'วาลาดา' ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีลูกแล้ว
ที่สำคัญ สามีของเธอคือเพื่อนในวัยเยาว์ที่ห่างเหินกันไป
หลายปีแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็เกลียดเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาคือสามีของเพื่อนรักของเธอ


คำว่า "แย่งสามีเพื่อน"
กู่ก้องอยู่ในหัวและทำให้หัวใจของหญิงสาวแหลกสลาย...

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับเขาตอนไหนจนมีลูก
กับเขาได้...แต่ลูกที่มีหน้าตาผสมผสานระหว่างเธอกับเขา
อย่างลงตัวทำให้เธอดื้นไม่หลุดกับหลักฐานการกระทำ
ของตัวเอง...

ความจริงดังกล่าว...ส่งให้ดาวดวงใหม่ที่ควรจรัสแสงแรงกล้า
อยู่บนฟากฟ้ากลับถูกกระชากลงมาให้แปดเปื้อนกลิ่นคาวคละคลุ้ง
ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังเงาดำนั้น
หญิงสาวก็สุดจะคาดเดาได้...

หญิงสาวที่ควรมีความสุขไปบนหนทางอันดีงาม เส้นทางของดาว
กลับถูกดึงรั้งเข้ามาสู่เส้นทางของมาร...เมื่อถูกความมืดมน
ดุจเมฆดำเข้าครอบงำฝังจิตใจ...เปลี่ยนผู้หญิงที่เคยแสนดี
กลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจ...นั่นคือเธอที่กำลังถูกใครๆ
กล่าวขานอย่างไม่มีจบสิ้น...


ทางเดียวที่จะรอดพ้นไปได้ นั่นก็คือ เธอต้องต่อสู้กับมันให้ชนะ ต่อสู้กับเงามารที่คอยตามรังควานชีวิตเธอทั้งชีวิตให้ย่อยยับ

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า...เงามารที่เธอเห็นนั้นมีใครซ่อนอยู่
หลังเงานั่น...รอ...รอวัน...เพื่ออะไรบางอย่าง...

รอคอยและเฝ้าดูอยู่ข้างหลังอย่างอดทน...
ชักใยซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างพิถึพิถัน...และล้ำลึก...
วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รอบคอบและรัดกุม

ช่างเป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน รอให้เธอมีความสุขที่สุด
ประสบความสำเร็จที่สุด พอได้จังหวะเหมาะจึงเข้าโจมตี...
จนวาลาดาคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอดทนรอคอยเพื่อจองเวรเธอ
ได้นานถึงเพียงนี้...ช่างเป็นการทุ่มเทที่น่ากลัวเหลือเกิน...

เธอรู้...รู้ว่าสิ่งที่สำคัญ...คือเธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
หลังจากโดนโจมตีจนย่อยยับอับปางนี้ต่อไปอย่างไร...
นั่นคือ...สิ่งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่...

และอีกอย่างที่เธอจะต้องทำคือ...หาคนที่ซ่อนอยู่หลังเงานั้น
ให้เจอ! และถามให้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร


และ...

หวังเพียงว่า...เธอจะไม่ถูกมันครอบงำได้อีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...เธอจะได้พบกับแสงสว่างในชีวิตอีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...ผู้ที่เธอได้ทำร้ายเอาไว้โดยไม่รู้ตัวจะให้อภัย
หวังเพียงว่า...เขาจะเข้าใจ เชื่อใจ อภัย และรักเธอ
หวังเพียงว่า...ยอดดวงใจซึ่งคือลูกน้อยจะปลอดภัย ไร้มลทิน






...ขอเพียงได้อยู่ดูแลคุ้มภายคุ้มใจคนที่รักตลอดไป...


...ขอเพียงคนที่เธอรักปลอดภัย เข้าใจ ให้อภัย
และรักเธอเท่านั้น....

วารินทร์ทอดมองบ้านหลังงามของซุลก๊อตไนท์ที่เหลือแค่ซาก…

นับตั้งแต่วันนั้น…มีหลายคนที่ได้หายไปจากชีวิตเขา…แม้กระทั่งวาลาดา
ข่าวคราวของเธอเงียบหายไป แต่เขารู้ดีว่าเธอบอบช้ำแค่ไหน…

ไม่มีใครได้ข่าวของเธอเลยแม้แต่คนเดียว พ่อแม่พี่น้องของเธอต่างกังวล
กับการหายตัวไปในครั้งนั้น…ไม่ว่าจะออกตามหาก็ไม่พบเจอ
เขาจึงได้แต่วาดหวังให้พลังของเธอเปี่ยมล้น ฝ่าแดดลมฝนด้วยใจดวงใหม่อย่าได้อ่อนล้า…

ลึกลงไปเขามั่นใจว่าเธอเข้มแข็งพอที่จะก้าวผ่านเรื่องราวร้ายๆนี้ไปได้…
เพราะวาลาดาที่เขาเคยเจอไม่เหมือนใคร หลายครั้งที่ล้มแล้วในที่สุด
ก็สามารถลุกขึ้นได้ใหม่…หากก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี…

และไม่ว่าผู้คนจะโจษจันถึงเธอในทางใด หากเขาคนนึงไม่มีวันเชื่อ
ว่าเธอคือคนลงมือวางเพลิงบ้านหลังนี้…

ถ้าเป็นอีกคนที่เริ่มต้นด้วยการพูดจาให้ร้ายเธอนั้นไม่แน่…
เพราะต้ังแต่ปากของนาดีมเริ่มขยับพูด ก็มีเสียงอื่นๆตามมาเป็นระลอก…

ผู้หญิงคนนี้เขารู้ดีว่าคือ 'อสรพิษ' เพียงแต่ไม่คิดว่าฤทธิ์จะเยอะถึงขนาดนี้…
และไม่คิดว่านาดีมจะเหี้ยมจนทำร้ายคนอื่นเช่นนี้ได้ลงคอ…

วาลาดาไม่ควรมีเพื่อนเช่นนี้ในชีวิตเลย…เพื่อนแบบนี้มีแค่คนเดียว
ก็มากเกินไปแล้วด้วยซ้ำ…

และตั้งแต่วันที่ได้อ่านข้อความในกระดาษที่วาลาดาเขียนให้เขาวันนั้น
เขาก็เริ่มสะกิดใจจนไม่กล้าสานสัมพันธ์กับอานิต้า
เพราะเกรงว่าเขาจะเป็นพาหะนำเชื้อร้ายไปสู่ชีวิตอันงดงามของเธอ…
จึงได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆจากที่ไกลๆ…คอยดูแลไม่ให้มารตัวใดมาทำร้ายเธอได้

“อ้าวรินทร์…” วารินทร์หันไปทางเสียงที่ดังแทรกความเงียบในยามเช้า
ก็พบหญิงสาวในชุดคลุมท้องกำลังส่งยิ้มมาให้เขา ทว่าชายหนุ่มกลับทำหน้านิ่ง
แล้วเสมองไปยังด้านหลังของเธอแทน ก็พบกับชายรูปร่างสันทัด ในชุดสูทอย่างดี
ท่าทางที่เห็นเดาได้ไม่ยากว่าทำอาชีพเกี่ยวกับอะไร

“มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ…”

“แวะมาทักทายซากบ้านของไอ้ก๊อตมัน…เสียดาย…
เพราะวาเขาออกแบบไว้ได้ดีเยี่ยมทีเดียว…”

คำชื่นชมที่มีต่อศัตรูหัวใจส่งผลให้นาดีมถึงกับชักสีหน้าทันที…

ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมานั่งปั้นหน้าเป็นคนดีแสนดี
ทำตัวเป็นนางฟ้าอีกแล้วนี่…ขอเป็นตัวเองให้สบายอกสบายใจบ้างเถอะ…

ในเมื่อกฎหมายเข้าข้างเธอทุกทาง…ในขณะที่นังวาคืออาชญากร
ที่รอวันพิพากษาและเข้าสู่แดนประหาร

ขอแค่เธอจะควานหาตัวมันเจอแค่นั้น…แต่มันดันหายไปเลย…
หายไปไม่มีแม้แต่เงาให้ติดตาม…

“ดีมเองตั้งใจว่าจะสร้างใหม่เหมือนกัน…แต่คงต้องเปลี่ยนแบบ
เพราะว่าไม่อยากได้แบบที่ไฟไหม้ไปแล้ว…” วารินทร์ยิ้มที่มุมปาก

“คฤหาสน์วรรัศมิ์สกุลก็น่าจะกว้างขวางพอสำหรับเธอและลูกแล้วนะดีม
ไม่เห็นจะต้องสร้างบ้านใหม่ให้เปลืองเลย…แต่ถ้ามีเงินเหลือมาก
จะเอามาให้ฉันก็ได้นะ…ฉันจะเอาไปให้เด็กที่ยังไม่มีบ้านอยู่…
หรือคนที่เขาประสบภัยพิบัติ บ้านเรือนพัง ไม่มีเงินสร้างใหม่…”

ได้ทีก็อดไม่ได้ที่จะกัดเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ตั้งแต่สมัยอนุบาล…

น้อยคนจะรู้ว่านาดีมนั้นชอบทำตัวโอเว่อร์…พยายามอยู่เสมอ
ที่จะให้ตัวเองโดดเด่นกว่าเพื่อนซึ้อย่างวาลาดา…

มีเพื่อนดีๆที่ไหนเขาจะจ้างให้พวกอันธพาลมารุมทำร้ายเพื่อนตัวเอง…
ถ้าตอนนั้นเขากับไอ้ก๊อตไปช่วยไว้ไม่ทัน วาลาดาแย่ไปแล้ว…

เขาไม่เคยรู้หรอกว่าใครเป็นคนสั่งไอ้พวกอันธพาลมารุมทำร้ายวาลาดา
ตอนที่วาลาดากำลังเดินทางไปรายงานตัวเพื่อรับทุนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น

แต่เขาเพิ่งจะมารู้เมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง เพราะหนึ่งในอันธพาลตอนนั้น
มันมาขอทำงานเป็นลูกน้องเขา และเขาก็ยังจำหน้ามันได้…มันเองก็จำเขาได้…

เขาจึงเฝ้าสังเกตและคอยจับตาชีวิตวาลาดามาตลอดเพราะเชื่อว่า
นาดีมอาจจะหาทางทำเรื่องร้ายอีก

แล้วก็จริง…ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่เคยจะละเว้นวาลาดาเลย

…มันน่าจับไปโยนในบ่อจระเข้เสียจริงๆ
เผื่อจะได้รู้กันว่าระหว่างจระเข้กับผู้หญิงคนนี้ ใครจะร้ายกว่ากัน…

“ก็ดีนะ…ดีมเองก็อยากนำเงินไปทำบุญอยู่เหมือนกัน…ตอนนี้ดีมไม่เหลือใคร
ก๊อตก็มาทิ้งไป…ลูกดีมก็ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อ…
ไม่อาจได้เห็นหน้าพ่อของตัวเองด้วยซ้ำ…” น้ำเสียงเศร้าๆนั้น
หาได้ทำอะไรหัวใจของบุรุษหน้าโหดได้เลยแม้แต่น้อย

“เธอคงไม่คิดจะไว้ทุกข์ให้ไอ้ก๊อตมันตลอดชีวิตหรอกใช่มั้ย…”

อดไม่ได้อีกที่จะหาเรื่องแหย่…แหย่จอมเสแสร้งนั้นใครว่าไม่สนุก
สนุกกว่าแหย่ไอ้ก๊อตจอมขี้เก๊กเรื่องวาลาดาเป็นไหนๆ

“ถ้าดีมเจอคนที่ดีกว่าก๊อตหรือรักดีมได้มากกว่าก๊อต…ดีมก็ยินดี
ท่ีจะสูญเสียทุกอย่างเพื่อเขานะรินทร์…”

ไม่วายทอดสายตามองวารินทร์อย่างเผลอไผล…
ลืมไปเสียสนิทว่าในท้องของตนนั้นยังมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังหายใจอยู่…

“ฉันนึกว่าเธอจะรู้ซะอีกว่าไอ้ก๊อตมันรักใคร…หรือว่าฉันมองเธอผิดไป…
เพราะฉันเชื่อมาตลอดว่าเธอฉลาดและช่างสังเกตจะตาย

ถ้าไม่ติดกับวา เธอก็คงได้ที่หนึ่งไปครอง…แต่พอมีไอ้ก๊อตก้าวเข้ามา
มันก็มาคว้าที่หนึ่งของห้องไปแทน วาก็ที่สองไป ส่วนเธอก็ที่สาม

ส่วนฉันน่ะอย่าให้พูดเลย…แค่สอบผ่านทุกวิชามาได้แม่ก็กระโดดกอดฉัน
จนแทบจะโยนขึ้นไปไว้บนหลังคาโรงเรียนได้แล้ว…”

พูดไปก็ยิ้มไปตามแบบฉบับของผู้ร้ายหน้าตาย…

“นี่ถ้าเธอกำจัดไอ้ก๊อตกับวาไปเสียตัั้งแต่ตอนม.หนึ่งล่ะก็…
รับรองว่าเธอได้ที่หนึ่งตลอดแน่…ไม่เป็นสองหรือสามรองใครเลยล่ะ”

นาดีมถึงกับตาโต มองคนที่พูดเหมือนกำลังกล่าวหาเธอกรายๆอย่างเอาเรื่องเลยทีเดียว

“รินทร์หมายความว่าไงที่พูดแบบนี้…” วารินทร์ยักไหล่
ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ได้หน้าตบยิ่งนัก

“คำพูดฉันเธอก็น่าจะรู้ดีว่าไม่จำเป็นต้องตึความ…มันตรงสุดๆแล้ว”
ว่าแล้วก็ยิ้มแฉ่ง

“ไอ้ก๊อตมันไม่น่าจะโง่…จนโดนย่างสดเลยจริงๆ…”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะรินทร์…” นาดีมเสียงเข้มทีเดียวเมื่อโดนแหย่

ร้อยวันพันปี คนตรงหน้าไม่เคยพูดกับเธอเกินสองประโยค
แต่ไหงวันนี้ถึงได้ถากเธอจนหน้าชาแบบนี้นะ

“ฉันไม่กลัวข้อหาหมิ่นประมาทหรอกน่า อย่าคิดจะเอาทนายมาขู่กันซะให้ยาก
ปากฉันก็อย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว…เธอก็น่าจะรู้ดีว่าสันดานคนน่ะ
มันเปลี่ยนกันยาก…ฉันมันสันดานไม่ดี…ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจชาวบ้านเป็นอาจิณ…”

เมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังจะดิ้นพล่าน วารินทร์ก็รีบยกมือห้ามปราม

“อ่ะๆๆ…อย่ารีบทำหน้าเครียดซี เดี๋ยวสุขภาพจิตย่ำแย่
พาลจะทำให้ลูกหลุดออกมาจากมดลูกก่อนถึงกำหนดคลอดนา…
ไอ้ก๊อตมันก็ไม่ได้อยู่เพื่อช่วยเธอทำลูกอีกแล้ว…กรุสมบัตินั่นต้องตกเป็นของพี่นุแกไป
จะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ…”

วารินทร์พอจะรู้เรื่องเงื่อนไขเกี่ยวกับทายาทผู้มีสิทธิ์และอำนาจ
ในการจัดการกรุสมบัติของตระกูลวรรัศมิ์สกุลมาบ้างจากวาลาดา
ที่เคยโทรมาปรึกษาเขา…

“ได้ข่าวว่ากรุสมบัติอะไรนั่นมันสุดยอดไปเลยนี่…” นาดีมเม้มปาก
มองคนหาเรื่องเธอไม่ยอมหยุดหย่อน วารินทร์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ถึงได้พูดจาระรานเธอเช่นนี้…

“ปากร้าย…”

“ก็ยังดีกว่าใจร้ายๆน่า…” วารินทร์ย้อนแล้วทำท่าจะผละจากไป
หากก็ยังไม่วายหันมาพูดทิ้งทายอีกว่า

“อ้อ…ลืมเตือน…จริงๆแล้วฉันก็สงสารเธอไม่น้อยนะดีม…
เพราะเธอยังสาวยังสวย จะแต่งงานใหม่ก็ยากเพราะต้องเสียสละกรุสมบัตินั่น
ให้ทายาทสายรองเขาไป…ซ้ำยังต้องเฝ้าระมัดระวังไม่ให้ลูกหลุดหรือลูกตายอีก…

ฉันว่าถ้าการแบกไอ้กรุสมบัตินั่นมันหนักและเหนื่อยเกินไป…จะเอามันลงซะก็ได้นะ…
วิญญาณไอ้ก๊อตมันคงไม่ว่าอะไรเธอหรอก…ฉันเองก็ไม่อยากให้ชีวิตเธอต้องอับเฉา
เหมือนดอกซ่อนกลิ่นหน้าโลงศพ…

บอกตามตรงว่าตายคาอกสามีมันยังมีความสุขกว่าตายคากองสมบัติเป็นไหนๆ…
ลองคิดดูดีๆนะ...ผู้ชายดีๆไม่ได้มีแค่ไอ้ก๊อตคนเดียวในโลกนี้สักหน่อย…”

เตือนให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่สมัยเรียนหาสามีใหม่เสร็จก็จ้ำอ้าวกลัับไปยังรถที่จอดอยู่ทันที

ก่อนขึ้นรถไปก็ไม่วายหันไปยิ้มให้กับทนายชื่อดังที่คอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องคดีความต่างๆ
ให้กับตระกูลของนาดีม…

เพราะใบหน้านี่แหล่ะที่คอยให้ข่าวต่างๆเกี่ยวกับคดีความต่างๆของนาดีม
โดยเฉพาะเรื่องมรดกอันมหาศาลของวรรัศมิ์สกุล
ที่เป็นข้อถกเถียงกันอยู่ในตอนนี้ว่าใครจะเป็นผู้จัดการมรดกดังกล่าว
ระหว่างนาดีม วรรัศมิ์สกุล ภรรยาของซุลก๊อตไนท์
กับซูฮาน่า กรภัทรกุล ทายาทสายรองของตระกูลวรรัศมิ์สกุล…

เพราะทายาทสายตรงมีเพียงลูกในท้องของนาดีม
ที่ยังไม่ได้ออกมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ กับเด็กชาย ซุลฟา วรรัศมิ์สกุล
ลูกชายของซุลก๊อตไนท์ที่เกิดแต่ภรรยาคนก่อน
ซึ่งก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับผู้เป็นมารดา

ซึ่งดูไปแล้วทนายผู้นี้ฝีปากดีไม่น้อยเลยทีเดียว…วารินทร์จึงอดไม่ได้
ที่จะสบตาคมที่มองมาทางเขานิ่งสนิท…พร้อมกับยิ้มกับตัวเอง
เมื่ออดนึกชื่นชมทนายคนนั้นในใจไม่ได้ว่า…มันหล่อดี!
แถมยังนิ่งดีไม่มีหลุดมาดเนี้ยบเลย…





“พ่อจะตั้งข้อหามันคืน…” นะวาวีย์มองเอกสารในมือที่ได้รับมาจาก
เจ้าลูกชายแล้วได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเจ็บใจ

“ยัยวาไม่มีทางเผาบ้านที่เขาออกแบบเองหรอก…ยิ่งฆ่าพ่อของลูกยิ่งเป็นไปไม่ได้…”

เสียงของผู้เป็นลุงแท้ๆของวาลาดาขึ้นจมูกทีเดียว
ทำเอาคนเป็นลูกชายถึงกับนั่งยิ้ม เพราะนานๆจะเห็นผู้เป็นบิดา
ออกโรงปกป้องหลานสาวคนนี้…

“พ่อว่าเราจะตั้งข้อหาอะไรดี…” คนเป็นลูกลองหยั่งเชิงบิดาดู

“ก็ข้อหาวางแผนฆ่าเพื่อหวังในทรัพย์สมบัติน่ะสิ…หรือแกว่ามัน
เป็นไปไม่ได้เลยฮึเจ้านุ…แค่ดูก็รู้แล้วว่ากระหายอยากได้ไอ้กรุสมบัตินั่นกันแค่ไหน
ขนาดเอาลายเซ็นอัยรีนมาโชว์ออกสื่อ…บ้ากันทั้งบ้าน

แล้วไอ้ทนายนั่นแกก็รู้จักว่ามันเจ้าเล่ห์แค่ไหน…ประวัติโชกโชน…
ทำแต่คดีมรดก กินหัวกินหาง กินตรงกลางตลอดตัว…”

นุฮาชอบประโยคสุดท้ายของผู้เป็นบิดาเป็นที่สุด
เพราะเป็นการเปรียบที่เห็นภาพได้ชัดเจนยิ่งนัก

“ถ้าเขามาได้ยิน พ่อจะโดนข้อหาหมิ่นเอานา…” นุฮากระเซ้าบิดา

“นี่แกยังยิ้มได้อีกรึเจ้านุ…บ้านนั้นตายกันทั้งหลัง แถมยัยวากับลูก
ก็หายเข้ากลีบเมฆแบบนั้นอีก…”

“แล้วพ่อจะให้ผมร้องไห้เหมือนพวกผู้หญิงหรือไง…ผมทำไม่เป็น
แค่นั่งดูแม่ร้องไห้เช้าเย็นก่อนและหลังอาหาร ผมก็ร้องไม่ออกแล้ว”

อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปยังผู้เป็นมารดาที่นั่งอมทุกข์อยู่ตรงโซฟา
ดวงตาเลื่อนลอยมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา

มีท่านอยู่ตรงนี้ก็เหมือนไม่มีอยู่…เพราะไร้ปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ
เขารู้ว่ามารดากำลังเศร้า และยังไม่ยอมเลิกเศร้าง่ายๆ…

แต่ครั้นจะให้เขาทำแบบท่านเขาก็ทำไม่ได้

เวลานี้ ซุลก๊อตไนท์กับวาลาดาต้องการความชอบธรรม
และเขากำลังตามหามันให้สองคนนั่นอยู่

“เผลอๆพวกมันอาจจะอุ้มฆ่ายัยวากับลูกไปแล้วก็ไม่รู้…ถึงได้ยัดข้อหาให้
โดยไม่หวาดหวั่นอะไรแบบนั้น…เห็นแล้วมันรับไม่ได้…”

“ผมก็รับไม่ได้เหมือนกัน…และผมจะรอพิสูจน์ว่าเด็กในท้องของนาดีม
เป็นลูกก๊อตจริงรึเปล่า…เพราะยังไงๆผมก็ไม่เชื่อว่าก๊อตมันจะมีอะไรกับนาดีม
ทั้งๆที่มีวาเป็นเมียอีกคนแน่ๆ…ที่สำคัญ...ไอ้หมอนั่นมันฉลาดเป็นกรดมาแต่ไหนแต่ไร…”

พร้อมคิดในใจ มันไม่ตายง่ายๆหรอก
บางทีอาจจะนอนกอดยัยวาอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วปล่อยให้เขาหัวหมุนแทนมัน
แทนแม่และน้องของมัน…

เพราะตอนนี้เรื่องคดีต่่างๆรวมทั้งเรื่องมรดกก็ตกมาอยู่บนกะบาลของแม่เขากับเขา
เป็นที่เรียบร้อยแล้ว…

อย่าให้รู้ว่ามันไม่ตายจริงๆก็แล้วกัน…เพราะถ้าเห็นมันโผล่หน้ามาเมื่อไหร่
เขานี่แหล่ะจะเหยียบหน้ามันให้จมหายไปในเม็ดทรายเลยทีเดียว…

โทษฐานที่ผลักภาระมาให้เขาแบกเอาไว้แบบนี้…

“ฉลาดแต่ก็เสียทีให้ผู้หญิงจนได้…” คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้า
ก่อนจะยกมือบีบขมับ…แล้วไม่วายหันไปถามความเห็นผู้เป็นภรรยาคู่คิดคู่ชีวิตมาตลอด

“นี่คุณ…คุณจะเอายังไงกับเรื่องนี้…เพราะนี่มันญาติฝั่งคุณนะ”

“แจ้งจับมันบ้างสิคะ…น้องว่านาดีมนี่แหล่ะน่าสงสัยกว่ายัยวาร้อยเท่า
ถึงน้องจะไม่ปลื้มยัยวาสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้สายตาลำเอียงนะคะ…

เด็กนั่น…ซื่อๆมาแต่ไหนแต่ไร ถ้างกอยากได้สมบัติก็น่าจะมาทวงเอากับพี่วีก็ได้นี่
ไม่เห็นจะต้องไปกระเสือกกระสนแย่งชิงของตระกูลนั่น

เราเองก็พร้อมจะยกในส่วนของพวกเขาให้พวกเขาอยู่แล้ว
แต่พวกเขาปฏิเสธไม่เอาเอง…คนแบบนี้หรือคะคือคนโลภ ไม่รู้จักพอ
และฆ่าสามีเพราะความโกรธแค้น…เราเอาประเด็นนี้เข้าต่อสู้ไปเลยค่ะ
เอาให้รู้ดำรู้แดงกันไป…” เสียงคนพูดดูไม่จืดแม้แต่น้อย ทำเอานุฮา
ที่นั่งมองมารดานั่งเศร้าซึมมาเป็นเดือนๆถึงกับยิ้มเต็มหน้า…

“แม่เราเอาจริงแล้ว…” สายตาคมตวัดใส่ลูกชายคนเดียวทันที
ที่โดนลูกชายกระตุกหนวดเสือสาว

“แต่นาดีมยืนยันว่าเห็นยัยวาจุดไฟเผาบ้าน…” ซุฮาน่าเอ่ยอย่างหัวเสีย

เสียเพื่อนไปไม่พอ ยังต้องมาต่อกรกับนาดีมและยัยคุณหญิงวรลักษณ์อะไรนั่นอีก
ถึงอัยรีนจะชอบพอกับมารดาของนาดีม แต่เธอคนนึงที่ขอสะบัดบ๊อบ…
ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่เห็นหน้าตาท่าทางแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“ปากคนก็พูดไปเรื่อยคุณ…ศาลใดๆในโลกนี้ไม่เชื่อแค่ลมปากของคนอย่างเดียวหรอก
ของแบบนี้มันต้องมีหลักฐานพยานอื่นๆเสริม…ถ้าหลักฐานอ่อนก็ตกไป…
ซึ่งดูๆไปแล้ว…ก็ไม่ได้มีหลักฐานอะไรมามัดยัยวาได้แน่นหนาจนส่งฟ้องได้…”

“แต่วาก็เสียชื่อเสียงไปไม่น้อยแล้วนะครับ…ผมว่านาดีมอาจจะแค่
หาเรื่องให้วาไม่มีที่อยู่ในผืนแผ่นดินไหนๆมากกว่า…แบบว่าเดินไปไหน
ก็ต้องหลบๆซ่อนๆ เอาปี๊บคลุม…”
ผู้เป็นมารดาหันมาทางลูกชายทันทีพร้อมกับสั่งกำชับว่า

“นุช่วยให้ใครสืบค้นประวัติทุกคนในครอบครัวของนาดีมรวมทั้ง
คนที่เกี่ยวข้องให้แม่หน่อยนะ…เอาแบบชนิดที่ทะลุทะลวงถึงรากเหง้าไปเลย…
แม่ชักอยากรู้เรื่องของพวกเขาแล้วว่ามีความเป็นมายังไง…”

น้ำเสียงคนสั่งหนักแน่นและจริงจัง มุ่งหวัง

“นี่แม่กะจะถอนรากถอนโคนกันเลยหรือครับ…”

“ก็ถ้าอยู่ดีๆไม่ชอบ…ก็คงต้องควานหารากเหง้าให้เจอ
จะได้หาทางกำจัดได้ถูกวิธี…เพราะแม่ไม่เชื่อว่ายัยวาจะฆ่าคนในครอบครัวอัยรีนได้
และถ้าไม่ใช่ยัยวาก็ต้องเป็นคนที่ใส่ความยัยวานั่นแหล่ะ…ที่น่าสงสัยที่สุด…”

“ครับแม่…แล้วผมจะจัดการให้…” รับคำแล้วก็เหมือนจะนึกขึ้นได้

“เอ่อ…แม่ครับ…แม่จำได้มั้ยที่ผมเคยบอกแม่ว่า…วาโดนมนต์ดำ”
ซุฮาน่าพยักหน้ารับ

“จำได้สิ…”

“แม่คิดว่าไงครับ…”

“ตอนนั้นไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้มั่นใจว่าใช่…เพราะจะว่าไปแล้ว
อัยรีนก็เคยโดนนะ…แต่เป็นคนละแบบกัน…” เท่านั้นแหล่ะ นุฮาก็หูผึ่ง

“คุณอาก็เคยโดนหรือครับ…”

“เคยสิ…ตอนงานแต่ง…อัยรีนโดนของ ทำให้อยากวิ่งออกไปหาผู้ชายคนอื่น
แต่ย่าของก๊อตเขารู้เท่าทันเล่ห์กลพวกนี้ เลยจับอัยรีนล่ามโซ่เอาไว้
ไม่ให้ออกไปทำเรื่องเสื่อมเสีย…อาหญิงของเราเขาเหมือนคนบ้า
ที่ร้องหาแต่ชื่อผู้ชายคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างทุรนทุราย
และไม่ให้พ่อของก๊อตเขาเข้าใกล้เลย…สุดท้ายเลยได้อาจารย์ที่เคร่งศาสนา
มาล้างมนต์ดำให้…แล้วสอนวิธีป้องกันไสยศาสตร์

อัยรีนก็พยายามปฏิบัติอย่างเคร่งครัดหลังจากสติกลับคืนมา
เลยรอดตัวมาได้จนทุกวันนี้…” นุฮาฟังมารดาแล้วให้สงสัย

“อาจารย์ที่เคร่งศาสนาที่ว่านั้น แม่พอจะรู้จักมั้ยครับ
แล้วท่านยังมีชีวิตอยู่อีกรึเปล่าครับ…” ซุฮาน่าพยักหน้าพร้อมกับเฉลย

“อาจารย์การีม…ท่านยังไม่ตาย และคนที่แนะนำอาจารย์การีม
มาให้รักษามนต์ดำให้กับอัยรีนก็คือ น้ามารีอาห์ของเรานั่นแหล่ะ

พอดีพ่อเราเขาเผลอพูดออกไปว่ามีญาติของแม่โดนทำไสยศาสตร์กับน้องสาวเข้า…
เพราะถึงน้าของเราเขาจะหนีออกจากบ้านไปแต่งงานและอยู่กิน
กับพ่อของยัยวาแล้วก็ตาม แต่พ่อเราเขายังหาทางติดต่อและแวะเวียนไปหาอยู่บ่อยๆ…

น้าเราก็เลยแนะนำอาจารย์การีมที่สอนศาสนาน้าเรามา…
ปัจจุบันนี้ท่านอายุมากแล้วล่ะ…ไปไหนไม่ไหวแล้ว…
แต่ลูกชายท่านก็เก่งมีความรู้เรื่องศาสนามากคนหนึ่ง…” นุฮาพยักหน้าหงึกๆ

“งั้นก็แสดงว่า…กว่าอาหญิงจะมีก๊อตได้นานเหมือนกันสิครับ…”

“ก็นานนะ อยู่กินกันเกือบๆห้าปีเลยทีเดียว…เพราะว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้ว
ก็ยังมีการเล่นมนต์ดำซ้ำซ้อนอีกครั้ง…ตอนนั้นอัยรีนเขาไม่ได้ระมัดระวัง
เผลอไผลเลยโดนมารแทรก ถูกเสกเงื่อนปมไม่ให้มีลูกได้…”

“ยังไงครับ…อาการของคนโดนน่ะครับ”

“มันจะมีอาการปวดหลังส่วนล่างและที่รังไข่ ประจำเดือนมาไม่ปกติ
เวียนหัวและอาเจียนขณะมีประจำเดือน…เป็นอยู่เกือบปี…ไปหาหมอ
หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ…หมดเงินรักษาไปมากมายก็ไม่หาย
เราเลยกลับไปปรึกษาอาจารย์การีม ท่านเลยรักษามนต์ดำให้ด้วยกับอัลกุรอาน…
หลังจากนั้นไม่นาน อัยรีนก็ตั้งครรภ์…ได้ลูกชายสมใจปู่ย่าตายาย…”

พอมารดาพูดถึงตายายของซุลก๊อตไนท์ นุฮาก็อดนึกไปถึงบรรดาญาติๆ
ทางฝั่งมารดาของซุลก๊อตไนท์ขึ้นมาไม่ได้

เพราะต้ังแต่เกิดเหตุการณ์ร้าย แต่ละคนออกโรงอาละวาตพ่อและพี่ๆน้องๆของวาลาดา
จะเอาเรื่องทางโน้นให้ได้ที่ปล่อยให้ลูกสาวทำเรื่องชั่วช้า…
ถึงขนาดประณามการกระทำของวาลาดาผ่านสื่อต่างๆ…
เพราะเชื่อลมปากของนาดีมที่พวกเขาต่างก็ไว้วางใจมาตลอด
เพราะสนิทใจกับนาดีมมากกว่าวาลาดา…

น้อยคนนักที่จะรู้จักน้องสาวคนนี้ของเขาโดยแท้จริง
เว้นแต่คนที่เคยคบหากันมาแต่เยาวัยเท่านั้นถึงจะรู้ว่าวาลาดานั้นแท้จริงแล้วเป็นเช่นไร

แต่ถึงจะอย่างนั้น ผู้คนที่เคยรู้จักกับวาลาดามาก่อนก็ยังไม่วายเคลือบแคลงสงสัย
ในตัวน้องสาวของเขาอยู่ดี

…งานนี้วาลาดาเลยรับไปเต็มๆ…ถูกคนในสังคมพิพากษา
พร้อมมอบบทลงโทษไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยที่เจ้าตัวยังไม่มีโอกาสได้ขึ้นศาล
เพื่อแก้ข้อกล่าวหาใดๆแม้แต่คำเดียว…

มันช่างอยุติธรรมสิ้นดีกับแม่ลูกอ่อนที่ถูกยัดเยียดให้มาเดินบนถนนสายนี้…
ที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะเลือกเองเลยตั้งแต่ต้น…

“ก๊อตเขาจึงเป็นที่รักและเป็นดั่งความหวังที่ทุกคนรอคอยการมาของเขา
แม้แต่ญาติๆทั้งทางฝั่งพ่อฝั่งแม่ต่างก็รักใคร่เอ็นดู…พอมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้
เป็นใครก็ใครเถอะนุุ ก็ต้องดิ้นพล่านกันทั้งนั้น…

เพราะก๊อตเขากลายเป็นหัวเรือใหญ่ของญาติๆไปแล้ว…เขาไม่อยู่สักคน
เรือก็เหมือนไม่มีคนขับ แล้วจะไปต่อยังไง…คิดดู…”

นุฮาเห็นด้วยว่าซุลก๊อตไนท์นั้นไม่ต่างจากกัปตันเรือที่ต้องพาลูกเรือไปให้ถึงฝั่ง
แต่ยังไปไม่ถึงไหน กัปตันก็มามีอันเป็นไปเสียแบบนี้
ทุกอย่างมันจึงเข้าข้ันวิกฤต ทุกชีวิตที่มีกัปตันคอยดูแล คอยสนับสนุนส่งเสริม
จึงเคว้งคว้างกลางทะเลใหญ่ที่ดูเวิ้งว้าง

ยิ่งความเลวร้ายทางเศรษฐกิจบ้านเมืองในระยะหลังๆมานี้กำลังสาดซัดเข้ามาซ้ำอีก…
มันพาลจะทำให้เรือทั้งลำจมดิ่งลงสู่ก้นมหาสมุทร

และถ้าเขารู้ ถ้าเขารู้ว่าซุลก๊อตไนท์แกล้งตายล่ะก็…มันต้องโดนดีแน่ๆ…
ที่ทิ้งภาระอันหนักหน่วงนี้ให้เขาแบกไว้

…ทิ้งเรือที่กำลังถูกโจรสลัดบุกให้เขากอบกู้…

แน่นอน…อย่าให้รู้ก็แล้วกันว่ามันไปซุกหัวอยู่ที่ไหน…




วาลาดายืนทอดสายตามองไร่ข้าวโพดที่เห็นสุดลูกหูลูกตาบนเนินเขาสลับไปมา
โดยมีชาวไร่คอยให้การดูแลประปราย

สีเขียวผสมสีเหลืองของมันทำให้หัวใจที่แห้งผากรู้สึกสดชื่นขึ้นมาได้…

ลุงหมานพาเธอมาหลบกบดานอยู่ตรงบ้านหลังน้อยบนเนินเขาสูงแห่งนี้เมื่อสองเดือนก่อน…
บอกว่าเป็นบ้านญาติ แม้เธอจะพยายามบอกว่าเธอไม่กลัวที่จะเดินเข้าไปหาตำรวจ
เพื่อพิสูจน์ข้อกล่าวหาเหล่านั้นด้วยความบริสุทธิ์

เพราะในเมื่อเธอไม่ใช่คนทำ ใยเธอจะต้องหนีมากบดานอยู่ที่นี่ด้วย…
ยิ่งหนีเขาก็จะยิ่งประโคมข่าวว่าเธอเป็นคนร้ายตัวจริง
เพราะถ้าเธอไม่ได้ทำก็ไม่มีความจำเป็นต้องหนี…

หากลุงหมานกลับบอกให้เธออยู่ที่นี่…เพราะการเดินเข้าไปหาตำรวจ
เท่ากับการเดินเข้าไปหากับดักหลุมพรางที่พวกนั้นขุดเอาไว้รอ…

เธอจึงต้องมาอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้กับลูกน้อยที่ตอนนี้พูดได้ชัดขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก…

กลิ่นหอมของลุบาน ซึ่งมันคือกำยานจะหอมกรุ่นไปทั่วทั้งบ้านตลอดเวลา
ตั้งแต่วันแรกที่เธอย่างเท้าเข้าสู่บ้านหลังน้อยท่ีดูน่ารักน่าเอ็นดูหลังนี้…
มันเป็นบ้านที่ทำด้วยปีกไม้ เป็นบ้านไม้ทั้งหลัง ให้ความโล่งโปร่งสบาย…

กลิ่นของลุบานที่ถูกรมไปทั่วทั้งบริเวณบ้านมันทำให้เธอนึกถึงร้านค้าของชาวอาหรับ
ที่มักจะนำกำยานแบบชนิดหอมมาใช้เพื่อสร้างความหอมบริเวณบ้านหรือร้านค้า
กลายเป็นประเพณีปฏิบัติกันมา จนเธอเองก็แอบติดใจเสมอเวลาได้เข้าไป

พอได้มาอยู่ในบรรยากาศเช่นนี้จึงทำให้รู้สึกดี…

มารู้ทีหลังจากลุงหมานที่จะพักอยู่ตรงกระท่อมหลังน้อยติดๆกันกับบ้านพักของเธอว่า
กลิ่นหอมของลุบานนั้นเป็นกลิ่นที่ชัยฏอน (มารร้าย) ไม่ชอบ
หรืออีกนัยก็คือ สิ่งที่หอมนั้นมารร้ายไม่ชอบนั่นเอง…

พอไม่ชอบมันก็จะไม่เข้าใกล้ เธอถึงต้องเน้นเรื่องความสะอาด
และความหอมเป็นเรื่องหนัก…

ซึ่งกำยานยังมีข้อดีอีกมากมาย โดยเฉพาะเอาไว้แก้โรคหลงลืม
ลุงหมานจะนำกำยานมาแช่ไว้ในตอนกลางคืน พอตื่นเช้ามายังไม่ได้รับประทานอะไร
ก็ให้ดื่มกำยานทันทีระหว่างท้องว่าง เพราะมันจะช่วยแก้โรคหลงลืมได้ดี

ลุงหมานปฏิบัติเช่นนี้มาตลอด พอมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ลุงหมานเลยนำกำยาน
มาให้เธอและลูกดื่มทุกๆเช้า…ยิ่งรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว
ลุงหมานยิ่งกำชับให้เธอดื่มกำยานเป็นประจำ เพราะมันจะช่วยบำรุงสมองของลูกในท้อง…
ทำให้เด็กเกิดมามีความจำดี และทำให้เธอนอนหลับสบายในยามกลางคืน…

วาลาดาสูดกลิ่นหอมนั้นแล้วยิ้มบางขณะวางมือลงบนหน้าท้อง…

ลูกคือขวัญกำลังใจที่ทำให้เธอมีแรงใจฮึดขึ้นสู้ ไม่ยอมเครียด พยายามไม่เศร้าใจ
พยายามยิ้ม เพราะตอนนี้นอกจากตาหนูแล้ว เธอยังมีลูกอีกคนในท้อง
ที่ต้องดูแลเอาใจใส่ ถ้าเธอเป็นอะไรไปอีกคน ลูกของเธอจะเป็นเช่นไร…

นั่นจึงทำให้เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวดเพื่อฝังมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจ
และพยายามที่จะมีความสุข พยายามใช้ชีวิตที่ดี…ออกกำลังกายอย่างเหมาะสม

เพียงแต่ช่วงนี้เธอมักจะเพลียบ่อยๆ ตาหนูที่เธอหย่านมแล้วก็หันมากินนมวัวแทน…
แม้จะนึกสงสารและเห็นใจ แต่ลูกก็โตพอแล้วแถมยังรู้เดียงสายิ่งนัก…

วาลาดายิ้มบางก่อนจะรู้สึกคลื่นเหียนจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
อาเจียนอยู่นานราวกับว่าอาหารที่กินเข้าไปตอนมื้อเช้าได้ลงไปอยู่ในโถส้วมเรียบร้อยแล้ว…

และขณะที่นั่งก้มลงอาเจียนก็รู้สึกได้ถึงมือน้อยๆที่คอยลูบหลังให้เธอพร้อมกับถามเสียงใสว่า

“แม่ไม่ฉะบายอีกแล้ว…น้องทำแม่ ไม่ฉะบาย…” วาลาดาหันไปยิ้มให้ลูกน้อย
ที่คอยห่วงใยเธอไม่ยอมห่าง เห็นใบหน้านั้นแล้วก็ให้นึกไปถึง
ใบหน้าของพ่อของลูกขึ้นมาไม่ได้…วาลาดาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
แล้วดึงลูกเข้ามาสวมกอดพร้อมกับบอกว่า

“แม่ไม่เป็นไร…เดี๋ยวก็ดีขึ้น…นอนพักสักหน่อยก็หายแล้ว…
ตาหนูอย่าซนนะลูก…แม่ไล่ตามลูกไม่ไหว…”

วาลาดาบอกกับลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะวักน้ำล้างหน้าแล้วจูงลูก
ออกไปยังห้องนอน เอนกายลงนอนอย่างหมดแรง…

ร่างน้อยๆของลูกก็พยายามปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ข้างๆแม่
ลูบใบหน้าของแม่ก่อนจะก้มลงหอมแก้ม…แล้วซบหน้าลงกับต้นแขนของวาลาดา…

“ฟาจะอยู่เป็นเพื่อน…ไม่ซน ไม่เที่ยว…” วาลาดายกมืออีกข้างลูบผม
ลูกน้อยแล้วฝังจมูกลงบนหัวทุยๆนั่น

“ทำได้แน่หรือ…” หัวน้อยๆพลันผงกขึ้นทันใดพร้อมเสียงใสแจ๋วน่าฟัง

“ได้…ฟาทำได้…”

“งั้นช่วยรินน้ำใส่แก้วเอามาให้แม่หน่อยสิลูก…” ว่าพลางขอให้ลูกช่วยเสริฟน้ำให้
ซึ่งเจ้าลูกชายก็ทำให้เป็นประจำอย่างไม่เกี่ยงงอน

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ร่างน้อยปีนลงจากเตียง เดินไปหยิบแก้วน้ำวางไว้บนพื้นห้อง
ก่อนจะประคองเหยือกน้ำเอาไว้อย่างเต็มกำลังที่มี
นั่งคุกเข่าทั้งสองข้างกับพื้นแล้วบรรจงเทน้ำลงไปในแก้วอย่างระวัง
ไม่ให้น้ำกระฉอกหรือหกลงบนพื้น เพราะถ้าหกเขาจะต้องรับผิดชอบ
ด้วยการหาผ้ามาเช็ดให้แห้ง…

พอเสร็จแล้วก็นำเหยือกน้ำไปวางไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหยิบแก้วน้ำบนพื้น
ประคองมาอย่างดี ระวังไม่ให้หลุดมือหรือน้ำในแก้วกระฉอกออกมา
แล้วมาหยุดข้างๆแม่ ยื่นแก้วน้ำให้ วาลาดาที่เฝ้ามองดูลูกอยู่ตลอด
ยันกายลุกขึ้นมารับแก้วน้ำ แล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

มือน้อยๆแบมือมาขอรับแก้วน้ำแล้วนำไปวางไว้ข้างๆเหยือกน้ำ
หยิบพัดที่วางอยู่ไม่ไกลติดมือมาด้วย…

พอปืนกลับมาบนเตียงอีกครั้ง จึงนั่งพัดวีให้แม่อย่างเอาใจ…

“เรามีกานฉองโคน…” เสียงใสพูดเหมือนที่เธอมักพูดด้วยเช่นนี้กับลูกเสมอ
พร้อมกับยกสองนิ้วชูขึ้นประกอบ แล้วส่ายหน้าขณะบอกว่า

“ทิ้งกานม่าย ไม่ด้าย…” วาลาดายิ้มกว้าง ยกมือข้างซ้ายประคองแก้ม
ของลูกน้อยขณะบอกว่า

“ต่อไปเราจะมีน้องเพิ่มเข้ามาอีกเป็นสามคน…รวมลุงหมานด้วยก็สี่คน
คราวนี้พี่ฟาก็จะมีน้องมาเล่นเป็นเพื่อนรู้มั้ย…”

“พี่ฟาจะ จะมีน้อง…มาเล่นด้วย”

เจ้าตัวน้อยแทนตัวเองว่า ‘พี่ฟา’ ทันทีด้วยรอยยิ้มสดใส…

“แล้วป้อ…ป้อจะ กับมา มั้ยคับ…ฟา…ฟาคิดถึง…”
วาลาดาเลยรั้งลูกชายเข้ามาสวมกอด

อีกสองเดือนลูกน้อยก็จะมีอายุครบขวบครึ่งแล้ว
นับว่าพูดได้แค่นี้ก็เก่งสุดๆแล้วสำหรับเด็กน้อยตัวแค่นี้…สำเนียงฟังยาก
แต่เธอก็ฟังออก ติดอ่างไปบ้าง แต่ก็ยังคงน่าฟังและอยากจะฟังยิ่งกว่าเสียงของใครๆ…

“แม่ก็ไม่แน่ใจ…พ่ออาจจะติดงานนานหน่อย…แต่พองานเสร็จก็คงกลับมาหาพวกเรา…”

บอกไปอย่างนั้น ให้ลูกไม่ต้องเสียใจจนเกินไป…
เพราะลึกลงไป เธอก็ไม่อยากยอมรับว่าพ่อของลูกได้จากไปนิรันดร์
และคงไม่ย้อนกลับมาหาเธอและลูกอีก…

ไม่มีอ้อมกอดของเขาอีกแล้วสำหรับเธอสำหรับลูก…

และสภาพเธอในตอนนี้ก็ยากเกินจะกลับไปต่อกรกับนาดีมหรือใครๆได้…

“ถ้าสมติว่าพ่อติดงานนานจนไม่ยอมกลับมา ตาหนูของแม่จะเสียใจมากมั้ยลูก…”

ลูกน้อยพยักหน้าทั้งๆที่ยังซุกหน้ากับอกของเธออยู่ เธอรู้ว่าอีกไม่นานลูกจะต้อง
น้ำตาไหลอาบสองแก้มอีกเป็นแน่...ถ้าลองพูดถึงพ่อขึ้นมาแบบนี้


ย่อมแสดงให้เห็นแล้วว่า กำลังคิดถึงจนทนไม่ไหว เลยต้องมาระบาย
ด้วยการถามไถ่เอากับเธอเช่นนี้

“ป้อต้องกับมา…”

“แม่ก็อยากให้กลับมาจ่ะ…”

คงมีผู้หญิงอีกมากมายในโลกนี้ที่ประสบชะตากรรมเช่นเธอ
และเธอไม่ควรโอดครวญ…มันไม่สมควรเลยท่ีเธอจะพร่ำบ่นให้ลูกน้อย
หรือใครๆได้ยินว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนกับทุกวันที่กำลังคืบคลานผ่านพ้นไป…

และโดยไม่รู้ตัววาลาดากับลูกน้อยก็หลับไปด้วยกันในอ้อมกอดของกันและกัน…
มือข้างนึงโอบกอดลูกชายเอาไว้ ส่วนอีกข้างวางไว้ตรงหน้าท้องอย่างหวงแหน

แสงแฟลชกะพริบเหนือสองร่างท่ีนอนอยู่ก่อนจะวูบหายไป
ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของข้าวโพดหวานต้มแล้วจุ่มน้ำเกลือซึ่งวางอยู่ในถาดสี่ฝัก





...........โปรดติดตามตอนต่อไป...............

ก๊อตไม่ได้ไร้น้ำยาอย่างนาดีมว่าสักนิดเดียว...ฮ่าาาาาา




ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามค่ะ
ขอบคุณทุกไลค์ที่จิ้มให้กัน
ขอบคุณกำลังใจที่เข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยนกันจ๊ะ
และขอบคุณนักอ่านเงา...^O^





......ตอบเม้นท์จ๊ะ........

1.คุณจ๊ะจ๋า...ต้องรอดูรอลุ้นกันต่อไปค่ะว่าจะมาแนวๆนั้นหรือเปล่า อิอิอิ
เพราะเป้าหมายของมารไม่ได้มีแค่นั้น

2.คุณคิมหันตุ์...เผยแล้วค่ะในบางส่วน จะเรียกว่าคลี่ปมหรือกระชากปมดี
ก็ไม่รู้อ่ะซี...อิอิ ส่วนผู้รอดชีวิตนี่...คือไม่ได้ตายในกองเพลิงน่ะค่ะ
ก็คือ นาดีม...มันคือการจัดฉาก...จะสมบูรณ์แบบไร้ที่ติหรือไม่
ต้องมาดูกันค่ะ

3.คุณร้อยวจี...โยตั้งใจจะปิดเรื่องนี้ภายในเดือนนี้ให้ได้ แต่ความเป็นไปน้อยมาก
เพราะจัดสรรเวลาได้ลำบากน่าดู แต่ก็จะพยายามค่ะ เนื่องจากเดือนหน้างานเข้า
เกรงว่าถ้าปิดให้จบไม่ทันในเดือนนี้ อาจยืดเยื้อออกไปนานให้นักอ่านค้างกัน...
และที่สำคัญ...กลัวอารมณ์ตัวเองจะค้างนี่แหล่ะ...อิอิอิ
ดังนั้น จะพยายามไม่ให้นักคนอ่านและคนเขียนค้าง...อ่าาาาา


4.คุณRdoubleC...ร้องจริงไรจริงแน่นา มิใช่ว่ากำลังโสน้าหน้านายก๊อตอยู่ อิอิ
ส่วนรางวัลทีี่เดาถูกก็คือไก่ย่างถูกเผาที่พลัดหลงมา ดีมั้ยคะ...เหอๆ

หมายถึงน้าเล็กของรินทร์รึเปล่าคะ เพราะว่ารินทร์เขาไม่มีอาเลย...
คนที่หล่อๆพอๆกับก๊อตใช่หรือไม่...อิอิอิ

ความโลภกับความอยากมันทำให้คนหน้ามืดตามัวมานักต่อนักแล้วค่ะ
บางคนเก่งแสนเก่งก็มาตายเอาน้ำตื้นๆ เพราะกิเลสที่ว่านี้แหล่ะ

ส่วนเรื่องผอ.กับเด็กนักเรียนม.6 นั้น โยว่ามันเป็นเรื่องของอารมณ์
พอใช้อารมณ์อยู่เหนือสติ มันก็พลาด เพราะไม่ได้มานั่งใช้สติใคร่ครวญ
แบบว่าอารมณ์พาไป พอสติกลับมาอยู่กับตัว จึงได้รู้ว่า เรือหาย...ฮ่าาาา

เรื่องความยาว...ไม่ต้องเกรงใจค่ะ...การได้แลกเปลี่ยนความเห็นกันและกัน
เป็นสิ่งที่โยชอบ...ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจดีๆ
นอกจากจะเป็นมนุษย์ค้างคาวที่ออกหากินตอนกลางคืนแล้ว
ก็ยังเป็นหมีแพนด้าด้วยน้าาาาา...อ่าาาาาา


แต่คืนนี้หนังตาชักหย่อนคล้อย น่าจะได้เวลาเข้านอนเร็วกว่าคืนอื่นๆ...^o^



5.คุณcoonX3...รอดไม่รอดต้องรอดูต่อไปค่ะ...เรื่องนี้มีพลิกไปพลิกมา
ให้นักอ่านได้เวียนหัวกันเล่นๆจ๊ะ...อิอิอิ
ก๊อตน่ะมีแผนจริงค่ะ แต่แผนจะสำเร็จลุล่วงรึเปล่านั้นก็...อีกเรื่องนึง
ส่วนมารมีแผนชัวร์ค่ะ...แต่จะสะดุดชายกระโปรงตัวเองล้มมั้ย...ต้องมาดูกันค่ะ...

6.คุณkonhin...โดนกระแทกไปทั้งๆที่ปากโดนปิดสนิท
จะด่าสักคำยังทำไม่ได้แบบนั้น...มันน่าอึดอัดแทนสุดๆไปเลย...ฮ่าาาา
อีกไม่นานน่าจะมีคนโดนจัดหนัก...อิอิอิ เห็นเงารางๆแล้ว...เหอๆ

7.คุณPat...ปูมหลังของนาดีมจะค่อยๆเผยออกมาค่ะ
จะได้เป็นการเผยให้เห็นถึงพื้นนิสัยของมารกัน...ว่าทำไมถึงได้ออกมาในสภาพนี้ได้
สายเลือดส่วนหนึ่ง การเลี้ยงดูส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งคือ ความรักความอบอุ่น
วัวเริ่มพันหลักโดยไม่รู้ตัวแล้วค่ะ...ส่วนลุงหมานเดาทางมารได้ยังไง
ต้องมาดูกันต่อค่ะ...ลุงแกไม่ธรรมดาเลยค่ะ

ซึ่งงานนี้ นาดีมไม่ได้เสแสร้งเก่งจนถึงขนาดที่ว่าไม่มีใครจับได้เลยนะคะ
อย่างน้อยก็มีคนๆนึงที่ตาแหลมมาแต่เด็ก...คนที่ประกาศตัวว่าไม่ชอบกินปลาช่อน
ในงานแต่งก๊อตกับนาดีมนั่นแหล่ะค่ะ...เขาพูดเป็นนัยๆมาตลอด...อิอิ


8.คุณPampam...มาเสริฟให้ต่อแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่มีน้ำซุปน้าาา...อ่าาา
ส่วนแม่ก๊อตคงได้รู้เช่นเห็นชาติลูกสะใภ้คนโปรดเสียที...
ลองคิดดูเล่นๆนะคะว่า ใครมันช่างหาเรื่องคิดแผนอะไรทำนองนี้ออกมาได้
โยถึงเกริ่นเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่า ทัพหน้าของวาลาดานั้นช่างเกรียงไกรยิ่งนัก
แต่ทำเอาวากินน้ำตาต่างน้ำซุปไปแล้ว...

9.คุณตุ๊งแช่...จอมโจรปล้นใจใช่มั้ยคะ...อิอิอิ
งานนี้จะมีการรู้เห็นเป็นโจรกันกี่คนต้องมาดูกันต่อค่ะ...ฮ่าาาา

ไม่ค่อยแน่ใจซะแล้วว่าชีจะไปชิงรักหักสวาทกับอานิต้าต่ออ่ะ...
ในเมื่อยังไงๆ เด็กในท้องก็ไม่น่าจะใช่ลูกเงาะอยู่แล้ว
เพราะเงาะบอกก๊อตตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่า ไม่กินปลาช่อน
แต่ชอบกินปลาหมอ...อิอิอิ ปัจจุบัน ก็ไม่รู้ว่าจับหนูไปถึงไหนแล้ว...
ระหว่างปลาช่อนท้องป่องกับหนูจอมซน เงาะคงฉลาดเลือกไม่น่าหลวมตัวได้ อิอิ

ส่วนเรื่องไฟ...มันเป็นธาตุที่ทรงพลังที่สุดที่พอจะเรียกมาได้แล้วค่ะ
จะเรียกลมมาจนพัดบ้านให้บินไปทั้งหลังได้ก็แสนจะยากเย็น
ยิ่งเรียกน้ำมา เดี๋ยวท่วมกรุงเทพอีก...สงสารคนกรุงเทพอ่ะ...
หมาแมวลอยคอในน้ำ ช่างน่าอนาถใจแท้...เศร้าไป...มาม่าเกิน...
ส่วนจะให้เกิดเหตุแผ่นดินไหว ก็ดันไม่มียักษ์ที่ทรงพลังในการกระทืบแผ่นดิน
ให้สะเทือนเลื่อนลั่นได้ในเรื่องนี้กันสักตน มีแต่หัวพญามารพ่นไฟทั้งนั้น...
เลยได้ไฟมาโหมนี่เอง...ช่างเป็นอะไรที่เบสิกมากๆละ คิดอะไรไม่ออก
ก็เล่นกับธาตุไฟมันนี่แหล่ะ...ฮ่าาาา

เรื่องบ้านสองแม่ลูกทีี่ถูกเผานั้น ไม่ช้าไม่นานจะออกตัวแล้วค่ะ
ก็ไม่รู้ว่าวารินทร์กับพี่นุเก็บข้อมูลกันไปถึงไหนแล้ว สองคนนั่นชักช้า
ไม่ทันใจเลยค่ะ...ต้องรอให้งานเข้าก่อนหรือไม่ก็ไฟลนก้นอะไรทำนองนั้นมั้งคะเนี่ย
เหอๆ


10.คุณแว่นใส...นั่นน่ะสิคะ...น้าของวารินทร์หรือมีใครอื่นอีกหรือเปล่า
ที่มีเอี่ยวในเรื่องนี้...ตัวละครมีไม่น้อย ลองเดาๆดูนะคะว่าความน่าจะเป็น
จะไปลงที่ตัวละครตัวใดได้บ้าง...เฮะๆ

11.คุณเดิมเดิม...ได้ออกมาจากเงาแล้วสดชื่นว่ามั้ยคะ...อิอิอิ
ออกมาบ่อยๆซี...เต่าจะได้ไม่เหงา มีคนอ่านมาคุยเพิ่ม...เฮะๆ

จริงๆแล้วเงาะของเต่าก็ทรงเสน่ห์ไม่เบาเลยนะฮ้า...
มีเสน่ห์มาตั้งแต่ตอนเด็กๆที่ยังตัวดำเมี่ยมเหมือนตอไม้โดนเผา แล้วหัวก็หยิก
พอลองๆคิดดูอีกที...หา...นาดีมชอบลูกเงาะได้ยังไงหว่า...เงาะมีดีอะไร...
ต้องมาดูกันค่ะว่า...ทำไมต้องเงาะ...


12.คุณOhLaLa...ตอนนี้ที่รู้ๆมีสองหัว แม่ลูก...ต้องรอดูว่าหัวต่อไป
เป็นหัวของใครค่ะ...เพราะมารเขาผนึกกำลังกันมาอย่างดีตั้งแต่ต้นเลย
แสดงให้เห็นว่าปรองดองกันดีในระดับนึงทีเดียว...
ส่วนที่ก๊อตพูดเป็นนัยๆนั้น ก๊อตย่อมต้องรู้บางอย่างค่ะ...
พระเอกเต่าก็เรียนสุขศึกษามานา...แถมผ่านการมีลูกมีเมียมาแล้ว
ไม่ได้ซิงๆรู้แต่ในแง่ทฤษฎีอย่างเงาะที่ยังทำตัวเหมือนฤาษีอยู่...ฮ่าาาาาา
นาดีมที่ก็ไม่ได้ซิงๆแล้วเลยมีระแวงก๊อต รีบชิงกำจัดโดยเร็ว...
และไอ้เร็วๆรีบๆนี่แหล่ะ...จะสร้างปัญหาให้ชีในอีกไม่นาน...


13.คุณsunflower...หายไปนานเลยทีเดียวกว่าจะออกมาทักทายเต่า...อิอิอิ
เรื่องเงาะโรงเรียนกับนาดีมยังไม่จบเพียงเท่านี้ค่ะ...ยังมีอีก...และมีอีก...ฮ่าา


14.คุณpretty...ที่ชอบเพราะได้โสน้าหน้าแม่ก๊อตกับซุลตาน่าแบบนี้
แสดงว่าแค้นสองคนนี้มาก...ฮ่าาาาาา
ที่จัดไปถือว่่ายังไม่หนักค่ะ...รออีกนิด...คราวนี้แบ่งไว้ไปจัดหนักคนอื่นบ้าง
เราต้องหาค่าเฉลี่ยค่ะ...ใครซวยก็โดนมากหน่อย ซึ่งสรุปยอดแล้ว
พระ-นาง น่าจะซวยที่สุดแล้ว...อิอิอิ




...ขอให้สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้านะคะ.....


"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 3120

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery