหญิงสาวยิ่งนัก แต่ทำอะไรเขาไม่ได้ ทางที่ดีคือหนีให้ไกล
“เดี๋ยวซิครับ” ราฮิมคว้าแขนเรียวยาวไว้แน่น
เจ้าของสะบัดเต็มแรง “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
“ทำไมจะไม่ได้ แล้วผมไม่แค่แตะต้องอย่างเดียวแต่จะจูบคุณด้วย” เขาไม่พูดเปล่าดึงเธอเข้าใกล้
จมูกโด่งๆ เฉียดแก้มนวลเพียงเล็กน้อย เจ้าของไหวตัวผลักสุดแรงแล้ววิ่งหนีขึ้นรถของตนขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ราฮิมหงุดหงิด “เล่นตัวจริงๆ อย่าให้จับได้เชียวจะจูบให้เข็ด”
“ขึ้นมาเร็วๆ ครับ เดี๋ยวตามเธอไม่ทัน” ติณณ์ขี่มอเตอร์ไซด์ประจำตัวประกบ
เจ้านายไม่รี่รอกระโดดขึ้นรถจิตใจจดจ่อกับผู้หญิงที่เพิ่งจากไป
******************
ขอบคุณทุกๆ คนค่ะ
คุณ pattisa ลองอ่านดูนะคะว่าติณมีคู่ไหม
คุณ หมูอ้วน พระเอกเราบ้ากามเสมอค่ะ
พี่จิรารัตน์ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมาเลย มีกำลังในการเขียนเยอะเลยค่ะ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องบล็อกแกงค์ นิตย์ยังไม่ได้ติดต่อคุณๆ ที่พี่แนะนำมา เดี๋ยวจะลองถามดูค่ะ
คุณกบ มาลงต่อให้แล้วนะ
คุณ an-o นิตย์ขอโทษด้วยจำชื่อไม่ได้ แต่จำล็อกอินได้ติดตาติดใจเลยค่ะ ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน
คุณปูสีน้ำเงิน ลงจบแน่นอนค่ะ
ปล.1 สำหรับเรื่องนี้จะมีฉากรักที่ไม่สามารถลงที่นี่ได้ ดังนั้นถ้าถึงฉากนั้นๆ นิตย์จะตัด...แล้วนำไปลงอีกทีหนึ่ง ซึ่งจะแจ้งให้นักอ่านทุกคนทราบอีกที ค่ะ
ปล.2 อาจลงช้าหน่อย เพราะยังเขียนไม่เยอะและไม่ค่อยมีเวลามากนัก เพราะต้องทำงานประจำ แต่รับรองว่าจะลงสม่ำเสมอและลงจบแน่นอน
นิตย์ระวี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ค. 2554, 15:52:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ค. 2554, 15:52:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1946
| << 1 | 2/2 >> |
ปูสีน้ำเงิน 9 ก.ค. 2554, 23:26:54 น.
ไอ้ที่ว่าลงที่นี่ไม่ได้แล้วจะไปลงที่อื่น ที่ไหนเหรอคะจะตามไปอ่าน
ไอ้ที่ว่าลงที่นี่ไม่ได้แล้วจะไปลงที่อื่น ที่ไหนเหรอคะจะตามไปอ่าน
kaero 11 ก.ค. 2554, 11:39:35 น.
หื่นไม่บรรยายแฮ่ะ พระเอกของกบเนี่ยยย
หื่นไม่บรรยายแฮ่ะ พระเอกของกบเนี่ยยย
อมลลดาOWOอมรรัตน์ 12 ก.พ. 2555, 00:09:46 น.
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น.. หื่นเกิ้นไปมั้ย.นางเอกกลัวจะแย่แล้ว
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น.. หื่นเกิ้นไปมั้ย.นางเอกกลัวจะแย่แล้ว