ฝนพรำกลางทะเลทราย
ยังไม่มี
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๗
เมื่อเจ้าหญิงฟาติยะ เสด็จออกจากห้องไปพร้อมทิ้งถ้อยคำอันเป็นปริศนามากมายเอาไว้ ทำให้นริศไม่อาจสงบใจเอาไว้ได้อีก ดวงตางามตวัดฉับมาที่ผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้อง....เฮเลน่า
" นี่มันเรื่องอะไรกันเฮเลน่า" เสียงเอ่ยนั้นเยียกเย็นแต่ในใจพลุ่งพล่านเต็มที "แล้วเธอมาอยู่นี่ได้ไง"
" ฉันเมาเรือน่ะเลยขอกลับมากับเจ้าชายก็เท่านั้น" สาวร่างอวบเลี่ยงตอบความ หันไปเอนพักบนเตียงอย่างสงบ หรือเรียกให้ถูกคือพยายามทำตัวให้ปกติ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล
"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าหญิงหรือ " นริศเริ่มไล่ตอน จ้องมองดวงตาสีเทาเข้มนิ่ง จนอีกฝ่ายหลุบตา แล้วเบือนหน้าหนี
"ก็อย่างที่ท่านตรัสไปแล้วนั้นแหละ" เจ้าหล่อนอึกอักตอบ
"โก-หก"
หญิงสาวเน้นมันออกมาทีละคำ
" เธอเห็นฉันโง่นักรึไง ถึงไม่สังเกตุเห็นความผิดปกติของเธอ มันเริ่มตั้งแต่ที่สนามบินแล้วใช่ไหม"
"ได้โปรดเถิดเฮเลน่า" หญิงสาววิงวอน "นึกว่าสงสารฉันเถอะ อย่าปล่อยให้ฉันรู้สึกโง่เง่าเพราะความไม่รู้มากไปกว่านี้เลย"
เธอสัมผัสได้ถึงความสับสนและลังเลของสาวร่างอวบอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าขาวบัดนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งนริศเงียบมากเท่าไรความกดดันของอีกฝ่ายยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น จนห้องทั้งห้องถูกครอบงำด้วยความอึดอันจนหมดสิ้น แล้วเฮเลน่าก็เลือกที่จะทำลายมันด้วยเสียงอันแผ่วเบา
" เจ้าหญิงท้อง"
คำตอบที่ได้ทำให้นริศนิ่งงัน คล้ายถูกทุบด้วยค้อน
" ล..แล้ว"
"พ่อของเด็ก ไม่ใช่ท่านเชค"
นริศหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ร่างระหงทรุดนั่งบนปลายเตียงไม่ไกลจากเฮเลน่านัก เธอเริ่มมองเห็นเค้าความยุ่งยากที่กำลังก่อตัวขึ้นมาในไม่ช้า
"ล..แล้ว เขาเป็นใคร"หญิงสาวถามด้วยความไม่แน่ใจ
"พี่ชายฉันเอง ปีเตอร์"เฮเลน่าตอบอย่างละอายใจ เพราะผู้ที่นำสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้คือผู้ใกล้ชิดเธอเอง
นริศนิ่งอึ้ง หวนไปถึงหนุ่มนักดนตรีรูปงามผมสีบลอนด์ที่มักติดตามน้องสาวไปยังคฤหาสน์ของเจ้าหญิงฟาติยะเสมอ จนเธอนึกแปลกใจ
" ฉันเตือนพวกเขาแล้ว...แต่เขารักกัน"
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้า นึกถึงสำนวน ความรักทำให้คนตาบอด ขึ้นมาทันควัน
" ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้"
"เธอก็รู้จักเจ้าหญิงดีนริศ ท่านไม่กล้า" น้ำเสียงเหนื่อยล้า นั้นทำให้นริศรู้สึกเห็นใจกับภาระที่อีกฝ่ายแบกไว้
จนต้องยืนมือออกไปกุมมือของอีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจ
" รู้ใช่ไหมว่าการแต่งงานสำหรับคนระดับท่านเบื้องหลังของมันคือศักดิ์ศรี ความเหมาะสม และผลประโยชน์ ทุกสิ่งมันซับซ้อนเสียจน.....ท่านไม่สามารถทำตามความต้องการใดๆได้ "
"กระทั่งท่านรู้ว่าท้องอย่างนั้นเหรอ ท่านถึงเปลี่ยนใจ"
สาวร่าวอวบแค่พยักหน้า ดวงตาเริ่มแดงระเรื่อ
"ท่านจะทำยังไงต่อไป เธอรู้ไหม"
"อย่าถามฉันเลยนริศ" เฮเลน่ายิ้มเศร้า "ขออะไรสักอย่างได้ไหม ฉันอยากขอให้เธอใกล้ชิดเจ้าชายเข้าไว้ แม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับต่อ แต่นี้ไป ฉันเชื่อว่าเจ้าชายท่านจะเป็นเกราะป้องกันเธอได้"
"พอลลีนกับซาร่ารู้เรื่องนี้ไหม"
"สองคนนั่นไม่เคยสนใจสิ่งไหนมากไปกว่าความต้องการของตัวเองหรอก" เฮเลน่าย่นจมูกอย่างดูแคลน " แต่วางใจเถอะพวกหล่อน หาคนคุ้มครองได้ไม่ยาก เธอไม่ต้องกังวล"
นริศได้แต่ถอดหายใจยาวเมื่อคำสนทนายุติลง ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไร้คำตอบดังอื้ออึงอยู่ในหัว 'แล้วเจ้าหญิงจะทำฉันใด?' ความสงสารและความเห็นใจแผ่ซ่านเข้ามาในอก คำว่า 'แม่' ชั่งยิ่งใหญ่เหลือเกิน ที่สามารถเปลี่ยนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งแทบไม่มีเส้นทางไว้ให้เลือกเดินด้วยตนเอง พยายามลุกขึ้นมามองหาทางออกให้กับชีวิต เพื่อ 'ลูก' ถึงแม้ว่ามันเกือบจะสายไปก็เถอะ หญิงสาวคงได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้น......
" นี่มันเรื่องอะไรกันเฮเลน่า" เสียงเอ่ยนั้นเยียกเย็นแต่ในใจพลุ่งพล่านเต็มที "แล้วเธอมาอยู่นี่ได้ไง"
" ฉันเมาเรือน่ะเลยขอกลับมากับเจ้าชายก็เท่านั้น" สาวร่างอวบเลี่ยงตอบความ หันไปเอนพักบนเตียงอย่างสงบ หรือเรียกให้ถูกคือพยายามทำตัวให้ปกติ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล
"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าหญิงหรือ " นริศเริ่มไล่ตอน จ้องมองดวงตาสีเทาเข้มนิ่ง จนอีกฝ่ายหลุบตา แล้วเบือนหน้าหนี
"ก็อย่างที่ท่านตรัสไปแล้วนั้นแหละ" เจ้าหล่อนอึกอักตอบ
"โก-หก"
หญิงสาวเน้นมันออกมาทีละคำ
" เธอเห็นฉันโง่นักรึไง ถึงไม่สังเกตุเห็นความผิดปกติของเธอ มันเริ่มตั้งแต่ที่สนามบินแล้วใช่ไหม"
"ได้โปรดเถิดเฮเลน่า" หญิงสาววิงวอน "นึกว่าสงสารฉันเถอะ อย่าปล่อยให้ฉันรู้สึกโง่เง่าเพราะความไม่รู้มากไปกว่านี้เลย"
เธอสัมผัสได้ถึงความสับสนและลังเลของสาวร่างอวบอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าขาวบัดนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งนริศเงียบมากเท่าไรความกดดันของอีกฝ่ายยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น จนห้องทั้งห้องถูกครอบงำด้วยความอึดอันจนหมดสิ้น แล้วเฮเลน่าก็เลือกที่จะทำลายมันด้วยเสียงอันแผ่วเบา
" เจ้าหญิงท้อง"
คำตอบที่ได้ทำให้นริศนิ่งงัน คล้ายถูกทุบด้วยค้อน
" ล..แล้ว"
"พ่อของเด็ก ไม่ใช่ท่านเชค"
นริศหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ร่างระหงทรุดนั่งบนปลายเตียงไม่ไกลจากเฮเลน่านัก เธอเริ่มมองเห็นเค้าความยุ่งยากที่กำลังก่อตัวขึ้นมาในไม่ช้า
"ล..แล้ว เขาเป็นใคร"หญิงสาวถามด้วยความไม่แน่ใจ
"พี่ชายฉันเอง ปีเตอร์"เฮเลน่าตอบอย่างละอายใจ เพราะผู้ที่นำสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้คือผู้ใกล้ชิดเธอเอง
นริศนิ่งอึ้ง หวนไปถึงหนุ่มนักดนตรีรูปงามผมสีบลอนด์ที่มักติดตามน้องสาวไปยังคฤหาสน์ของเจ้าหญิงฟาติยะเสมอ จนเธอนึกแปลกใจ
" ฉันเตือนพวกเขาแล้ว...แต่เขารักกัน"
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้า นึกถึงสำนวน ความรักทำให้คนตาบอด ขึ้นมาทันควัน
" ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้"
"เธอก็รู้จักเจ้าหญิงดีนริศ ท่านไม่กล้า" น้ำเสียงเหนื่อยล้า นั้นทำให้นริศรู้สึกเห็นใจกับภาระที่อีกฝ่ายแบกไว้
จนต้องยืนมือออกไปกุมมือของอีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจ
" รู้ใช่ไหมว่าการแต่งงานสำหรับคนระดับท่านเบื้องหลังของมันคือศักดิ์ศรี ความเหมาะสม และผลประโยชน์ ทุกสิ่งมันซับซ้อนเสียจน.....ท่านไม่สามารถทำตามความต้องการใดๆได้ "
"กระทั่งท่านรู้ว่าท้องอย่างนั้นเหรอ ท่านถึงเปลี่ยนใจ"
สาวร่าวอวบแค่พยักหน้า ดวงตาเริ่มแดงระเรื่อ
"ท่านจะทำยังไงต่อไป เธอรู้ไหม"
"อย่าถามฉันเลยนริศ" เฮเลน่ายิ้มเศร้า "ขออะไรสักอย่างได้ไหม ฉันอยากขอให้เธอใกล้ชิดเจ้าชายเข้าไว้ แม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับต่อ แต่นี้ไป ฉันเชื่อว่าเจ้าชายท่านจะเป็นเกราะป้องกันเธอได้"
"พอลลีนกับซาร่ารู้เรื่องนี้ไหม"
"สองคนนั่นไม่เคยสนใจสิ่งไหนมากไปกว่าความต้องการของตัวเองหรอก" เฮเลน่าย่นจมูกอย่างดูแคลน " แต่วางใจเถอะพวกหล่อน หาคนคุ้มครองได้ไม่ยาก เธอไม่ต้องกังวล"
นริศได้แต่ถอดหายใจยาวเมื่อคำสนทนายุติลง ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไร้คำตอบดังอื้ออึงอยู่ในหัว 'แล้วเจ้าหญิงจะทำฉันใด?' ความสงสารและความเห็นใจแผ่ซ่านเข้ามาในอก คำว่า 'แม่' ชั่งยิ่งใหญ่เหลือเกิน ที่สามารถเปลี่ยนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งแทบไม่มีเส้นทางไว้ให้เลือกเดินด้วยตนเอง พยายามลุกขึ้นมามองหาทางออกให้กับชีวิต เพื่อ 'ลูก' ถึงแม้ว่ามันเกือบจะสายไปก็เถอะ หญิงสาวคงได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้น......
เดือนมีนา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.พ. 2558, 02:53:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.พ. 2558, 03:20:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1047
| << ตอนที่ ๖ | ตอนที่ ๘ >> |
Zephyr 10 ก.พ. 2558, 18:41:47 น.
โดนเปลี่ยนตัวแน่เลย รับกรรมแทน
โดนเปลี่ยนตัวแน่เลย รับกรรมแทน