เกมร้ายทาสหัวใจซาตาน
ลินิน กำลังจะแต่งงานกับ วิทวัส ชายหนุ่มคนรักของเธอขณะที่ความฝันเธอกำลังจะเป็นจริงผู้ชายที่ชื่อ วาริช ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้พร้อมค้อนที่ทำให้หัวใจแตกสลายเรื่องราวจะเป็นยังไงโปรดติดตาม
Tags: ความรัก ความแค้น
ตอน: นางเอกขอร้ายบ้างเถอะ
ลินินเดินตรงมาที่ห้องวาริชเธอจะเปิดเข้าไปแต่อีกใจก็ไม่กล้า
"ทำไงดียัยนินต้องโดนด่าแน่เลย...เอาเถอะ!!ฉันไม่ได้ทำนี่จะกลัวทำไม" ลินินสูดลมหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้ามา
"เมื่อเช้าเธอสาดต้มยำใส่ปิ่นใช่ไหม" วาริชเสียงดุทันทีที่ลินินปิดประตู
"เปล่า"ลินินตอบหน้าตาเฉย
"เธอตัดเสื้อผ้าปิ่นใช่ไหม"
"อันนี้ก็เปล่า"
"โกหก!!ในเมื่อหลักฐานก็เห็นๆอยู่"
"แล้วไหนล่ะหลักฐานที่ว่าฉันเป็นคนทำ..นายเองก็เป็นถึงมาเฟียไม่ใช่เหรอแค่นี้ก็ดูมารยาหญิงไม่ออก"
"เธอกำลังด่าฉันโง่เหรอ!!"
"ก็แล้วแต่จะคิด"
"ฉันดูเธอไม่ผิดจริงๆเธอนี่มันร้ายกาจเหมือนแม่เธอไม่มีผิด"
"อย่ามาว่าแม่ฉันนะ..ท่านสูงเกินกว่าที่จะให้คนจิตใจต่ำทรามแบบคุณพูดถึง"
"เหรอ..ผู้หญิงดีๆเขามีลูกมีสามีแล้วคงไม่คิดมาเป็นชู้กับคนอื่นหรอกไหนจะผู้ชายต่ำทรามที่ทำผู้หญิงท้องแล้วหนีไปแต่งงานคุณว่าคนพวกนั้นสูงส่งเหรอ"
"คุณไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาแม่กับ..."
"กับอะไร....ผมถามว่ากับอะไร" วาริชมองลินินเธอมองเขากลับ
"กับคนที่ฉันรักไง...ถ้าคุณกล่าวหาว่าพี่วิทเป็นคนต่ำทรามแล้วคุณล่ะฉุดฉันมาข่มขืนคนดีๆที่ไหนเขาทำกัน"
"เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังว่าสามีของเธอ!!" วาริชเดินเข้ามาบีบแขนลินิน
"สามีงั้นเหรอ..สามีของฉันต้องคือผู้ชายที่ฉันรักไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุดแบบคุณ"
"เธอเป็นของฉันลินิน!!เป็นผู้หญิงของฉัน!!" วาริชจูบปากเธอลินินพยายามผลักเขาแต่วาริชกลับยิ่งกอดเธอแน่นเสียงหัวใจของทั้งสองเต้นแรงเหมือนกันลินินค่อยๆผ่อนแรงลงวาริชจึงปล่อยเธอ
"ฉัน....ฉันขอ"วาริชมองลินิน
"ชั่งเถอะ!!คุยจบแล้วใช่ไหม" ลินินหน้าแดงเธอลนลานเดินออกจากห้องเธอตกใจและรู้สึกทำตัวไม่ถูก
"ทำไมจูบของวาริชตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันล่ะ" ลินินเอามือลูบปากตัวเองเช่นเดียวกับวาริชที่อยู่ในห้อง
"หรือว่าฉันจะ..."วาริชเผลอยิ้มเช่นเดียวกับลินินเธอส่ายหัวก่อนจะเดินลงมาเจอกับปิ่น
"ตายจริงนี่ปิ่นทำให้คุณนินเดือดร้อนหรือเปล่าคะ"
"ตรงกันข้ามฉันกับรู้สึกดี" ลินินตอกกลับจะเดินหนีแต่ปิ่นกระชากแขนเธอ
"คุณวาริชน่ะ...ปิ่นขอนะ" ปิ่นยิ้มลินินสะบัดมือออกก่อนจะกระชากแขนปิ่นแทน
"ฉันขอเตือนเธอดีๆนะวาริชเป็นสามีของฉันเขาเป็นของฉันและฉันก็ไม่มีวันให้ใครง่ายๆแต่ถ้าเธอยังรั้ง..ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ลินินปล่อยมือปิ่นก่อนจะเดินกลับห้องทิ้งให้ปิ่นยื่นอึ้งกับรังสีอำมหิตของลินิน
"เจ้านายทำอะไรครับ" สาธิตมองวาริชที่ยืนยิ้มอยู่
"ก็กำลังดูว่าที่ภรรยาฉันน่ะสิ..ถ้าใครคิดจะเป็นผู้หญิงของมาเฟียก็ต้องเด็ดขาดจะมาอ่อนหวานแบบญารินทร์น้องสาวฉันไม่ได้"
"อย่าบอกนะว่านี่แผนนาย" สาธิตมองวาริชแบบจับผิด
"ใช่!!" วาริชยิ้ม
"แปลว่านายดูปิ่นออกว่าเขาชอบนาย"
"ฉันไม่ได้โง่นะสาธิตแต่ทีแรกฉันไม่มั่นใจจนฉันมาได้ยินปิ่นคุยกับเสริมเมื่อวานน่ะฉันก็เลยถือโอกาสนี้ลองใจลินินว่าเขาจะยอมไหม"วาริชเฉลยสาธิตตบมือให้เจ้านายเขา
"แปลว่าที่นายพูดแรงๆกับคุณนินเมื่อกี้ก็เพื่อกดดันคุณนินใช่ไหมครับ..โหนายนี่สุดยอดเลย"สาธิตตบมือไม่หยุด
"ว่าแต่เมื่อกี้นายแอบฟังเหรอ" วาริชมองสาธิตดุๆ
"เอิ่ม.....อ้อ!!ผมนัดเสริมช่วยกันล้างรถน่ะครับไปก่อนนะครับนาย" สาธิตรีบเดินหนีวาริชด้วยท่าทีลนลานวาริชยิ้มก่อนมองไปยังห้องลินิน
☆★☆★☆★☆
เย็นนี้ทุกคนมานั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตารวมถึงลินินด้วยจะมีก็แต่สกุณที่ดูไม่ชอบใจ
"ธุรกิจร้านเสริมสวยของคุณอาเป็นยังไงบ้างครับ"วาริชเริ่มบทสนา
"ก็ดี"สกุณตอบแบบไม่แยแสเพราะไม่พอใจที่ลินินมาทานข้าวด้วย
"แล้วริญล่ะ9เดือนแล้วนะ" วาริชมองน้องสาวอย่างเอ็นดู
"ริญก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะคลอดวันไหน" ญารินทร์ยิ้มให้พี่ชาย
"อาก็รออุ้มหลานอยู่เนี่ยแหละ..เอ้อ!!พ่อวาริชอาจะไปงานที่จีน1อาทิตย์นะ" สกุณพูดขึ้น
"ไปวันไหนครับอา" วาริชถาม
"เดี๋ยวนี้แหละจ๊ะ" สกุณพูดพลางลุกขึ้นเดินออกไป
"คุณสกุณคงไม่พอใจฉันที่มากินข้าวด้วย" ลินินพูดขึ้น
"อย่าคิดมากนะคะคุณนินคุณอาไม่ได้ตั้งใจ"ญารินทร์ยิ้มให้ลินิน
"อื้ม!!วันนี้ริญทำขนมค่ะเดี๋ยวริญไปเอาให้นะคะ" ญารินทร์ลุกขึ้นไปที่ครัวโต๊ะอาหารจึงเหลือแค่วาริชกับลินิน
"เอิ่ม...อาหารถูกปากเธอหรือเปล่า" วาริชเริ่มพูดขึ้น
"ก็....อร่อยดีค่ะ" ลินินตอบเขินๆ
"ฉันไปช่วยคุณริญยกขนมนะคะ"ลินินพูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาในครัวญารินทร์จัดขนมใส่จานจู่ๆท้องก็ปวดขึ้นมาญารินทร์ปวดมากจนตัวงอ
"คุณริญ!!!" ลินินวิ่งไปประคองญารินทร์
"ช่วยด้วยค่ะ!!!" ลินินตะโกนเหล่าแม่บ้านที่กินข้าวต่างวิ่งมารวมถึงวาริช
"สาธิต!!!เตรียมรถที" วาริชตรงมาอุ้มญารินทร์ขึ้นรถออกไป
"ทำไงดียัยนินต้องโดนด่าแน่เลย...เอาเถอะ!!ฉันไม่ได้ทำนี่จะกลัวทำไม" ลินินสูดลมหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้ามา
"เมื่อเช้าเธอสาดต้มยำใส่ปิ่นใช่ไหม" วาริชเสียงดุทันทีที่ลินินปิดประตู
"เปล่า"ลินินตอบหน้าตาเฉย
"เธอตัดเสื้อผ้าปิ่นใช่ไหม"
"อันนี้ก็เปล่า"
"โกหก!!ในเมื่อหลักฐานก็เห็นๆอยู่"
"แล้วไหนล่ะหลักฐานที่ว่าฉันเป็นคนทำ..นายเองก็เป็นถึงมาเฟียไม่ใช่เหรอแค่นี้ก็ดูมารยาหญิงไม่ออก"
"เธอกำลังด่าฉันโง่เหรอ!!"
"ก็แล้วแต่จะคิด"
"ฉันดูเธอไม่ผิดจริงๆเธอนี่มันร้ายกาจเหมือนแม่เธอไม่มีผิด"
"อย่ามาว่าแม่ฉันนะ..ท่านสูงเกินกว่าที่จะให้คนจิตใจต่ำทรามแบบคุณพูดถึง"
"เหรอ..ผู้หญิงดีๆเขามีลูกมีสามีแล้วคงไม่คิดมาเป็นชู้กับคนอื่นหรอกไหนจะผู้ชายต่ำทรามที่ทำผู้หญิงท้องแล้วหนีไปแต่งงานคุณว่าคนพวกนั้นสูงส่งเหรอ"
"คุณไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาแม่กับ..."
"กับอะไร....ผมถามว่ากับอะไร" วาริชมองลินินเธอมองเขากลับ
"กับคนที่ฉันรักไง...ถ้าคุณกล่าวหาว่าพี่วิทเป็นคนต่ำทรามแล้วคุณล่ะฉุดฉันมาข่มขืนคนดีๆที่ไหนเขาทำกัน"
"เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังว่าสามีของเธอ!!" วาริชเดินเข้ามาบีบแขนลินิน
"สามีงั้นเหรอ..สามีของฉันต้องคือผู้ชายที่ฉันรักไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุดแบบคุณ"
"เธอเป็นของฉันลินิน!!เป็นผู้หญิงของฉัน!!" วาริชจูบปากเธอลินินพยายามผลักเขาแต่วาริชกลับยิ่งกอดเธอแน่นเสียงหัวใจของทั้งสองเต้นแรงเหมือนกันลินินค่อยๆผ่อนแรงลงวาริชจึงปล่อยเธอ
"ฉัน....ฉันขอ"วาริชมองลินิน
"ชั่งเถอะ!!คุยจบแล้วใช่ไหม" ลินินหน้าแดงเธอลนลานเดินออกจากห้องเธอตกใจและรู้สึกทำตัวไม่ถูก
"ทำไมจูบของวาริชตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันล่ะ" ลินินเอามือลูบปากตัวเองเช่นเดียวกับวาริชที่อยู่ในห้อง
"หรือว่าฉันจะ..."วาริชเผลอยิ้มเช่นเดียวกับลินินเธอส่ายหัวก่อนจะเดินลงมาเจอกับปิ่น
"ตายจริงนี่ปิ่นทำให้คุณนินเดือดร้อนหรือเปล่าคะ"
"ตรงกันข้ามฉันกับรู้สึกดี" ลินินตอกกลับจะเดินหนีแต่ปิ่นกระชากแขนเธอ
"คุณวาริชน่ะ...ปิ่นขอนะ" ปิ่นยิ้มลินินสะบัดมือออกก่อนจะกระชากแขนปิ่นแทน
"ฉันขอเตือนเธอดีๆนะวาริชเป็นสามีของฉันเขาเป็นของฉันและฉันก็ไม่มีวันให้ใครง่ายๆแต่ถ้าเธอยังรั้ง..ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ลินินปล่อยมือปิ่นก่อนจะเดินกลับห้องทิ้งให้ปิ่นยื่นอึ้งกับรังสีอำมหิตของลินิน
"เจ้านายทำอะไรครับ" สาธิตมองวาริชที่ยืนยิ้มอยู่
"ก็กำลังดูว่าที่ภรรยาฉันน่ะสิ..ถ้าใครคิดจะเป็นผู้หญิงของมาเฟียก็ต้องเด็ดขาดจะมาอ่อนหวานแบบญารินทร์น้องสาวฉันไม่ได้"
"อย่าบอกนะว่านี่แผนนาย" สาธิตมองวาริชแบบจับผิด
"ใช่!!" วาริชยิ้ม
"แปลว่านายดูปิ่นออกว่าเขาชอบนาย"
"ฉันไม่ได้โง่นะสาธิตแต่ทีแรกฉันไม่มั่นใจจนฉันมาได้ยินปิ่นคุยกับเสริมเมื่อวานน่ะฉันก็เลยถือโอกาสนี้ลองใจลินินว่าเขาจะยอมไหม"วาริชเฉลยสาธิตตบมือให้เจ้านายเขา
"แปลว่าที่นายพูดแรงๆกับคุณนินเมื่อกี้ก็เพื่อกดดันคุณนินใช่ไหมครับ..โหนายนี่สุดยอดเลย"สาธิตตบมือไม่หยุด
"ว่าแต่เมื่อกี้นายแอบฟังเหรอ" วาริชมองสาธิตดุๆ
"เอิ่ม.....อ้อ!!ผมนัดเสริมช่วยกันล้างรถน่ะครับไปก่อนนะครับนาย" สาธิตรีบเดินหนีวาริชด้วยท่าทีลนลานวาริชยิ้มก่อนมองไปยังห้องลินิน
☆★☆★☆★☆
เย็นนี้ทุกคนมานั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตารวมถึงลินินด้วยจะมีก็แต่สกุณที่ดูไม่ชอบใจ
"ธุรกิจร้านเสริมสวยของคุณอาเป็นยังไงบ้างครับ"วาริชเริ่มบทสนา
"ก็ดี"สกุณตอบแบบไม่แยแสเพราะไม่พอใจที่ลินินมาทานข้าวด้วย
"แล้วริญล่ะ9เดือนแล้วนะ" วาริชมองน้องสาวอย่างเอ็นดู
"ริญก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะคลอดวันไหน" ญารินทร์ยิ้มให้พี่ชาย
"อาก็รออุ้มหลานอยู่เนี่ยแหละ..เอ้อ!!พ่อวาริชอาจะไปงานที่จีน1อาทิตย์นะ" สกุณพูดขึ้น
"ไปวันไหนครับอา" วาริชถาม
"เดี๋ยวนี้แหละจ๊ะ" สกุณพูดพลางลุกขึ้นเดินออกไป
"คุณสกุณคงไม่พอใจฉันที่มากินข้าวด้วย" ลินินพูดขึ้น
"อย่าคิดมากนะคะคุณนินคุณอาไม่ได้ตั้งใจ"ญารินทร์ยิ้มให้ลินิน
"อื้ม!!วันนี้ริญทำขนมค่ะเดี๋ยวริญไปเอาให้นะคะ" ญารินทร์ลุกขึ้นไปที่ครัวโต๊ะอาหารจึงเหลือแค่วาริชกับลินิน
"เอิ่ม...อาหารถูกปากเธอหรือเปล่า" วาริชเริ่มพูดขึ้น
"ก็....อร่อยดีค่ะ" ลินินตอบเขินๆ
"ฉันไปช่วยคุณริญยกขนมนะคะ"ลินินพูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาในครัวญารินทร์จัดขนมใส่จานจู่ๆท้องก็ปวดขึ้นมาญารินทร์ปวดมากจนตัวงอ
"คุณริญ!!!" ลินินวิ่งไปประคองญารินทร์
"ช่วยด้วยค่ะ!!!" ลินินตะโกนเหล่าแม่บ้านที่กินข้าวต่างวิ่งมารวมถึงวาริช
"สาธิต!!!เตรียมรถที" วาริชตรงมาอุ้มญารินทร์ขึ้นรถออกไป
เวลาที่ผ่านเลยไป เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.พ. 2558, 10:18:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.พ. 2558, 10:18:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 800
| << มารยานางร้าย | โซ่คล้องใจ >> |