ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 10
ในห้องประชุมห้องเล็ก พนักงานพร้อมเจ้านายกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด
"สรุปเดือนนี้เรามีงานข้าวออแกนิกของพี่กิตเข้ามาใหม่อีกสองงาน คืองาน Thai Food กับงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ จริงใจจะดูแลโปรเจค Thai Food ส่วนงานเปิดตัว เดี๋ยวพี่จะแบ่งทีมให้อีกที มีใครมีปัญหาอะไรมั้ย?" ยิ้มกล่าวปิดในที่ประชุม สรุปตารางการทำงานประจำอาทิตย์เหมือนเช่นที่เคยทำเป็นประจำ หญิงสาวตากลมที่นั่งแถวหน้าสุด ค่อยๆยกมือขึ้น
"ตอนนี้... ทีมไหนได้อยู่กับพี่จริงใจเหรอคะ?" ฟ้า 1 ใน 2 ของหัวหน้าครีเอทีฟประจำบริษัทตัดสินใจถามขึ้น
"ทุกคนจ๊ะ งานนี้งานใหญ่ และงานเร่ง ทุกคนต้องช่วยกันทำ" ยิ้มตอบ
พนักงานทุกคนทำหน้าจ๋อย พร้อมก้มหน้า แอบมองตากันเลิ่กลั่ก
"แล้วงานร้านอาหารที่สุขุมวิทไม่ต้องทำต่อเหรอคะ?" น้องนกผู้นั่งข้างหลังๆหน่อยถามขึ้นมา
"ไม่ต้องแล้ว เหลือเก็บงานนิดหน่อย พี่ทำเอง เดี๋ยวส่งต่อให้ supplier ก็คงเสร็จ ... ไง? มีอะไรอีกมั้ย?" ยิ้มถามหน้าดุอีกครั้ง เพราะรู้ว่าที่ลูกน้องถามๆกันมา เพราะไม่อยากทำงานกับจริงใจ เธอผู้เป็นเจ้านายใหญ่ รู้สึกฉุนแทนนิดหน่อย ที่เด็กพวกนี้ไม่มีการเก็บอาการกันเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"จริงใจ แกมีปัญหาอะไรมั้ย?" ยิ้มหันมาถามจริงใจเป็นการย้ำ เพื่อจะได้ปิดสรุปการประชุม แต่จริงใจที่ตอนนี้นั่งนิ่งมองเหม่อไปที่โต๊ะทำงานคนเดียวเหมือนคนสติหลุด ไม่ตอบอะไร ที่มือของจริงใจ ควงปากกาซ้ำไปซ้ำมา แววตาว่างเปล่า อาการคล้ายคนคิดมาก
"จริงใจ!!!!" ยิ้มสะกิดเสียงดัง
"ฮะ!! ว่าไงนะ?" จริงใจสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกตัว
"ฉันถามว่า แกมีอะไรกับการประชุมครั้งนี้อีกมั้ย?" ยิ้มถามย้ำ
"อ๋อ ไม่มี" เธอตอบ พร้อมเคาะแฟ้มของตัวเองแก้เขิน
ตลอดการประชุมที่ผ่านมา ไม่มีอะไรเข้าหัวจริงใจแม้แต่น้อย ทันทีที่บทสนทนาระหว่างเธอกับวินจบลง จริงใจก็มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือ
วิน... มีคนใหม่แล้วเหรอ? จริงใจถามกับตัวเอง
นานรึยังนะ? เธอคิด
แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ละ เธอถามตัวเองอีก
แต่มันก็ยังหาคำตอบไม่ได้
มันไม่ใช่ความเสียใจ และก็ไม่ใช่ความยินดี แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถเอาออกไปจากหัวสมองได้
วิน กำลังจะมีคนใหม่แล้ว?
เธอทบทวนย้ำกับตัวเองอีกครั้ง
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีบางครั้งบางคราวที่ความคิดนี้จะแล่นเข้ามาอยู่ในหัวจริงใจบ้าง แต่ก็น้อยมาก... อาจเป็นเพราะเธอเกือบจะมั่นใจ หากคนใดคนหนึ่งจะต้องมีใครคนใหม่ก่อน คนนั้นควรจะเป็นเธอ ไม่ใช่วิน ดังนั้น เธอจึงรู้สึกเคว้งนิดหน่อย
"แกเป็นอะไรของแกเนี่ย?" ยิ้มที่นั่งจับผิดมานานเอ่ยขึ้นในที่สุด
ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว เหลือก็แต่จริงใจกับยิ้มเพียงสองคนในห้อง
"เปล่า" จริงใจที่ได้สติ ปฏิเสธทันที
"เปล่าอะไรของแก? นั่งนิ่งเป็นหินอย่างนี้ยังบอกว่าเปล่า"
"เปล่าจริงๆ เออ ว่าแต่ว่า ยัยกิ่งหัก กิ่งเน่าอะไของแกนี่จะเข้ามาเมื่อไหร่นะ?"
"โอ้โห!!!! แกไม่ได้ฟังที่เราประชุมกันเลยใช่มั้ยเนี่ย? เรื่องนี้เรื่องแรกเลยนะที่ฉันบอกในห้องอะ"
"ฟัง..... แต่จำไม่ได้"
"นี่แกเห็นฉันปัญญาอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ? เห็นๆอยู่ว่าไม่ได้ฟัง! ฉันไม่คุยกับแกแล้ว" ยิ้มพูดหน้าโหด เตรียมลุกขึ้นเดินออกไปเร็วๆ เพราะหงุดหงิดเพื่อนตัวดีที่ทำเบลอจนเสียงาน
"เฮ้ย! อย่าพึ่ง สรุปยัยกิ่งมาวันไหน?" จริงใจรั้งไว้เพื่อถามต่ออีกครั้ง
"อาทิตย์หน้า จะเข้ามาฟังบรีฟแรก จดไว้เลยนะ! จด!! " ยิ้มหันมาตอบกลับแรงๆ เน้นย้ำให้เพื่อนจำรายละเอียดให้ได้ จริงใจพยักหน้ารับทราบ
"รู้แล้วละน่า" เธอตอบ
ยิ้มเดินนำออกไป ทิ้งไว้ก็แต่จริงใจ ที่พยายามเก็บข้าวของบนโต๊ะประชุมอย่างทุลักทุเล เวลานี้ เธอกำลังต่อสู้กับความคิดและความรู้สึกของตัวเองอย่างหนักเลยทีเดียวแหละ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นเหมือนเช่นทุกวัน ที่ร้านอาหาร Thai Taste มีการเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารรอบกลางวันกันตั้งแต่เช้า วินมาทำงานตามเวลาปกติ ทุกคนมากันครบแล้ว แต่ดูเหมือนจะขาดไปคนนึง
"พลอยยังไม่มาเหรอ? พี่อำนวย" วินถามถึงพลอยทันที เมื่อพี่อำนวยเดินเข้าร้านมา
"วันนี้พลอยลา รู้สึกว่าที่ป่วยเมื่อวานจะยังไม่หายดีนะ" พี่อำนวยตอบ
"ทำไม? แกมีอะไรงั้นเหรอ?" พี่อำนวยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของวิน
"ก็นิดหน่อยนะพี่"
"งั้นดีเลย... ฉันต้องเอาของไปให้มันพอดี แกเอาไปให้มันหน่อย"
"อะไรอะ?"
"ก็กระเป๋าคอมอะ เห็นเมื่อวานมันบอกว่ามันไม่ได้เอากลับ มันเลยวานให้ฉันเอาไปให้หน่อย"
"อ๋อ โอเค เดี๋ยวผมเอาไปให้"
"รีบกลับมาให้ทัน 10 โมงครึ่งละ แกไม่อยู่ พลอยไม่อยู่ ไอ้พียุ่งหัวฟูแน่ๆ"
"ครับ" วินรับปาก คว้ากระเป๋าคอมใบหนักขึ้นบ่า แล้วเดินออกทางหลังร้านไป
เช้าวันเสาร์ของนิวยอร์กยังคงครึกครื้น และวุ่นวาย ผู้คนต่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่ากับวันธรรมดาที่ต้องไปทำงาน วินใส่หูฟังต่อกับเครื่องipod เช่นทุกครั้งที่ต้องเดินคนเดียวบนท้องถนนที่นิวยอร์ก แต่เอาจริงๆ... ในสมองของเขาตอนนี้ เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว ... มันตื่นเต้นไปหมด วินกระชับกระเป๋าคอมพิวเตอร์บนบ่าของพลอยให้แน่นขึ้น ในมือมีเหงื่อซึมบางๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาจะมาพูดกับพลอยในวันนี้ มันทำให้เขาอดตื่นเต้นไม่ได้เลย
เดินผ่านถนนไปสักสองบล๊อก วินก็มาถึงแมนชั่นสุดหรูของพลอยที่อยู่ไม่ไกลจากร้านมาก วินกดกริ่งตรงหมายเลขห้องทันทีทันทีที่มาถึง บริเวณล๊อบบี้ข้างล่างเงียบสงบ มีเพียงยามสองคนกับเขาคนเดียวที่รอการตอบรับจากพลอยอยู่หน้าเครื่องมือสื่อสารสุดไฮเทคที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ลำโพงยังคงเงียบ วินจึงกดกริ่งอีกครั้ง
"who's that?" เสียงพลอยดังขึ้นจากลำโพงด้านล่าง
"เราเอง วิน" วินตอบเสียงเบา ไม่นานนัก เสียงปลดล๊อกประตูชั้นล่างก็ดังขึ้น วินเดินเข้าไปขึ้นลิฟต์ตัวที่อยู่ในสุด แล้วขึ้นไปตามชั้นที่พลอยอยู่ทันที
วินเดินมาถึงหน้าห้องของพลอย เขาดึงหูฟังออก แล้วเก็บมันลงในกระเป๋าของตัวเองลวกๆ เมื่อตั้งสติได้สักพัก เขาจึงเริ่มต้นเคาะประตู
"วิน" พลอยพร้อมชุดนอนแง้มประตูออกมา พร้อมเรียกเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า พิษไข้ยังอยู่ สังเกตได้จากหน้าที่ยังแดง และเสียงที่ยังเปลี่ยน
"พี่อำนวยให้เอากระเป๋ามาให้เหรอ?" พลอยถาม พร้อมผลักประตูแรงๆเป็นการเชื้อเชิญวินเข้ามา วินที่เก้ๆกังยืนอยู่หน้าห้อง ยังไม่กล้าเข้าไป
"เข้ามาเหอะน่า!! เราไม่ทำอะไรวินหรอก..." พลอยบอกหน้าเซ็ง วินเห็นอย่างนั้น จึงต้องจำใจเข้าห้องตามคำเชิญ
"อะนี่!" วินยื่นกระเป๋าคอมพิวเตอร์ให้
"ขอบคุณนะ...เรามีเอกสารต้องใช้ในคอมเต็มเลย" พลอยรับมา พร้อมวางมันไว้ที่เก้าอี้ข้างๆ
"ไม่เป็นไร ... แล้วนี่ พลอยหายแล้วเหรอ? เห็นพี่อำนวยบอกยังไม่หาย ก็เลยลา"
"ก็ยังไม่หาย แต่ก็ดีขึ้นแล้วแหละ พอกินยาก็ดีขึ้นเลย... " พลอยตอบ แล้วดูเหมือนจะตั้งใจย้ำถึงเรื่องยา วินนิ่งไปสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยปาก
"ดีขึ้นก็ดีแล้วละ ..พลอยไปเดินเล่นไหวมั้ย? เรามีเรื่องอยากคุยกับพลอย" วินถาม หน้าตาดูจริงจัง พลอยที่เห็นอย่างนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ ความจริงก็ยังไม่ได้หายป่วยเท่าไหร่ แต่ใจนึงมันก็อยากรู้
"เอาดิ วินรอเราเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ปนึงละกัน" พลอยบอก พร้อมเดินตรงเข้าไปห้องนอนด้านใน
"แอบดูได้นะ" พลอยชะโงกหน้ากลับมา บอกกับวินสีหน้าจริงจัง วินหลุดขำ เพราะมุกตลกยามเช้า
"ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว!" วินบอก พลอยยิ้มตอบ แล้วเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่ริมสวนสาธารณะผู้คนมากหน้าหลายตาต่างมารวมกัน วินนั่งแอบอยู่ที่ริมบันไดสวน
"อะ โกโก้ร้อน เมนูประจำตัวของวิน" พลอยยื่นแก้วให้วินทันที เมื่อแย่งซื้อเครื่องดื่มกับเหล่าประชากรนิวยอร์กคนอื่นได้สำเร็จ เธอนั่งลงข้างๆ แล้วจัดการกับกาแฟของตัวเอง
"จำได้ด้วย?"วินแปลกใจ
"ได้ดิ วินไม่กินกาแฟทุกชนิด แต่วินชอบโกโก้ไม่ใส่น้ำตาลมาก" พลอยตอบ
"อืม จริงด้วย"
"อะไรที่เกี่ยวกับวิน เราจำได้หมดแหละ" พลอยบอกยิ้มๆ แล้วจิบกาแฟต่อไป วินยังคงนิ่ง
"พลอย.. ถามไรหน่อยสิ" วินถามขึ้นในที่สุด
"อะไรเหรอ?"
"พลอยชอบเราใช่มั้ย?" วินถาม หน้าตาเครียด
".... ใช่" พลอยตอบ แม้จะพูดคุยเล่นกันมานาน แต่พลอยก็ปรับอารมณ์ตามได้อย่างรวดเร็ว เธอมั่นใจ เพราะ เธอชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองมาตั้งนานแล้ว
"พลอยอย่าชอบเราเลย ..." วินบอกด้วยหน้าตาจริงจัง พลอยอึ้งไปเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่านี่คือหัวข้อบทสนทนาในวันนี้
"นี่คือเรื่องที่วินอยากจะพูดกับเราวันนี้เหรอ?" พลอยถาม
วินนิ่ง ไม่ตอบอะไร ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าพลอยที่กำลังรอคอยคำตอบอยู่
"เราเคยแต่งงานมาแล้ว" เขาบอก ทั้งๆที่ยังก้มหน้า พลอยขมวดคิ้ว
"แต่งแล้วเหรอ? ไม่เคยเห็นวินสวมแหวน" เธอถามอย่างอดประหลาดใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ แต่ไม่เคยได้ทันคิด
"แต่งแล้ว หย่าแล้ว" วินตอบ
พลอยพยักหน้าร้องอ๋อเบาๆ แล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบต่อ
"ทำไมเราถึงชอบวินไม่ได้อะ?" พลอยถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นบรรยากาศเงียบไป วินที่ได้แต่เขี่ยแก้วโกโก้ไปมา เงยหน้าขึ้นมามองพลอยเต็มๆเป็นครั้งแรก
"เพราะว่าเรายังรักเขาอยู่ และเราคงไม่รักใครอีก" วินตอบอย่างมั่นใจ แม้ตลอดบทสนทนาครั้งนี้ วินจะดูกล้าๆกลัวๆมาตลอด แต่สำหรับคำตอบนี้คงไม่ใช่ สายตาวินตอนที่บอกรักผู้หญิงคนนี้ ชัดเจน และดูมั่นใจกว่าที่ผ่านมา
พลอยได้รับคำตอบทันที... คำตอบที่เธอเฝ้าถามกับตัวเองมาตลอด ว่าวินแอบซ่อนความรู้สึกอะไรเอาไว้กันนะ ทำไมเธอจึงไม่เคยผ่านมันเข้าไปได้เลย แล้ววันนี้เธอก็รู้... ดูท่าความรักของเธอครั้งนี้คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้ว
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่" พลอยตอบในที่สุด
"เราชอบวิน วินไม่ต้องชอบเราก็ได้" เธอบอกอย่างที่ใจเธอคิด
"เราก็แค่พยายามในส่วนของเรา ถึงวันนั้นถ้าเราลองทำแล้ววินไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ... เป็นเพื่อนกันไปก็ได้" เธออธิบาย และนี่ความคิดจากใจของเธอจริงๆ วินหัวเราะในลำคอ
"ทำไม่ได้หรอก" เขาบอกเสียงขมขื่น
"ฮะ!!!?" พลอยที่ถูกขัดขึ้น ร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ
"เพื่อน หลังจากความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแบบนี้มันไม่เวิร์กหรอก เราบอกเลย" วินอธิบายอย่างผู้ที่เคยเจอมากับตัว
"ประสบการณ์ตรงเลยสินะ" พลอยร้องอย่างเข้าใจ วินคงผ่านอะไรมามากพอสมควร
"ดูต่อไปเรื่อยๆเถอะ เราอึดกว่าที่วินคิด เราจะทำให้วินเห็นให้ได้ ว่าเราก็ดีพอ" พลอยบอกพร้อมยิ้มบางๆ แล้วจัดการกับกาแฟที่เหลือ วินหันขึ้นมามองหน้าพลอยช้าๆ
"ไม่ใช่หรอก..." เขากล่าว
"อะไรไม่ใช่?"
"ไม่ใช่พลอยที่ไม่ดีพอ เราต่างหากที่ไม่ดีพอ"
"วิน..."
"เราขอเถอะ ... เลิกชอบเราซะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนนี้นี่แหละดีที่สุดแล้ว" วินยืนยัน เขาเชื่อว่าหนทางนี้นี่แหละ จะเป็นทางที่ดีที่สุด
"วิน... มันเป็นสิทธิของเราไม่ใช่เหรอ?" พลอยถามปนขอร้อง วินยังคงนิ่ง ใช่! มันเป็นสิทธิของพลอย เขาไม่มีสิทธิจะไปห้ามความรู้สึกใคร ในเมื่อความรู้สึกของตัวเอง เขายังห้ามไม่ได้เลย
"เราขอใช้สิทธิของเรานะ" พลอยขอร้องอีกครั้ง แต่วินก็ยังคงนิ่ง พลอยที่ไม่อยากให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้เริ่มตัดบท
"วินรีบไปเถอะ นี่ก็จะสิบโมงแล้ว ... เราก็ต้องไปเหมือนกัน" เธอเตรียมบอกลา
"พลอยไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเราค่อยไป" วินบอก พร้อมหยิบแก้วกาแฟที่หมดแล้วของพลอยมาไว้กับตัว พลอยที่เห็นอย่างนั้นก็พยักหน้าเข้าใจความหมาย
"โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ"
วินพยักหน้า แต่ยังคงนั่งนิ่ง มีแต่พลอยเท่านั้นที่ลุกขึ้นมา แต่แค่ไม่กี่ก้าว พลอยก็ตัดสินใจหันหลังกลับมา
"วิน!!" พลอยตะโกนเรียก วินหันกลับมาอย่างรวดเร็ว มองหาต้นเสียง
"เราจะทำให้วินเห็นเอง ว่าเราสองคนเหมาะสมกันแค่ไหน " พลอยบอกทิ้งท้ายอย่างมั่นใจ วินที่อึ้งไปยังไม่ตอบ พลอยได้แต่ยิ้ม
"ไปจริงๆแล้ว บาย" เธอลาเป็นรอบสุดท้าย แล้วจึงเดินออกไปไกลในที่สุด
วินนั่งนิ่ง สับสนและวุ่นวายใจ เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรก ว่าพลอยไม่ใช่คนที่บอกให้ทำอะไรแล้วก็จะทำตามง่ายๆ
บนโลกนี้ไม่ได้มีแต่เขาที่ดื้อดึงและดันทุรัง
ถ้าเป็นเรื่องของความรู้สึกแล้ว เราคงไปบังคับใจใครไม่ได้หรอก
"สรุปเดือนนี้เรามีงานข้าวออแกนิกของพี่กิตเข้ามาใหม่อีกสองงาน คืองาน Thai Food กับงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ จริงใจจะดูแลโปรเจค Thai Food ส่วนงานเปิดตัว เดี๋ยวพี่จะแบ่งทีมให้อีกที มีใครมีปัญหาอะไรมั้ย?" ยิ้มกล่าวปิดในที่ประชุม สรุปตารางการทำงานประจำอาทิตย์เหมือนเช่นที่เคยทำเป็นประจำ หญิงสาวตากลมที่นั่งแถวหน้าสุด ค่อยๆยกมือขึ้น
"ตอนนี้... ทีมไหนได้อยู่กับพี่จริงใจเหรอคะ?" ฟ้า 1 ใน 2 ของหัวหน้าครีเอทีฟประจำบริษัทตัดสินใจถามขึ้น
"ทุกคนจ๊ะ งานนี้งานใหญ่ และงานเร่ง ทุกคนต้องช่วยกันทำ" ยิ้มตอบ
พนักงานทุกคนทำหน้าจ๋อย พร้อมก้มหน้า แอบมองตากันเลิ่กลั่ก
"แล้วงานร้านอาหารที่สุขุมวิทไม่ต้องทำต่อเหรอคะ?" น้องนกผู้นั่งข้างหลังๆหน่อยถามขึ้นมา
"ไม่ต้องแล้ว เหลือเก็บงานนิดหน่อย พี่ทำเอง เดี๋ยวส่งต่อให้ supplier ก็คงเสร็จ ... ไง? มีอะไรอีกมั้ย?" ยิ้มถามหน้าดุอีกครั้ง เพราะรู้ว่าที่ลูกน้องถามๆกันมา เพราะไม่อยากทำงานกับจริงใจ เธอผู้เป็นเจ้านายใหญ่ รู้สึกฉุนแทนนิดหน่อย ที่เด็กพวกนี้ไม่มีการเก็บอาการกันเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"จริงใจ แกมีปัญหาอะไรมั้ย?" ยิ้มหันมาถามจริงใจเป็นการย้ำ เพื่อจะได้ปิดสรุปการประชุม แต่จริงใจที่ตอนนี้นั่งนิ่งมองเหม่อไปที่โต๊ะทำงานคนเดียวเหมือนคนสติหลุด ไม่ตอบอะไร ที่มือของจริงใจ ควงปากกาซ้ำไปซ้ำมา แววตาว่างเปล่า อาการคล้ายคนคิดมาก
"จริงใจ!!!!" ยิ้มสะกิดเสียงดัง
"ฮะ!! ว่าไงนะ?" จริงใจสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกตัว
"ฉันถามว่า แกมีอะไรกับการประชุมครั้งนี้อีกมั้ย?" ยิ้มถามย้ำ
"อ๋อ ไม่มี" เธอตอบ พร้อมเคาะแฟ้มของตัวเองแก้เขิน
ตลอดการประชุมที่ผ่านมา ไม่มีอะไรเข้าหัวจริงใจแม้แต่น้อย ทันทีที่บทสนทนาระหว่างเธอกับวินจบลง จริงใจก็มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือ
วิน... มีคนใหม่แล้วเหรอ? จริงใจถามกับตัวเอง
นานรึยังนะ? เธอคิด
แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ละ เธอถามตัวเองอีก
แต่มันก็ยังหาคำตอบไม่ได้
มันไม่ใช่ความเสียใจ และก็ไม่ใช่ความยินดี แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถเอาออกไปจากหัวสมองได้
วิน กำลังจะมีคนใหม่แล้ว?
เธอทบทวนย้ำกับตัวเองอีกครั้ง
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีบางครั้งบางคราวที่ความคิดนี้จะแล่นเข้ามาอยู่ในหัวจริงใจบ้าง แต่ก็น้อยมาก... อาจเป็นเพราะเธอเกือบจะมั่นใจ หากคนใดคนหนึ่งจะต้องมีใครคนใหม่ก่อน คนนั้นควรจะเป็นเธอ ไม่ใช่วิน ดังนั้น เธอจึงรู้สึกเคว้งนิดหน่อย
"แกเป็นอะไรของแกเนี่ย?" ยิ้มที่นั่งจับผิดมานานเอ่ยขึ้นในที่สุด
ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว เหลือก็แต่จริงใจกับยิ้มเพียงสองคนในห้อง
"เปล่า" จริงใจที่ได้สติ ปฏิเสธทันที
"เปล่าอะไรของแก? นั่งนิ่งเป็นหินอย่างนี้ยังบอกว่าเปล่า"
"เปล่าจริงๆ เออ ว่าแต่ว่า ยัยกิ่งหัก กิ่งเน่าอะไของแกนี่จะเข้ามาเมื่อไหร่นะ?"
"โอ้โห!!!! แกไม่ได้ฟังที่เราประชุมกันเลยใช่มั้ยเนี่ย? เรื่องนี้เรื่องแรกเลยนะที่ฉันบอกในห้องอะ"
"ฟัง..... แต่จำไม่ได้"
"นี่แกเห็นฉันปัญญาอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ? เห็นๆอยู่ว่าไม่ได้ฟัง! ฉันไม่คุยกับแกแล้ว" ยิ้มพูดหน้าโหด เตรียมลุกขึ้นเดินออกไปเร็วๆ เพราะหงุดหงิดเพื่อนตัวดีที่ทำเบลอจนเสียงาน
"เฮ้ย! อย่าพึ่ง สรุปยัยกิ่งมาวันไหน?" จริงใจรั้งไว้เพื่อถามต่ออีกครั้ง
"อาทิตย์หน้า จะเข้ามาฟังบรีฟแรก จดไว้เลยนะ! จด!! " ยิ้มหันมาตอบกลับแรงๆ เน้นย้ำให้เพื่อนจำรายละเอียดให้ได้ จริงใจพยักหน้ารับทราบ
"รู้แล้วละน่า" เธอตอบ
ยิ้มเดินนำออกไป ทิ้งไว้ก็แต่จริงใจ ที่พยายามเก็บข้าวของบนโต๊ะประชุมอย่างทุลักทุเล เวลานี้ เธอกำลังต่อสู้กับความคิดและความรู้สึกของตัวเองอย่างหนักเลยทีเดียวแหละ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นเหมือนเช่นทุกวัน ที่ร้านอาหาร Thai Taste มีการเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารรอบกลางวันกันตั้งแต่เช้า วินมาทำงานตามเวลาปกติ ทุกคนมากันครบแล้ว แต่ดูเหมือนจะขาดไปคนนึง
"พลอยยังไม่มาเหรอ? พี่อำนวย" วินถามถึงพลอยทันที เมื่อพี่อำนวยเดินเข้าร้านมา
"วันนี้พลอยลา รู้สึกว่าที่ป่วยเมื่อวานจะยังไม่หายดีนะ" พี่อำนวยตอบ
"ทำไม? แกมีอะไรงั้นเหรอ?" พี่อำนวยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของวิน
"ก็นิดหน่อยนะพี่"
"งั้นดีเลย... ฉันต้องเอาของไปให้มันพอดี แกเอาไปให้มันหน่อย"
"อะไรอะ?"
"ก็กระเป๋าคอมอะ เห็นเมื่อวานมันบอกว่ามันไม่ได้เอากลับ มันเลยวานให้ฉันเอาไปให้หน่อย"
"อ๋อ โอเค เดี๋ยวผมเอาไปให้"
"รีบกลับมาให้ทัน 10 โมงครึ่งละ แกไม่อยู่ พลอยไม่อยู่ ไอ้พียุ่งหัวฟูแน่ๆ"
"ครับ" วินรับปาก คว้ากระเป๋าคอมใบหนักขึ้นบ่า แล้วเดินออกทางหลังร้านไป
เช้าวันเสาร์ของนิวยอร์กยังคงครึกครื้น และวุ่นวาย ผู้คนต่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่ากับวันธรรมดาที่ต้องไปทำงาน วินใส่หูฟังต่อกับเครื่องipod เช่นทุกครั้งที่ต้องเดินคนเดียวบนท้องถนนที่นิวยอร์ก แต่เอาจริงๆ... ในสมองของเขาตอนนี้ เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว ... มันตื่นเต้นไปหมด วินกระชับกระเป๋าคอมพิวเตอร์บนบ่าของพลอยให้แน่นขึ้น ในมือมีเหงื่อซึมบางๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาจะมาพูดกับพลอยในวันนี้ มันทำให้เขาอดตื่นเต้นไม่ได้เลย
เดินผ่านถนนไปสักสองบล๊อก วินก็มาถึงแมนชั่นสุดหรูของพลอยที่อยู่ไม่ไกลจากร้านมาก วินกดกริ่งตรงหมายเลขห้องทันทีทันทีที่มาถึง บริเวณล๊อบบี้ข้างล่างเงียบสงบ มีเพียงยามสองคนกับเขาคนเดียวที่รอการตอบรับจากพลอยอยู่หน้าเครื่องมือสื่อสารสุดไฮเทคที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ลำโพงยังคงเงียบ วินจึงกดกริ่งอีกครั้ง
"who's that?" เสียงพลอยดังขึ้นจากลำโพงด้านล่าง
"เราเอง วิน" วินตอบเสียงเบา ไม่นานนัก เสียงปลดล๊อกประตูชั้นล่างก็ดังขึ้น วินเดินเข้าไปขึ้นลิฟต์ตัวที่อยู่ในสุด แล้วขึ้นไปตามชั้นที่พลอยอยู่ทันที
วินเดินมาถึงหน้าห้องของพลอย เขาดึงหูฟังออก แล้วเก็บมันลงในกระเป๋าของตัวเองลวกๆ เมื่อตั้งสติได้สักพัก เขาจึงเริ่มต้นเคาะประตู
"วิน" พลอยพร้อมชุดนอนแง้มประตูออกมา พร้อมเรียกเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า พิษไข้ยังอยู่ สังเกตได้จากหน้าที่ยังแดง และเสียงที่ยังเปลี่ยน
"พี่อำนวยให้เอากระเป๋ามาให้เหรอ?" พลอยถาม พร้อมผลักประตูแรงๆเป็นการเชื้อเชิญวินเข้ามา วินที่เก้ๆกังยืนอยู่หน้าห้อง ยังไม่กล้าเข้าไป
"เข้ามาเหอะน่า!! เราไม่ทำอะไรวินหรอก..." พลอยบอกหน้าเซ็ง วินเห็นอย่างนั้น จึงต้องจำใจเข้าห้องตามคำเชิญ
"อะนี่!" วินยื่นกระเป๋าคอมพิวเตอร์ให้
"ขอบคุณนะ...เรามีเอกสารต้องใช้ในคอมเต็มเลย" พลอยรับมา พร้อมวางมันไว้ที่เก้าอี้ข้างๆ
"ไม่เป็นไร ... แล้วนี่ พลอยหายแล้วเหรอ? เห็นพี่อำนวยบอกยังไม่หาย ก็เลยลา"
"ก็ยังไม่หาย แต่ก็ดีขึ้นแล้วแหละ พอกินยาก็ดีขึ้นเลย... " พลอยตอบ แล้วดูเหมือนจะตั้งใจย้ำถึงเรื่องยา วินนิ่งไปสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยปาก
"ดีขึ้นก็ดีแล้วละ ..พลอยไปเดินเล่นไหวมั้ย? เรามีเรื่องอยากคุยกับพลอย" วินถาม หน้าตาดูจริงจัง พลอยที่เห็นอย่างนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ ความจริงก็ยังไม่ได้หายป่วยเท่าไหร่ แต่ใจนึงมันก็อยากรู้
"เอาดิ วินรอเราเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ปนึงละกัน" พลอยบอก พร้อมเดินตรงเข้าไปห้องนอนด้านใน
"แอบดูได้นะ" พลอยชะโงกหน้ากลับมา บอกกับวินสีหน้าจริงจัง วินหลุดขำ เพราะมุกตลกยามเช้า
"ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว!" วินบอก พลอยยิ้มตอบ แล้วเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่ริมสวนสาธารณะผู้คนมากหน้าหลายตาต่างมารวมกัน วินนั่งแอบอยู่ที่ริมบันไดสวน
"อะ โกโก้ร้อน เมนูประจำตัวของวิน" พลอยยื่นแก้วให้วินทันที เมื่อแย่งซื้อเครื่องดื่มกับเหล่าประชากรนิวยอร์กคนอื่นได้สำเร็จ เธอนั่งลงข้างๆ แล้วจัดการกับกาแฟของตัวเอง
"จำได้ด้วย?"วินแปลกใจ
"ได้ดิ วินไม่กินกาแฟทุกชนิด แต่วินชอบโกโก้ไม่ใส่น้ำตาลมาก" พลอยตอบ
"อืม จริงด้วย"
"อะไรที่เกี่ยวกับวิน เราจำได้หมดแหละ" พลอยบอกยิ้มๆ แล้วจิบกาแฟต่อไป วินยังคงนิ่ง
"พลอย.. ถามไรหน่อยสิ" วินถามขึ้นในที่สุด
"อะไรเหรอ?"
"พลอยชอบเราใช่มั้ย?" วินถาม หน้าตาเครียด
".... ใช่" พลอยตอบ แม้จะพูดคุยเล่นกันมานาน แต่พลอยก็ปรับอารมณ์ตามได้อย่างรวดเร็ว เธอมั่นใจ เพราะ เธอชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองมาตั้งนานแล้ว
"พลอยอย่าชอบเราเลย ..." วินบอกด้วยหน้าตาจริงจัง พลอยอึ้งไปเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่านี่คือหัวข้อบทสนทนาในวันนี้
"นี่คือเรื่องที่วินอยากจะพูดกับเราวันนี้เหรอ?" พลอยถาม
วินนิ่ง ไม่ตอบอะไร ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าพลอยที่กำลังรอคอยคำตอบอยู่
"เราเคยแต่งงานมาแล้ว" เขาบอก ทั้งๆที่ยังก้มหน้า พลอยขมวดคิ้ว
"แต่งแล้วเหรอ? ไม่เคยเห็นวินสวมแหวน" เธอถามอย่างอดประหลาดใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ แต่ไม่เคยได้ทันคิด
"แต่งแล้ว หย่าแล้ว" วินตอบ
พลอยพยักหน้าร้องอ๋อเบาๆ แล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบต่อ
"ทำไมเราถึงชอบวินไม่ได้อะ?" พลอยถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นบรรยากาศเงียบไป วินที่ได้แต่เขี่ยแก้วโกโก้ไปมา เงยหน้าขึ้นมามองพลอยเต็มๆเป็นครั้งแรก
"เพราะว่าเรายังรักเขาอยู่ และเราคงไม่รักใครอีก" วินตอบอย่างมั่นใจ แม้ตลอดบทสนทนาครั้งนี้ วินจะดูกล้าๆกลัวๆมาตลอด แต่สำหรับคำตอบนี้คงไม่ใช่ สายตาวินตอนที่บอกรักผู้หญิงคนนี้ ชัดเจน และดูมั่นใจกว่าที่ผ่านมา
พลอยได้รับคำตอบทันที... คำตอบที่เธอเฝ้าถามกับตัวเองมาตลอด ว่าวินแอบซ่อนความรู้สึกอะไรเอาไว้กันนะ ทำไมเธอจึงไม่เคยผ่านมันเข้าไปได้เลย แล้ววันนี้เธอก็รู้... ดูท่าความรักของเธอครั้งนี้คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้ว
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่" พลอยตอบในที่สุด
"เราชอบวิน วินไม่ต้องชอบเราก็ได้" เธอบอกอย่างที่ใจเธอคิด
"เราก็แค่พยายามในส่วนของเรา ถึงวันนั้นถ้าเราลองทำแล้ววินไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ... เป็นเพื่อนกันไปก็ได้" เธออธิบาย และนี่ความคิดจากใจของเธอจริงๆ วินหัวเราะในลำคอ
"ทำไม่ได้หรอก" เขาบอกเสียงขมขื่น
"ฮะ!!!?" พลอยที่ถูกขัดขึ้น ร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ
"เพื่อน หลังจากความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแบบนี้มันไม่เวิร์กหรอก เราบอกเลย" วินอธิบายอย่างผู้ที่เคยเจอมากับตัว
"ประสบการณ์ตรงเลยสินะ" พลอยร้องอย่างเข้าใจ วินคงผ่านอะไรมามากพอสมควร
"ดูต่อไปเรื่อยๆเถอะ เราอึดกว่าที่วินคิด เราจะทำให้วินเห็นให้ได้ ว่าเราก็ดีพอ" พลอยบอกพร้อมยิ้มบางๆ แล้วจัดการกับกาแฟที่เหลือ วินหันขึ้นมามองหน้าพลอยช้าๆ
"ไม่ใช่หรอก..." เขากล่าว
"อะไรไม่ใช่?"
"ไม่ใช่พลอยที่ไม่ดีพอ เราต่างหากที่ไม่ดีพอ"
"วิน..."
"เราขอเถอะ ... เลิกชอบเราซะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนนี้นี่แหละดีที่สุดแล้ว" วินยืนยัน เขาเชื่อว่าหนทางนี้นี่แหละ จะเป็นทางที่ดีที่สุด
"วิน... มันเป็นสิทธิของเราไม่ใช่เหรอ?" พลอยถามปนขอร้อง วินยังคงนิ่ง ใช่! มันเป็นสิทธิของพลอย เขาไม่มีสิทธิจะไปห้ามความรู้สึกใคร ในเมื่อความรู้สึกของตัวเอง เขายังห้ามไม่ได้เลย
"เราขอใช้สิทธิของเรานะ" พลอยขอร้องอีกครั้ง แต่วินก็ยังคงนิ่ง พลอยที่ไม่อยากให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้เริ่มตัดบท
"วินรีบไปเถอะ นี่ก็จะสิบโมงแล้ว ... เราก็ต้องไปเหมือนกัน" เธอเตรียมบอกลา
"พลอยไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเราค่อยไป" วินบอก พร้อมหยิบแก้วกาแฟที่หมดแล้วของพลอยมาไว้กับตัว พลอยที่เห็นอย่างนั้นก็พยักหน้าเข้าใจความหมาย
"โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ"
วินพยักหน้า แต่ยังคงนั่งนิ่ง มีแต่พลอยเท่านั้นที่ลุกขึ้นมา แต่แค่ไม่กี่ก้าว พลอยก็ตัดสินใจหันหลังกลับมา
"วิน!!" พลอยตะโกนเรียก วินหันกลับมาอย่างรวดเร็ว มองหาต้นเสียง
"เราจะทำให้วินเห็นเอง ว่าเราสองคนเหมาะสมกันแค่ไหน " พลอยบอกทิ้งท้ายอย่างมั่นใจ วินที่อึ้งไปยังไม่ตอบ พลอยได้แต่ยิ้ม
"ไปจริงๆแล้ว บาย" เธอลาเป็นรอบสุดท้าย แล้วจึงเดินออกไปไกลในที่สุด
วินนั่งนิ่ง สับสนและวุ่นวายใจ เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรก ว่าพลอยไม่ใช่คนที่บอกให้ทำอะไรแล้วก็จะทำตามง่ายๆ
บนโลกนี้ไม่ได้มีแต่เขาที่ดื้อดึงและดันทุรัง
ถ้าเป็นเรื่องของความรู้สึกแล้ว เราคงไปบังคับใจใครไม่ได้หรอก
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2558, 20:55:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2558, 20:55:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 856
| << ตอนที่ 9 | ตอนที่ 11 >> |