เจ้าสาวหมาป่า 2 รักในรอยแค้น
วายุแชมป์มอเตอร์ไซด์5ปีซ้อนเขากลับมาแพ้ปีที่6ให้กลับปางไหมหมาป่าสาวคู่กัดเขาเมื่อตอนเด็กๆเหตุเพราะครอบครัวเขากับครอบครัวเธอไม่ถูกกันโดยเฉพาะพี่ชายปางไหมที่คอยอยากจะเอาชนะวายุทุกอย่างแต่ไม่สำเร็จทำให้ความสัมพันธ์ไม่มีวันกลับมาดีกันได้รวมถึงไร่องุ่นของทั้งสองที่อยู่ติดกันก็ไม่อาจล้มรั้วที่ขวางกั้นแผ่นดินทั้งสองไว้ได้ความรักของพวกเขาจะเกิดขึ้นได้อย่างไรและความรักจะลบความบาดหมางได้หรือไม่
โปรดติดตาม~~~~
โปรดติดตาม~~~~
Tags: หมาป่า ความรัก ความแค้น
ตอน: จุดเปลี่ยน
นิรันดรกับปรียาขับรถออกจากบ้านเพราะต้องไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดปรียาหลับนิรันดรมองภรรยาอันไปที่รักหลับใหลก่อนรถจะดับลง
"เป็นอะไรคะคุณ" ปรียางัวเงีย
"ไม่รู้สิเดี๋ยวผมลงไปดู" นิรันดรยิ้มก่อนจะเปิดฝากระโปรงรถ
"คุณคะ.....ระวัง!!!!!" ชายชุดดำจ้วงมีดเข้าที่หัวใจนิรันดรปรียาตาค้างชายชุดดำอีกคนโผล่มาทางด้านหลังก่อนจะใช้มีดแทงหัวใจปรียาและบัดนี้พ่อและแม่ของวายุได้กลายเป็นศพไปแล้วชายชุดดำยิ้มสะใจก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
★☆★☆★☆★☆
ข่าวการตายของพ่อแม่วายุสร้างความเสียใจและเจ็บปวดให้กับคนในตระกูลเป็นอย่างมากรวมถึงวายุ
"ต้องไปตระกูลเมชญาแน่ๆมันโกรธพ่อแกที่แย่งแม่แกมาจากมัน" อาของวายุกล่าว
"ฉันเสียใจด้วยนะ" น้อยหน่าปลอบวายุเขาหน้านิ่งก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
★☆★☆★☆★
"เวรกรรมของแกไอนิรันดรที่แย่งปรียาไปจากฉัน" นิสิตนั่งส่ายหน้า
"กรรมมันตามทันครับพ่อ"ปาหินเสริมปางไหมเดินเข้ามาพอดี
"หวังว่านี่ไม่ใช่ฝีมือพ่อกับพี่หินนะ" ปางไหมมองสองพ่อลูก
"คิดมากยัยไหมถ้าพ่อจะทำนะทำตั้งแต่หนุ่มๆแล้ว" นิสิตพูด
"แย่แล้วครับ!!!!!ไฟไหม้สวนองุ่นหมดแล้ว" ทุกคนต่างตกใจรวมถึงปางไหมด้วยทั้งสามตรงมาที่ไร่ก็พบแต่ควันและรอยไหม้ซึ่งแม้แต่ต้นหญ้ายังไม่มี
"โธ่!!!ไร่องุ่นที่ทำมากว่า1000ปีของตระกูล" นิสิตช็อกล้มลงกับพื้นปางไหมกับปาหินช่วยกันพยุงนิสิตไปโรงพยาบาล
★☆★☆★☆★☆♣
นิสิตหมดสติโดยหมอแจ้งว่านิสิตเป็นโรคหัวใจที่เกิดแรงกระทบจนสามารถจะแหลกและอาจถึงขั้นตายได้นิสิตจะยังไม่ฟื้นและอยู่ในอัตรายอย่างมากและรอปาฏิหาริย์เท่านั้น
"โธ่!พ่อ" ปาหินก้มหน้าลงก่อนที่หัวหน้าคนงานจะเข้ามา
"ตรวจดูแล้วครับไม่มีใครเข้ามาและไม่มีสิ่งที่ทำให้เกิดไฟราวกับว่าไฟเสกขึ้นมาเองได้" หัวหน้าคนงานกล่าวปางไหมติดใจคำว่า"เสก" ก่อนจะนึกถึงเรื่องพ่อและแม่ของวายุใช่สิ!!วายุมีพลังวิเศษเขาคิดว่าพ่อกับพี่หินเป็นคนฆ่าพ่อแม่เขาก็เลยใช้พลังเสกไฟเผาไร่
"วายุ" ปางไหมพูดก่อนจะตรงไปที่บ้านปรีชาเอญราชซึ่งจัดงานศพอยู่
"ตระกูลเมชญามา!!" คนในงานตระโกนบอกด้านในวายุที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำหันมองก่อนจะเดินออกมาปางไหมชกหน้าเขา
"เลวมาก!!!นายทำแบบนี้ทำไม" ปางไหมตะโกนวายุนิ่ง
"เธอพูดเรื่องอะไร" วายุสีหน้านิ่ง
"นายใช้พลังบ้าบอนั้นเผาไร่ฉันทำให้พ่อฉันช็อกและตอนนี้ก็เป็นตายเท่ากันนายมันหมารอบกัด"
"ใครกันแน่ที่เป็นหมารอบกัดพ่อกับพี่เธอร่วมกันฆ่าพ่อแม่ฉัน!!!!"
"นายมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาพ่อกับพี่ฉัน"
"แล้วเธอมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาฉัน...แต่จะบอกให้เธอรู้ไว้นะว่าใครที่ทำให้คนในปรีชาเอญาราชต้องเจ็บและตายฉันจะเอาให้พวกมันเจ็บกว่าพวกเราร้อยเท่าพันเท่า"วายุตะโกนใส่ปางไหมทั้งสองมองหน้ากัน
"ใช่!!!และใครที่ทำให้เมชญาต้องเจ็บแม้แต่ปลายเล็บฉันก็จะทำให้มันเจ็บเหมือนกัน....ต่อไปนี้ปรีชาเอญาราชจะอยู่ร่วมโลกกับเมชญาไม่ได้อีกแล้ว!!"
"ใจเย็นๆนี่มันแค่เริ่มต้น" วายุพูดก่อนจะยิ้มแม้ในใจจะเจ็บปวดและเสียดายความรักที่พึ่งเริ่มแต่ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันได้เปลี่ยนให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลายเป็นศัตรูไปแล้ว
"ฉันไม่กลัวมันแน่!!!" ปางไหมตอกกลับแม้ในใจจะเจ็บปวดมากก็ตามเธอเดินออกมาเพราะไม่อยากให้วายุเห็นน้ำตาเธอน้ำตาลูกผู้ชายของวายุก็ไหลออกมาเขากำมือแน่นก่อนจะชกพื้นจนร้าว
☆★☆★☆★☆★
ปางไหมกลับมาที่โรงพยาบาลก่อนจะเห็นปาหินนั่งร้องไห้
"ไหม!!!พ่อตายแล้ว" ปาหินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปางไหมนั่งลงกอดพี่ชาย
"พี่หิน...ฮือๆๆๆ" ปางไหมร้องไห้
"ไหม..,สัญญากับพี่นะว่าไหมจะแก้แค้นไอ้คนที่มันทำกับพ่อ" ปาหินมองน้องสาว
"ค่ะ!!ไหมสัญญามันจะต้องเจ็บมากกว่าเรา" สองพี่น้องกอดกันร้องไห้กับการจากไปของพ่อ
★☆★☆★☆
ความรักที่สวยงามพังทลายในไม่ช้าตอนนี้เหลือเพียงความแค้นแต่เบื้องหลังคือความว่างเปล่าเมฆหมอกปกคลุมอย่างหนาแน่นปางไหมกับปาหินย้ายไปดูแลไร่อีกที่ซึ่งไกลโพ้นวายุลาออกจากโรงเรียนมาดูแลกิจการและขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลปรีชาเอญาราชและกาลเวลาก็ยังล่วงเลยมาเรื่อยๆจน
3 ปีต่อมา~~
วังวิริยะราชต่างมีดนตรีครื้นเครงคนทั่วทุกสารทิศต่างเดินทางมาแสดงความยินดีกับวายปราณที่ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า พสุได้เป็นหมอส่วนธาราก็กลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ดังทั่วแดนหมาป่า
"ไอ้หมอหมา!!!!"ธาราตะโกยเรียกพสุ
"เห้ย!!เรียกดีๆดิแหม่!!ดังแล้วนี่" พสุแซวธารา
"ก็คนมันหล่อ" ธารายักไหล่
"แล้ววายุล่ะวะ" ธารามองหาพลันรถหรูก็แล่นมาจอดชายหนุ่มผิวขาวปากบางสีลูกพีชก้าวลงมาตามด้วยลูกน้องที่ต่างล้อมหน้าล้อมหลังวายุถอดแว่นออกคิ้วสีดำหนาบวกกับตาคมสีน้ำตาลทำเอาลูกสาวตระกูลต่างๆพากันกริ๊ดสนั่น
"ป๊าด!!!แย่งซีนฉันเต็มๆ" ธาราส่ายหน้า
"นึกว่าจะไม่มา" พสุทักวายุ.
"ไม่มาได้ไงงานใหญ่ขนาดนี้" ทั้งสามหนุ่มต่างยิ้มให้กัน
"นี่เธอ!!เธอว่าตระกูลเมชญาจะมาไหมหายไปตั้ง3ปีไม่มีใครได้ข่าวเลย" สาวกลุ่มนึงสนทนากันสนุกปากวายุก้มหน้า
"เข้างานเถอะเริ่มแล้ว" ธาราเดินไปหาพวกของตัวเอง
"เป็นอะไรคะคุณ" ปรียางัวเงีย
"ไม่รู้สิเดี๋ยวผมลงไปดู" นิรันดรยิ้มก่อนจะเปิดฝากระโปรงรถ
"คุณคะ.....ระวัง!!!!!" ชายชุดดำจ้วงมีดเข้าที่หัวใจนิรันดรปรียาตาค้างชายชุดดำอีกคนโผล่มาทางด้านหลังก่อนจะใช้มีดแทงหัวใจปรียาและบัดนี้พ่อและแม่ของวายุได้กลายเป็นศพไปแล้วชายชุดดำยิ้มสะใจก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
★☆★☆★☆★☆
ข่าวการตายของพ่อแม่วายุสร้างความเสียใจและเจ็บปวดให้กับคนในตระกูลเป็นอย่างมากรวมถึงวายุ
"ต้องไปตระกูลเมชญาแน่ๆมันโกรธพ่อแกที่แย่งแม่แกมาจากมัน" อาของวายุกล่าว
"ฉันเสียใจด้วยนะ" น้อยหน่าปลอบวายุเขาหน้านิ่งก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
★☆★☆★☆★
"เวรกรรมของแกไอนิรันดรที่แย่งปรียาไปจากฉัน" นิสิตนั่งส่ายหน้า
"กรรมมันตามทันครับพ่อ"ปาหินเสริมปางไหมเดินเข้ามาพอดี
"หวังว่านี่ไม่ใช่ฝีมือพ่อกับพี่หินนะ" ปางไหมมองสองพ่อลูก
"คิดมากยัยไหมถ้าพ่อจะทำนะทำตั้งแต่หนุ่มๆแล้ว" นิสิตพูด
"แย่แล้วครับ!!!!!ไฟไหม้สวนองุ่นหมดแล้ว" ทุกคนต่างตกใจรวมถึงปางไหมด้วยทั้งสามตรงมาที่ไร่ก็พบแต่ควันและรอยไหม้ซึ่งแม้แต่ต้นหญ้ายังไม่มี
"โธ่!!!ไร่องุ่นที่ทำมากว่า1000ปีของตระกูล" นิสิตช็อกล้มลงกับพื้นปางไหมกับปาหินช่วยกันพยุงนิสิตไปโรงพยาบาล
★☆★☆★☆★☆♣
นิสิตหมดสติโดยหมอแจ้งว่านิสิตเป็นโรคหัวใจที่เกิดแรงกระทบจนสามารถจะแหลกและอาจถึงขั้นตายได้นิสิตจะยังไม่ฟื้นและอยู่ในอัตรายอย่างมากและรอปาฏิหาริย์เท่านั้น
"โธ่!พ่อ" ปาหินก้มหน้าลงก่อนที่หัวหน้าคนงานจะเข้ามา
"ตรวจดูแล้วครับไม่มีใครเข้ามาและไม่มีสิ่งที่ทำให้เกิดไฟราวกับว่าไฟเสกขึ้นมาเองได้" หัวหน้าคนงานกล่าวปางไหมติดใจคำว่า"เสก" ก่อนจะนึกถึงเรื่องพ่อและแม่ของวายุใช่สิ!!วายุมีพลังวิเศษเขาคิดว่าพ่อกับพี่หินเป็นคนฆ่าพ่อแม่เขาก็เลยใช้พลังเสกไฟเผาไร่
"วายุ" ปางไหมพูดก่อนจะตรงไปที่บ้านปรีชาเอญราชซึ่งจัดงานศพอยู่
"ตระกูลเมชญามา!!" คนในงานตระโกนบอกด้านในวายุที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำหันมองก่อนจะเดินออกมาปางไหมชกหน้าเขา
"เลวมาก!!!นายทำแบบนี้ทำไม" ปางไหมตะโกนวายุนิ่ง
"เธอพูดเรื่องอะไร" วายุสีหน้านิ่ง
"นายใช้พลังบ้าบอนั้นเผาไร่ฉันทำให้พ่อฉันช็อกและตอนนี้ก็เป็นตายเท่ากันนายมันหมารอบกัด"
"ใครกันแน่ที่เป็นหมารอบกัดพ่อกับพี่เธอร่วมกันฆ่าพ่อแม่ฉัน!!!!"
"นายมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาพ่อกับพี่ฉัน"
"แล้วเธอมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาฉัน...แต่จะบอกให้เธอรู้ไว้นะว่าใครที่ทำให้คนในปรีชาเอญาราชต้องเจ็บและตายฉันจะเอาให้พวกมันเจ็บกว่าพวกเราร้อยเท่าพันเท่า"วายุตะโกนใส่ปางไหมทั้งสองมองหน้ากัน
"ใช่!!!และใครที่ทำให้เมชญาต้องเจ็บแม้แต่ปลายเล็บฉันก็จะทำให้มันเจ็บเหมือนกัน....ต่อไปนี้ปรีชาเอญาราชจะอยู่ร่วมโลกกับเมชญาไม่ได้อีกแล้ว!!"
"ใจเย็นๆนี่มันแค่เริ่มต้น" วายุพูดก่อนจะยิ้มแม้ในใจจะเจ็บปวดและเสียดายความรักที่พึ่งเริ่มแต่ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันได้เปลี่ยนให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลายเป็นศัตรูไปแล้ว
"ฉันไม่กลัวมันแน่!!!" ปางไหมตอกกลับแม้ในใจจะเจ็บปวดมากก็ตามเธอเดินออกมาเพราะไม่อยากให้วายุเห็นน้ำตาเธอน้ำตาลูกผู้ชายของวายุก็ไหลออกมาเขากำมือแน่นก่อนจะชกพื้นจนร้าว
☆★☆★☆★☆★
ปางไหมกลับมาที่โรงพยาบาลก่อนจะเห็นปาหินนั่งร้องไห้
"ไหม!!!พ่อตายแล้ว" ปาหินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปางไหมนั่งลงกอดพี่ชาย
"พี่หิน...ฮือๆๆๆ" ปางไหมร้องไห้
"ไหม..,สัญญากับพี่นะว่าไหมจะแก้แค้นไอ้คนที่มันทำกับพ่อ" ปาหินมองน้องสาว
"ค่ะ!!ไหมสัญญามันจะต้องเจ็บมากกว่าเรา" สองพี่น้องกอดกันร้องไห้กับการจากไปของพ่อ
★☆★☆★☆
ความรักที่สวยงามพังทลายในไม่ช้าตอนนี้เหลือเพียงความแค้นแต่เบื้องหลังคือความว่างเปล่าเมฆหมอกปกคลุมอย่างหนาแน่นปางไหมกับปาหินย้ายไปดูแลไร่อีกที่ซึ่งไกลโพ้นวายุลาออกจากโรงเรียนมาดูแลกิจการและขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลปรีชาเอญาราชและกาลเวลาก็ยังล่วงเลยมาเรื่อยๆจน
3 ปีต่อมา~~
วังวิริยะราชต่างมีดนตรีครื้นเครงคนทั่วทุกสารทิศต่างเดินทางมาแสดงความยินดีกับวายปราณที่ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า พสุได้เป็นหมอส่วนธาราก็กลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ดังทั่วแดนหมาป่า
"ไอ้หมอหมา!!!!"ธาราตะโกยเรียกพสุ
"เห้ย!!เรียกดีๆดิแหม่!!ดังแล้วนี่" พสุแซวธารา
"ก็คนมันหล่อ" ธารายักไหล่
"แล้ววายุล่ะวะ" ธารามองหาพลันรถหรูก็แล่นมาจอดชายหนุ่มผิวขาวปากบางสีลูกพีชก้าวลงมาตามด้วยลูกน้องที่ต่างล้อมหน้าล้อมหลังวายุถอดแว่นออกคิ้วสีดำหนาบวกกับตาคมสีน้ำตาลทำเอาลูกสาวตระกูลต่างๆพากันกริ๊ดสนั่น
"ป๊าด!!!แย่งซีนฉันเต็มๆ" ธาราส่ายหน้า
"นึกว่าจะไม่มา" พสุทักวายุ.
"ไม่มาได้ไงงานใหญ่ขนาดนี้" ทั้งสามหนุ่มต่างยิ้มให้กัน
"นี่เธอ!!เธอว่าตระกูลเมชญาจะมาไหมหายไปตั้ง3ปีไม่มีใครได้ข่าวเลย" สาวกลุ่มนึงสนทนากันสนุกปากวายุก้มหน้า
"เข้างานเถอะเริ่มแล้ว" ธาราเดินไปหาพวกของตัวเอง
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2558, 08:56:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2558, 08:56:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 835
| << รักๆๆลึก | พบกันอีกครั้งแต่ไม่เหมือนเดิม >> |