ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 6
9:15am / New York
“วิน คุยอยู่กับใคร? สั่งของรึยัง?” เสียงพี่อำนวย ผู้จัดการร้านดังออกมาเมื่อเห็นเขาอู้งาน เขาตอบรับ พร้อมกลับเข้าไปทำงานในครัวต่อทันที ในห้องครัวสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการเตรียมข้าวของสำหรับการขายอาหารรอบกลางวันอยู่ ที่เคาน์เตอร์ด้านในสุด มีผู้หญิงคนหนึ่งโบกกาละมังผักรอเขาอย่างกระตือรือร้น
“ใครนะ? แฟนเหรอ? เห็นคุยกันแทบจะทุกวันเลย” พลอย เชฟหญิงคนเดียว และมีบรรดาศักดิ์เป็นถึงลูกสาวเจ้าของร้าน ถามเขาทันที เมื่อเขากลับเข้ามาทำงานประจำที่
“เพื่อนนะ” เขาตอบรับ
พลอยกะไว้แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วินตอบอย่างนี้ เธอได้ยินมาเป็นร้อยๆครั้ง
“ถามกี่ทีกี่ที ก็บอกว่าเพื่อน เพื่อนให้มันจริงเถอะ" เธอสะบัดทิ้งท้าย วินที่โดนรู้ทันยิ้มกลบเกลื่อน หันไปหยิบกาละมังกุ้งกองใหญ่ มาให้หญิงสาวช่วยกันแกะเปลือกต่อ พลอยรับมาอย่างเสียไม่ได้ เธอเซ็งที่วินมีความลับมากมาย และ'เพื่อน'ผู้หญิงในโทรศัพท์ก็เป็นหนึ่งในความลับนั้น
เธอชอบวิน ทุกคนรู้ดี วินก็รู้ พี่อำนวยก็รู้ พนักงานคนอื่นๆก็รู้ แต่ที่ทุกคนไม่รู้ คือวินชอบใคร วินมีใครอยู่ในใจรึเปล่า? ตลอดมา วินไม่เคยคบใครให้เห็น วินไม่เคยชอบ หรือแสดงออกกับผู้หญิงคนไหนมากกว่าเพื่อน แม้แต่ตัวพลอยเอง วินก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้พลอยได้เข้าไป วินเหมือนมีกำแพงเล็กที่กั้นคนทุกคนไว้ตลอดเวลา มีเพียงผู้หญิงคนเดียว ที่มีอิทธิพลกับวินมากที่สุด มากจนทุกคนสังเกตเห็นได้ คือ ผู้หญิงที่วินคุยโทรศัพท์ออนไลน์ด้วยกันบ่อยๆ ผู้หญิงที่วินบอกว่าเป็นเพื่อนสนิท
...เพื่อนสนิทที่สนิทที่สุด... เธอเป็นใครนะ?
"เหม่ออะไรอยู่นะ? มีดจะโดนนิ้วอยู่แล้ว" วินถามเมื่อเห็นพลอยเหม่อ และเงียบไปนาน
"เปล่า ไม่มีอะไร...กำลังคิดอยู่ ว่าวินมีความลับเยอะเนอะ"พลอยตอบตามที่พลอยคิด เป็นปกติอยู่แล้ว ที่เธอจะพูดอะไรตรงๆ แต่เหมือนวินจะไม่เข้าใจ
"หาาาา ... ยังไงอะ?" วินถามต่อ
"ก็แค่ ... เหมือนวินมีอะไรบางอย่างมาปิดเอาไว้ไม่ให้ทุกคนเห็น"
"ฮะ?!"
"ช่างเหอะ ...เออว่าแต่เราได้ยินจากพี่อำนวย วินจะกลับกรุงเทพฯเดือนหน้าเหรอ?" พลอยถามอีกครั้ง วินที่ที่ยังงงกับบทสนทนาเมื่อกี้ไม่หาย พยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงยืนยัน
"ใช่ .. เดือนหน้านี้แหละ" เขาตอบ แล้วหันไปทำงานตัวเองต่อ
"บังเอิญรึเปล่าเนี่ย? เราก็จะกลับไทยเดือนหน้าเหมือนกัน"
"โอ๊ยย.."วินร้องขึ้นมาเสียงดังตกใจ ตรงปลายนิ้วชี้ มีเลือดสีแดงไหลพุ่งออกมาไม่น้อยทีเดียว
"เฮ้ย มีดบาดเหรอ? อะไร? ตกใจขนาดนั้นเชียว!" พลอยร้องทัก
"เปล่า ไม่ใช่นะ ก็แค่ตกใจนิดหน่อย พลอยจะกลับไทยเดือนหน้าเหรอ? ทำไมอะ?" วินถามไป ดูดนิ้วไป กะห้ามเลือดของตัวเองอย่างลวกๆ พลอยที่เห็นอย่างนั้นก็ส่ายหน้า หันไปหยิบผ้าขนหนู แล้วแย่งมือวินมากดแผลไว้ให้
"เราไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าขนาดต้องตามวินกลับไปกรุงเทพหรอกหน่า ไม่ต้องตกใจออกนอกหน้าขนาดนั้น!!" เธอแหย่เล่น พร้อมกดแผลให้แรงขึ้นอีกหน่อย วินส่ายหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด สวนเข้าทันควัน
"เฮ้ย!! ไม่ใช่ เราไม่ได้คิดอย่างนั้น ก็แค่อยากรู้ว่าทำไมเฉยๆ" เขากล่าว เพราะไม่ได้มีความคิดเช่นนั้นจริงๆ พลอยขำกับท่าทีของวิน สุดท้ายก็อธิบาย
"..พ่อตามตัวเรากลับนะสิ ความจริงก็ต้องกลับตั้งแต่สองเดือนก่อนแล้วแหละ แต่ก็ยื้อมาตลอด จนสุดท้าย พ่อส่งตั๋วมาให้ พร้อมยื่นคำขาด เลยต้องกลับ" พลอยบ่นเซ็งๆ การกลับเมืองไทยเป็นปัญหาของพลอยและพ่อมานานแล้ว
"แล้วทางนี้ทำไงอะ?" วินถาม เพราะ เขานึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ถ้าที่ร้านอาหารแห่งนี้ไม่มีพลอยทุกอย่างจะเป็นยังไง พลอยเหมือนเป็นเสาหลักของที่นี่
"ก็คงต้องให้พี่อำนวยดูไปก่อน กลับไปคราวนี้เราว่านาน" เธอตอบ วินที่เริ่มเข้าใจ ก็ได้แต่พยักหน้าช้าๆ
"มิน่า หมู่นี้พี่อำนวยอารมณ์เสียตลอด"
"ก็ตามนั้นแหละ พี่เขาต้องอยู่ร้านคนเดียว ก็คงเครียด ส่วนในครัว เราก็กะให้พี่พีเขาคุมไป"
"จริงดิ!! ตายแน่ๆพวกพ่อครัวใหม่ๆ พี่พีทั้งโหด ทั้งอึด ทั้งเนี๊ยบ"
"ก็เพราะงั้นแหละ เราเลยให้พี่เขาขึ้นมาเป็นคนคุม..แล้ววินอะ? ทำไมตัดสินใจกลับไป? หลายคนมานี่เขาก็อยากจะอยู่นานๆ เก็บตังกันเยอะๆ เพิ่งจะเห็นวินนี่แหละ ที่อยู่แป๊ปๆก็กลับ" พลอยถามวินบ้าง วินใช้ความคิดสักพัก ก่อนตอบอย่างระมัดระวัง
"ก็... มันคงถึงเวลาแล้วมั้ง"
"ยังไงอะ?"
"เงินก็มีแล้ว อายุก็มากแล้ว ... เราเลยว่าจะกลับไปเปิดร้านของตัวเองที่ไทยนั่นแหละ"
"วินจะเปิดร้านเหรอ?"
"ก็คิดว่านะ"
"ดี!!!!!!"
"จุ๊จุ๊จุ๊ ตะโกนทำไม" วินจุ๊ปากทันที เมื่อเห็นสายตาของพี่อำนวยที่จ้องมองมาเขม็ง พลอยปิดปาก พูดเสียงค่อยด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นสุดๆ
"มันต้องดีแน่ๆ ทำเลย!!! รีบทำเลย!!!" พลอยบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างจริงใจ จากการที่ได้ทำงานด้วยกันมา เธอขอยืนยันว่าวินเป็คนมีฝีมือ วินที่ได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้น
"ทำอะ.. ทำแน่! แค่รอทุกอย่างให้เข้าที่นั่นแหละ" วินพูด พร้อมขยี้หัวพลอยเบาๆ พลอยที่รู้สึกตื่นเต้นดีใจ ก็รู้สึกยินดีกับวินจริงๆ
แต่พอต้องมานั่งนึกถึงเรื่องตัวเอง หน้าพลอยก็เริ่มเหี่ยว พ่อตั้งความหวังกับเธอไว้มากมาย จนสุดท้ายมันก็เป็นความกดดัน
"เฮ้อ...แต่เราดิ ช่วงนี้ไม่ดีเลย เรื่องเยอะ ปวดหัว พ่อก็ดันมาเอาแต่ใจตอนแก่อีก" เธอบ่นเบาๆ อย่างที่ไม่เคยบ่นมาก่อน วินเห็นพลอยซึมไปก็แหย่เข้าให้
"เป็นลูกสาวเสี่ยก็ต้องอดทนอย่างนี้แหละ" เขาพูดเล่นอย่างเป็นกันเอง เผื่ออะไรๆจะช่วยให้พลอยหายเครียดบ้าง
ได้ผล... พลอยฉีกยิ้ม พร้อมตีเขาที่แขนอย่างคาดโทษ
"ทะลึ่ง เล่นของสูงนะ เราฟ้องพ่อแน่!!"
"อะไร? หัดเป็นผู้หญิงขี้ฟ้องตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ตั้งแต่วันนี้เนี่ยแหละ!" พลอยตอบยิ้มหวาน แล้วแหย่กับวินไปมา ส่งเสียงจุ๊กจิ๊กเป็นที่น่ารำคาญที่สุด สุดท้าย... พี่อำนวยก็ทนไม่ไหว
"นี่!! สองคนนั้น ไม่ทำงานเหรอไง? จีบกันอยู่นั่นแหละ... จะเที่ยงอยู่แล้ว!!! ไปเลย! แยกย้ายกันไปเดี๋ยวนี้ ถ้างานยังไม่เสร็จ..โดนทั้งคู่แน่!!! ยัง... ยังไม่ไปอีก... ไป!!!" พี่อำนวยระเบิดออกมา ตะโกนลั่นร้านจนทุกคนหันมามอง วินและพลอยต่างหัวเราะแห้งๆให้กัน แล้วรีบแยกย้ายกันไปทำงานทันที ใครๆก็รู้ ยามที่พี่อำนวยอารมณ์ไม่ดี อย่าได้คิดไปต่อกร
แม้กระทั้งลูกสาวเจ้าของร้านอย่างพลอย ก็ยังไม่กล้าหือ... แต่ความจริง ถ้าพลอยจะหือ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่พลอยไม่ใช่คนอย่างนั้น พลอยไม่เคยวีน ไม่เคยเหวี่ยงใคร แต่พลอยจะพูดตรงๆ อย่างมีเหตุมีผล
พลอยเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในทีมเชฟหลัก เธอเป็นคนคุมงานในครัว เป็นคนคุมสต๊อก เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นเจ้านาย และที่ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นลูกสาวคนเดียวของเสี่ยกมล เจ้าของร้านอาหาร Thai Taste แห่งนี้อีกด้วย เธอและวินมีอายุเกือบเท่าๆกัน มีนิสัยและชอบอะไรคล้ายๆกัน บางครั้งพลอยออกจะ ติดลุยๆมากกว่าด้วยซ้ำ ทำให้เธอกลายมาเป็นเพื่อนสนิทของวินได้อย่างไม่ยาก เรียกได้ว่าสนิทที่สุดในนิวยอร์กก็ว่าได้ แต่พลอยไม่ได้สนิทแค่กับวินเพียงคนเดียว พลอยสนิทกับทุกคนในร้าน เพราะพลอยให้ความสำคัญกับทุกคนเท่ากันหมด ทุกคนไม่ใช่ลูกน้อง แต่ทุกคนคือ คนสำคัญ ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย ที่พลอยจะเป็นที่รักของคนทุกคน หากวันไหน พลอยเกิดมีปัญหาเพียงนิดเดียว ขอให้เธอบอก... แค่เธอเอ่ยปากบอกเท่านั้น ทุกคนในร้านก็เต็มใจ พร้อมที่จะช่วยพลอยเต็มที่
แต่เอาเข้าจริงๆ..ตั้งแต่รู้จักกันมา วินไม่เคยเห็นพลอยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือใครเลย
เขาคิดมาเสมอ ว่าถ้าผู้หญิงอย่างพลอยจะมีข้อเสีย ก็เห็นจะมีอยู่ข้อเดียว ก็คือพลอยเป็นผู้หญิงที่เข็มแข็งเกินไปเนี่ยแหละ
เรียกได้ว่าอ่อนแอไม่เป็น คำว่าแพ้ไม่มีอยู่ในหัว ต่อให้ไม่ไหว ก็จะพยายามจนกว่ามันจะไหวให้ได้
แต่ถึงมันจะเป็นข้อเสีย มันก็เป็นข้อเสียที่วินชอบมาก
พลอยชอบวิน ข้อนี้วินรู้ดี... แสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนี้ ใครไม่รู้ก็คงบ้า
แต่ไม่มีใครรู้ ว่าวินก็ชอบพลอย ... จนบางครั้งก็ชอบมาก
…
และคงชอบมากกว่านี้ ถ้าวินไม่รู้จัก จริงใจ มาก่อน
เพื่อน จึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับพลอย
…
เพราะวินรู้ดี ตราบใดที่เขายังรักจริงใจ มันก็ไม่ควรจะมีตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามา... ดังนั้น ระหว่างเขาและพลอย คงทำอะไรไม่ได้มากนอกจากรักษาระยะห่างเอาไว้แบบนี้
ดังนั้น...เป็นเพื่อนกันเนี่ยแหละ ดีที่สุดแล้ว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
อาหารรอบ Lunch ผ่านไปอย่างวุ่นวายเช่นทุกวัน แต่ก็ไม่ทุลักทุเลเท่า รอบ Dinner... ที่หนักหนาเอาการ ใครจะไปนึกว่าคืนพฤหัส ที่ฝนตกกระหน่ำเช่นนี้ คนจะเยอะแยะชนิดแสนสาหัส ทุกคนเหนื่อยขาแทบลาก พลอยก็คงไม่ต่าง เมื่องานของแต่ละคนเสร็จ และฝนเริ่มซา เธอก็ไล่พนักงานทุกคนให้รีบกลับ จนคนส่วนใหญ่ต่างทยอยออกกันไปหมดแล้ว บ้างก็ฝ่าฝนออกไป บ้างก็มีร่ม บ้างก็คนมารับ สุดท้าย...ก็เหลือกันอยู่สามคนนั่นแหละ
"ให้ตายเหอะ ตกมาทั้งคืน นี่เที่ยงคืนแล้วป่านนี้ยังไม่หยุดตกเลย" พี่อำนวยพูดขึ้น บ่นถึงสภาพอากาศเจ้าปัญหา ฝนตกไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเลย
"เดี๋ยวพลอยกับวินกลับเลยนะ คืนนี้พี่ว่าจะค้างที่นี่" พี่อำนวยหันมาบอก พร้อมปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะตัวสุดท้าย
"เอางั้นเลยเหรอพี่?" วินถาม นานๆครั้งจะเห็นพี่อำนวยนอนที่ร้าน
"เอางั้นแหละ กลับกันไปเลย เอาร่มไปด้วย เหลืออยู่คันสุดท้ายนั่นแหละ เอาไปใช้ด้วยกัน" เขากล่าวพร้อมพยักเพยิดไปที่ร่มคันเล็กคันสุดท้ายที่เหลืออยู่
"ไม่เอาร่มอะ ไม่เท่เลย พลอยไม่ชอบถือร่ม เดี๋ยวพลอยกลับเลยดีกว่า ห้องพลอยใกล้แค่นี้ เดินไปแป๊ปเดียวก็ถึง" เธอบอก พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ
"เอาไปเหอะ เดี๋ยวตกหนักอีกรอบแล้วจะยุ่ง" พี่อำนวยทักเอาไว้ และไม่อยากให้พลอยปฏิเสธ ฝนตกอย่างนี้แหละ อันตรายนัก คนติดหวัดกันมานักต่อนักแล้ว แต่พลอยก็ยังดื้อดึง
"ไม่เอาอะ เกะกะ" เธอตอบ พร้อมถอดเสื้อเชฟ แล้วสยายผมเร็วๆ เธอคว้ากระเป๋าที่อยู่ด้านข้าง เตรียมออกจากร้าน
"งั้นพลอยกลับก่อนนะพี่อำนวย วิน!! ฝากซักผ้าอีกกองนึงที่อยู่ในอ่างด้วย เราขอกลับก่อนวันนี้ เดี๋ยวตกมาอีกรอบแล้วจะยุ่ง บายค่ะ" เธอบอกอย่างเร็วๆ พร้อมโบกมือลา เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนที่ตกลงมาปอยๆ เริ่มเบาบางลง พี่อำนวยและวิน จึงไม่มีใครค้านอะไร ทั้งสองโบกมือตอบ มองหลังของพลอยที่เดินออกจากร้านไป แล้วจึงช่วยกันยกเก้าอี้ขึ้นโต๊ะ
"แกก็รีบๆไปซักผ้าเหอะ ดึกแล้ว จะได้รีบกลับ"
"พี่อำนวยไม่กลับเหรอ จริงๆกลับตอนนี้ก็ทันนะ"
"โอ๊ย ไม่เอา! เหนอะหนะตลอดทางงี้ฉันไม่ชอบ นอนนี่ดีกว่า สบายกว่ากันเยอะ"
"งั้น..... ผมไปซักผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวออกมาช่วย" พี่อำนวยพยักหน้าเป็นอันตกลง แต่ยังไม่ทันที่วินจะได้หันหลังกลับเข้าครัวไปจริงๆ ฝนก็ดันเทลงมาโหมหระหน่ำ
"นั่นไงกูว่าแล้วไง" พี่อำนวยสบถอย่างเหนื่อยหน่าย วินรีบวิ่งไปดูหน้าประตู เผื่อพลอยจะไปยังไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ต้องเดินคอตกกลับมา พลอยไปไกลมากแล้ว
"เชื่อกูเหอะ พรุ่งนี้คงมีเสียงไอเสียงจามให้ฟังไปทั้งวันแน่" พี่อำนวยฟันธงถึงอนาคตอันใกล้ไว้อย่างมั่นใจ ไม่ต้องดูจากไพ่ที่ไหน ดูจากความดื้อของพลอยเองนั่นแหละ
ใช่ วินเห็นด้วย
ฮะฮะฮาดชิ่ววววว
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ก.พ. 2558, 19:20:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.พ. 2558, 22:21:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 789
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |