ฝนพรำกลางทะเลทราย
ยังไม่มี
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๓
"ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกค่อยยังชั่วหน่อย"
นริศนำทารกเพศชายที่ห่อไว้ในผ้าขนหนูสะอาดส่งไปยังให้แม่ของเด็กที่มีใบหน้าซีดขาวนอนรออย่างยินดี เจ้าหญิงฟาริดาคลอดก่อนกำหนดสองอาทิตย์ แต่เด็กน้ำหนักมากจึงไม่น่ากังวลอะไร ส่วนมารดาของทารกน้อยยังต้องรอดูอาการ แต่ถ้าไม่มีการติดเชื้อก็ไม่มีอะไรต้องห่วง หญิงสาวสอบถามคนไข้อีกเพียงเล็กน้อยก่อนก้าวออกมาจากห้องพัก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแพทย์หญิงและหมอตำแยที่ถูกตามมาอย่างเร่งรีบภายหลัง
เจ้าหญิงพระชายารออยู่ภายนอกมีสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัด กล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อรู้ว่าลูกและหลานชายคนแรกปลอดภัย ก่อนที่หญิงสาวขอตัวไปพัก เป็นเวลาเท่าไรนริศไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าอากาศภายนอกมืดมัว คนรับใช้นำเธอขึ้นมาบนห้องขณะที่ทุกคนกำลังหลับสนิท หญิงสาวย่องอย่างเงียบกริบเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ กลับออกมาอีกที เฮเลน่าตื่นมาคอยท่าเมื่อไรไม่รู้
" นริศ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม "
" จ้า นอนเถอะเฮเลน่า แต่พรุ่งนี้ฉันอาจจะไปเที่ยวกับพวกเธอไม่ได้นะ "
" ว้า หมดสนุกเลย " หญิงสาวร่างอวบอุทานอย่างเสียดาย " ว่าจะได้สนุกกันก่อนจากเสียหน่อย "
" ความจริงก็มีแพทย์หญิงและหมอตำแยดูแลอยู่หรอก แต่ว่า..เคสนี้ฉันดูแลมาตั้งแต่ต้น ไม่อยากให้เกิดปัญหา "
" จ้า แม่ศัลยแพทย์มือหนึ่ง จะอยู่ช่วยเลี้ยงเด็กที่นี่เลยดีไหม " แววประชดในน้ำเสียงสร้างรอยยิ้มน้อยๆให้แก่นริศ
" เอาน่า เฮเลน่าวันหลังยังมี ถ้าเธอไปเยี่ยมฉันที่เมืองไทยฉันจะพาเธอเที่ยวให้ทั่วเลย ตกลงไหม "
" ตกลงก็ได้ ถือว่าเธอติดหนี้ฉันนะ ฉันจะไปทวงถึงเมืองไทยเลย "
" ตกลงจ๊ะ นอนเถอะนะฉันง่วงแล้ว "
เฮเลน่ามองตามร่างงามที่ปลีกตัวไปยังโซฟากว้างอย่างเงียบๆ แฝงร่องรอยรู้สึกผิดภายใต้ดวงตานั้น
เธอรู้ว่าร่างแบบบางที่เอนตัวลงนอนนั้นมีความจิตใจที่แข็งแกร่งกว่ารูปร่างนัก ความงดงามทางร่างกายและความเฉลียวฉลาดจะนำพาให้เพื่อนคนนี้ของเธอเอาตัวรอดไปได้ แต่....ยังมีอีกคนที่น่าเป็นห่วงมากกว่า คนที่ดูน่าจะเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง หากจริงๆแล้วกับอ่อนไหวปวกเปียก ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากบอกถึงความต้องการของตัวเอง กว่าจะรู้ทุกอย่างเกือบจะสายไป..คนคนนั้นน่าเป็นห่วงมากกว่า หญิงสาวทอดถอนใจก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆว่า
" เธอเป็นคนดีนริศ ถ้าเกิดอะไรขึ้นต่อไปในภายหน้าฉันเชื่อว่าพระเจ้าจะดูแลเธอ "
หลังพูดเสร็จเจ้าตัวก็ล้มลงนอน ทิ้งปริศนาไว้ซะอย่างนั้นแหละ นริศออกจะขำๆ ไม่นานก็หลับตามไปอีกคน
เช้าวันนี้ไร้เสียงนกร้องเหมือนอย่างทุกวัน นริศตื่นมาเพียงลำพัง ไร้เงาของเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนที่ไปล่องเรือยอร์ชกันแต่เช้ามืด รีบจัดการกับตัวเองโดยเร็วก่อนตรงดิ่งไปยังห้องคนไข้ทันที ซึ่งตอนนี้ได้รับการดูแลอย่างดีจากแพทย์หญิงประจำราชวัง สอบถามอาการเสร็จสรรพก็ออกมารับประทานอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้ยังห้องอาหาร พร้อมกับจดหมายเล็กๆของเจ้าหญิงมารีอา ว่าเจ้าตัวรออยู่ในอุทยานหลวง เมื่อกินเสร็จหญิงสาวเร่งรุดตามระเบียงกว้างเข้าสู่ทางเดินเล็กๆ เท่าที่จำได้เมื่อตามเจ้าหญิงองค์น้อยมาเมื่อวานเพื่อเข้าอุทยานฝ่ายหญิง แต่มองไปทางใดก็ไร้วี่แว่วของเจ้าหญิง
หรือว่าจะอยู่ภายในอีกชั้นหนึ่ง หญิงสาวคิดแล้วลองเปิดประตูกั้นเข้าไปสู่สวนที่อยูุ่ภายในที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันกับสวนด้านนอกคือจะเน้นพืชจำพวกเฟิร์น ปาล์มและกล้วยไม้เป็นส่วนใหญ่ เธอเดินชมนกชมไม้อย่างเพลิดเพลินชั่วครู่ ก็ต้องชะงัก เพราะห่างไปเพียงห้าเมตรนั่นคือ ด้านหลังของใครคนหนึ่ง รูปร่างสูงหนา อยู่ในชุดอาบายะ สีนวลครอบผ้าโพกหัวดำขลิบทองมือกอดอกเอนศรีษะพิงกับต้นปาล์มใหญ่ ท่าทางราวกับปลดปล่อยอารมณ์ให้เพลิดเพลินกับธรรมชาติอย่างเต็มที่ ทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติหญิงสาวหันตัวกลับทันที นี่หล่อนก้าวล้ำเข้ามาในเขตของฝ่ายชายหรือนี่???
นริศนำทารกเพศชายที่ห่อไว้ในผ้าขนหนูสะอาดส่งไปยังให้แม่ของเด็กที่มีใบหน้าซีดขาวนอนรออย่างยินดี เจ้าหญิงฟาริดาคลอดก่อนกำหนดสองอาทิตย์ แต่เด็กน้ำหนักมากจึงไม่น่ากังวลอะไร ส่วนมารดาของทารกน้อยยังต้องรอดูอาการ แต่ถ้าไม่มีการติดเชื้อก็ไม่มีอะไรต้องห่วง หญิงสาวสอบถามคนไข้อีกเพียงเล็กน้อยก่อนก้าวออกมาจากห้องพัก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแพทย์หญิงและหมอตำแยที่ถูกตามมาอย่างเร่งรีบภายหลัง
เจ้าหญิงพระชายารออยู่ภายนอกมีสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัด กล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อรู้ว่าลูกและหลานชายคนแรกปลอดภัย ก่อนที่หญิงสาวขอตัวไปพัก เป็นเวลาเท่าไรนริศไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าอากาศภายนอกมืดมัว คนรับใช้นำเธอขึ้นมาบนห้องขณะที่ทุกคนกำลังหลับสนิท หญิงสาวย่องอย่างเงียบกริบเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ กลับออกมาอีกที เฮเลน่าตื่นมาคอยท่าเมื่อไรไม่รู้
" นริศ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม "
" จ้า นอนเถอะเฮเลน่า แต่พรุ่งนี้ฉันอาจจะไปเที่ยวกับพวกเธอไม่ได้นะ "
" ว้า หมดสนุกเลย " หญิงสาวร่างอวบอุทานอย่างเสียดาย " ว่าจะได้สนุกกันก่อนจากเสียหน่อย "
" ความจริงก็มีแพทย์หญิงและหมอตำแยดูแลอยู่หรอก แต่ว่า..เคสนี้ฉันดูแลมาตั้งแต่ต้น ไม่อยากให้เกิดปัญหา "
" จ้า แม่ศัลยแพทย์มือหนึ่ง จะอยู่ช่วยเลี้ยงเด็กที่นี่เลยดีไหม " แววประชดในน้ำเสียงสร้างรอยยิ้มน้อยๆให้แก่นริศ
" เอาน่า เฮเลน่าวันหลังยังมี ถ้าเธอไปเยี่ยมฉันที่เมืองไทยฉันจะพาเธอเที่ยวให้ทั่วเลย ตกลงไหม "
" ตกลงก็ได้ ถือว่าเธอติดหนี้ฉันนะ ฉันจะไปทวงถึงเมืองไทยเลย "
" ตกลงจ๊ะ นอนเถอะนะฉันง่วงแล้ว "
เฮเลน่ามองตามร่างงามที่ปลีกตัวไปยังโซฟากว้างอย่างเงียบๆ แฝงร่องรอยรู้สึกผิดภายใต้ดวงตานั้น
เธอรู้ว่าร่างแบบบางที่เอนตัวลงนอนนั้นมีความจิตใจที่แข็งแกร่งกว่ารูปร่างนัก ความงดงามทางร่างกายและความเฉลียวฉลาดจะนำพาให้เพื่อนคนนี้ของเธอเอาตัวรอดไปได้ แต่....ยังมีอีกคนที่น่าเป็นห่วงมากกว่า คนที่ดูน่าจะเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง หากจริงๆแล้วกับอ่อนไหวปวกเปียก ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากบอกถึงความต้องการของตัวเอง กว่าจะรู้ทุกอย่างเกือบจะสายไป..คนคนนั้นน่าเป็นห่วงมากกว่า หญิงสาวทอดถอนใจก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆว่า
" เธอเป็นคนดีนริศ ถ้าเกิดอะไรขึ้นต่อไปในภายหน้าฉันเชื่อว่าพระเจ้าจะดูแลเธอ "
หลังพูดเสร็จเจ้าตัวก็ล้มลงนอน ทิ้งปริศนาไว้ซะอย่างนั้นแหละ นริศออกจะขำๆ ไม่นานก็หลับตามไปอีกคน
เช้าวันนี้ไร้เสียงนกร้องเหมือนอย่างทุกวัน นริศตื่นมาเพียงลำพัง ไร้เงาของเพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนที่ไปล่องเรือยอร์ชกันแต่เช้ามืด รีบจัดการกับตัวเองโดยเร็วก่อนตรงดิ่งไปยังห้องคนไข้ทันที ซึ่งตอนนี้ได้รับการดูแลอย่างดีจากแพทย์หญิงประจำราชวัง สอบถามอาการเสร็จสรรพก็ออกมารับประทานอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้ยังห้องอาหาร พร้อมกับจดหมายเล็กๆของเจ้าหญิงมารีอา ว่าเจ้าตัวรออยู่ในอุทยานหลวง เมื่อกินเสร็จหญิงสาวเร่งรุดตามระเบียงกว้างเข้าสู่ทางเดินเล็กๆ เท่าที่จำได้เมื่อตามเจ้าหญิงองค์น้อยมาเมื่อวานเพื่อเข้าอุทยานฝ่ายหญิง แต่มองไปทางใดก็ไร้วี่แว่วของเจ้าหญิง
หรือว่าจะอยู่ภายในอีกชั้นหนึ่ง หญิงสาวคิดแล้วลองเปิดประตูกั้นเข้าไปสู่สวนที่อยูุ่ภายในที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันกับสวนด้านนอกคือจะเน้นพืชจำพวกเฟิร์น ปาล์มและกล้วยไม้เป็นส่วนใหญ่ เธอเดินชมนกชมไม้อย่างเพลิดเพลินชั่วครู่ ก็ต้องชะงัก เพราะห่างไปเพียงห้าเมตรนั่นคือ ด้านหลังของใครคนหนึ่ง รูปร่างสูงหนา อยู่ในชุดอาบายะ สีนวลครอบผ้าโพกหัวดำขลิบทองมือกอดอกเอนศรีษะพิงกับต้นปาล์มใหญ่ ท่าทางราวกับปลดปล่อยอารมณ์ให้เพลิดเพลินกับธรรมชาติอย่างเต็มที่ ทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติหญิงสาวหันตัวกลับทันที นี่หล่อนก้าวล้ำเข้ามาในเขตของฝ่ายชายหรือนี่???
เดือนมีนา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.พ. 2558, 00:18:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.พ. 2558, 00:18:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1336
| << ตอนที่ ๒ | ตอนที่ ๔ >> |
ปลาวาฬสีน้ำเงิน 5 ก.พ. 2558, 22:05:50 น.
เนื้อหาสั้นมาก เลย เวลาอ่านแล้วไม่ค่อยได้อารมณ์ ร่่วม ต้องอ่านรวบยอดหลายๆ ตอน และยังไม่ค่อย อิน เลยค่ะ แบบว่าขาดความต่อเนื่อง คราวหน้ามาแบบยาวๆ หน่อย นะคะ
เนื้อหาสั้นมาก เลย เวลาอ่านแล้วไม่ค่อยได้อารมณ์ ร่่วม ต้องอ่านรวบยอดหลายๆ ตอน และยังไม่ค่อย อิน เลยค่ะ แบบว่าขาดความต่อเนื่อง คราวหน้ามาแบบยาวๆ หน่อย นะคะ
Zephyr 8 ก.พ. 2558, 12:57:20 น.
โดนเพืีอนหลอกมาเป็นตัวแทนรึป่าว
โดนเพืีอนหลอกมาเป็นตัวแทนรึป่าว