เกมร้ายทาสหัวใจซาตาน
ลินิน กำลังจะแต่งงานกับ วิทวัส ชายหนุ่มคนรักของเธอขณะที่ความฝันเธอกำลังจะเป็นจริงผู้ชายที่ชื่อ วาริช ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้พร้อมค้อนที่ทำให้หัวใจแตกสลายเรื่องราวจะเป็นยังไงโปรดติดตาม
Tags: ความรัก ความแค้น
ตอน: ชำระโทษซะดีไหมยัยตัวแสบ
ลินินถอดรองเท้าหวังจะวิ่งกับไปที่ร้านอาหารเมื่อกี้ให้ได้เพื่อขอความช่วยเหลือ
"แฮก..แฮ่ก..เหนื่อยจัง...ไม่ได้นะลินินเธอต้องสู้!!" ลินนินจะวิ่งแต่พอเงยหน้าก็ถึงกับผงะหยุดนิ่ง
"หยุดเลยนะยัยตัวแสบ" วาริชวิ่งตามมาเห็นลินินยืนนิ่งอยู่
"ฟังฉันก็ดี" วาริชพูดก่อนมองมาข้างหน้าลินินแล้วหยุดชะงักเช่นกัน
"ลินินอยู่เฉยๆนะ" วาริชบอกเมื่อเห็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยขู่ลินิน
"อยู่เฉยๆนะ" วาริชค่อยๆก้มหยิบไม้ก่อนจะปาใส่งูแล้วดึงลินินออกเข้ามาหาเขางูฉกที่ไม้ก่อนจะเลื้อยหนีเข้าป่าข้างทาง
"ดีนะ!!ที่มันกลัวคน" วาริชพูดลินินมองเขาก่อนกอดวาริชแล้วร้องไห้
"ฮือๆ..ฉันกลัวงูวาริช...กลัวมากๆ" ลินินร้องไห้กอดวาริชเขากอดเธอตอบพลางลูบหัวเธอ
"ช่างเถอะ..มันไปแล้วทีหน้าทีหลังก็อย่าหนีออกมาแบบนี้อีกเข้าใจไหม" ลินินพยักหน้าทั้งที่ยังซุกอกวาริชอยู่
"ยัยตัวแสบ" วาริชพูดพลันรถก็แล่นมา
"เป็นอะไรไหมครับนาย" สาธิตลงมาถามเจ้านาย
"ฉันไม่เป็นไรหรอก...แต่เมียฉันน่ะสิ" วาริชพูดสาธิตหัวเราะลินินผละออกก่อนจะตีแขนเขา
"ใครเป็นเมียนาย!!" ลินินดุ
"เฮ้ยงู!!!!" วาริชแกล้งลินินเธอกระโดดกอดเขา
"อีกแล้วนะ" ลินินทำเสียงงอน
"ไปเถอะครับนายผมก็กลัว" สาธิตยิ้มวาริชโอบลินินขึ้นรถและเล่าเรื่องเด็กสาวหรือปิ่นให้ลินินฟังจนมาถึงบ้านลินินลงจากรถพลันปิ่นตรงมาเกาะแขนวาริช
"กลับมาแล้วเหรอคะ...แล้ว" ป้าจวงมองปิ่นที่เกาะแขนวาริช
"ไว้ให้สาธิตเล่าให้ฟังนะครับป้า" วาริชพูด
"พี่วาริชจะไปไหนคะปิ่นกลัว" ปิ่นกอดแขนวาริชลินินมองก่อนจะเดินเข้าบ้านวาริชมองดูก็รู้ว่าภรรยาเขาไม่พอใจ
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะที่นี่ปลอดภัย..มีอะไรก็ถามป้าจวงแล้วก็พี่สาธิตนะ" วาริชแกะมือออกก่อนจะเดินเข้าบ้านตามลินินปิ่นมองแบบไม่พอใจสาธิตรู้ทันทีว่าปิ่นต้องชอบวาริชแน่ๆลินินหน้าบึ้งจะปิดประตูแต่วาริชก็เข้ามาขวาง
"คุณจะทำอะไร" ลินินมองวาริช
"ก็นอนกับเมียตัวเองไง" วาริชตอบก่อนจะปิดประตูและล็อค
"แต่คุณริญบอกว่าคุณจะย้ายไปนอนห้องอื่น"
"ไม่จำเป็นมั้งผมก็ต้องนอนกับเมียผมสิ" วาริชเลิกคิ้วก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำสักพักวาริชก็ออกมาลินินรีบเข้าทันทีก่อนจะถอนหายใจ
"คืนนี้จะทำยังไงดีละเนี่ย" ลินินบ่นก่อนจะอาบน้ำพอออกมาก็เห็นวาริชนอนอยู่เตียงลินินเดินมานั่งบนเตียงก่อนจะมองหน้าวาริชชายหนุ่มคิ้วหนาจมูกเป็นสันปากบางสีลูกพีชที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ด้วยรอยยิ้ม
"หรือว่าฉันจะโชคดีที่มีผู้ชายหล่อรวยมาข่มขืนฉันละเนี่ย" ลินินยิ้ม
"พูดบ้าแล้วลินิน" ลินินด่าตัวเองก่อนจะค่อยๆหยิบหมอนวาริชสะดุ้งคว้าตัวเธอเข้ามากอด
"ปล่อยนะ!!นี่นาย" ลินินดิ้น
"ไม่!!เธอต้องถูกทำโทษนอนกับฉันที่นี่ตรงนี้"
"เจ้าเล่ห์!!"
"หรือไม่ดี...หรือว่าฉันจะโชคดีที่มีผู้ชายหล่อรวยมาข่มขืน"
"นายแอบฟังเหรอ"
"ขอบคุณนะที่ชมฉัน...หรือไม่ง่วงงั้นเรามาทำกิจกรรมแก้ง่วงดีกว่า"
"ฉันง่วงแล้ว!!" ลินินพูดวาริชห่มผ้าก่อนจะกอดเธอจากด้านหลัง
"ฉันจะกอดเธอไว้เธอไม่มีทางหนีฉันไปได้หรอกลินิน..." วาริชพูดลินินยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะจ่มสู่ห้วงแห่งนิทรา
☆★☆★☆★☆
เช้าแล้วจ้า~~~(เร็วไปนะ)
ลินินรู้สึกเหมือนมีอะไรมาปัดอยู่บริเวณปากของเธอพอลืมตาก็เห็นวาริชกำลังจะจูบเธอลินินจึงขยับหนีจนตัวเองต้องตกเตียง
"กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" วาริชมองลินินปนหัวเราะ
"ก็ใครใช้ให้นายมาทำอะไรทุเรศๆละ"
"จูบเมียตัวเองทุเรศตรงไหน..เอาเถอะไปอาบน้ำได้แล้ว"
"อาบน้ำ??"
"ใช่!!วันนี้ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอกในฐานะเลขาฉุกเฉิน"
"นายไม่กลัวฉันหนีหรือไง"
"บอดี้การ์ดนับสิบคนที่ไปกับฉันเธอหนีไม่รอดหรอก"
"แล้วถ้ามีคนรู้จักฉันเขาเห็นละอย่าลืมว่าฉันมีคนรู้จักเยอะ"
"ที่ฮ่องกงน่ะหรือ"วาริชพูดลินินขมวดคิ้วมองไปรอบๆก็พบว่าห้องเปลี่ยนไป
"นายทำอะไรฉันน่ะ" ลินินถาม
"เธอจำสายไหมได้ไหม...เธอไม่ได้แกะเองแต่เป็นเสริมที่แกะให้และโรยยานอนหลับชนิดที่ประมาณสี่ห้าชั่วโมงถึงออกฤทธิ์และพอเธอหลับในอ้อมกอดฉันเมื่อคืนฉันก็อุ้มเธอนี่ไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ"วาริชมองเธอราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติลินินเม้มปาก
"จะเป็นไปได้ยังไงเจ้าหน้าที่เครื่องบินจะยอมได้งั้นเหรอ"
"อย่าลืมสิ..มาเฟียทำได้ทุกอย่าง..ถือว่ามาฮันนีมูนแล้วกันเร็วๆหรือจะให้ฉันอาบให้" วาริชทำท่าจะลุกลินินรีบลุก
"ทำไมไม่ไปละ" วาริชถาม
"ก็ห้องน้ำอยู่ไหนละอีตาบ้า!!" ลินินมองค้อนวาริชเขาเองก็พึ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกลินิน
"ออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย" ลินินหน้ามุ้ยเดินกระทืบเท้าออกจากห้องวาริชยิ้ม
★☆★☆★☆★☆
ลินินเดินออกมาด้วยชุดเกาะอกสีดำยาวถึงเข่าเธอหน้ามุ้ยใส่วาริชที่ยืนตะลึงอยู่
"เป็นอะไร" ลินินถาม
"เปล่า!!แค่คิดว่าเธอก็อ้วนนะ"วาริชยิ้มยื่นมือออกมาลินินเชิดหน้าเดินออกมาโดยไม่สนใจเขาจนมาถึงโรงแรมหรูที่มีตาเฮียหัวล้านมองลินินอย่างหื่นๆ
"แหม่!!!เลขานายวาริชเนี่ยสวยมากทุกคนเลยนะอั๊วเห็นแล้วอยากโชคดีเหมือนนายจริงๆ"ตาหัวล้านพูดจาเหมือนเด็กอนุบาลหัดพูดภาษาไทยพูดขึ้น
"ผมว่าเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า" วาริชขัดคอขึ้น
"ได้สิ!!!แม่หนูเสริฟชาให้เฮียหน่อยสิจ๊ะ" เฮียหัวล้านพูดขึ้นลินินมองวาริชเขานิ่งเฉยเธอจึงลุกขึ้นก่อนจะเทชาแล้วเดินมาเสริฟเฮียหัวล้านได้ทีดึงมือลินินไปหอม
"ปล่อยนะ!!!" ลินินร้อง
"อยู่เฉยๆเถอะน่า" เฮียหัวล้านพูดพลางรวบเอวลินินเข้ามา
"ฉันบอกให้ปล่อยไง" ลินินสะบัดก่อนจะตบหน้าเฮียบ้ากามเข้าอย่างจังเธอเหล่มองวาริชที่นั่งเฉยเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ลื้อกล้าดียังไง!!" เฮียหัวล้านบ้ามกามลุกขึ้นเงื้อมือจะตบลินินแต่
"ถ้าจะแตะเธอก็ลองดู!!!"วาริชลุกขึ้นโดยใช้ปืนจ่อที่หัวเฮียบ้ากาม
"ใจเย็นๆนะนายค่อยๆพูดกันก็ได้" เฮียหัวล้านค่อยนั่งลง
"กราบเท้าเธอ" วาริชพูดน้ำเสียงดุ
"แต่นาย" เฮียหัวล้านพูดแต่ก็จำใจนั่งลงกราบเท้าลินินเธอขยับหนีเดินมาข้างวาริช
"เอาเป็นว่าเรื่องธุรกิจคุณคงต้องหาสปอนเซอร์ใหม่แล้วและผมก็ขอถอนหุ้น80เปอร์เซนออกจ่ากบริษัทคุณเดี๋ยวนี้!!!" วาริชเก็บปีนก่อนจะจับมือลินินออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงเฮียบ้ากามที่อ้อนวอนเลยแม้แต่น้อยหลังจากนั้นก็พาลินินเข้าไปนั่งในรถ
"นาย" สาธิตเรียกวาริชปิดประตู
"มีอะไร" วาริชมองสาธิต
"ผมเห็นทุกๆอย่างที่นายทำนาย...ไม่ได้คิดจะแก้แค้นแล้วใช่ไหม" สาธิตมองวาริชที่ก้มหน้า
"ทุกอย่างยังเหมือนเดิมสาธิตและต่อให้ฉันจะคิดยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนเกมที่ฉันวางไว้แต่ตั้งแต่แรกได้บางทีฉันอาจจะเบาลงเกินไปทุกสิ่งที่อนงค์และวิทวัสทำมันเลวร้ายเกินฉันจะให้อภัยได้" วาริชพูดออกมาสาธิตเดินมาตบไหล่เจ้านาย
"ผมเข้าใจนายแต่...ผมว่าคุณลินินเขาไม่รู้เรื่องด้วยเลยนะแต่เอาเถอะ!!ถ้านายไม่ได้รักเธอก็แล้วไปแต่ถ้านายรักเธอเมื่อไหร่คนที่จะเจ็บคือนายเองนะ" สาธิตเดินขึ้นรถวาริชถอนหายใจ
"ฉันจะห้ามใจไม่ให้มองความแค้นเป็นความรักเด็ดขาด"
"แฮก..แฮ่ก..เหนื่อยจัง...ไม่ได้นะลินินเธอต้องสู้!!" ลินนินจะวิ่งแต่พอเงยหน้าก็ถึงกับผงะหยุดนิ่ง
"หยุดเลยนะยัยตัวแสบ" วาริชวิ่งตามมาเห็นลินินยืนนิ่งอยู่
"ฟังฉันก็ดี" วาริชพูดก่อนมองมาข้างหน้าลินินแล้วหยุดชะงักเช่นกัน
"ลินินอยู่เฉยๆนะ" วาริชบอกเมื่อเห็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยขู่ลินิน
"อยู่เฉยๆนะ" วาริชค่อยๆก้มหยิบไม้ก่อนจะปาใส่งูแล้วดึงลินินออกเข้ามาหาเขางูฉกที่ไม้ก่อนจะเลื้อยหนีเข้าป่าข้างทาง
"ดีนะ!!ที่มันกลัวคน" วาริชพูดลินินมองเขาก่อนกอดวาริชแล้วร้องไห้
"ฮือๆ..ฉันกลัวงูวาริช...กลัวมากๆ" ลินินร้องไห้กอดวาริชเขากอดเธอตอบพลางลูบหัวเธอ
"ช่างเถอะ..มันไปแล้วทีหน้าทีหลังก็อย่าหนีออกมาแบบนี้อีกเข้าใจไหม" ลินินพยักหน้าทั้งที่ยังซุกอกวาริชอยู่
"ยัยตัวแสบ" วาริชพูดพลันรถก็แล่นมา
"เป็นอะไรไหมครับนาย" สาธิตลงมาถามเจ้านาย
"ฉันไม่เป็นไรหรอก...แต่เมียฉันน่ะสิ" วาริชพูดสาธิตหัวเราะลินินผละออกก่อนจะตีแขนเขา
"ใครเป็นเมียนาย!!" ลินินดุ
"เฮ้ยงู!!!!" วาริชแกล้งลินินเธอกระโดดกอดเขา
"อีกแล้วนะ" ลินินทำเสียงงอน
"ไปเถอะครับนายผมก็กลัว" สาธิตยิ้มวาริชโอบลินินขึ้นรถและเล่าเรื่องเด็กสาวหรือปิ่นให้ลินินฟังจนมาถึงบ้านลินินลงจากรถพลันปิ่นตรงมาเกาะแขนวาริช
"กลับมาแล้วเหรอคะ...แล้ว" ป้าจวงมองปิ่นที่เกาะแขนวาริช
"ไว้ให้สาธิตเล่าให้ฟังนะครับป้า" วาริชพูด
"พี่วาริชจะไปไหนคะปิ่นกลัว" ปิ่นกอดแขนวาริชลินินมองก่อนจะเดินเข้าบ้านวาริชมองดูก็รู้ว่าภรรยาเขาไม่พอใจ
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะที่นี่ปลอดภัย..มีอะไรก็ถามป้าจวงแล้วก็พี่สาธิตนะ" วาริชแกะมือออกก่อนจะเดินเข้าบ้านตามลินินปิ่นมองแบบไม่พอใจสาธิตรู้ทันทีว่าปิ่นต้องชอบวาริชแน่ๆลินินหน้าบึ้งจะปิดประตูแต่วาริชก็เข้ามาขวาง
"คุณจะทำอะไร" ลินินมองวาริช
"ก็นอนกับเมียตัวเองไง" วาริชตอบก่อนจะปิดประตูและล็อค
"แต่คุณริญบอกว่าคุณจะย้ายไปนอนห้องอื่น"
"ไม่จำเป็นมั้งผมก็ต้องนอนกับเมียผมสิ" วาริชเลิกคิ้วก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำสักพักวาริชก็ออกมาลินินรีบเข้าทันทีก่อนจะถอนหายใจ
"คืนนี้จะทำยังไงดีละเนี่ย" ลินินบ่นก่อนจะอาบน้ำพอออกมาก็เห็นวาริชนอนอยู่เตียงลินินเดินมานั่งบนเตียงก่อนจะมองหน้าวาริชชายหนุ่มคิ้วหนาจมูกเป็นสันปากบางสีลูกพีชที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ด้วยรอยยิ้ม
"หรือว่าฉันจะโชคดีที่มีผู้ชายหล่อรวยมาข่มขืนฉันละเนี่ย" ลินินยิ้ม
"พูดบ้าแล้วลินิน" ลินินด่าตัวเองก่อนจะค่อยๆหยิบหมอนวาริชสะดุ้งคว้าตัวเธอเข้ามากอด
"ปล่อยนะ!!นี่นาย" ลินินดิ้น
"ไม่!!เธอต้องถูกทำโทษนอนกับฉันที่นี่ตรงนี้"
"เจ้าเล่ห์!!"
"หรือไม่ดี...หรือว่าฉันจะโชคดีที่มีผู้ชายหล่อรวยมาข่มขืน"
"นายแอบฟังเหรอ"
"ขอบคุณนะที่ชมฉัน...หรือไม่ง่วงงั้นเรามาทำกิจกรรมแก้ง่วงดีกว่า"
"ฉันง่วงแล้ว!!" ลินินพูดวาริชห่มผ้าก่อนจะกอดเธอจากด้านหลัง
"ฉันจะกอดเธอไว้เธอไม่มีทางหนีฉันไปได้หรอกลินิน..." วาริชพูดลินินยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะจ่มสู่ห้วงแห่งนิทรา
☆★☆★☆★☆
เช้าแล้วจ้า~~~(เร็วไปนะ)
ลินินรู้สึกเหมือนมีอะไรมาปัดอยู่บริเวณปากของเธอพอลืมตาก็เห็นวาริชกำลังจะจูบเธอลินินจึงขยับหนีจนตัวเองต้องตกเตียง
"กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" วาริชมองลินินปนหัวเราะ
"ก็ใครใช้ให้นายมาทำอะไรทุเรศๆละ"
"จูบเมียตัวเองทุเรศตรงไหน..เอาเถอะไปอาบน้ำได้แล้ว"
"อาบน้ำ??"
"ใช่!!วันนี้ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอกในฐานะเลขาฉุกเฉิน"
"นายไม่กลัวฉันหนีหรือไง"
"บอดี้การ์ดนับสิบคนที่ไปกับฉันเธอหนีไม่รอดหรอก"
"แล้วถ้ามีคนรู้จักฉันเขาเห็นละอย่าลืมว่าฉันมีคนรู้จักเยอะ"
"ที่ฮ่องกงน่ะหรือ"วาริชพูดลินินขมวดคิ้วมองไปรอบๆก็พบว่าห้องเปลี่ยนไป
"นายทำอะไรฉันน่ะ" ลินินถาม
"เธอจำสายไหมได้ไหม...เธอไม่ได้แกะเองแต่เป็นเสริมที่แกะให้และโรยยานอนหลับชนิดที่ประมาณสี่ห้าชั่วโมงถึงออกฤทธิ์และพอเธอหลับในอ้อมกอดฉันเมื่อคืนฉันก็อุ้มเธอนี่ไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ"วาริชมองเธอราวกับเป็นเรื่องธรรมชาติลินินเม้มปาก
"จะเป็นไปได้ยังไงเจ้าหน้าที่เครื่องบินจะยอมได้งั้นเหรอ"
"อย่าลืมสิ..มาเฟียทำได้ทุกอย่าง..ถือว่ามาฮันนีมูนแล้วกันเร็วๆหรือจะให้ฉันอาบให้" วาริชทำท่าจะลุกลินินรีบลุก
"ทำไมไม่ไปละ" วาริชถาม
"ก็ห้องน้ำอยู่ไหนละอีตาบ้า!!" ลินินมองค้อนวาริชเขาเองก็พึ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกลินิน
"ออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย" ลินินหน้ามุ้ยเดินกระทืบเท้าออกจากห้องวาริชยิ้ม
★☆★☆★☆★☆
ลินินเดินออกมาด้วยชุดเกาะอกสีดำยาวถึงเข่าเธอหน้ามุ้ยใส่วาริชที่ยืนตะลึงอยู่
"เป็นอะไร" ลินินถาม
"เปล่า!!แค่คิดว่าเธอก็อ้วนนะ"วาริชยิ้มยื่นมือออกมาลินินเชิดหน้าเดินออกมาโดยไม่สนใจเขาจนมาถึงโรงแรมหรูที่มีตาเฮียหัวล้านมองลินินอย่างหื่นๆ
"แหม่!!!เลขานายวาริชเนี่ยสวยมากทุกคนเลยนะอั๊วเห็นแล้วอยากโชคดีเหมือนนายจริงๆ"ตาหัวล้านพูดจาเหมือนเด็กอนุบาลหัดพูดภาษาไทยพูดขึ้น
"ผมว่าเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า" วาริชขัดคอขึ้น
"ได้สิ!!!แม่หนูเสริฟชาให้เฮียหน่อยสิจ๊ะ" เฮียหัวล้านพูดขึ้นลินินมองวาริชเขานิ่งเฉยเธอจึงลุกขึ้นก่อนจะเทชาแล้วเดินมาเสริฟเฮียหัวล้านได้ทีดึงมือลินินไปหอม
"ปล่อยนะ!!!" ลินินร้อง
"อยู่เฉยๆเถอะน่า" เฮียหัวล้านพูดพลางรวบเอวลินินเข้ามา
"ฉันบอกให้ปล่อยไง" ลินินสะบัดก่อนจะตบหน้าเฮียบ้ากามเข้าอย่างจังเธอเหล่มองวาริชที่นั่งเฉยเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ลื้อกล้าดียังไง!!" เฮียหัวล้านบ้ามกามลุกขึ้นเงื้อมือจะตบลินินแต่
"ถ้าจะแตะเธอก็ลองดู!!!"วาริชลุกขึ้นโดยใช้ปืนจ่อที่หัวเฮียบ้ากาม
"ใจเย็นๆนะนายค่อยๆพูดกันก็ได้" เฮียหัวล้านค่อยนั่งลง
"กราบเท้าเธอ" วาริชพูดน้ำเสียงดุ
"แต่นาย" เฮียหัวล้านพูดแต่ก็จำใจนั่งลงกราบเท้าลินินเธอขยับหนีเดินมาข้างวาริช
"เอาเป็นว่าเรื่องธุรกิจคุณคงต้องหาสปอนเซอร์ใหม่แล้วและผมก็ขอถอนหุ้น80เปอร์เซนออกจ่ากบริษัทคุณเดี๋ยวนี้!!!" วาริชเก็บปีนก่อนจะจับมือลินินออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงเฮียบ้ากามที่อ้อนวอนเลยแม้แต่น้อยหลังจากนั้นก็พาลินินเข้าไปนั่งในรถ
"นาย" สาธิตเรียกวาริชปิดประตู
"มีอะไร" วาริชมองสาธิต
"ผมเห็นทุกๆอย่างที่นายทำนาย...ไม่ได้คิดจะแก้แค้นแล้วใช่ไหม" สาธิตมองวาริชที่ก้มหน้า
"ทุกอย่างยังเหมือนเดิมสาธิตและต่อให้ฉันจะคิดยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนเกมที่ฉันวางไว้แต่ตั้งแต่แรกได้บางทีฉันอาจจะเบาลงเกินไปทุกสิ่งที่อนงค์และวิทวัสทำมันเลวร้ายเกินฉันจะให้อภัยได้" วาริชพูดออกมาสาธิตเดินมาตบไหล่เจ้านาย
"ผมเข้าใจนายแต่...ผมว่าคุณลินินเขาไม่รู้เรื่องด้วยเลยนะแต่เอาเถอะ!!ถ้านายไม่ได้รักเธอก็แล้วไปแต่ถ้านายรักเธอเมื่อไหร่คนที่จะเจ็บคือนายเองนะ" สาธิตเดินขึ้นรถวาริชถอนหายใจ
"ฉันจะห้ามใจไม่ให้มองความแค้นเป็นความรักเด็ดขาด"
เวลาที่ผ่านเลยไป เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.พ. 2558, 20:21:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.พ. 2558, 20:32:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 884
| << รักนี้ของเธอ | บททดสอบรัก >> |