สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่3:เผชิญหน้า
"วาทำไมวันนี้แต่งหน้าเข้มจังล่ะลูก" แม่ของวาณีทักลูกสาวพลันวางกาแฟบนโต๊ะ
"วาก็อยากเปลี่ยนลุคบ้างอะแม่...แม่ว่าวาสวยไหม"วาณีหมุนตัว
"ก็สวยลูก" ผู้เป็นแม่ยิ้ม
"สวยพอจะเป็นคุณนายเจ้าของบริษัทไหมคะ"
"วาหมายความว่าไง"แม่ของวาณีมองลูกสาวอย่างสงสัย
"เปล่าวันนี้วารีบวาไปก่อนนะ"วาณีเดินออกไปโดยปล่อยให้ผู้เป็นแม่งงกับคำพูดของลูกสาว
ที่บริษัทวาณีเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงตรงหน้าห้องธีรกร
"ป่านนี้ยังไม่มาเลย" วาณีชะเง้อเป็นจังหวะที่เจ๊ส้มเดินมา
"สวัสดีจ๊ะแม่ชะนีหน้า....ป๊าด!!หล่อนแต่งหน้าซะเปรี้ยวขนาดนี้แฟนไม่ว่าเหรอยะ"เจ๊ส้มมองวาณี
"วายังไม่มีแฟนหรอกค่ะเจ๊"วาณียิ้มพลันธีรกรเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะคุณธี"วาณีลุกขึ้นยิ้มให้ธีรกร
"สวัสดีครับเดี๋ยวคุณช่วยเตรียมเอกสารให้ผมหน่อยนะวันนี้คุณโรเบิร์ตจะมาประชุมที่นี่"ธีรกรสั่งงานก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
"มองตาเยิ้มเลยนะยะคุณธีเขามีภรรยาแล้ว"เจ๊ส้มพูดแขวะวาณี
"วารู้นะเจ๊" วาณีนั่งลงเจ๊ส้มจึงเดินกลับไปทำงาน
"ภรรยาเหรอ...ก็แค่ตอนนี้" วาณียิ้มพลางเตรียมเอกสาร
////////////
ที่ร้านกาแฟ
"ยินดีต้อนรับค่ะ...อ้าวเอ้มาตั้งแต่เมื่อไหร่"นิตายิ้มทักอารียาหรือเอ้เพื่อนสนิทของเธอ
"ก็มาเมื่อกี้ไง..เป็นไงบ้างรู้ไหมฉันคิดถึงแกมากเลย" อารียายิ้ม
"ฉันก็คิดถึงแก" นิตาตรงกอดเพื่อนสาว
"ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะ..ว่าแต่ชีวิตคู่แกเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดี..ธีเขาก็น่ารักดี"นิตาตอบ
"แล้วเรื่องมือที่3ล่ะมีไหม"
"ไม่มีนะธีเขาก็ปรกติ"
"นั่นเพราะแกยังไม่เจอตั้งหากคู่แต่งงานทุกคนต้องเจอเรื่องแบบนี้"
"ไหงมาให้พรนิดล่ะ" นิตาทำหน้ามุ้ย
"หึยขอโทษก็ได้คุยเรื่องอื่นดีกว่า" อารียาโอบเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
//////////
พักเที่ยง
วาณีหอบแฟ้มเดินตามธีรกรจนมาถึงห้องหลังจากประชุมเสร็จ
"เที่ยงนี้คุณธีจะไปไหนหรือเปล่าคะ"วาณีถาม
"คงไม่หรอกครับต้องเคลียร์งานก่อน"ธีรกรตอบอย่างสุภาพ
"พอดีวาจะออกไปซื้อกาแฟน่ะค่ะคุณธีจะเอาอะไรไหมคะ"
"งั้น..ผมฝากซื้อลาเต้ไม่หวานมากนะครับ"
"ค่ะ..เดี๋ยววาเลี้ยงเอง" วาณีวางแฟ้มลงก่อนจะเดินออกมาร้านกาแฟหน้าบริษัท
"จะว่าไป...เวลาก็เหลือตั้งเยอะ..ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าดีกว่า" วาณียิ้มพลางโบกแท็กซี่ขึ้นรถออกไป
ที่ร้านนิตากำลังชงกาแฟให้ลูกค้าโดยมีอารียาเป็นพนักงานเสิร์ฟคอยช่วยเหลืออยู่
"ใช้งานกันแบบนี้ค่าจ้าง300นะเธอ" อารียามองนิตา
"ถ้าไม่ทำแก้วแตกก็ได้เลย" นิตาแซวเพื่อน
"แรงอะนิด" อารียาขมวดคิ้วพลันเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
"ยินดีต้อนรับ...ค่ะ" นิตาเงยหน้าขึ้นก็พบกับวาณี
"แหม่...นิดไม่ต้องเป็นทางการก็ได้เราเป็นเพื่อนกันนะ" วาณียิ้ม
"เอิ่ม..แล้ววาจะเอาอะไร" นิตาถาม
"พอดีแฟนฉันเขาอยากกินลาเต้..แบบไม่หวานน่ะ" นิตาหยุดกึกนึกถึงธีรกรเพราะนี่เป็นเมณูโปรดเขาแต่เธอก็คิดว่าแค่บังเอิญ
"ได้รอแป๊ปนึงนะ" นิตายิ้มวาณีมองนิตาอย่างเย้ยหยัน
"นิดนี่เก่งจังดูแลร้านได้ดีเลยทีเดียวแฟนนิดต้องโชคดีมากๆเลย"
"แล้ววารู้ได้ไงว่านิดมีแฟนแล้ว"นิตามองวาณีอย่างสงสัย
"วาได้ข่าวมาจากเพื่อนอีกทีน่ะคนนี้คงจะไม่เหมือนพี่โต้นะ" วาณียั่วให้นิตานึกถึงความหลังนิตารู้ว่าคนอย่างวาณีต้องการพูดยั่วเธอ
"แน่นอนคนนี้ดีกว่าพี่โต้เยอะ..เสร็จแล้ว" นิตาวางกาแฟลงตรงหน้าวาณี
"ขอให้เป็นอย่างนั้นนะนิตา" วาณีเดินออกไปอารียาจึงเดินมาจับแขนนิตา
"นั้นยัยวาใช่ไหม" อารียาถาม
"เขาแค่บังเอิญผ่านมาน่ะ" นิตาตอบพลันก้มชงกาแฟต่อ
//////////////
"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะนิตาคอยดูเถอะ" วาณีเดินถือกาแฟเข้ามาในห้องธีรกร
"นี่ค่ะร้านเพื่อนวาเอง"วาณีวางลงบนโต๊ะ
"ขอบคุณครับวันแรกก็รบกวนคุณเลย"ธีรกรยิ้ม
"วาเต็มใจค่ะ...คุณธีคะเย็นนี้คุณธีว่างหรือเปล่า"
"ก็ว่างนะทำไมเหรอครับ"
"ให้วาเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อตอบแทนเรื่องเมื่อวันก่อนนะคะ...นะคะ"
"รบกวนคุณเปล่าๆผมว่า..."
"ไม่รบกวนหรอกค่ะนะคะ..หรือว่า..คุณรังเกียจที่จะกินข้าวกับวา..ไม่เป็นไรค่ะวารู้คุณคงไม่อยากให้ภรรยาคุณไม่สบายใจ"วาณีทำหน้าเศร้าจนธีรกรลังเล
"ก็ได้ครับ"ธีรกรตอบวาณียิ้มกับคำตอบของชายหนุ่ม
"ค่ะงั้นเลิกงานเจอกันนะคะ"วาณีเดินออกจากห้องอย่างดีใจ
พอเลิกงานธีรกรก็พาวาณีมากินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"คุณธีนี่ใจดีจังเลยนะคะภรรยาคุณนี่โชคดีจริงๆ"วาณีเอ่ยชม
"ก็คงงั้นมั้งครับ"ธีรกรพูดก่อนจะส่งข้อความบอกนิตาว่ามากินข้าวกับเพื่อน
"ใครส่งข้อความมาเหรอ" อารียามองนิตา
"ธีน่ะเขาส่งมาว่ากินข้าวกับเพื่อนอยู่"นิตาพูดก่อนจะจอดรถตรงปั๊มน้ำมัน
"เราเอาขนมไปส่งกันดีกว่าเนอะ" นิตายิ้มก่อนที่จะลงจากรถไปหยิบขนม
"อุ๊ย!!คุณธีคะขนมเลอะปากวาน่ะค่ะเช็ดให้หน่อยได้ไหมคะวากลัวว่าวาเช็ดเองแล้วมันจะเลอะไปกันใหญ่น่ะค่ะ"วาณียื่นหน้าเข้ามาหาธีรกร
"คุณวาอยู่นิ่งๆนะครับ" ธีรกรหยิบทิชชูพลางเช็ดที่ปากวาณีเป็นจังหวะที่นิตาหอบขนมผ่านหน้าร้านพอดีและเธอมองเห็นธีรกรกำลังเช็ดปากให้ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหล่อนนั่งหันหลังอยู่
"หยุดทำไมนิด..นั้น...สามีแกหรือเปล่า"อารียามองตามนิตา
"เสร็จแล้วครับ"ธีรกรเอามือออก
"ขอบคุณนะคะ" วาณียิ้มนิตามองภาพนั้นอารียาจะเดินไปแต่นิตาคว้าแขนไว้
"ทำไมล่ะนิดเราจะไปถามเขาให้รู้เรื่องไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"
"ก็คงเป็นเพื่อนแหละเอ้เราไปส่งขนมกันต่อเถอะ"นิตาเดินนำหน้าไปอารียามองอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินตามนิตาไป
"ทานเสร็จแล้วขอบคุณมากนะคะที่มากินเป็นเพื่อนวา" วาณีพูดพลันจะหยิบตังค์จ่ายแต่ธีรกรชิงจ่ายซะก่อน
"ไม่เป็นไรหรอกครับถือว่าคุณเลี้ยงกาแฟตอบแทนแล้วล่ะกัน"ธีรกรลุกขึ้น
"ขอบคุณนะคะ"วาณีพูดก่อนทั้งคู่จะเดินออกจากร้าน
"เอิ่ม..คุณธีคะคุณธีจะผ่านตรงแยกหน้าหรือเปล่าคะพอดีแถวนี้หาแท็กซี่ยากน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับงั้นเดี๋ยวผมแวะไปส่ง"ธีรกรพูดพลางไขกุญแจรถวาณียิ้มก่อนจะตามขึ้นรถไปจนมาถึงบ้าน
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณอุตส่าห์มาส่งวา" วาณีพูดขอบคุณ
"ไม่เป็นไรครับ" ธีรกรพูดวาณีลงจากรถก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
"เขามาส่งอีกแล้วเหรอลูก"แม่ของวาณีพูดเพราะจำลักษณะรถได้
"เขาก็ต้องมาส่งวาสิแม่เขาออกจะเต็มใจ" วาณีพูด
"แม่ไม่ว่าหรอกนะเพราะดูแล้วเขาก็เป็นคนดีแต่คนดีแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแฟนแล้วหรือ"
"ก็วานี่แหละว่าที่ภรรยาในอนาคต"
"วาเป็นผู้หญิงนะลูกอย่าพูดอะไรน่าเกียจแบบนี้สิเดี๋ยวเขาจะคิดว่าเราอ่อยเขา..ดูพี่ผึ้งบ้านนั้นสิเขาแย่งแฟนคนอื่นสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร"
"เลิกพูดสักทีเถอะน่าแม่คอยดูแล้วกันวาจะทำให้เขามากราบแม่ขอวาให้ได้"วาณีเดินขึ้นห้องอย่างอารมณ์เสีย
"เวรกรรมมันมีจริงนะลูกวา"
"วาก็อยากเปลี่ยนลุคบ้างอะแม่...แม่ว่าวาสวยไหม"วาณีหมุนตัว
"ก็สวยลูก" ผู้เป็นแม่ยิ้ม
"สวยพอจะเป็นคุณนายเจ้าของบริษัทไหมคะ"
"วาหมายความว่าไง"แม่ของวาณีมองลูกสาวอย่างสงสัย
"เปล่าวันนี้วารีบวาไปก่อนนะ"วาณีเดินออกไปโดยปล่อยให้ผู้เป็นแม่งงกับคำพูดของลูกสาว
ที่บริษัทวาณีเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงตรงหน้าห้องธีรกร
"ป่านนี้ยังไม่มาเลย" วาณีชะเง้อเป็นจังหวะที่เจ๊ส้มเดินมา
"สวัสดีจ๊ะแม่ชะนีหน้า....ป๊าด!!หล่อนแต่งหน้าซะเปรี้ยวขนาดนี้แฟนไม่ว่าเหรอยะ"เจ๊ส้มมองวาณี
"วายังไม่มีแฟนหรอกค่ะเจ๊"วาณียิ้มพลันธีรกรเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะคุณธี"วาณีลุกขึ้นยิ้มให้ธีรกร
"สวัสดีครับเดี๋ยวคุณช่วยเตรียมเอกสารให้ผมหน่อยนะวันนี้คุณโรเบิร์ตจะมาประชุมที่นี่"ธีรกรสั่งงานก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
"มองตาเยิ้มเลยนะยะคุณธีเขามีภรรยาแล้ว"เจ๊ส้มพูดแขวะวาณี
"วารู้นะเจ๊" วาณีนั่งลงเจ๊ส้มจึงเดินกลับไปทำงาน
"ภรรยาเหรอ...ก็แค่ตอนนี้" วาณียิ้มพลางเตรียมเอกสาร
////////////
ที่ร้านกาแฟ
"ยินดีต้อนรับค่ะ...อ้าวเอ้มาตั้งแต่เมื่อไหร่"นิตายิ้มทักอารียาหรือเอ้เพื่อนสนิทของเธอ
"ก็มาเมื่อกี้ไง..เป็นไงบ้างรู้ไหมฉันคิดถึงแกมากเลย" อารียายิ้ม
"ฉันก็คิดถึงแก" นิตาตรงกอดเพื่อนสาว
"ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะ..ว่าแต่ชีวิตคู่แกเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดี..ธีเขาก็น่ารักดี"นิตาตอบ
"แล้วเรื่องมือที่3ล่ะมีไหม"
"ไม่มีนะธีเขาก็ปรกติ"
"นั่นเพราะแกยังไม่เจอตั้งหากคู่แต่งงานทุกคนต้องเจอเรื่องแบบนี้"
"ไหงมาให้พรนิดล่ะ" นิตาทำหน้ามุ้ย
"หึยขอโทษก็ได้คุยเรื่องอื่นดีกว่า" อารียาโอบเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
//////////
พักเที่ยง
วาณีหอบแฟ้มเดินตามธีรกรจนมาถึงห้องหลังจากประชุมเสร็จ
"เที่ยงนี้คุณธีจะไปไหนหรือเปล่าคะ"วาณีถาม
"คงไม่หรอกครับต้องเคลียร์งานก่อน"ธีรกรตอบอย่างสุภาพ
"พอดีวาจะออกไปซื้อกาแฟน่ะค่ะคุณธีจะเอาอะไรไหมคะ"
"งั้น..ผมฝากซื้อลาเต้ไม่หวานมากนะครับ"
"ค่ะ..เดี๋ยววาเลี้ยงเอง" วาณีวางแฟ้มลงก่อนจะเดินออกมาร้านกาแฟหน้าบริษัท
"จะว่าไป...เวลาก็เหลือตั้งเยอะ..ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าดีกว่า" วาณียิ้มพลางโบกแท็กซี่ขึ้นรถออกไป
ที่ร้านนิตากำลังชงกาแฟให้ลูกค้าโดยมีอารียาเป็นพนักงานเสิร์ฟคอยช่วยเหลืออยู่
"ใช้งานกันแบบนี้ค่าจ้าง300นะเธอ" อารียามองนิตา
"ถ้าไม่ทำแก้วแตกก็ได้เลย" นิตาแซวเพื่อน
"แรงอะนิด" อารียาขมวดคิ้วพลันเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
"ยินดีต้อนรับ...ค่ะ" นิตาเงยหน้าขึ้นก็พบกับวาณี
"แหม่...นิดไม่ต้องเป็นทางการก็ได้เราเป็นเพื่อนกันนะ" วาณียิ้ม
"เอิ่ม..แล้ววาจะเอาอะไร" นิตาถาม
"พอดีแฟนฉันเขาอยากกินลาเต้..แบบไม่หวานน่ะ" นิตาหยุดกึกนึกถึงธีรกรเพราะนี่เป็นเมณูโปรดเขาแต่เธอก็คิดว่าแค่บังเอิญ
"ได้รอแป๊ปนึงนะ" นิตายิ้มวาณีมองนิตาอย่างเย้ยหยัน
"นิดนี่เก่งจังดูแลร้านได้ดีเลยทีเดียวแฟนนิดต้องโชคดีมากๆเลย"
"แล้ววารู้ได้ไงว่านิดมีแฟนแล้ว"นิตามองวาณีอย่างสงสัย
"วาได้ข่าวมาจากเพื่อนอีกทีน่ะคนนี้คงจะไม่เหมือนพี่โต้นะ" วาณียั่วให้นิตานึกถึงความหลังนิตารู้ว่าคนอย่างวาณีต้องการพูดยั่วเธอ
"แน่นอนคนนี้ดีกว่าพี่โต้เยอะ..เสร็จแล้ว" นิตาวางกาแฟลงตรงหน้าวาณี
"ขอให้เป็นอย่างนั้นนะนิตา" วาณีเดินออกไปอารียาจึงเดินมาจับแขนนิตา
"นั้นยัยวาใช่ไหม" อารียาถาม
"เขาแค่บังเอิญผ่านมาน่ะ" นิตาตอบพลันก้มชงกาแฟต่อ
//////////////
"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะนิตาคอยดูเถอะ" วาณีเดินถือกาแฟเข้ามาในห้องธีรกร
"นี่ค่ะร้านเพื่อนวาเอง"วาณีวางลงบนโต๊ะ
"ขอบคุณครับวันแรกก็รบกวนคุณเลย"ธีรกรยิ้ม
"วาเต็มใจค่ะ...คุณธีคะเย็นนี้คุณธีว่างหรือเปล่า"
"ก็ว่างนะทำไมเหรอครับ"
"ให้วาเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อตอบแทนเรื่องเมื่อวันก่อนนะคะ...นะคะ"
"รบกวนคุณเปล่าๆผมว่า..."
"ไม่รบกวนหรอกค่ะนะคะ..หรือว่า..คุณรังเกียจที่จะกินข้าวกับวา..ไม่เป็นไรค่ะวารู้คุณคงไม่อยากให้ภรรยาคุณไม่สบายใจ"วาณีทำหน้าเศร้าจนธีรกรลังเล
"ก็ได้ครับ"ธีรกรตอบวาณียิ้มกับคำตอบของชายหนุ่ม
"ค่ะงั้นเลิกงานเจอกันนะคะ"วาณีเดินออกจากห้องอย่างดีใจ
พอเลิกงานธีรกรก็พาวาณีมากินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"คุณธีนี่ใจดีจังเลยนะคะภรรยาคุณนี่โชคดีจริงๆ"วาณีเอ่ยชม
"ก็คงงั้นมั้งครับ"ธีรกรพูดก่อนจะส่งข้อความบอกนิตาว่ามากินข้าวกับเพื่อน
"ใครส่งข้อความมาเหรอ" อารียามองนิตา
"ธีน่ะเขาส่งมาว่ากินข้าวกับเพื่อนอยู่"นิตาพูดก่อนจะจอดรถตรงปั๊มน้ำมัน
"เราเอาขนมไปส่งกันดีกว่าเนอะ" นิตายิ้มก่อนที่จะลงจากรถไปหยิบขนม
"อุ๊ย!!คุณธีคะขนมเลอะปากวาน่ะค่ะเช็ดให้หน่อยได้ไหมคะวากลัวว่าวาเช็ดเองแล้วมันจะเลอะไปกันใหญ่น่ะค่ะ"วาณียื่นหน้าเข้ามาหาธีรกร
"คุณวาอยู่นิ่งๆนะครับ" ธีรกรหยิบทิชชูพลางเช็ดที่ปากวาณีเป็นจังหวะที่นิตาหอบขนมผ่านหน้าร้านพอดีและเธอมองเห็นธีรกรกำลังเช็ดปากให้ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหล่อนนั่งหันหลังอยู่
"หยุดทำไมนิด..นั้น...สามีแกหรือเปล่า"อารียามองตามนิตา
"เสร็จแล้วครับ"ธีรกรเอามือออก
"ขอบคุณนะคะ" วาณียิ้มนิตามองภาพนั้นอารียาจะเดินไปแต่นิตาคว้าแขนไว้
"ทำไมล่ะนิดเราจะไปถามเขาให้รู้เรื่องไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"
"ก็คงเป็นเพื่อนแหละเอ้เราไปส่งขนมกันต่อเถอะ"นิตาเดินนำหน้าไปอารียามองอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินตามนิตาไป
"ทานเสร็จแล้วขอบคุณมากนะคะที่มากินเป็นเพื่อนวา" วาณีพูดพลันจะหยิบตังค์จ่ายแต่ธีรกรชิงจ่ายซะก่อน
"ไม่เป็นไรหรอกครับถือว่าคุณเลี้ยงกาแฟตอบแทนแล้วล่ะกัน"ธีรกรลุกขึ้น
"ขอบคุณนะคะ"วาณีพูดก่อนทั้งคู่จะเดินออกจากร้าน
"เอิ่ม..คุณธีคะคุณธีจะผ่านตรงแยกหน้าหรือเปล่าคะพอดีแถวนี้หาแท็กซี่ยากน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับงั้นเดี๋ยวผมแวะไปส่ง"ธีรกรพูดพลางไขกุญแจรถวาณียิ้มก่อนจะตามขึ้นรถไปจนมาถึงบ้าน
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณอุตส่าห์มาส่งวา" วาณีพูดขอบคุณ
"ไม่เป็นไรครับ" ธีรกรพูดวาณีลงจากรถก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
"เขามาส่งอีกแล้วเหรอลูก"แม่ของวาณีพูดเพราะจำลักษณะรถได้
"เขาก็ต้องมาส่งวาสิแม่เขาออกจะเต็มใจ" วาณีพูด
"แม่ไม่ว่าหรอกนะเพราะดูแล้วเขาก็เป็นคนดีแต่คนดีแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแฟนแล้วหรือ"
"ก็วานี่แหละว่าที่ภรรยาในอนาคต"
"วาเป็นผู้หญิงนะลูกอย่าพูดอะไรน่าเกียจแบบนี้สิเดี๋ยวเขาจะคิดว่าเราอ่อยเขา..ดูพี่ผึ้งบ้านนั้นสิเขาแย่งแฟนคนอื่นสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร"
"เลิกพูดสักทีเถอะน่าแม่คอยดูแล้วกันวาจะทำให้เขามากราบแม่ขอวาให้ได้"วาณีเดินขึ้นห้องอย่างอารมณ์เสีย
"เวรกรรมมันมีจริงนะลูกวา"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 มี.ค. 2558, 14:40:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 มี.ค. 2558, 14:47:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1278
| << บทที่2:ความอิจฉา | บทที่4:เชื่อใจ >> |
สายลมและเวลา 31 มี.ค. 2558, 15:09:26 น.
ขอบคุณนักอ่านเงาและทุกคนที่ติดตามนะคะความหมั่นไส้ของคุณคือกำลังใจที่ดีของนักเขียนมือใหม่อย่างสายลมและเวลาค่ะ
ขอบคุณนักอ่านเงาและทุกคนที่ติดตามนะคะความหมั่นไส้ของคุณคือกำลังใจที่ดีของนักเขียนมือใหม่อย่างสายลมและเวลาค่ะ
Zephyr 1 เม.ย. 2558, 19:16:42 น.
เวาได้รับบทเรียนเอาให้สาสมนะคะ
เวาได้รับบทเรียนเอาให้สาสมนะคะ