เทหน้าตักรักนางมารร้าย (ฉบับรีไรท์ ทำ e-book)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 13/2
“พี่ปุ้นนั่งตรงนี้ก็ได้ครับ” คนที่เงียบเสียงไปนานราวกับไม่มีตัวตนอยู่ในโต๊ะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงท่ามกลางสายตาสงสัยของสมาชิกทั้งโต๊ะ
“ผมจะไปนั่งกับไอ้พวกโน้นมันเรียกตั้งนานแล้ว” พยักพเยิดไปที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งใกล้ๆ กับเวทีอันประกอบไปด้วยสมาชิกชายล้วนก่อนจะผละจากไปทันทีโดยไม่สนใจรอคำตอบรับหรือปฏิเสธจากใคร
“เจอพี่อ้อยเมื่อกี้แกฝากมาบอกปุ่นด้วยว่าเหมือนเดิม… มีโค้ดลับอะไรกันเหรอ ขอพี่รู้ด้วยได้ไหม” ภควัตถามยิ้มๆ ขณะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
“ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้รู้กันเฉพาะสาวๆ หนุ่มๆ หมดสิทธิ์” ปุณยวีร์ยักคิ้วตอบยียวนก่อนจะหันไปสนใจพิธีการบนเวทีซึ่งเพิ่งเริ่มต้นขึ้นโดยมีพิธีกรชายหญิงหน้าตาดีที่แว่วได้ยินมาว่าเป็นญาติผู้น้องของสุพรรษาเป็นผู้ดำเนินรายการ
พิธีกรได้กล่าวเปิดงานพร้อมกับแนะนำประวัติความเป็นมาของคู่บ่าวสาวคร่าวๆ จากนั้นก็เชิญชวนแขกเหรื่อที่มาร่วมงานรับชมพรีเซนเตชั่นชีวิตรักของคนทั้งสองซึ่งจัดทำในรูปแบบการ์ตูนแอนิเมชั่น และเรื่องราวสุดแสนคอมเมดี้มีกลิ่นโรแมนติกกรุ่นอยู่หน่อยๆ นั้นก็ทำเอาผู้ชมหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งถือเป็นไฮไลท์หนึ่งของงาน จากนั้นพิธีการต่างๆ ก็ถูกดำเนินไปตามลำดับขั้นตอนจนกระทั่งถึงอีกหนึ่งไฮไลท์สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสาวๆ ที่ได้ชื่อว่าโสด!
“เอาล่ะครับ ทีนี้ก็มาถึงอีกช่วงเวลาสำคัญสำหรับสาวๆ เวลาอะไรครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายโยนลูกให้พิธีกรหญิง
“ถ้าดิฉันตอบแล้ว ขออนุญาตลาพักจากภารกิจบนนี้ชั่วคราวได้ไหมคะ” พิธีกรหญิงไม่ตอบตรงๆ แต่ถามกลับ
“ไม่ได้ ไม่ได้ๆ” ไม่ใช่เสียงตอบจากพิธีกรชายคู่ขวัญ แต่เป็นเสียงจากสาวๆ แขกรับเชิญด้านล่าง
พิธีกรชายหัวเราะ “ได้ยินชัดแล้วนะครับคุณน้ำขิง”
‘คุณน้ำขิง’ ค้อนเล็กน้อยแต่พองาม “เห็นแก่สาวๆ ร่วมชะตาที่มารวมตัวกันโดยได้นัดหมายไว้แล้วในงานนี้ขิงยอมให้ก็ได้ค่ะ” ดวงหน้าที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างดีคลี่ยิ้ม “เอาล่ะค่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาแล้วนะคะสาวๆ ใครที่แน่ใจว่าโสด! สวย! รวยมาก! และอยากถูกสอยลงจากคานเชิญมาจับจองพื้นที่ด้านหน้าเวทีได้เลยค่ะ กำลังจะได้เวลาที่เจ้าสาวโยนช่อบูเกต์เสี่ยงทายหาเจ้าสาวคนต่อไปแล้ว”
“ไปค่ะพี่หวาน พี่เฟย์ แก้ว” ปุณยวีร์ชักชวนสมาชิกสาวโสดในโต๊ะ
“ไปเถอะ เราต้องแท็กทีมกันแย่งบูเกต์มาให้ได้เพื่อดึงความสนใจของทุกคนในงานกลับคืนมา” วนิดาลุกขึ้นเป็นคนแรกพร้อมทั้งปลุกปั่นน้ำเสียงแข็งขัน
“โห แค่ออกไปแย่งบูเกต์ทำอย่างกับจะออกรบ” ฟารีดาแขวะแต่ก็ลุกขึ้นตาม
คนทำอย่างกับจะออกรบเบะปาก “สงครามยังไม่สิ้นสุด เรื่องอะไรเราจะต้องยอมให้แม่นักขายนั่นเด่นอยู่คนเดียว เฟย์ แกสูงที่สุดต้องคอยมองดีๆ ว่าพี่อ้อยโยนบูเกต์ไปทางไหนแล้วตบกลับมาให้ปุ่นหรือแก้ว คนใดคนหนึ่งเป็นคนรับ ปุ่น แก้วเตรียมตัวดีๆ นะ”
“เฮ่ย! บูเกต์นะแกไม่ใช่วอลเลย์จะให้ตบเลยเหรอ”
“จะยังไงก็ช่าง พวกเราคนใดคนหนึ่งต้องแย่งบูเกต์ ยึดคืนพื้นที่เริ่ด! สวย! รวยเว่อร์! กลับคืนมาให้ได้ แก้วลุก!” ท้ายประโยควนิดาสั่งพลางแงะคนที่ยังนั่งอยู่ให้ลุกขึ้นตามก่อนจะจูงมือเดินนำไปที่หน้าเวที โดยมีฟารีดาและปุณยวีร์ก้าวตามไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“สาวโสดออกมารายงานตัวครบหมดแล้วใช่ไหมคะ ขอให้ได้ขอให้โดนขอให้ถูกสอยลงจากคานสักทีนะคะ เอาล่ะ 5… 4… 3… 2… 1” พอสิ้นเสียงประกาศนับถอยหลังของพิธีกรหญิงแล้วช่อดอกไม้จากมือของสุพรรษาซึ่งในวันนี้สวย หวานเป็นพิเศษสมกับฐานะเจ้าสาวก็ลอยละลิ่วลงมา
ดอกไฮเดรนเยียสีม่วง สีโปรดของคนเป็นเจ้าสาวซึ่งถูกมัดรวมกันเป็นช่อกลมด้วยริบบิ้นสีชมพูเป็นบูเกต์ช่อสวยลอยคว้างอยู่กลางอากาศและกำลังจะตกลงในตำแหน่งที่ได้นัดแนะกันเอาไว้ ปุณยวีร์ยื่นมือออกไปรอรับพลางนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าบูเกต์ต้องตกเป็นของเธอ แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็มีมือดีมาปัดมันออกไปอีกทาง!
“พี่เฟย์!” เมื่อประจักษ์ชัดแก่สายตาว่า ‘มือดี’ ที่ว่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นสาวห้าวรุ่นพี่ซึ่งได้แท็กทีมกันมารับบูเกต์ปุณยวีย์ก็ถึงกับถลึงตา ท้าวสะเอว และเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
ฟารีดาหัวเราะ “โทษทีปุ่น พี่แค่ทำตามที่ไอ้หวานมันเตี๊ยมมา ลืมดูว่าคนที่กำลังจะรับได้เป็นปุ่น”
คนที่กำลังจะรับบูเกต์ได้แต่ต้องพลาดหวังไปอย่างน่าเสียดายในเสี้ยววินาทีสุดท้ายถอนหายใจเซ็งๆ แล้วขยับออกมาลุ้นอีกสองคนในทีมที่ยังมีสิทธิ์ลุ้นอยู่ แต่เพราะพลังตบของฟารีดาอดีตนักวอลเลย์เก่าดีกรีทีมโรงเรียนสมัยมัธยม บูเกต์จึงลอยออกไปไกลหลุดจากรัศมีที่สาวๆ จะเอื้อมถึงก่อนจะหล่นปุ!ลงบนตักของชายหนุ่มที่นั่งโต๊ะใกล้กับเวทีทำเอาเจ้าตัวถึงกับอุทาน
“เฮ้ย!” หลุดจากมาดนิ่งๆ อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“ดูเหมือนว่างานนี้เราจะได้ว่าที่เจ้าบ่าวคนต่อไปแทนว่าที่เจ้าสาวรึเปล่าครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายกล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“นั่นน่ะสิคะ ไม่รู้ว่าจะมีว่าที่เจ้าสาวแล้วหรือยัง ถ้ายังไม่มีขิงขอกรอกใบสมัครเป็นคนแรกได้ไหมคะ”
“ใบสมัครหมดแล้วค่ะ! หมดเขตรับสมัครแล้ว!” ไม่ใช่เสียงตอบจากชายหนุ่มเจ้าของตักที่บูเกต์หล่นลงไป แต่เป็นเสียงจากสาวน้อยสาวใหญ่แฟนคลับของเขา
พิธีกรหญิงทำทีเป็นถอนหายใจ “เฮ้อ… ขิงล่ะซึ้งน้ำใจสาวๆ ในงานนี้เสียจริง ก็ได้ค่ะขิงจะไม่แย่งแค่ขออนุญาตเชิญคุณผู้ชายที่รับบูเกต์ได้บนเวทีเพื่อจะแทะ… เอ้ย! ไม่ใช่ เพื่อสัมภาษณ์ความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ เชิญค่ะ” เธอปิดท้ายด้วยการตบมือนำเสียงดังแล้วจากนั้นเสียงตบมือเกรียวกราวจากแขกในงานก็ดังตามมา
“เฮ้ย! ไม่เล่น” ชินพัตต์โวยวายเมื่อถูกเพื่อนที่นั่งขนาบข้างฉุดให้ลุกขึ้น
“ใครว่าเล่น คนเขาเอาจริงกันทั้งนั้น ลุกขึ้นเลยไอ้ชินแล้วอย่าลืมขอไอดีไลน์น้องน้ำขิงมาให้ข้าด้วย”
“เฮ้ย! ข้าจองก่อน”
ชินพัตต์ถลึงตากลับ “ตลอดเลยนะพวกเอ็ง”
“เถอะน่าหัดทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิวะ ลุกขึ้นได้แล้วอย่ามัวแต่อิดออดเรียกร้องความสนใจ”
แล้ววิศวกรมาดนิ่งก็จำต้องถือบูเกต์ขึ้นไปบนเวทีตามคำเชิญเพราะถูกกดดันจากรอบทิศ
“แนะนำตัวหน่อยค่ะ ชื่ออะไรคะ” พิธีกรหญิงไม่รอช้ารีบปฏิบัติหน้าที่ทันที
“ชิน ชินพัตต์ครับ”
“แหมฟังดูดีทั้งชื่อจริงชื่อเล่นไม่พอ หน้าตายังดูดีเว่อร์ๆ อีก”
“เอ่อ… เช็ดน้ำหมากหน่อยก็ดีนะครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายแซวยิ้มๆ
คนทำน้ำหมากกระเด็น? ค้อนขวับก่อนจะหันไปแทะ… เอ้ย! สัมภาษณ์ต่อ “ไม่ทราบว่าเป็นแขกของเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวคะ”
“ทั้งสองเลยครับ พี่ต้อพี่อ้อยเป็นเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วรู้สึกยังไงครับที่ได้รับบูเกต์” พิธีกรชายถามบ้าง
“ช็อกเล็กๆ ครับ”
“อ้าว ไม่มีดีใจสักนิดเลยเหรอครับ” ว่ากลั้วหัวเราะ “แล้วจะทำยังไงกับบูเกต์ช่อนี้ดีครับ ส่งต่อให้ว่าที่เจ้าสาวเลยรึเปล่า”
“คงไม่ครับ เพราะยังไม่มี”
“สาวๆ ได้ยินชัดแล้วนะคะ คุณชินบอกยังว่างค่ะ” พิธีกรสาวบอกท่าทางดีใจออกนอกหน้า
“ว่าที่เจ้าสาวในอนาคตอันใกล้อาจจะยังไม่มี แต่ก็ใช่ว่าหัวใจจะยังว่างเสมอไป” วัชระซึ่งเพิ่งยึดไมค์มาจากพิธีกรชายเปิดประเด็นขึ้นบ้าง “เอ้า สารภาพมาซะดีๆ ว่าว่างจริงหรือแค่แอ๊บว่างให้ความหวังพวกป้าๆ ไปวันๆ”
“ว่างจริงคร้าบบบ” บอกเสียงยานคาง
“สาบาน ถ้าไม่จริงขอให้ได้สามีนะเว้ย”
“โห แรงอะพี่ต้อ”
วัชระหัวเราะ “อ้าว ถ้าไม่อยากได้สามีก็บอกความจริงมาสิวะครับ อะ ให้โอกาสตอบอีกทีว่างหรือไม่ว่าง”
“ขออนุญาตไม่ตอบครับ” โกหกก็ไม่ได้ จะให้พูดความจริงยิ่งแล้วใหญ่ งั้นก็เกรียนเลยแล้วกัน และคำตอบเอาตัวรอดตามแบบฉบับเกรียนตัวพ่อก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดชอบใจจากบรรดาแฟนคลับ
วัชระยักคิ้วมองหน้าทำนองว่า ‘เล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้! เดี๋ยวรู้กัน’ “โอเคครับ ในเมื่อน้องกล้าขอ พี่ก็กล้าให้ แต่เป็นผู้ชายแมนๆ จะเก็บบูเกต์ไว้เองมันก็กระไรอยู่ใช่ไหมครับ และเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาก็ควรจะส่งต่อบูเกต์ให้หญิงสาวสักคน ผมขอสงวนสิทธิ์ให้เฉพาะหญิงสาวที่อายุยี่สิบขึ้นไปแต่ไม่เกินสามสิบห้าปีเท่านั้นนะครับ”
ชินพัตต์กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ “จะละเว้นให้น้องนุ่งสักครั้งไม่ได้เลยเหรอครับพี่” เขาบอกอย่างยอมแพ้ แต่รุ่นพี่กลับหัวเราะและยืนยันความตั้งใจเดิม วิศวกรหนุ่มพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ไอ้ครั้นจะเกรียนก็ถูกดักทางเอาไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นก็คงต้องเลือกหญิงสาวมาสักคน… แต่จะเลือกใครดีที่จะสร้างความเสียหายน้อยที่สุด ทำให้เรื่องจบลงเร็วที่สุดโดยไม่มีการยืดตามเรตติ้งเหมือนละครหลังข่าว แวบหนึ่ง เขานึกไปถึงกีรฎาซึ่งเป็นเพื่อนสนิท แต่แล้วก็ต้องตัดออกไป เพราะแฟนหนุ่มของเธอซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเขานั้นบทจะคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาก็สร้างปัญหาไม่ใช่เล่นๆ หรือถ้าจะเป็นวนิดา ก็ไม่แน่ใจว่าอนุพงษ์จะคิดยังไง ดีไม่ดีอาจจะมาแนวเดียวกับก้องภพคู่ดูโอจอมกวนก็ได้ งั้นคนที่เหลือที่น่าจะสร้างปัญหาให้เขาน้อยที่สุดก็…
“สำหรับผู้หญิงที่ผมเลือกส่งต่อบูเกต์ให้ผมขอเลือกจากคนที่เมื่อกี้เกือบจะรับได้แล้วแต่กลับพลาดไปแค่นิดเดียวก็แล้วกันนะครับ ไม่มีอะไรในกอไผ่” เขาเอ่ยชี้แจงก่อนจะก้าวลงจากเวทีตรงเข้าไปหาเป้าหมาย
วิศวกรมาดนิ่งหยุดยืนอยู่ระหว่างหญิงสาวสองคนสองสไตล์ คนหนึ่งถูกนิยามว่าน่ารักแสบทรวงทะลวงไส้ ส่วนอีกคนก็ชื่ออย่างกับนางฟ้าแต่ห้าวขั้นเทพเทวา ดวงตาคู่คมสานสบกับดวงตาคู่กลมโตก่อนที่มือใหญ่ซึ่งกำก้านดอกไฮเดรนเยียที่ถูกมัดรวมกันเป็นช่อกลมด้วยริบบิ้นเป็นบูเกต์ช่อสวยจะยื่นออกไป
“ผมให้พี่เฟย์ครับ”
ดวงหน้าที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างพิถีพิถันเปลี่ยนภาพลักษณ์สาวห้าวให้กลายเป็นสาวสวยเก๋คลี่ยิ้มขณะยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ “ขอบใจ แต่พี่ว่ามีอะไรในกอไผ่หน่อยก็ดีนะ” ไม่ว่าเปล่าเธอยังยิ้มหวานแถมท้ายด้วยการกะพริบตาอย่างมีจริต เจอลีลาอ่อยขั้นเทพเทวาเข้าไปชินพัตต์ถึงกับไปไม่เป็นใบหน้าขาวคมคายที่ถนัดแต่เรียบนิ่งอยู่เป็นนิจขึ้นสีชมพูระเรื่อจนต้องยกมือลูบท้ายทอยแก้เขินท่ามกลางเสียงเป่าปากแซวจากผู้คนรอบทิศ และไม่เพียงเท่านั้นเขายังรู้สึกเสียวแปล๊บๆ จากค้อนคมๆ ของผู้หญิงสาวอีกคนที่พลาดไม่ได้รับช่อดอกไม้เป็นครั้งที่สอง!
‘ต้องเป็นฉันสิ! ฉัน! คนที่เกือบจะรับบูเกต์ได้แล้ว แต่พลาดไปแค่นิดเดียว ฮึ่ย! ไอ้เด็กบ้า! หลงคิดว่ามีสายตาคู่คมอยู่ตั้งนาน ที่แท้ก็ตาแชแหม!’ ปุณยวีร์คิดเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ใบหน้าใสง้ำงออย่างไม่สบอารมณ์
“โหดูไม่ได้เลยแฟนไอ้คุณปุ้น หน้างอคอหักเป็นปิรันย่าเชียว อยากได้มากเลยเหรอไอ้บูเกต์อะไรเนี่ย เอ้า พี่ให้” ฟารีดายื่นช่อดอกไม้มาตรงหน้า
ปุณยวีร์เมินหน้าหนี “ไม่เอาค่ะ งอน! แล้วหน้างอคอหักก็ต้องปลาทูสิพี่เฟย์ ปิรันย่าบ้าอะไร มั่ว!”
คนมั่วหัวเราะ “ก็ปลาทูมันน่ากินนี่นาไม่ได้น่ากลัวเหมือนเรา อย่างเราต้องเปรียบกับปิรันย่าถึงจะเหมาะ”
“จำไว้… โอ๊ะ!” ต่อว่าฟารีดายังไม่ทันจบประโยคปุณยวีร์ก็ต้องร้องอุทานขึ้นมาเพราะถูกกระแทกชนเข้าเต็มแรง โชคดีที่สาวห้าวรุ่นพี่เดินอยู่ข้างๆ จึงช่วยประคองไว้ไม่ให้เสียหลักล้มลง ตรงข้ามกับเจ้าของร่างโปร่งระหงซึ่งออกไปรอรับบูเกต์หน้าเวทีเช่นเดียวกับสาวโสดรายอื่นที่เดินเชิดหน้าส่ายบั้นท้ายไปต่อโดยไม่หันมากล่าวขอโทษรับผิดชอบกับความไม่ระวัง? ของตัวเองเลย
“ยัยมนุษย์ป้า!” ปุณยวีร์เค้นเสียงเหี้ยมและทำท่าจะถลันตามไปเอาคืน แต่กลับถูกคนที่เดินอยู่ข้างๆ จับข้อมือเอาไว้แน่น
“ใจเย็น ค่อยๆ ดูไป นางทำหน้าเชิดนมตั้งสะบัดตูดได้ไม่นานหรอก เชื่อพี่"
จบประโยคของฟารีดาไม่ทันถึงห้านาที คนที่กำลังก้าวย่างอย่างมั่นใจราวกับนางแบบกำลังเดินอยู่บนแคตวอร์ค ไม่ใช่นักการตลาดสาวที่กำลังสวมรองเท้าส้นตึกเดินอยู่บนสนามหญ้าที่พื้นไม่ได้ราบเรียบเท่ากันหมดก็สะดุดเข้ากับถังน้ำแข็งซึ่งใครก็ไม่รู้ทำล้มกลิ้งลงมาบนพื้นทางเดิน ทำให้หน้าที่เคยเชิดคว่ำลงจูบยอดหญ้า!
TBC...
สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาสาย พอดีเน็ตที่บ้านเน่าใช้การไม่ได้ (อากาศเปลี่ยนลมพัดแรงที่ไรเป็นงี้ทุกที เน็ตทีโอที) จะอาศัยเน็ดที่ทำงานก็ไม่ได้ เพราะที่ทำงานบล็อคเวฟเลิฟ เล่นได้แต่เฟส T_T
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังติดตามอ่านนะค้าาาา คุณsai คุณsunflower คุณzephyr เดี๋ยวตอนหน้าจะเป็นเซอร์วิสสำหรับแฟนๆ ชินโดยเฉพาะ อย่าลืมมาอ่านนะ ^^
“ผมจะไปนั่งกับไอ้พวกโน้นมันเรียกตั้งนานแล้ว” พยักพเยิดไปที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งใกล้ๆ กับเวทีอันประกอบไปด้วยสมาชิกชายล้วนก่อนจะผละจากไปทันทีโดยไม่สนใจรอคำตอบรับหรือปฏิเสธจากใคร
“เจอพี่อ้อยเมื่อกี้แกฝากมาบอกปุ่นด้วยว่าเหมือนเดิม… มีโค้ดลับอะไรกันเหรอ ขอพี่รู้ด้วยได้ไหม” ภควัตถามยิ้มๆ ขณะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
“ไม่ได้ค่ะ เรื่องนี้รู้กันเฉพาะสาวๆ หนุ่มๆ หมดสิทธิ์” ปุณยวีร์ยักคิ้วตอบยียวนก่อนจะหันไปสนใจพิธีการบนเวทีซึ่งเพิ่งเริ่มต้นขึ้นโดยมีพิธีกรชายหญิงหน้าตาดีที่แว่วได้ยินมาว่าเป็นญาติผู้น้องของสุพรรษาเป็นผู้ดำเนินรายการ
พิธีกรได้กล่าวเปิดงานพร้อมกับแนะนำประวัติความเป็นมาของคู่บ่าวสาวคร่าวๆ จากนั้นก็เชิญชวนแขกเหรื่อที่มาร่วมงานรับชมพรีเซนเตชั่นชีวิตรักของคนทั้งสองซึ่งจัดทำในรูปแบบการ์ตูนแอนิเมชั่น และเรื่องราวสุดแสนคอมเมดี้มีกลิ่นโรแมนติกกรุ่นอยู่หน่อยๆ นั้นก็ทำเอาผู้ชมหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งถือเป็นไฮไลท์หนึ่งของงาน จากนั้นพิธีการต่างๆ ก็ถูกดำเนินไปตามลำดับขั้นตอนจนกระทั่งถึงอีกหนึ่งไฮไลท์สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสาวๆ ที่ได้ชื่อว่าโสด!
“เอาล่ะครับ ทีนี้ก็มาถึงอีกช่วงเวลาสำคัญสำหรับสาวๆ เวลาอะไรครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายโยนลูกให้พิธีกรหญิง
“ถ้าดิฉันตอบแล้ว ขออนุญาตลาพักจากภารกิจบนนี้ชั่วคราวได้ไหมคะ” พิธีกรหญิงไม่ตอบตรงๆ แต่ถามกลับ
“ไม่ได้ ไม่ได้ๆ” ไม่ใช่เสียงตอบจากพิธีกรชายคู่ขวัญ แต่เป็นเสียงจากสาวๆ แขกรับเชิญด้านล่าง
พิธีกรชายหัวเราะ “ได้ยินชัดแล้วนะครับคุณน้ำขิง”
‘คุณน้ำขิง’ ค้อนเล็กน้อยแต่พองาม “เห็นแก่สาวๆ ร่วมชะตาที่มารวมตัวกันโดยได้นัดหมายไว้แล้วในงานนี้ขิงยอมให้ก็ได้ค่ะ” ดวงหน้าที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างดีคลี่ยิ้ม “เอาล่ะค่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาแล้วนะคะสาวๆ ใครที่แน่ใจว่าโสด! สวย! รวยมาก! และอยากถูกสอยลงจากคานเชิญมาจับจองพื้นที่ด้านหน้าเวทีได้เลยค่ะ กำลังจะได้เวลาที่เจ้าสาวโยนช่อบูเกต์เสี่ยงทายหาเจ้าสาวคนต่อไปแล้ว”
“ไปค่ะพี่หวาน พี่เฟย์ แก้ว” ปุณยวีร์ชักชวนสมาชิกสาวโสดในโต๊ะ
“ไปเถอะ เราต้องแท็กทีมกันแย่งบูเกต์มาให้ได้เพื่อดึงความสนใจของทุกคนในงานกลับคืนมา” วนิดาลุกขึ้นเป็นคนแรกพร้อมทั้งปลุกปั่นน้ำเสียงแข็งขัน
“โห แค่ออกไปแย่งบูเกต์ทำอย่างกับจะออกรบ” ฟารีดาแขวะแต่ก็ลุกขึ้นตาม
คนทำอย่างกับจะออกรบเบะปาก “สงครามยังไม่สิ้นสุด เรื่องอะไรเราจะต้องยอมให้แม่นักขายนั่นเด่นอยู่คนเดียว เฟย์ แกสูงที่สุดต้องคอยมองดีๆ ว่าพี่อ้อยโยนบูเกต์ไปทางไหนแล้วตบกลับมาให้ปุ่นหรือแก้ว คนใดคนหนึ่งเป็นคนรับ ปุ่น แก้วเตรียมตัวดีๆ นะ”
“เฮ่ย! บูเกต์นะแกไม่ใช่วอลเลย์จะให้ตบเลยเหรอ”
“จะยังไงก็ช่าง พวกเราคนใดคนหนึ่งต้องแย่งบูเกต์ ยึดคืนพื้นที่เริ่ด! สวย! รวยเว่อร์! กลับคืนมาให้ได้ แก้วลุก!” ท้ายประโยควนิดาสั่งพลางแงะคนที่ยังนั่งอยู่ให้ลุกขึ้นตามก่อนจะจูงมือเดินนำไปที่หน้าเวที โดยมีฟารีดาและปุณยวีร์ก้าวตามไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“สาวโสดออกมารายงานตัวครบหมดแล้วใช่ไหมคะ ขอให้ได้ขอให้โดนขอให้ถูกสอยลงจากคานสักทีนะคะ เอาล่ะ 5… 4… 3… 2… 1” พอสิ้นเสียงประกาศนับถอยหลังของพิธีกรหญิงแล้วช่อดอกไม้จากมือของสุพรรษาซึ่งในวันนี้สวย หวานเป็นพิเศษสมกับฐานะเจ้าสาวก็ลอยละลิ่วลงมา
ดอกไฮเดรนเยียสีม่วง สีโปรดของคนเป็นเจ้าสาวซึ่งถูกมัดรวมกันเป็นช่อกลมด้วยริบบิ้นสีชมพูเป็นบูเกต์ช่อสวยลอยคว้างอยู่กลางอากาศและกำลังจะตกลงในตำแหน่งที่ได้นัดแนะกันเอาไว้ ปุณยวีร์ยื่นมือออกไปรอรับพลางนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าบูเกต์ต้องตกเป็นของเธอ แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็มีมือดีมาปัดมันออกไปอีกทาง!
“พี่เฟย์!” เมื่อประจักษ์ชัดแก่สายตาว่า ‘มือดี’ ที่ว่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นสาวห้าวรุ่นพี่ซึ่งได้แท็กทีมกันมารับบูเกต์ปุณยวีย์ก็ถึงกับถลึงตา ท้าวสะเอว และเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
ฟารีดาหัวเราะ “โทษทีปุ่น พี่แค่ทำตามที่ไอ้หวานมันเตี๊ยมมา ลืมดูว่าคนที่กำลังจะรับได้เป็นปุ่น”
คนที่กำลังจะรับบูเกต์ได้แต่ต้องพลาดหวังไปอย่างน่าเสียดายในเสี้ยววินาทีสุดท้ายถอนหายใจเซ็งๆ แล้วขยับออกมาลุ้นอีกสองคนในทีมที่ยังมีสิทธิ์ลุ้นอยู่ แต่เพราะพลังตบของฟารีดาอดีตนักวอลเลย์เก่าดีกรีทีมโรงเรียนสมัยมัธยม บูเกต์จึงลอยออกไปไกลหลุดจากรัศมีที่สาวๆ จะเอื้อมถึงก่อนจะหล่นปุ!ลงบนตักของชายหนุ่มที่นั่งโต๊ะใกล้กับเวทีทำเอาเจ้าตัวถึงกับอุทาน
“เฮ้ย!” หลุดจากมาดนิ่งๆ อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“ดูเหมือนว่างานนี้เราจะได้ว่าที่เจ้าบ่าวคนต่อไปแทนว่าที่เจ้าสาวรึเปล่าครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายกล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“นั่นน่ะสิคะ ไม่รู้ว่าจะมีว่าที่เจ้าสาวแล้วหรือยัง ถ้ายังไม่มีขิงขอกรอกใบสมัครเป็นคนแรกได้ไหมคะ”
“ใบสมัครหมดแล้วค่ะ! หมดเขตรับสมัครแล้ว!” ไม่ใช่เสียงตอบจากชายหนุ่มเจ้าของตักที่บูเกต์หล่นลงไป แต่เป็นเสียงจากสาวน้อยสาวใหญ่แฟนคลับของเขา
พิธีกรหญิงทำทีเป็นถอนหายใจ “เฮ้อ… ขิงล่ะซึ้งน้ำใจสาวๆ ในงานนี้เสียจริง ก็ได้ค่ะขิงจะไม่แย่งแค่ขออนุญาตเชิญคุณผู้ชายที่รับบูเกต์ได้บนเวทีเพื่อจะแทะ… เอ้ย! ไม่ใช่ เพื่อสัมภาษณ์ความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ เชิญค่ะ” เธอปิดท้ายด้วยการตบมือนำเสียงดังแล้วจากนั้นเสียงตบมือเกรียวกราวจากแขกในงานก็ดังตามมา
“เฮ้ย! ไม่เล่น” ชินพัตต์โวยวายเมื่อถูกเพื่อนที่นั่งขนาบข้างฉุดให้ลุกขึ้น
“ใครว่าเล่น คนเขาเอาจริงกันทั้งนั้น ลุกขึ้นเลยไอ้ชินแล้วอย่าลืมขอไอดีไลน์น้องน้ำขิงมาให้ข้าด้วย”
“เฮ้ย! ข้าจองก่อน”
ชินพัตต์ถลึงตากลับ “ตลอดเลยนะพวกเอ็ง”
“เถอะน่าหัดทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิวะ ลุกขึ้นได้แล้วอย่ามัวแต่อิดออดเรียกร้องความสนใจ”
แล้ววิศวกรมาดนิ่งก็จำต้องถือบูเกต์ขึ้นไปบนเวทีตามคำเชิญเพราะถูกกดดันจากรอบทิศ
“แนะนำตัวหน่อยค่ะ ชื่ออะไรคะ” พิธีกรหญิงไม่รอช้ารีบปฏิบัติหน้าที่ทันที
“ชิน ชินพัตต์ครับ”
“แหมฟังดูดีทั้งชื่อจริงชื่อเล่นไม่พอ หน้าตายังดูดีเว่อร์ๆ อีก”
“เอ่อ… เช็ดน้ำหมากหน่อยก็ดีนะครับคุณน้ำขิง” พิธีกรชายแซวยิ้มๆ
คนทำน้ำหมากกระเด็น? ค้อนขวับก่อนจะหันไปแทะ… เอ้ย! สัมภาษณ์ต่อ “ไม่ทราบว่าเป็นแขกของเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวคะ”
“ทั้งสองเลยครับ พี่ต้อพี่อ้อยเป็นเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วรู้สึกยังไงครับที่ได้รับบูเกต์” พิธีกรชายถามบ้าง
“ช็อกเล็กๆ ครับ”
“อ้าว ไม่มีดีใจสักนิดเลยเหรอครับ” ว่ากลั้วหัวเราะ “แล้วจะทำยังไงกับบูเกต์ช่อนี้ดีครับ ส่งต่อให้ว่าที่เจ้าสาวเลยรึเปล่า”
“คงไม่ครับ เพราะยังไม่มี”
“สาวๆ ได้ยินชัดแล้วนะคะ คุณชินบอกยังว่างค่ะ” พิธีกรสาวบอกท่าทางดีใจออกนอกหน้า
“ว่าที่เจ้าสาวในอนาคตอันใกล้อาจจะยังไม่มี แต่ก็ใช่ว่าหัวใจจะยังว่างเสมอไป” วัชระซึ่งเพิ่งยึดไมค์มาจากพิธีกรชายเปิดประเด็นขึ้นบ้าง “เอ้า สารภาพมาซะดีๆ ว่าว่างจริงหรือแค่แอ๊บว่างให้ความหวังพวกป้าๆ ไปวันๆ”
“ว่างจริงคร้าบบบ” บอกเสียงยานคาง
“สาบาน ถ้าไม่จริงขอให้ได้สามีนะเว้ย”
“โห แรงอะพี่ต้อ”
วัชระหัวเราะ “อ้าว ถ้าไม่อยากได้สามีก็บอกความจริงมาสิวะครับ อะ ให้โอกาสตอบอีกทีว่างหรือไม่ว่าง”
“ขออนุญาตไม่ตอบครับ” โกหกก็ไม่ได้ จะให้พูดความจริงยิ่งแล้วใหญ่ งั้นก็เกรียนเลยแล้วกัน และคำตอบเอาตัวรอดตามแบบฉบับเกรียนตัวพ่อก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดชอบใจจากบรรดาแฟนคลับ
วัชระยักคิ้วมองหน้าทำนองว่า ‘เล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้! เดี๋ยวรู้กัน’ “โอเคครับ ในเมื่อน้องกล้าขอ พี่ก็กล้าให้ แต่เป็นผู้ชายแมนๆ จะเก็บบูเกต์ไว้เองมันก็กระไรอยู่ใช่ไหมครับ และเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาก็ควรจะส่งต่อบูเกต์ให้หญิงสาวสักคน ผมขอสงวนสิทธิ์ให้เฉพาะหญิงสาวที่อายุยี่สิบขึ้นไปแต่ไม่เกินสามสิบห้าปีเท่านั้นนะครับ”
ชินพัตต์กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ “จะละเว้นให้น้องนุ่งสักครั้งไม่ได้เลยเหรอครับพี่” เขาบอกอย่างยอมแพ้ แต่รุ่นพี่กลับหัวเราะและยืนยันความตั้งใจเดิม วิศวกรหนุ่มพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก ไอ้ครั้นจะเกรียนก็ถูกดักทางเอาไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นก็คงต้องเลือกหญิงสาวมาสักคน… แต่จะเลือกใครดีที่จะสร้างความเสียหายน้อยที่สุด ทำให้เรื่องจบลงเร็วที่สุดโดยไม่มีการยืดตามเรตติ้งเหมือนละครหลังข่าว แวบหนึ่ง เขานึกไปถึงกีรฎาซึ่งเป็นเพื่อนสนิท แต่แล้วก็ต้องตัดออกไป เพราะแฟนหนุ่มของเธอซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเขานั้นบทจะคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาก็สร้างปัญหาไม่ใช่เล่นๆ หรือถ้าจะเป็นวนิดา ก็ไม่แน่ใจว่าอนุพงษ์จะคิดยังไง ดีไม่ดีอาจจะมาแนวเดียวกับก้องภพคู่ดูโอจอมกวนก็ได้ งั้นคนที่เหลือที่น่าจะสร้างปัญหาให้เขาน้อยที่สุดก็…
“สำหรับผู้หญิงที่ผมเลือกส่งต่อบูเกต์ให้ผมขอเลือกจากคนที่เมื่อกี้เกือบจะรับได้แล้วแต่กลับพลาดไปแค่นิดเดียวก็แล้วกันนะครับ ไม่มีอะไรในกอไผ่” เขาเอ่ยชี้แจงก่อนจะก้าวลงจากเวทีตรงเข้าไปหาเป้าหมาย
วิศวกรมาดนิ่งหยุดยืนอยู่ระหว่างหญิงสาวสองคนสองสไตล์ คนหนึ่งถูกนิยามว่าน่ารักแสบทรวงทะลวงไส้ ส่วนอีกคนก็ชื่ออย่างกับนางฟ้าแต่ห้าวขั้นเทพเทวา ดวงตาคู่คมสานสบกับดวงตาคู่กลมโตก่อนที่มือใหญ่ซึ่งกำก้านดอกไฮเดรนเยียที่ถูกมัดรวมกันเป็นช่อกลมด้วยริบบิ้นเป็นบูเกต์ช่อสวยจะยื่นออกไป
“ผมให้พี่เฟย์ครับ”
ดวงหน้าที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างพิถีพิถันเปลี่ยนภาพลักษณ์สาวห้าวให้กลายเป็นสาวสวยเก๋คลี่ยิ้มขณะยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ “ขอบใจ แต่พี่ว่ามีอะไรในกอไผ่หน่อยก็ดีนะ” ไม่ว่าเปล่าเธอยังยิ้มหวานแถมท้ายด้วยการกะพริบตาอย่างมีจริต เจอลีลาอ่อยขั้นเทพเทวาเข้าไปชินพัตต์ถึงกับไปไม่เป็นใบหน้าขาวคมคายที่ถนัดแต่เรียบนิ่งอยู่เป็นนิจขึ้นสีชมพูระเรื่อจนต้องยกมือลูบท้ายทอยแก้เขินท่ามกลางเสียงเป่าปากแซวจากผู้คนรอบทิศ และไม่เพียงเท่านั้นเขายังรู้สึกเสียวแปล๊บๆ จากค้อนคมๆ ของผู้หญิงสาวอีกคนที่พลาดไม่ได้รับช่อดอกไม้เป็นครั้งที่สอง!
‘ต้องเป็นฉันสิ! ฉัน! คนที่เกือบจะรับบูเกต์ได้แล้ว แต่พลาดไปแค่นิดเดียว ฮึ่ย! ไอ้เด็กบ้า! หลงคิดว่ามีสายตาคู่คมอยู่ตั้งนาน ที่แท้ก็ตาแชแหม!’ ปุณยวีร์คิดเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ใบหน้าใสง้ำงออย่างไม่สบอารมณ์
“โหดูไม่ได้เลยแฟนไอ้คุณปุ้น หน้างอคอหักเป็นปิรันย่าเชียว อยากได้มากเลยเหรอไอ้บูเกต์อะไรเนี่ย เอ้า พี่ให้” ฟารีดายื่นช่อดอกไม้มาตรงหน้า
ปุณยวีร์เมินหน้าหนี “ไม่เอาค่ะ งอน! แล้วหน้างอคอหักก็ต้องปลาทูสิพี่เฟย์ ปิรันย่าบ้าอะไร มั่ว!”
คนมั่วหัวเราะ “ก็ปลาทูมันน่ากินนี่นาไม่ได้น่ากลัวเหมือนเรา อย่างเราต้องเปรียบกับปิรันย่าถึงจะเหมาะ”
“จำไว้… โอ๊ะ!” ต่อว่าฟารีดายังไม่ทันจบประโยคปุณยวีร์ก็ต้องร้องอุทานขึ้นมาเพราะถูกกระแทกชนเข้าเต็มแรง โชคดีที่สาวห้าวรุ่นพี่เดินอยู่ข้างๆ จึงช่วยประคองไว้ไม่ให้เสียหลักล้มลง ตรงข้ามกับเจ้าของร่างโปร่งระหงซึ่งออกไปรอรับบูเกต์หน้าเวทีเช่นเดียวกับสาวโสดรายอื่นที่เดินเชิดหน้าส่ายบั้นท้ายไปต่อโดยไม่หันมากล่าวขอโทษรับผิดชอบกับความไม่ระวัง? ของตัวเองเลย
“ยัยมนุษย์ป้า!” ปุณยวีร์เค้นเสียงเหี้ยมและทำท่าจะถลันตามไปเอาคืน แต่กลับถูกคนที่เดินอยู่ข้างๆ จับข้อมือเอาไว้แน่น
“ใจเย็น ค่อยๆ ดูไป นางทำหน้าเชิดนมตั้งสะบัดตูดได้ไม่นานหรอก เชื่อพี่"
จบประโยคของฟารีดาไม่ทันถึงห้านาที คนที่กำลังก้าวย่างอย่างมั่นใจราวกับนางแบบกำลังเดินอยู่บนแคตวอร์ค ไม่ใช่นักการตลาดสาวที่กำลังสวมรองเท้าส้นตึกเดินอยู่บนสนามหญ้าที่พื้นไม่ได้ราบเรียบเท่ากันหมดก็สะดุดเข้ากับถังน้ำแข็งซึ่งใครก็ไม่รู้ทำล้มกลิ้งลงมาบนพื้นทางเดิน ทำให้หน้าที่เคยเชิดคว่ำลงจูบยอดหญ้า!
TBC...
สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาสาย พอดีเน็ตที่บ้านเน่าใช้การไม่ได้ (อากาศเปลี่ยนลมพัดแรงที่ไรเป็นงี้ทุกที เน็ตทีโอที) จะอาศัยเน็ดที่ทำงานก็ไม่ได้ เพราะที่ทำงานบล็อคเวฟเลิฟ เล่นได้แต่เฟส T_T
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังติดตามอ่านนะค้าาาา คุณsai คุณsunflower คุณzephyr เดี๋ยวตอนหน้าจะเป็นเซอร์วิสสำหรับแฟนๆ ชินโดยเฉพาะ อย่าลืมมาอ่านนะ ^^
พนาศิลป์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ม.ค. 2558, 19:39:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ม.ค. 2558, 19:39:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1314
| << ตอนที่ 13/1 | ตอนที่ 13/3 >> |
sai 14 ม.ค. 2558, 20:20:36 น.
หนุ่มชินกลัวว่าถ้าให้สาวปุ่นคนอื่นจะจับได้ละซี่ๆๆๆๆ
หนุ่มชินกลัวว่าถ้าให้สาวปุ่นคนอื่นจะจับได้ละซี่ๆๆๆๆ
ตามหาฝัน 15 ม.ค. 2558, 11:07:07 น.
รอหนุ่มชินอยู่นะ
รอหนุ่มชินอยู่นะ
Zephyr 17 ม.ค. 2558, 01:09:52 น.
โฮ่ยยยย รมณ์เสีย
ให้พี่เฟย์ทำม้ายยยยยยยยยย
ช่ะ ชินนี่ เว่ย ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยย
โฮ่ยยยย รมณ์เสีย
ให้พี่เฟย์ทำม้ายยยยยยยยยย
ช่ะ ชินนี่ เว่ย ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยย