เมียเก็บ e-book
หล่อนคือหนามยอกยอกน้องสาวที่สมควรกำจัดให้พ้นทาง แต่กลับย้อนมาทิ่มแทงใจเขาให้ปวดร้าว แสนชิงชัง แต่กลับหลงใหลในวังวนเสน่หนา ใต้คำครหาหยามเหยียด...กืนน้ำใต้ศอกเพื่อนสนิท!
**หมายเหตุ**
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกา ทิตภากร ปัจจุบันเนื้อหาได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูร์ของเนือเรื่อง
(เปิดให้อ่านบางส่วนเท่านั้น!!)
**หมายเหตุ**
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกา ทิตภากร ปัจจุบันเนื้อหาได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูร์ของเนือเรื่อง
(เปิดให้อ่านบางส่วนเท่านั้น!!)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 6
“ถ้าอย่างนั้น...ก็รีบไปเอากระเป๋ามาสิ แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าดึกๆ ผมจะย่องเข้าหา เพราะต่อให้คุณยั่วผมอีกสิบแปดกระบวนท่า ผมยังต้องขอคิดดูก่อนเลยว่าจะลากผู้หญิงมือสองอย่างคุณขึ้นเตียงดีหรือเปล่า” ตฤณยิ้มหยันแล้วหันไปหยิบบรั่นดีสาดลงลำคอ เขาไม่คิดจะให้เกียรติ เพราะปักใจเชื่อว่ารสามีพฤติกรรมสำส่อน ซ้ำยังชอบแย่งสามีชาวบ้าน ครั้นวางแก้วบรั่นดีลงบนเคาน์เตอร์บาร์ก็เดินเข้าห้องโดยไม่สนใจหล่อนอีก
ฝ่ายรสานั้นโกรธจนตัวสั่นทีเดียว ทั้งที่อยากจะด่ากราดและฝากรอยนิ้วทั้งห้าไว้บนใบหน้าคนปากดีนั่น แต่ก็จำต้องนิ่ง เพราะทราบดีว่าการแสดงอาการเกรี้ยวกราดจะทำให้ตกเป็นรอง เขาอาจจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้างกับทางโรงแรม แน่ล่ะ...หล่อนไม่อยากถูกไล่ออกให้เสียประวัติ ไม่อยากเดินไปตามเกมของเขา
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า อดทนไว้รสา...
หลังจากสงบสติอารมณ์สักพัก รสาก็ก้าวออกจากห้องไปกดลิฟต์ คิดว่าจะยอมทำตามคำสั่ง ‘พระเจ้าอย่างเขา’ หล่อนมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตนเองเลยไม่ทันระวัง ในจังหวะจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดกว้าง หล่อนก็ปะทะกับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวออกมาในจังหวะนั้นพอดี
“อุ๊ย!”
“ขอโทษครับ” กวีคว้าร่างบางที่มีอาการเซซวนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ครั้นเห็นใบหน้าถนัดตาก็นึกฉงนขึ้นมาครามครัน เวลานี้หล่อนน่าจะประจำหน้าที่ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ไม่ใช่มาเดินเพ่นพ่านบริเวณห้องพักของแขกวีไอพี
“อ้าว...รสา มาทำอะไรที่นี่”
คนถูกตั้งคำถามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ยังไม่ทันเปิดปากตอบคำถามนั้น ประตูลิฟต์ก็เปิดออกกว้างอีกครั้ง พาร่างของใครบางคนก้าวออกมาพร้อมกับผรุสวาทดังก้องที่ทำให้ทั้งสองต้องหันมอง
“นังหน้าด้าน!”
“ระริน...” กวีหน้าเจื่อน ไม่คิดว่าภรรยาจะมาปรากฏตัวที่นี่และเห็นภาพดังกล่าว
ขณะต่างคนต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ระรินที่อยู่ในอารมณ์โมโหหึงก็ตรงเข้ากระชากแขนรสา พลางฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งลงบนใบหน้า ส่งผลให้คนไม่ทันระวังเซซวนไปตามแรงมือของคนขี้หึงที่สะกดรอยตามสามีอย่างไม่คาดสายตา นับตั้งแต่กวีขับรถออกจากคฤหาสน์ จนกระทั่งมาเห็นคนนอนร่วมเตียงตระกองกอดหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา
“วันนี้แหละ...ฉันจะตบสั่งสอนแกให้รู้สำนึก ชอบแย่งผัวชาวบ้านนักใช่ไหม มันต้องโดนแบบนี้!” ระรินปราดเข้าหารสาหมายจะทำอย่างปากว่า กวีเห็นท่าไม่ดีก็เอาตัวเข้าขวาง
“ไม่เอาน่าริน ฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องมาห้ามฉันด้วย ถ้าคุณคิดจะปกป้องมันละก็ เราขาดกัน!”
“ผมไม่ได้ปกป้อง แต่ไม่อยากให้คุณเอะอะโวยวายอายคนอื่นเขา”
“ทีอย่างนี้ล่ะหน้าบาง ทีเวลาไปมีอะไรกับมันทำไมไม่รู้จักคิด”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ลดเสียงลงบ้างเถอะ คุณไม่อายคนอื่นเขาหรือไง”
“ทำไมฉันต้องอาย คนที่สมควรอายที่สุดคือนังร่านนี่ต่างหาก!” ระรินตวัดสายตากร้าวมองรสา ปากคอสั่นระริกด้วยความโกรธ หล่อนไม่คิดจะลดราวาศอกตามที่สามีขอร้อง รสาเองก็เช่นกัน
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณระริน คุณไม่มีสิทธิ์มาตบตีหรือด่าทอฉันแบบนี้”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ผู้หญิงหน้าด้านอย่างแก หน้าคงจะหนายิ่งกว่าถนนคอนกรีต ด่าเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเจ็บจักอาย รู้ทั้งรู้ว่าคุณกวีมีฉันอยู่แล้วทั้งคนก็ยังแย่งได้หน้าตาเฉย ไม่มีปัญหาหาผัวหรือไง”
“ปัญญาน่ะมี แต่คุณก็ทราบไม่ใช่เหรอว่าสมัยนี้ผู้ชายมีน้อยจะตายไป และจะหาที่ดีๆ เหมือนคุณกวีก็หายากเสียด้วยสิ คุณก็คิดซะว่าแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ก็แล้วกัน” รสาโต้กลับแล้วยิ้มยั่วอย่างไม่สะทกสะท้าน ใครแรงมาก็จะแรงกลับ เพราะความอดทนของหล่อนก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ซึ่งก็ได้ผลชะงัดนัก
“กรี๊ดดด อีบ้า...อีหน้าด้าน!”
ระรินกรีดร้องออกมาเสียงแสบแก้วหู พลางผลักสามีให้พ้นทาง หมายจะเข้าไปปะฉะดะกับคนที่ยืนลอยหน้าลอยตายั่วประสาท แต่กวีกลับรวบตัวหล่อนไว้
“พอเสียทีเถอะน่า” กวีปรามคนในอ้อมแขนแล้วหันไปเอ็ดรสา เขาไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น
“จะไปไหนก็ไปสิ จะมายืนต่อปากต่อคำอยู่ทำไม”
“ทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันไม่ใช่คนผิดสักหน่อย เป็นยังไงก็เป็นกันสิ” รสาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ คำพูดท้าทายนั้นก็ทำให้ระรินยิ่งเต้นเป็นเจ้าเข้า
“ปล่อยฉันนะคุณกวี ไม่เห็นหรือไงว่านังนั่นมันท้าทายขนาดไหน ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตบมัน ฉันไม่มีวันยอมแน่!” ระรินฮึดฮัดสะบัดตัว แต่คนรวบจับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ รสาเห็นดังนั้นก็ได้ใจ คิดจะใช้โอกาสนี้เอาคืนระริน
“ก็เอาสิ อย่าคิดนะว่าผู้ดีแปดสาแหรกอย่างคุณมีมือมีเท้าคนเดียว ฉันเองก็มีเหมือนกัน และก็ไม่ได้เป็นหงิกเป็นง่อยด้วย ถ้าฉันเจ็บ...คุณก็ต้องเจ็บ! และคราวนี้ก็ถึงตาฉันบ้าง” คนได้ทีไม่ได้พูดเปล่า หากแต่ถลกแขนเสื้อขึ้นหมายจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของระริน ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
รสาชะงักมือค้างพลางหันขวับ ระรินเห็นสบโอกาสเหมาะก็อาศัยจังหวะนั้นผลักสามีแล้วรีบวิ่งไปเกาะแขนพี่ชาย เขย่าเร่าๆ อย่างหาที่พึ่ง
“พี่ตฤณ! พี่เห็นหญิงร้ายชายเลวคู่นี้ไหม เห็นหรือยังว่านังนี่มันหน้าด้านหน้าทนแค่ไหน”
กวีเห็นการกระทำของระรินก็ได้แต่ถอนหายใจ นึกระอาที่ภรรยาทำตัวไม่ต่างจากเด็ก ถึงกระนั้นก็รีบแก้ต่างออกไป ด้วยเกรงว่าตฤณที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและพี่เขยจะเข้าใจผิดมากกว่าที่เป็นอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก พอดีฉันขึ้นมาตรวจความเรียบร้อยแล้วชนกับรสาตอนเดินออกจากลิฟต์ เธอทำท่าจะล้ม ฉันก็เลยเข้าไปประคอง ระรินมาเห็นเข้าก็เลยมีปากเสียงกัน”
“อย่างนั้นเหรอ...” ตฤณหรี่ตามองเหมือนไม่เชื่อคำพูดนั้น
“ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ว่าแต่แกเถอะ...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กวีรีบเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงประเด็น
“ฉันก็มาตามบัตเลอร์ของฉันน่ะสิ”
“บัตเลอร์...นี่แกพักที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” กวีนึกฉงน
“ใช่...และแม่เนี่ยก็เป็นบัตเลอร์ของฉัน” ตฤณตวัดสายตาขุ่นมองรสา อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาไม่เอะใจเดินออกมาดู ป่านนี้ระรินอาจจะถูกทำร้ายไปแล้วก็เป็นได้
“หมายความว่ายังไง เธอขอย้ายแผนกอย่างนั้นเหรอรสา” กวีนึกสงสัยขึ้นมาครามครัน ในสายตาเขา...รสาเหมาะสมกับตำแหน่งประชาสัมพันธ์ หล่อนหน้าตาดีมีมนุษย์สัมพันธ์ ใช้ภาษาได้ดีและมีบุคลิกคล่องแคล่ว ซึ่งเขาคิดว่ามองคนไม่ผิด หล่อนไม่น่าทำอะไรโดยพลการ ซ้ำยังไม่แจ้งให้เขาทราบ แต่รสายังไม่ทันตอบ ระรินก็ชิงเอ่ยขึ้นเสียก่อน
“แม่เนี่ยไม่ได้ขอย้ายหรอก แต่ฉันเป็นคนสั่งเอง ฉันให้คุณนภดลย้ายนังนี่มาเป็นบัตเลอร์ของพี่ตฤณ คุณมีปัญหาอะไรมิทราบ”
“ทำไมคุณทำอย่างนี้ล่ะริน คุณไม่ควรจะก้าวก่ายงานผม มันจะทำให้เสียการปกครอง”
“ฮึ...กลัวเสียการปกครองหรือว่าหวงก้างกันแน่ ก็อย่างว่าละนะ...นังนี่มันหูตาแพรวพราวไว้ใจได้เสียที่ไหน แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก ต่อให้มันเล่นหูเล่นตาให้ท่าพี่ตฤณ พี่ชายฉันก็รู้จักเลือก เขาไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่เหมือนใครบางคน” ระรินค่อนขอดสามี
“หยุดสบประมาทผมเดี๋ยวนี้!” กวีคำราม แต่ระรินไม่ได้ลดละ
“ก็หรือไม่จริง คุณมันโง่ที่ไปคว้าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามากก นังนี่มันผ่านผู้ชายมากี่คนแล้วก็ไม่รู้ ดูยังไงก็โสเภณีข้างถนนชัดๆ”
“คุณว่าใครเป็นโสเภณี!”
รสาที่นิ่งฟังอยู่นานปรี่เข้าหาระรินอย่างเอาเรื่อง แต่เข้าไม่ทันถึงตัวคนปรามาสก็ถูกกระชากลำแขนจนเสียหลัก ร่างทั้งร่างเซซวนไปปะทะแผงอกกว้างของตฤณที่ยืนตีหน้ายักษ์ แม้เวลานี้สายตาเขาจะมองมาราวกับจะจับกิน แต่ความโกรธที่มีอยู่ในตัวก็ทำให้หล่อนไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยสิ! ถ้าแน่จริงก็อย่ารุม”
“หุบปาก!”
ตฤณคำรามกร้าว พลางใช้ลำแขนล็อคตัวรสาที่ดิ้นขลุกขลักแล้วพาออกจากบริเวณนั้น เขาประเมินสถานการณ์ดูแล้วและเห็นท่าไม่ดี ถ้าไม่รีบแยกรสากับระรินออกจากกัน อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าสองสาวคงตบตีกันแน่ ซึ่งเขาไม่อยากให้คนชอบสร้างความร้าวฉานเป็นงานอดิเรกอย่างรสาได้สาสมใจกับการเห็นภาพบาดหมางระหว่างน้องสาวเขากับเพื่อนสนิท
ฝ่ายกวีเห็นการกระทำของตฤณก็ขยับตัวจะก้าวตาม นึกเป็นห่วงรสา เพราะรู้จักนิสัยห่ามๆ ของเพื่อนเป็นอย่างดี แต่ระรินกลับเอาตัวเข้าขวางทางไว้
“จะไปไหน!”
“ก็จะไปตามพี่ชายคุณน่ะสิ”
“ทำไมต้องตาม หรือว่าเป็นห่วงนังนั่นมาก กลัวว่ามันจะสึกหรือไง”
“ไม่เอาน่าริน มีเหตุผลหน่อยได้ไหม ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์ ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร”
“คุณก็พูดอย่างนี้ทุกที ถ้าไม่มีอะไรจริงก็อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา อย่าลืมสิว่านังนั่นเป็นบัตเลอร์ของพี่ตฤณ เขาจะลากมันขึ้นเขาลงห้วยยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!” ระรินถลึงตาใส่สามี ตั้งป้อมทำหน้ายักษ์ไม่ยอมให้ผ่านทางไปได้ง่ายๆ
“ก็ได้...ผมไม่ยุ่งก็ได้ พวกคุณสองพี่น้องอยากทำอะไรก็เชิญ แต่บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่าถ้ามีเรื่องมีปัญหาขึ้นมาละก็ อย่าหาว่าผมไม่เตือน” กวีพ่นคำพูดออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปกดลิฟต์กลับห้องทำงาน ยอมลงให้ภรรยาแต่โดยดีเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาคร้านจะโต้เถียง เพราะทราบดีว่าคนตรงหน้าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟัง
แม้ระรินจะพอใจในการกระทำของกวีในระดับหนึ่ง แต่ภายในใจกลับเดือดปุดๆ นั่นอาจจะเป็นเพราะสายตาเย็นชากับท่าทางหมางเมินของเขาบอกให้รู้ว่า...เขาเบื่อหน่ายการกระทำของหล่อนอย่างที่สุด!
งานเขียนเรื่องนี้จะลงอีก 4 ตอนเท่านั้นค่ะ
สามารถโหลดอ่านได้แล้วที่...
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTE5MzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjA4NDciO30
ฝ่ายรสานั้นโกรธจนตัวสั่นทีเดียว ทั้งที่อยากจะด่ากราดและฝากรอยนิ้วทั้งห้าไว้บนใบหน้าคนปากดีนั่น แต่ก็จำต้องนิ่ง เพราะทราบดีว่าการแสดงอาการเกรี้ยวกราดจะทำให้ตกเป็นรอง เขาอาจจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้างกับทางโรงแรม แน่ล่ะ...หล่อนไม่อยากถูกไล่ออกให้เสียประวัติ ไม่อยากเดินไปตามเกมของเขา
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า อดทนไว้รสา...
หลังจากสงบสติอารมณ์สักพัก รสาก็ก้าวออกจากห้องไปกดลิฟต์ คิดว่าจะยอมทำตามคำสั่ง ‘พระเจ้าอย่างเขา’ หล่อนมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตนเองเลยไม่ทันระวัง ในจังหวะจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดกว้าง หล่อนก็ปะทะกับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวออกมาในจังหวะนั้นพอดี
“อุ๊ย!”
“ขอโทษครับ” กวีคว้าร่างบางที่มีอาการเซซวนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ครั้นเห็นใบหน้าถนัดตาก็นึกฉงนขึ้นมาครามครัน เวลานี้หล่อนน่าจะประจำหน้าที่ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ไม่ใช่มาเดินเพ่นพ่านบริเวณห้องพักของแขกวีไอพี
“อ้าว...รสา มาทำอะไรที่นี่”
คนถูกตั้งคำถามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ยังไม่ทันเปิดปากตอบคำถามนั้น ประตูลิฟต์ก็เปิดออกกว้างอีกครั้ง พาร่างของใครบางคนก้าวออกมาพร้อมกับผรุสวาทดังก้องที่ทำให้ทั้งสองต้องหันมอง
“นังหน้าด้าน!”
“ระริน...” กวีหน้าเจื่อน ไม่คิดว่าภรรยาจะมาปรากฏตัวที่นี่และเห็นภาพดังกล่าว
ขณะต่างคนต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ระรินที่อยู่ในอารมณ์โมโหหึงก็ตรงเข้ากระชากแขนรสา พลางฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งลงบนใบหน้า ส่งผลให้คนไม่ทันระวังเซซวนไปตามแรงมือของคนขี้หึงที่สะกดรอยตามสามีอย่างไม่คาดสายตา นับตั้งแต่กวีขับรถออกจากคฤหาสน์ จนกระทั่งมาเห็นคนนอนร่วมเตียงตระกองกอดหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา
“วันนี้แหละ...ฉันจะตบสั่งสอนแกให้รู้สำนึก ชอบแย่งผัวชาวบ้านนักใช่ไหม มันต้องโดนแบบนี้!” ระรินปราดเข้าหารสาหมายจะทำอย่างปากว่า กวีเห็นท่าไม่ดีก็เอาตัวเข้าขวาง
“ไม่เอาน่าริน ฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องมาห้ามฉันด้วย ถ้าคุณคิดจะปกป้องมันละก็ เราขาดกัน!”
“ผมไม่ได้ปกป้อง แต่ไม่อยากให้คุณเอะอะโวยวายอายคนอื่นเขา”
“ทีอย่างนี้ล่ะหน้าบาง ทีเวลาไปมีอะไรกับมันทำไมไม่รู้จักคิด”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ลดเสียงลงบ้างเถอะ คุณไม่อายคนอื่นเขาหรือไง”
“ทำไมฉันต้องอาย คนที่สมควรอายที่สุดคือนังร่านนี่ต่างหาก!” ระรินตวัดสายตากร้าวมองรสา ปากคอสั่นระริกด้วยความโกรธ หล่อนไม่คิดจะลดราวาศอกตามที่สามีขอร้อง รสาเองก็เช่นกัน
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณระริน คุณไม่มีสิทธิ์มาตบตีหรือด่าทอฉันแบบนี้”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ผู้หญิงหน้าด้านอย่างแก หน้าคงจะหนายิ่งกว่าถนนคอนกรีต ด่าเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเจ็บจักอาย รู้ทั้งรู้ว่าคุณกวีมีฉันอยู่แล้วทั้งคนก็ยังแย่งได้หน้าตาเฉย ไม่มีปัญหาหาผัวหรือไง”
“ปัญญาน่ะมี แต่คุณก็ทราบไม่ใช่เหรอว่าสมัยนี้ผู้ชายมีน้อยจะตายไป และจะหาที่ดีๆ เหมือนคุณกวีก็หายากเสียด้วยสิ คุณก็คิดซะว่าแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ก็แล้วกัน” รสาโต้กลับแล้วยิ้มยั่วอย่างไม่สะทกสะท้าน ใครแรงมาก็จะแรงกลับ เพราะความอดทนของหล่อนก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ซึ่งก็ได้ผลชะงัดนัก
“กรี๊ดดด อีบ้า...อีหน้าด้าน!”
ระรินกรีดร้องออกมาเสียงแสบแก้วหู พลางผลักสามีให้พ้นทาง หมายจะเข้าไปปะฉะดะกับคนที่ยืนลอยหน้าลอยตายั่วประสาท แต่กวีกลับรวบตัวหล่อนไว้
“พอเสียทีเถอะน่า” กวีปรามคนในอ้อมแขนแล้วหันไปเอ็ดรสา เขาไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น
“จะไปไหนก็ไปสิ จะมายืนต่อปากต่อคำอยู่ทำไม”
“ทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันไม่ใช่คนผิดสักหน่อย เป็นยังไงก็เป็นกันสิ” รสาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ คำพูดท้าทายนั้นก็ทำให้ระรินยิ่งเต้นเป็นเจ้าเข้า
“ปล่อยฉันนะคุณกวี ไม่เห็นหรือไงว่านังนั่นมันท้าทายขนาดไหน ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตบมัน ฉันไม่มีวันยอมแน่!” ระรินฮึดฮัดสะบัดตัว แต่คนรวบจับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ รสาเห็นดังนั้นก็ได้ใจ คิดจะใช้โอกาสนี้เอาคืนระริน
“ก็เอาสิ อย่าคิดนะว่าผู้ดีแปดสาแหรกอย่างคุณมีมือมีเท้าคนเดียว ฉันเองก็มีเหมือนกัน และก็ไม่ได้เป็นหงิกเป็นง่อยด้วย ถ้าฉันเจ็บ...คุณก็ต้องเจ็บ! และคราวนี้ก็ถึงตาฉันบ้าง” คนได้ทีไม่ได้พูดเปล่า หากแต่ถลกแขนเสื้อขึ้นหมายจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของระริน ทว่าเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
รสาชะงักมือค้างพลางหันขวับ ระรินเห็นสบโอกาสเหมาะก็อาศัยจังหวะนั้นผลักสามีแล้วรีบวิ่งไปเกาะแขนพี่ชาย เขย่าเร่าๆ อย่างหาที่พึ่ง
“พี่ตฤณ! พี่เห็นหญิงร้ายชายเลวคู่นี้ไหม เห็นหรือยังว่านังนี่มันหน้าด้านหน้าทนแค่ไหน”
กวีเห็นการกระทำของระรินก็ได้แต่ถอนหายใจ นึกระอาที่ภรรยาทำตัวไม่ต่างจากเด็ก ถึงกระนั้นก็รีบแก้ต่างออกไป ด้วยเกรงว่าตฤณที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและพี่เขยจะเข้าใจผิดมากกว่าที่เป็นอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก พอดีฉันขึ้นมาตรวจความเรียบร้อยแล้วชนกับรสาตอนเดินออกจากลิฟต์ เธอทำท่าจะล้ม ฉันก็เลยเข้าไปประคอง ระรินมาเห็นเข้าก็เลยมีปากเสียงกัน”
“อย่างนั้นเหรอ...” ตฤณหรี่ตามองเหมือนไม่เชื่อคำพูดนั้น
“ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ว่าแต่แกเถอะ...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กวีรีบเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงประเด็น
“ฉันก็มาตามบัตเลอร์ของฉันน่ะสิ”
“บัตเลอร์...นี่แกพักที่นี่อย่างนั้นเหรอ?” กวีนึกฉงน
“ใช่...และแม่เนี่ยก็เป็นบัตเลอร์ของฉัน” ตฤณตวัดสายตาขุ่นมองรสา อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาไม่เอะใจเดินออกมาดู ป่านนี้ระรินอาจจะถูกทำร้ายไปแล้วก็เป็นได้
“หมายความว่ายังไง เธอขอย้ายแผนกอย่างนั้นเหรอรสา” กวีนึกสงสัยขึ้นมาครามครัน ในสายตาเขา...รสาเหมาะสมกับตำแหน่งประชาสัมพันธ์ หล่อนหน้าตาดีมีมนุษย์สัมพันธ์ ใช้ภาษาได้ดีและมีบุคลิกคล่องแคล่ว ซึ่งเขาคิดว่ามองคนไม่ผิด หล่อนไม่น่าทำอะไรโดยพลการ ซ้ำยังไม่แจ้งให้เขาทราบ แต่รสายังไม่ทันตอบ ระรินก็ชิงเอ่ยขึ้นเสียก่อน
“แม่เนี่ยไม่ได้ขอย้ายหรอก แต่ฉันเป็นคนสั่งเอง ฉันให้คุณนภดลย้ายนังนี่มาเป็นบัตเลอร์ของพี่ตฤณ คุณมีปัญหาอะไรมิทราบ”
“ทำไมคุณทำอย่างนี้ล่ะริน คุณไม่ควรจะก้าวก่ายงานผม มันจะทำให้เสียการปกครอง”
“ฮึ...กลัวเสียการปกครองหรือว่าหวงก้างกันแน่ ก็อย่างว่าละนะ...นังนี่มันหูตาแพรวพราวไว้ใจได้เสียที่ไหน แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก ต่อให้มันเล่นหูเล่นตาให้ท่าพี่ตฤณ พี่ชายฉันก็รู้จักเลือก เขาไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่เหมือนใครบางคน” ระรินค่อนขอดสามี
“หยุดสบประมาทผมเดี๋ยวนี้!” กวีคำราม แต่ระรินไม่ได้ลดละ
“ก็หรือไม่จริง คุณมันโง่ที่ไปคว้าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามากก นังนี่มันผ่านผู้ชายมากี่คนแล้วก็ไม่รู้ ดูยังไงก็โสเภณีข้างถนนชัดๆ”
“คุณว่าใครเป็นโสเภณี!”
รสาที่นิ่งฟังอยู่นานปรี่เข้าหาระรินอย่างเอาเรื่อง แต่เข้าไม่ทันถึงตัวคนปรามาสก็ถูกกระชากลำแขนจนเสียหลัก ร่างทั้งร่างเซซวนไปปะทะแผงอกกว้างของตฤณที่ยืนตีหน้ายักษ์ แม้เวลานี้สายตาเขาจะมองมาราวกับจะจับกิน แต่ความโกรธที่มีอยู่ในตัวก็ทำให้หล่อนไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยสิ! ถ้าแน่จริงก็อย่ารุม”
“หุบปาก!”
ตฤณคำรามกร้าว พลางใช้ลำแขนล็อคตัวรสาที่ดิ้นขลุกขลักแล้วพาออกจากบริเวณนั้น เขาประเมินสถานการณ์ดูแล้วและเห็นท่าไม่ดี ถ้าไม่รีบแยกรสากับระรินออกจากกัน อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าสองสาวคงตบตีกันแน่ ซึ่งเขาไม่อยากให้คนชอบสร้างความร้าวฉานเป็นงานอดิเรกอย่างรสาได้สาสมใจกับการเห็นภาพบาดหมางระหว่างน้องสาวเขากับเพื่อนสนิท
ฝ่ายกวีเห็นการกระทำของตฤณก็ขยับตัวจะก้าวตาม นึกเป็นห่วงรสา เพราะรู้จักนิสัยห่ามๆ ของเพื่อนเป็นอย่างดี แต่ระรินกลับเอาตัวเข้าขวางทางไว้
“จะไปไหน!”
“ก็จะไปตามพี่ชายคุณน่ะสิ”
“ทำไมต้องตาม หรือว่าเป็นห่วงนังนั่นมาก กลัวว่ามันจะสึกหรือไง”
“ไม่เอาน่าริน มีเหตุผลหน่อยได้ไหม ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์ ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร”
“คุณก็พูดอย่างนี้ทุกที ถ้าไม่มีอะไรจริงก็อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา อย่าลืมสิว่านังนั่นเป็นบัตเลอร์ของพี่ตฤณ เขาจะลากมันขึ้นเขาลงห้วยยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ!” ระรินถลึงตาใส่สามี ตั้งป้อมทำหน้ายักษ์ไม่ยอมให้ผ่านทางไปได้ง่ายๆ
“ก็ได้...ผมไม่ยุ่งก็ได้ พวกคุณสองพี่น้องอยากทำอะไรก็เชิญ แต่บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่าถ้ามีเรื่องมีปัญหาขึ้นมาละก็ อย่าหาว่าผมไม่เตือน” กวีพ่นคำพูดออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปกดลิฟต์กลับห้องทำงาน ยอมลงให้ภรรยาแต่โดยดีเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาคร้านจะโต้เถียง เพราะทราบดีว่าคนตรงหน้าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟัง
แม้ระรินจะพอใจในการกระทำของกวีในระดับหนึ่ง แต่ภายในใจกลับเดือดปุดๆ นั่นอาจจะเป็นเพราะสายตาเย็นชากับท่าทางหมางเมินของเขาบอกให้รู้ว่า...เขาเบื่อหน่ายการกระทำของหล่อนอย่างที่สุด!
งานเขียนเรื่องนี้จะลงอีก 4 ตอนเท่านั้นค่ะ
สามารถโหลดอ่านได้แล้วที่...
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTE5MzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjA4NDciO30
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2558, 09:33:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2558, 09:33:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1249
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |