สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่2:ความอิจฉา
นิตานั่งรอธีรกรจนเวลาผ่านมาถึง2ทุ่มเธอจึงฟุบลงกับโต๊ะเป็นจังหวะที่ธีรกรเข้ามาพอดีเขามองเธอด้วยรอยยิ้ม
"ตื่นได้แล้วนิด" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูของหญิงสาวเธอสะดุ้งตื่น
"อ่าวธี..นิดนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"พอดีธีมีธุระนิดหน่อยน่ะเลยต้องเลื่อนการประชุมกับคุณโรเบิร์ตไปนิดนึง....ว่าแต่นิดเถอะทำไมง่วงเร็วจัง"
"ก็นิดเปิดร้านกาแฟวันแรกนี่น่าคนเข้าเยอะมากเลยเหนื่อยไง" นิตาขยี้ตาธีรกรลูบหัวเธอ
"แล้วพอจะมีกาแฟสักแก้วให้นายธีรกรสามีเจ้าของร้านไหมครับ"
"จะชงพิเศษให้เลย" นิตายิ้มจะลุกไปชงกาแฟแต่ธีรกรดึงมือเธอไว้
"ไม่เอาหรอกนิดเหนื่อยแล้ว" ธีรกรยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
"เหนื่อยแค่นี้จิ๊บๆ" นิตาเลิกคิ้วธีรกรหอมแก้มเธอ
"ธีรักนิดนะเราจะรักแบบนี้ตลอดไป...และตลอดไป....และตลอดไป"
"พอแล้ว...นิดรู้ว่าธีรักนิด...นิดเองก็รักธี" นิตายิ้มเช่นเดียวกับธีรกรทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรักก่อนจะพากันกลับบ้าน
//////////////
ที่บ้านของวาณี
วาณีนั่งยิ้มคนเดียวนึกถึงแต่ธีรกรจนแม่ของวาณีแทรกขึ้น
"เป็นอะไรน่ะวาแม่เห็นวานั่งยิ้มตั้งแต่กินข้าวแล้วนะ"
"เปล่านี่แม่" วายิ้มพลางลุกไปนั่งที่เตียง
"คิดถึงพ่อหนุ่มที่เขามาส่งวาใช่ไหมถ้างั้นก็เลิกคิดเลยนะจากที่ฟังเขาแค่ผ่านมาเจอวาเท้าพลิกแล้วก็ช่วยนี่อีกอย่าง..ชื่อเขาวายังไม่รู้เลยเลิกคิดฟุ้งซ้านซะเถอะ"
"วาไม่สน...เขาใส่สูทแปลว่าเขาต้องทำงานที่บริษัทนั้นแน่ๆพรุ่งนี้วาจะไปหาเขา"
"แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาน่ะอาจจะมีลูกมีเมียแล้ว"
"คงยังหรอก..แม่จะอะไรเนี่ยวาจะนอน"วาณีบ่นแม่พลางล้มตัวลงนอนทิ้งให้คนเป็นแม่ส่ายหัวกับความทะเยอทะยานของลูกสาว
///////////
เช้าวันต่อมา
วาณีแต่งตัวสวยเพื่อมารอพบธีรกรเพราะคิดว่าเขาเป็นพนักงานที่นี่แต่8โมงแล้วเขาก็ยังไม่มา
"หรือว่าเราคิดผิดนะ" วาณีบ่นกับตัวเองพลันรถของธีรกรแล่นมาชายหนุ่มคุยโทรศัพท์กับคนรักจนพ้นประตูเขาไม่สังเกตเห็นวาณีเลยสักนิดวาณีจึงเดินไปรั้งแขนเขา
"อ้าวคุณเท้าหายดีแล้วหรือ"ธีรกรทักหลังจากวางโทรศัพท์
"ค่ะ...คือ...ฉันเอาผลไม้เล็กๆน้อยๆมาตอบแทนคุณน่ะค่ะ"
"เอิ่ม..ความจริงไม่ต้องก็ได้ผมบอกแล้วไงว่าผมเต็มใจช่วย"
"แต่ฉันอยากให้นี่คะ"วาณีแกล้งก้มหน้าลงธีรกรรู้ตัวทันทีว่าไม่ควรปฏิเสธน้ำใจจากวาณี
"ก็ได้งั้นผมขอบคุณนะ"ธีรกรรับกระเช้ามา
"ไม่เป็นไรค่ะ..ฉันวาณีนะคะแล้วคุณ....."
"ธีรกรครับยินดีที่ได้รู้จัก" ชายหนุ่มยิ้มให้เธอก่อนจะขอตัวขึ้นไปทำงานและพบซองสีน้ำตาลตกอยู่
"ซองอะไร" ธีรกรมองดูซองสีน้ำตาลก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อวานมีคนมาสมัครงาน
"พัลลภคุณมาหาผมหน่อย" ธีรกรโทรหาพัลลภไม่นานพัลลภก็เข้ามา
"ผมฝากคุณดูหน่อยละกันนะ" ธีรกรยื่นซองใบสมัครงานให้พัลลภ
"แต่ตำแหน่งเลขานี่ผมว่าคุณเลือกเถอะนะครับ"
"ผมไว้ใจคุณรับไปสิ" ธีรกรส่งซองให้อีกครั้งพัลลภไม่กล้าขัดใจจึงรับมาในขณะเดียวกันวาณีก็กำลังจะขึ้นแท็กซี่แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน
"คุณวาณีใช่ไหมครับพอดีทางเราได้พิจารณาแล้วคงต้องขอให้คุณทดลองงานก่อนไม่ทราบว่าสะดวกวันไหนครับ" พัลลภพูดวาณียิ้มดีใจ
"วันนี้ได้เลยค่ะพอดีฉันอยู่หน้าบริษัทแล้ว"
"ครับงั้นเดี๋ยวเจอกันไปห้องฝ่ายบุคคลนะครับ"
"ค่ะ" วาณียิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าบริษัทสักพักพัลลภก็มาและพาเธอมาหน้าห้องทำงานของธีรกร
"นายครับผมพาเลขาใหม่มาแนะนำตัวครับ" พัลลภพูดธีรกรและวาณีมองหน้ากันอย่างตกใจ
"อ้าวคุณนี่เอง" ธีรกรยิ้มทัก
"โลกมันกลมจังเลยนะคะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" วาณีก้มลง
"ครับเอิ่ม...เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้คุณค่อยมาทำงานนะเดี๋ยวผมฝากเจ๊ส้มให้ตกลงไหมครับ" ธีรกรยิ้มพลางเก็บของ
"ค่ะ" วาณีรับคำ
"นายจะไปไหนเหรอครับ" พัลลภถามขึ้น
"ผมนัดทานข้าวกับนิดน่ะผมขอตัวนะ" ธีรกรเดินออกจากห้อง
"ใครเหรอคะนิด"วาณีถามพัลลภ
"ภรรยาคุณธีรกรน่ะ"พัลลภตอบวาณีอึ้งก่อนจะเดินออกมา
"นี่คุณธีมีภรรยาแล้วเหรอ" วาณีพูดกลับตัวเองก่อนจะเห็นรถของธีรกรขับผ่านไป
"คุณธี"วาณีเรียกแท็กซี่ก่อนจะตามธีรกรไปจนมาถึงร้านกาแฟวาณีจึงลงมาแอบอยู่ตรงต้นไม้
"วันนี้ดีนะเนี่ยตรงเวลาเป๊ะ" นิตาเดินออกมาหาธีรกร
"ผมกลัวคุณหิวนี่น่าป่ะมื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง"ธีรกรยิ้มพลางจูงมือนิตาขึ้นรถวาณีที่แอบมองอยู่เธอเพ่งหน้าภรรยาธีรกรอย่างชัดๆ
"นิตา"วาณีกำมือแน่นนึกถึงตอนเด็กๆ
"ครูจะประกาศผลสอบแล้วนะและที่1ก็คือ...นิตาคนเก่งประจำห้องเราค่ะ"ทุกคนต่างตบมือและชื่นชมนิตาก่อนที่ครูจะมอบตุ๊กตาตัวใหญ่ให้นิตา
"เอามานี่นะ"วาณีเดินมาดึงตุ๊กตาจากนิตาขณะที่นิตาเล่นอยู่ในสวน
"ของเรานะเธอก็มีแล้วนี่" นิตาเถียง
"แต่เราได้ที่2เราได้ตัวเล็กเราจะเอาตัวใหญ่เอามานี่"
"ไม่ได้นะนี่มันของๆเราเอามา"
"ฉันไม่ให้เธอต้องให้ฉัน"วาณีผลักนิตาล้มก่อนจะดึงตุ๊กตาหมีมา
"นี่มันอะไรกันวาณีเธอแย่งตุ๊กตาเพื่อนเหรอ"ครูสาวที่วิ่งเข้ามาดุวาณี
"หนู....หนู..."วาณีจะแก้ตัวแต่ก็จำนนต่อหลักฐาน
"ตามครูมานี่วาณี" ครูสาวเรียกและวันนั้นวาณีก็โดนตี
"แกเกิดมาเป็นมารผจญฉันจริงๆนิตา" วาณีพูดกับตัวเองก่อนจะมองนิตากับธีรกรขับรถออกไป
"มาแล้วเหรอวา" แม่ทักวาณีแต่เธอไม่สนใจเธอเดินขึ้นห้องก่อนจะนั่งมองรูปเธอกับคุณนายประกาภาพในวัยเด็กหวนอีกครั้งตอนเธออยู่ม.ต้น
"เธอทำอะไรน่ะนิตา" วาณีเดินมาหานิตา
"ฉันทักผ้าพันคอว่าจะให้คุณนายประกาท่านอุตส่าห์ให้ทุนพวกเราเลยนะ" นิตายิ้มและวันที่คุณนายประกามาถึงวาณีแอบขโมยผ้าพันคอของนิตาและแอบอ้างว่าเธอถักเองคุณนายประกาซึ้งใจและเอ็นดูวาณีจึงส่งเสียให้เรียนจนจบและสิ่งที่ตัดขาดความเป็นเพื่อนของนิตาและวาณีก็คือตอนที่วาณีแย่งแฟนของนิตา
"ทำไมเธอถึงทำแบบนี้"นิตามองวาณีหลังจากที่วาณีไปดูหนังกับรุ่นพี่มา
"ทำอะไรฉันเปล่าซะหน่อย"วาณียิ้มเยาะ
"เธอรู้ว่าพี่โต้คบกับฉันแต่เธอก็ยังจะ"
"ช่วยไม่ได้เธอมันน่าเบื่อเองนิตาดูนี่สิพี่โต้ซื้อสร้อยราคาแพงๆให้ฉันด้วยแหละ"
"พอแล้ววาณีเธอนี่มันแย่จริงๆแย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน"เพื่อนของนิตาว่าวาณีแต่หล่อนก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดหลังจากนั้นเพื่อนๆก็ไม่มีใครคบกับเธอเลยจนเรียนจบ
"ฉันเคยแย่งทุกอย่างมาจากแกนิตาทั้งโอกาสและความรักและฉัน...จะแย่งมันมาอีกครั้ง"
"ตื่นได้แล้วนิด" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูของหญิงสาวเธอสะดุ้งตื่น
"อ่าวธี..นิดนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"พอดีธีมีธุระนิดหน่อยน่ะเลยต้องเลื่อนการประชุมกับคุณโรเบิร์ตไปนิดนึง....ว่าแต่นิดเถอะทำไมง่วงเร็วจัง"
"ก็นิดเปิดร้านกาแฟวันแรกนี่น่าคนเข้าเยอะมากเลยเหนื่อยไง" นิตาขยี้ตาธีรกรลูบหัวเธอ
"แล้วพอจะมีกาแฟสักแก้วให้นายธีรกรสามีเจ้าของร้านไหมครับ"
"จะชงพิเศษให้เลย" นิตายิ้มจะลุกไปชงกาแฟแต่ธีรกรดึงมือเธอไว้
"ไม่เอาหรอกนิดเหนื่อยแล้ว" ธีรกรยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
"เหนื่อยแค่นี้จิ๊บๆ" นิตาเลิกคิ้วธีรกรหอมแก้มเธอ
"ธีรักนิดนะเราจะรักแบบนี้ตลอดไป...และตลอดไป....และตลอดไป"
"พอแล้ว...นิดรู้ว่าธีรักนิด...นิดเองก็รักธี" นิตายิ้มเช่นเดียวกับธีรกรทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรักก่อนจะพากันกลับบ้าน
//////////////
ที่บ้านของวาณี
วาณีนั่งยิ้มคนเดียวนึกถึงแต่ธีรกรจนแม่ของวาณีแทรกขึ้น
"เป็นอะไรน่ะวาแม่เห็นวานั่งยิ้มตั้งแต่กินข้าวแล้วนะ"
"เปล่านี่แม่" วายิ้มพลางลุกไปนั่งที่เตียง
"คิดถึงพ่อหนุ่มที่เขามาส่งวาใช่ไหมถ้างั้นก็เลิกคิดเลยนะจากที่ฟังเขาแค่ผ่านมาเจอวาเท้าพลิกแล้วก็ช่วยนี่อีกอย่าง..ชื่อเขาวายังไม่รู้เลยเลิกคิดฟุ้งซ้านซะเถอะ"
"วาไม่สน...เขาใส่สูทแปลว่าเขาต้องทำงานที่บริษัทนั้นแน่ๆพรุ่งนี้วาจะไปหาเขา"
"แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาน่ะอาจจะมีลูกมีเมียแล้ว"
"คงยังหรอก..แม่จะอะไรเนี่ยวาจะนอน"วาณีบ่นแม่พลางล้มตัวลงนอนทิ้งให้คนเป็นแม่ส่ายหัวกับความทะเยอทะยานของลูกสาว
///////////
เช้าวันต่อมา
วาณีแต่งตัวสวยเพื่อมารอพบธีรกรเพราะคิดว่าเขาเป็นพนักงานที่นี่แต่8โมงแล้วเขาก็ยังไม่มา
"หรือว่าเราคิดผิดนะ" วาณีบ่นกับตัวเองพลันรถของธีรกรแล่นมาชายหนุ่มคุยโทรศัพท์กับคนรักจนพ้นประตูเขาไม่สังเกตเห็นวาณีเลยสักนิดวาณีจึงเดินไปรั้งแขนเขา
"อ้าวคุณเท้าหายดีแล้วหรือ"ธีรกรทักหลังจากวางโทรศัพท์
"ค่ะ...คือ...ฉันเอาผลไม้เล็กๆน้อยๆมาตอบแทนคุณน่ะค่ะ"
"เอิ่ม..ความจริงไม่ต้องก็ได้ผมบอกแล้วไงว่าผมเต็มใจช่วย"
"แต่ฉันอยากให้นี่คะ"วาณีแกล้งก้มหน้าลงธีรกรรู้ตัวทันทีว่าไม่ควรปฏิเสธน้ำใจจากวาณี
"ก็ได้งั้นผมขอบคุณนะ"ธีรกรรับกระเช้ามา
"ไม่เป็นไรค่ะ..ฉันวาณีนะคะแล้วคุณ....."
"ธีรกรครับยินดีที่ได้รู้จัก" ชายหนุ่มยิ้มให้เธอก่อนจะขอตัวขึ้นไปทำงานและพบซองสีน้ำตาลตกอยู่
"ซองอะไร" ธีรกรมองดูซองสีน้ำตาลก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อวานมีคนมาสมัครงาน
"พัลลภคุณมาหาผมหน่อย" ธีรกรโทรหาพัลลภไม่นานพัลลภก็เข้ามา
"ผมฝากคุณดูหน่อยละกันนะ" ธีรกรยื่นซองใบสมัครงานให้พัลลภ
"แต่ตำแหน่งเลขานี่ผมว่าคุณเลือกเถอะนะครับ"
"ผมไว้ใจคุณรับไปสิ" ธีรกรส่งซองให้อีกครั้งพัลลภไม่กล้าขัดใจจึงรับมาในขณะเดียวกันวาณีก็กำลังจะขึ้นแท็กซี่แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน
"คุณวาณีใช่ไหมครับพอดีทางเราได้พิจารณาแล้วคงต้องขอให้คุณทดลองงานก่อนไม่ทราบว่าสะดวกวันไหนครับ" พัลลภพูดวาณียิ้มดีใจ
"วันนี้ได้เลยค่ะพอดีฉันอยู่หน้าบริษัทแล้ว"
"ครับงั้นเดี๋ยวเจอกันไปห้องฝ่ายบุคคลนะครับ"
"ค่ะ" วาณียิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าบริษัทสักพักพัลลภก็มาและพาเธอมาหน้าห้องทำงานของธีรกร
"นายครับผมพาเลขาใหม่มาแนะนำตัวครับ" พัลลภพูดธีรกรและวาณีมองหน้ากันอย่างตกใจ
"อ้าวคุณนี่เอง" ธีรกรยิ้มทัก
"โลกมันกลมจังเลยนะคะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" วาณีก้มลง
"ครับเอิ่ม...เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้คุณค่อยมาทำงานนะเดี๋ยวผมฝากเจ๊ส้มให้ตกลงไหมครับ" ธีรกรยิ้มพลางเก็บของ
"ค่ะ" วาณีรับคำ
"นายจะไปไหนเหรอครับ" พัลลภถามขึ้น
"ผมนัดทานข้าวกับนิดน่ะผมขอตัวนะ" ธีรกรเดินออกจากห้อง
"ใครเหรอคะนิด"วาณีถามพัลลภ
"ภรรยาคุณธีรกรน่ะ"พัลลภตอบวาณีอึ้งก่อนจะเดินออกมา
"นี่คุณธีมีภรรยาแล้วเหรอ" วาณีพูดกลับตัวเองก่อนจะเห็นรถของธีรกรขับผ่านไป
"คุณธี"วาณีเรียกแท็กซี่ก่อนจะตามธีรกรไปจนมาถึงร้านกาแฟวาณีจึงลงมาแอบอยู่ตรงต้นไม้
"วันนี้ดีนะเนี่ยตรงเวลาเป๊ะ" นิตาเดินออกมาหาธีรกร
"ผมกลัวคุณหิวนี่น่าป่ะมื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง"ธีรกรยิ้มพลางจูงมือนิตาขึ้นรถวาณีที่แอบมองอยู่เธอเพ่งหน้าภรรยาธีรกรอย่างชัดๆ
"นิตา"วาณีกำมือแน่นนึกถึงตอนเด็กๆ
"ครูจะประกาศผลสอบแล้วนะและที่1ก็คือ...นิตาคนเก่งประจำห้องเราค่ะ"ทุกคนต่างตบมือและชื่นชมนิตาก่อนที่ครูจะมอบตุ๊กตาตัวใหญ่ให้นิตา
"เอามานี่นะ"วาณีเดินมาดึงตุ๊กตาจากนิตาขณะที่นิตาเล่นอยู่ในสวน
"ของเรานะเธอก็มีแล้วนี่" นิตาเถียง
"แต่เราได้ที่2เราได้ตัวเล็กเราจะเอาตัวใหญ่เอามานี่"
"ไม่ได้นะนี่มันของๆเราเอามา"
"ฉันไม่ให้เธอต้องให้ฉัน"วาณีผลักนิตาล้มก่อนจะดึงตุ๊กตาหมีมา
"นี่มันอะไรกันวาณีเธอแย่งตุ๊กตาเพื่อนเหรอ"ครูสาวที่วิ่งเข้ามาดุวาณี
"หนู....หนู..."วาณีจะแก้ตัวแต่ก็จำนนต่อหลักฐาน
"ตามครูมานี่วาณี" ครูสาวเรียกและวันนั้นวาณีก็โดนตี
"แกเกิดมาเป็นมารผจญฉันจริงๆนิตา" วาณีพูดกับตัวเองก่อนจะมองนิตากับธีรกรขับรถออกไป
"มาแล้วเหรอวา" แม่ทักวาณีแต่เธอไม่สนใจเธอเดินขึ้นห้องก่อนจะนั่งมองรูปเธอกับคุณนายประกาภาพในวัยเด็กหวนอีกครั้งตอนเธออยู่ม.ต้น
"เธอทำอะไรน่ะนิตา" วาณีเดินมาหานิตา
"ฉันทักผ้าพันคอว่าจะให้คุณนายประกาท่านอุตส่าห์ให้ทุนพวกเราเลยนะ" นิตายิ้มและวันที่คุณนายประกามาถึงวาณีแอบขโมยผ้าพันคอของนิตาและแอบอ้างว่าเธอถักเองคุณนายประกาซึ้งใจและเอ็นดูวาณีจึงส่งเสียให้เรียนจนจบและสิ่งที่ตัดขาดความเป็นเพื่อนของนิตาและวาณีก็คือตอนที่วาณีแย่งแฟนของนิตา
"ทำไมเธอถึงทำแบบนี้"นิตามองวาณีหลังจากที่วาณีไปดูหนังกับรุ่นพี่มา
"ทำอะไรฉันเปล่าซะหน่อย"วาณียิ้มเยาะ
"เธอรู้ว่าพี่โต้คบกับฉันแต่เธอก็ยังจะ"
"ช่วยไม่ได้เธอมันน่าเบื่อเองนิตาดูนี่สิพี่โต้ซื้อสร้อยราคาแพงๆให้ฉันด้วยแหละ"
"พอแล้ววาณีเธอนี่มันแย่จริงๆแย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน"เพื่อนของนิตาว่าวาณีแต่หล่อนก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดหลังจากนั้นเพื่อนๆก็ไม่มีใครคบกับเธอเลยจนเรียนจบ
"ฉันเคยแย่งทุกอย่างมาจากแกนิตาทั้งโอกาสและความรักและฉัน...จะแย่งมันมาอีกครั้ง"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มี.ค. 2558, 10:45:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มี.ค. 2558, 10:50:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1522
| << บทที่1:ชีวิตคู่ | บทที่3:เผชิญหน้า >> |
