สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่

ตอน: บทที่9:ความอดทนที่มีขีดจำกัด

ไม่นานวาณีก็มาถึงเธอลงจากรถตรงเข้ามาในร้าน

"ร้านปิดแล้วนะวา" นิตาทักวาณี

"แกดูนี่..หมาแกมันกัดฉันไอ้หมาบ้าที่แกเลี้ยงน่ะแกจะรับผิดชอบยังไง" วาณีชี้ที่ขาเธอ

"หมาเหรอ??...เจ้าวัยทีนเหรอแต่มันอยู่ในบ้านมันจะกัดเธอได้ยังไง"

"คุณธีลืมเอกสารฉันแค่เข้าไปเอาไอ้หมานรกของแกมันก็เข้ามากัดฉัน"

"เจ้าวัยทีนไม่เคยกัดใครที่มันจะทำก็แค่เห่าไล่คนแปลกหน้าเว้นแต่ว่าเธอจะทำอะไรมัน"

"แกจะหาว่าฉันไปรังแกหมาแกเหรอนิตามั่นใจไปหรือเปล่าหะ!!"

"ถึงจะไม่มั่นใจยังไงหมากัดเธอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ก็ถ้าแกได้เรื่องคุณธีคงไม่ใช้ฉันไปเอางานหรอกแต่ก็อย่างว่าแหละแกมันไม่ได้เรื่องแม้แต่ผัวยังไม่กล้าใช้เลย"วาณียิ้มเยาะนิตาซึ่งพอนิตาคิดตามเธอก็น้อยใจธีรกรขึ้นมานิตาไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะส่งให้วาณี5พัน

"เอาไปซะถ้าไม่พอค่อยมาเอาใหม่" นิตายื่นเงินให้วาณีแต่หล่อนปัดทิ้ง

"ฉันไม่ได้อยากได้เงินแกดูถูกฉันมากไปแล้วนิตา"วาณีเดินที่โซนขนมก่อนจะผลักราวคว่ำลงกับพื้นและปัดขนมหกหมดเด็กในร้านจะเข้าไปห้ามแต่นิตาห้ามไว้บอกว่าเธอจะจัดการเอง

"พอได้แล้ววา!!!" นิตาผลักวาณี

"แกกล้าผลักฉันเหรอนิตา!!"

"ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ"นิตาเดินไปหยิบมือถือวาณีลุกขึ้น

"มันไม่จบแค่นี้แน่นิตา!!"วาณีประกาศกร้าวก่อนจะเดินออกไป

"คุณนิดคะ..."เด็กในร้านตรงเข้ามาหานิตา

"ไม่เป็นไรเก็บของเถอะ'"นิตาก้มลงเก็บของเด็กในร้านมองหน้ากันก่อนจะนั่งลงช่วยนิตา
//////////////
ตกเย็น

"อ้อย!!เธอไปไหนถึงปล่อยให้เจ้าวัยทีนไปกัดแขก" นิตาดุอ้อยสาวใช้ก้มหน้าลง

"อ้อยขอโทษค่ะคุณผู้หญิงคืออ้อยมัวแต่ดูละคร"

"โธ่อ้อย!!ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำยังไง"

"อ้อยขอโทษจริงๆค่ะคุณนิด"อ้อยก้มหน้าลงนิตามองไปทางเจ้าวัยทีนซึ่งทำหน้าเศร้าอยู่นิตาจึงใช้มือตีเจ้าวัยทีนเบาๆไปทีนึง

"นี่แน่ะ!คราวหน้าคราวหลังอย่าไปกัดใครนะแกเองก็พึ่งหายป่วย" นิตาลูบหัวเจ้าวัยทีนพลันธีรกรเดินเข้าไป

"อ่าวอ้อยฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอพอดีเลย" ธีรกรมองอ้อยซึ่งไม่ต่างกับที่นิตามองอ้อยเมื่อกี้นี้

"อ้อยขอโทษค่ะอ้อยติดละครอ้อยจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะคะ" อ้อยก้มหน้าลงนิตานึกถึงเรื่องที่วาณีพูด

"อ้อยเขาคงไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามาในบ้านนี้หรอกแล้วทำไมธีถึงให้วาณีมาที่นี่ล่ะ" นิตามองธีรกร

"ธีลืมเอกสารคุณวาเลยอาสามาเอา" ธีรกรมองนิตาตอบ

"แล้วทำไมถึงไม่โทรหานิดล่ะ"

"ธีกลัวว่านิดจะงานยุ่งเลยไม่อยากกวน"

"แล้ววาเขาไม่ยุ่งเหรอถึงได้ใช้เขา"

"นิดพูดแบบนี้นิดหมายความยังไง"

"เปล่านิดไม่ได้หมายความว่ายังไงเพราะนิดไม่เคยมีความลับหรือปิดบังอะไร"

"นิดพูดเหมือนว่าธีปิดบังอะไร"

"นิดไม่ได้พูดอย่างนั้นนิดแค่อยากให้ธีเกรงใจวาเขาบ้างแล้วอีกอย่างเราเป็นสามีภรรยากันเรื่องแค่นี้ธีน่าจะบอกนิดธีใช้วาเขาบ่อยเกินไปใช้จนมันจะเกินหน้าที่แล้ว"

"เกินยังไงนิดคุณวาเขามีน้ำใจ..แต่ถ้านิดไม่ชอบธีก็จะไม่ทำอีก" ธีรกรมองนิตาเธอลุกขึ้น

"ก็ดีนิดไม่ชอบ" นิตาเดินออกจากบ้านไป

"บรรยากาศมาคุแหะ"อ้อยพูดพลางดึงเจ้าวัยทีนไปหลังบ้านธีรกรมองตามนิตาที่ขับรถออกไป
/////////////

"ว่าไงนะ!!ยัยวายร้ายไปถล่มร้านเธอ"อารียามองนิตาขณะตักไอติม

"ก็อย่างที่เล่าไปนั้นแหละ" นิตาพูดพลางใช้ช้อนเขี่ยไอติม

"ยัยนี่ถ้าจะบ้ากะอีแค่หมากัดทำอย่างกับติดเชื้ออีโบล่าถึงต้องอาละวาดขนาดนั้นแล้วเธอบอกธีหรือยัง"

"ยัง..นิดไม่รู้จะบอกไปทำไม"

"ก็บอกให้รู้ธาตุแท้ยัยนั้นไงพูดแล้วเจ็บใจถ้าฉันเป็นเจ้าวัยทีนนะจะเอาเล็บตะปบหน้ายัยนั้นให้วิ่งไปวุฒิศักดิ์ไม่ทันเลยคอยดู"

"เธอก็พูดไปเอ้ดีที่เขาไม่เอาเรื่อง"

"สร้างภาพไงนิดฉันว่าแล้วว่าชีวิตคู่แกต้องเจอเรื่องแบบนี้ถ้าธีเขาดีก็ดีไปแต่ถ้าไม่ละก็...."

"ธีไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก..จะว่าไปนิดก็กลัว"

"กลัวอะไร"

"กลัวจะเป็นแบบคนอื่นที่จบด้วยการ..หย่า"นิตาแสดงสีหน้ากังวลซึ่งอารียารู้ทันที
/////////////

"โอ้ย!!!!" วาณีร้องลั่นขนาดทายา

"เป็นอะไรไปน่ะวา" แม่ของวาณีถือถาดขนมมาวาง

"หมาบ้ามันกัดน่ะแม่"

"หมา??หมาที่ไหน"

"ชั่งมันเถอะ!วาไม่อยากพูดถึง..แล้วนั้นถุงอะไรอะแม่" วาณีมองไปทางโซฟาฝั่งตรงข้าม

"ยาเบื่อนะลูกช่วงนี้หนูมันชุกงั้นเดี๋ยวแม่เอาไปเก็บก่อนนะ" แม่ของวาณีลุกขึ้นนำถุงยาเบื่อไปเก็บวาณีมองตามพลันนึกอะไรขึ้นมาได้
////////////
ธีรกรผุดลุกผุดนั่งพลางมองนาฬิกาไม่นานนิตาก็มาถึงบ้าน

"เอาไงดีเรา"นิตาพูดกลับตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านมาพบกับธีรกรกำลังนั่งอ่านหนังสือทั้งสองสบตากันแต่ไม่มีใครยอมพูด

"คือ!!" ทั้งสองพูดพร้อมกันธีรกรลุกขึ้นเดินมาหานิตา

"นิดไปไหนมา"ธีรกรพูด

"นิด...นิดไปหาเอ้มานิดฝากซื้อเอ้ซื้อนาฬิกามาน่ะ" นิตาพูดพลันยื่นนาฬิกาให้ธีรกร

"นิดให้ธีอันเก่ามันแตกแล้วนิดรู้ว่าธีคงไม่ยอมเปลี่ยนเลยซื้อมาให้"

"ขอบคุณนะนิดไม่น่าต้องลำบากเลย...เป็นห่วงแทบแย่กลัวนิดจะเกิดอุบัติเหตุ...เอ๊ะ!แล้วนี่นิดไปโดนอะไรมา"ธีรกรคว้าข้อมือนิตาที่มีรอยช้ำ

"นิดเดินกระแทกโต๊ะตอนไปหาเอ้น่ะ" นิตาตอบธีรกรจับเธอมานั่งก่อนจะไปหยิบยามานั่งทาข้อมือนิตา

"ทำไมถึงไม่ระวังเลยล่ะทีหน้าทีหลังต้องระวังให้มากๆนะ" ธีรกรบ่นก่อนจะนวดที่ข้อมือนิตาเธอมองเขาก่อนจะซบลงที่อกของธีรกร

"นิดขอโทษนะที่ใส่อารมณ์กับธีนิด..."

"ชั่งมันเถอะธีไม่โกรธหรอกนิดเลิกคิดมากได้แล้ว"ธีรกรลูบหัวนิตาอย่างอ่อนโยน

"งั้นเราไปนอนกันดีกว่านิดง่วง" นิตายิ้มก่อนจะจูงมือธีรกรขึ้นห้อง
//////////////
เช้าวันต่อมา

"ดูแลวัยทีนดีๆนะอ้อยอย่าให้ไปกัดใครอีก"นิตาสั่งอ้อยพลางลูบหัวเจ้าวัยทีน

"รับทราบค่ะคุณนิด" อ้อยรับคำนิตาลุกขึ้นจะขึ้นรถเจ้าวัยทีนตรงมาดึงชายเสื้อนิตาไว้ราวกับว่าไม่ให้ไป

"เดี๋ยวแม่มาจะแวะซื้อขนมมาให้นะ" นิตาก้มลงลูบหัวเจ้าวัยทีนด้วนความเอ็นดูก่อนจะขึ้นรถออกไป
////////////
ที่บริษัท
ธีรกรเดินเข้าบริษัทจนมาถึงโต๊ะเลขาแต่ไม่เจอวาณี

"คุณวาณีไปไหนเขาบอกหรือเปล่า"ธีรกรมองเจ๊ส้ม

"เห็นว่าแม่ป่วยลาครึ่งวันค่ะ" เจ๊ส้มตอบ

"งั้นโทรไปบอกเขาทีว่าถ้าวันนี้ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรผมให้หยุดหนึ่งวัน" ธีรกรสั่งก่อนจะเดินเข้าห้อง

"ไม่เป็นไรค่ะเจ๊แม่อาการดีแล้วเดี๋ยววาจะไปทำงานบ่ายนี้" วาณีคุยโทรศัพท์กับเจ๊ส้มก่อนจะวางแล้วเดินเข้ามาในร้านนิตา

"เธอมาทำไม" อารียาลุกขึ้นเมื่อเห็นวาณีเดินเข้ามาในชุดสีดำ

"มาซื้อกาแฟน่ะเอ๊าะๆๆเธออาจสงสัยนะว่าฉันแต่งชุดดำทำไมพอดีหมาเพื่อนมันตายน่ะเลยไว้ทุกข์ให้หมามัน"วาณีตอบ

"พึ่งรู้นะว่าเธอคบกับหมาแต่ก็เหมาะแล้วนี่" อารียายิ้มหยันใส่วาณี

"ร้านนี้เขาต้อนรับกันแบบนี้เหรอต่ำ!!" วาณีมองนิตา

"เธอจะเอาอะไร"นิตาถามวาณี

"ลาเต้เย็นไม่หวานมากแฟนฉันเขาสั่ง"วาณีมองนิตาซึ่งนิตานิ่งไม่ไหวติงกับคำพูดของวาณี

"ได้แล้ว"นิตายื่นกาแฟให้วาณีหล่อนรับมา

"ฉันขอเตือนเถอะนะวาถ้านิดดีก็ดีใจหายแต่ถ้านิดร้ายช้างก็เอาไม่อยู่"อารียาพูดวาณีมองนิตา

"เหรอ" วาณีพูดก่อนจะเดินออกไปนิตามองตามวาณีอย่างไม่สบายใจนัก
/////////////
ติ๊งต่อง!!

"ค่ะๆมาแล้ว" อ้อยวิ่งออกมาก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่

"นิตาอยู่บ้านนี้หรือเปล่าคะ"

"ค่ะมีอะไรเหรอคะ"

"คือฉันเป็นเพื่อนของนิดน่ะค่ะเขาให้ฉันมาตามอ้อยไปพบที่ร้านเค้กหน้าซอยน่ะค่ะเห็นว่าจะใช้ให้ทำธุระให้นิดเขาขี้เกียจเข้ามากลับรถน่ะค่ะเลยให้ฉันมาตาม"หญิงสาวพูดอ้อยลังเล

"เห็นว่าด่วนด้วยนะคะแค่ปากซอยเองเร็วๆนะ"หญิงสาวปริศนายิ้มก่อนจะเดินออกไป

"คุณนิดเหรอ..คงไม่อะไรหรอกมั้งแค่หน้าปากซอย" อ้อยพูดก่อนจะล่ามเจ้าวัยทีนแล้วเดินออกไปวาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วเข้ามาเจ้าวียทีนลุกขึ้นเห่าวาณีหยิบถุงอาหารหมาคลุกยาเบื่อโยนไป

"ดูสิแกจะทำอะไรฉัน"วาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วออกไป

"ฉันฝากให้แกละกันนิตา"วาณีโยนแก้วกาแฟลงหน้าบ้านนิตาก่อนจะขับรถที่ยืมเพื่อนออกไป
///////////////
ตกบ่ายนิตากับอารียาเดินทางมาถึงบ้านก็เจออ้อยนั่งร้องไห้อยู่

"อ้อยเป็นอะไร"นิตาลงมาจับไหล่อ้อย

"คุณนิด...อ้อย..อ้อยขอโทษ..อ้อยโง่เองคุณนิดไล่อ้อยออกเถอะค่ะ"อ้อยร้องไห้อารียากับนิตามองกันงงๆนิตาเหลือบไปเห็นแก้วกาแฟตกอยู่นิตาเปิดประตูบ้านออกก่อนจะตรงไปที่สวน

"วัยทีน!!!!!"นิตาทรุดลงเมื่อเห็นหมาสุดที่รักหมดลมหายใจนิตาตรงไปกอดเจ้าวัยทีนก่อนจะร้องไห้

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ้อย"อารียามองอ้อย

"มีผู้หญิงคนนึงบอกว่าคุณนิดให้อ้อยไปพบที่ร้านเค้กพออ้อยไปก็ไม่เจอใครก็เลยกลับมาพอมาถึงเจ้าวัยทีนก็เป็นแบบนี้แล้วอ้อยโง่เองค่ะ"อ้อยร้องไห้ซึ่งไม่ต่างกับนิตา

"ใครนะมันช่างอำมหิตแบบนี้"อารียาสบถก่อนจะมองนิตา

"ฉันรู้ว่าใคร"นิตาลุกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตรงดิ่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

"แย่แล้วยัยนิดโกรธมากเลย" อารียาพูด



สายลมและเวลา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2558, 09:15:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 เม.ย. 2558, 09:24:14 น.

จำนวนการเข้าชม : 1331





<< บทที่8:มารยาหญิง   บทที่10:รอยร้าว >>
สายลมที่พัดวน 9 เม.ย. 2558, 14:11:20 น.
จะตบกันมั้ยเนี่ย


Zephyr 9 เม.ย. 2558, 18:24:01 น.
แล้วพระเอกจะโง่เชื่อยัยเลียขาสร้างภาพมั้ยนะ
ถ้ายังงั้นเลิกกัน!!!!
คุณธี นายต้องมีสติเห็นตมกะเพชรนะ
อย่าหน้ามืดดดดด ตามัววววว
จะดี ก็ดีให้ตลอด


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account