สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่7:สิ่งที่ไม่มีวันได้
ตกเย็น
ทุกคนต่างสนุกกันใหญ่มีเพียงธีรกรที่เดินตามหานิตาอยู่
"คุณเอ้ครับ..คุณเห็นนิดบ้างหรือเปล่า" ธีรกรถามอารียาขณะที่เธอกำลังปิ้งบาบีคิวอยู่
"เห็นว่าไปเดินเล่นอยู่ชายทะเลน่ะค่ะ"
"ขอบคุณครับ"ธีรกรเดินมาทางชายทะเลก็เจอนิตาเดินเตะน้ำอยู่
"เตะน้ำแบบนั้นน้ำคงเจ็บแย่"นิตาหันมองธีรกร
"คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"
"หัวใจพามา"
"ความจริง" นิตามองธีรกรอย่างดุ
"ผมถามเอ้"ธีรกรยอมรับ
"ธี" นิตาเดินมาข้างเขา
"อะไรเหรอ" ธีรกรมองเธองงๆ
"ธีหลับตาสิ"
"ทำไมล่ะ??"
"เอาน่า!!หลับตา" นิตาพยักหน้าธีรกรหลับตาลงนิตายิ้มก่อนจะหยิบกิ่งไม้ไม่นานนิตาก็เดินมาจับมือธีรกร
"ลืมตาสิ"ธีรกรค่อยๆลืมตา
"นิดรักธี...โหยนิดมุกนี้มันเก่าแล้วนะ" ธีรกรขำนิตาทำหน้าบึ้ง
"นิดโกรธธีเหรอ" ธีรกรมองนิตา
"เปล่า"
"อ๊ะๆๆธีขอโทษนิดหายโกรธธีนะจะให้ธีทำอะไรธียอมเลย"
"จริงนะ"
"อื้ม"ธีรกรพยักหน้า
"งั้น...เรียกนิดว่าที่รักสิ"
"โหนิด...ธีเขินนะ" ธีรกรขำนิตานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เรียกสิ..ที่รัก...ที่รัก"
"โอเคๆ...ที่รัก"ธีรกรพูดท่าทางเขินๆเช่นเดียวกับนิตาธีรกรโอบเธอเข้ามา
"นิดรู้ไหม..นิดเป็นคนเดียวที่ทำให้ธีหัวเราะได้และเป็นคนเดียวที่ธีจะรัก"
"ธี...รู้ไหมว่านิดกลัววันพรุ่งนี้เหลือเกิน..นิดกลัวว่าพรุ่งนี้ธีจะไม่เหมือนเดิมธีจะเปลี่ยนไปและที่นิดกลัวที่สุด..คือกลัวว่าพรุ่งนี้ธีจะไปบอกรักคนอื่น"
"นิดไม่ต้องกลัวนะ..ขอแค่นิดเชื่อใจธี..และธีคงสัญญาเหมือนคนอื่นไม่ได้ว่าจะไม่ทำให้นิดเสียใจแต่ธีอยากให้นิดรู้..ว่าถ้าวันหนึ่งธีเกิดทำให้นิดเสียใจธีไม่เคยตั้งใจจะทำเลยและที่สำคัญที่สุด..คือธีอยากให้นิดเชื่อมั่นในตัวธีนิดไม่ต้องไปสนหรอกว่าคนอื่นจะเป็นพูดยังไงเพราะธีมีแค่นิดและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป" ธีรกรพูดอย่างมุ่งมั่นเพื่อให้นิตารู้สึกมั่นใจในตัวเขา
"ธี..นิดเคยผิดหวังกับความรักมาก่อน..นิดยอมรับว่านิดกลัว..แต่เพราะวันนั้นวันที่ธีไปพูดขอนิดกับแม่มันทำให้นิดมั่นใจไม่รู้ว่า..ธียังจำมันได้ไหม"นิตามองธีรกรเขายิ้มให้เธอ
"จำได้สิวันนั้นที่ธีไปขอนิดกับแม่ธีบอกว่า...ผมยืนยันว่าผมรักนิตารักแบบธรรมดาที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้นิดอาจจะเคยผ่านเรื่องราวมามากมายและจะมีอีกมากมายที่กำลังจะผ่านเข้ามาแต่ผมยืนยันว่าทุกๆวันทุกๆเดือนทุกๆปีผมจะจับมือนิตาข้ามผ่่านมันไปให้ได้..และจะดูแลนิดทั้งในวันที่เจ็บป่วยและแข็งแรง..แต่สิ่งที่ผมพูดมาไม่เทียบไม่ได้เลยกับคำต่อไปนี้..ผมรักนิตา" ธีรกรพูดออกมาซึ่งมันคือคำพูดทั้งหมดที่เขาพูดกับแม่ในวันที่ไปขอนิตา
"นิดเชื่อธีเสมอ" ทั้งสองสบตากันธีรกรค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาก่อนจะสัมผัสความหวานที่ริมฝีปากของหญิงสาวทั้งสองต่างมีความสุขแต่ความสุขนั้นกับสร้างความเกลียดและความอิจฉาให้กับใครคนหนึ่งบนระเบียง
"ทำไมต้องเป็นแกนิตาทำไมต้องเป็นแกที่อยู่เฉยๆก็ได้ทุกอย่างผิดกับฉันที่ต้องคอยแย่งและทำไม..ทำไมถึงเป็นแกที่ได้หัวใจคุณธีไป" วาณีกำมือแน่นภาพนั้นชั่งกรีดรอยแผลในหัวใจเธอจากที่มีรอยแผลอยู่แล้วมันกับยิ่งบาดลึกเข้าไปอีก
/////////////
และแล้ววันกลับก็มาถึง
"สมบัติเธอเยอะจริงๆนะเอ้" นิตาบ่นเพื่อนขณะช่วยถือกระเป๋าของอารียา
"แค่นี้เทียบไม่ได้กับที่บ้านเลยนะ" อารียายิ้มพอมาถึงก็เจอวาณียืนอยู่กับธีรกร
"ประจำที่จนได้" อารียาเบ้ปาก
"เรียบร้อยแล้วนะครับ"ธีรกรถาม
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"นิตาตอบพลันเดินจะเดินไปนั่งเบาะหน้าแต่วาณีชิงเปิดประตูซะก่อน
"โทษทีนะนิดพอดีฉันกลัวเมารถน่ะ"วาณียิ้มก่อนจะก้าวขึ้นรถธีรกรมองมาทางนิตา
"ไม่เป็นไรหรอกธีนิดนั่งหลังดีแล้วจะได้คุยกับเอ้ด้วย" นิตาตอบพลางจับแขนเพื่อนขึ้นรถ
"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณวาที่บ้านก่อนแล้วกันนะครับ" ธีรกรพูดพลางขับรถ
"ค่ะ...เห้ย!!จริงด้วยคือคุณธีค่ะไฟล์งานของหุ้นส่วนรายใหญ่วาพึ่งทำเสร็จน่ะค่ะคุณธีพอจะไปตรวจได้ไหมคะแต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรงานใหญ่แบบนี้เดี๋ยววาตรวจเองก็ได้ค่ะ"วาณีพูดซึ่งมันสร้างความลำบากใจให้กับธีรกร
"ธีไปเถอะเดี๋ยวไปส่งนิดก่อนก็ได้"นิตาพูดเพราะรู้ว่าธีรกรคงลำบากใจอารียามองนิตาอย่างไม่พอใจ
"งั้นเดี๋ยวนิดทำกับข้าวรอนะแป๊ปเดียวเดี๋ยวธีก็กลับ"
"ได้สิ"นิตายิ้มวาณีเหล่นิตาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างในใจ
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนิตา"
ทุกคนต่างสนุกกันใหญ่มีเพียงธีรกรที่เดินตามหานิตาอยู่
"คุณเอ้ครับ..คุณเห็นนิดบ้างหรือเปล่า" ธีรกรถามอารียาขณะที่เธอกำลังปิ้งบาบีคิวอยู่
"เห็นว่าไปเดินเล่นอยู่ชายทะเลน่ะค่ะ"
"ขอบคุณครับ"ธีรกรเดินมาทางชายทะเลก็เจอนิตาเดินเตะน้ำอยู่
"เตะน้ำแบบนั้นน้ำคงเจ็บแย่"นิตาหันมองธีรกร
"คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"
"หัวใจพามา"
"ความจริง" นิตามองธีรกรอย่างดุ
"ผมถามเอ้"ธีรกรยอมรับ
"ธี" นิตาเดินมาข้างเขา
"อะไรเหรอ" ธีรกรมองเธองงๆ
"ธีหลับตาสิ"
"ทำไมล่ะ??"
"เอาน่า!!หลับตา" นิตาพยักหน้าธีรกรหลับตาลงนิตายิ้มก่อนจะหยิบกิ่งไม้ไม่นานนิตาก็เดินมาจับมือธีรกร
"ลืมตาสิ"ธีรกรค่อยๆลืมตา
"นิดรักธี...โหยนิดมุกนี้มันเก่าแล้วนะ" ธีรกรขำนิตาทำหน้าบึ้ง
"นิดโกรธธีเหรอ" ธีรกรมองนิตา
"เปล่า"
"อ๊ะๆๆธีขอโทษนิดหายโกรธธีนะจะให้ธีทำอะไรธียอมเลย"
"จริงนะ"
"อื้ม"ธีรกรพยักหน้า
"งั้น...เรียกนิดว่าที่รักสิ"
"โหนิด...ธีเขินนะ" ธีรกรขำนิตานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เรียกสิ..ที่รัก...ที่รัก"
"โอเคๆ...ที่รัก"ธีรกรพูดท่าทางเขินๆเช่นเดียวกับนิตาธีรกรโอบเธอเข้ามา
"นิดรู้ไหม..นิดเป็นคนเดียวที่ทำให้ธีหัวเราะได้และเป็นคนเดียวที่ธีจะรัก"
"ธี...รู้ไหมว่านิดกลัววันพรุ่งนี้เหลือเกิน..นิดกลัวว่าพรุ่งนี้ธีจะไม่เหมือนเดิมธีจะเปลี่ยนไปและที่นิดกลัวที่สุด..คือกลัวว่าพรุ่งนี้ธีจะไปบอกรักคนอื่น"
"นิดไม่ต้องกลัวนะ..ขอแค่นิดเชื่อใจธี..และธีคงสัญญาเหมือนคนอื่นไม่ได้ว่าจะไม่ทำให้นิดเสียใจแต่ธีอยากให้นิดรู้..ว่าถ้าวันหนึ่งธีเกิดทำให้นิดเสียใจธีไม่เคยตั้งใจจะทำเลยและที่สำคัญที่สุด..คือธีอยากให้นิดเชื่อมั่นในตัวธีนิดไม่ต้องไปสนหรอกว่าคนอื่นจะเป็นพูดยังไงเพราะธีมีแค่นิดและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป" ธีรกรพูดอย่างมุ่งมั่นเพื่อให้นิตารู้สึกมั่นใจในตัวเขา
"ธี..นิดเคยผิดหวังกับความรักมาก่อน..นิดยอมรับว่านิดกลัว..แต่เพราะวันนั้นวันที่ธีไปพูดขอนิดกับแม่มันทำให้นิดมั่นใจไม่รู้ว่า..ธียังจำมันได้ไหม"นิตามองธีรกรเขายิ้มให้เธอ
"จำได้สิวันนั้นที่ธีไปขอนิดกับแม่ธีบอกว่า...ผมยืนยันว่าผมรักนิตารักแบบธรรมดาที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้นิดอาจจะเคยผ่านเรื่องราวมามากมายและจะมีอีกมากมายที่กำลังจะผ่านเข้ามาแต่ผมยืนยันว่าทุกๆวันทุกๆเดือนทุกๆปีผมจะจับมือนิตาข้ามผ่่านมันไปให้ได้..และจะดูแลนิดทั้งในวันที่เจ็บป่วยและแข็งแรง..แต่สิ่งที่ผมพูดมาไม่เทียบไม่ได้เลยกับคำต่อไปนี้..ผมรักนิตา" ธีรกรพูดออกมาซึ่งมันคือคำพูดทั้งหมดที่เขาพูดกับแม่ในวันที่ไปขอนิตา
"นิดเชื่อธีเสมอ" ทั้งสองสบตากันธีรกรค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาก่อนจะสัมผัสความหวานที่ริมฝีปากของหญิงสาวทั้งสองต่างมีความสุขแต่ความสุขนั้นกับสร้างความเกลียดและความอิจฉาให้กับใครคนหนึ่งบนระเบียง
"ทำไมต้องเป็นแกนิตาทำไมต้องเป็นแกที่อยู่เฉยๆก็ได้ทุกอย่างผิดกับฉันที่ต้องคอยแย่งและทำไม..ทำไมถึงเป็นแกที่ได้หัวใจคุณธีไป" วาณีกำมือแน่นภาพนั้นชั่งกรีดรอยแผลในหัวใจเธอจากที่มีรอยแผลอยู่แล้วมันกับยิ่งบาดลึกเข้าไปอีก
/////////////
และแล้ววันกลับก็มาถึง
"สมบัติเธอเยอะจริงๆนะเอ้" นิตาบ่นเพื่อนขณะช่วยถือกระเป๋าของอารียา
"แค่นี้เทียบไม่ได้กับที่บ้านเลยนะ" อารียายิ้มพอมาถึงก็เจอวาณียืนอยู่กับธีรกร
"ประจำที่จนได้" อารียาเบ้ปาก
"เรียบร้อยแล้วนะครับ"ธีรกรถาม
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"นิตาตอบพลันเดินจะเดินไปนั่งเบาะหน้าแต่วาณีชิงเปิดประตูซะก่อน
"โทษทีนะนิดพอดีฉันกลัวเมารถน่ะ"วาณียิ้มก่อนจะก้าวขึ้นรถธีรกรมองมาทางนิตา
"ไม่เป็นไรหรอกธีนิดนั่งหลังดีแล้วจะได้คุยกับเอ้ด้วย" นิตาตอบพลางจับแขนเพื่อนขึ้นรถ
"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณวาที่บ้านก่อนแล้วกันนะครับ" ธีรกรพูดพลางขับรถ
"ค่ะ...เห้ย!!จริงด้วยคือคุณธีค่ะไฟล์งานของหุ้นส่วนรายใหญ่วาพึ่งทำเสร็จน่ะค่ะคุณธีพอจะไปตรวจได้ไหมคะแต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรงานใหญ่แบบนี้เดี๋ยววาตรวจเองก็ได้ค่ะ"วาณีพูดซึ่งมันสร้างความลำบากใจให้กับธีรกร
"ธีไปเถอะเดี๋ยวไปส่งนิดก่อนก็ได้"นิตาพูดเพราะรู้ว่าธีรกรคงลำบากใจอารียามองนิตาอย่างไม่พอใจ
"งั้นเดี๋ยวนิดทำกับข้าวรอนะแป๊ปเดียวเดี๋ยวธีก็กลับ"
"ได้สิ"นิตายิ้มวาณีเหล่นิตาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างในใจ
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนิตา"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 เม.ย. 2558, 15:04:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 เม.ย. 2558, 15:04:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1320
| << บทที่6:มั่นคง | บทที่8:มารยาหญิง >> |
