'วาลาดา' ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีลูกแล้ว
ที่สำคัญ สามีของเธอคือเพื่อนในวัยเยาว์ที่ห่างเหินกันไป
หลายปีแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็เกลียดเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาคือสามีของเพื่อนรักของเธอ


คำว่า "แย่งสามีเพื่อน"
กู่ก้องอยู่ในหัวและทำให้หัวใจของหญิงสาวแหลกสลาย...

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับเขาตอนไหนจนมีลูก
กับเขาได้...แต่ลูกที่มีหน้าตาผสมผสานระหว่างเธอกับเขา
อย่างลงตัวทำให้เธอดื้นไม่หลุดกับหลักฐานการกระทำ
ของตัวเอง...

ความจริงดังกล่าว...ส่งให้ดาวดวงใหม่ที่ควรจรัสแสงแรงกล้า
อยู่บนฟากฟ้ากลับถูกกระชากลงมาให้แปดเปื้อนกลิ่นคาวคละคลุ้ง
ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังเงาดำนั้น
หญิงสาวก็สุดจะคาดเดาได้...

หญิงสาวที่ควรมีความสุขไปบนหนทางอันดีงาม เส้นทางของดาว
กลับถูกดึงรั้งเข้ามาสู่เส้นทางของมาร...เมื่อถูกความมืดมน
ดุจเมฆดำเข้าครอบงำฝังจิตใจ...เปลี่ยนผู้หญิงที่เคยแสนดี
กลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจ...นั่นคือเธอที่กำลังถูกใครๆ
กล่าวขานอย่างไม่มีจบสิ้น...


ทางเดียวที่จะรอดพ้นไปได้ นั่นก็คือ เธอต้องต่อสู้กับมันให้ชนะ ต่อสู้กับเงามารที่คอยตามรังควานชีวิตเธอทั้งชีวิตให้ย่อยยับ

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า...เงามารที่เธอเห็นนั้นมีใครซ่อนอยู่
หลังเงานั่น...รอ...รอวัน...เพื่ออะไรบางอย่าง...

รอคอยและเฝ้าดูอยู่ข้างหลังอย่างอดทน...
ชักใยซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างพิถึพิถัน...และล้ำลึก...
วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รอบคอบและรัดกุม

ช่างเป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน รอให้เธอมีความสุขที่สุด
ประสบความสำเร็จที่สุด พอได้จังหวะเหมาะจึงเข้าโจมตี...
จนวาลาดาคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอดทนรอคอยเพื่อจองเวรเธอ
ได้นานถึงเพียงนี้...ช่างเป็นการทุ่มเทที่น่ากลัวเหลือเกิน...

เธอรู้...รู้ว่าสิ่งที่สำคัญ...คือเธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
หลังจากโดนโจมตีจนย่อยยับอับปางนี้ต่อไปอย่างไร...
นั่นคือ...สิ่งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่...

และอีกอย่างที่เธอจะต้องทำคือ...หาคนที่ซ่อนอยู่หลังเงานั้น
ให้เจอ! และถามให้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร


และ...

หวังเพียงว่า...เธอจะไม่ถูกมันครอบงำได้อีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...เธอจะได้พบกับแสงสว่างในชีวิตอีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...ผู้ที่เธอได้ทำร้ายเอาไว้โดยไม่รู้ตัวจะให้อภัย
หวังเพียงว่า...เขาจะเข้าใจ เชื่อใจ อภัย และรักเธอ
หวังเพียงว่า...ยอดดวงใจซึ่งคือลูกน้อยจะปลอดภัย ไร้มลทิน






...ขอเพียงได้อยู่ดูแลคุ้มภายคุ้มใจคนที่รักตลอดไป...


...ขอเพียงคนที่เธอรักปลอดภัย เข้าใจ ให้อภัย
และรักเธอเท่านั้น....

นาดีมถูกหามตัวส่งโรงพยาบาลทันทีพร้อมกับได้รับการช่วยเหลือจากทีมแพทย์
อยู่นานหลายชั่วโมง จนท้ายที่สุด…เธอต้องสูญเสียลูกชาย
ซึ่งผุู้เป็นแม่มีอายุครรภ์ได้เพียงหกเดือนเศษๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น

ส่วนนาดีมนั้นยังอยู่ในขั้นโคม่า ทางทีมแพทย์จึงยังให้อยู่ในห้องพัก
ไอ.ซี.ยู (Intensive Care Unit) อย่างเฝ้าระวังอาการและภาวะแทรกซ้อน
และยังต้องรอดูว่าเธอจะสามารถผ่านพ้นขึดอันตรายไปได้หรือไม่…

ซึ่งเมื่อคนดังที่กำลังตกอยู่ในกระแสข่าวอย่างต่อเนื่องมาตลอดหลายเดือน
มีเหตุให้เข้าโรงพยาบาล กองทัพนักข่าวจึงเฝ้ารอสัมภาษณ์…
ทำให้คุณหญิงวรลักษณ์ที่เพิ่งถูกทางทีมแพทย์ซักถามเกี่ยวกับสาเหตุที่คนป่วย
โดนทำร้ายร่างกาย เพราะแผลที่ปรากฏบนบริเวณใบหน้านั้นไม่สามารถวินิจฉัย
เป็นอย่างอื่นได้ เว้นแต่การถูกทำร้าย จึงเล่าเหตุการณ์กับทางทีมแพทย์
เหมือนกับท่ีกำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าวด้วยสีหน้าเจ็บแค้น

“มีผู้ไม่หวังดีบุกเข้ามาทำร้ายลูกสาวของดิฉันค่ะ…กว่าดิฉันจะไปถึง
ก็เห็นลูกสาวนอนฟุบอยู่บนพื้นตรงบันไดแล้ว…” คำสัมภาษณ์ดังกล่าว
ส่งผลให้บรรดานักข่าวถึงกับส่งเสียงฮือฮา

“ดิฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะคะว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องราวเลวร้าย
ที่ดิฉันและครอบครัวประสบอยู่…แต่นาดีมกำลังจะมีทายาทซึ่งเป็นผู้ชาย
และกำลังอยู่ในขั้นดำเนินคดีเพื่อเสาะหาข้อเท็จจริงและคนร้ายตัวจริง

แต่แล้วก็ต้องมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ดิฉันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี…
จะว่าเจ็บแค้นก็แสนจะแค้น…การเห็นลูกของตัวเองนอนอยู่ในไอซียู
กับการสูญเสียหลานชายที่อีกไม่กี่เดือนเท่านั้นเขาก็จะออกมาดูโลกใบนี้
หัวอกคนเป็นแม่ที่ไหนก็ต้องเจ็บช้ำค่ะ…และดิฉันจะเอาเรื่องคนทำให้ถึงที่สุด…

วอนขอให้คนผู้นั้น…ออกมาสู้กันในที่แจ้ง อย่าหลบเร้นอยู่แต่ในเงา
เหมือนคนขี้ขลาดตาขาวแบบนี้…เหมือนพวกหมาลอบกัด”

เสียงที่ให้สัมภาษณ์ดูดุเด็ดเผ็ดมันจนนักข่าวถึงกับซูมภาพใบหน้า
ของคุณหญิงวรลักษณ์ให้ชัดเจนขึ้น

“และงานนี้มีฟ้องแน่ๆค่ะ…” ทั้งหมดนั้นคือบทสัมภาษณ์สดตรงจากโรงพยาบาล
ท่ีเริ่มจะมีการกล่าวขานเกี่ยวกับนัยยะซ่อนเร้นในถ้อยคำดังกล่าว

ทั้งๆที่มันช่างห่างไกลกันเหลือเกินกับความจริงที่เกิดขึ้น…
ซึ่งมีเพียงเจ้าของบทสัมภาษณ์กับคนป่วยท่ีนอนรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียูเท่านั้น
ที่สามารถพูดความจริงได้…หากมีหรือที่จะพูดมันออกมา






ส่วนทางด้านวารินทร์…งานแต่งงานยังคงดำเนินต่อไปแม้จะได้ข่าว
เหตุร้ายเหตุด่วนของนาดีม เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากละหมาดเสร็จเรียบร้อย
บรรดาลูกสมุนก็ออกเดินทางเพื่อไปสู่ขอเจ้าสาว

โดยเดินทางจากบ้านเกิดเจ้าบ่าวซึ่งภูมิลำเนาอยู่จังหวัดเพชรบุรี
สู่บ้านเจ้าสาวที่มีภูมิลำเนาอยู่ตรงใจกลางเมืองกรุง

การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น…การสู่ขอเป็นไปอย่างชื่นมื่น
ทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชายต่างตกลงกันได้โดยไร้อุปสรรคปัญหาใดๆมาแผ้วพาน…

พิธีนิกะฮฺ (พิธีสมรส) จึงเกิดขึ้นหลังจากนั้น…โดยที่ฝ่ายชายตอบรับคำนิกะฮฺ
ว่าเขายินดีจะรับเจ้าสาวเป็นภรรยาของตนแต่โดยดีไม่มีขัดข้อง…
เว้นแต่เจ้าสาวที่กว่าจะตอบรับเจ้าบ่าวเป็นสามีของตนได้นั้น…ใช้เวลาเกินสามสิบนาที…

ผู้้ทำพิธีจึงจะออกมาจากห้องที่ซ่อนเจ้าสาวเอาไว้จากสายตาของเจ้าบ่าว
โดยเจ้าสาวเดินออกมาในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ปกปิดมิดชิดตลอดทั้งเรือนร่าง
ยกเว้นเฉพาะใบหน้าสวยงามผ่องใส ซ่อนความน่ารักเอาไว้อย่างที่ใครๆได้เห็น
เป็นต้องตาค้างเท่านั้น…

ผ้าคลุมลูกไม้ถูกตัดออกมาได้อย่างประณีตงดงามสมกับเจ้าสาว
ราวกับมันถูกสร้างมาให้คู่กัน ส่งให้นางฟ้าท่ีหน้าตาดีล้ำหน้าเจ้าบ่าวอยู่แล้ว
ยิ่งโดดเด่น สง่างามขึ้นไปอีก…

ซึ่งทุกกระแสเสียงต่างยอมรับว่าเจ้าบ่าวที่เป็นผู้รับหน้าที่ในการจัดการทุกอย่าง
ทั้งหมดรวมทั้งเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมของเจ้าสาวด้วยในระยะเวลา 48 ชั่วโมงนั้น
มีฝีมือฉกาจหาใครต่อกรได้ยากยิ่งในยุทธภพนี้…

แม้กระทั่งตัวเองก็ยังดูดีกว่าทุกวันในชีวิตที่ผ่านมา
หน้าตาโหดร้ายอย่างตัวร้ายในทีวีเปลี่ยนเป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย
ในชุดขาวอย่างเจ้าชายอาหรับที่มารอรับเจ้าหญิงขึ้นแท่นบัลลังก์…

อานิต้ากุมมือมารดาที่จูงมือเธอมาส่งให้กับเจ้าบ่าวเมื่อพิธีสิ้นสุดลง
โดยที่เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวกลายเป็นคู่สามีภรรยากันอย่างถูกต้องสมบูรณ์ตามหลักศาสนา
ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่นราวกับจะขอกำลังใจ มือมารดาบีบตอบ อย่างเข้าอกเข้าใจ

เพราะตลอดเวลาที่เลี้ยงดูลูกสาวมานั้น…แม้จะมีชายหลายคนหมายปอง
หากลูกสาวของนางก็มิเคยคบหากับใคร พอจะแต่งงานก็แต่งแบบสายฟ้าแลบ…
ไม่มีเวลาให้ได้ตั้งตัวแบบนี้ ย่อมต้องประหม่าเป็นธรรมดา…

วารินทร์จ้องใบหน้าเจ้าสาวของตนไม่วางตา
เพราะตอนนี้เขาสามารถจ้องและสำรวจเธอได้อย่างเต็มที่
มีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะมองเธอด้วยสายตาเช่นไรก็ได้

หากมิวายมีเสียงกระแอมไอดังมาจากพ่อตาและแม่ยายจนได้

“น้อยๆหน่อยเจ้ารินทร์ จ้องน้องอย่างนี้ไม่มีเกรงอกเกรงใจพ่อแม่เขาเลยนะ…”

เสียงนั้นดังมาจากมารดาของเขาเอง…ก่อนจะตามติดด้วยเสียงหัวเราะเฮฮา
จากบรรดาแขกเหรื่อซึ่งเป็นญาติสนิทมิตรสหายที่มาร่วมในพิธี…

ซึ่งคนมองก็หาได้สะดุ้งสะเทือนรึก็หาไม่…

“ถูกอกถูกใจก็ต้องจ้องนานเป็นธรรมดานะครับแม่…ก็ในเมื่อเจ้าสาวของผม
สวยอย่างกับนางฟ้า…”

คำตอบจากเจ้าบ่าวทำเอาเสียงฮือฮาดังตามมาอีกระลอก
ส่งผลให้เจ้าสาวถึงกับก้มหน้างุดซ่อนความอาย ทำให้ผิวแก้มที่ถูกกลบด้วยเครื่องสำอางค์
ถึงกับแดงฝ่าด่านแป้งรองพื้นออกมาปรากฏแก่สายตาของเจ้าบ่าวที่นั่งอยู่ข้างๆ

สายตาที่มองเธอราวกับจะกลืนกินนั่น มันทำเอาหัวใจสั่นสะท้านได้ไม่น้อยเลย…
ยิ่งเขาเอามือมาวางลงบนหลังมือของเธอ หัวใจก็ยิ่งเต้นกระหน่ำ…

“ลุกเถอะ…เหน็บไม่กินรึไง…” เขากระซิบบอกเธอท่ีนังพับเพียบเรียบร้อย
บนพื้นพรมข้างๆเขาในห้องทำพิธี ทำเอาแขกเหรื่อที่จ้องมองอยู่ถึงกับแอบยิ้ม
กับภาพที่เหมือนเจ้าบ่าวกำลังก้มลงหอมแก้มเจ้าสาวนั่น…



“จะพาต้าไปไหน…” หญิงสาวร้องประท้วงเมื่อเห็นว่าเขากำลังจูงเธอ
ออกจากห้องทำพิธีโดยไม่พูดไม่บอกอะไรเลย

“อย่าเพิ่งดีใจไป…ฉันยังไม่พาเธอเข้าห้องหอรอรักของเราตอนนี้หรอกน่า…”

อานิต้้าทุบลำแขนของเขาทันทีอย่างเก้อเขิน วารินทร์เลยหันมาขู่เสียงเข้มดุ

“เดี๋ยวมีจูบโชว์นะ…” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ หากก็ยอมปล่อยให้เขาพาเธอไปหยุด
อยู่ตรงสวนหลังบ้าน

“ฉันมีของขวัญจะให้เธอ…” อานิต้าเบิกตากว้างทีเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ใจเต้นระทึก ลุ้นว่าเขาจะให้อะไรเธอเป็นของขวัญ เพราะคนอย่างเขาน่ะ
ทำอะไรที่เกินความคาดหมายของเธอประจำ…

และของขวัญที่เธอเห็นมันก็เกินความคาดหมายอีกแล้ว…
อานิต้ามองจักรยานคู่รักสีชมพูที่เขาเดินหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้วปั่นมันออกมารอรับเธอ

“ขึ้นมาสิ…นี่ฉันออกแบบและประกอบเองเลยรู้รึเปล่า…”

อานิต้ามองจักรยานคู่รักที่มีไว้สำหรับปั่นไปด้วยกัน
โดยมีเขานั่งปั่นอยู่ด้านหน้า โดยที่นั่งด้านหลังนั้นกว้างขวาง
คล้ายที่นั่งบนรถม้า มันเป็นจักรยานสามล้อ…โดยสองล้อหลังจะค่อนข้างใหญ่
มีที่วางสำหรับคนนั่งหลังปั่นด้วย หญิงสาวจึงลองขึ้นไปนั่ง เก็บชายกระโปรง
ชุดเจ้าสาวให้เข้าที่เข้าทาง แล้วลองวางเท้าทั้งสองลงบนที่ปั่น

“จับเอวฉันไว้สิ ไม่งั้นช่วยฉันปั่นไม่ได้นะ…” เขาสั่งเธออีกแล้ว
อานิต้าเลยจับชายเสื้อทั้งสองข้างของเขาเอาไว้

“แบบนี้ไม่ได้ ต้องกอดเอวฉัน ไม่งั้นจะปั่นยังไง…มันออกแรงปั่นได้ไม่มั่นคงรู้รึเปล่า”

เขาแนะนำพร้อมกับคว้าข้อมือทั้งสองของที่เธอที่จับชายเสื้อเข้ามารวบเอวเขาเอาไว้
อานิต้ายอมรับเลยว่า รถจักรยานคันนี้มีความพิเศษที่เหมาะสำหรับ
การปั่นคู่รักอย่างแท้จริง…เพราะมันเหมาะสำหรับผู้หญิงที่จะได้นั่งสบายๆ
โดยไม่ต้องนั่งแบบเอาขาคร่อมที่นั่งเพื่อปั่นจักรยาน จะนุ่งกระโปรงหรือกางเกง
ก็มิใช่ปัญหาต่อการปั่นจักรยานคันนี้เลย...แถมที่นั่งของผู้ชายจะอยู่ในระดับ
ที่แขนของเธอเข้าไปสวมกอดได้พอดิบพอดีเพื่อยึดเอวเขาเอาไว้เป็นฐานที่มั่น
ในขณะปั่นจักรยาน ส่วนแฮนด์รถในมือสองข้างของเขาก็จะโน้มมาทางด้านหลัง…
แถมยังเป็นจักรยานที่มีเกียร์พร้อมสรรพ ปั่นสบายทำให้กล้ามเนื้อขาไม่ต้องบีบเกร็ง
จนปวดเมื่อยในภายหลัง…จนอยากจะบอกกับเขาเหลือเกินว่า…

...มันคือสุดยอดของขวัญวันแต่งงานสำหรับเธอเลย…

เพราะอย่างอื่นเธอมีหมดแล้ว...สร้อยแหวนเงินทองแม่เขาก็ขนใส่พานมาให้เธอ
ไม่รู้กี่ชุดต่อกี่ชุด...ผ้าดีๆหลากหลายชิ้นก็พับใส่มาให้เป็นของกำนัลแก่เธออีก...

“เป็นไง…ชอบมั้ย…” เมื่อได้ลองปั่นไปจนใกล้จะถึงหน้าบ้าน
ที่มีแขกเหรื่อกำลังรับประทานอาหารกันอยู่วารินทร์ก็หันมาถามไถ่
ความเห็นของเจ้าสาวของเขาด้วยรอยยิ้มเป่ียมสุข…

เขาชอบความรู้สึกเวลาที่เธอกอดเอวเขาไว้แน่นๆแบบนี้
แล้วเท้าทั้งสองของเขากับของเธอสอดประสานไปด้วยกันในขณะปั่นจักรยานคันนี้…

“ชอบค่ะ…” อานิต้าตอบเสียงค่อยๆ เพราะยังไม่ชินกับการพูดคุย
กับผู้ชายที่เถรตรงและชอบส่งเสียงดัง

“งั้นเกาะแน่นๆอีกนิดนะ เพราะเรากำลังปั่นจนใกล้จะถึงที่หมายแล้ว…”

เมื่อรู้ว่าที่หมายที่เขาว่าคือที่ไหน อานิต้าก็ถึงกับหน้าแดง เธอไม่ชอบโชว์ตัว
แต่เขาเหมือนกำลังจะพาเธอออกไปโชว์ตัวในสภาพเช่นนี้…

“ไม่นะ…”

“ทำไมล่ะ…” วารินทร์หยุดเท้าที่กำลังจะปั่น ก่อนจะวางมือข้างหนึ่ง
ลงบนมือที่กำลังกอดเอวเขาเอาไว้ขณะเอ่ยว่า

“ไม่ต้องอายหรอก…มีฉันอยู่ด้านหน้าของเธอน่ะ ใครสาดอะไรมา
เดี๋ยวฉันรับหน้าให้เอง…เธอนั่งเงียบๆก็พอ…แต่ถ้าอายมากๆฉันอุทิศแผ่นหลังให้ซบเลย…”

และแล้วคนที่บอกว่าจะอยู่ด่านหน้ารับทุกอย่างแทนเธอก็พาเธอปั่นจักรยานไปด้วยกัน
จนถึงที่หมาย เสียงฮือฮาพร้อมเสียงร้องแซวตามมาเป็นระลอก…

และไม่ว่าจะกี่ระลอกวารินทร์รับมุกได้หมดทุกมุุก ไม่มีตกหล่น…
แถมยังสวนกลับให้คนแซวถึงกับหัวเราะเฮฮาด้วยความสัปดี้สัปดลของเจ้าบ่าว

“รีบๆปั่นนะเจ้านาย…เพราะกระผมอยากเห็นเจ้านายน้อยๆแล้ว…
แต่ห้ามปั่นข้ามปีนะเออ…”

เสียงแซวนั้นดังมาจากพ่อยอดนักสืบของวารินทร์ที่โดนใช้งานอย่างหนักมาสองวันเต็มๆ
เลยขอแซวให้หายคันยิกๆในหัวใจ…

“ไม่ต้องห่วง…ฉันวางแปลนไว้แล้ว…รอบนี้จักรยานคู่รักมอบให้เจ้าสาว
รอบหน้าจักรยานครอบครัว…มอบให้ลูกๆ”

เพราะคำว่า ‘ลูกๆ’ที่มีนัยยะซ่อนเร้นว่า ‘คนเดียวไม่พอ’ ของเจ้าบ่าวหมาดๆ
ทำเอาแขกเหรื่อถึงกับชอบอกชอบใจ ส่งเสียงเฮฮาลั่นงาน…
สร้างบรรยากาศครึกครื้นและเป็นกันเองในหมู่ญาติสนิทมิตรสหาย
ไม่เน้นความหรูหราฟู่ฟ่าตามฐานะทางสังคมทั้งจากฝั่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแต่อย่างใด….

เพราะชาวบ้านจากเพชรบุรีที่ว่างงานมาร่วมงานได้
วารินทร์ออกปากเชิญมากินงานเขาหมด…บอกว่ากินให้เต็มที่ เอาให้อิ่มข้ามปีไปเลย…
ทำให้คนมาร่วมงานสบายอกสบายใจที่เจ้าของงานเปิดบ้านเจ้าสาว
เลี้ยงต้อนรับแขกเหรื่ออย่างเป็นกันเองและบรรดาอาหารล้วนแล้วถูกปาก
แขกเหรื่อกันทั้งนั้น…แถมยังออกปากว่าใครชอบอยากเอากลับบ้าน
ทางงานมีของฝากบรรจุกล่องอย่างดีให้เลือกหากันเรียบร้อย…

ทั้งอาหารคาวและบรรดาขนมหน้าตาแปลกๆที่ทางโรงแรมมีไว้ต้อนรับแขก
ที่มาเข้าพักและใช้บริการของห้องอาหาร…โดยทีมฝั่งผู้ผลิตที่ส่งตรงมาจากโรงแรม
ในเครือมากมายหลายสาขาพร้อมรับออเดอร์ตลอดงานแต่งไม่มีหมดสต๊อก…

นับว่าเป็นงานแต่งที่แขกเหรื่อมาเพื่อชื่นชมความงามของเจ้าสาว
กับเพื่อการกินเป็นนัยยะสำคัญ

เพราะเจ้าสาวสวยเกินหน้าเกินตาเจ้าบ่าวไปหลายพันไมล์
และของกินยังละลานตา ซ้ำของฝากเอากลับบ้านก็มีให้เลือกอีกเพียบ…

ยิ่งกว่างานการกุศลครั้งไหนๆที่วารินทร์เคยจัดขึ้นมาหลายเท่าตัว
สมกับเป็นงานแต่งของนักสังคมสงเคราะห์โดยแท้…

ส่วนของชำร่วยหนีไม่พ้นจักรยานคันน้อยที่ทำเป็นพวงกุญแจแลดูน่ารักน่าหยิก
เพราะงานอดิเรกของเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์คือการออกแบบและประกอบจักรยานเล่น…
เลยมีจักรยานในครอบครองมากมาย…

เมื่อรู้ว่าจะมีงานแต่งภายใน 48 ชั่วโมง จึงระดมขุนพลแนวหน้าของตน
พร้อมลูกสมุนอีกเป็นร้อยๆมาช่วยสร้างสรรค์ของชำร่วยในงานแต่งของตน
จนแล้วเสร็จในที่สุด…ซึ่งเงินอย่างเดียวไม่อาจบันดาลได้หมด
ต้องมีบารมีเข้าช่วยงานถึงจะออกมาสมบูรณ์ได้เช่นนี้…



“จักรยานสวยดีนี่…” เสียงนั้นดังมาจากบุคคลที่วารินทร์รอมาทั้งวัน
หากก็ไม่ยอมโผล่มาแสดงความยินดีและอวยพรให้กับเขาสักที

“นึกว่าน้าเล็กจะไม่มาซะแล้วนะเนี่ย…” วารินทร์มองน้าชายในชุดสูทสีขาวสะอาดตา
ดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า…

“ไม่มาได้ไง…หลานชายคนเดียวแต่งงานทั้งที…เอ้า…ของขวัญ”

วารินทร์รับกล่องของขวัญจากน้าชายมาไว้ในมือ…แล้วคลี่ยิ้มออกมา

“ตาแหลมเสมอ…” ไม่วายชมหลานชายขณะหันไปทางเจ้าสาวของงาน
ที่กำลังยืนส่งยิ้มให้กับเพื่อนสาวที่รายล้อมอยู่อีกฟากหนึ่ง

“รักมากมั้ยคนนี้…” วารินทร์ยิ้มกริ่มเมื่อเจอกับคำถามที่ใครๆก็เฝ้าถามเขา
มาตั้งแต่เพิ่งเข้างาน มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะถูกตั้งคำถามเช่นนี้

“รักสิน้า…คนอย่างผม…ไม่รักไม่แต่งด้วยแน่ๆ…” สีหน้าแววตามั่นอก
มั่นใจนั้นทำให้คนเป็นน้าลอบถอนใจ…

“น้าชอบนะจักรยานคันนั้น…” ไม่วายหันไปทางจักรยานคันสวยที่วางอยู่หน้างาน…
จนกลายเป็นซุ้มให้ผู้คนเข้าไปขอถ่ายรูปกับมันกันใหญ่…

“จักรยานคู่รักน่ะน้า…ผมออกแบบและทำขึ้นมานานแล้วล่ะ…
รอก็แต่คนมาช่วยนั่งซ้อนท้ายจนได้เจอนี่แหล่ะ…มันถึงได้ออกมาจาก
ที่เก็บกรุสมบัติของผม…”

ด้วยใจรัก วารินทร์มักสนุกกับการออกแบบและประดิษฐ์จักยานออกมาเรื่อยๆ…

“แล้วไม่รักวาเขาแล้วหรือ…” วารินทร์ยิ้มให้กับคำถามของน้าชาย

“รักสิครับ…แต่ความรักที่ผมมีต่อวามันเปลี่ยนรูปแบบไปแล้วครับ…
น้ารู้มั้ยว่าบางครั้ง…ความรักก็ทำให้เราฉงนได้เสมอ…ผมเองก็เพิ่งรู้
ว่ามันสามารถเปลี่ยนรูปแบบได้…ทั้งๆที่ก็ยังรักและหวังดีอยู่นั่นแหล่ะ…”

คนฟังยิ้มที่มุมปาก ทั้งๆที่เขาเองก็อายุมากกว่าหลานชายแท้ๆ
แต่กลับไม่แน่ใจว่าความรักที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขามันจริงแท้แค่ไหน

“และมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาด้วยนะน้า…ผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะรักต้าไปได้นานแค่ไหน…
แต่ผมตั้งใจว่าจะรักเขาให้ดีที่สุด…”

วารินทร์หยุดนิดนึง สบตาหน้าชายแน่วแน่ยามเมื่อเอ่ยว่า

“รักอาจเลือกเฟ้นไม่ได้…แต่ผมเลือกแล้วที่จะแต่งงานใช้ชีวิตคู่กับอานิต้าครับน้าเล็ก…
วันเวลาต่อจากนี้ผมจะรักจะอยู่เป็นคู่ชีวิตกับเธอ”

“น้าดีใจด้วยที่เราได้เจอคนที่ใช่สักทีนะรินทร์…” ผู้เป็นน้าชาย
ตบบ่าหลานชายพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“ผมเองก็อยากเห็นวันที่น้าเล็กแต่งงานมีครอบครัวเหมือนชาวบ้าน
ปกติทั่วไปเหมือนกันนะครับ…” วารินทร์ยิ้มให้น้าชายอย่างมีนัยยะซ่อนเร้น…
ทำเอาคนฟังกระตุกมุมปากนิดนึง

“คงไม่มีวันนั้นหรอก…”

“เพราะน้าเล็กรักคนที่ไม่ควรจะรักน่ะสิ…”
วารินทร์พูดในสิ่งที่ทำให้คนฟังถึงกับประหลาดใจ

“ผู้หญิงบางคนเหมาะจะเป็นคู่นอน แต่ไม่เหมาะจะเป็นคู่ชีวิตให้ใครนะครับน้าเล็ก…”
วารินทร์จ้องมองน้าชายที่สีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป...

“ผู้หญิงมีอิทธิพลต่อเราเสมอแหล่ะครับ…แต่ผมอยากเห็นน้าเล็กหลุดพ้นมาจากวังวนนั่น…
ไม่อยากเห็นชีวิตทั้งชีวิตของน้าต้องพินาศเพราะผู้หญิงสองคนนั้น…”

คนฟังถึงกับสะอึกเมื่อนึกรู้ว่าหลานชายของตนล่วงรู้อะไรบางอย่าง…
เขาไม่แน่ใจว่ามันเกิดมาจากการคาดคะเนหรือเกิดมาจากการได้พบเห็น…
รู้เพียงแต่นาดีมมักเล่าให้เขาฟังเสมอว่าช่วงหลังๆมานี้มีคนคอยติดตามเธออยู่เสมอ…
หรือว่าจะเป็นคนของวารินทร์…

“อะไรที่มันโดนไฟไหม้ไปแล้ว จะให้มันกลับมาสวยดังเดิมคงไม่ได้แล้วล่ะรินทร์…”

“ผมเชื่อเสมอว่าคนเรา…ต่อให้เลวแค่ไหน ก็สามารถกลับตัวกลับใจได้อยู่ดี…
ขอแค่สำนึกได้เท่านั้น…อย่างน้อยก็ขอให้ไฟนั้นอย่่าได้ไหม้ลามไปหมดทั้งใจเรา…
เสี้ยวหนึ่งของศรัทธาครับน้า แค่เสี้ยวเดียว...น้าก็จะหลุดจากขุมนรกได้ในที่สุด…”

ว่าแล้วก็ยิ้มให้น้าชายก่อนจะคว้ามือนิ่มๆของน้าขึ้นมาแล้วตบเบาๆบนหลังมือนัั้น…

“ผมพร้อมจะช่วยน้าเสมอ…ขอแค่น้าบอกมาว่าจะให้ช่วยยังไง…”

วารินทร์สบตาน้าชายเมื่อได้ยินเสียงเรียกหาจากแขกเหรื่อ
เขาจึงเอ่ยกับน้าชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“สำหรับผม…ผมรักน้าเหมือนพ่ออีกคนหนึ่งของผม…”
แล้วเขาก็ดึงร่างของน้าชายมาโอบกอดเอาไว้หลวมๆ…

“ดูแลภรรยาของเราให้ดีนะรินทร์…น้าเตือนเราได้แค่นี้จริงๆ…”

เสียงนั้นกระซิบบอกหลานชายขณะถูกหลานชายโอบกอดไว้

“ขอบคุณครับ…น้าเองก็ต้องดูแลตัวเองด้วย…”
วารินทร์ยิ้มกว้างให้น้าชายเมื่อผละออกมา

“เข้าไปดูแลแขกเหรื่อเถอะ…เดี๋ยวน้าจะเข้าไปทักทายพ่อแม่เราหน่อย”

วารินทร์มองแผ่นหลังของน้าชายแล้วได้แต่ลอบถอนใจ

เขาแน่ใจตั้งแต่วันที่ได้กลิ่นจากนาดีมแล้ว…แล้วรูปร่างท่าทางของคนในชุดดำ
ที่เขาคุ้นเคยแต่นึกไม่ออกนั้นมันฟ้องว่านาดีมคือคนที่น้าชายของเขามีความสัมพันธ์ด้วย…
เขามานึกได้ตอนที่ได้เจอนาดีมแบบจะๆในชุดสีดำในวันที่เธอล่อให้เขาไปพบ
โดยใช้อานิต้าเป็นเหยื่อล่อ…

และนั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าคุณหญิงวรลักษณ์ย่อมต้องมีเอี่ยวกับน้าชายของเขา
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งอย่างแน่นอน…




แล้วสิ่งที่อานิต้าถืออยู่ในมือถึงกับทำให้วารินทร์ที่ถูกเรียกตัวเมื่อครู่
ยืนจ้องมองมันอยู่นาน…

“ลูกชุบนี่ มีคนเอามาฝาก บอกว่าให้ต้ากับคุณ…”
อานิต้ายื่นกล่องขนมลูกชุบให้เจ้าบ่าวขณะบอกเขา

“ใครเอามาให้…” ถามพลางมองไปรอบๆงาน

“คนส่งของค่ะ…” วารินทร์ลอบถอนใจยาวเมื่อเห็นกล่องลูกชุบ
เขาจึงจูงมืออานิต้าพาไปนั่งตรงโต๊ะที่ว่าง แม้จะมีช่องพลาสติกใส
ทำให้มองเห็นว่าอะไรอยู่ภายใน หากวารินทร์ที่เอะใจก็ไม่วายเปิดดู
แล้วเขาก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นลายมือที่เขาคุ้นตาดีที่เรียงตัวสวย
อยู่บนกระดาษการ์ดสีชมพู…

‘ขอให้รินทร์กับต้ามีความสุข…มีชีวิตคู่ที่ราบรื่น ยั่งยืนตลอดไป…
ขอโทษที่ไม่ได้ไปร่วมงานมงคลสมรส เลยขอส่งตัวแทนมาให้ชิม
ถ้ารสชาติผิดลิ้น แสดงว่าคงไม่ใช่ลูกชุบเจ้าเก่าเจ้าเดิม…
ลูกชุบหัวใจหลากสีตั้งใจปั้นให้รินทร์กับต้านะ…อาจมีบางชิ้นที่รสชาติอาจเค็มไปบ้าง…
by ลูกชุบวาลาดา & ซุลฟา’

วารินทร์ยิ้มกว้างเลยทีเดียวเมื่ออ่านเนื้อหาบนการ์ดจบก่อนจะส่งมันให้อานิต้า
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เขาเมื่ออ่านจบ

“สองคนนั่นอยู่ไม่ไกลจากเราหรอกค่ะ…ไม่งั้นคงส่งลูกชุบมาให้ไม่ได้
และคงไม่รวดเร็วขนาดนี้…”

“ปัญหาก็คือ…เขารู้ได้ไง…ในเมื่อเราแต่งงานปุบปับขนาดนี้…”

วารินทร์มองลูกชุบตรงหน้า จะว่าไม่ใช่ลูกชุบที่วาลาดาส่งมาก็คงไม่ใช่
เพราะลายมือนี้ไม่เหมือนของใครในโลก เขาจำได้ว่าเป็นลายมือของวาลาดา…
จึงอดหยิบลูกชุบรูปหัวใจสีชมพูขึ้นชิมดูพลางกำชับอานิต้าก่อนจะเอามันเข้าปากว่า

“ให้ฉันกินก่อนสักครึ่งชั่วโมง ถ้าฉันไม่ตายเธอค่อยกิน…เข้าใจมั้ย…”

อานิต้าอมยิ้มให้กับคนที่ส่งลูกชุบเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ…

แม้เขาจะไม่ใช่คนพูดจาอ่อนหวาน แต่ไม่รู้ทำไมประโยคทุกๆประโยคที่เขาพูด
มันถึงได้สร้างความรู้สึกประทับใจให้กับเธอได้ตลอด…

เธอยอมรับด้วยหัวใจว่า…เสน่ห์ของคนเราใช่จะจำกัดที่หน้าตาอย่างเดียว…
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น…เธอคงไม่หลงเสน่ห์ผู้ชายที่หน้าตา
อย่างกับผู้ร้ายตรงหน้าเธอได้แน่…

ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ
และมันเป็นแบบที่โดนใจเธอเข้าอย่างจัง…

“อร่อยดี…ฝีมือไม่มีตก…” ชมไปก็ชิมไป จากหนึ่งชิ้นเป็นสองชิ้น
อานิต้ามองเขากินเพลินจนก้มลงมองดูอีกที ลูกชุบหายไปเกือบจะครึ่งกล่องแล้ว

“ถ้ามันมียาพิษ…รับรองว่าต้าได้เป็นม่ายในวันแต่งแน่…”

อานิต้าบ่นอุบโดยไม่ได้เงยหน้ามองคนที่กำลังจับจ้องเธออยู่เลย
หญิงสาวพยายามมองหาว่าถ้าเธอจะกินจะเลือกกินสีอะไรดี…มันมีสีแดง
สีส้ม สีเขียว สีชมพู แล้วก็สีเหลือง…แต่จะว่าไปสีแดงดูสดดี…
พอหมายจะหยิบมันขึ้นมาชิมดูบ้าง ก็โดนเขาปัดมือเธอทิ้ง

“ก็บอกแล้วไงว่าให้รอก่อนสามสิบนาทีถึงจะกินได้…”

หญิงสาวไม่สนหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งเข้าปากทันทีก่อนจะเคี้ยวๆกลืน
ราวกับจะต่อต้านคำสั่งของเผด็จการ…วารินทร์จ้องเธอเขม็งตั้งใจจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

ทว่า ต้องหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินวาจาที่เปล่งออกมา

“ถ้าตายก็ตายมันพร้อมกันนี่แหล่ะ…คุณกินไปจนจะหมดกล่องอยู่แล้ว
ถ้ามียาพิษจริง ไม่ต้องรอสามสิบนาทีหรอก แค่สิบนาทีคุณก็ชักดิ้นชักงอ
ต่อหน้าต้าแล้ว…”

แต่แล้ววารินทร์ก็เหมือนจะมีอาการน่าเป็นห่วง อยู่ๆเขาก็ยกมือขึ้นบีบคอตัวเอง
ราวกับว่ากำลังโดนพิษจากอาหารที่กินเข้าไป ท่าทางดูทุรนทุราย
ตาเหลือกจนดูน่ากลัว อานิต้าเห็นท่าไม่ดี เลยเข้าไปใกล้ๆเขา
ด้วยหน้าตาตื่นกลัวอกสั่นขวัญแขวน

“คุณ…เป็นอะไรน่ะ…นี่อย่าแกล้งกันนะ…” อานิต้าเข้าประคองเขา
แล้วหันมองไปทางคนอื่นซึ่งต่างก็เข้ามาล้อมวงกันใหญ่

“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ที…” หญิงสาวตะโกนโหวกเหวก

“คุณวารินทร์โดนยาพิษค่ะ…” เสียงฮือฮาดังลั่นทีเดียว

อานิต้ามองคนท่ีอยู่ในอ้อมกอดซึ่งกำลังทุรนทุรายแล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา…
แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่ออยู่ๆคนที่เธอโอบกอดไว้ก็ซบหน้าลงตรงอกเธอนิ่ง
แถมยังเอามือสอดรวบเอวเธอเอาไว้แน่นอีก…
เนื้อตัวเขาสั่นเทิ้มเหมือนคนที่กำลังกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้

อานิต้าจึงได้รู้ว่าเธอหลงกลเขาเข้าให้แล้ว เลยผลักเขาจนกระเด็น
วารินทร์เสียหลักพลัดตกจากเก้าอี้ลงไปนอนจับกบอยู่ตรงพื้นหญ้าด้านล่าง
เสียงแขกเหรื่อที่มาล้อมวงต่างหัวเราะลั่นเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร…

พ่อตาแม่ยายของเขาส่งเสียงตามมาก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของพ่อเขาเอง
ที่ไม่เคยบันยะบันยังในการจะซ้ำเติมลูกชายตัวเอง

“สมน้ำหน้า…เล่นไม่เข้าเรื่อง ระวังเถอะ คืนนี้แกจะโดนผลักตกเตียง”

คนที่โดนผลักจนตกเก้าอี้ลงไปนอนจับกบอยู่ถึงกับมองฝ่ามืออรหันต์ของอานิต้า
ที่ใช้ผลักเขาเมื่อครู่แล้วค่อยๆไต่ขึ้นไปมองใบหน้าแดงก่ำของคนโดนแกล้ง…

ชายหนุ่มรึบลุกขึ้น กระแซะเข้ามาหาหมายจะง้อเจ้าสาวของตัวเอง

“หน่า…ก็แค่อยากรู้ว่าถ้าฉันใกล้ตาย…เธอจะร้องไห้เป็นเผาเต่ารึเปล่า”

ก่อนจะกระซิบเบาๆเมื่อกระแซะเข้ามาใกล้ๆได้แล้วอีกว่า

“เห็นว่ากว่าจะรับฉันเป็นสามีในพิธีเธอใช้เวลาตัดสินใจตั้งสามสิบนาที
ฉันเลยสงสัยว่าเธอจะเสียใจหรือดีใจถ้าเกิดได้เป็นม่ายก่อนเข้าห้องหอ”
เขาจงใจเว้นช่วงก่อนจะหัวเราะเมื่อเอ่ยว่า

“แต่เห็นแล้วว่าเธอเสียใจแค่ไหนถ้าไม่ได้เข้าหอกับฉันคืนนี้…”

อานิต้ายกมือหมายจะผลักเขาให้กระเด็นอีกรอบ
หากรอบนี้วารินทร์ตะครุบมือของเธอเอาไว้ได้ทัน แถมยังรวบร่างเธอ
มาสวมกอดเอาไว้แล้วหอมแก้มโชว์…พร้อมกับประกาศกับแขกเหรื่อว่า

“เจ้าสาวของผมเขาเสียใจครับถ้าต้องเป็นม่ายในวันนี้…หายข้องใจกันแล้วนะครับ
ว่าในที่สุด…หน้าตาอย่างผม…ก็มีนางฟ้าคนสวยมาตกหลุมรักเข้าให้จนได้…”

อานิต้าก้มหน้างุด รู้สึกผิวแก้มร้อนผะผ่าว ไม่กล้ามองหน้าใครในงาน
ยิ่งมีเสียงปรบมือพร้อมเสียงหัวเราะยินดี

ส่วนพ่อตาแม่ยายของเขากับน้าชายของอานิต้าถึงกับส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มกริ่ม





พอได้เวลาส่งตัวเพราะแขกเหรื่อกลับกันหมดแล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เหนื่อยล้า
กันมาทั้งวันก็ถูกจับยัดเข้าห้องหอ

วารินทร์ไม่รอช้า เมื่อประตูห้องปิดปุ๊บ เขาก็รีบถอดเสื้อปั๊บ
ทำเอาอานิต้าถึงกับหันหลังยกมือปิดหน้าปิดตาแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว…

เสียงกรีดร้องเบาๆของเธอดังตามมาติดๆ เมื่อโดนเขารวบตัวเข้าไปกอด…
หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก…วารินทร์ยิ้มกริ่มก้มลงหอมแก้มสาวท้ังซ้ายทั้งขวา

“หอมจัง…ขอหอมอีกสองฟอดแล้วจะยอมไปอาบน้ำเลย…”

พูดเหมือนจะขออนุญาตแต่กลับไม่รอฟังคำตอบจากคนในอ้อมกอด
วารินทร์ก็ฉกวูบฝังจมูกลงบนพวงแก้มนวลปลั่งของอานิต้าไปอีกสองฟอดใหญ่
ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป…

เขาอาบน้ำนานเลยทีเดียวจนอานิต้าที่ไม่อาจแกะชุดเจ้าสาวได้ด้วยตัวเอง
ถึงกับจนแต้ม อยากจะออกไปจากห้องหอ แต่พ่อแม่เธอกำชับหนักหนาว่า
อย่าออกไปเด็ดขาด…

หญิงสาวเลยได้แต่นั่งถอนใจ พยายามปลดผ้าคลุมศีรษะออกจากศีรษะจนเสร็จ
แล้วก็ต้องมานั่งสางผมให้เข้าที่…มองประตูห้องน้ำว่าเมื่อไหร่เจ้าบ่าวของเธอ
จะยอมออกมาเสียที เธอน่ะคันเนื้อคันตัวยิกๆจนอยากจะลงไปแช่ในน้ำ
สักสามชั่วโมงให้หายคันหายเหนอะหนะ…แล้วอยากจะล้างหน้าเอาเครื่องสำอาง
ออกไปเสียที…

แต่รอมาจะร่วมชั่วโมงแล้วเจ้าบ่าวของเธอก็ยังขัดสีฉวีวรรณผิวพรรณของตัวเอง
ไม่เสร็จไม่สิ้นเสียที

...นี่เขาตั้งใจจะขัดให้ผิวของเขาลอกหลุดออกมาเลยหรือยังไงกันนะ…
ถึงจะลอกออกมาเดี๋ยวเม็ดสีผิวเดิมมันก็สร้างผิวสีเก่าขึ้นมาใหม่อยู่ดี…

...ไม่มีน้ำที่ไหนในโลกจะชะล้างสีผิวเราให้เปลี่ยนแปลงได้โดยฉับพลันแน่...

อานิต้าที่เริ่มจะรอไม่ไหว ลุกขึ้นเดินลากชุดเจ้าสาวไปเคาะประตูห้องน้ำเรียกเขา
เผื่อว่าเขาอาจจะล้มหัวฟาดพื้นห้องน้ำไปแล้วก็ได้ใครจะไปรู้…
หรือไม่อีกทีก็อาจนอนอืดอยู่ในอ่างอาบน้ำเสียแล้วก็เป็นได้…
เห็นหายเข้าไปเป็นนานสองนาน…

แต่เปล่าเลย เขาเดินมาเปิดประตูในชุดวันพีช…ที่เกือบๆจะคล้ายชุดวันเกิด
ทำเอาคนเคาะประตูกระโดดหนี หันหลังปิดหน้าปิดตาอีกรอบ หวีดว้ายร้องลั่นทีเดียว

“อ้าว…ไอ้เราก็นึกว่ารอไม่ไหวจนอยากจะมาอาบด้วยกัน…เข้ามาซี
ฉันไม่ถือหรอก…เราแต่งงานกันแล้ว…ฉันให้ดูได้…”

แล้วใครอยากจะดู...โธ่…ชีวิตเรา…ทำไมถึงได้พลิกโผเช่นนี้…
เธอไม่พร้อมเลยสักนิดกับการใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชาย…โดยเฉพาะผู้ชายสัปดี้สัปดลคนนี้…

“ก็แล้วเมื่อไหร่จะอาบเสร็จเล่า ต้าอยากอาบบ้าง…คันยิกๆแล้วนะ…”

อานิต้าพูดทั้งๆที่มือยังคงยกปิดหน้าเอาไว้ไม่ยอมเปิดมองอะไรใดๆทั้งสิ้น

“ฉันชอบนอนแช่ในน้ำอุ่นๆ…ถ้าเธอไม่อยากรอก็มาแช่ด้วยกันสิ…
ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ถือ…”

“ไม่เอา…งั้นต้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำข้างล่างก็ได้…”

ว่าแล้วก็เดินลากกระโปรงฟูฟ่องทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ เลยไม่รู้ว่าตอนนี้
แมวย่องกำลังจะตะปบหนู

“ว้าย…” อานิต้าร้องลั่นเมื่ออยู่ๆก็โดนเขากอดจากทางด้านหลัง
แล้วลากเธอเข้าห้องน้ำไป ไม่รอช้าเขารูดซิปด้านหลังของชุดออก ถอดชุดให้เธอทันที
อานิต้าตกใจตะครุบชุดไว้แต่ไม่ทัน มันหล่นไปกองอยู่ที่พื้นห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

ซึ่งนั่นหมายความว่าเธอกำลังใส่ชุดทูพีช! บนหนึ่งชิ้น ล่างหนึ่งชิ้น
ชิ้นเล็กๆและบางๆเสียด้วย แถมยังใส่ชุดดังกล่าวต่อหน้าคนที่กำลังสวมชุดวันพึชอยู่

อารามตกใจและความอายเข้าแทรก ด้วยไม่อยากให้เขาได้เห็นสภาพเกือบเปลือย
ของตัวเอง แทนที่จะวิ่งหนีออกไปนอกห้อง กลับกระโดดกอดเขาแน่นพร้อมกับบอกว่า

“อย่ามองนะ…ต้าไม่ให้มอง…” รีบสั่งเขาเสียงเข้มทีเดียว

“ไม่มองก็ได้…” วารินทร์บอกพร้อมฉุดรอยยิ้มพรายบนใบหน้า

...ตอนนี้ไม่ได้มองก็ไม่เป็นไร ในเมื่อได้สัมผัสเต็มๆแบบนี้
แหม…เนื้อแนบเนื้อเชียวนะ…

และกว่าจะรู้ตัว ก็เสียเปรียบวารินทร์ไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว
หากจะออกมาจากการกอดเขาก็ย่อมหมายความว่าเธอจะต้องเปลือยต่อหน้าต่อตาเขา

ไม่ๆ…อานิต้าเลยสั่งเขาว่า

“ปิดตาให้หน่อยสิ…ปิดตาเดี๋ยวนี้เลย…” วารินทร์ยิ้มแล้วถามว่า

“ถ้าปิดแล้วจะได้อะไร…”

“ก็แล้วทำไมต้องได้อะไรด้วย…”

“มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน…” ว่าพลางกระชับร่างที่กอดเขาอยู่เอาไว้แน่น

คราวนี้ 'หนูเผือก' เพิ่งรู้แน่แก่ใจว่าเธอหลงกล 'แมวดำ' เข้าให้อีกแล้ว…

แล้วจะหนีหรือจะสู้ได้อย่างไรในสภาพเช่นนี้

“งั้น…งั้น…อะไรคือ…ข้อแลกเปลี่ยน…” หญิงสาวเริ่มติดอ่างเมื่อใจเริ่มสั่น
อย่างคนที่รู้ตัวว่ากำลังขี่หลังเสืออยู่…จะลงจากหลังเสือคงไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว…

“เรียกพี่ว่าพี่รินทร์…ไหนลองเรียกซิ…เอาแบบหวานๆนะ แข็งๆทื่อๆไม่เอา…”
ข้อเสนอมาพร้อมกับเงื่อนไขเพียบ ทำเอาสาวเจ้าถึงกับนิ่งงันไปชั่วครู่

แต่วารินทร์หรือจะอนาทรร้อนใจในเม่ืออย่างไรเขาก็ได้กำไรทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่ดี…
เธอจะคิดนานไปสักชั่วโมงสองชั่งโมงเขาก็ไม่ว่า แถมจะไม่บ่นเลยสักคำ…

“ทำไมต้องเรียกด้วย ในเมื่อเราไม่ใช่พี่น้องกันสักหน่อย…”
หญิงสาวให้เหตุผลที่ฟังไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่เลย

“ก็ไม่ได้ให้เรียกในฐานะพี่เสียหน่อย…ให้เรียกในฐานะที่พี่เป็นสามีเธอไง…
สามีที่อายุมากกว่าเธอ…หรือเธอจะเรียกน้องรินทร์ก็ได้นะ…พี่ไม่ว่า”

วารินทร์เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวจาก ‘ฉัน’มาเป็น ‘พี่’ ตั้งแต่ตอนไหน
อานิต้าชักเริ่มสงสัย…แต่ฟังๆแล้วมันก็ดูรื่นหูดี…

“ว่าไง...” เขากระซิบชิดริมหูเธอ ลมหายใจร้อนๆไล้ผิวแก้ม
มือของเขาที่กอดเธออยู่เริ่มจะซุกซน…ทำเอาร่างบางที่โดนล็อคไว้เริ่มสั่น…
ปากคอจึงสั่นตาม

“กะ…กะ…ก็ได้…พี่รินทร์…”

“ใส่ขาเข้าไปด้วย…เอาแบบขายาวๆเหมือนที่แม่นาคเรียกพี่มากเลยนะ
เอาเวอร์ชัั่นนั้นเลย…”

อานิต้าอยากจะฟาดคนช่างต่อรองเหลือเกิน เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้รวย
กับการซื้อขายหรือแปรรูปที่ดินและอสังหาริมทรัพย์ต่างๆนัก…
เพราะปากอย่างนี้รึเปล่าไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆเขาช่างต่อรองจนกำไรเธอยิ่งหดลง
ตามเวลาขึ้นเรื่อยๆ…ยิ่งปล่อยไปนานๆกำไรก็ยิ่งหาย

ส่วนเขาน่ะหรือไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่มีขาดทุนเลย…เขาสามารถรอเธอตัดสินใจ
ได้โดยไม่เสียหายเลย มีแต่ได้กับได้…อานิต้าเลยตัดสินใจตามใจเขาไป

“ค่ะ…พี่รินทร์ขาาาาาาาา…” คราวนี้ลากขายาวๆสมใจวารินทร์เลยทีเดียว…

“โอเค…ปิดตาก็ปิดตา…” แล้ววารินทร์ก็ปิดตา อานิต้าเงยหน้าขึ้นมอง
ก็เห็นว่าเขาปิดตาจริงๆ แต่ลำแขนเขาที่โอบเธอเอาไว้เล่า ทำไมไม่ปล่อยเธอ
แล้วเธอจะไปไหนได้ยังไง...

“แขนด้วยซิ…ปล่อยตัวต้าด้วยสิ…” หญิงสาวบอก

“อ้าว…ก็ไม่เห็นบอกนิ…ว่าจะให้ทำอย่างอื่นด้วย…”

อ่า…อานิต้าครางในลำคอ…ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจอมเจ้าเล่ห์…
หญิงสาวเลยเงยหน้าต่อว่าคนที่กำลังปิดตาด้วยความเจ็บใจที่เสียทีให้เขา...

“นักธุรกิจเจ้าเล่ห์…นายทุนหน้าเลือด…นายทุนสา…” คำว่า ‘มานย์’
กำลังจะออกจากปากแล้วแท้ๆ…แต่กลับโดนวารินทร์ฉกวูบลงมาปิดปากของเธอเสียสนิท…
เก็บถ้อยคำนั้นเอาไว้ด้วยจุมพิตอันแสนหวานที่เขาตั้งใจบรรจงมอบให้เธอ…

ก่อนจะพลิกกายเธอให้พิงกับผนังห้องน้ำ…กักเธอไว้ในกรงแขน…
ล้อมเธอเอาไว้ด้วยไอรัก…

อานิต้าแทบจะสำลักลมหายใจหากเขาไม่ผละออกจากริมฝีปากของเธอเสียก่อน…
แล้วก็ได้แต่หอบหายใจสูดอากาศเข้าปอดเมื่อได้รับอิสระ…

“เราคงต้องเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ไปพร้อมๆกัน…”

ว่าพลางเชยคางของหญิงสาวด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือตวัดรอบเอวของเธอเอาไว้

“คราวหน้าคราวหลังอย่าพูดคำว่ามารอีกนะ ไม่ว่าจะมารไหนก็ไม่ให้พูด…
พี่ไม่ชอบคำๆนี้…” อานิต้าพยักหน้าอย่างยอมแพ้

“ต้าง่วงแล้วก็เพลียจริงๆนะคะ…ให้ต้าอาบน้ำนอนนะคะ…”

อานิต้าเลือกที่จะอ้อนวอนเขา เพราะเธอท้ังเพลียทั้งเหนื่อยทั้งคันเนื้อคันตัว

“อาบกับพี่นะ เดี๋ยวพี่อาบให้…จะถูหลังให้ด้วย…”

ว่าแล้วก็ยกร่างเธอขึ้นแล้วพาไปวางลงในอ่างน้ำ อานิต้าส่งสายตาอ้อนวอนเขาอีกรอบ
หากอีกฝ่ายหาได้สนไม่…เขาปล่อยน้ำนั้นทิ้งแล้วรอเปิดน้ำใหม่
ขณะนั้นก็คอยจัดการเอาฝักบัวมารดน้ำลงบนศีรษะของเธอ…สระผมให้
ไม่มีท่าทางอยากจะจับเธอกินอย่างที่เธอกังวลเลย…

อานิต้าทั้งเขินทั้งอายอย่างที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง เพราะไม่เคยเลยสักครั้ง
ที่จะเกือบเปลือยต่อหน้าผู้ชายแบบนี้…เขาไม่คิดจะกำจัดชุดทูพีชของเธอ
และถึงจะทำ เธอก็ไม่มีทางยินยอมได้ง่ายๆแน่…

แค่นี้เธอก็อายจนไม่รู้ว่าจะเอาตัวไปวางไว้ที่ไหน แทบอยากจะมุดไปซ่อน
อยู่ในรูด้วยซ้ำ…ขณะเขาอาบน้ำให้ เธอจึงได้แต่ปิดตาไม่ยอมมองเขา

พอเสร็จเขาก็อุ้มเธอออกมา เช็ดผมให้…เป่าผมให้…แล้วปล่อยให้เธอ
ไปเปลี่ยนจากชุดคลุมอาบน้ำเป็นชุดนอน…ต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุด…
แล้วกลับมารวมตัวกันตรงเตียงนอน ยืนกันอยู่คนละฟากฝั่ง
เขาใส่ชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ส่วนเธอใส่ชุดนอนสีชมพูอ่อน

อานิต้ามองเตียงนอนเหมือนมันเป็นสังเวียน มวยไทยไม่กลัว กลัวว่าจะมีมวยปล้ำ…

เธอไม่อยากขึ้นไปบนนั้นเลยทั้งๆที่ง่วงจนตาจะปิดอยู่รอมร่อแล้ว…

“ขึ้นไปนอนสิ จะยืนมองให้ได้อะไร” อานิต้ามองเขาที่ยืนอยู่อีกฟากของเตียง
อย่างไม่ไว้วางใจนัก แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอน คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

“ขึ้นมานอนเถอะ…พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า…”
เขาหันมาบอกขณะจ้องเธอที่ยังไม่อาจตัดสินใจได้

…แต่งงานแล้วไงล่ะ…ก็ในเมื่อมันยังไม่พร้อมเลย
เธอไม่อยากจะอะไรทั้งนั้น นอกจากอยากนอนหลับ…
เพราะง่วงเหลือเกิน หญิงสาวเลยเปิดปากหาวจนคนที่มองอยู่ถึงกับยิ้มออกมา

“ถ้าไม่มานอนดีๆ พี่จับปล้ำนะ…”

เขาเริ่มขู่ อานิต้าเลยได้แต่ทอดถอนใจแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกฟากนึงของเตียง
ทางฝั่งของเธอ สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา
แล้วเขยิบจนชิดติดริมขอบเตียงเพื่อจะได้ห่างๆกับเขาเข้าไว้…

แต่เขากลับเขยิบเข้ามาใกล้ แล้วคว้าร่างเธอเข้าไปกอดเอาไว้…

“พี่ชอบนอนกอดหมอนข้างทุกคืน ไม่งั้นนอนไม่หลับ…ต้าเป็นหมอนข้างให้พี่นะ…”

เขากระซิบบอกเธอพร้อมกับก้มลงหอมแก้มเธอกับจูบลงตรงกลางกระหม่อมของเธอ…
แล้วแนบกายกับแผ่นหลังของเธอ กอดเธอเอาไว้หลวมๆ…

แรกๆคนโดนกอดถึงกับกลั้นหายใจ จนสุดท้ายกลั้นไม่ไหว
จากที่เกร็งๆเลยค่อยๆผ่อนคลายเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ากอดเธอเอาไว้…

ก่อนจะโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของเขา…
อานิต้าเลยพ่นลมหายใจแล้วพยายามพาตัวเองสู่ห้วงนิทรา
เพราะไม่อาจฝืนร่างกายที่ต้องการการพักผ่อนได้อีกต่อไป…





.............โปรดติดตามตอนต่อไป................


อารมณ์ตอนนี้กับตอนที่แล้วนี่มันคนละเรื่องเลย...ฮ่าาาาาา
เอา "จักรยานคู่รัก" มาเป็นของขวัญวันแต่งงาน เพราะสมัยเรียน
เคยได้โจทย์ให้ออกแบบจักรยาน เต่าเลยรวมกลุ่มกับเพื่อนชาวญี่ปุ่น
ออกแบบจักรยานคู่รักกันขึ้นมาค่ะ...สนุกมากเลยตอนนั้น...
คิดถึงช่วงเวลานั้น เลยเอาจักรยานคู่รักมาลงในนิยายซะเลย...ฮ่าาาาาา
เพราะเป็นคนนึงที่ชอบปั่นจักรยานมาก...ไปแม่สอดก็ไปส่องท่ารถจักรยานมือสองมา
ส่วนใหญ่ก็รับมาจากแดนปลาดิบทั้งนั้นเลย...

ตอนเรียนมีอะไรหลากหลายให้ทำ ไม่เหมือนตอนทำงาน ทำไมมันย่ำอยู่กับที่ก็ไม่รู้

เหอๆ...

ตอนหน้าถึงคิวหญิงวาแล้วค่ะ เอานางเอกไปไว้บนเนินข้าวโพดอย่างทอดทิ้ง
มาดูกันค่ะว่าหญิงวาจะอะไรยังไง...ฮ่าาาาา


ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามรวมทั้งนักอ่านเงานะคะ
ขอบคุณทุกๆไลค์ท่ีจิ้มให้กัน ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่คอยเข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยน
ให้ความบันเทิงและแรงใจให้แก่เต่าด้วยค่ะ...^o^



........ตอบเม้นท์จ๊ะ...........

1.คุณcoonX3...เขาเรียกว่า เขาวัวไม่ไปข้างหลังค่ะ หรือ ดูช้างให้ดูหาง
ดูนางให้ดูแม่...ฮ่าาาา...ยกภาษิตไทยโบราณมาเลย...อิอิ
งานนี้นาดีมหมดสิทธิ์แล้วค่ะ...แต่ชีหาได้เดือดเท่าแม่ไม่...ฮ่าาาาา
เวลาสุนัขจนตรอก มันจะสู้อีกแบบค่ะ...

2.คุณPampam...หัวเรือหันแล้วค่ะ...ลมกำลังเปลี่ยนทิศ...
เหมือนจะสมใจคนในเงาบางคนค่ะงานนี้...ตอนนี้อานิต้ามีเงาะเป็นเกราะแล้วค่ะ...
(แต่ไม่ได้หมายถึงเอาเกราะเงาะป่ามาสวมหัวน้า โยไม่ได้หมายถึงเกราะ
แบบเกราะเพชรเจ็ดสี) ฮ่าาาาาา

3.คุณPat...อีกด้านของนางมารค่ะ...ซึ่งมันก็ย่อมต้องมีปฐมบทของมัน
คนเรากว่าจะโตมาได้ มันยิ่งกว่าต้นไม้เสียอีก...เพราะต้นไม้เกิดมา
ก็อยู่และโตอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่โดนย้ายก็ไปไหนไม่ได้ แต่คนไม่ใช่...^^


4.คุณตุ๊งแช่....เย้...กลับมาแล้ว...วันที่ 1 ของเดือนจริงๆด้วยสิ...^o^
ไม่เห็นไอคอนสีเหลืองๆส้มๆน่ะ มันโหวงเหวงไปน้าาาาา...ฮ่าาาาา
แบบว่าไม่ต้องมีคำบรรยาย...อิอิอิ

เรื่องการสืบพันธุ์นั้นมันไม่ใช่แบบสปอร์ ไม่ใช่แบบแตกหน่อ
ไม่ใช่แบบแบ่งตัว ไม่ใช่แบบปอบ แต่เป็นแบบกระสือค่ะ...
สืบทอดผ่านกันทางน้ำลาย...ผู้ชายที่โดนน้ำลายกระสือเลยกลายร่าง
เป็นกระหังไง...ฮ่าาาาา อ๊ะๆๆ...ทำไมก๊อตไม่เป็น....วารินทร์ล่ะ...อิอิอิ
สองคนนี้โยฉีดเซรุ่มต้านเชื้อกระสือให้แล้วค่ะ เหอๆ

ส่วนก๊อตจะคืนชีพเมื่อไหร่ ใกล้แล้วค่ะใกล้แล้ว...เพราะปลากระตุกเบ็ด
ของเขาแล้วนี่...แต่ตอนนี้โดนไม้กวาดหยากไย่เล่นงานไปแล้ว...ฮ่าาาาา

ปล.อย่าเพิ่งงดปูซี...เรามีข้อตกลงกันอยู่น้า...เค้าจ่ายค่าตั๋ว(รถไฟ)
แล้วใครหนอบอกว่าจะจ่ายค่าปู(ทุกมื้อ)...มะเอาปูแถวนี้นะ ต้องปูที่ซัปโปโรโน่นเลย
รอบหน้าโน้นนะจ๊ะ...หยอดกระปุกค่าปูโล้ดดด 55555


5.คุณkonhin...แท้งไปแล้วค่ะ...หมดสิ้นคุณสมบัติทั้งหมดทั้งมวล
เพราะทายาทคือเงื่อนไขหลัก...งานนี้พี่นุแกมีแต่นั่งรับทรัพย์เนอะ...
แบบว่าคนมันจะรวย(ยิ่งๆข้ึนไป)ช่วยไม่ได้จริงๆ...ฮ่าาาาา

บทที่แล้ว เขียนให้เห็นมุมมืดของมารค่ะ...มันก็มีเศร้าๆกันบ้างน้า
ประมาณว่า...ฉันก็มีหัวใจ...อิอิอิ...คือใจแท้ๆก็ต้องการรักแท้
แต่อย่างที่พ่อของนาดีมเคยพูดไว้น่ะค่ะว่า สองแม่ลูกนั้นเก่งแต่แสวงหามา
กับทำลายสิ่งที่แสวงหามาเท่านั้น...รักษาอะไรไม่เป็น...ซึ่งก็ไม่เป็นจริงๆ
เพราะถ้ารู้จักรักษาสิ่งที่หามาได้ นาดีมกับแม่ก็ไม่ต้องเดินมาถึงทางตันแบบนี้...
ที่สำคัญ...สิ่งที่หามานั้นมันหามาด้วยวิธีการไม่ดีน่ะสิคะ...

6.คุณแว่นใส...แท้งค่ะ...งานนี้แท้ง เด็กในท้องหกเดือนกว่าๆ ยากท่ีจะรอด...
เรื่องนิสัย แกะกันมา ลอกเลียนแบบกันมาค่ะ...ปลูกอะไรไว้ก็ได้ย่อมอย่างนั้น...อิอิ

7.คุณHabibi...นาดีมแท้งลูกชายจ่ะ...ส่วนงานแต่งราบรื่นสุดๆ
เพราะนางมารของเต่านอนอยู่ใน I see you (ฉันเห็นเธอ)เหอๆ...

เลยได้แต่นอนเห็นแต่ลุกขึ้นมาทำอะไรไม่ได้...ว่าแต่นาดีมน่าสงสารจริงอ่ะ...อิอิ

โยก็ว่าแต่ละคนก็มีเหตุผลของการกระทำ เพียงแต่ว่าเหตุผลนั้นมันถูกทำนอง
คลองธรรมหรือเปล่าเท่านั้นเอง...^^

8.คุณyasta...งานนี้วงจรปิดนรกมองเห็น กรรมเลยขี่ฟีโน่ตามทัน ไล่่มารทุกวัน
นาดีมเลยแหกโค้งเข้าไปนอนในไอซียูเลยอ่ะสิ...ฮ่าาาาาา


9.คุณคิมหันตุ์...เด็กไม่ได้เกิดมา นับว่าโชคดีไป...ฮ่าาาาา
แต่น่าสงสารค่ะ...เขียนอะไรแบบนี้แล้วหดหู่จริงๆนะ...
เวลาเจอของจริงหดหู่กว่านี้อีก...เรื่องแบบนี้มีเยอะมากในสังคมเราเดี๋ยวนี้ค่ะ
เด็กเกิดมาบริสุทธิ์ทุกคน...แต่พ่อแม่และสังคมรอบตัวนี่แหล่ะที่ค่อยๆ
แต้มสีให้เขา...เราเองทำอะไรไม่ได้มากมายหรอกค่ะ...ถึงอยากช่วยก็ช่วยได้แค่
ชั่วครั้งชั่วคราว...ช่วยในระยะยาวได้ลำบากมาก...นอกจากจะสอนคุณธรรม
ให้เขายึดไว้...มีช่วงหนึ่งเข้าไปคลุกคลีกับปัญหาเด็กบ้านแตก
เชื่อมั้ยคะว่า เต่าหดหู่จนไม่สามารถเขียนภาพได้แม้แต่ภาพเดียว...หยุดเขียนไปเลย...
อารมย์สุนทรีย์ในชีวิตบินหายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รุ้...เจอพี่ที่เขาเป็นศิลปินมาพูดคุย
ด้วยเรื่องที่พี่เขาไปอยู่ช่วยเหลือเด็กๆที่มีปัญหาครอบครัว เลยได้เปิดอกคุยกัน...
คุยถูกคอกันมากเลยค่ะ เพราะพี่เขาก็บอกว่าเขียนภาพไม่ได้เลยเป็นเวลาห้าปีเต็ม...
ถ้าวาดก็ได้แต่พวกดาร์คๆออกมา...ซึ่งพี่แกบอกว่ามันไม่ใช่แนวของแกเลย...
แกเลยหยุดวาดไปพักใหญ่...โยเองยังเขียนรูปไม่ได้...ตอนนี้ก็ยัง...
เพราะเป็นคนชอบวาดรูปต้นไม้ใบหญ้า พวกดอกไม้งาม...
มันเลยวาดไม่ได้ดั่งที่ต้องการสักที...ก็เลยเลิกวาดเลิกจับพู่กันไปนานแล้ว...
แต่ยังเขียนนิยายได้อยู่...ซึ่งมันก็ออกมาแบบเสริฟมาม่าเลย...ฮ่าาาาาา

งานศิลป์ทุกชนิด ไม่ใช่จะบ่งบอกชีวิตคนเขียนหรือชีวิตของคนสร้างสรรค์เสมอไปหรอกค่ะ
แต่แน่นอนอยู่อย่างคือ มันมักเป็นสิ่งที่คนเขียนพบเจอมา...จะเจอด้วยตัวเอง
หรือไปคลุกคลีกับคนที่เจอมา...ก็เท่านั้นเองค่ะ...หรืออาจจะทั้งสองอย่างมารวมกัน...อิอิ
ส่วนจินตนาการก็แค่วัตถุดิบมาปรุงแต่งเท่านั้น(อันนี้ในกรณีที่เขียนแนวดราม่านะคะ)...
ส่วนแนวเพ้อฝันนั่นก็...อีกเรื่องนึง...ฮ่าาาาาาา




....ขอให้นักอ่านมีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรงสมบูรณ์พูนสุขนะคะ....


"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 3671

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery