ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 8
ฟ้าจากสีส้ม เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มสนิท มืดมากแล้ว แต่ในหมู่บ้านจัดสรรที่หรูหราแถบชานเมืองที่ติดไฟเป็นระยะเช่นนี้ ก็คงไม่มืดเกินไป กิตนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องทำงานตัวเอง เขากำลังศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับตลาดส่งออก สินค้าตัวใหม่นี้เขาอยากลองเอาไปขายแถบอเมริกาดูบ้าง ช่วงนี้คนนิยมออแกนิก น่าจะได้รับการตอบรับที่ดี
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง
เสียงออดดังขึ้นในเวลากลางดึกเช่นนี้ เด็กในบ้านคงหลับไปแล้ว
กิตเปิดประตูแง้มออกไปดู เผื่อมีใครจะลงไปเปิด แต่ก็ไม่มี
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง กิตจึงต้องเป็นคนลงไปเปิดในที่สุด
"พี่กิต พี่กิต" เสียงยิ้มเรียกเบาๆ เพราะกลัวว่าทุกคนจะตื่น
"เฮ้ยยิ้ม... ว่าไง? ทำมามาเอาดึกป่านนี้" เขาร้องทัก แล้วรีบเปิดประตูให้ยิ้ม
"ขอโทษที่มาซะดึกดื่นเลย เห็นไฟเปิดอยู่ ไม่นึกว่าคนอื่นจะนอนกันเร็วขนาดนี้ แม่หนูยังร้องคาราโอเกะกับพ่ออยู่เลยค่ะ" เธออธิบายต่ออย่างเคอะเขิน
"ไม่เป็นไร พอดีพ่อกับแม่พี่ไปต่างจังหวัดกันนะ ส่วนยัยกิ่งก็ยังไม่กลับ เลยไม่มีคนอยู่ อยู่ก็แต่เด็กๆกับพี่ ... ว่าไง? มีอะไรจะถามต่อจากเมื่อเช้าเหรอ" เขาถาม พร้อมชวนยิ้มนั่งลงที่สนามหน้าบ้านอย่างคนคุ้นเคย ยิ้มเข้ามาเล่นที่บ้านหลังนี้เป็นร้อยๆรอบแล้ว จึงชำนาญทางเป็นอย่างดี
"ยิ้มจะมาถามพี่กิตว่าเป็นยังไงมั่ง?" เธอถามทันทีเมื่อก้นหย่อนลงเก้าอี้ กิตที่ยังไม่ทันจะได้นั่งด้วยซ้ำถึงกับงง
"อะไรเป็นไง?" เขาถาม
"ก็จริงใจไง!! เป็นยังไงมั่ง?" ยิ้มกระตือรือร้น ถามอยู่ฝ่ายเดียว กิตที่ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เลย ก็ถึงกับร้อง
"อ๋อออออออ..."
"อย่าอ๋อยาวนักสิ ยิ้มบอกแล้วไง ว่ามีเพื่อนอยากแนะนำให้รู้จัก" เธอเตือนความจำ
"ของอย่างนี้ก็ต้องดูกันยาวๆสิ พี่ไม่เห็นเขาจะอะไรเลย มีแต่เราเนี่ยแหละที่กระตือรือร้นอยู่คนเดียว"
"มันก็จริง แต่พี่กิต... เพื่อนยิ้มคนนี้ ทั้งสวย ทั้งเก่ง นิสัยก็ดี ประวัติเยี่ยมเลยนะ ...เสียอยู่อย่างเดียว"
"อะไร?"
"ก็เอ่อ ... มันเคยแต่งงานแล้วนะสิ"
"ฮะ!!? ยังเด็กอยู่เลยนะ เท่ายิ้มไม่ใช่เหรอ?"
"โห 25 นี่ไม่เด็กแล้วนะพี่ แต่ก็นะ... ตอนมันจบปุ๊ป มันก็แต่งปั๊ปเลย มันแต่งงานเร็วน่ะ"
"แล้วยังไง? จะให้พี่ไปดามอกเขาเหรอ?"
"ก็ทำนองนั้นแหละ .. หนูก็เห็นพี่เลิกกับพี่นัทมาตั้งนานแล้ว หนูก็ไม่เห็นพี่จะมีใครสักที อกหัก มาเจออกหักด้วยกันแบบนี้ อาจจะเวิร์กก็ได้นะ" ยิ้มบอก วางแผนอย่างนึกสนุก เธอตั้งใจให้จริงใจดูงานโครงการนี้ก็เพราะแผนการจับคู่เนี่ยแหละ
"ทะลึ่งแล้ว" กิตส่ายหน้าทันที เมื่อมีตัวละครเก่าเพิ่มเข้ามาอย่างไม่ทันรู้ตัว ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะนึกถึงแฟนเก่านัก
"ไม่รู้แหละ เพื่อนหนูคนนี้หนูเชียร์ เชื่อหนูเหอะ ดูกันไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพี่ก็ชอบมันเอง"
"ขนาดนั้นเลย?"
"ขนาดนั้นแหละ" ยิ้มใส่ความเชื่อมั่นลงไปเต็มร้อย จะมีก็แต่พี่ชายข้างๆนี่แหละ ที่ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะดูจากหญิงสาวที่ได้เจอกันวันนี้แล้ว เธอมีลักษณะพิเศษ ลักษณะแบบที่ว่า เหมือนคนมีอะไรมาบังตัวเองอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้ใครเข้าถึง และผู้หญิงลักษณะนี้แหละ ที่เอาชนะใจยากที่สุด
เขาเรียกผู้หญิงลักษณะนี้ว่า ผู้หญิงที่มักจะมีความหลัง น่ะนะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
New York //
"ฮา ฮาา ฮ๊าดดชิ่ว" เสียงฮัดชิ่วดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้องครัว พลอยสูดน้ำมูกแรงๆ แล้วใส่ผ้าปิดปากอย่างทุลักทุเล
"บอกแล้ว... ให้เอาร่มไป ไม่เชื่อกันเลย เป็นไงละ? สมน้ำหน้า!" เสียงพี่อำนวยดังข้างๆพลอยอย่างสมเพชปนเวทนา พลอยหันมาค้อน แล้วเดินหันไปหยิบตะกร้าผักสองซ้อนกันขนมาไว้ที่เคาน์เตอร์เดิม
"ไม่เป็นอะไรสักหน่อย นี่เห็นไหม? แบกผักสองตะกร้าก็ยังไหว" เธอพูดเสียงอู้อี้ พร้อมยกผักสองตะกร้าอีกรอบให้พี่อำนวยดู พี่อำนวยส่ายหัว
"เออ ทั้งเก่งทั้งแกร่งขนาดนี้ มิน่า ไม่มีผู้ชายคนไหนเขาเอา" พี่อำนวยหัวเราะเยาะพร้อมยัดผ้าที่ต้องซักใส่ตะกร้าไปเรื่อยๆ
"ใครบอกว่าเขาไม่มี มี!!! แต่พลอยไม่เอาต่างหาก พลอยมีวินอยู่ทั้งคนแล้ว จะเอาคนอื่นมาให้วุ่นวายอีกทำมา... ฮา.. ฮาา.. ฮั่ดชิ่ว" พลอยไม่ยอมแพ้ เธอหันไปดึงวินที่แกะกุ้งอยู่ข้างๆมาเป็นพวก จนพี่ๆทุกคนในห้องครัวต่างหัวเราะ ที่ผ่านมา วินไม่เคยเล่นด้วยเลย ไม่เคยเปิดทาง ไม่เคยอ่อย ไม่เคยให้ความสำคัญพลอย มากไปกว่าเพื่อนที่จะให้กับเพื่อน แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร
"แกไปยุ่งกับมันมากมาก ระวังแกจะเจื่อนเองนะ ... เห็นเงียบๆอย่างนี้ ไปแอบมีเมียอยู่กรุงเทพรึเปล่าก็ไม่รู้" พี่พี เชฟใหญ่คนใหม่ที่เริ่มคุมงานตั้งแต่วันนี้พูดขึ้น คนทั้งห้องครัวเฮกันลั่น เพราะรู้ว่าล้อยังไงวินก็คงไม่โกรธ แต่ทุกคนอาจจะต้องคิดใหม่ เพราะนอกจากพลอยจะไม่ขำแล้ว วินก็ยังเป็นอีกคนที่ไม่ขำ วินสะดุดกึกจนพลอยสังเกตุได้ พี่อำนวยที่รู้พื้นเพ รู้ประวัติวินคนเดียวมาตั้งแต่แรกจึงเปลี่ยนเรื่องขึ้นอย่างรวดเร็ว
"วันนี้ฝนก็น่าจะตกอีก ยังไงระวังละกันนะพลอย" เขาพูดเตือน พลอยที่ยังจับผิดสังเกตวินพยักหน้า แล้วทำงานข้างๆวินต่อไป
มีบางอย่างผิดปกติ ... วินเงียบลงไปอย่างเห็นได้ชัด
มีอะไรหรือเปล่านะ?
หรือวินจะมีใครแอบอยู่ที่กรุงเทพฯไว้จริงๆ ฮะ ฮะ ฮา ฮาดชิ่ว
'ช่างเถอะ! คิดมากไปก็ปวดหัว วันนี้ยิ่งรู้สึกไม่สบายอยู่ด้วย' พลอยคิดกับตัวเอง พูดกับตัวเองอยู่คนเดียว พร้อมหลับตาลงอย่างอ่อนแรง
“พลอย……พลอย….. พลอย!!!” เสียงวินตะโกนเรียกพลอย เมื่อเห็นเธอโงนเงน เหมือนจะล้ม
“เป็นอะไรนะ? หน้ามืดเหรอ? ” วินถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการเพื่อนผิดปกติ
“อ้อ! โทษที ไม่เป็นไร แค่มึนนะ” เธอบอก
“เป็นอะไรรึเปล่า? มา!! เราทำให้เอง...พลอยไปพักเถอะ” วินบอก พร้อมแย่งมีดกับผักไปจัดการต่อ
“ไม่ต้อง!! เอามานี่! เราทำได้...” พลอยเถียง พร้อมแย่งผักตัวเองกลับมา
“ทำได้แน่เหรอ? เฮ้ย! ตัวร้อนมากนะ” วินถาม พร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ของเขาและเธอพร้อมกัน ดูว่ามีอุณหภูมิต่างกันเกินไปหรือไม่ ... แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อหน้าผากของเธอร้อนจริงๆ
“ไม่ๆ เราไหว งานเราเราทำได้ วินทำงานวินไปเหอะ” พลอยปฏิเสธ พร้อมผลักมือวินลงอย่างเร็วๆ เธอทำงานของเธอต่ออย่างว่องไว ไม่มีสำออยให้เห็น วินรู้ทัน ต่อให้ไม่ไหว พลอยก็จะบอกว่าไหว พลอยไม่เคยปล่อยให้ภาระของตัวเอง ต้องตกเป็นภาระของใคร
“วิน!!! เสร็จแล้วมาช่วยทางนี้ด้วย” เสียงพี่อำนวย ตะโกนดังมาจากทางด้านหน้าอย่างต้องการความช่วยเหลือ วินเหลือบมองพลอยหน้าเครียด
“ไหวแน่รึเปล่าพลอย?” วินถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นเหงื่อเธออกเยอะมากกว่าที่ควรจะเป็น
“ไหวดิ! ไปเหอะ... พี่อำนวยเรียกแล้ว” เธอยิ้มตอบรับ พร้อมเร่งมือหั่นผักให้ดูกระฉับกระเฉงยิ่งขึ้น วินได้แต่ถอนใจในความดื้อดึง
“งั้นถ้ามีอะไร ตะโกนเรียกเรานะ” วินปิดท้ายอย่างเป็นห่วง เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกไปช่วยพี่อำนวยข้างหน้าร้านอย่างจำยอม พลอยพยักหน้ารับ ก่อนก้มลงทำงานของตัวเองต่อไป ทิ้งไว้ก็แต่วินที่คอยหันมามองเป็นระยะ กลัวว่าพลอยจะล้มลงไปจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"green curry shrimp 2 , pad thai 1 โต๊ะ 4 ได้แล้วค่า" เสียงพลอยตะโกนดังไปทั่วห้องครัวเล็กๆให้ได้ยินกันอย่างทั่วถึง พนักงานเสิร์ฟ ผลักประตูเข้ามาเร็วๆ รับช่วงต่อนำอาหารที่ได้ออกไปเสิร์ฟทันทีไม่รอช้า ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มนิดๆ เป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุดของวัน พลอยเช็ดเหงื่อที่ออกมากกว่าปกติ ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แล้วตะโกนบอกออเดอร์ถัดไปให้เชฟคนอื่นทำต่อไป ส่วนเธอ...เมื่อบอกออเดอร์ครบหมดแล้ว ก็เดินเข้าไปหยิบถังเต้าหู้ที่แช่น้ำไว้จนเต็ม เตรียมนำออกมาหั่นเพิ่มเติมวัตถุดิบที่ร่อยหลอที่ด้านในครัว แต่ด้วยพิษไข้ พอยกออกมาจากห้องเย็นได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องจอดพัก เธอรู้สึกปวดหัว จี๊ดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"โอย..." เธอครางเบาๆ พร้อมบีบหัวตัวเองอย่างลืมตัว
เธอหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้มลงไปหยิบถังเต้าหู้ เตรียมยกออกไป แต่กว่าทีเธอจะได้ขยับ ก็มีมือใหญ่มือนึงเอื้อมเข้ามาหยิบแทนที่ไปแล้ว
"เฮ้ยย ..." เสียงพลอยดังขึ้นมาอย่างตกใจ
... วินเป็นเจ้าของมือนั้น ...
"เราทำเอง พลอยไปพักเหอะ ไม่สบายตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?" วินหันมาบอก พร้อมกระชับถังเต้าหู้ให้แน่นขึ้น
"ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไรจริงๆ" เธอบอกอย่างฝืนๆ ฝืนจนวินดูออก ตอนนี้ร่างกายของพลอยคงไม่ไหวแล้ว
"ไม่ได้!! ไปพักเดี๋ยวนี้เลย รู้รึเปล่าว่าตอนนี้หน้าพลอยซีดขนาดไหน?" วินพูด พร้อมจ้องหน้าพลอยอย่างเอาจริงเอาจัง พลอยมองหน้าวินอย่างดื้อดึง แต่ก็สู้พิษไข้ไม่ไหว พลอยคงถ่านหมดแล้วจริงๆ เธอตัดสินใจพยักหน้า แล้วเดินไปล้มตัวนอนที่โซฟาพนักงานด้านในสุดแทน นี่เป็นครั้งแรกเลยจริงๆที่พลอยยอมแพ้ให้กับตัวเอง วินเมื่อเห็นอย่างนั้นก็เบาใจ เขาไม่คิดว่าพลอยจะยอมไปพักด้วยซ้ำในตอนแรก แต่นี่คงไม่ไหวจริงๆ ถึงยอมเดินไปพักด้วยขาของตัวเอง เขาเดินไปทำงานต่อ ทิ้งพลอยไว้ที่โซฟาเบื้องหลังอยู่คนเดียว
เสียงในครัววุ่นวายอย่างต่อเนื่อง มีเสียงสั่งออเดอร์จากวินลอยเข้ามาแทนที่ วินเดินไปไกลแล้ว แต่พลอยไม่อาจลืมตามองได้เต็มที่นัก ทุกอย่างตอนนี้เบลอไปหมด งานในครัวคงเพิ่มเป็นสองเท่า แต่พลอยก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ในยามวิกฤตเช่นนี้ คงได้แต่ทำใจ และปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเชฟหลักคนอื่นๆ ทุกอย่างเริ่มมืด เสียงในครัวที่วุ่นวายค่อยๆแผ่วเบา จนกลายเป็นเงียบสนิท
'... ขอนอนพักหน่อยละกัน ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที' พลอยพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะหลับไปอย่างจริงๆจังๆ
นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่เธอไม่ได้นอนเต็มที่อย่างนี้
มันรู้สึกสบาย และผ่อนคลายเสียจ...น
......
......
......
ติ๊....
ติ๊ก...
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก
พรวดดดดด
พลอยผลักตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้สติ นาฬิกาข้อมือด้านซ้าย คือเจ้าของเสียง ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก เบาๆข้างหูที่ปลุกเธอขึ้นมา เมื่อก้มลงมองดูที่แป้นนาฬิกา มันบอกไว้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสิบสี่นาที เกือบทั่วทั้งร้านมืดสนิท เหลือแต่เพียงตรงโซฟาที่เธออยู่ มันยังคงมีแสงสว่างหลงเหลืออยู่บ้าง
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงวินดังขึ้นจากด้านข้าง พลอยที่ไม่ทันสังเกตเห็นก็ตกใจหันขวับมาหาเขาทันที
"โธ่เอ๊ย!! ตกใจหมด" พลอยบอกอย่างกลัวๆ พร้อมลูบหน้าลูบตา ปลุกตัวเองให้มีสติมากขึ้น ผมเผ้าของพลอยที่สยายไม่เข้ารูปทำวินถึงกับขำเบาๆ
"ตกใจอะไร? กลัวด้วยเหรอ?" วินถามอย่างแปลกใจ ต้องยอมรับ... วินไม่คิดว่าพลอยจะเป็นผู้หญิงที่กลัวอะไรง่ายๆ
"ก็ต้องนิดนึงปะ? โผล่มาเงียบๆมืดๆอย่างนี้ ใครก็ต้องกลัว... แล้วนี่ไม่มีใครเหลืออยู่แล้วเหรอ?" พลอยถาม เมื่อเห็นทุกอย่างมืด และเงียบสนิท เธอหันรีหันขวาง เผื่อจะเห็นใครอื่นในบริเวณนั้นบ้าง
"ไม่มีแล้วละ กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่เราเนี่ยแหละ เป็นไงบ้าง? ... ไหวมั้ย?" วินเดินมาถาม พร้อมเอามือมาแตะหน้าผากพลอยอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นไม่มีอะไรผิดปกติจึงยกมือลง
"ไหวดิ โอเคขึ้นเยอะแล้ว" เธอตอบ พร้อมจับหน้าตัวเองอีกครั้ง เพื่อเป็นการยืนยัน
"อืมหืม วันนี้เป็นวันพิเศษนะ เราว่าเราไม่เคยเห็นพลอยสลบขนาดนี้มาก่อนเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก" วินแซวเบาๆเพราะไม่เคยเห็นพลอยป่วยแบบหนักๆแบบนี้จริงๆ
"ไม่ได้น๊อก ก็แค่เพลียๆ พักสายตา โอเคปะ?" พลอยแก้ตัว
"พักสายตา? สี่ชั่วโมงเนี่ยนะพักสายตา?"
"อะไร?! ทำอย่างกับตัวเองไม่เคย นอนไปตั้งสี่ห้าวันกว่าจะกลับมาทำงานได้ เรายังไม่เคยบ่นสักคำ"
พลอยค่อนขอดกลับ สมัยที่วินป่วยหนัก เขาก็หมดสภาพคล้ายๆแบบนี้แหละ วินยิ้มๆในความเหวี่ยง เพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวเถียงกลบเกลื่อน เขาเสมองนาฬิกา เหมือนกับจะย้ำว่า นี่มันก็ดึกเต็มที ถึงเวลาต้องไปแล้ว
"กลับกันเหอะ ดึกแล้ว... เราไปส่ง" วินชวน
"หา? วินจะไปส่งเหรอ?" พลอยอุทานอย่างตื่นเต้น ปนดีใจ
"ใช่สิ ดึกขนาดนี้ กลับคนเดียวได้งัย" วินตอบ
"ตายละ...งั้นวันนี้ก็คงเป็นวันพิเศษจริงๆนั่นแหละ"
"ทำไมอะ?"
"ก็วินจะไปส่งเราถึงห้อง!!!! ไม่แปลกเหรองัย!!!""
"หมายความว่าไง? แปลกยังไงอะ?"
"ก็ปกติเราชวนวินไปห้องทีไร วินปฏิเสธตลอดเลย แต่วันนี้จะไปส่งเราที่ห้อง ด้วย ความ เต็ม ใจ!!!! มันแปลกมั้ยละ?"
"ฮ่าๆๆ แล้วยังไง? จะให้ไปมั้ยละ?"
"ไปสิ!!! วินรอเราแป๊ปนึงนะ เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเก็บของก่อน แป๊ปนึง" พลอยพูดอย่างกระตือรือร้น และรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที วินที่รู้สึกขำกับบทสนทนา คิดๆแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม... เป็นเรื่องจริงที่ พลอยชวนเขาไปห้องหลายครั้งแล้ว แต่มันก็เป็นลักษณะเหมือนล้อกันเล่นมากกว่า ไม่ได้จริงจังอะไร พอได้ไปส่งถึงห้องจริงๆ มันก็ทำให้วินอดขำไม่ได้ นี่คงจะถือว่าเป็นการเดินกลับบ้านด้วยกันสองคนครั้งแรกในรอบสองปีเลยสินะ เขาไม่แปลกใจเลยที่พลอยจะทำตัวเว่อร์ ตื่นเต้นเกินธรรมดา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยแสดงออกว่าชอบเขานักชอบเขาหนา แต่น่าแปลกที่วินไม่อึดอัด มันเป็นนิสัยขี้เล่นของพลอยอยู่แล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมา พลอยก็มักจะสดใสร่าเริงแบบนี้ตลอด และมันช่วยทำให้เขาหายเหงาไปได้เยอะ
ไม่กี่นาทีต่อมา พลอยก็กลับมาในลุคสาวลุยสุดสวยและเพอร์เฟค เธอทาปากสีแดงๆ ให้ดูตัดกับกางเกงยีนส์ขาดๆที่เธอใส่มาแต่เช้า ผมรวบตึงเผยให้เห็นไหปลาร้า เข้ากับส้นสูงอย่างน่าประหลาด สูทเข้ารูปช่วยทำให้ดูอุ่นขึ้น เธอดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ราวกับคนละคน
"เฮ้ย! จะกลับบ้านหรือจะไปไหนเนี่ย สวยไปรึเปล่า" วินตกใจ ไม่คิดว่าพลอยจะมาเต็มขนาดนี้
"ไม่ได้หรอกนะ เดทแรกของเรา มันจะธรรมดาไม่ได้เด็ดขาด เราต้องสวยสิ"
"ฮ่าาาา ด่ง เดท อะไร? อย่าเวอร์ได้มั้ย?"
"ทำไม? ไม่สวยเหรอ"
"สวย...มันก็สวย แต่.."
"สวยก็ดีแล้วนี่ มีอะไรอีกละ? ไปเหอะ เราหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกัน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง"
พลอยตัดบทอย่างเอาแต่ใจ แล้วลากวินที่งงๆให้ออกจากร้านไปพร้อมกัน เธอคล้องแขนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล คืนนี้แหละเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้รู้จักวินมากขึ้นไปอีกขั้น
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง
เสียงออดดังขึ้นในเวลากลางดึกเช่นนี้ เด็กในบ้านคงหลับไปแล้ว
กิตเปิดประตูแง้มออกไปดู เผื่อมีใครจะลงไปเปิด แต่ก็ไม่มี
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง กิตจึงต้องเป็นคนลงไปเปิดในที่สุด
"พี่กิต พี่กิต" เสียงยิ้มเรียกเบาๆ เพราะกลัวว่าทุกคนจะตื่น
"เฮ้ยยิ้ม... ว่าไง? ทำมามาเอาดึกป่านนี้" เขาร้องทัก แล้วรีบเปิดประตูให้ยิ้ม
"ขอโทษที่มาซะดึกดื่นเลย เห็นไฟเปิดอยู่ ไม่นึกว่าคนอื่นจะนอนกันเร็วขนาดนี้ แม่หนูยังร้องคาราโอเกะกับพ่ออยู่เลยค่ะ" เธออธิบายต่ออย่างเคอะเขิน
"ไม่เป็นไร พอดีพ่อกับแม่พี่ไปต่างจังหวัดกันนะ ส่วนยัยกิ่งก็ยังไม่กลับ เลยไม่มีคนอยู่ อยู่ก็แต่เด็กๆกับพี่ ... ว่าไง? มีอะไรจะถามต่อจากเมื่อเช้าเหรอ" เขาถาม พร้อมชวนยิ้มนั่งลงที่สนามหน้าบ้านอย่างคนคุ้นเคย ยิ้มเข้ามาเล่นที่บ้านหลังนี้เป็นร้อยๆรอบแล้ว จึงชำนาญทางเป็นอย่างดี
"ยิ้มจะมาถามพี่กิตว่าเป็นยังไงมั่ง?" เธอถามทันทีเมื่อก้นหย่อนลงเก้าอี้ กิตที่ยังไม่ทันจะได้นั่งด้วยซ้ำถึงกับงง
"อะไรเป็นไง?" เขาถาม
"ก็จริงใจไง!! เป็นยังไงมั่ง?" ยิ้มกระตือรือร้น ถามอยู่ฝ่ายเดียว กิตที่ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เลย ก็ถึงกับร้อง
"อ๋อออออออ..."
"อย่าอ๋อยาวนักสิ ยิ้มบอกแล้วไง ว่ามีเพื่อนอยากแนะนำให้รู้จัก" เธอเตือนความจำ
"ของอย่างนี้ก็ต้องดูกันยาวๆสิ พี่ไม่เห็นเขาจะอะไรเลย มีแต่เราเนี่ยแหละที่กระตือรือร้นอยู่คนเดียว"
"มันก็จริง แต่พี่กิต... เพื่อนยิ้มคนนี้ ทั้งสวย ทั้งเก่ง นิสัยก็ดี ประวัติเยี่ยมเลยนะ ...เสียอยู่อย่างเดียว"
"อะไร?"
"ก็เอ่อ ... มันเคยแต่งงานแล้วนะสิ"
"ฮะ!!? ยังเด็กอยู่เลยนะ เท่ายิ้มไม่ใช่เหรอ?"
"โห 25 นี่ไม่เด็กแล้วนะพี่ แต่ก็นะ... ตอนมันจบปุ๊ป มันก็แต่งปั๊ปเลย มันแต่งงานเร็วน่ะ"
"แล้วยังไง? จะให้พี่ไปดามอกเขาเหรอ?"
"ก็ทำนองนั้นแหละ .. หนูก็เห็นพี่เลิกกับพี่นัทมาตั้งนานแล้ว หนูก็ไม่เห็นพี่จะมีใครสักที อกหัก มาเจออกหักด้วยกันแบบนี้ อาจจะเวิร์กก็ได้นะ" ยิ้มบอก วางแผนอย่างนึกสนุก เธอตั้งใจให้จริงใจดูงานโครงการนี้ก็เพราะแผนการจับคู่เนี่ยแหละ
"ทะลึ่งแล้ว" กิตส่ายหน้าทันที เมื่อมีตัวละครเก่าเพิ่มเข้ามาอย่างไม่ทันรู้ตัว ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะนึกถึงแฟนเก่านัก
"ไม่รู้แหละ เพื่อนหนูคนนี้หนูเชียร์ เชื่อหนูเหอะ ดูกันไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพี่ก็ชอบมันเอง"
"ขนาดนั้นเลย?"
"ขนาดนั้นแหละ" ยิ้มใส่ความเชื่อมั่นลงไปเต็มร้อย จะมีก็แต่พี่ชายข้างๆนี่แหละ ที่ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะดูจากหญิงสาวที่ได้เจอกันวันนี้แล้ว เธอมีลักษณะพิเศษ ลักษณะแบบที่ว่า เหมือนคนมีอะไรมาบังตัวเองอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้ใครเข้าถึง และผู้หญิงลักษณะนี้แหละ ที่เอาชนะใจยากที่สุด
เขาเรียกผู้หญิงลักษณะนี้ว่า ผู้หญิงที่มักจะมีความหลัง น่ะนะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
New York //
"ฮา ฮาา ฮ๊าดดชิ่ว" เสียงฮัดชิ่วดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้องครัว พลอยสูดน้ำมูกแรงๆ แล้วใส่ผ้าปิดปากอย่างทุลักทุเล
"บอกแล้ว... ให้เอาร่มไป ไม่เชื่อกันเลย เป็นไงละ? สมน้ำหน้า!" เสียงพี่อำนวยดังข้างๆพลอยอย่างสมเพชปนเวทนา พลอยหันมาค้อน แล้วเดินหันไปหยิบตะกร้าผักสองซ้อนกันขนมาไว้ที่เคาน์เตอร์เดิม
"ไม่เป็นอะไรสักหน่อย นี่เห็นไหม? แบกผักสองตะกร้าก็ยังไหว" เธอพูดเสียงอู้อี้ พร้อมยกผักสองตะกร้าอีกรอบให้พี่อำนวยดู พี่อำนวยส่ายหัว
"เออ ทั้งเก่งทั้งแกร่งขนาดนี้ มิน่า ไม่มีผู้ชายคนไหนเขาเอา" พี่อำนวยหัวเราะเยาะพร้อมยัดผ้าที่ต้องซักใส่ตะกร้าไปเรื่อยๆ
"ใครบอกว่าเขาไม่มี มี!!! แต่พลอยไม่เอาต่างหาก พลอยมีวินอยู่ทั้งคนแล้ว จะเอาคนอื่นมาให้วุ่นวายอีกทำมา... ฮา.. ฮาา.. ฮั่ดชิ่ว" พลอยไม่ยอมแพ้ เธอหันไปดึงวินที่แกะกุ้งอยู่ข้างๆมาเป็นพวก จนพี่ๆทุกคนในห้องครัวต่างหัวเราะ ที่ผ่านมา วินไม่เคยเล่นด้วยเลย ไม่เคยเปิดทาง ไม่เคยอ่อย ไม่เคยให้ความสำคัญพลอย มากไปกว่าเพื่อนที่จะให้กับเพื่อน แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร
"แกไปยุ่งกับมันมากมาก ระวังแกจะเจื่อนเองนะ ... เห็นเงียบๆอย่างนี้ ไปแอบมีเมียอยู่กรุงเทพรึเปล่าก็ไม่รู้" พี่พี เชฟใหญ่คนใหม่ที่เริ่มคุมงานตั้งแต่วันนี้พูดขึ้น คนทั้งห้องครัวเฮกันลั่น เพราะรู้ว่าล้อยังไงวินก็คงไม่โกรธ แต่ทุกคนอาจจะต้องคิดใหม่ เพราะนอกจากพลอยจะไม่ขำแล้ว วินก็ยังเป็นอีกคนที่ไม่ขำ วินสะดุดกึกจนพลอยสังเกตุได้ พี่อำนวยที่รู้พื้นเพ รู้ประวัติวินคนเดียวมาตั้งแต่แรกจึงเปลี่ยนเรื่องขึ้นอย่างรวดเร็ว
"วันนี้ฝนก็น่าจะตกอีก ยังไงระวังละกันนะพลอย" เขาพูดเตือน พลอยที่ยังจับผิดสังเกตวินพยักหน้า แล้วทำงานข้างๆวินต่อไป
มีบางอย่างผิดปกติ ... วินเงียบลงไปอย่างเห็นได้ชัด
มีอะไรหรือเปล่านะ?
หรือวินจะมีใครแอบอยู่ที่กรุงเทพฯไว้จริงๆ ฮะ ฮะ ฮา ฮาดชิ่ว
'ช่างเถอะ! คิดมากไปก็ปวดหัว วันนี้ยิ่งรู้สึกไม่สบายอยู่ด้วย' พลอยคิดกับตัวเอง พูดกับตัวเองอยู่คนเดียว พร้อมหลับตาลงอย่างอ่อนแรง
“พลอย……พลอย….. พลอย!!!” เสียงวินตะโกนเรียกพลอย เมื่อเห็นเธอโงนเงน เหมือนจะล้ม
“เป็นอะไรนะ? หน้ามืดเหรอ? ” วินถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการเพื่อนผิดปกติ
“อ้อ! โทษที ไม่เป็นไร แค่มึนนะ” เธอบอก
“เป็นอะไรรึเปล่า? มา!! เราทำให้เอง...พลอยไปพักเถอะ” วินบอก พร้อมแย่งมีดกับผักไปจัดการต่อ
“ไม่ต้อง!! เอามานี่! เราทำได้...” พลอยเถียง พร้อมแย่งผักตัวเองกลับมา
“ทำได้แน่เหรอ? เฮ้ย! ตัวร้อนมากนะ” วินถาม พร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ของเขาและเธอพร้อมกัน ดูว่ามีอุณหภูมิต่างกันเกินไปหรือไม่ ... แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อหน้าผากของเธอร้อนจริงๆ
“ไม่ๆ เราไหว งานเราเราทำได้ วินทำงานวินไปเหอะ” พลอยปฏิเสธ พร้อมผลักมือวินลงอย่างเร็วๆ เธอทำงานของเธอต่ออย่างว่องไว ไม่มีสำออยให้เห็น วินรู้ทัน ต่อให้ไม่ไหว พลอยก็จะบอกว่าไหว พลอยไม่เคยปล่อยให้ภาระของตัวเอง ต้องตกเป็นภาระของใคร
“วิน!!! เสร็จแล้วมาช่วยทางนี้ด้วย” เสียงพี่อำนวย ตะโกนดังมาจากทางด้านหน้าอย่างต้องการความช่วยเหลือ วินเหลือบมองพลอยหน้าเครียด
“ไหวแน่รึเปล่าพลอย?” วินถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นเหงื่อเธออกเยอะมากกว่าที่ควรจะเป็น
“ไหวดิ! ไปเหอะ... พี่อำนวยเรียกแล้ว” เธอยิ้มตอบรับ พร้อมเร่งมือหั่นผักให้ดูกระฉับกระเฉงยิ่งขึ้น วินได้แต่ถอนใจในความดื้อดึง
“งั้นถ้ามีอะไร ตะโกนเรียกเรานะ” วินปิดท้ายอย่างเป็นห่วง เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกไปช่วยพี่อำนวยข้างหน้าร้านอย่างจำยอม พลอยพยักหน้ารับ ก่อนก้มลงทำงานของตัวเองต่อไป ทิ้งไว้ก็แต่วินที่คอยหันมามองเป็นระยะ กลัวว่าพลอยจะล้มลงไปจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"green curry shrimp 2 , pad thai 1 โต๊ะ 4 ได้แล้วค่า" เสียงพลอยตะโกนดังไปทั่วห้องครัวเล็กๆให้ได้ยินกันอย่างทั่วถึง พนักงานเสิร์ฟ ผลักประตูเข้ามาเร็วๆ รับช่วงต่อนำอาหารที่ได้ออกไปเสิร์ฟทันทีไม่รอช้า ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มนิดๆ เป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุดของวัน พลอยเช็ดเหงื่อที่ออกมากกว่าปกติ ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แล้วตะโกนบอกออเดอร์ถัดไปให้เชฟคนอื่นทำต่อไป ส่วนเธอ...เมื่อบอกออเดอร์ครบหมดแล้ว ก็เดินเข้าไปหยิบถังเต้าหู้ที่แช่น้ำไว้จนเต็ม เตรียมนำออกมาหั่นเพิ่มเติมวัตถุดิบที่ร่อยหลอที่ด้านในครัว แต่ด้วยพิษไข้ พอยกออกมาจากห้องเย็นได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องจอดพัก เธอรู้สึกปวดหัว จี๊ดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"โอย..." เธอครางเบาๆ พร้อมบีบหัวตัวเองอย่างลืมตัว
เธอหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้มลงไปหยิบถังเต้าหู้ เตรียมยกออกไป แต่กว่าทีเธอจะได้ขยับ ก็มีมือใหญ่มือนึงเอื้อมเข้ามาหยิบแทนที่ไปแล้ว
"เฮ้ยย ..." เสียงพลอยดังขึ้นมาอย่างตกใจ
... วินเป็นเจ้าของมือนั้น ...
"เราทำเอง พลอยไปพักเหอะ ไม่สบายตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?" วินหันมาบอก พร้อมกระชับถังเต้าหู้ให้แน่นขึ้น
"ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไรจริงๆ" เธอบอกอย่างฝืนๆ ฝืนจนวินดูออก ตอนนี้ร่างกายของพลอยคงไม่ไหวแล้ว
"ไม่ได้!! ไปพักเดี๋ยวนี้เลย รู้รึเปล่าว่าตอนนี้หน้าพลอยซีดขนาดไหน?" วินพูด พร้อมจ้องหน้าพลอยอย่างเอาจริงเอาจัง พลอยมองหน้าวินอย่างดื้อดึง แต่ก็สู้พิษไข้ไม่ไหว พลอยคงถ่านหมดแล้วจริงๆ เธอตัดสินใจพยักหน้า แล้วเดินไปล้มตัวนอนที่โซฟาพนักงานด้านในสุดแทน นี่เป็นครั้งแรกเลยจริงๆที่พลอยยอมแพ้ให้กับตัวเอง วินเมื่อเห็นอย่างนั้นก็เบาใจ เขาไม่คิดว่าพลอยจะยอมไปพักด้วยซ้ำในตอนแรก แต่นี่คงไม่ไหวจริงๆ ถึงยอมเดินไปพักด้วยขาของตัวเอง เขาเดินไปทำงานต่อ ทิ้งพลอยไว้ที่โซฟาเบื้องหลังอยู่คนเดียว
เสียงในครัววุ่นวายอย่างต่อเนื่อง มีเสียงสั่งออเดอร์จากวินลอยเข้ามาแทนที่ วินเดินไปไกลแล้ว แต่พลอยไม่อาจลืมตามองได้เต็มที่นัก ทุกอย่างตอนนี้เบลอไปหมด งานในครัวคงเพิ่มเป็นสองเท่า แต่พลอยก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ในยามวิกฤตเช่นนี้ คงได้แต่ทำใจ และปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเชฟหลักคนอื่นๆ ทุกอย่างเริ่มมืด เสียงในครัวที่วุ่นวายค่อยๆแผ่วเบา จนกลายเป็นเงียบสนิท
'... ขอนอนพักหน่อยละกัน ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที' พลอยพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะหลับไปอย่างจริงๆจังๆ
นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่เธอไม่ได้นอนเต็มที่อย่างนี้
มันรู้สึกสบาย และผ่อนคลายเสียจ...น
......
......
......
ติ๊....
ติ๊ก...
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก
พรวดดดดด
พลอยผลักตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้สติ นาฬิกาข้อมือด้านซ้าย คือเจ้าของเสียง ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก เบาๆข้างหูที่ปลุกเธอขึ้นมา เมื่อก้มลงมองดูที่แป้นนาฬิกา มันบอกไว้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนสิบสี่นาที เกือบทั่วทั้งร้านมืดสนิท เหลือแต่เพียงตรงโซฟาที่เธออยู่ มันยังคงมีแสงสว่างหลงเหลืออยู่บ้าง
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงวินดังขึ้นจากด้านข้าง พลอยที่ไม่ทันสังเกตเห็นก็ตกใจหันขวับมาหาเขาทันที
"โธ่เอ๊ย!! ตกใจหมด" พลอยบอกอย่างกลัวๆ พร้อมลูบหน้าลูบตา ปลุกตัวเองให้มีสติมากขึ้น ผมเผ้าของพลอยที่สยายไม่เข้ารูปทำวินถึงกับขำเบาๆ
"ตกใจอะไร? กลัวด้วยเหรอ?" วินถามอย่างแปลกใจ ต้องยอมรับ... วินไม่คิดว่าพลอยจะเป็นผู้หญิงที่กลัวอะไรง่ายๆ
"ก็ต้องนิดนึงปะ? โผล่มาเงียบๆมืดๆอย่างนี้ ใครก็ต้องกลัว... แล้วนี่ไม่มีใครเหลืออยู่แล้วเหรอ?" พลอยถาม เมื่อเห็นทุกอย่างมืด และเงียบสนิท เธอหันรีหันขวาง เผื่อจะเห็นใครอื่นในบริเวณนั้นบ้าง
"ไม่มีแล้วละ กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่เราเนี่ยแหละ เป็นไงบ้าง? ... ไหวมั้ย?" วินเดินมาถาม พร้อมเอามือมาแตะหน้าผากพลอยอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นไม่มีอะไรผิดปกติจึงยกมือลง
"ไหวดิ โอเคขึ้นเยอะแล้ว" เธอตอบ พร้อมจับหน้าตัวเองอีกครั้ง เพื่อเป็นการยืนยัน
"อืมหืม วันนี้เป็นวันพิเศษนะ เราว่าเราไม่เคยเห็นพลอยสลบขนาดนี้มาก่อนเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก" วินแซวเบาๆเพราะไม่เคยเห็นพลอยป่วยแบบหนักๆแบบนี้จริงๆ
"ไม่ได้น๊อก ก็แค่เพลียๆ พักสายตา โอเคปะ?" พลอยแก้ตัว
"พักสายตา? สี่ชั่วโมงเนี่ยนะพักสายตา?"
"อะไร?! ทำอย่างกับตัวเองไม่เคย นอนไปตั้งสี่ห้าวันกว่าจะกลับมาทำงานได้ เรายังไม่เคยบ่นสักคำ"
พลอยค่อนขอดกลับ สมัยที่วินป่วยหนัก เขาก็หมดสภาพคล้ายๆแบบนี้แหละ วินยิ้มๆในความเหวี่ยง เพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวเถียงกลบเกลื่อน เขาเสมองนาฬิกา เหมือนกับจะย้ำว่า นี่มันก็ดึกเต็มที ถึงเวลาต้องไปแล้ว
"กลับกันเหอะ ดึกแล้ว... เราไปส่ง" วินชวน
"หา? วินจะไปส่งเหรอ?" พลอยอุทานอย่างตื่นเต้น ปนดีใจ
"ใช่สิ ดึกขนาดนี้ กลับคนเดียวได้งัย" วินตอบ
"ตายละ...งั้นวันนี้ก็คงเป็นวันพิเศษจริงๆนั่นแหละ"
"ทำไมอะ?"
"ก็วินจะไปส่งเราถึงห้อง!!!! ไม่แปลกเหรองัย!!!""
"หมายความว่าไง? แปลกยังไงอะ?"
"ก็ปกติเราชวนวินไปห้องทีไร วินปฏิเสธตลอดเลย แต่วันนี้จะไปส่งเราที่ห้อง ด้วย ความ เต็ม ใจ!!!! มันแปลกมั้ยละ?"
"ฮ่าๆๆ แล้วยังไง? จะให้ไปมั้ยละ?"
"ไปสิ!!! วินรอเราแป๊ปนึงนะ เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเก็บของก่อน แป๊ปนึง" พลอยพูดอย่างกระตือรือร้น และรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที วินที่รู้สึกขำกับบทสนทนา คิดๆแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม... เป็นเรื่องจริงที่ พลอยชวนเขาไปห้องหลายครั้งแล้ว แต่มันก็เป็นลักษณะเหมือนล้อกันเล่นมากกว่า ไม่ได้จริงจังอะไร พอได้ไปส่งถึงห้องจริงๆ มันก็ทำให้วินอดขำไม่ได้ นี่คงจะถือว่าเป็นการเดินกลับบ้านด้วยกันสองคนครั้งแรกในรอบสองปีเลยสินะ เขาไม่แปลกใจเลยที่พลอยจะทำตัวเว่อร์ ตื่นเต้นเกินธรรมดา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยแสดงออกว่าชอบเขานักชอบเขาหนา แต่น่าแปลกที่วินไม่อึดอัด มันเป็นนิสัยขี้เล่นของพลอยอยู่แล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมา พลอยก็มักจะสดใสร่าเริงแบบนี้ตลอด และมันช่วยทำให้เขาหายเหงาไปได้เยอะ
ไม่กี่นาทีต่อมา พลอยก็กลับมาในลุคสาวลุยสุดสวยและเพอร์เฟค เธอทาปากสีแดงๆ ให้ดูตัดกับกางเกงยีนส์ขาดๆที่เธอใส่มาแต่เช้า ผมรวบตึงเผยให้เห็นไหปลาร้า เข้ากับส้นสูงอย่างน่าประหลาด สูทเข้ารูปช่วยทำให้ดูอุ่นขึ้น เธอดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ราวกับคนละคน
"เฮ้ย! จะกลับบ้านหรือจะไปไหนเนี่ย สวยไปรึเปล่า" วินตกใจ ไม่คิดว่าพลอยจะมาเต็มขนาดนี้
"ไม่ได้หรอกนะ เดทแรกของเรา มันจะธรรมดาไม่ได้เด็ดขาด เราต้องสวยสิ"
"ฮ่าาาา ด่ง เดท อะไร? อย่าเวอร์ได้มั้ย?"
"ทำไม? ไม่สวยเหรอ"
"สวย...มันก็สวย แต่.."
"สวยก็ดีแล้วนี่ มีอะไรอีกละ? ไปเหอะ เราหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกัน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง"
พลอยตัดบทอย่างเอาแต่ใจ แล้วลากวินที่งงๆให้ออกจากร้านไปพร้อมกัน เธอคล้องแขนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล คืนนี้แหละเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้รู้จักวินมากขึ้นไปอีกขั้น
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.พ. 2558, 22:38:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.พ. 2558, 22:38:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 842
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |