ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 9
ดึกแล้ว แต่ย่านchina town ของนิวยอร์กยังมีมุมครึกครื้นให้เห็นตามซอกหลืบบ้าง พลอยพาวินไปร้านอาหารจีนติ่มซำแถวที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงแถวนั้นอย่างคนคุ้นเคย วินที่เคยมาที่ร้านนี้บ่อยๆ ยังคงรู้สึกตื่นเต้นตกใจ ที่เห็นว่าคนยังเยอะอยู่ แม้นาฬิกาจะเลยเลข 12 มาแล้วก็ตาม
พลอยสั่งนู่นสั่งนี่เข้ามามากมายหลายเข่ง จนมันมากองอยู่ตรงหน้าสูงขึ้นเรื่อยๆ วินที่อิ่มมาก่อนหน้านี้ได้เห็นก็ถึงกับอึ้ง
"แน่ใจนะ ว่านี่ป่วยอยู่?" วินอดถามไม่ได้เมื่อเห็นพลอยเริ่มตักอาหารเข้าปากอย่างไม่รู้จักอิ่ม
พลอยยักไหล่นิดๆ แล้วคีบตะเกียบกินต่อไป
"ไม่ได้หรอกนะ กว่าเราจะได้มากินข้าวกับวินสองต่อสองมันยากลำบากขนาดไหนวินก็น่าจะรู้ ดังนั้นต้องรีบตักตวง" พลอยบอกพร้อมด้วยอาหารเต็มปาก เธอเคี้ยวตุ้ยๆอย่างไม่ห่วงสวย คงเพราะหิวจัดจริงๆ เธอจึงกินอย่างไม่บันยะบันยังเช่นนี้
"เอาอีกแล้ว! พูดเล่นอีกแล้ว! ทำเป็นพูดดีสุดท้ายก็แค่ตะกละนั่นแหละ" วินขำเมื่อเห็นภาพพลอยเคี้ยวไปพูดไปอย่างลำบากยากเย็น ลิปสติกแดงๆที่ทามาเมื่อกี้หายไปเกือบหมดแล้ว
"นี่!!! เราไม่เคยพูดเล่นนะ แล้วเราก็ไม่ได้ตะกละด้วย" พลอยประท้วง
"จ้าาา ไม่ได้ตะกละก็ไม่ได้ตะกละจ้าา เช็ดปากหน่อยมั้ย? ปากเลอะไปหมดแล้ว"
วินทำท่าเหมือนจะเอื้อมมาเช็ดปากให้ พลอยที่รู้ดีว่ากำลังโดนล้อ ก็ตีมือวินแรงเพื่อเป็นการห้าม
วินหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นพลอยโกรธ ปกติแล้วพลอยไม่ค่อยโกรธใครหรอก พอเห็นปฏิกริยาแบบนี้ มันก็น่ารักดี เห็นแล้วก็อดที่จะแหย่เล่นไม่ได้
เมื่อทานไปได้สักพัก ไม่นานนัก อาหารทุกจานก็หมดเกลี้ยง ทั้งเขาและเธอเรียกเช็คบิล เตรียมกลับบ้านกันจริงๆเสียที วินกับพลอย เดินเรื่อยเปื่อยกันมาสักพัก ก็มาถึงที่หมาย ห้องของพลอยอยู่ในย่านแมนชั่นสุดหรูกลางกรุงนิวยอร์ก ใกล้ๆกับร้านอาหาร Thai Taste นั่นแหละ น้อยคนนักที่จะสามารถมาอยู่ได้ วินขึ้นไปส่งพลอยถึงห้องตามที่รับปากไว้จริงๆ แต่ก็แค่หน้าประตูห้องเท่านั้น ถ้าให้เข้าไปมากกว่านั้นเขาคงต้องขอไว้ก่อน
"ไม่เข้ามานั่งข้างในก่อนเหรอ ไหนๆก็มาแล้วทั้งที" พลอยชวนนิดๆ แต่ไม่ได้เซ้าซี้จนเกินไป
"ไม่ละดึกมากแล้ว พลอยนอนเถอะ" วินปฏิเสธ
"เฮ้อ วินไม่ยอมใจอ่อนสักที เราเซ็ง" เธอบ่นตบท้าย
"บ่นอะไรอีกละ ไปนอนได้แล้ว" วินตอบบ่ายเบี่ยง เขารู้ดีว่าพลอยชอบเขา และการเข้าไปห้องผู้หญิงที่ชอบเขาแบบนี้สองต่อสองแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
"...ไปก็ได้" พลอยที่รู้ตัวว่าเชียร์ไม่ขึ้น เตรียมตัดใจแล้วบอกลา แต่วินสะดุด เขารั้งเธอไว้ก่อน
"อ่อ แล้วนี่" วินหยิบถุงเล็กๆขึ้นมาจากกระเป๋า ยื่นให้พลอย ภายในบรรจุแผงยาเล็กๆไว้หลายแผง
"กินยาด้วยนะ จะได้หาย เราซื้อไว้ตั้งแต่เย็นแล้วคิดว่าพลอยน่าจะต้องใช้" วินยัดถุงนั้นใส่มือพลอย พลอยยืนนิ่งยิ้มๆ หน้าตาเหมือนเริ่มมีความหวัง
"วินไปซื้อมาให้เราเหรอ?" เธอถาม
"อืมม..ก็เห็นท่าไม่ดีตั้งแต่เช้า ช่วงเย็นเลยออกไปซื้อให้" เขาบอก พร้อมหาวนิดๆ
"วินนี่...ใจดีเนอะ" พลอยบอกเสียงเบา ความใจดีของวิน เอาจริงๆเธอก็ไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี
วินไม่ตอบ สบตาพลอย นิ่งไปทันทีจนบรรยากาศน่าอึดอัด พลอยที่เห็นอย่างนั้นจึงตัดบท
"... ช่างเถอะ ไม่มีอะไร..ขอบใจนะ" เธอกล่าวขอบคุณ เขาพยักหน้าช้า และเตรียมเดินจากไป
พลอยใช้เวลาคิด และตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาที เธอฉุดมือเขาเอาไว้ แล้วยกแก้มของตัวเองขึ้นชนกับแก้มของเขาอย่างรวดเร็ว สถานการณ์กระอักกระอ่วนปนเขินเกิดขึ้นเล็กๆ วินที่ทำตัวไม่ถูกลูบหน้าเบาๆ ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้อย่างสับสน
"ค่ายา" พลอยกล่าวยิ้มๆอย่างมั่นใจ อธิบายว่าเพราะอะไร ทำไมเธอจึงให้รางวัลเขาเช่นนี้ วินอึ้งไป เขาตกใจที่วันนี้พลอยรุกหนักกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก ถึงกับตั้งตัวไม่ทัน พลอยเห็นอย่างนั้นก็รีบปิดประตูห้องเข้าไป
ทิ้งไว้ก็แต่วินที่ยืนเคว้งคว้างอยู่นอกห้องคนเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากห้องของพลอย กลับมาถึงห้องของวิน ใช้เวลาประมาณ ครึ่งชั่วโมง - สี่สิบห้านาที แต่สำหรับวินที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก มันเหมือนกับใช้เวลาไปเพียงแค่ 5 นาทีเท่านั้นแหละ เพราะรู้ตัวอีกที เขาก็มายืนอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์สีซีดของตัวเอง ที่ดูทรุดโทรมและเก่ากว่าของพลอยมากแล้ว เขาทักกับเพื่อนบ้านที่เพิ่งจะเดินสวนกัน แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป ในห้องของวินเป็นห้องโล่งๆ ที่มีเพียงโต๊ะและเตียง กับเฟอร์นิเจอร์อีกไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ที่เหลือก็เป็นกองเสื้อผ้าระเกะระกะ ตามภาษาผู้ชายที่ไม่พิถีพิถันกับการใช้ชีวิตมากนัก เขาโยนกุญแจ ห้องลงไปถ้วยที่อยู่ใกล้ๆหัวเตียง แล้วล้มตัวลงนอนกับเตียงอย่างแรง ครุ่นคิดเรื่องเดิม เรื่องเดียวกับที่เขาคิดมาตลอดทางกลับบ้าน
เขาใจดีกับพลอยมากไปรึเปล่านะ?
วันนี้... เหตุการณ์ที่หน้าห้องของพลอย ถ้าเขาปล่อยมันไปเฉยๆอย่างนั้น มันก็เหมือนกับว่า...เขายอมปล่อยให้พลอยข้ามเส้น จนใกล้เขาเข้ามามากขึ้นอีกก้าวหนึ่งรึเปล่า?
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขารู้ว่าพลอยชอบเขา แต่มันมักจะเป็นความรู้สึกที่อยู่ในขอบเขตเสมอ จนมาวันนี้ วินรู้สึกว่าพลอยพยายามจะก้าวข้ามเขตนั้นมา และมันทำให้เขากลัว กลัวว่าพอมันเป็นเรื่องของความรู้สึก มันจะเป็นปัญหายุ่งยากเกินกว่าที่เขาจะห้ามมันได้
'วินนี่...ใจดีเนอะ' ประโยคนี้ มันไม่ยอมออกจากหัวของวินเลย
การที่เขาดีกับเธอ เล่นกับเธอ ใจดีกับเธอ มันเป็นการสร้างความหวังให้เธอรึเปล่า?
หรือว่าจริงๆ แล้วเป็นเขาเอง ที่ยอมปล่อยให้พลอยข้ามเขตนั้นมา
ติ๊ง...
เสียงสัญญานไลน์ดังขึ้นที่ ipod touch เครื่องเก่า ขัดจังหวะความคิดฟุ้งซ่านของเขาได้พอดิบพอดี เขาควักมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดดู
'ทำอะไรอยู่?'
ข้อความที่เด้งขึ้นมาเป็นของจริงใจ เขาถูที่ ipod touch ของตัวเองช้าๆ คิดถึงเจ้าของข้อความ คนเดียวกับคนที่ให้เจ้าเครื่องนี้มา แล้วพิมพ์ตอบกลับไป
'คิดอยู่' เขาตอบ
ไม่ทันที่จะละสายตาจากหน้าจอ ข้อความใหม่ก็เด้งมา
จริงใจ : 'คิดอะไร'
วิน : 'ก็หลายเรื่อง'
จริงใจ : 'เหมือนกันเลย'
วิน : 'เป็นอะไร'
จริงใจ : 'เบื่อมนุษย์'
วิน: '???'
จริงใจ : 'ก็ไอยิ้มอะดิ ไปเอาเด็กฝากมาทำงานด้วย'
วิน : 'แล้วไง? ไม่เวิร์คเหรอไง?'
จริงใจ : 'เวิร์คกับผีอะไรรรรรรร'
จริงใจ : 'พูดแล้วของขึ้น'
วิน : '5555'
จริงใจ : ' เครียดๆอย่างนี้ อยากกินน้ำเต้าหู้ฝีมือแกเลยวะ'
วิน : 'เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว'
จริงใจ : 'เออ'
จริงใจ : 'แกอะ คิดอะไร'
วิน : 'ผู้หญ...
วินพิมพ์ชะงักเอาไว้แค่นั้น แล้วกดลบ
วิน : 'ไม่มีอะไร' เขาตอบ
จริงใจ : 'อ่าว'
จริงใจ: 'มีอะไรพูดให้จบดิ'
วิน : 'ก็แค่'
วิน : 'ถ้ามีผู้หญิงมาชอบฉัน แกจะว่าไง?'
วินกลั้นใจถามและกดส่ง คำตอบไม่ได้มาเร็วเช่นกับอันที่ผ่านๆมา แต่ก็ไม่ได้ช้าจนผิดสังเกตุ
จริงใจ : 'นี่แกมีเมียใหม่เหรอ'
วิน : 'เห้ยย บ้าเหรอ'
วิน : 'บอกว่าถ้าาา ถ้าาาอะ ถ้าาาา'
จริงใจ : 'ก็คงช็อกนิดหน่อย ... แต่ก็เข้าใจได้'
จริงใจตอบกลับมา วินถึงกับหลุดขำ อมยิ้ม คำตอบสมกับเป็นจริงใจจริงๆ กำกวม ไม่บอกรายละเอียดมากไป แต่ก็ไม่น้อยไป ตบท้ายด้วยคำตามใจที่เราไม่อาจรู้ได้เลยว่านี่คือคำตอบจากใจจริงๆของเธอรึเปล่า
จริงใจ : 'มีผู้หญิงมาจีบแกเหรอไง' คำถามใหม่เด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
วิน : 'คนหล่อก็งี้ ไม่ค่อยว่างเว้นหรอก'
จริงใจ : 'แหวะ'
จริงใจ : 'ขอตัวไปอ้วกก่อนนะ'
วิน : '55555'
จริงใจ : 'ต้องไปประชุมแล้ว'
วิน: 'โอเค'
จริงใจ :'แกก็รีบนอน ที่นั่นดึกแล้ว'
จริงใจ : 'บาย'
จริงใจบอกลาและตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็ว วินจึงได้แต่บอกลา แล้ววางเครื่องมือสื่อสารทิ้งไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง อย่างไม่ใส่ใจจนมันไปกระแทกกับกรอบรูปอันเล็กล้มลง เมื่อเห็นอย่างนั้น เขาก็รีบจัดแจง ยกมันขึ้นมาตั้งให้มันเหมือนกับ สภาพเดิมอย่างที่เคยเป็นมาทันที
มันคือรูปคู่ของเขาและจริงใจในวันแต่งงาน ด้านข้างของกรอบรูป มีแก้วน้ำใบหนึ่งที่บรรจุพวกเศษเหรียญและกุญแจเอาไว้เกือบเต็ม ลึกจากตรงนั้นลงไป มีแหวนแต่งงานวงเล็ก วงเดียวกับที่จริงใจมีอยู่ที่ก้นถ้วย เขาควานหาแหวนและหยิบขึ้นมาดู
เพชรเม็ดเล็ก ยังคงส่องประกายวิบวับ ราวกับต้องการให้เขาสวมใส่ เขาค่อยๆบรรจงใส่เข้าไป
'มันยังพอดีกับนิ้วอยู่เลย' เขาคิด
เขาหยิบกรอบรูปที่หัวโต๊ะขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอม ถูไปที่หน้าของจริงใจซ้ำไปซ้ำมา
ใบหน้าของจริงใจในกรอบรูปมีความสุข สดใส และเจิดจ้า
เขาคิดถึงเธอมากๆเลยในตอนนี้...
ไม่รู้ว่าวินคิดไปเองรึเปล่า แต่จริงใจมักจะมาได้ถูกเวลาเสมอ ในยามที่เขาสับสนและวุ่นวายใจเช่นนี้ จริงใจจะโผล่มาทัก มาคุย มาวนเวียน ราวกับว่ามานั่งพูดคุยอยู่ข้างๆที่นี่ ... ตรงนี้
ไม่ต้องคิดอะไรแล้วละ เสียงของวินดังขึ้นในหัว
ชัดเจนขนาดนี้ คงถึงเวลาที่ต้องเคลียร์ความรู้สึกตัวเองเสียที
วินคิดอย่างแน่วแน่
... พรุ่งนี้เขาจะเคลียร์ความรู้สึกกับพลอยทั้งหมดด้วยตัวเอง...
จะไม่มีใครก้าวข้ามเขตนี้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มี.ค. 2558, 11:43:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2558, 11:43:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 880
| << ตอนที่ 8 | ตอนที่ 10 >> |