'วาลาดา' ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีลูกแล้ว
ที่สำคัญ สามีของเธอคือเพื่อนในวัยเยาว์ที่ห่างเหินกันไป
หลายปีแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็เกลียดเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาคือสามีของเพื่อนรักของเธอ


คำว่า "แย่งสามีเพื่อน"
กู่ก้องอยู่ในหัวและทำให้หัวใจของหญิงสาวแหลกสลาย...

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับเขาตอนไหนจนมีลูก
กับเขาได้...แต่ลูกที่มีหน้าตาผสมผสานระหว่างเธอกับเขา
อย่างลงตัวทำให้เธอดื้นไม่หลุดกับหลักฐานการกระทำ
ของตัวเอง...

ความจริงดังกล่าว...ส่งให้ดาวดวงใหม่ที่ควรจรัสแสงแรงกล้า
อยู่บนฟากฟ้ากลับถูกกระชากลงมาให้แปดเปื้อนกลิ่นคาวคละคลุ้ง
ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังเงาดำนั้น
หญิงสาวก็สุดจะคาดเดาได้...

หญิงสาวที่ควรมีความสุขไปบนหนทางอันดีงาม เส้นทางของดาว
กลับถูกดึงรั้งเข้ามาสู่เส้นทางของมาร...เมื่อถูกความมืดมน
ดุจเมฆดำเข้าครอบงำฝังจิตใจ...เปลี่ยนผู้หญิงที่เคยแสนดี
กลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจ...นั่นคือเธอที่กำลังถูกใครๆ
กล่าวขานอย่างไม่มีจบสิ้น...


ทางเดียวที่จะรอดพ้นไปได้ นั่นก็คือ เธอต้องต่อสู้กับมันให้ชนะ ต่อสู้กับเงามารที่คอยตามรังควานชีวิตเธอทั้งชีวิตให้ย่อยยับ

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า...เงามารที่เธอเห็นนั้นมีใครซ่อนอยู่
หลังเงานั่น...รอ...รอวัน...เพื่ออะไรบางอย่าง...

รอคอยและเฝ้าดูอยู่ข้างหลังอย่างอดทน...
ชักใยซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างพิถึพิถัน...และล้ำลึก...
วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รอบคอบและรัดกุม

ช่างเป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน รอให้เธอมีความสุขที่สุด
ประสบความสำเร็จที่สุด พอได้จังหวะเหมาะจึงเข้าโจมตี...
จนวาลาดาคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอดทนรอคอยเพื่อจองเวรเธอ
ได้นานถึงเพียงนี้...ช่างเป็นการทุ่มเทที่น่ากลัวเหลือเกิน...

เธอรู้...รู้ว่าสิ่งที่สำคัญ...คือเธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
หลังจากโดนโจมตีจนย่อยยับอับปางนี้ต่อไปอย่างไร...
นั่นคือ...สิ่งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่...

และอีกอย่างที่เธอจะต้องทำคือ...หาคนที่ซ่อนอยู่หลังเงานั้น
ให้เจอ! และถามให้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร


และ...

หวังเพียงว่า...เธอจะไม่ถูกมันครอบงำได้อีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...เธอจะได้พบกับแสงสว่างในชีวิตอีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...ผู้ที่เธอได้ทำร้ายเอาไว้โดยไม่รู้ตัวจะให้อภัย
หวังเพียงว่า...เขาจะเข้าใจ เชื่อใจ อภัย และรักเธอ
หวังเพียงว่า...ยอดดวงใจซึ่งคือลูกน้อยจะปลอดภัย ไร้มลทิน






...ขอเพียงได้อยู่ดูแลคุ้มภายคุ้มใจคนที่รักตลอดไป...


...ขอเพียงคนที่เธอรักปลอดภัย เข้าใจ ให้อภัย
และรักเธอเท่านั้น....

วาลาดารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งในช่วงใกล้เที่ยง ซึ่งพอดีกับที่ได้เห็นลูกน้อย
ลุกขึ้นนั่งหน้าบูดระคนงัวเงียมองซ้ายมองขวา ก่อนจะตาผึ่งเมื่อหันไปเห็นข้าวโพด
ที่วางอยู่ในถาด เจ้าตัวน้อยยิ้มแป้นก่อนจะรีบปีนลงไปหาของกินทันที

“ล้างมือก่อนจ๊ะ…” วาลาดาบอกลูกเสียงนุ่ม มือที่กำลังจะหยิบข้าวโพดชะงักลง
แล้วหันมายิ้มแหยๆให้มารดาก่อนจะเดินไปล้างมืออย่างว่าง่าย

กลับมาอีกครั้ง ผู้เป็นมารดาก็ลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าที่ลูกกองเอาไว้
ใส่ตะกร้าผ้าซัก…

“กินด้วยกัน…” เจ้าตัวเล็กชวนแม่พร้อมกับตบมือลงบนพื้นห้องข้างๆที่ตัวเองนั่ง
วาลาดามองข้าวโพดของโปรดทั้งตัวเองและลูก…

เมื่อก่อนเธอชอบกินก็จริง แต่ไม่ได้กินบ่อยๆ แต่นับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่
ก็ได้กินทุกวันจนติดใจในความหอมหวานของมัน จึงเดินไปล้างมือให้สะอาด
ล้างหน้าให้สดชื่น แล้วมานั่งลงข้างๆลูกน้อย กินข้าวโพดด้วยกัน…

เสร็จจากกินข้าวโพดแล้วก็นำผ้าไปแช่เอาไว้ในกะละมัง ต่อจากนั้นก็เริ่มเข้าครัว
ทำอาหารเที่ยง…และเพราะแพ้ท้อง จึงทำได้เฉพาะเมนูท่ีไม่แสลง
จึงได้แกงส้มปลาหมอ ซึ่งชาวบ้านในละแวกนี้จับได้จากในบึงที่น้ำเริ่มแห้งขอด
ได้มาเยอะเลยนำมาแบ่งกันกิน…ก่อนจะเจียวไข่ให้ลูกน้อยกับผัดผักหวาน
ที่ลูกชายเริ่มติดใจรสชาติของมันแล้ว…

“หอมเชียว…คุณวา…” ลุงหมานชะโงกหน้าเข้ามาทางหน้าต่างของห้องครัวเล็กที่เปิดโล่ง
ทำจมูกฟุตฟิต วาลาดาจึงหันไปยิ้มให้แกพร้อมเอ่ยชวน

“กินข้าวด้วยกันนะคะ…”

“เที่ยงนี้คงไม่ได้แล้วครับ…พวกคนงานเขามาชวนตัดหน้าไปซะแล้ว
จะปฏิเสธก็เกรงใจ…ต้องไปร่วมด้วยเสียหน่อย…” วาลาดาพอจะเข้้าใจ
เพราะลุงหมานมักจะเลี่ยงที่จะพบปะผู้คน นานๆครั้งถึงจะรับคำเชิญ
ของคนงานในหมู่บ้านแห่งนี้

ซึ่งส่วนที่เธอกับลูกและลุงหมานอยู่นั้นค่อนข้างจะห่างไกลจากผู้คน…
เพราะอยู่บนลูกเนินสูงทีเดียว…

“คุณวาอยากได้อะไรมั้ย ลุงกะว่ากินข้าวเสร็จจะแวะเข้าไปในตัวเมืองเสียหน่อย…”

วาลาดายิ้มแหยก่อนจะปิดแก๊สแล้วตักผัดผักหวานใส่จานวางไว้บนโต๊ะ
ที่ลูกน้อยนั่งรออยู่

“จริงๆวาอยากได้อยู่เหมือนกันค่ะ แต่เป็นของส่วนตัวของผู้หญิงๆ เกรงใจลุงค่ะ…”

สีหน้าท่าทางอายๆนั้นทำให้ชายกลางคนคลี่ยิ้ม

“งั้นจดใส่กระดาษมาก็ได้ เดี๋ยวลุงจะไปฝากพวกคนงานผู้หญิงให้ช่วยซื้อหาให้…”

วาลาดาแย้มยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษ จดรายการพร้อมหยิบเงินส่งให้ลุงหมาน


“ขอบคุณนะคะลุง…”

“เรื่องแค่นี้เอง…”

“หลายๆเรื่องเลยค่ะ…โดยเฉพาะข้าวโพดหวานของลุงหมาน
ที่เอามาให้เราสองแม่ลูกกินทุกเช้าเย็นนั่นด้วย…ถูกใจมากเลยค่ะ
ตอนนี้ตาหนูติดใจจนเห็นเป็นไม่ได้ ต้องวิ่งเข้าหาทันที…กะจะขอบคุณลุงหมาน
ตั้งหลายครั้งแล้ว แต่พอเจอหน้าก็ลืมทุกที”

สีหน้าชายกลางคนถึงกับนิ่งไปนิดก่อนจะกระตุกคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ

“เอ่อ…ข้าวโพดหรือครับ…”

“ค่ะ…ก็…ตอนเช้าๆก็จะเป็นข้าวโพดหวานต้ม…ส่วนเย็นๆก็เป็นข้าวโพดเผา
ราดน้ำผึ้งมาให้เสียดิบดีเลย…ห้อมหอม…กินกับตาหนูเพลินหมดไม่รู้ตัว…”

วาลาดาชมไปยิ้มไป

“นี่อย่าบอกนะคะว่าทำให้เรากินบ่อยจนลืมไปแล้ว…”
วาลาดาเย้าแหย่ชายกลางคนที่ดูจะแกล้งตีหน้าตาย

“ไม่ต้องมาทำเซอร์ไพร้ให้ประหลาดใจเลยนะลุงหมาน…ที่นี่มีเรากันอยู่แค่นี้…
ถ้าไม่ใช่ลุงแล้วจะเป็นใคร…สารภาพมาซะดีๆเลย…”

ชายกลางคนผู้ที่อาศัยอยู่กระท่อมข้างๆคลี่ยิ้มออกมา

“ถ้าคุณวากับคุณฟาชอบก็ดีครับ…เพราะเห็นจะได้กินทุกวัน…
ที่นี่น่ะมันดินแดนข้าวโพดอยู่แล้ว…งั้นลุงไปละ…เดี๋ยวแดดจะร้อนกว่านี้”

พูดจบก็เดินหัวเราะน้อยๆให้ได้ยิน วาลาดาไม่เข้าใจว่าเหตุใดลุงหมานถึงได้ดู
อารมณ์ดีผิดแผกกว่าทุกวัน กะอีแค่เธอแกล้งเย้าแหย่แค่นี้ ไม่น่าจะ
หัวเราะอย่างนั้นได้ เพราะปกติแกออกจะตีหน้าขรึมเสียมากกว่า…

แต่ช่างเถอะ…ยังมีผ้าต้องซักอีกนี่นา…คิดได้ดังนั้นจึงหันไปทางลูกน้อย
ที่ไม่รู้ว่าไปหาอาวุธยุทโธปกรณ์สำหรับกินข้าวมาไว้ในมือเสียต้ังแต่ตอนไหน
ราวกับเตรียมพร้อมจะสู้ศึกบนโต๊ะอาหารแล้ว...

สงสัยคงหิวจัด ขนาดกินข้าวโพดไปไม่กี่นาทีนะนั่น

“มามะ…มานั่งตรงนี้…” วาลาดากวักมือเรียกลูกให้เดินมานั่งที่โต๊ะเตี้ย
ก่อนจะหาหมอนรองมาวางไว้ให้ลูกนั่ง จัดแจงตักข้าวสวยใส่จาน
พร้อมด้วยผักหวานและไข่เจียวให้ลูกน้อยเสร็จสรรพ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
รินน้ำใส่แก้ววางไว้ให้ลูก…

“ดื่มน้ำล้างท้องก่อนนะครับ…” ว่าพลางยกแก้วน้ำป้อนน้ำให้ลูก
ต่อจากนั้นก็ให้ลูกได้หัดตักข้าวกินเอง…

“อร่อยมั้ย…” วาลาดาถามลูกน้อยที่กินได้กินดี กินจุเหลือเกิน
พร้อมกับหยิบเม็ดข้าวที่ติดแก้มลูกแล้วเอาเข้าปากตัวเองด้วยรอยยิ้มสุขใจ
เห็นลูกกินได้แล้วให้รู้สึกสบายใจ

“อาหย่อยคับ…”

“ถ้าอร่อยก็ต้องกินผักให้หมดนะครับ…ตาจะได้สวยๆ…รู้มั้ยว่ากินผักแล้วตาสวย…”

“ฉวยเหมือนแม่…” เสียงน้อยๆเอ่ยขึ้นเมื่อกลืนข้าวลงท้องไปหมาดๆ

“ปากหวานเหมือนใครน้า…”

ไม่อยากจะคิดว่าเหมือนใครเลย…เพราะไม่ใช่แค่ปากที่หวานเหมือนกัน
แต่จมูกแหลมๆที่เหมือนจะทิ่มตำหัวใจคนเป็นแม่เป็นประจำยามได้มอง
ก็เหมือนอย่างกับไปเอาของเขามาอย่างไรอย่างนั้น

รายนั้นเวลาปากหวานก็แสนจะหวาน แต่เวลาปากร้ายก็แสนจะร้ายกาจ…
เจาะหัวใจเธอได้ทะลุเป็นรอยเลยทีเดียว…

เสร็จเรื่องอาหารกลางวันของลูก วาลาดาเลยกลับไปนั่งซักผ้าที่แช่เอาไว้
ลูกน้อยก็เดินมานั่งข้างๆ ทำอะไรไม่ได้ก็คอยแต่จะชวนคุยถามนั่นถามนี่
ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็ฟังเพลินไม่น้อย…บรรยากาศไม่เหงียบเหงาจนเกินไป…

พอได้เวลาเอาผ้าไปตาก เจ้าตัวเล็กก็เดินตามต้อยๆ คอยช่วยหยิบเสื้อ
ส่งให้คนเป็นแม่นำไปตากไว้บนราวผ้า…วาลาดาเห็นว่าแดดกำลังร้อนจัด
เลยเดินไปหยิบหมวกมาสวมให้ลูก เพราะจะห้ามไม่ให้มาช่วยเห็นจะห้ามยาก
เพราะเคยห้ามมาไม่รู้เท่าไหร่แล้วแต่ก็ไม่เคยได้ผล

เวลาดื้อก็ดื้อเหลือเกิน…แต่เวลาเชื่อฟังก็แสนจะน่ารักน่าเอ็นดู…

“เสร็จแล้ว…เราไปนั่งกันใต้ต้นกัลปพฤกษ์กันเถอะ…”

ว่าแล้วก็นำตะกร้าผ้าไปเก็บ…แล้วหยิบเสื่่อกับขนมขบเคี้ยวและน้ำหวานหอบติดมือมาด้วย
เจ้าตัวเล็กที่รู้งานคว้าหมอนมากอดไว้สองใบติดมือเดินตามหลังแม่ต้อยๆๆ…
และไม่ลืมพัดที่หลังๆมานี้ดูเจ้าตัวจะนำติดตัวประจำ

สองร่างมานั่งอยู่ใต้ร่มของต้นกัลปพฤกษ์ซึ่งเป็นไม้ขนาดเล็กที่มีดอกดกมาก
ออกเป็นช่อตั้งขึ้นตามกิ่งหรือซอกใบ ออกดอกสะพรั่งทั่วทุกกิ่งก้าน แลดูสวยงามไปทั้งต้น
มีกลิ่นหอมอ่อน ตัวดอกเมื่อยามแรกบานเป็นสีชมพูอ่อนสดใสแล้วค่อยๆ
เปลี่ยนเป็นสีขาวไปเรื่อยๆจนใกล้ร่วงโรย ซึ่งบนเนินแห่งนี้มีต้นกัลปพฤกษ์แปดต้น
ปลูกไว้ใกล้ๆกันกลายเป็นดงไม้ขนาดใหญ่ใกล้ๆบ้านหลังน้อยนี้เอง…

ทำให้วาลาดากับลูกออกมานั่งใต้ต้นรับลมในช่วงบ่ายเช่นนี้แทบทุกวัน
เพราะภายในบ้านจะค่อนข้างอุดอู้เกินไป...ข้างนอกจึงดูปลอดโปร่งกว่า
อากาศถ่ายเทได้มากกว่า...และแม้ไม่มีใบให้ร่มเงา ทว่าตัวดอกที่หนาแน่น
ไปทั่วทุกกิ่งก้านและมีต้นที่ปลูกใกล้ๆกันหลายๆต้น กิ่งจากต้นโน้นมาพาดกิ่งของต้นนี้
เชื่อมโยงกันอย่างสวยงามจึงก่อให้เกิดเป็นร่มเงาสีชมพูแทนสีเขียวของใบไม้…

ทำให้นึกไปถึงต้นซากุระในแดนปลาดิบอย่างประเทศญี่ปุ่นขึ้นมา…
หากมองให้ลึกลงไป…เธอว่าดอกกัลปพฤกษ์เวลาอยู่รวมกันเป็นช่อตั้งขึ้นตามกิ่ง
และซอกใบของต้นแล้วอย่างนี้ดูจะสวยกว่าซากุระท่ี่ญีปุ่นไม่น้อยเลย…
เลยจินตนาการไปถึงภาพดงกัลปพฤกษ์หลายสิบต้นขึ้นมาไม่ได้

…มันจะสวยแค่ไหนหนอ…

เมื่อก่อนเธอเคยสับสนระหว่างกัลปพฤกษ์กับชัยพฤกษ์
หากตั้งแต่ได้มาสัมผัสกับกัลปพฤกษ์อย่างใกล้ชิดเช่นนี้
จึงทำให้เห็นซึ่งความแตกต่างมากมายระหว่างพันธุ์ไม้ทั้งสองชนิดนี้…

และเชื่อแน่ว่าคนทั่วไปอีกมากมายที่ไม่รู้จักกัลปพฤกษ์ จึงไม่อาจแยกออกได้…
ใครว่าอย่างไรก็ว่าตามกันไป

ซึ่งถ้ามองแบบผิวเผินหรือมองแบบผาดๆ พันธุ์ไม้ทั้งสองก็ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกัน
มากมายนัก แต่ถ้ามองอย่างพิจารณาให้ถี่ถ้วนถึงรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ
ก็จะเห็นว่ามีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เพราะลักษณะใบก็ไม่เหมือนกัน กัลปพฤกษ์จะมีใบค่อนข้างมนกลมและมีขนนุ่ม
ส่วนใบของชัยพฤกษ์นั้นจะสอบกว่าและไม่มีขน

และหากพิจารณากันที่ตัวดอก ถ้าดูผิวเผินก็เหมือนๆกัน เพราะมีสีชมพู
แต่จริงๆแล้ว กัลปพฤกษ์จะมีดอกขาวถึงชมพู จะไม่เปลี่ยนสี
จนกว่าจะใกล้โรยจึงจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ในขณะที่ดอกของชัยพฤกษ์น้ันจะสีขาว
แล้วเปลี่ยนเป็นสีชมพูและเข้มขึ้นเรื่อยๆก่อนจะขาวเมื่อใกล้โรย

ที่สำคัญลักษณะของการออกดอกก็ไม่เหมือนกัน เพราะกัลปพฤกษ์
จะออกดอกตามกิ่งใหญ่และกิ่งแขนงของลำต้น รวมทั้งตามข้อของลำต้น
ส่วนชัยพฤกษ์นั้นจะแทงช่อดอกออกที่ปลาดยอดเป็นช่อเป็นพวงยาว

ซึ่งกัลปพฤกษ์จะผลัดใบหมดต้นแล้วค่อยออกดอกพราวสะพรั่งไปทั้งต้น
ในขณะที่ชัยพฤกษ์จะออกดอกขณะที่ยังมีใบอยู่…

ซึ่งนั่นคือความแตกต่างของพันธุ์ไม้ทั้งสองชนิดที่มีชื่อพ้องกัน
ซ้ำลักษณะโดยทั่วๆไปแล้วดูไม่ได้แตกต่างกันสักเท่าไหร่…

เหมือนคนเรา ที่แม้จะดูเผินๆแล้วคล้ายคลึงกัน แต่อย่างไรก็ไม่มีทางจะเหมือนกันได้
ในเมื่อไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกัน…

ขนาดสายพันธุ์เดียวกันแท้ๆ แต่ละต้นยังออกดอกได้ดกและสวยไม่เหมือนกันอีก…

จึงอดยอมรับไม่ได้ว่า ในละแวกนี้ที่เธอแอบสังเกตดู…
กัลปพฤกษ์แปดต้นนี้ดูจะสวยงามหยดย้อยและออกดอกดกสวยทุกต้น
สีชมพูหวานและเมื่อมันมารวมกันเช่นนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆก็กลายเป็นหอมแรง…

ขนาดลูกน้อยของเธอยังชอบมานอนใต้ต้นกัลปพฤกษ์นี้เลย…

คิดแล้วก็อดมองลูกน้อยที่เอาหมอนมาวางไว้บนตักเธอแล้วถือวิสาสะ
นอนลงไปบนหมอนที่อยู่บนตักเธอพร้อมกับยื่นพัดส่งให้
ไม่บอกก็รู้ว่าหมายจะให้เธอพัดวีให้…

ช่างใช้คนอื่นได้เหมือนใครก็ไม่รู้ซี…

เตรียมการมาพร้อม เครื่องมืออำนวยความสะดวกครบครัน…
แถมยังใช้คนเก่งซะด้วย เพราะสายตาที่ส่งมาให้นั้นมันทำให้คนโดนใช้
ปฏิเสธไม่ไหวเลยสักครั้ง ซ้ำก่อนหน้านี้ยังมีการสร้างผลงาน
ด้วยการช่วยเธอตากผ้าอีก...บุญคุณนี้ยิ่งใหญ่คับฟ้า จนวาลาดาผู้เป็นแม่ต้องจำยอม…
นั่งเอนหลังพิงต้นไม้พร้อมกับพัดวีให้ลูกน้อยด้วยรอยยิ้มบาง…
เล่านิทานง่ายๆที่เด็กอายุเท่านี้พอจะฟังเข้าใจจนกระทั่งลูกหลับไป…

หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนช่างเป็นคำนิยามที่ใช้ได้ผลกับลูกชายเธอเสมอ…

เมื่อเห็นว่าลูกหลับสนิทแล้ว จึงวางลูกไว้บนพื้นเสื่อ แล้วลุกเดินไปหาข้าว
มานั่งกินใกล้ๆลูกน้อย เพราะรู้สึกมือไม้สั่น สงสัยว่าพลังงานจากข้าวโพดสองฝัก
ที่กินไปจะใช้ไปจนหมดแล้ว เลยเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาเหมือนจะเป็นลมแบบนี้

แม้ไม่หิวก็ต้องฝืนกินเข้าไป ร่างกายเธอยังคงต้องการพลังงานจากสารอาหารเหล่านี้อยู่
หากกินได้ไม่กี่คำก็ต้องอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุงอีกจนได้…

วาลาดาได้แต่นั่งมองจานข้าวด้วยสายตาว่างเปล่า…หน้าซึด หมดเร่ียวหมดแรง
นอนลงบนหมอนข้างๆลูกน้อย อยากจะลุกไปหยิบยาดม หากก็ไร้เรี่ยงแรงจะลุกขึ้น
จะใช้ลูกก็สงสารเพราะเพิ่งหลับไป…เลยนอนสูดลมหายใจเข้าปอด

แล้วก็ต้องลุกผลุง ผลุนผลันออกไปนั่งโก่งคออาเจียนด้วยความรู้สึกคลื่นเหียนอีกครั้ง…
คราวนี้เสียงของเธอทำให้ลูกน้อยตื่น

“แม่…” เสียงนั้นเรียกเธอให้หันไปมอง…วาลาดายิ้มให้ลูก มองไปรอบๆตัวก็ไม่พบใคร
มีเพียงเธอกับลูก อดนึกไม่ได้ว่าถ้าเธอต้องอยู่กับลูกเพียงลำพังจริงๆโดยไม่มีลุงหมาน…
เธอจะอยู่ได้จริงๆน่ะหรือ…

ยามปกติคงไม่เท่าไหร่ หากยามที่เธอล้มป่วยไม่สบายขึ้นมา
แล้วลูกที่ยังเล็กอยู่จะทำอย่างไร…ลูกที่อยู่ในท้องอีกเล่า

แล้วจะสั่งให้ตัวเองร่างกายแข็งแรง ไม่ล้มป่วยเลยก็ไม่ได้อีก…

วาลาดาแทบอยากจะคลานไปยังเสื่อที่ลูกน้อยนั่งมองเธออยู่…หากก็ทำไม่ได้
เธอไม่มีแรงเหลือพอให้คลานด้วยซ้ำ…

วูบหนึ่งวาลาดาคิดถึงซุลก๊อตไนท์จับจิตจับใจ อยากให้เขามาอยู่ด้วยตรงนี้…

แม้เมื่อก่อนเธอจะเคยผ่านชีวิตหนักๆที่แดนปลาดิบมาเพียงลำพัง
เจ็บไข้ได้ป่วยเพียงลำพัง ต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆนาๆมาร่วมแปดปี…
แม้จะหนักหนาสาหัสมาแค่ไหน แต่เธอก็ผ่านมันมาได้…
เธอถึงได้ทะนงยิ่งนักว่าตัวเองเก่งพอจะก้าวเดินเพียงลำพังได้โดยไม่มีปัญหา
และไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครก็ได้…

หากวินาทีนี้เองที่เธอสำเหนียกได้แล้วว่า เธอในวันนี้ไม่สามารถทำได้ดั่งวันนั้นอีกแล้ว
ความอ่อนแอของสังขารที่เริ่มถดถอยลงเรื่อยๆตามกาลเวลา
และตามการใช้งานอย่างหนักที่ผ่านมาคือส่วนหนึ่ง…

แต่เหนือกว่านั้นคือ เธอไม่ได้ใช้ชีวิตเพียงลำพังอย่างแต่ก่อนตอนที่อยู่เมืองนอกเมืองนา
ที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็มีเพียงแค่เธอที่เดือดร้อน เจ็บคนเดียว เดือดร้อนคนเดียว

ซึ่งวันนี้ไม่ใช่แล้ว…เพราะเธอยังมีลูกที่ต้องดูแลและห่วงใยใส่ใจ…
มีลูกถึงสองชีวิตที่ต้องทะนุถนอม…

และเหมือนลูกจะรู้ว่าเธอไปหาไม่ได้ เลยวิ่งมาหาแทน ยกสองแขน
โอบรอบคอเธอที่นั่งจุ้มปุกอยู่…

“ตาหนู…ไปเอายาดมให้แม่หน่อยนะลูก…ลูกรู้จักยาดมของแม่ใช่มั้ย
มันวางอยู่บนหัวเตียงนอนของแม่…” ร่างน้อยผงกศีรษะแล้วทำตาม
โดยการเดินเข้าไปในบ้าน

วาลาดาเห็นลูกหายไปนานก็ให้ห่วงใย กลัวลูกจะสะดุดหกล้ม หรือเป็นอันตรายไป
เลยพยายามฝืนกายลุกขึ้นหมายจะเดินเข้าไปในบ้าน จะไปดูว่าทำไมลูกน้อย
ถึงได้หายไปนานนัก...หากอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังตีลังกาหกคะเมน
รู้สึกวูบๆวาบๆเหมือนร่างกายมีการแบ่งแยกร่างได้หลายร่าง…

และวินาทีที่กำลังจะก้าวเดิน ความรู้สึกเหมือนตกลงไปในหุบเหวนั่น
ทำให้ร่างบางที่หน้าซีดเผือดล้มลงหมดสติอยู่ตรงนั้นเอง…

“แม่…แม่…” ร่างน้อยที่ถือยาดมอยู่ในมือถลาเข้ามาหาแม่ที่นอนฟุบอยู่กับพื้น
เขย่าเท่าไหร่แม่ก็ไม่ยอมตื่น

“แม่…ตื่น…แม่…แม่…ตื่น…” มือป้อมๆจับใบหน้าของแม่แล้วโยกไปมา
แต่แม่ก็ไม่ยอมตื่น ไม่ยอมลืมตา น้ำตาใสๆหยดลงบนใบหน้าแม่
ร้องไห้เรียกแม่ลั่นไปทั่วทั้งบริเวณ

“แม่…แม่…ตื่น…ตื่น…ตื่น…”

เพียงไม่นานก็ปรากฏร่างของชายร่างสูงใหญ่ หนวดเครารุงรัง
สวมหมวกปิดหน้าปิดตาในชุดชาวไร่ เดินเข้ามาหา
แล้วเข้าประคองอุ้มร่างของวาลาดาเอาไว้ทันทีโดยไม่พูดคำใด

ร่างน้อยมองชายร่างยักษ์ที่อุ้มแม่ของตนเดินไปก็วิ่งตามยื้อยุดไม่ยอมให้คนแปลกหน้า
มาเอาแม่ของตนไป

“ไม่ให้…ไม่…เอาแม่คืนมา…คืนมา…” ร้องไห้พลางวิ่งตามไป
หมายจะขวางไม่ให้คนที่กำลังอุ้มมารดาของตนพามารดาไปไหน

หากร่างสูงใหญ่กลับไม่ได้สนใจเสียงห้ามนั้นเลยแม้แต่น้อย
เด็กชายตัวน้อยเลยวิ่งตามไปจนในที่สุดก็สะดุดกับก้อนหินล้มลงหน้าคะมำ
ส่งผลให้ชายร่างยักษ์ที่กำลังอุ้มแม่ของตนหันมามอง แล้วพยักหน้าน้อยๆให้เจ้าตัวเล็ก
ที่เงยหน้าขึ้นมองมาทางเขาเข้าพอดี

ที่กำลังเตรียมจะร้องไห้เพราะความเจ็บเลยจำต้องลุกขึ้นเดินกะเผลกๆ
ตามร่างใหญ่โตนั้นเข้าบ้านไป…

ร่างของวาลาดาถูกวางไว้บนเตียง จากนั้น คนร่างสูงใหญ่
ก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ตากเอาไว้ตรงริมหน้าต่าง ชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วเช็ดหน้า
เช็ดตาให้วาลาดา ทว่า ร่างน้อยกลับไม่ยอมให้เขาได้ปฐมพยาบาล
ผู้เป็นแม่ของตนแต่โดยดี…เข้าไปขัดขวางการทำงาน ด้วยการตีบุรุษพยาบาลไปที่ลำขา
ปัดมือที่กำลังจะเช็ดหน้าให้มารดาเสีย

“อย่ายุ่ง…ไม่ยุ่ง…ออกไป…ไม่ให้ยุ่ง…แม่ฟา ไม่ยุ่ง ไม่ยุ่ง…” เสียงใสๆตวาดลั่นห้อง
ไม่ยอมให้เขาได้ทำหน้าที่ได้เต็มกำลัง…จนเขาต้องปล่อยผ้าในมือ
ให้เจ้าตัวเล็กจัดการเอง…เท่านั้นแหล่ะ เสียงใสๆที่ตวาดเขาอยู่จึงเงียบลงได้

แต่ท่าทางเก้ๆกังๆของเด็กที่ไม่ถึงขวบครึ่งช่างดูขัดตาคนที่ยืนพิงขอบหน้าต่าง
มองดูอยู่ไม่น้อยพร้อมกับส่ายหน้า…นัยน์ตามีแววระริกไหว…
มองสำรวจตรวจตาร่างน้อยไปด้วยก็พบว่าตรงหัวเข่าขาวๆมีเลือดไหลซิบๆ

คนที่ยืนพิงขอบหน้าต่างจึงเดินไปหยิบกล่องยาตรงตู้สามัญประจำบ้าน
อย่างคนที่เหมือนจะรู้ดีว่าอะไรวางอยู่ตรงไหน…

แล้วเดินไปหาร่างน้อยที่กำลังเช็ดมือให้มารดาของตนอยู่…
จะว่าเช็ดก็คงไม่ใช่ ต้องเรียกว่าเอาผ้าไปโปะๆเอาไว้น่าจะถูกกว่า

คนร่างใหญ่เลยต้องคว้าเด็กชายร่างเล็กมาหา แล้วรั้งให้นั่งลงกับพื้น
แม้จะมีการขัดขืนหากแรงเด็กหรือจะสู้แรงผู้ใหญ่ได้…

เพียงไม่นานเสียงใสๆก็ส่งเสียงซี้ดๆด้วยความปวดแสบเมื่อยาล้างแผลถูกราดลงไป
บนแผลถลอกตรงหัวเข่า

“อู้ยๆๆ…” เสียงนั้นร้องครางเบาๆ น้ำตาไหลพรากๆ พยายามชักขาหนี
หากกลับถูกมือใหญ่จับข้อเท้าเอาไว้ไม่ยอมให้ขยับหนีได้…

เมื่อใส่ยาแล้วปิดแผลให้เรียบร้อยแล้วนั่นแหล่ะถึงยอมปล่อยตัวจอมโวยวายให้เป็นอิสระ
ร่างน้อยลุกขึ้นได้ก็พยายามเดินกะเผลกๆไปหามารดาที่นอนอยู่บนเตียง


“แม่…ตื่น…” ไม่วายปลุกคนเป็นแม่อีกครั้งและอีกครั้ง
หากก็ไม่พบว่ามารดาจะลืมตาตื่นมาพูดคุยกับตนเช่นเคย

แววตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆหันมามองร่างใหญ่ในห้องราวกับจะขอความช่วยเหลือ
คนร่างยักษ์หนวดเครารุงรังพยักหน้าน้อยๆ เดินเข้าไปหา
แล้วหยิบยาดมขึ้นอังจมูกวาลาดา เมื่อร่างนั้นยังนอนนิ่งๆ
เขาจึงเปลี่ยนเป็นบีบขมับ ไล่ตั้งแต่ศีรษะลงมาตามลำแขน ก่อนจะบีบขาให้
เพื่อให้เลือดได้ไหลเวียนได้สะดวก…จนไปสิ้นสุดที่ปลายเท้า

ชายร่างสูงใหญ่ในชุดชาวไร่จึงกลึงข้อเท้าและอุ้งเท้าให้คนที่นอนหมดสติอยู่นาน…
บีบปลายเท้าที่เย็นเฉียบนั้นให้จนกระทั่งมันเริ่มอุ่นขึ้น

จากนั้นจึงหยิบผ้าขนหนูผืนเดิมชุบน้ำแล้วเช็ดใบหน้าให้ ปลดกระดุมเสื้อให้สามเม็ด…
เช็ดลำคอ ลำแขน โดยทุกๆการกระทำอยู่ในสายตาของเด็กน้อย
ที่คอยจดจ้องไม่วางตาอย่างระแวดระวัง หากมิได้มีท่าทางขัดขวางการทำงาน
อย่างที่ทำเมื่อก่อนหน้านี้แต่อย่างใด…

ซ้ำยังมีความพยายามที่จะปีนขึ้นไปบนเตียง ทว่า หัวเข่าที่ยังเจ็บอยู่ทำให้ปีนขึ้นไปลำบาก
คนที่มองอยู่เลยจับร่างเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงเสีย…

ดวงตาใสแจ๋วมองคนที่หน้าตาเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังอย่างไม่ไว้วางใจนัก
มองแล้วมองอีกหมายจะสำรวจตรวจตราตามประสาเด็กขี้สงสัยและช่างสังเกต

เมื่อคนที่กำลังเช็ดลำแขนให้มารดาของตนเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้
เจ้าตัวเล็กจึงเขยิบเข้าไปใกล้…เอียงคอมองใบหน้านั้นไปทางซ้ายที
แล้วเอียงคอไปทางขวาทีอย่างเด็กขี้สงสัยและใคร่รู้…

คนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่บุุรุษพยาบาลอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ
อย่างคนที่พยายามกลั้นเอาไว้แล้วแต่ก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่…

และเมื่อเห็นว่าสีหน้าของคนที่กำลังสลบไสลอยู่เริ่มมีสีบ้างแล้ว
เขาจึงหยุดและพิศมองดวงหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มนั้นนิ่งนาน
มองเส้นผมสีดำสนิทเงางามที่ล้อมกรอบดวงหน้าสวยหวาน

ก่อนจะหันไปมองใบหน้ากลมแป้นแก้มย้วยน่าหยิก
ซึ่งคงจะดีกว่านี้ถ้าหน้าตาไม่มอมแมมเลอะเปื้อนคราบน้ำตาผสมคราบขี้ดิน

มือใหญ่จึงใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำสะอาดอีกครั้งแล้วเช็ดใบหน้ามอมแมมนั่นให้
เจ้าตัวเล็กขัดขืนบ้าง หากก็ต้องยินยอมแต่โดยดี เพราะสู้แรงของผู้ใหญ่ไม่ได้…

พอร่างใหญ่นำกะละมังใส่น้ำไปเก็บและผ้าขนหนูไปผึ่งตากแล้วเดินกลับมา
หยุดอยู่ขอบเตียง แล้วก้มลงฝังจมูกปลายแหลมลงกลางหน้าผาก
ของคนที่กำลังหลับพริ้มอยู่ เสียงใสๆก็ตวาดแว้ดดังลั่นห้องทันที

“ไม่…ไม่ยุ่ง…แม่ฟา…” ว่าพลางใช้มือน้อยๆดันใบหน้านั้นให้ออกห่าง
จากพวงแก้มมารดาของตนอย่างหวงแหน…

จนในที่สุดก็โดนคนหน้าหนวดหันมาหอมแก้มตัวเองไปสองฟอดใหญ่
แทนการหอมแก้มแม่เสีย…ทำเอามือป้อมๆลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
มองคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ…มือใหญ่จึงดึงหมวกที่สวมอยู่ออกเสีย
แล้วยกร่างเล็กขึ้นอุ้ม…ตอนแรกมีการขัดขืนดิ้นรนก่อนจะหยุดลงเมื่อดวงตา
กลมโตเห็นหนวดเคราตรงหน้าชัดๆ จึงยกมือประคองแก้มนั้นให้หันมาทางตน
จับเคราและหนวดนั้นเล่นอย่างสนอกสนใจ

และพอสายตาสองคู่ประสานกันเท่านั้น…

“ป้อ…” เสียงใสๆเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแววตาดีอกดีใจพร้อมกับ
วาดแขนโอบรอบคอผู้เป็นบิดาแน่น…

ห่างกันสองเดือนแต่เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่เคยลืมเลือนไออุ่นของคนเป็นพ่อเลย
แม้แต่น้อย เมื่อได้กอดก็อดไม่ได้ที่จะซุกหน้าลงตรงอกกว้างเช่นดังทุกครั้งที่เคยทำ…

มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวเจ้าตัวเล็กพร้อมรอยยิ้มบาง แววตาเป็นประกาย…

“ตาหนู…ตาหนู…” เสียงแหบแห้งนั้นทำให้เจ้าตัวเล็กที่ซุกซบตรงอกกว้างหันไปมอง
ก่อนจะดิ้นลงเดินกะเผลกๆไปหามารดาแล้วเกาะขอบเตียงไว้

วาลาดายิ้มออกมาได้เมื่อได้เห็นใบหน้าใสๆของลูก…มือบางยกขึ้นประคองแก้มลูก
ด้วยความรักความเป็นห่วงเป็นใย…เจ้าตัวเล็กเลยชี้ให้แม่ดูด้วยรอยยิ้มแป้นพร้อมบอกว่า

“ป้อ…ป้อมา…” พอหันไปชี้ก็พบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ ณ ที่ตรงนั้น
ไม่มีพ่อของตนในห้องนี้…

“ตาหนูว่าไงนะลูก…” ใบหน้าน้อยๆมองไปรอบๆห้อง เดินกะเผลกๆไปยังหน้าประตู
ชะเง้อคอมองหาก็ไม่พบใคร…

“หาใครหรือลูก…” วาลาดาพยายามยันกายให้ลุกขึ้น แม้จะยังรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่บ้าง
หากก็ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว สายตาหญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่กวาดมองไปรอบๆห้อง
อย่างสำรวจ เห็นกล่องยาวางอยู่บนพื้นกับหมวกปีกกว้างที่วางอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียง…
ที่ดูผิดตาไป

“ป้อมา…ป้อกับมาแล้ว…” เสียงนั้นไม่ยอมหยุดและไม่วายเดินกะเผลก
กลับมาหาวาลาดาพร้อมกับบอกว่า

“ป้อ…ป้อมา…” ว่าแล้วก็จิ้มนิ้วไปที่ผ้าปิดแผลของตัวเอง แล้วชี้ไปที่ผ้าขนหนูที่แขวนอยู่

“ป้อ…ป้อทำให้…” วาลาดาขมวดคิ้วมุ่น มองลูกอย่างสงสัยระคนประหลาดใจ

แน่นอนว่าเธอยังพอจะจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายก่อนจะมานอนอยู่ตรงนี้
เธอหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ใต้ต้นกัลปพฤกษ์

แล้วใครเล่าที่อุ้มเธอมาไว้ในห้อง…ยิ่งเมื่อก้มมองสำรวจตัวเองก็พบว่ากระดุมเสื้อ
ถูกปลดไปสามเม็ด เผยให้เห็นร่องอก หัวใจวาลาดาจึงกระตุกวูบ

“ใครกัน…” น้ำเสียงนั้นหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย…แม้จะอยากขอบคุณคนที่เข้ามาช่วยเธอไว้
แต่สภาพกระดุมที่หลุดจากรังนี่สิ มันทำให้เธออดกังวลใจไม่ได้…
เพราะผู้หญิงคงไม่มีแรงมากมายพาเธอมาไว้บนเตียงได้ แล้วลุงหมานเอง
ก็ออกไปในเมือง กว่าจะกลับก็คงใกล้ค่ำ...เพราะระยะทางจากนี่กับในเมืองนั้น
ห่างกันไกล ต้องน่ังรถเป็นชั่วโมงๆ

“ป้อ…” เสียงนั้นทอดยาว สายตาก็คอยแต่จะมองหาไปรอบๆห้อง…

“ป้อมาหรือลูก…” วาลาดาอดไม่ได้ที่จะถามลูกน้อย สายตาของลูก
ดูเชื่อมั่นอย่างนั้น แถมยังผงกศีรษะซ้ำๆเป็นการย้ำอีก

“ไหนให้แม่ดูหน่อยซิว่าทำไมถึงได้เดินกะเผลกแบบนั้น…”

ว่าพลางพยายามช่วยให้ลูกปีนขึ้นมาบนเตียง…แล้วสำรวจดูบาดแผลของลูก
ก็พบว่ามันได้รับการดูแลอย่างดี…วาลาดาอดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันที่อุ้มเธอมาไว้ที่นี่
แล้วช่วยทำแผลให้ลูกของเธออีก ก่อนจะหันไปทางหมวกปีกกว้างใบนั้น

…คงเป็นเจ้าของหมวกนี่สินะ…

ใครกัน? ซุลก๊อตไนท์อย่างนั้นหรือ? เขายังไม่ตายใช่ไหม?

ร้อยแปดคำถามกำลังไหลหลั่งเข้าสู่ห้วงคำนึงของวาลาดา

ไหนจะคำพูดของลูกอีก…ลูกคงไม่มั่วหรือโมเมว่าคนนั้นคนนี้เป็นพ่อของตัวเองง่ายๆแน่…

แล้วถ้าเป็นซุลก๊อตไนท์จริงๆเล่า ทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอได้พบหน้า…

ลึกๆแล้วอดหวังเช่นนั้นไม่ได้ แต่พอตั้งหวังคราวใด สิ่งที่ติดตามมาคือความเจ็บปวดทุกครั้ง
จนไม่อยากจะหวังกับอะไรให้เจ็บปวดใจอีก...

“เจ็บมั้ยลูก…” วาลาดาเงยหน้าขึ้นถามลูกน้อยเมื่อสำรวจบาดแผล
จนแน่ใจแล้วว่าไม่น่ากังวลอย่างที่คิด ศีรษะน้อยๆผงกรับโดยไม่พูดหรือบ่นให้ได้ยิน

“อดทนนะคนดี…ลูกผู้ชายต้องอดทน ไม่ร้องไห้งอแง…”

“คับ…” เสียงน้อยๆรับคำก่อนจะซบหน้าลงตรงอกแม่

“ป้อไปแล้ว…” เสียงนั้นเจือสะอื้นน้อยๆ…วาลาดาจึงได้แต่ยกมือขึ้นลูบหัวลูบหลังลูก
เป็นการปลอบประโลม…พลางคิดไปสารตะถึงถ้อยคำและท่าทางของลูก

…เป็นไปได้ไหมที่ซุลกํ๊อตไนท์จะแกล้งตายเพื่อให้ศัตรูตายใจ…

เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ลุงหมานก็น่าจะรู้เห็นเป็นใจไปกับเขาด้วยเป็นแน่…



จากที่ตั้งใจจะต้อนลุงหมานกลับโดนลุงหมานต้อนกลับเสียอย่างนั้น
เมื่อลุงหมานกลับมาพร้อมกับถามเธอว่า

“ญาติของลุงบอกว่าเห็นคุณวาเป็นลม เขาก็เลยช่วยอุ้มมาไว้ในห้อง…
คุณวาคงไม่ถือนะครับ…” วาลาดาท่ียังงงๆอยู่เลยมองลุงหมาน
ก่อนจะยิ้มๆตอบออกไปว่า

“วาก็ไม่รู้จะตอบไงเหมือนกันค่ะ…เพราะว่ารู้สึกตัวก็ไม่เห็นใครแล้ว
เห็นแต่ตาหนูยืนร้องเรียกหาพ่อเขาอยู่…”

“คุณฟาเรียกหาคุณก๊อตหรือครับ…”

“ค่ะ…เขาบอกว่าพ่อเขามาหา พ่อเขาทำแผลให้เขา…อุ้มเขาด้วย
หมวกนี่ก็ของพ่อเขา” วาลาดาจดจ้องใบหน้าของชายกลางวัยนิ่ง
หยิบหมวกขึ้นมาแล้วส่งให้ลุงหมาน…อยากรู้เหลือเกินว่าลุงหมานจะตอบเธอว่าอย่างไร

“ทำไมคุณฟาถึงคิดว่าญาติลุงเป็นคุณก๊อตล่ะครับ…” วาลาดาส่ายหน้า

“นั่นเป็นปัญหาของเด็กขาดพ่อค่ะ…” วาลาดาไม่วายหยั่งเชิงลุงหมานดู

“คุณวาไม่ได้อำลุงเล่นหรอกนะ…” เหมือนลุงหมานจะพยายาม
หาทางต้อนเธอเรื่องวันนี้อยู่…คงอยากรู้ข้อมูลเชิงลึกแน่ๆ

“ไม่ได้อำค่ะ ตาหนูบอกวาอย่างนั้น…ปกติเขาไม่ชอบตอแยหรือเข้าใกล้
คนแปลกหน้าเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่วันนี้เห็นชะเง้อคอยาว
คอยแต่มองหาพ่อของเขาตลอดตั้งแต่วารู้สึกตัวแล้วล่ะค่ะ…

ทำให้วาชักอยากเห็นหน้าญาติลุงหมานขึ้นมา อยากรู้ว่าอะไรในตัวเขา
ที่ทำให้ตาหนูเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นพ่อ…”

แล้วเธอก็พบว่าลุงหมานมีสีหน้าผะอืดผะอม พูดไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ลุงหมานช่วยพาเขามาให้วาเจอได้มั้ยคะ อย่างน้อยวาก็อยากจะ
ขอบคุณเขาที่ให้ที่พัก แถมยังช่วยเหลือวา ช่วยเหลือลูกของวาอีก…
เพราะสำหรับวาแล้ว…บุญคุณต้องทดแทนค่ะ…อย่างน้อยได้เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมก็ยังดี…”

วาลาดารุกหนักอีกฝ่ายทันทีที่สบโอกาส

“เขาไม่ว่างหรอกครับ…งานการมากมาย…ลุงเองก็ไม่ค่อยจะได้เจอตัวเขาสักเท่าไหร่…”

“เขาไม่ได้ทำงานในไร่หรอกหรือคะ…”

วาลาดาถามไถ่พลางมองอย่างพิจารณาสีหน้าและท่าทีของคู่สนทนาไปด้วย
เธอว่าลุงหมานโกหกไม่เก่งเท่าไหร่เลย…คนไม่ชินกับการโกหกให้มาโกหก
มันดูตลกและแปลกตาไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย

“ก็ทำด้วยครับ…ทำอย่างอื่นด้วย…เขามีกิจการเยอะแยะครับ…”

“คงจะมากพอๆกับก๊อตใช่มั้ยคะ…” วาลาดาได้ทีอดยิงลูกตรงไม่ได้
ทำเอาลุงหมานถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว…

“ลุงหมานอย่าโกหกวาเลย…มันบาปนะคะ…” เอาบาปมาขู่คนแก่จะผิดไหมไม่รู้…

“แล้วข้าวโพดที่เอามาให้เราสองแม่ลูกนั่นก็ไม่ได้เป็นฝีมือของลุงหมาน
แต่เป็นฝีมือของญาติลุงหมานด้วยรึเปล่าคะ…เพราะวาเพิ่งมานึกได้ว่า
เมื่ออาทิตย์ก่อนลุงหมานรีบออกไปในเมืองตั้งแต่เช้าตรู่หลังละหมาดเสร็จ…
แต่ข้าวโพดนั่นมาวางไว้หลังจากที่ลุงหมานออกไปแล้ว…

หรือลุงหมานไหว้วานให้คนอื่นเอามาให้วาแทนคะ…
ทั้งๆที่เราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง…ไม่จำเป็นต้องไหว้วานใครเลยนี่นา”

ลุงหมานถึงกับเงียบไปไม่ยอมพูดคำใด…คิดจะใช้ความเงียบ
สยบความเคลื่อนไหวอย่างนั้นหรือ…มันใช้ไม่ได้กับเธอแน่ๆ

“ถ้างั้น…ฝากลุงหมานไปบอกญาติลุงหมานด้วยนะคะว่าไม่ต้องเอาข้าวโพด
มาให้เราสองแม่ลูกแล้ว…เพราะวายังไว้ทุกข์ให้สามีวาอยู่
ไม่คิดจะรับไมตรีจากชายอื่นค่ะ…แล้วถ้าเขายังมายุ่งกับเราสองแม่ลูกอีก…
วาจะเดินไปให้ตำรวจจับตัวซะให้รู้แล้วรู้รอดไป…”

“คุณวาห้ามทำอย่างนั้นนะครับ…มันยังไม่ถึงเวลา…คุณห้ามออกไปจากท่ีนี่เด็ดขาด…”
เสียงลุงหมานเข้มเลยทีเดียว

“วาจะทำเมื่อจำเป็นต้องทำค่ะ…วาอยากติดต่อพี่นุกับรินทร์…
พวกเขาต้องช่วยวาได้แน่ๆ…”

“ยังไงก็ไม่ได้ครับ…”

“ทำไมล่ะคะลุงหมาน…ลุงหมานปกปิดอะไรวาอยู่…ถ้าลุงหมานไม่ยอมบอก
พรุ่งนี้วาจะเก็บผ้าหอบลูกไปจากที่นี่ทันที…จะไปตายเอาดาบหน้า…”

วาลาดาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง

“อย่าให้ลุงต้องพูดเลยนะครับ…ได้โปรดเชื่อกันสักครั้ง อย่าทำอะไร
ที่จะเป็นการทำร้ายตัวเองและลูกเลยคุณวา มันไม่คุ้มกันแน่…”
วาลาดามองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ

“ทำไมลุงหมานถึงไม่ยอมบอกวาล่ะคะว่าก๊อตแกล้งตาย…
ก๊อตไม่ได้ตายจริงๆ แต่แกล้งตายให้คนอื่นตายใจ…แค่ลุงหมานบอกวา
ว่าก๊อตยังหายใจอยู่ วาจะรออยู่ที่นี่ต่อไป…นานเท่าไหร่ก็ได้…
ขอแค่ให้รู้เหตุผลว่าทำไม…แค่นั้นเอง…”

เมื่ออย่างไรก็ง้างปากลุงหมานไม่ได้ วาลาดาเลยใช้วิธีพูดออกไปตรงๆ
อย่างไม่อ้อมค้อม และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมปริปาก เอาแต่นิ่งเงียบ
วาลาดาจึงต้องยอมยกธงขาว

“โอเคค่ะ…วาไม่ควรทำให้ลุงหมานลำบากใจ…เอาเป็นว่า…ถ้าก๊อตยังหายใจอยู่…
และลุงหมานสื่อสารกับเขาได้…วาฝากบอกเขาด้วยนะคะว่า…

เขาจะใจร้ายกับวาเท่าไหร่ก็ได้ จะทำร้ายจิตใจวายังไงก็ได้…
แต่เขาไม่ควรทำกับลูกของเขา…ไม่รัก ไม่สงสารวาแล้วก็ได้
แต่เขาน่าจะสงสารเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาบ้าง…

ถึงเขาจะบอกหย่ากับวาแล้ว...แต่กับลูก…ยังไงก็ยังเป็นลูกของเขาอยู่วันยังค่ำ…
วาไม่เคยคิดจะกีดกันไม่ให้เขาพบลูกหรือไม่ให้ลูกพบเขา…ไม่เคยคิด!”

พูดจบวาลาดาก็เดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้ชายกลางวัยยืนมองตามหลังไป
แล้วได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างหนักหน่วง





............โปรดติดตามตอนต่อไป.................


สืบเนื่องจากไปติดอกติดใจดอกกัลปพฤกษ์ระหว่างที่ไปแม่สอดมา...
มันสวยจนขนาดว่าเราขอไปยืนถ่ายรูปคู่กับมันแล้วโดนความงามของมันบดบัง
ความสวยอันน้อยนิดของเราจนหมดสิ้น...อิอิอิ

เลยเอามาฝากนักอ่านด้วยซะเลย...ไอ้ที่กะจะให้วาลาดานอนใต้ร่มโพธิ์ร่มไทร
เลยกลายมาเป็นต้องมานอนใต้ดงร่มกัลปพฤกษ์แปดต้นแทน...ฮ่าาาา

เพราะโดยส่วนตัวชอบไม้งามพอๆกับของหอม เห็นอะไรสวยอะไรงามไม่ได้...
เป็นต้องติดตาต้องใจ กะว่าจะหาพันธุ์ฺไปปลูกไว้ท่ีบ้านสักดง...ฮ่าาาาาา
เพราะต้นเดียวคงไม่สาแก่ใจ...อิอิ...

ต้นพวงแสดก็สวยสดงดงาม สมชื่อ...ถ้าได้ปลูกอีกสักดง เย้ย มันต้องปลูก
เป็นซุ้มๆ ก็คงสวยสดงดงาม ไฉไลอีกเช่นกัน...^o^

เอาไว้ค่อยไปยุให้หะบีบี้ปลูกดอกนั้นดอกนี้ในอีกเรื่องนึงก็แล้วกัน...
เพราะเรื่องนั้นมีแต่ดอกไม้งามกับท่านผู้นำรูปหล่อ...มาม่าม่ายค่อยจะมีให้กิน...เหอๆ
ฝันได้เท่าไหร่ก็ฝันกันไป...ไม่มีลิมิต (ว่าแล้วก็คิดถึงลูกปาดขึ้นมา)อิอิ
ไม่เคยลืมลูกปาด ท่านมุสตอฟา บิลกีส ขุนพล นาบีล จาลัล
และแม่ดาวล่องหนเลยจริงๆนะ...แค่เอาไปขึ้นหิ้งดองไว้แล้วค่อยเอามาแช่อิ่ม
ให้นักอ่านกินหลังจากสาวมาม่ากันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...เฮะๆ

ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามอ่านเรื่องนี้กันนะคะ
ขอบคุณไลค์ที่กดให้ ขอบคุณกำลังใจที่ส่งให้กันและเข้ามาพูดคุยกัน
ขอบคุณนักอ่านเงาด้วยจ๊ะ...



.....ตอบเม้นท์จ๊ะ......

1.คุณPampam...รอบนี้มาให้คนแรกเลยค่ะ...^^
เรื่องสู้กับมารอย่าได้ห่วงค่ะ...วาไม่ไหว เพราะสังขารไม่ให้
แต่คนอื่นยังไหวนี่นา...อิอิ...เรื่องของมนต์ดำว่าไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีใครโดน
ที่สำคัญ มันมีทางป้องกัน...และเรื่องของเรื่อง...มีคนใช้วิธีทำให้เกิดเหตุการณ์
วัวพันหลักนี่แหล่ะค่ะ...ต้องมาดูว่าใครเอากลยุทธนี้มาใช้ ^^

2.คุณRdoubleC...เรื่องนาดีมชอบรินทร์นั้น มีเฉลยให้กันแล้วนะคะ
ส่วนกับก๊อตนั้น ยังไม่เคลียร์เสียทีเดียว แต่อีกเดี๋ยวจะได้เคลียร์แล้วค่ะ
(เอาเข้าจริงๆ ผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่เคยได้รู้จักกับความรักจริงๆกับเขาก็ได้นะคะ) อิอิ

เรื่องนี้แม่ของพี่นุแกเป็นตัวแปรสำคัญเหมือนกันค่ะ...เพราะถ้าไม่ได้แก
ต้นตอแห่งเหตุก็คงไม่โผล่...นับว่านี่คือกุญแจอีกดอกที่พี่นุแกมีเอาไว้ค่ะ

เรื่องแย่งซีนนั้น ต้องปล่อยให้ทัพเสริมได้ทำหน้าที่บ้างค่ะ
ส่วนทัพหน้านั้นช่างเกรียงไกรจริงๆ...ลุงหมานแกก็อยู่ทัพหน้้าค่ะ
หาได้เป็นทัพเสริมไม่...ฮ่าาาาาา และยังมีทัพหน้าอีกคนที่นักอ่านอาจคาดไม่ถึงเลย

เรื่องนี้โยเก็บพระเอกเอาไว้กินทีหลัง เย้ย เก็บเอาไว้โชว์ทีหลัง...อิอิ
เลยต้องมีอุบอิบเอาไว้ หรือกั๊กๆเอาไว้บ้างจ๊ะ...
ส่วนลุงหมานที่ว่าถ้าเรียกได้ว่ามาเหนือเมฆ งั้นเชื่อสิ
ว่ายังมีอีกคนที่มาเหนือฟ้า...แต่ก็ยังมีฟ้า...เหนือปลาร้ายังมีหนอน...ฮ่าาาาา

คาแรกเตอร์ที่โดดเด่นของก๊อตที่วาลาดาชอบแขวะประจำ คือ รู้จักใช้คน...
และเขาก็ทำได้จริงๆ...คือ ทุกคนเป็นคนที่ใช้ได้...เพราะนักอ่านเริ่มเห็น
ในความสามารถกันหมดแล้วว่าใช้ได้จริงๆ...ส่วนก๊อตก็เป็นคน(ได้)ใช้...เหอๆ
พี่นุแกเลยคาดโทษเอาไว้ว่าถ้าแกล้งตายแล้วได้เจอจะเหยียบให้หน้าจม
ไปกับเม็ดทรายเลยทีเดียว...อิอิ

ปล.มนุษย์เราก็เป็นหนึ่งในนักล่าตัวฉกาจ มีมันสมองและสติปัญญายิ่งกว่าสัตว์
แต่เราก็ยังต้องแกล้งตายเพื่อเอาตัวรอดจากสัตว์บางชนิดที่ดุร้าย
เมื่อเราเริ่มเล็งเห็นแล้วว่าหมดทางหนี...เพราะสู้ก็ตาย หนีก็ตาย
พอแกล้งตายเลยไม่ตายจริง...แถมไม่ต้องเหนื่อย แค่ต้องลุ้นสุดชีวิตเท่านั้น
ว่่ามันจะเชื่อหรือไม่เชื่อว่าเราตายแล้ว ฮ่าาาาาาา

3.คุณcoonX3...เงาะเขามีเสน่ห์ของเขาเหมือนกัน
ไม่หล่อแต่ถึงใจนา...หน้าไม่ใส แต่ใช่ว่าใจไม่ขาว...พูดไม่หวาน
ก็ใช่ว่าจะหยาบคาย...อิอิอิ...ที่สำคัญ...สุภาพบุรุษลูกผู้ชาย...ฮ่าาาาา

4.คุณPat...ลุงหมานทำตัวน่าสงสัยจริงๆนั่นแหล่ะค่ะ...และวาก็เริ่มสงสัยแล้ว
หลังจากซึมๆอยู่นาน...เรื่องแม่ก๊อตที่น่าจะเฉลียวใจบ้างนั้นต้องรอดูต่อไปค่ะ
ว่าอะไรยังไง...และตอนก่อนวารินทร์แย่งซีน ตอนนี้ก็ไม่วายแย่งซีนอีก
ถือว่าพระเอกของเรื่องตายแล้วได้ใจ เอาบทพระเอกไปเล่นซะงั้น...ฮ่าาาาา
ปล.ชอบแมวตัวสีขาวๆของคุณPat เห็นแล้วอยากอุ้ม ^o^

5.คุณเดิมเดิม...แน่ใจนาว่าลุงหมานเป็นคนถ่ายภาพนั้นอ่ะ...อิอิ
แกไม่น่าจะใช้กล้องดิจิตอลเป็น แต่ก็ไม่แน่ ถึงแก่ก็ไฮเทคก็ได้เนอะ...
ส่วนผู้พิทักษ์วะวาดูจะไม่ได้มีแค่คนเดียว รู้สึกว่าใครๆก็อยากจะปกป้องวะวากันทั้งนั้น
นี่แหล่ะค่ะที่ทำให้นาดีมปวดจายได้เสมอ...เพราะในขณะที่เธอสู้พยายามทำทุกอย่าง
ให้ใครต่อใครรัก ใครต่อใครสนใจ แต่ท้ายที่สุด ก็ยังสู้วะวาไม่ได้อีก...
เป็นใครก็คงเจ็บปวดใจ ถ้ามองในแง่นั้ัน...


6.คุณkonhin...พี่นุแกค่าตัวแพงค่ะ เล่นตัวด้วย ถ้าบทไม่ดีพอ
ไม่กระชากเรทติ้งแกไม่ยอม...อย่างบทที่โผล่เข้ามาแล้วโดนกระทืบตาย แกไม่เอา
จะเอาแบบถึงไม่ได้เป็นพระเอก ก็ขอให้ได้เล่นบทพระเอกบ้าง...โยเลยจัดให้...ฮ่าาาาา



ซึ่งคงต้องยอมรับว่าพี่นุกับก๊อตเขาสนิทกันมาตั้งแต่ก๊อตเกิด...ย่อมต้องเห็นไส้
เห็นพุงกันบ้าง...ถ้าเชื่อสนิทใจเลยก็คงไม่ใช่พี่นุแล้วน่ะค่ะ...
ส่วนเรื่องที่วาท้องสองนั้น อย่าเพิ่งอึ้งไปเลยค่ะ เพราะตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในครั้งนั้น
เงาดำก็ทำอะไรวาไม่ได้เลยสักครั้ง โดยเฉพาะกับก๊อต...ถ้านาดีมครอบงำก๊อตได้จริง
คงไม่เลือกวางแผนอะไรให้มันซับซ้อนแบบนี้ค่ะ...และที่สำคัญ ความประมาทด้วย
พอกระหยิ่มยิ้มย่องว่าตนกำลังจะคว้าชัยชนะได้ ก็ลำพองตน เลยทำให้ประมาท...
นาดีมทำพลาดโดยไม่รู้ตัวไว้เยอะทีเดียว อีกไม่นานความผิดพลาดพวกนั้น
จะมาพันแข้งพันขาเธอเอง...

เรื่องโอนสมบัตินั้น...ใกล้เคียงเลยค่ะ...เพราะหากไม่พบว่ามีพินัยกรรม
กฎหมายก็จะจัดการไปตามลำดับค่ะ...แต่ในกรณีที่มีพินัยกรรมนั้นก็ให้เป็นไปตาม
พินัยกรรม แต่ก็ต้องมีการพิสูจน์กันอีกว่าจริงหรือปลอม แล้วคนเขียนพินัยกรรมนั้น
มีสติครบสมบูรณ์ดีมั้ย...โดยส่วนมากที่พบ มีญาติๆมากมายที่มีส่วนในมรดก
มักจะพยายามทำให้พินัยกรรมเป็นโมฆะไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จะได้เอาระเบียบกฎหมาย
เข้ามาจัดการแทน...ซึ่งในกรณีนี้ไม่ว่าจะมีพินัยกรรมหรือไม่มีพินัยกรรม
เรื่องมันจะวุ่นวายไม่เลิกแน่...เพราะมันย่อมหนีไม่พ้นต้องเข้าสู่กระบวนการในชั้นศาล
กว่าคดีจะถึงที่สุดนั้นคงใช้เวลาเป็นปีๆแน่...แต่ในความวุ่นวายย่อมฉายอะไรบางอย่าง
ออกมาให้เห็นนี่สิ...อันนี้แหล่ะค่ะประเด็นหลัก...เพราะถ้าก๊อตไม่ตายจริง
แค่โผล่หน้าออกมาทุกอย่างก็จบแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรให้ต้องวุ่นวายกัน...
แต่ถ้าตายจริงนั้น เขาก็ต้องทำอะไรไว้เผื่อตายแน่นอน...
เพราะปกติแล้ว คนรวยที่มีสมบัติมากๆ เขาไม่ค่อยจะประมาทกันในเรื่องนี้...
ยิ่งคนทำธุรกิจยิ่งไม่ค่อยจะประมาท...เว้นแต่ว่า ไม่ได้คิดถึงความตายเลย...
ซึ่งการจะปล่อยให้นานข้ามปีก็ลำบากในเรื่องกิจการอีก
นั่นแหล่ะค่ะ...ที่ทำให้พี่นุแกคาดโทษก๊อตเอาไว้ไม่น้อยเลย...ถ้ารู้ว่าก๊อตแกล้งตาย

แต่พี่นุแกเคยประกาศว่าจะเป็นประธานสภาหัวใจให้ก๊อตกับวาได้เปิดวาระการประชุม
ตอนนี้ก็ได้นั่งแท่นทำหน้าที่นั้นสมกับที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้แล้วนี่เนอะ...เหอๆๆ...
โยว่างานนี้ก๊อตอาจคิดเอาคืนพี่นุแกที่ตอนนั้นพรากวาไปจากเขากลางดึกกลางดื่น
แถมไม่ยอมบอกว่าพาไปหลบอยู่ที่ไหนเป็นเดือนๆหรือป่าว
ประมาณว่า สิบปีแก้แค้นยังไม่สาย...อิอิอิ...

มารมีมากกว่าสองหัวค่ะ...โยเคยเกริ่นไว้แล้ว...แต่จะกี่หัวนั้น...ใกล้แล้วๆ
เพราะเรื่องพ่อของนาดีมนั้น...มีอะไรแน่ๆค่ะ...อิอิ

7.คุณแว่นใส...น่าจะไม่ต้องถ่ายรูปไปให้ดูแล้วนะคะ...เพราะมาดูด้วยตาตัวเอง
หรือเผลอๆอาจเก็บภาพไว้เองด้วยซ้ำ...ฮ่าาาาาา
ก๊อตทำตัวเหมือนเงาไปแล้วอ่ะ...เต่าจะเรียกว่าเล่นเงาซ่อนหาได้มั้ยก็ไม่รู้...ฮ่าาา




...รักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ...

"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 3153

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery