อลวน ถนน หัวใจ (จบแล้ว)

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: 11.อลวน ถนน หัวใจ

11.

“แต่คราวนี้พี่ใหญ่จะต้องเชื่อ เพราะนี่คือคนที่หนูเพิ่งจะได้พบแล้วก็เกิดรักแรกพบ ก่อนที่พี่ใหญ่จะไปพาสิตากลับมาที่นี่”

“แกยังไม่ได้เสียอะไรให้กับไอ้หมอนี่ใช่ไหม”

“เสียแล้ว” สิตาพูดเสียงดังฟังชัด

“เสียแล้วก็ไม่เป็นไร ใส่ตะกร้าล้างน้ำได้ คุณประดิพัทธ์ บอกตามตรงนะครับ ถึงคุณจะเป็นดารามีชื่อเสียงโด่งดัง ใคร ๆ ในเมืองไทยก็รู้จักคุณ แต่พวกเราไม่ได้อยากให้คุณมาร่วมวงศ์ไพบูลย์ด้วย เพราะฉะนั้นคุณมาทางไหน เชิญกลับไปทางนั้น” ท้ายประโยคชัดถ้อยชัดคำ ไร้ซึ่งความเกรงใจ

ประดิพัทธ์ตาแทบค้าง แต่นี่แค่ละครบทหนึ่งเท่านั้น และรังสิตาเองก็ใช้ปลายนิ้วของมือข้างขวาซึ่งเกาะอยู่ที่เอวสะกิดเขาคล้ายกับว่า คุณต้องสู้ คุณต้องช่วยฉันนะ ประดิพัทธ์เข้าใจรหัสนั้น เขายิ้มให้รังสิตา เป็นยิ้มที่คนอื่นมองดูจะเห็นว่า หวานปานน้ำผึ้งทีเดียว

“คุณ ผม เอ่อ!” เขานึกคำพูดใด ๆ ไม่ออกเอาเสียเลย แต่นั่นแหละ ถ้าเขานึกออกแล้วต่อปากต่อคำได้ชนิดอีกฝ่ายตาค้าง ก็จะดูไม่น่าสงสารอีก

“พี่ใหญ่ทำไมว่าแฟนหนูอย่างนี้คะ เกรงใจกันบ้างสิ” รังสิตาต้องใช้เสียงสูงเข้าข่ม หากเธอแพ้คราวนี้ เธอก็หมดสิทธิ์ออกไปสู่โลกภายนอกอย่างแน่นอน

เมื่อได้เห็นทีท่าน้องสาว คนเป็นพี่ชายและพี่สะใภ้ช่วยกันถอนหายใจออกมาก่อนจะปรบมือเป็นจังหวะ คล้ายรหัส

พอสิ้นเสียง บุรุษร่างยักษ์ในชุดสูทซึ่งประดิพัทธ์เคยเห็นในโรงแรมมาแล้วพากันเดินออกมาจากมุมไหนสักมุมด้วยท่าทีถมึงทึงน่ากลัวทีเดียว

“คุณดาราจะออกไปดี ๆ หรือว่าจะออกไปทั้งน้ำตา”

“พี่ใหญ่กำลังจะเสียคำพูดนะคะ”

“คำพูดไหน” คนเป็นพี่ยังเถียง
“ก็พี่ใหญ่บอกว่าถ้าหนูหาคนที่ดีกว่าเป็นแฟนได้พี่ใหญ่ก็ให้อิสระแก่หนู”

“ใช่ เคยพูดแต่ลืมไปแล้ว เอาอย่างไร ให้เวลาตกลงกันก่อน จะให้มันเดินออกไป หรือจะให้เราหามมันออกไป” เริ่มขึ้น ‘มัน’ ซะแล้ว ประดิพัทธ์เองก็เริ่มขยาด พวกนี้เจ้าพ่อเสียด้วย หากเป็นอะไรไป แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป

“ถ้าพี่ใหญ่ไล่เขาไป ก็ต้องไล่หนูออกไปด้วยเพราะหนูเป็นเมียของเขาแล้ว”

รังสิตาโผมากอดและซุกใบหน้าไว้กับอกของเขาจนแน่น คล้ายกับว่าเขาเป็นสามีของเธอ จริง ๆ เชียว เมื่อเป็นดังนั้นประดิพัทธ์จึงต้องเอี้ยวตัวไปสวมกอดปลอบใจ

“ผมจะอยู่ข้างคุณ ผมจะไม่ยอมให้ความรักของเราจบลงอย่างนี้ ผมยอมตาย”

“นายได้ตายสมใจแน่” พี่ชายใหญ่ของรังสิตายังเสียงแข็ง

“เขาตายหนูก็ขอยอมตายกับเขา”

รังสิตามีน้ำเสียงและแววตาที่มุ่งมั่น ผิดกับรังสิตาน้องสาวคนที่เขาเคยคุ้นเมื่อวันวาน บอดี้การ์ดทั้งสองคนมองตาเจ้านาย คล้ายกับจะถามว่า โยนมันออกไปเลยดีไหม เจ้านายไม่ตอบแต่ลุกขึ้นแล้วเดินลงส้นออกไปนอกบ้าน บรรดาลูกสมุนต่างกรูกันตามไปเหมือนกับว่าหากคลาดสายตาแล้ว นายใหญ่คนนั้นจะถูกยิงถล่มจากอริศัตรูได้

เมื่อสามีออกจากบ้านไปแล้ว คนเป็นภรรยาก็เปล่งเสียงแสดงอำนาจของตนออกมาบ้าง

“ทำไมถึงทำอย่างนี้ได้อาเล็ก ลื้อนี่มัน ซี้ซั้วน่า รู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป หากลื้อไม่เข้าพิธีแต่งงานกับลูกเสี่ยสมบูรณ์”

“ไม่รู้” รังสิตารู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อขึ้น

“พวกเราก็จะเหลือแต่ตัวไง ลื้อรู้ไหมว่ากิจการงานของเราทุก ๆ อย่างที่มีอยู่ เราได้เงินสนับสนุนจากเขามา เราไม่เคยส่งเงินต้นคืนให้เขาเลย ได้แต่ขยายกิจการออกไปเรื่อย ๆ แล้วเป็นไง ตอนนี้เขาจะเข้ามาบริหารเองเพื่อผลกำไรของเขา ที่พี่ชายลื้ออยากให้เป็นทองแผ่นเดียวกันก็เพราะว่า ถ้าเอาลื้อมาคานอำนาจ พวกเราก็จะยังบริหารอยู่ ลื้อนี่มันเห็นแก่ตัว ต่อไปตระกูลของเราจะวิบัติก็เพราะลื้อ”

อาซ้อทำท่ากระฟัดกระเฟียดก่อนจะลุกลงส้นบึงปังออกไปอีกคน รังสิตาถอนหายใจออกมา


เมื่ออยู่ในห้องสองคน รังสิตาจึงผละออกจากอ้อมอกของคนที่เธอไม่คุ้นเคย ใบหน้านั้นเศร้าหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

“ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ”

“พวกคุณไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกค่ะ เป็นเรื่องของคนในครอบครัวเรา เพียงพวกคุณบังเอิญผ่านเข้ามาพอดี

“แล้วคุณจะทำอย่างไร” คำถามนั้นคล้ายกับจะถามว่า ‘ผมกลับได้หรือยัง’

“ผมว่าคุณควรที่จะอยู่สู้กับปัญหานะ” จากที่ให้มาช่วยให้พาเธอออกไป เขากลับคล้อยตามความคิดเห็นของญาติผู้ใหญ่เธอเสียได้

“แต่ฉันไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น”

“แล้วคุณรักผมอย่างนั้นเหรอ”

“ก็ดีกว่าเขามั้ง เขาคนนั้นเป็นใครฉันก็ไม่รู้ แต่สำหรับคุณฉันยังพอรู้จักบ้าง”

ประดิพัทธ์โคลงศีรษะเพราะรู้ว่าหญิงสาวสุดสวยคนนี้พูดไปด้วยอารมณ์ล้วน ๆ

“พาฉันออกไปจากที่นี่”

“ผมคิดว่ายากนะ ดูแล้วเขาก็ไม่ยอมคุณเหมือนกัน ด้วยมันเป็นเรื่องอยู่หรือตายของวงศ์ตระกูลทีเดียว”

รังสิตาถอนหายใจ

“คุณจะไม่ช่วยฉันใช่ไหม ฉันให้คุณช่วยแค่พาฉันออกไปจากที่นี่เท่านั้น ที่เหลือฉันจะจัดการตัวฉันเอง”

“เราต้องถูกตามล่าตามล้างอย่างแน่นอน ผมยิงปืนไม่เป็น เตะต่อยไม่เป็น ผมไม่เคยเล่นบทบู๊ ผมไม่ใช่ จา พนม ยีรัม นะคุณ นี่มันคนละ พ.ศ. แล้วคุณเข้าใจไหม ผมอยากให้คุณสู้ยอมรับความจริงไปเสียดีกว่า ตอนแรกผมก็นึกว่า คุณเป็น เอ่อ! พวกที่แก๊งยากูซ่าตามตัวเอากลับไปเพื่อไปสังเวยพวกเจ้าพ่อทำนองนั้น แต่นี่ ปัญหาในครอบครัว ที่ผมมาวันนี้ ผมบอกตามตรงนะ ผมมาก็เพื่อรักษาคำพูดของผมเท่านั้น ผม

“คนเห็นแก่ตัว” รังสิตาอยากจะทุบเขาเพื่อระบายความคับแค้นใจสักหนึ่งที

“คุณจะว่าผมอย่างไรก็ได้ ประดิพัทธ์พูดยังไม่ทันจบประโยค โทรศัพท์ของเขาก็ดังเสียก่อน

“กำลังคุยกับเธออยู่ ไม่มีอะไรหรอก แค่ปัญหาในครอบครัวเท่านั้น” ประดิพัทธ์บอกเสียงห้วน ๆ กลับไป สำหรับเขาแล้ว ความรักมันกินไม่ได้ เขาไม่สู้กับเธอหรอก แต่ถ้าเป็นไอ้หมอนั่น คนที่อยู่ด้านนอก คนขับแท็กซี่ ไม่แน่นะ

“คุณรังสิตา”

“เรียกทำไม” หญิงสาวมีใบหน้าที่งอง้ำ คล้ายกับว่าไม่อยากพูดคุยกับเขาแล้วเช่นกัน

“ผมว่าคุณโชคชัยเขาชอบคุณนะ เขาต้องช่วยคุณแน่ ๆ เลย”

“แต่ รังสิตามีสีหน้าดีขึ้น อันที่จริงเธอก็นึกชอบเขาอยู่เหมือนกัน แต่ฐานะของเขากับเธอนั้นมันต่างกันสุดขั้วทีเดียว แต่ในเวลานี้ เขาจะเป็นใครเธอไม่สนแล้ว ขอให้เขาพาเธอออกไปที่นี่ได้เป็นใช้ได้

“ฉันขอคุยกับเขาหน่อยได้ไหม”

ประดิพัทธ์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้

“แล้วโทรศัพท์ของคุณไปไหน”

“ถูกกักบริเวณ ห้ามใช้โทรศัพท์ ห้ามออกไปข้างนอก งานวิวาห์คงจะจัดกันในเร็ววันนี้แหละ สมใจคุณแล้วซิ”


เมื่อรังสิตากดโทรศัพท์ ประดิพัทธ์จึงขอตัวเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ รังสิตามองตามร่างสูงสมาร์ทไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ เธอเลือกเขา แต่เขากับไม่สนใจช่วยเธอเลย ผู้ชายเห็นแก่ตัว

“มีอะไรอีกครับคุณพัทธ์” เป็นเสียงของโชคชัย รังสิตากุมโทรศัพท์นิ่ง หญิงสาวคิดว่าควรหรือไม่ควรที่จะลดตัวลงไปคลุกคลีกับคนขับรถแท็กซี่ ถ้าเป็นนายคนนี้ รับรองเลยว่าพี่ใหญ่ฆ่าเขาตายแน่ ๆ เลย เธอจะดึงให้เขาเข้ามาเดือดร้อนอย่างนั้นหรือ

“ฉันรังสิตาค่ะ ไม่ใช่คุณประดิพัทธ์”

“มีอะไรหรือครับคุณ” น้ำเสียงของเขาที่ตอบกลับมานั้นดูกระตือรือร้นจนรังสิตาใจชื้นขึ้นมา

“คือ คุณประดิพัทธ์เขาจะไม่ช่วยฉันออกไป”

“เหตุผลของเขาล่ะครับ”

รังสิตาอึดอัดที่จะตอบคำถามนั้นเหมือนกัน เหตุผลของเธอก็คือเหตุผลของคนเห็นแก่ตัวอย่างที่นายประดิพัทธ์ว่าไว้ไม่ผิดนัก รังสิตานิ่งคิดอยู่นาน จนอีกฝ่ายร้องเรียกกลับมา

“พูดมาเถอะครับ หากผมช่วยคุณได้ ผมก็จะช่วย ผมเต็มใจช่วยคุณนะ”

“จริง ๆ หรือ คุณไม่กลัวอันตรายหรือ” รังสิตาเริ่มมีน้ำตารื้นขอบตา

“เพื่อคุณ ผมทำได้” คล้ายเขาจะกัดฟันพูด แต่คำพูดนั้นก็ยิ่งได้ใจเธอมากขึ้นอีก

รังสิตาตัดสินใจเล่ารายละเอียดชีวิตที่ไม่ละเอียดนักของเธอให้เขาฟังอย่างไม่ได้นึกอาย

“คุณต้องพาฉันหนีไปจากที่นี่นะ ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก” หญิงสาวปิดท้ายประโยคทั้งน้ำตา

“ครับ ผมจะพาคุณหนีไป”

แม้น้ำเสียงจะแผ่วเบาคล้ายกำลังคิดหนัก แต่รังสิตาเชื่อว่าเขาจะรักษาคำพูดเช่นที่เคยรักษา

เมื่อเห็นว่า หญิงสาวคุยเพื่อขอความคิดเห็นจากอีกฝ่ายที่เขาบอกปัดไปให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ประดิพัทธ์จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ

“อย่าหาว่าผมใจดำเลยนะคุณ แต่เอาเป็นว่า ผมขอช่วยเท่าที่ผมจะช่วยได้เท่านั้นนะ”

“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันขอโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ใช้ก่อนได้ไหมคะ”

ประดิพัทธ์ลังเลชั่งใจ เพราะมันจะหมายถึงเรื่องงานของเขาด้วย

“ฉันหลุดออกไปจากที่นี่ได้ฉันคืนให้คุณแน่”

“แต่ตอนนี้ผมจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร”

“แล้วคุณอินทรากับคุณโชคชัยอยู่ที่ไหน” รังสิตาชะเง้อออกไปข้างนอก ซึ่งทีมงานกำลังถ่ายทำตามมุมต่าง ๆ ของรังสิตารีสอร์ตโดยมีพี่ชายเธอและพี่สะใภ้รวมถึงหลานบางคนมุงดูด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสมใจ

“หมายความว่าอย่างไร” อินทรายังแคลงใจกับถ้อยคำสนทนาของนายโชคชัยกับรังสิตา เมื่อวางโทรศัพท์โชคชัยมีสีหน้าคิดหนัก เมื่อประดิพัทธ์บอกปฏิเสธการช่วยเหลือหญิงสาวด้วยมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเป็นเรื่อง เพียงเธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก เหมือนกับเขา แล้วเขาจะดำเนินแผนการต่อไปอย่างไรดี

“ปรึกษากันดิ๊ มาด้วยกันนะ” อินทราใช้สีข้างกระทุ้งชายหนุ่มผิวสะอาด

เมื่อเห็นแววตาที่จริงใจของอีกคน โชคชัยจำต้องเล่ารายละเอียดของปัญหาจากข้างในที่ได้ยินมา

“เห็นแก่ตัวชัด ๆ เลย หมดเรื่องของตัวเองแล้วนี่ สบายใจแล้วนี่” อินทรากัดฟัดกรอด ๆ

“อย่าลืมว่าคุณประดิพัทธ์จ้างงานเรามาช่วยเขานะ หากเขากลับเราก็ต้องกลับ”

“แต่ฉันไม่ให้เขาเดินทางกลับง่าย ๆ หรอก ของแบบนี้มันต้องพูดให้ได้สติกันบ้าง”


อาหารกลางวันมื้อนั้นทางรีสอร์ตเชิญทีมงานไปยังห้องอาหารส่วนกลาง ส่วนคุณรัชดาพรและคุณประดิพัทธ์ผู้ที่น้องสาวอ้างว่าเป็นคู่รัก นายสาธรและคุณนายวินิตรา เรียนเชิญเข้าร่วมโต๊ะที่เรือนสเปนเป็นกรณีพิเศษ

ในวงสนทนาประดิพัทธ์นั่งตักอาหารใส่ปากโดยไม่ได้สนใจว่า รังสิตานั้นจะมีทีท่าอะไร หญิงสาวทำเป็นสดชื่นเอาใจเขาสารพัด ด้วยยังมีหวังว่าละครฉากนี้นั้นจะทำให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ใจอ่อน แต่ประดิพัทธ์นั้นก็เล่นละครบทบาทสมมุติไปอย่างแกน ๆ ยิ่งเห็นสายตาของรัชดาพรด้วยแล้ว เขามั่นใจว่าเพื่อนร่วมงานในบริษัทของเขาคนนี้ คิดไม่ดีกับเขาแน่ ๆ

“พบกันที่ไหนคะ” รัชดาพรเป็นฝ่ายซักไซ้แทนพี่ชายและพี่สะใภ้ของรังสิตา รังสิตาจ้องตาตอบและก็แลเหลือบไปหาพี่ชายและภรรยาของเขา ซึ่งนมแสงเองก็ยืนหน้ามุ่ยไม่ญาติดีอยู่ที่ไกล ๆ

“พบกันตอนที่ฉันอยู่กรุงเทพ” รังสิตาตอบไม่เต็มคำนักด้วยรู้ว่าเธอพูดอะไรมากไป ผู้ชายเขาก็ไม่รับมุกอยู่แล้ว

“คุณรัชดาพรซักไปทำไมครับ มาถ่ายทำรายการท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอ ประวัติเราสองคนคงไม่เกี่ยว”

“แหม เพื่อนร่วมงานกันก็แค่อยากรู้ เพราะที่ผ่านมาก็รู้เรื่องของคุณมามากแล้ว จะรู้อีกสักนิดไม่ได้เลยหรืออย่างไร” รัชดาพรเองก็ฝีปากไม่ใช่เล่นเช่นกัน

ประดิพัทธ์ก้มหน้าตักอาหารเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะใช้ช้อนหยิบชิ้นปลาส่งให้รังสิตา

“อร่อยมาก ๆ ครับ คุณลองซิ” รังสิตาเงยหน้ามายิ้มให้ก่อนจะกล่าวขอบคุณ

“เป็นแฟนกันประสาอะไร ถึงไม่ได้รู้ใจกันเลย รังสิตาแกไม่ทานปลา” นายสาธรได้ทีจับพิรุธขึ้นมา

“เมื่อก่อนไม่ทานแต่ตอนนี้ทานได้แล้วค่ะ” รังสิตาตักชิ้นปลาเข้าปากเคี้ยวให้ดูเหมือนอร่อยทั้งที่ใจจริงอยากคายทิ้งจะแย่

“ก็เราเพิ่งรู้จักกันนี่ครับก็เลยยังไม่รู้ใจกันทั้งหมด” รังสิตารู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำที่น่าจะเป็นการช่วยเหลือเธอ

“เพิ่งรู้จักกัน กี่วันคะ ถึงได้ตกลงเป็นแฟนกัน เมื่อวันก่อนฉันยังเห็นคุณควงอยู่กับแม่ดาราน้องใหม่อยู่เลย ส่วนเมื่อคืน รัชดาพรทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

“ผมอาจจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ถ้าผมเลือกที่จะหยุดที่ใครแล้ว ผมก็จะหยุดที่คน ๆ นั้น” ประดิพัทธ์ยังเถียงแบบเอาตัวรอด ก็ละครเรื่อง เดิมพันหัวใจ พระรองก็กะล่อนแบบนี้แหละ แล้วทำไมเขาจะจำประโยคที่เขาเคยพูดไปไม่ได้ล่ะ

“หยุดที่คนนั้น แต่เมื่อคืนนี้ คือเมื่อวานนี้คุณบอกว่าคุณคบกับคุณรังสิตาอยู่ แต่เมื่อคืนนี้ มีหลักฐานนะคะอยากดูไหม” รัชดาพรพูดอย่างเป็นต่อ เธอเองก็ทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นพ่อพระเอกคู่อริเธอคนนี้ตกถังข้าวสาร หรือได้ดีเกินหน้าเกินตาเธอไป

“คุณอิจฉาผมหรือเปล่า” ประดิพัทธ์พูดตามตรง

“ฉันจะอิจฉาคุณไปทำไม ปัจจุบันฉันมีดีกว่าคุณเยอะแยะ บ้านฉันเอย รถฉันเอย เป็นไทแล้ว ตอนนี้ฉันมีเงินเก็บหลายล้าน หุ้นส่วนที่ลงทุนทำกับเพื่อนก็ไปด้วยดี ส่วนคุณส่งเสียเงินให้คุณเมริษาบ้างหรือเปล่า ระวังเมียเก่าจะกลับมาแฉนะคะ”

“คุณนี่เก่งจริง ๆ จำเรื่องของผมได้ละเอียดยิ่งกว่าตัวผมเองเสียอีกนะ” แม้จะเดือดพล่านแต่ด้วยไม่จำเป็นต้องเกรงใจใคร เขาจำเป็นต้อง ‘ฉะ’ แม่รัชดาพรคืนเหมือนกัน

เจ้าของบ้านเริ่มมองหน้ากัน เพราะไม่คิดว่าคนคู่นี้จะเปิดศึกกันกลางวงอาหาร

“ผมมันผู้ชายครับคุณรัชดาพร ทำอะไรเอาตัวเข้าแลกไม่ได้ ก็เลยไปได้ช้า คุณเถอะเอาแลกไปทั่ว” สายตาของเขาไปหยุดลงที่พี่ชายของรังสิตาซึ่งก้มหน้างุดทันทีเช่นกัน เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อคนทำผิดร้อนตัวเขาจำต้องพูดต่อ

“ระวังบ้านใหญ่เขาบ้างนะ คุณวินิตราครับ เคยพาดฟันกับบรรดาพวกเมียน้อยบ้างไหมครับ”

เมื่อได้ยินวินิตราลืมสติทันที แล้วหล่อนก็เริ่มเล่าเรื่องที่ผ่านมาในอดีตของสามีตัวเองอย่างชนิดใครก็ห้ามไม่อยู่

รัชดาพรเองก็ถึงกับเงียบกริบ เพราะถ้านายประดิพัทธ์คุ้ยต่อ มีหวังยายแก่นี่ลุกขึ้นมาฟาดงวงจนเธอเสียงานเป็นแน่


หลังมื้ออาหารท่ามกลางเรื่องความหลังที่ทำให้เจ้าของบ้านหน้า ‘จ๋อย’ สนิท ประดิพัทธ์ก็พารังสิตาเดินเลี่ยงไปทางศาลาเล็ก ๆ ริมทะเลสาบ

“เฮ้อ! ขอบคุณนะคะที่ช่วยกัน” สีหน้าของรังสิตาดูสดชื่นขึ้นมาบ้าง

“ผมก็อยากช่วยคุณนะคุณรังสิตาแต่

“ใจเย็น ๆ ซิคะ ค่อย ๆ คิดกัน เมื่อครู่ในตอนแรกสิตายังไม่ได้ตั้งตัว คุณเองก็ยังไม่ได้ตั้งตัวตั้งสติ ช่วงที่พวกเขายังวุ่น ๆ กับการสร้างภาพ พวกเราก็ค่อย ๆ คิดกันไป เสียดายนะคะที่สองคนนั้นเข้ามาในนี้ไม่ได้”

“แล้วทำไมเราไม่ออกกันไปตอนนี้เลยละครับ คุณก็บอกว่าออกไปข้างนอกกับผม ก็เท่านั้นเอง

“หนีมันหนีได้ แต่กลัวหนีไม่พ้น ถนนเส้นนี้มันยาวน่ะค่ะกว่าจะหลุดไปอีกจังหวัดได้ แล้วฉันก็อยากหลุดออกไปโดยที่พี่ชายฉันยอมรับความจริงได้ด้วยนะ”

“เรื่องใหญ่นะคุณ แล้วคุณโชคชัยเขาว่าอย่างไร”

“คุณโยนให้เขานี่ เขาก็บอกว่าจะช่วย จริง ๆ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันมากกว่า” รังสิตาบอกความจริง

“ผมมีแต่ตัวนะ ผมไม่ได้ร่ำรวย ถ้าเทียบกับลูกพ่อเลี้ยงอะไรที่เชียงใหม่นั่น ผมไม่มีอะไรเลยจริง ๆ เงินเก็บผมก็ไม่มี ผมมีแต่เปลือก” ประดิพัทธ์พูดความจริงจากใจ

รังสิตาถอนหายใจออกมา

“แค่ละครนี่คะ แค่พาฉันออกไปจากที่นี่ แค่ฉันไม่ต้องแต่งงานกับลูกพ่อเลี้ยงเท่านั้น”

“เกิดผมรักคุณขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ” ประดิพัทธ์ทำหน้ากรุ้มกริ่มให้หญิงสาว รังสิตาเมินหน้าออกไป อย่าว่าแต่เขาเกิดรักเธอขึ้นมาจริง ๆ เลย เธอเองก็เถอะ รูปร่างของเขางดงามจริง ๆ แม้วัยจะล่วงเลยสามสิบไปแล้ว ด้วยเป็นคนบันเทิงเขาคงดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แต่รังสิตานึกถึงสายตาและน้ำเสียงของคนขับแท็กซี่คนนั้น เขาทำให้เธอหวั่นไหวได้มากกว่าทีเดียว



จุฬามณีเฟื่องนคร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.ค. 2554, 10:29:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2554, 10:29:37 น.

จำนวนการเข้าชม : 1919





<< 10. อลวน ถนน หัวใจ   12.อลวน ถนน หัวใจ >>
ปูสีน้ำเงิน 10 ก.ค. 2554, 14:26:58 น.
ก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าใครคู่ใคร


คิมหันตุ์ 10 ก.ค. 2554, 15:48:41 น.
อะไรกันยังไ่ม่เจอกับคุณโชคอีก. *__*


nutcha 11 ก.ค. 2554, 09:27:15 น.
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าใครคู่กับใคร


saralun 11 ก.ค. 2554, 09:58:37 น.
เมื่อไหร่จะเฉลยสักทีน้า...ว่าใครคู่ใคร
แต่อยากใหเคุณโชคคู่กับอินทิรา...^^


จุฬามณีเฟื่องนคร 11 ก.ค. 2554, 11:19:20 น.
วันนี้หนังสือมาส่งทีบ้านแล้วครับ.. ที่สั่งซื้อกันไว้ พรุ่งนี้เตรียมส่งให้ครับจะได้รู้่าใครคู่ใครล่วงหน้า อิอิ


Zephyr 11 ก.ค. 2554, 14:12:43 น.
เอ่อ ก็ยังสองจิตสองใจ ไม่กล้าฟันลงไปเลยว่าใครคู่ใคร กรี๊ดดด ต้องตามต่อ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account