สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่8:มารยาหญิง
เมื่อไปส่งนิตาเสร็จธีรกรก็มาที่บ้านวาณี
"ทานน้ำก่อนนะคะ"วาณีวางน้ำลง
"ขอบคุณครับ...แล้วไฟล์งานอยู่ไหนครับ"
"อยู่บนห้องวาค่ะรอสักครู่นะคะ"วาณียิ้มก่อนจะเดินขึ้นห้องไปแล้วกลับลงมาพร้อมไฟล์งาน
"นี่ค่ะเดี๋ยววาเปิดให้ดูนะคะ"วาณีเขยิบเข้ามาใกล้ธีรกรเขาตั้งใจดูเพื่อจะได้รีบกลับวาณีหยิบน้ำเธอขึ้นมาก่อนจะแกล้งทำหกใส่ธีรกร
"อุ๊ยตาย!!คุณธีคะวาขอโทษดูสิเปียกหมดเลย" วาณีหยิบกระดาษทิชชูเช็ดเสื้อธีรกร
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมทำเอง" ธีรกรดึงทิชชูวาณีก็ยังเช็ดต่อ
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยววาช่วย"
"เป็นไรครับผมทำเอง"
"เดี๋ยววาช่วยดีกว่าค่ะ"วาณียื้อจนเซเข้าหาธีรกรหล่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับธีรกรชายหนุ่มเรียกสติรีบลุกขึ้น
"เดี๋ยวผมทำเองดีกว่า"ธีรกรพูด
"ก็ได้ค่ะงั้นคุณถอดเสื้อสิคะเดี๋ยววาไปเป่าแห้งให้"
"อย่าเลยครับมันไม่เหมาะคุณเป็นผู้หญิงจะให้ผู้ชายมาถอดเสื้อเดินในบ้านกับคุณสองต่อสองได้ยังไง"
"แต่ถ้าคุณไม่ทำกว่าจะแห้งคุณจะไม่ทันกินข้าวกับนิดนะคะ" วาณีพูดธีรกรคิดตามซึ่งมันก็จริง
"คนอื่นจะพูดยังไงก็ชั่งเถอะค่ะดีกว่าคุณต้องมาทะเลาะกับนิดนะคะ" วาณีมองธีรกรก่อนจะพยักหน้า
"ก็ได้ครับ"ธีรกรถอดเสื้อจนเหลือแต่เสื้อกล้ามก่อนจะส่งให้วาณี
"เอาไดร์เป่าเดี๋ยวก็แห้งค่ะ" วาณียิ้มก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องเธอวางเสื้อลง
"รับรองแห้งแน่ค่ะ" วาณีหยิบไดร์ขึ้นมาก่อนจะปรับความร้อนให้ลดลง
/////////////
นิตาทำอาหารพลันเสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้น
"มาแล้วค่ะ"นิตาเปิดประตูก็พบกับเจ้าวัยทีนหมาสุดที่รักของเธอกับธีรกรเพราะมันถึงทำให้ธีรกรกับนิตาเจอกัน
"วัยทีน!!..พี่แพรว" นิตายิ้มก่อนจะเชิญแพรวพรายเข้าบ้าน
"ลำบากพี่แพรวจังเลยค่ะอุตส่าห์ไปรับเจ้าวัยทีน"
"ไม่เป็นไรจ๊ะหมอบอกว่ามันหายดีแล้วคงเป็นไข้ธรรมดา"
"โหย...เจ้าทีนฉันคิดถึงแกมากเลยไม่เจอกันตั้งสามวัน" นิตาลูบหัวเจ้าวัยทีนซึ่งมันก็เลียนิตากลับด้วยความรัก
"แล้วนี่พ่อน้องชายตัวแสบไปไหนซะละ" แพรวพรายมองหาธีรกร
"ไปตรวจเอกสารน่ะค่ะเดี๋ยวก็มา" นิตาตอบพลันมองนาฬิกา
//////////////
ผ่านไปถึง3ชั่วโมงธีรกรผุดลุกผุดนั่งนี่ถ้าไม่น่าเกียจเขาคงขึ้นไปทวงเสื้อที่ห้องวาณีแล้วพลันวาณีเดินลงมา
"พอดีไดร์วามันเก่าแล้วน่ะค่ะเลยไม่ค่อยร้อน"วาณีพูดพลางยื่นเสื้อมาให้ธีรกรชายหนุ่มรับมาใส่ทันที
"ผมตรวจเสร็จแล้วนะครับงั้นผมขอตัวก่อนนะ"ธีรกรหยิบกุญแจรถก่อนจะเดินออกไปซึ่งสวนกับแม่วาณีพอดี
"เขามาทำอะไรน่ะลูก" แม่ของวาณีมองลูกสาว
"ก็มาตรวจงานน่ะแม่" วาณีพูดพลางก็ไฟล์งาน
"แต่แม่เห็นวาดูก่อนไปเที่ยวมา3ครั้งแล้วนะ"
"ก็ให้เขามาตรวจก็ดีแล้ววาพึ่งกลับมาเหนื่อยๆนะแม่"วาณีลุกขึ้น
"วาเคยได้ยินไหมลูกสำหรับผู้หญิงน่ะเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร" แม่เดินมารั้งแขนลูกสาววาณีแกะมือออก
"ไม่เคยได้ยินหรอกแม่วาเคยได้ยินแต่ด้านได้อายอด"วาณีเดินขึ้นห้องโดยไม่สนคำพูดตักเตือนของแม่
////////////
ธีรกรตรงดิ่งกลับมาที่บ้านแต่พอกลับมาถึงกับพบแต่ความเงียบ
"นิด"ธีรกรเอ่ยเรียกแต่ไม่มีเสียงขานตอบมีเพียงอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น
"นิดอยู่ไหน"ธีรกรพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา
"แบตหมด" ธีรกรบ่นกับตัวพลันรีบเดินขึ้นห้อง
โฮ่งๆๆ!!!!!!!!!ธีรกรหยุดเพราะได้ยินเสียงหมาเห่าเขาหันไปทางด้านหลังก็พบเจ้าวัยทีนกระดิกหางอยู่
"วัยทีน!!" เจ้าวัยทีนตรงเข้ามาหาธีรกรเขาลูบหัวมันอย่างเอ็นดูก่อนที่นิตาจะเดินออกมา
"ธี" นิตายิ้มให้เขา
"มาทำเซอร์ไพรซ์นี่เองอย่างนี้ต้องโดนทำโทษ" ธีรกรวิ่งเข้าไปกอดนิตา
"ปล่อยนะธี..ไม่ต้องมาเนียนเลยทำไมไปตรวจงานนานจัง" นิตามองเขา
"เอิ่ม...พอดีงานมีปัญหาแก้ไปหลายจุดเหมือนกันถึงได้นานไง"
"แก้งานอย่างเดียวจริงๆนะ" นิตามองธีรกรอย่างจับผิด
"จริงๆ" ธีรกรตอบเสียงเข้มพลันเจ้าวัยทีนกระโจนใส่ทั้งคู่
"วัยทีน!!" นิตากับธีรกรพูดพร้อมกันก่อนจะยิ้มและวิ่งไปจับเจ้าวัยทีนด้วยกัน
/////////////
วันต่อมา
"โอ๊ย!!ร้อนๆๆค่อยดูนะถ้าถึงสงกรานต์เมื่อไหร่เจ๊จะตรงไปให้ผู้ชายสาดเลย" เจ๊ส้มนั่งบ่นขณะทำงาน
"โธ่เจ๊!!ไม่ต้องไปให้ผู้ชายเขาสาดหรอกแค่เขาเห็นเจ๊เดินมาแค่เงานะก็สาดไล่แล้ว" พนักงานชายคนหนึ่งตะโกนแซวมาเล่นเอาเจ๊ส้มปริ๊ดแตก
"อิปากเสียเดี๋ยวเถอะ!!..อ่าวคุณธีมีอะไรเหรอคะ"เจ๊ส้มมองธีรกรที่เดินออกมา
"พอดีผมลืมเอาเอกสารมาฉบับนึงน่ะว่าจะโทรไปบอกให้นิดเอามาให้" ธีรกรพูดพลางกดโทรศัพท์
"อย่ารบกวนนิดเลยค่ะคุณธีงานที่ร้านกาแฟคงยุ่งอยู่วาเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วเดี๋ยววาไปเอาให้นะคะ" วาณีลุกขึ้นเสนอตัวธีรกรคิดตาม
"งั้นคุณเอารถผมไปนะอยู่ต้องโซฟาด้านล่าง" ธีรกรยื่นกุญแจให้วาณี
"ค่ะ..วาจะรีบมา" วาณีเดินออกไปสักพักก็ขับรถมาถึงบ้าน
"เจอแล้ว" วาณีหยิบซองงานขึ้นมาพลันหันไปเห็นเจ้าวัยทีน
โฮ่งๆเจ้าวัยทีนเห่าไล่วาณี
"ไปไกลๆซะ!!ไอ้หมาบ้า" วาณีตะคอกพลันหยิบหมอนปาใส่เจ้าวัยทีนอย่างแรงเจ้าวัยทีนโมโหพุ่งเข้ามากระชากซองงานจนขาด
"ไอ้หมาบ้า!!!ปล่อยนะ!!!!" วาณีดึงเอกสารก่อนจะใช้เท้าถีบเจ้าวัยทีนมันได้ทีกัดเข้าที่ขาวาณี
"โอ๊ย!!!!!!" วาณีล้มลงพลันคนใช้ก็วิ่งมาดึงเจ้าวัยทีนซึ่งยังเห่าไม่เลิก
"ขอโทษนะคะคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"สาวใช้มองวาณีโชคดีที่เธอแค่ถลอก
"ดูแลหมาแกดีๆหน่อยสิดูซิงานคุณธีขาดหมดเลย" วาณีตะคอกเจ้าวัยทีนเห่าขู่วาณีกลัวโดนรอบสองจึงได้เดินออกมา
"ไอ้หมาบ้า!!!!"วาณีรีบขับรถกลับบริษัทเธอกระเผกขาเข้าบริษัท
"ว๊าย!!!นังชะนีไปฟัดกับหมาที่ไหนมา" เจ๊ส้มอุทานก่อนจะตรงเข้าช่วยวาณีธีรกรเห็นดังนั้นจึงเข้าช่วยอีกแรง
"คุณธีคะวาขอโทษวาไปบ้านคุณแต่ก็มีหมาที่ไหนไม่รู้โผล่มากัดวาแล้วก็กัดซองงานขาดหมดเลย"วาณีพูด
"แต่ปรกติเจ้าวัยทีนไม่เคยกัดใครนี่น่า..เอาเถอะเดี๋ยวผมจัดการเองว่าแต่คุณเป็นอะไรไหม"ธีรกรมองวาณี
"ไม่เป็นไรค่ะ" วาณีตอบพลันมีคนมาตามธีรกรจนผ่านไป3ชั่วโมงธีรกรจึงเดินออกมา
"เขาว่ายังไงบ้างคะ" วาณีรีบลุกขึ้น
"เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ผมพอจะจำรายละเอียดได้ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"วาผิดเองค่ะ"วาณีก้มหน้าลง
"ผมตั้งหากที่ผิดที่ใช้ให้คุณไปงั้นผมอนุญาตให้คุณกลับไปพักละกัน" ธีรกรเดินเข้าห้องวาณีเจ็บใจเธอเกือบจะได้หน้าแล้วเชียวท่าไม่มีเจ้าวัยทีน
"ไอ้หมาบ้าแกทำให้ฉันเสียหน้า"วาณีกำมือแน่นก่อนจะถือกระเป๋าตรงไปที่ร้านกาแฟของนิตา
"ทานน้ำก่อนนะคะ"วาณีวางน้ำลง
"ขอบคุณครับ...แล้วไฟล์งานอยู่ไหนครับ"
"อยู่บนห้องวาค่ะรอสักครู่นะคะ"วาณียิ้มก่อนจะเดินขึ้นห้องไปแล้วกลับลงมาพร้อมไฟล์งาน
"นี่ค่ะเดี๋ยววาเปิดให้ดูนะคะ"วาณีเขยิบเข้ามาใกล้ธีรกรเขาตั้งใจดูเพื่อจะได้รีบกลับวาณีหยิบน้ำเธอขึ้นมาก่อนจะแกล้งทำหกใส่ธีรกร
"อุ๊ยตาย!!คุณธีคะวาขอโทษดูสิเปียกหมดเลย" วาณีหยิบกระดาษทิชชูเช็ดเสื้อธีรกร
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมทำเอง" ธีรกรดึงทิชชูวาณีก็ยังเช็ดต่อ
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยววาช่วย"
"เป็นไรครับผมทำเอง"
"เดี๋ยววาช่วยดีกว่าค่ะ"วาณียื้อจนเซเข้าหาธีรกรหล่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับธีรกรชายหนุ่มเรียกสติรีบลุกขึ้น
"เดี๋ยวผมทำเองดีกว่า"ธีรกรพูด
"ก็ได้ค่ะงั้นคุณถอดเสื้อสิคะเดี๋ยววาไปเป่าแห้งให้"
"อย่าเลยครับมันไม่เหมาะคุณเป็นผู้หญิงจะให้ผู้ชายมาถอดเสื้อเดินในบ้านกับคุณสองต่อสองได้ยังไง"
"แต่ถ้าคุณไม่ทำกว่าจะแห้งคุณจะไม่ทันกินข้าวกับนิดนะคะ" วาณีพูดธีรกรคิดตามซึ่งมันก็จริง
"คนอื่นจะพูดยังไงก็ชั่งเถอะค่ะดีกว่าคุณต้องมาทะเลาะกับนิดนะคะ" วาณีมองธีรกรก่อนจะพยักหน้า
"ก็ได้ครับ"ธีรกรถอดเสื้อจนเหลือแต่เสื้อกล้ามก่อนจะส่งให้วาณี
"เอาไดร์เป่าเดี๋ยวก็แห้งค่ะ" วาณียิ้มก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องเธอวางเสื้อลง
"รับรองแห้งแน่ค่ะ" วาณีหยิบไดร์ขึ้นมาก่อนจะปรับความร้อนให้ลดลง
/////////////
นิตาทำอาหารพลันเสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้น
"มาแล้วค่ะ"นิตาเปิดประตูก็พบกับเจ้าวัยทีนหมาสุดที่รักของเธอกับธีรกรเพราะมันถึงทำให้ธีรกรกับนิตาเจอกัน
"วัยทีน!!..พี่แพรว" นิตายิ้มก่อนจะเชิญแพรวพรายเข้าบ้าน
"ลำบากพี่แพรวจังเลยค่ะอุตส่าห์ไปรับเจ้าวัยทีน"
"ไม่เป็นไรจ๊ะหมอบอกว่ามันหายดีแล้วคงเป็นไข้ธรรมดา"
"โหย...เจ้าทีนฉันคิดถึงแกมากเลยไม่เจอกันตั้งสามวัน" นิตาลูบหัวเจ้าวัยทีนซึ่งมันก็เลียนิตากลับด้วยความรัก
"แล้วนี่พ่อน้องชายตัวแสบไปไหนซะละ" แพรวพรายมองหาธีรกร
"ไปตรวจเอกสารน่ะค่ะเดี๋ยวก็มา" นิตาตอบพลันมองนาฬิกา
//////////////
ผ่านไปถึง3ชั่วโมงธีรกรผุดลุกผุดนั่งนี่ถ้าไม่น่าเกียจเขาคงขึ้นไปทวงเสื้อที่ห้องวาณีแล้วพลันวาณีเดินลงมา
"พอดีไดร์วามันเก่าแล้วน่ะค่ะเลยไม่ค่อยร้อน"วาณีพูดพลางยื่นเสื้อมาให้ธีรกรชายหนุ่มรับมาใส่ทันที
"ผมตรวจเสร็จแล้วนะครับงั้นผมขอตัวก่อนนะ"ธีรกรหยิบกุญแจรถก่อนจะเดินออกไปซึ่งสวนกับแม่วาณีพอดี
"เขามาทำอะไรน่ะลูก" แม่ของวาณีมองลูกสาว
"ก็มาตรวจงานน่ะแม่" วาณีพูดพลางก็ไฟล์งาน
"แต่แม่เห็นวาดูก่อนไปเที่ยวมา3ครั้งแล้วนะ"
"ก็ให้เขามาตรวจก็ดีแล้ววาพึ่งกลับมาเหนื่อยๆนะแม่"วาณีลุกขึ้น
"วาเคยได้ยินไหมลูกสำหรับผู้หญิงน่ะเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร" แม่เดินมารั้งแขนลูกสาววาณีแกะมือออก
"ไม่เคยได้ยินหรอกแม่วาเคยได้ยินแต่ด้านได้อายอด"วาณีเดินขึ้นห้องโดยไม่สนคำพูดตักเตือนของแม่
////////////
ธีรกรตรงดิ่งกลับมาที่บ้านแต่พอกลับมาถึงกับพบแต่ความเงียบ
"นิด"ธีรกรเอ่ยเรียกแต่ไม่มีเสียงขานตอบมีเพียงอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น
"นิดอยู่ไหน"ธีรกรพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา
"แบตหมด" ธีรกรบ่นกับตัวพลันรีบเดินขึ้นห้อง
โฮ่งๆๆ!!!!!!!!!ธีรกรหยุดเพราะได้ยินเสียงหมาเห่าเขาหันไปทางด้านหลังก็พบเจ้าวัยทีนกระดิกหางอยู่
"วัยทีน!!" เจ้าวัยทีนตรงเข้ามาหาธีรกรเขาลูบหัวมันอย่างเอ็นดูก่อนที่นิตาจะเดินออกมา
"ธี" นิตายิ้มให้เขา
"มาทำเซอร์ไพรซ์นี่เองอย่างนี้ต้องโดนทำโทษ" ธีรกรวิ่งเข้าไปกอดนิตา
"ปล่อยนะธี..ไม่ต้องมาเนียนเลยทำไมไปตรวจงานนานจัง" นิตามองเขา
"เอิ่ม...พอดีงานมีปัญหาแก้ไปหลายจุดเหมือนกันถึงได้นานไง"
"แก้งานอย่างเดียวจริงๆนะ" นิตามองธีรกรอย่างจับผิด
"จริงๆ" ธีรกรตอบเสียงเข้มพลันเจ้าวัยทีนกระโจนใส่ทั้งคู่
"วัยทีน!!" นิตากับธีรกรพูดพร้อมกันก่อนจะยิ้มและวิ่งไปจับเจ้าวัยทีนด้วยกัน
/////////////
วันต่อมา
"โอ๊ย!!ร้อนๆๆค่อยดูนะถ้าถึงสงกรานต์เมื่อไหร่เจ๊จะตรงไปให้ผู้ชายสาดเลย" เจ๊ส้มนั่งบ่นขณะทำงาน
"โธ่เจ๊!!ไม่ต้องไปให้ผู้ชายเขาสาดหรอกแค่เขาเห็นเจ๊เดินมาแค่เงานะก็สาดไล่แล้ว" พนักงานชายคนหนึ่งตะโกนแซวมาเล่นเอาเจ๊ส้มปริ๊ดแตก
"อิปากเสียเดี๋ยวเถอะ!!..อ่าวคุณธีมีอะไรเหรอคะ"เจ๊ส้มมองธีรกรที่เดินออกมา
"พอดีผมลืมเอาเอกสารมาฉบับนึงน่ะว่าจะโทรไปบอกให้นิดเอามาให้" ธีรกรพูดพลางกดโทรศัพท์
"อย่ารบกวนนิดเลยค่ะคุณธีงานที่ร้านกาแฟคงยุ่งอยู่วาเคลียร์งานเสร็จหมดแล้วเดี๋ยววาไปเอาให้นะคะ" วาณีลุกขึ้นเสนอตัวธีรกรคิดตาม
"งั้นคุณเอารถผมไปนะอยู่ต้องโซฟาด้านล่าง" ธีรกรยื่นกุญแจให้วาณี
"ค่ะ..วาจะรีบมา" วาณีเดินออกไปสักพักก็ขับรถมาถึงบ้าน
"เจอแล้ว" วาณีหยิบซองงานขึ้นมาพลันหันไปเห็นเจ้าวัยทีน
โฮ่งๆเจ้าวัยทีนเห่าไล่วาณี
"ไปไกลๆซะ!!ไอ้หมาบ้า" วาณีตะคอกพลันหยิบหมอนปาใส่เจ้าวัยทีนอย่างแรงเจ้าวัยทีนโมโหพุ่งเข้ามากระชากซองงานจนขาด
"ไอ้หมาบ้า!!!ปล่อยนะ!!!!" วาณีดึงเอกสารก่อนจะใช้เท้าถีบเจ้าวัยทีนมันได้ทีกัดเข้าที่ขาวาณี
"โอ๊ย!!!!!!" วาณีล้มลงพลันคนใช้ก็วิ่งมาดึงเจ้าวัยทีนซึ่งยังเห่าไม่เลิก
"ขอโทษนะคะคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"สาวใช้มองวาณีโชคดีที่เธอแค่ถลอก
"ดูแลหมาแกดีๆหน่อยสิดูซิงานคุณธีขาดหมดเลย" วาณีตะคอกเจ้าวัยทีนเห่าขู่วาณีกลัวโดนรอบสองจึงได้เดินออกมา
"ไอ้หมาบ้า!!!!"วาณีรีบขับรถกลับบริษัทเธอกระเผกขาเข้าบริษัท
"ว๊าย!!!นังชะนีไปฟัดกับหมาที่ไหนมา" เจ๊ส้มอุทานก่อนจะตรงเข้าช่วยวาณีธีรกรเห็นดังนั้นจึงเข้าช่วยอีกแรง
"คุณธีคะวาขอโทษวาไปบ้านคุณแต่ก็มีหมาที่ไหนไม่รู้โผล่มากัดวาแล้วก็กัดซองงานขาดหมดเลย"วาณีพูด
"แต่ปรกติเจ้าวัยทีนไม่เคยกัดใครนี่น่า..เอาเถอะเดี๋ยวผมจัดการเองว่าแต่คุณเป็นอะไรไหม"ธีรกรมองวาณี
"ไม่เป็นไรค่ะ" วาณีตอบพลันมีคนมาตามธีรกรจนผ่านไป3ชั่วโมงธีรกรจึงเดินออกมา
"เขาว่ายังไงบ้างคะ" วาณีรีบลุกขึ้น
"เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ผมพอจะจำรายละเอียดได้ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"วาผิดเองค่ะ"วาณีก้มหน้าลง
"ผมตั้งหากที่ผิดที่ใช้ให้คุณไปงั้นผมอนุญาตให้คุณกลับไปพักละกัน" ธีรกรเดินเข้าห้องวาณีเจ็บใจเธอเกือบจะได้หน้าแล้วเชียวท่าไม่มีเจ้าวัยทีน
"ไอ้หมาบ้าแกทำให้ฉันเสียหน้า"วาณีกำมือแน่นก่อนจะถือกระเป๋าตรงไปที่ร้านกาแฟของนิตา
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 เม.ย. 2558, 16:02:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 เม.ย. 2558, 16:14:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1245
| << บทที่7:สิ่งที่ไม่มีวันได้ | บทที่9:ความอดทนที่มีขีดจำกัด >> |
Zephyr 8 เม.ย. 2558, 20:25:21 น.
สม ขนาดหมายังไม่เอา หึๆๆ
สม ขนาดหมายังไม่เอา หึๆๆ