ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 5
ไฟทุกดวงปิดสนิทหมดแล้ว เหลือเพียงที่ห้องทำงานของจริงใจที่ยังคงเปิดอยู่ห้องเดียว นาฬิกาบอกให้รู้ว่านี่เลิกเวลามานานมากแล้ว แต่จริงใจก็ยังคงง่วนอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อไป
"คุณจริงใจ ยังอยู่อีกเหรอครับ..?" ลุงรปภ. ประจำตึกที่เดินขึ้นมาตรวจตรา ถึงกับตกใจเมื่อเห็นจริงใจยังนั่งทำงานอยู่คนเดียว
"รีบกลับเถอะครับคุณจริงใจ ฝนฟ้าไม่เป็นใจเลยช่วงนี้ ขับรถตอนกลางคืน ถ้าฝนตกอีกคงแย่"
"ฝนจะตกเหรอคะ" จริงใจถาม เธอทำงานจนไม่ได้สนอกสนใจท้องฟ้านอกหน้าต่างมานานแล้ว
"ครับ ผมเห็นทำท่าจะตกตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว อีกไม่นานคงตกลงมา" คุณลุงบอกอย่างหวังดี
จริงใจหยุดคิดนิดนึง ก่อนลุกขึ้นมาเตรียมเก็บของ พร้อมหันไปบอกคุณลุง
"ขอบคุณนะคะ ลุง … เดี๋ยวเก็บของเสร็จจริงจะกลับเลย ลุงไปตรวจด้านในเลยก็ได้ค่ะ" เธอกล่าวอย่างเกรงใจ ลุงพยักหน้ารับคำ พร้อมบอกลา
"ครับ... งั้นผมไปก่อน ขับรถดีดีนะครับคุณจริงใจ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
สิ้นคำบอกลา ลุงรปภ. ประจำตึกก็เดินจากไป ทิ้งให้จริงใจสาละวันเก็บกองเอกสารบนโต๊ะ ไม่นานนัก... เธอก็หอบหิ้วโน๊ตบุค และแฟ้มเอกสารมากมายขึ้นมาบนรถคนเดียวอย่างทุลักทุเล พร้อมสตาร์รถ ออกเดินทางมุ่งหน้ากลับบ้านทันที
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"กลับมาแล้วค่ะ"
จริงใจเอ่ยเสียงดังทันที เมื่อก้าวเท้าเข้าบ้าน เสียงบันไดดังตึงตังลงมา คล้ายเสียงคนตื่นเต้น ทำจริงใจถึงกับชะงัก
"พ่อๆแม่ๆ! พี่จริงมาแล้ว"
ชัดเจน น้องชายคนเดียวของเธอคือเจ้าของเสียงดังนั่น สิ้นสุดเสียงตะโกนของเขา ก็ตามด้วยเสียงบันไดอีกระลอกหนึ่ง
ตึง ตึง ตึง
"ไหน อยู่ไหน?" หญิงวัยกลางคน มีโรลม้วนผมอยู่ที่ผมด้านหน้าอย่างลวกๆ ลากชุดนอนตัวใหญ่โคร่งลงมา คุณนายพิมพ์ใจ หรือที่ใครๆก็เรียกว่า ป้าติ๋ม เป็นเจ้าของร่างนั้น เธอเดินลงมาด้วยสีหน้าดีใจ ตามด้วยร่างของคนเป็นพ่อที่ตามลงมาติดๆ
"อะไรกันอะแม่ โวยวายอะไรกันเนี่ย" จริงใจสับสน ไม่แน่ใจว่าเธอทำอะไรผิดรึเปล่า ทำไมคนทั้งบ้านถึงเดินมาล้อมหน้าล้อมหลังเธอขนาดนี้
"HAPPY BIRTHDAY!!!!!"
เสียงทั้งสามคนประสานพร้อมกัน โดยมีพ่อและแม่ยืนตบมืออย่างกระตือรือร้นอยู่ข้างๆ ชัดเจนเป็นคนดึงพลุกระดาษขึ้นอย่างสนุกสนาน ทำให้ภายในห้องดูมีสีสันขึ้นมา
"เอ๊ยยย อะไรกันเนี่ยยย?" จริงใจถามขึ้นอย่างตกใจ พร้อมหยิบเศษกระดาษสีสันต่างๆออกจากเส้นผม
"วันนนี้เกิดครบรอบยี่สิบห้าปีของแก แม่แกเขาอยากฉลอง แต่แกดันกลับช้าเสียนี่ เสียแผนหมด" พ่อบ่นขึ้นทันที เพราะลูกสาวตัวดีกลับดึกไม่เปนเวล่ำเวลา ปล่อยให้เขาต้องรอนาน
"แล้วทำไมไม่โทรมาละ จริงจะได้รีบกลับ" เธอแก้ตัว
"แกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ้างรึเปล่า? ฉันโทรไปเป็นสิบๆสาย แต่แกไม่รับเลย" แม่บอกเข้าบ้าง จริงใจจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มี miss call อยู่ประมาณสิบสองสาย ซึ่งทุกสายมาจากคุณนายติ๋มที่รักของเธอ
"... ขอโทษค่ะ" เธอกล่าวเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นเช่นนั้น คนเป็นพ่อกับแม่ก็ใจอ่อน
"ไปไปไป ไปกินข้าว" พ่อของเธอชักชวน
บนโต๊ะอาหาร มีอาหารรออยู่บนโต๊ะหลายจานแลดูจืดชืด บ่งบอกว่ามันยังคงรอสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านอยู่
"นี่ทุกคนยังไม่กินกันอีกเหรอคะ?" จริงใจถามอย่างรู้สึกผิดอีกครั้ง เธอทำให้ทุกคนต้องรอ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันพิเศษของเธอแท้ๆ
"ใช่นะสิเจ๊!!! ชัดนี่หิวไส้กิ่วไปหมดแล้ว บอกให้กินก่อน กินก่อน แม่ก็ไม่ยอมเลย จะรอเจ๊ท่าเดียว" ชัดเจนบ่นอุบ พร้อมครางเบาๆ เมื่อแม่เดินมาหยิกอยู่ข้างๆ
"รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไป กินกันครบๆอร่อยกว่าตั้งเยอะ" เธอบอก เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กบ่น
"แม่ก็งี้ทั้งปี เข้าข้างแต่เจ๊อยู่ได้ ... โอ๊ยยยย" ชัดเจนร้องอีกรอบเมื่อแม่เดินเข้ามาฟาดที่ต้นแขนอีกครั้ง แม่ติ๋มยืนตาเขียวปั๊ดอย่างเอาเรื่อง พร้อมหันมาแหวใส่จริงใจที่อยู่ตรงหน้าบ้าง
"ส่วนแกนี่ก็เหลือเกิน วันๆทำแต่งาน นี่ถ้าฉันไม่สั่งให้ทุกคนรอ ป่านนี้ก็ไม่รู้จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันเมื่อไหร่"
"โธ่แม่... ก็งานมันยุ่ง" จริงใจแก้ตัวเสียงอ่อย เพราะช่วงนี้งานเยอะมากจริงๆ เยอะจนทำให้เธอไม่ได้กินข้าวบ้านมาหลายอาทิตย์แล้ว
"เออยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเวลากลับมาเจอหน้าพ่อหน้าแม่เลยงั้นสิ" คุณนายติ๋มยังคงบ่นต่อไป จริงใจที่ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรอีกจึงได้แต่เงียบ
"เอาเถอะ เอาเถอะ ไหนก็มากันครบแล้ว ก็มากินกัน บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น" พ่อเป็นคนปิดบทสนานั้น แล้วเริ่มมื้อสุดท้ายของวันอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพราะไม่เห็นประโยชน์ที่จะทะเลาะกันต่อไป ต่างคนต่างตักอาหารขึ้นจานอย่างหิวโหย เพราะเลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว
อาหารของแม่ แม้ว่าจะถูกทิ้งไว้ให้นานจนแลดูจืดชืด แต่ทุกอย่างก็ยังอร่อย ยิ่งใส่ความรักความหวังดีลงไป เธอยิ่งรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเดิมหลายเท่า เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้แล้ว ที่เธอไม่ได้กลับมากินข้าวบ้านเลย เพราะวันๆเธอมัวแต่ทำงาน อาหารมื้อนี้จึงเป็นมื้อแรกในหลายอาทิตย์ที่ครอบครัวเธอได้มากินข้าวร่วมกัน เธอทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปในเวลาเดียวกัน เพราะว่าถึงแม้เธอจะทำหน้าที่ลูกได้บกพร่อง แต่พ่อและแม่เธอก็ยังห่วงใย
ครอบครัวของจริงใจเป็นครอบครัวเล็กๆ แต่ก็อบอุ่น ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ถึงกับขาด พ่อจริงใจเป็นข้าราชการ ที่พึ่งจะเกษียนมาได้ไม่นาน ส่วนแม่ของจริงใจ ก็เป็นแม่บ้านมาตั้งแต่เริ่มแต่งงานกันมา เขาทั้งสองมีลูก ด้วยกันสองคนคือ จริงใจ และชัดเจน พี่น้องสองคนห่างกันทั้งอายุ และนิสัย จริงใจเป็นคนมุ่งมั่น จริงจังกับทุกสิ่งทุกอย่าง ขวานผ่าซาก และตรงไปตรงมา แต่กับบางเรื่อง จริงใจกลับปากไม่ตรงกับใจ ดื้อด้าน และเอาใจยากเป็นที่สุด ในขณะเดียวกัน ชัดเจนก็เป็นเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ที่ไม่จริงจังกับสิ่งใด เห็นอะไรๆเป็นเรื่องสนุกไปซะทุกเรื่อง แต่ก็ไม่เคยที่จะโกหกตัวเองเลย คิดอย่างไร พูดอย่างนั้นตลอด ชัดเจนเสมอ เป็นผู้ชายที่เสแสร้งไม่เป็น ทั้งสองเติบโตมาแบบที่นิสัยต่างกันคนละขั้ว แต่ทั้งสองก็เป็นที่พึ่งของกันและกันได้ ที่สำคัญ เขาทั้งสองเป็นเด็กดี เป็นผลผลิตที่พ่อแม่ภูมิใจ
“เอาละ เป่าเค้กกันเถอะ เป่าเค้กกัน” เสียงชัดเจน บอกอย่างตื่นเต้น เมื่ออาหารบนโต๊ะ หมดเกลี้ยงเกือบทั้งโต๊ะ เขาเดินไปหยิบเค้กออกจากตู้เย็นทันที
“อะไร วันนี้มีเค้กด้วยเหรอ? ปกติไม่เห็นมีเลย” จริงใจร้องบอกอย่างแปลกใจ เพราะ ปกติที่บ้านของเธอ ไม่ใช่พวกบ้านใหญ่ๆ ที่ต้องเป่าเทียนบนเค้กวันเกิด แค่มากินข้าวกัน นิดๆหน่อยๆก็เพียงพอแล้ว
“มีสิ อันนี้ ส่งตรงมาพิเศษให้เจ๊คนเดียวเลยนะ” ชัดเจนบอกอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมโชว์เค้ก วางลงบนโต๊ะกินข้าว ทั้งแม่และพ่อต่างส่งยิ้มมาให้จริงใจด้วยความรัก เธอยิ้มกลับ พร้อมกับหันไปให้ความสนใจกับเค้กทันที ตรงหน้านั้น คือเค้กที่มีหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเค้กที่เธอเคยได้รับทุกปี เป็น สตรอเบอรี่ช๊อตเค้กง่ายๆ อย่างที่วินชอบทำมาให้ในวันเกิดที่ผ่านๆมา เสียงชัดเจนพูดต่อออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ส่งตรงมาจากอเมริกาเลยนะ จากอดีตพี่เขยที่ชัดชอบที่สุด”
"จากวินเหรอ?!!" จริงใจตกใจ และได้แต่อึ้ง เธอไม่คิดว่าเธอจะมีสิทธิ ได้รับของขวัญอะไรจากวินอีกแล้ว โดยเฉพาะยามที่ห่างกันไกลเช่นนี้ ชัดเจนค่อยๆปักเทียนลงบนเค้ก แล้วจุดไฟลงบนเทียน ให้สว่างสไว พ่อเดินออกไปปิดไฟ ส่งผลให้ทั้งห้องส่องแสงสว่างมัวมัวอยู่ที่จริงใจเพียงจุดเดียว
“ขอพรสิ วันเกิดปีนี้ แกอยากได้อะไร?” แม่บอกกับเธออย่างอ่อนโยน เธอยิ้มรับ เพราะเธอ ไม่เคยมีวันเกิดที่ดีเช่นนี้มาก่อน เธอหลับตาลงสักพัก ขอพรในใจ แล้วค่อยๆเป่าเทียน ทุกอย่างสว่างขึ้น เพียงช่วงเวลาไม่กี่เสี้ยววินาที ทันทีที่ลืมตาขึ้น เธอก็เห็น พ่อ แม่ และน้องชาย ครอบครัวที่เธอรักที่สุด ยืนยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากมาก วันเกิดปีนี้ดีที่สุดเลย” เธอบอกพร้อมยิ้มตอบความรู้สึกดีดีทั้งหมดที่ได้รับในวันนี้ ทั้งสี่คนกอดกัน ดื่มด่ำความสุขไปกับครอบครัวที่เธอไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
ปาร์ตี้จบลง งานฉลองวันเกิดสิ้นสุดลงแล้ว หลังจากจัดการกับจานชามทั้งหมด จริงใจก็อาบน้ำอาบท่า พร้อมกับนำร่างกายที่เหนื่อยล้า มาจากการทำงานทั้งวันขึ้นมาบนห้อง เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียง และคิดถึงงานวันเกิดวันนี้
วินทำได้ยังไงกันนะ? เขาส่งเค้กวันเกิดมาให้เธอได้อย่างไร? เราอยู่ห่างกันมาก แต่เขาก็ยังส่งเค้กชิ้นโปรดมาให้ เขาทำได้ยังไงกัน ... ว่าแล้วเธอก็รีบคว้ากระเป๋า หยิบมือถือขึ้นมา แล้วต่อสัญญาณหาเพื่อนสนิททันที
“เฮ้! นี่มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้วเธอ ยังไม่นอนอีกเหรอ?” เสียงและหน้าวินตอบรับทันทีที่รับสายจากจริงใจ เธอมองหน้าเขาผ่านจอโทรศัพท์อย่างเอาเรื่อง
“ไม่ต้องมาพูดเลย วันนี้ฉันยังไม่ได้ยินคำอวยพรจากปากแก ฉันจะนอนได้ยังไง”
“อะไร ..ก็ส่งเค้กไปเป็นของขวัญให้แล้วไง ไม่ถือว่าหายกันเหรอ? ...หรือว่าแกไม่ได้รับ?”
“ได้!!! ก็เพราะเค้กเนี่ยแหละ ฉันถึงต้องโทรหาแก ...นี่แกเสกมนต์อะไรเข้าไปในเค้กเนี่ย ทำไมมันถึงลอยมาหาฉันได้ ฉันกับแกอยู่ไกลเกือบครึ่งซีกโลกนะ มันมาอยู่ที่ฉันได้ยังไงโดยที่ไม่บุบสลาย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วแกกินได้มั้ยละ? กินได้ก็พอแล้ว ของขวัญครบรอบ 25 ปี ยังไงก็ต้องพิเศษหน่อย”
“กินได้สิ อร่อยมากด้วย”
“อร่อยก็ดีแล้ว โวยวายซะเป็นเรื่องเชียว... เออ แกโทรมาได้จังหวะพอดี ฉันมีเรื่องจะบอก”
“อะไร?”
“ฉันจะกลับไทยแล้วนะ”
“หา! อะไรนะ?”
“โอย… จะตะโกนทำไม?”
“แกจะกลับไทยแล้วเหรอ? ทำไมอะ พึ่งจะไปได้สองปีเองนะ”
“ก็…. มันถึงเวลาต้องกลับแล้วปะ ใจคอแกจะให้ฉันอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยรึไง”
“เปล่า … ก็ไม่ใช่ แต่ก็นึกว่าแกจะอยู่ได้นานกว่านี้”
“ฉันอยู่ได้สองปีนี่ก็เก่งแล้ว จะขาดใจตายแล้วเนี่ย ฉันไม่ถูกกับเมืองนอกวะ มันหนาว”
“แล้ว เชฟที่นั่นเขาโอเคเหรอ?”
“โอเครึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกลับจะแย่แล้ว”
“อย่ามัวแต่พูดเล่นได้มั้ย เอาความจริง”
“ก็เนี่ยแหละจริงที่สุดแล้ว แกมารับที่สนามบินด้วยละ ฉันไม่ได้บอกป้าให้มารับ”
“วิน!! เอาความจริง”
“ก็นี่แหละความจริง แกจะมาคาดคั้นทำไม? ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ก็แค่ฉันคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมแกทำอะไรไม่ปรึกษาเลย!?”
“มันง่ายทุกอย่างแหละ มีแต่แกนั่นแหละ ที่ชอบทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องยาก”
“นี่!”
“โอเค อย่าเถียงกันเลย ท่าทางจะยาว … ฉันต้องวางแล้ว”
“ทำไมอะ? คุยไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้แล้ว ต้องไปทำงาน... ที่นี่กี่โมงกี่ยาม ไม่รู้เลยเหรอแม่คุณ?"
"โอเคๆๆๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้ แกไปทำงานเหอะ”
"วางแล้วนะ"
"อืม..."
“แล้วก็…จริงใจ"
"อะไร?"
"สุขสันต์วันเกิดนะ”
“อ๋อ ..อืมม”
“มีความสุขมากมาก”
“โอเค ขอบใจนะ”
วินยิ้มรับเป็นการตอบรับ แล้วตัดสายไป จริงใจทิ้งตัวลงนอน แล้วคิดถึงบทสนทนา ที่พึ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ วินกำลังจะกลับมาที่ไทย หลังจากที่เธอทั้งผลัก ทั้งดัน(แกมบังคับ) เขาก็กำลังจะกลับมา มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่นรึเปล่า? เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึเปล่านะ มันเร็วกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ... เธอไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ และเพราะเหตุนี้เอง ทำให้คำพูดของยิ้มลอยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
'สิ่งที่แกทำ ฉันอดคิดไม่ได้จริงๆว่ามันจะมีประโยชน์จริงๆเหรอวะ? มันดีกว่าจริงๆเหรอ ที่แกสองคนหย่ากัน? "
.... มันดีกว่าจริงๆเหรอ จริงใจถามตัวเอง....
จริงใจลุกขึ้นมาเปิดไฟที่โต๊ะทำงานอันคุ้นเคย แล้วหยิบไดอารี่สีแดงเล่มหนึ่งที่เขียนเป็นประจำทุกคืนขึ้นมา เธอเริ่มรายยาวถึงความรู้สึกของวันนี้เหมือนเป็นปกติที่เธอจะต้องบันทึกมันทุกวัน แล้วต่อด้วยคำถามที่เกิดขึ้นมามากมายโดยยังไม่ได้รับคำตอบ ต่อจากนี้หลังจากที่วินกลับมาแล้ว ชีวิตที่เธอได้เลือกไว้ มันจะเป็นยังไงนะ ทั้งเขา และเธอ มันจะเป็นยังไง? เธออยากจะรู้…
"คุณจริงใจ ยังอยู่อีกเหรอครับ..?" ลุงรปภ. ประจำตึกที่เดินขึ้นมาตรวจตรา ถึงกับตกใจเมื่อเห็นจริงใจยังนั่งทำงานอยู่คนเดียว
"รีบกลับเถอะครับคุณจริงใจ ฝนฟ้าไม่เป็นใจเลยช่วงนี้ ขับรถตอนกลางคืน ถ้าฝนตกอีกคงแย่"
"ฝนจะตกเหรอคะ" จริงใจถาม เธอทำงานจนไม่ได้สนอกสนใจท้องฟ้านอกหน้าต่างมานานแล้ว
"ครับ ผมเห็นทำท่าจะตกตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว อีกไม่นานคงตกลงมา" คุณลุงบอกอย่างหวังดี
จริงใจหยุดคิดนิดนึง ก่อนลุกขึ้นมาเตรียมเก็บของ พร้อมหันไปบอกคุณลุง
"ขอบคุณนะคะ ลุง … เดี๋ยวเก็บของเสร็จจริงจะกลับเลย ลุงไปตรวจด้านในเลยก็ได้ค่ะ" เธอกล่าวอย่างเกรงใจ ลุงพยักหน้ารับคำ พร้อมบอกลา
"ครับ... งั้นผมไปก่อน ขับรถดีดีนะครับคุณจริงใจ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
สิ้นคำบอกลา ลุงรปภ. ประจำตึกก็เดินจากไป ทิ้งให้จริงใจสาละวันเก็บกองเอกสารบนโต๊ะ ไม่นานนัก... เธอก็หอบหิ้วโน๊ตบุค และแฟ้มเอกสารมากมายขึ้นมาบนรถคนเดียวอย่างทุลักทุเล พร้อมสตาร์รถ ออกเดินทางมุ่งหน้ากลับบ้านทันที
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"กลับมาแล้วค่ะ"
จริงใจเอ่ยเสียงดังทันที เมื่อก้าวเท้าเข้าบ้าน เสียงบันไดดังตึงตังลงมา คล้ายเสียงคนตื่นเต้น ทำจริงใจถึงกับชะงัก
"พ่อๆแม่ๆ! พี่จริงมาแล้ว"
ชัดเจน น้องชายคนเดียวของเธอคือเจ้าของเสียงดังนั่น สิ้นสุดเสียงตะโกนของเขา ก็ตามด้วยเสียงบันไดอีกระลอกหนึ่ง
ตึง ตึง ตึง
"ไหน อยู่ไหน?" หญิงวัยกลางคน มีโรลม้วนผมอยู่ที่ผมด้านหน้าอย่างลวกๆ ลากชุดนอนตัวใหญ่โคร่งลงมา คุณนายพิมพ์ใจ หรือที่ใครๆก็เรียกว่า ป้าติ๋ม เป็นเจ้าของร่างนั้น เธอเดินลงมาด้วยสีหน้าดีใจ ตามด้วยร่างของคนเป็นพ่อที่ตามลงมาติดๆ
"อะไรกันอะแม่ โวยวายอะไรกันเนี่ย" จริงใจสับสน ไม่แน่ใจว่าเธอทำอะไรผิดรึเปล่า ทำไมคนทั้งบ้านถึงเดินมาล้อมหน้าล้อมหลังเธอขนาดนี้
"HAPPY BIRTHDAY!!!!!"
เสียงทั้งสามคนประสานพร้อมกัน โดยมีพ่อและแม่ยืนตบมืออย่างกระตือรือร้นอยู่ข้างๆ ชัดเจนเป็นคนดึงพลุกระดาษขึ้นอย่างสนุกสนาน ทำให้ภายในห้องดูมีสีสันขึ้นมา
"เอ๊ยยย อะไรกันเนี่ยยย?" จริงใจถามขึ้นอย่างตกใจ พร้อมหยิบเศษกระดาษสีสันต่างๆออกจากเส้นผม
"วันนนี้เกิดครบรอบยี่สิบห้าปีของแก แม่แกเขาอยากฉลอง แต่แกดันกลับช้าเสียนี่ เสียแผนหมด" พ่อบ่นขึ้นทันที เพราะลูกสาวตัวดีกลับดึกไม่เปนเวล่ำเวลา ปล่อยให้เขาต้องรอนาน
"แล้วทำไมไม่โทรมาละ จริงจะได้รีบกลับ" เธอแก้ตัว
"แกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ้างรึเปล่า? ฉันโทรไปเป็นสิบๆสาย แต่แกไม่รับเลย" แม่บอกเข้าบ้าง จริงใจจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มี miss call อยู่ประมาณสิบสองสาย ซึ่งทุกสายมาจากคุณนายติ๋มที่รักของเธอ
"... ขอโทษค่ะ" เธอกล่าวเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นเช่นนั้น คนเป็นพ่อกับแม่ก็ใจอ่อน
"ไปไปไป ไปกินข้าว" พ่อของเธอชักชวน
บนโต๊ะอาหาร มีอาหารรออยู่บนโต๊ะหลายจานแลดูจืดชืด บ่งบอกว่ามันยังคงรอสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านอยู่
"นี่ทุกคนยังไม่กินกันอีกเหรอคะ?" จริงใจถามอย่างรู้สึกผิดอีกครั้ง เธอทำให้ทุกคนต้องรอ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันพิเศษของเธอแท้ๆ
"ใช่นะสิเจ๊!!! ชัดนี่หิวไส้กิ่วไปหมดแล้ว บอกให้กินก่อน กินก่อน แม่ก็ไม่ยอมเลย จะรอเจ๊ท่าเดียว" ชัดเจนบ่นอุบ พร้อมครางเบาๆ เมื่อแม่เดินมาหยิกอยู่ข้างๆ
"รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไป กินกันครบๆอร่อยกว่าตั้งเยอะ" เธอบอก เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กบ่น
"แม่ก็งี้ทั้งปี เข้าข้างแต่เจ๊อยู่ได้ ... โอ๊ยยยย" ชัดเจนร้องอีกรอบเมื่อแม่เดินเข้ามาฟาดที่ต้นแขนอีกครั้ง แม่ติ๋มยืนตาเขียวปั๊ดอย่างเอาเรื่อง พร้อมหันมาแหวใส่จริงใจที่อยู่ตรงหน้าบ้าง
"ส่วนแกนี่ก็เหลือเกิน วันๆทำแต่งาน นี่ถ้าฉันไม่สั่งให้ทุกคนรอ ป่านนี้ก็ไม่รู้จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันเมื่อไหร่"
"โธ่แม่... ก็งานมันยุ่ง" จริงใจแก้ตัวเสียงอ่อย เพราะช่วงนี้งานเยอะมากจริงๆ เยอะจนทำให้เธอไม่ได้กินข้าวบ้านมาหลายอาทิตย์แล้ว
"เออยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเวลากลับมาเจอหน้าพ่อหน้าแม่เลยงั้นสิ" คุณนายติ๋มยังคงบ่นต่อไป จริงใจที่ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรอีกจึงได้แต่เงียบ
"เอาเถอะ เอาเถอะ ไหนก็มากันครบแล้ว ก็มากินกัน บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น" พ่อเป็นคนปิดบทสนานั้น แล้วเริ่มมื้อสุดท้ายของวันอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพราะไม่เห็นประโยชน์ที่จะทะเลาะกันต่อไป ต่างคนต่างตักอาหารขึ้นจานอย่างหิวโหย เพราะเลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว
อาหารของแม่ แม้ว่าจะถูกทิ้งไว้ให้นานจนแลดูจืดชืด แต่ทุกอย่างก็ยังอร่อย ยิ่งใส่ความรักความหวังดีลงไป เธอยิ่งรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าเดิมหลายเท่า เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้แล้ว ที่เธอไม่ได้กลับมากินข้าวบ้านเลย เพราะวันๆเธอมัวแต่ทำงาน อาหารมื้อนี้จึงเป็นมื้อแรกในหลายอาทิตย์ที่ครอบครัวเธอได้มากินข้าวร่วมกัน เธอทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปในเวลาเดียวกัน เพราะว่าถึงแม้เธอจะทำหน้าที่ลูกได้บกพร่อง แต่พ่อและแม่เธอก็ยังห่วงใย
ครอบครัวของจริงใจเป็นครอบครัวเล็กๆ แต่ก็อบอุ่น ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ถึงกับขาด พ่อจริงใจเป็นข้าราชการ ที่พึ่งจะเกษียนมาได้ไม่นาน ส่วนแม่ของจริงใจ ก็เป็นแม่บ้านมาตั้งแต่เริ่มแต่งงานกันมา เขาทั้งสองมีลูก ด้วยกันสองคนคือ จริงใจ และชัดเจน พี่น้องสองคนห่างกันทั้งอายุ และนิสัย จริงใจเป็นคนมุ่งมั่น จริงจังกับทุกสิ่งทุกอย่าง ขวานผ่าซาก และตรงไปตรงมา แต่กับบางเรื่อง จริงใจกลับปากไม่ตรงกับใจ ดื้อด้าน และเอาใจยากเป็นที่สุด ในขณะเดียวกัน ชัดเจนก็เป็นเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ที่ไม่จริงจังกับสิ่งใด เห็นอะไรๆเป็นเรื่องสนุกไปซะทุกเรื่อง แต่ก็ไม่เคยที่จะโกหกตัวเองเลย คิดอย่างไร พูดอย่างนั้นตลอด ชัดเจนเสมอ เป็นผู้ชายที่เสแสร้งไม่เป็น ทั้งสองเติบโตมาแบบที่นิสัยต่างกันคนละขั้ว แต่ทั้งสองก็เป็นที่พึ่งของกันและกันได้ ที่สำคัญ เขาทั้งสองเป็นเด็กดี เป็นผลผลิตที่พ่อแม่ภูมิใจ
“เอาละ เป่าเค้กกันเถอะ เป่าเค้กกัน” เสียงชัดเจน บอกอย่างตื่นเต้น เมื่ออาหารบนโต๊ะ หมดเกลี้ยงเกือบทั้งโต๊ะ เขาเดินไปหยิบเค้กออกจากตู้เย็นทันที
“อะไร วันนี้มีเค้กด้วยเหรอ? ปกติไม่เห็นมีเลย” จริงใจร้องบอกอย่างแปลกใจ เพราะ ปกติที่บ้านของเธอ ไม่ใช่พวกบ้านใหญ่ๆ ที่ต้องเป่าเทียนบนเค้กวันเกิด แค่มากินข้าวกัน นิดๆหน่อยๆก็เพียงพอแล้ว
“มีสิ อันนี้ ส่งตรงมาพิเศษให้เจ๊คนเดียวเลยนะ” ชัดเจนบอกอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมโชว์เค้ก วางลงบนโต๊ะกินข้าว ทั้งแม่และพ่อต่างส่งยิ้มมาให้จริงใจด้วยความรัก เธอยิ้มกลับ พร้อมกับหันไปให้ความสนใจกับเค้กทันที ตรงหน้านั้น คือเค้กที่มีหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเค้กที่เธอเคยได้รับทุกปี เป็น สตรอเบอรี่ช๊อตเค้กง่ายๆ อย่างที่วินชอบทำมาให้ในวันเกิดที่ผ่านๆมา เสียงชัดเจนพูดต่อออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ส่งตรงมาจากอเมริกาเลยนะ จากอดีตพี่เขยที่ชัดชอบที่สุด”
"จากวินเหรอ?!!" จริงใจตกใจ และได้แต่อึ้ง เธอไม่คิดว่าเธอจะมีสิทธิ ได้รับของขวัญอะไรจากวินอีกแล้ว โดยเฉพาะยามที่ห่างกันไกลเช่นนี้ ชัดเจนค่อยๆปักเทียนลงบนเค้ก แล้วจุดไฟลงบนเทียน ให้สว่างสไว พ่อเดินออกไปปิดไฟ ส่งผลให้ทั้งห้องส่องแสงสว่างมัวมัวอยู่ที่จริงใจเพียงจุดเดียว
“ขอพรสิ วันเกิดปีนี้ แกอยากได้อะไร?” แม่บอกกับเธออย่างอ่อนโยน เธอยิ้มรับ เพราะเธอ ไม่เคยมีวันเกิดที่ดีเช่นนี้มาก่อน เธอหลับตาลงสักพัก ขอพรในใจ แล้วค่อยๆเป่าเทียน ทุกอย่างสว่างขึ้น เพียงช่วงเวลาไม่กี่เสี้ยววินาที ทันทีที่ลืมตาขึ้น เธอก็เห็น พ่อ แม่ และน้องชาย ครอบครัวที่เธอรักที่สุด ยืนยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากมาก วันเกิดปีนี้ดีที่สุดเลย” เธอบอกพร้อมยิ้มตอบความรู้สึกดีดีทั้งหมดที่ได้รับในวันนี้ ทั้งสี่คนกอดกัน ดื่มด่ำความสุขไปกับครอบครัวที่เธอไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
ปาร์ตี้จบลง งานฉลองวันเกิดสิ้นสุดลงแล้ว หลังจากจัดการกับจานชามทั้งหมด จริงใจก็อาบน้ำอาบท่า พร้อมกับนำร่างกายที่เหนื่อยล้า มาจากการทำงานทั้งวันขึ้นมาบนห้อง เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียง และคิดถึงงานวันเกิดวันนี้
วินทำได้ยังไงกันนะ? เขาส่งเค้กวันเกิดมาให้เธอได้อย่างไร? เราอยู่ห่างกันมาก แต่เขาก็ยังส่งเค้กชิ้นโปรดมาให้ เขาทำได้ยังไงกัน ... ว่าแล้วเธอก็รีบคว้ากระเป๋า หยิบมือถือขึ้นมา แล้วต่อสัญญาณหาเพื่อนสนิททันที
“เฮ้! นี่มันกี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้วเธอ ยังไม่นอนอีกเหรอ?” เสียงและหน้าวินตอบรับทันทีที่รับสายจากจริงใจ เธอมองหน้าเขาผ่านจอโทรศัพท์อย่างเอาเรื่อง
“ไม่ต้องมาพูดเลย วันนี้ฉันยังไม่ได้ยินคำอวยพรจากปากแก ฉันจะนอนได้ยังไง”
“อะไร ..ก็ส่งเค้กไปเป็นของขวัญให้แล้วไง ไม่ถือว่าหายกันเหรอ? ...หรือว่าแกไม่ได้รับ?”
“ได้!!! ก็เพราะเค้กเนี่ยแหละ ฉันถึงต้องโทรหาแก ...นี่แกเสกมนต์อะไรเข้าไปในเค้กเนี่ย ทำไมมันถึงลอยมาหาฉันได้ ฉันกับแกอยู่ไกลเกือบครึ่งซีกโลกนะ มันมาอยู่ที่ฉันได้ยังไงโดยที่ไม่บุบสลาย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วแกกินได้มั้ยละ? กินได้ก็พอแล้ว ของขวัญครบรอบ 25 ปี ยังไงก็ต้องพิเศษหน่อย”
“กินได้สิ อร่อยมากด้วย”
“อร่อยก็ดีแล้ว โวยวายซะเป็นเรื่องเชียว... เออ แกโทรมาได้จังหวะพอดี ฉันมีเรื่องจะบอก”
“อะไร?”
“ฉันจะกลับไทยแล้วนะ”
“หา! อะไรนะ?”
“โอย… จะตะโกนทำไม?”
“แกจะกลับไทยแล้วเหรอ? ทำไมอะ พึ่งจะไปได้สองปีเองนะ”
“ก็…. มันถึงเวลาต้องกลับแล้วปะ ใจคอแกจะให้ฉันอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยรึไง”
“เปล่า … ก็ไม่ใช่ แต่ก็นึกว่าแกจะอยู่ได้นานกว่านี้”
“ฉันอยู่ได้สองปีนี่ก็เก่งแล้ว จะขาดใจตายแล้วเนี่ย ฉันไม่ถูกกับเมืองนอกวะ มันหนาว”
“แล้ว เชฟที่นั่นเขาโอเคเหรอ?”
“โอเครึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกลับจะแย่แล้ว”
“อย่ามัวแต่พูดเล่นได้มั้ย เอาความจริง”
“ก็เนี่ยแหละจริงที่สุดแล้ว แกมารับที่สนามบินด้วยละ ฉันไม่ได้บอกป้าให้มารับ”
“วิน!! เอาความจริง”
“ก็นี่แหละความจริง แกจะมาคาดคั้นทำไม? ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ก็แค่ฉันคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมแกทำอะไรไม่ปรึกษาเลย!?”
“มันง่ายทุกอย่างแหละ มีแต่แกนั่นแหละ ที่ชอบทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องยาก”
“นี่!”
“โอเค อย่าเถียงกันเลย ท่าทางจะยาว … ฉันต้องวางแล้ว”
“ทำไมอะ? คุยไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้แล้ว ต้องไปทำงาน... ที่นี่กี่โมงกี่ยาม ไม่รู้เลยเหรอแม่คุณ?"
"โอเคๆๆๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้ แกไปทำงานเหอะ”
"วางแล้วนะ"
"อืม..."
“แล้วก็…จริงใจ"
"อะไร?"
"สุขสันต์วันเกิดนะ”
“อ๋อ ..อืมม”
“มีความสุขมากมาก”
“โอเค ขอบใจนะ”
วินยิ้มรับเป็นการตอบรับ แล้วตัดสายไป จริงใจทิ้งตัวลงนอน แล้วคิดถึงบทสนทนา ที่พึ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ วินกำลังจะกลับมาที่ไทย หลังจากที่เธอทั้งผลัก ทั้งดัน(แกมบังคับ) เขาก็กำลังจะกลับมา มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่นรึเปล่า? เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึเปล่านะ มันเร็วกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ... เธอไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ และเพราะเหตุนี้เอง ทำให้คำพูดของยิ้มลอยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
'สิ่งที่แกทำ ฉันอดคิดไม่ได้จริงๆว่ามันจะมีประโยชน์จริงๆเหรอวะ? มันดีกว่าจริงๆเหรอ ที่แกสองคนหย่ากัน? "
.... มันดีกว่าจริงๆเหรอ จริงใจถามตัวเอง....
จริงใจลุกขึ้นมาเปิดไฟที่โต๊ะทำงานอันคุ้นเคย แล้วหยิบไดอารี่สีแดงเล่มหนึ่งที่เขียนเป็นประจำทุกคืนขึ้นมา เธอเริ่มรายยาวถึงความรู้สึกของวันนี้เหมือนเป็นปกติที่เธอจะต้องบันทึกมันทุกวัน แล้วต่อด้วยคำถามที่เกิดขึ้นมามากมายโดยยังไม่ได้รับคำตอบ ต่อจากนี้หลังจากที่วินกลับมาแล้ว ชีวิตที่เธอได้เลือกไว้ มันจะเป็นยังไงนะ ทั้งเขา และเธอ มันจะเป็นยังไง? เธออยากจะรู้…
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ม.ค. 2558, 22:31:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.พ. 2558, 22:27:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1203
| << ตอนที่ 4 | ตอนที่ 6 >> |