สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่9:ความอดทนที่มีขีดจำกัด
ไม่นานวาณีก็มาถึงเธอลงจากรถตรงเข้ามาในร้าน
"ร้านปิดแล้วนะวา" นิตาทักวาณี
"แกดูนี่..หมาแกมันกัดฉันไอ้หมาบ้าที่แกเลี้ยงน่ะแกจะรับผิดชอบยังไง" วาณีชี้ที่ขาเธอ
"หมาเหรอ??...เจ้าวัยทีนเหรอแต่มันอยู่ในบ้านมันจะกัดเธอได้ยังไง"
"คุณธีลืมเอกสารฉันแค่เข้าไปเอาไอ้หมานรกของแกมันก็เข้ามากัดฉัน"
"เจ้าวัยทีนไม่เคยกัดใครที่มันจะทำก็แค่เห่าไล่คนแปลกหน้าเว้นแต่ว่าเธอจะทำอะไรมัน"
"แกจะหาว่าฉันไปรังแกหมาแกเหรอนิตามั่นใจไปหรือเปล่าหะ!!"
"ถึงจะไม่มั่นใจยังไงหมากัดเธอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ก็ถ้าแกได้เรื่องคุณธีคงไม่ใช้ฉันไปเอางานหรอกแต่ก็อย่างว่าแหละแกมันไม่ได้เรื่องแม้แต่ผัวยังไม่กล้าใช้เลย"วาณียิ้มเยาะนิตาซึ่งพอนิตาคิดตามเธอก็น้อยใจธีรกรขึ้นมานิตาไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะส่งให้วาณี5พัน
"เอาไปซะถ้าไม่พอค่อยมาเอาใหม่" นิตายื่นเงินให้วาณีแต่หล่อนปัดทิ้ง
"ฉันไม่ได้อยากได้เงินแกดูถูกฉันมากไปแล้วนิตา"วาณีเดินที่โซนขนมก่อนจะผลักราวคว่ำลงกับพื้นและปัดขนมหกหมดเด็กในร้านจะเข้าไปห้ามแต่นิตาห้ามไว้บอกว่าเธอจะจัดการเอง
"พอได้แล้ววา!!!" นิตาผลักวาณี
"แกกล้าผลักฉันเหรอนิตา!!"
"ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ"นิตาเดินไปหยิบมือถือวาณีลุกขึ้น
"มันไม่จบแค่นี้แน่นิตา!!"วาณีประกาศกร้าวก่อนจะเดินออกไป
"คุณนิดคะ..."เด็กในร้านตรงเข้ามาหานิตา
"ไม่เป็นไรเก็บของเถอะ'"นิตาก้มลงเก็บของเด็กในร้านมองหน้ากันก่อนจะนั่งลงช่วยนิตา
//////////////
ตกเย็น
"อ้อย!!เธอไปไหนถึงปล่อยให้เจ้าวัยทีนไปกัดแขก" นิตาดุอ้อยสาวใช้ก้มหน้าลง
"อ้อยขอโทษค่ะคุณผู้หญิงคืออ้อยมัวแต่ดูละคร"
"โธ่อ้อย!!ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำยังไง"
"อ้อยขอโทษจริงๆค่ะคุณนิด"อ้อยก้มหน้าลงนิตามองไปทางเจ้าวัยทีนซึ่งทำหน้าเศร้าอยู่นิตาจึงใช้มือตีเจ้าวัยทีนเบาๆไปทีนึง
"นี่แน่ะ!คราวหน้าคราวหลังอย่าไปกัดใครนะแกเองก็พึ่งหายป่วย" นิตาลูบหัวเจ้าวัยทีนพลันธีรกรเดินเข้าไป
"อ่าวอ้อยฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอพอดีเลย" ธีรกรมองอ้อยซึ่งไม่ต่างกับที่นิตามองอ้อยเมื่อกี้นี้
"อ้อยขอโทษค่ะอ้อยติดละครอ้อยจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะคะ" อ้อยก้มหน้าลงนิตานึกถึงเรื่องที่วาณีพูด
"อ้อยเขาคงไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามาในบ้านนี้หรอกแล้วทำไมธีถึงให้วาณีมาที่นี่ล่ะ" นิตามองธีรกร
"ธีลืมเอกสารคุณวาเลยอาสามาเอา" ธีรกรมองนิตาตอบ
"แล้วทำไมถึงไม่โทรหานิดล่ะ"
"ธีกลัวว่านิดจะงานยุ่งเลยไม่อยากกวน"
"แล้ววาเขาไม่ยุ่งเหรอถึงได้ใช้เขา"
"นิดพูดแบบนี้นิดหมายความยังไง"
"เปล่านิดไม่ได้หมายความว่ายังไงเพราะนิดไม่เคยมีความลับหรือปิดบังอะไร"
"นิดพูดเหมือนว่าธีปิดบังอะไร"
"นิดไม่ได้พูดอย่างนั้นนิดแค่อยากให้ธีเกรงใจวาเขาบ้างแล้วอีกอย่างเราเป็นสามีภรรยากันเรื่องแค่นี้ธีน่าจะบอกนิดธีใช้วาเขาบ่อยเกินไปใช้จนมันจะเกินหน้าที่แล้ว"
"เกินยังไงนิดคุณวาเขามีน้ำใจ..แต่ถ้านิดไม่ชอบธีก็จะไม่ทำอีก" ธีรกรมองนิตาเธอลุกขึ้น
"ก็ดีนิดไม่ชอบ" นิตาเดินออกจากบ้านไป
"บรรยากาศมาคุแหะ"อ้อยพูดพลางดึงเจ้าวัยทีนไปหลังบ้านธีรกรมองตามนิตาที่ขับรถออกไป
/////////////
"ว่าไงนะ!!ยัยวายร้ายไปถล่มร้านเธอ"อารียามองนิตาขณะตักไอติม
"ก็อย่างที่เล่าไปนั้นแหละ" นิตาพูดพลางใช้ช้อนเขี่ยไอติม
"ยัยนี่ถ้าจะบ้ากะอีแค่หมากัดทำอย่างกับติดเชื้ออีโบล่าถึงต้องอาละวาดขนาดนั้นแล้วเธอบอกธีหรือยัง"
"ยัง..นิดไม่รู้จะบอกไปทำไม"
"ก็บอกให้รู้ธาตุแท้ยัยนั้นไงพูดแล้วเจ็บใจถ้าฉันเป็นเจ้าวัยทีนนะจะเอาเล็บตะปบหน้ายัยนั้นให้วิ่งไปวุฒิศักดิ์ไม่ทันเลยคอยดู"
"เธอก็พูดไปเอ้ดีที่เขาไม่เอาเรื่อง"
"สร้างภาพไงนิดฉันว่าแล้วว่าชีวิตคู่แกต้องเจอเรื่องแบบนี้ถ้าธีเขาดีก็ดีไปแต่ถ้าไม่ละก็...."
"ธีไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก..จะว่าไปนิดก็กลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวจะเป็นแบบคนอื่นที่จบด้วยการ..หย่า"นิตาแสดงสีหน้ากังวลซึ่งอารียารู้ทันที
/////////////
"โอ้ย!!!!" วาณีร้องลั่นขนาดทายา
"เป็นอะไรไปน่ะวา" แม่ของวาณีถือถาดขนมมาวาง
"หมาบ้ามันกัดน่ะแม่"
"หมา??หมาที่ไหน"
"ชั่งมันเถอะ!วาไม่อยากพูดถึง..แล้วนั้นถุงอะไรอะแม่" วาณีมองไปทางโซฟาฝั่งตรงข้าม
"ยาเบื่อนะลูกช่วงนี้หนูมันชุกงั้นเดี๋ยวแม่เอาไปเก็บก่อนนะ" แม่ของวาณีลุกขึ้นนำถุงยาเบื่อไปเก็บวาณีมองตามพลันนึกอะไรขึ้นมาได้
////////////
ธีรกรผุดลุกผุดนั่งพลางมองนาฬิกาไม่นานนิตาก็มาถึงบ้าน
"เอาไงดีเรา"นิตาพูดกลับตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านมาพบกับธีรกรกำลังนั่งอ่านหนังสือทั้งสองสบตากันแต่ไม่มีใครยอมพูด
"คือ!!" ทั้งสองพูดพร้อมกันธีรกรลุกขึ้นเดินมาหานิตา
"นิดไปไหนมา"ธีรกรพูด
"นิด...นิดไปหาเอ้มานิดฝากซื้อเอ้ซื้อนาฬิกามาน่ะ" นิตาพูดพลันยื่นนาฬิกาให้ธีรกร
"นิดให้ธีอันเก่ามันแตกแล้วนิดรู้ว่าธีคงไม่ยอมเปลี่ยนเลยซื้อมาให้"
"ขอบคุณนะนิดไม่น่าต้องลำบากเลย...เป็นห่วงแทบแย่กลัวนิดจะเกิดอุบัติเหตุ...เอ๊ะ!แล้วนี่นิดไปโดนอะไรมา"ธีรกรคว้าข้อมือนิตาที่มีรอยช้ำ
"นิดเดินกระแทกโต๊ะตอนไปหาเอ้น่ะ" นิตาตอบธีรกรจับเธอมานั่งก่อนจะไปหยิบยามานั่งทาข้อมือนิตา
"ทำไมถึงไม่ระวังเลยล่ะทีหน้าทีหลังต้องระวังให้มากๆนะ" ธีรกรบ่นก่อนจะนวดที่ข้อมือนิตาเธอมองเขาก่อนจะซบลงที่อกของธีรกร
"นิดขอโทษนะที่ใส่อารมณ์กับธีนิด..."
"ชั่งมันเถอะธีไม่โกรธหรอกนิดเลิกคิดมากได้แล้ว"ธีรกรลูบหัวนิตาอย่างอ่อนโยน
"งั้นเราไปนอนกันดีกว่านิดง่วง" นิตายิ้มก่อนจะจูงมือธีรกรขึ้นห้อง
//////////////
เช้าวันต่อมา
"ดูแลวัยทีนดีๆนะอ้อยอย่าให้ไปกัดใครอีก"นิตาสั่งอ้อยพลางลูบหัวเจ้าวัยทีน
"รับทราบค่ะคุณนิด" อ้อยรับคำนิตาลุกขึ้นจะขึ้นรถเจ้าวัยทีนตรงมาดึงชายเสื้อนิตาไว้ราวกับว่าไม่ให้ไป
"เดี๋ยวแม่มาจะแวะซื้อขนมมาให้นะ" นิตาก้มลงลูบหัวเจ้าวัยทีนด้วนความเอ็นดูก่อนจะขึ้นรถออกไป
////////////
ที่บริษัท
ธีรกรเดินเข้าบริษัทจนมาถึงโต๊ะเลขาแต่ไม่เจอวาณี
"คุณวาณีไปไหนเขาบอกหรือเปล่า"ธีรกรมองเจ๊ส้ม
"เห็นว่าแม่ป่วยลาครึ่งวันค่ะ" เจ๊ส้มตอบ
"งั้นโทรไปบอกเขาทีว่าถ้าวันนี้ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรผมให้หยุดหนึ่งวัน" ธีรกรสั่งก่อนจะเดินเข้าห้อง
"ไม่เป็นไรค่ะเจ๊แม่อาการดีแล้วเดี๋ยววาจะไปทำงานบ่ายนี้" วาณีคุยโทรศัพท์กับเจ๊ส้มก่อนจะวางแล้วเดินเข้ามาในร้านนิตา
"เธอมาทำไม" อารียาลุกขึ้นเมื่อเห็นวาณีเดินเข้ามาในชุดสีดำ
"มาซื้อกาแฟน่ะเอ๊าะๆๆเธออาจสงสัยนะว่าฉันแต่งชุดดำทำไมพอดีหมาเพื่อนมันตายน่ะเลยไว้ทุกข์ให้หมามัน"วาณีตอบ
"พึ่งรู้นะว่าเธอคบกับหมาแต่ก็เหมาะแล้วนี่" อารียายิ้มหยันใส่วาณี
"ร้านนี้เขาต้อนรับกันแบบนี้เหรอต่ำ!!" วาณีมองนิตา
"เธอจะเอาอะไร"นิตาถามวาณี
"ลาเต้เย็นไม่หวานมากแฟนฉันเขาสั่ง"วาณีมองนิตาซึ่งนิตานิ่งไม่ไหวติงกับคำพูดของวาณี
"ได้แล้ว"นิตายื่นกาแฟให้วาณีหล่อนรับมา
"ฉันขอเตือนเถอะนะวาถ้านิดดีก็ดีใจหายแต่ถ้านิดร้ายช้างก็เอาไม่อยู่"อารียาพูดวาณีมองนิตา
"เหรอ" วาณีพูดก่อนจะเดินออกไปนิตามองตามวาณีอย่างไม่สบายใจนัก
/////////////
ติ๊งต่อง!!
"ค่ะๆมาแล้ว" อ้อยวิ่งออกมาก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
"นิตาอยู่บ้านนี้หรือเปล่าคะ"
"ค่ะมีอะไรเหรอคะ"
"คือฉันเป็นเพื่อนของนิดน่ะค่ะเขาให้ฉันมาตามอ้อยไปพบที่ร้านเค้กหน้าซอยน่ะค่ะเห็นว่าจะใช้ให้ทำธุระให้นิดเขาขี้เกียจเข้ามากลับรถน่ะค่ะเลยให้ฉันมาตาม"หญิงสาวพูดอ้อยลังเล
"เห็นว่าด่วนด้วยนะคะแค่ปากซอยเองเร็วๆนะ"หญิงสาวปริศนายิ้มก่อนจะเดินออกไป
"คุณนิดเหรอ..คงไม่อะไรหรอกมั้งแค่หน้าปากซอย" อ้อยพูดก่อนจะล่ามเจ้าวัยทีนแล้วเดินออกไปวาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วเข้ามาเจ้าวียทีนลุกขึ้นเห่าวาณีหยิบถุงอาหารหมาคลุกยาเบื่อโยนไป
"ดูสิแกจะทำอะไรฉัน"วาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วออกไป
"ฉันฝากให้แกละกันนิตา"วาณีโยนแก้วกาแฟลงหน้าบ้านนิตาก่อนจะขับรถที่ยืมเพื่อนออกไป
///////////////
ตกบ่ายนิตากับอารียาเดินทางมาถึงบ้านก็เจออ้อยนั่งร้องไห้อยู่
"อ้อยเป็นอะไร"นิตาลงมาจับไหล่อ้อย
"คุณนิด...อ้อย..อ้อยขอโทษ..อ้อยโง่เองคุณนิดไล่อ้อยออกเถอะค่ะ"อ้อยร้องไห้อารียากับนิตามองกันงงๆนิตาเหลือบไปเห็นแก้วกาแฟตกอยู่นิตาเปิดประตูบ้านออกก่อนจะตรงไปที่สวน
"วัยทีน!!!!!"นิตาทรุดลงเมื่อเห็นหมาสุดที่รักหมดลมหายใจนิตาตรงไปกอดเจ้าวัยทีนก่อนจะร้องไห้
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ้อย"อารียามองอ้อย
"มีผู้หญิงคนนึงบอกว่าคุณนิดให้อ้อยไปพบที่ร้านเค้กพออ้อยไปก็ไม่เจอใครก็เลยกลับมาพอมาถึงเจ้าวัยทีนก็เป็นแบบนี้แล้วอ้อยโง่เองค่ะ"อ้อยร้องไห้ซึ่งไม่ต่างกับนิตา
"ใครนะมันช่างอำมหิตแบบนี้"อารียาสบถก่อนจะมองนิตา
"ฉันรู้ว่าใคร"นิตาลุกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตรงดิ่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
"แย่แล้วยัยนิดโกรธมากเลย" อารียาพูด
"ร้านปิดแล้วนะวา" นิตาทักวาณี
"แกดูนี่..หมาแกมันกัดฉันไอ้หมาบ้าที่แกเลี้ยงน่ะแกจะรับผิดชอบยังไง" วาณีชี้ที่ขาเธอ
"หมาเหรอ??...เจ้าวัยทีนเหรอแต่มันอยู่ในบ้านมันจะกัดเธอได้ยังไง"
"คุณธีลืมเอกสารฉันแค่เข้าไปเอาไอ้หมานรกของแกมันก็เข้ามากัดฉัน"
"เจ้าวัยทีนไม่เคยกัดใครที่มันจะทำก็แค่เห่าไล่คนแปลกหน้าเว้นแต่ว่าเธอจะทำอะไรมัน"
"แกจะหาว่าฉันไปรังแกหมาแกเหรอนิตามั่นใจไปหรือเปล่าหะ!!"
"ถึงจะไม่มั่นใจยังไงหมากัดเธอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ก็ถ้าแกได้เรื่องคุณธีคงไม่ใช้ฉันไปเอางานหรอกแต่ก็อย่างว่าแหละแกมันไม่ได้เรื่องแม้แต่ผัวยังไม่กล้าใช้เลย"วาณียิ้มเยาะนิตาซึ่งพอนิตาคิดตามเธอก็น้อยใจธีรกรขึ้นมานิตาไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะส่งให้วาณี5พัน
"เอาไปซะถ้าไม่พอค่อยมาเอาใหม่" นิตายื่นเงินให้วาณีแต่หล่อนปัดทิ้ง
"ฉันไม่ได้อยากได้เงินแกดูถูกฉันมากไปแล้วนิตา"วาณีเดินที่โซนขนมก่อนจะผลักราวคว่ำลงกับพื้นและปัดขนมหกหมดเด็กในร้านจะเข้าไปห้ามแต่นิตาห้ามไว้บอกว่าเธอจะจัดการเอง
"พอได้แล้ววา!!!" นิตาผลักวาณี
"แกกล้าผลักฉันเหรอนิตา!!"
"ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ"นิตาเดินไปหยิบมือถือวาณีลุกขึ้น
"มันไม่จบแค่นี้แน่นิตา!!"วาณีประกาศกร้าวก่อนจะเดินออกไป
"คุณนิดคะ..."เด็กในร้านตรงเข้ามาหานิตา
"ไม่เป็นไรเก็บของเถอะ'"นิตาก้มลงเก็บของเด็กในร้านมองหน้ากันก่อนจะนั่งลงช่วยนิตา
//////////////
ตกเย็น
"อ้อย!!เธอไปไหนถึงปล่อยให้เจ้าวัยทีนไปกัดแขก" นิตาดุอ้อยสาวใช้ก้มหน้าลง
"อ้อยขอโทษค่ะคุณผู้หญิงคืออ้อยมัวแต่ดูละคร"
"โธ่อ้อย!!ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำยังไง"
"อ้อยขอโทษจริงๆค่ะคุณนิด"อ้อยก้มหน้าลงนิตามองไปทางเจ้าวัยทีนซึ่งทำหน้าเศร้าอยู่นิตาจึงใช้มือตีเจ้าวัยทีนเบาๆไปทีนึง
"นี่แน่ะ!คราวหน้าคราวหลังอย่าไปกัดใครนะแกเองก็พึ่งหายป่วย" นิตาลูบหัวเจ้าวัยทีนพลันธีรกรเดินเข้าไป
"อ่าวอ้อยฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอพอดีเลย" ธีรกรมองอ้อยซึ่งไม่ต่างกับที่นิตามองอ้อยเมื่อกี้นี้
"อ้อยขอโทษค่ะอ้อยติดละครอ้อยจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะคะ" อ้อยก้มหน้าลงนิตานึกถึงเรื่องที่วาณีพูด
"อ้อยเขาคงไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามาในบ้านนี้หรอกแล้วทำไมธีถึงให้วาณีมาที่นี่ล่ะ" นิตามองธีรกร
"ธีลืมเอกสารคุณวาเลยอาสามาเอา" ธีรกรมองนิตาตอบ
"แล้วทำไมถึงไม่โทรหานิดล่ะ"
"ธีกลัวว่านิดจะงานยุ่งเลยไม่อยากกวน"
"แล้ววาเขาไม่ยุ่งเหรอถึงได้ใช้เขา"
"นิดพูดแบบนี้นิดหมายความยังไง"
"เปล่านิดไม่ได้หมายความว่ายังไงเพราะนิดไม่เคยมีความลับหรือปิดบังอะไร"
"นิดพูดเหมือนว่าธีปิดบังอะไร"
"นิดไม่ได้พูดอย่างนั้นนิดแค่อยากให้ธีเกรงใจวาเขาบ้างแล้วอีกอย่างเราเป็นสามีภรรยากันเรื่องแค่นี้ธีน่าจะบอกนิดธีใช้วาเขาบ่อยเกินไปใช้จนมันจะเกินหน้าที่แล้ว"
"เกินยังไงนิดคุณวาเขามีน้ำใจ..แต่ถ้านิดไม่ชอบธีก็จะไม่ทำอีก" ธีรกรมองนิตาเธอลุกขึ้น
"ก็ดีนิดไม่ชอบ" นิตาเดินออกจากบ้านไป
"บรรยากาศมาคุแหะ"อ้อยพูดพลางดึงเจ้าวัยทีนไปหลังบ้านธีรกรมองตามนิตาที่ขับรถออกไป
/////////////
"ว่าไงนะ!!ยัยวายร้ายไปถล่มร้านเธอ"อารียามองนิตาขณะตักไอติม
"ก็อย่างที่เล่าไปนั้นแหละ" นิตาพูดพลางใช้ช้อนเขี่ยไอติม
"ยัยนี่ถ้าจะบ้ากะอีแค่หมากัดทำอย่างกับติดเชื้ออีโบล่าถึงต้องอาละวาดขนาดนั้นแล้วเธอบอกธีหรือยัง"
"ยัง..นิดไม่รู้จะบอกไปทำไม"
"ก็บอกให้รู้ธาตุแท้ยัยนั้นไงพูดแล้วเจ็บใจถ้าฉันเป็นเจ้าวัยทีนนะจะเอาเล็บตะปบหน้ายัยนั้นให้วิ่งไปวุฒิศักดิ์ไม่ทันเลยคอยดู"
"เธอก็พูดไปเอ้ดีที่เขาไม่เอาเรื่อง"
"สร้างภาพไงนิดฉันว่าแล้วว่าชีวิตคู่แกต้องเจอเรื่องแบบนี้ถ้าธีเขาดีก็ดีไปแต่ถ้าไม่ละก็...."
"ธีไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก..จะว่าไปนิดก็กลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวจะเป็นแบบคนอื่นที่จบด้วยการ..หย่า"นิตาแสดงสีหน้ากังวลซึ่งอารียารู้ทันที
/////////////
"โอ้ย!!!!" วาณีร้องลั่นขนาดทายา
"เป็นอะไรไปน่ะวา" แม่ของวาณีถือถาดขนมมาวาง
"หมาบ้ามันกัดน่ะแม่"
"หมา??หมาที่ไหน"
"ชั่งมันเถอะ!วาไม่อยากพูดถึง..แล้วนั้นถุงอะไรอะแม่" วาณีมองไปทางโซฟาฝั่งตรงข้าม
"ยาเบื่อนะลูกช่วงนี้หนูมันชุกงั้นเดี๋ยวแม่เอาไปเก็บก่อนนะ" แม่ของวาณีลุกขึ้นนำถุงยาเบื่อไปเก็บวาณีมองตามพลันนึกอะไรขึ้นมาได้
////////////
ธีรกรผุดลุกผุดนั่งพลางมองนาฬิกาไม่นานนิตาก็มาถึงบ้าน
"เอาไงดีเรา"นิตาพูดกลับตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านมาพบกับธีรกรกำลังนั่งอ่านหนังสือทั้งสองสบตากันแต่ไม่มีใครยอมพูด
"คือ!!" ทั้งสองพูดพร้อมกันธีรกรลุกขึ้นเดินมาหานิตา
"นิดไปไหนมา"ธีรกรพูด
"นิด...นิดไปหาเอ้มานิดฝากซื้อเอ้ซื้อนาฬิกามาน่ะ" นิตาพูดพลันยื่นนาฬิกาให้ธีรกร
"นิดให้ธีอันเก่ามันแตกแล้วนิดรู้ว่าธีคงไม่ยอมเปลี่ยนเลยซื้อมาให้"
"ขอบคุณนะนิดไม่น่าต้องลำบากเลย...เป็นห่วงแทบแย่กลัวนิดจะเกิดอุบัติเหตุ...เอ๊ะ!แล้วนี่นิดไปโดนอะไรมา"ธีรกรคว้าข้อมือนิตาที่มีรอยช้ำ
"นิดเดินกระแทกโต๊ะตอนไปหาเอ้น่ะ" นิตาตอบธีรกรจับเธอมานั่งก่อนจะไปหยิบยามานั่งทาข้อมือนิตา
"ทำไมถึงไม่ระวังเลยล่ะทีหน้าทีหลังต้องระวังให้มากๆนะ" ธีรกรบ่นก่อนจะนวดที่ข้อมือนิตาเธอมองเขาก่อนจะซบลงที่อกของธีรกร
"นิดขอโทษนะที่ใส่อารมณ์กับธีนิด..."
"ชั่งมันเถอะธีไม่โกรธหรอกนิดเลิกคิดมากได้แล้ว"ธีรกรลูบหัวนิตาอย่างอ่อนโยน
"งั้นเราไปนอนกันดีกว่านิดง่วง" นิตายิ้มก่อนจะจูงมือธีรกรขึ้นห้อง
//////////////
เช้าวันต่อมา
"ดูแลวัยทีนดีๆนะอ้อยอย่าให้ไปกัดใครอีก"นิตาสั่งอ้อยพลางลูบหัวเจ้าวัยทีน
"รับทราบค่ะคุณนิด" อ้อยรับคำนิตาลุกขึ้นจะขึ้นรถเจ้าวัยทีนตรงมาดึงชายเสื้อนิตาไว้ราวกับว่าไม่ให้ไป
"เดี๋ยวแม่มาจะแวะซื้อขนมมาให้นะ" นิตาก้มลงลูบหัวเจ้าวัยทีนด้วนความเอ็นดูก่อนจะขึ้นรถออกไป
////////////
ที่บริษัท
ธีรกรเดินเข้าบริษัทจนมาถึงโต๊ะเลขาแต่ไม่เจอวาณี
"คุณวาณีไปไหนเขาบอกหรือเปล่า"ธีรกรมองเจ๊ส้ม
"เห็นว่าแม่ป่วยลาครึ่งวันค่ะ" เจ๊ส้มตอบ
"งั้นโทรไปบอกเขาทีว่าถ้าวันนี้ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรผมให้หยุดหนึ่งวัน" ธีรกรสั่งก่อนจะเดินเข้าห้อง
"ไม่เป็นไรค่ะเจ๊แม่อาการดีแล้วเดี๋ยววาจะไปทำงานบ่ายนี้" วาณีคุยโทรศัพท์กับเจ๊ส้มก่อนจะวางแล้วเดินเข้ามาในร้านนิตา
"เธอมาทำไม" อารียาลุกขึ้นเมื่อเห็นวาณีเดินเข้ามาในชุดสีดำ
"มาซื้อกาแฟน่ะเอ๊าะๆๆเธออาจสงสัยนะว่าฉันแต่งชุดดำทำไมพอดีหมาเพื่อนมันตายน่ะเลยไว้ทุกข์ให้หมามัน"วาณีตอบ
"พึ่งรู้นะว่าเธอคบกับหมาแต่ก็เหมาะแล้วนี่" อารียายิ้มหยันใส่วาณี
"ร้านนี้เขาต้อนรับกันแบบนี้เหรอต่ำ!!" วาณีมองนิตา
"เธอจะเอาอะไร"นิตาถามวาณี
"ลาเต้เย็นไม่หวานมากแฟนฉันเขาสั่ง"วาณีมองนิตาซึ่งนิตานิ่งไม่ไหวติงกับคำพูดของวาณี
"ได้แล้ว"นิตายื่นกาแฟให้วาณีหล่อนรับมา
"ฉันขอเตือนเถอะนะวาถ้านิดดีก็ดีใจหายแต่ถ้านิดร้ายช้างก็เอาไม่อยู่"อารียาพูดวาณีมองนิตา
"เหรอ" วาณีพูดก่อนจะเดินออกไปนิตามองตามวาณีอย่างไม่สบายใจนัก
/////////////
ติ๊งต่อง!!
"ค่ะๆมาแล้ว" อ้อยวิ่งออกมาก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
"นิตาอยู่บ้านนี้หรือเปล่าคะ"
"ค่ะมีอะไรเหรอคะ"
"คือฉันเป็นเพื่อนของนิดน่ะค่ะเขาให้ฉันมาตามอ้อยไปพบที่ร้านเค้กหน้าซอยน่ะค่ะเห็นว่าจะใช้ให้ทำธุระให้นิดเขาขี้เกียจเข้ามากลับรถน่ะค่ะเลยให้ฉันมาตาม"หญิงสาวพูดอ้อยลังเล
"เห็นว่าด่วนด้วยนะคะแค่ปากซอยเองเร็วๆนะ"หญิงสาวปริศนายิ้มก่อนจะเดินออกไป
"คุณนิดเหรอ..คงไม่อะไรหรอกมั้งแค่หน้าปากซอย" อ้อยพูดก่อนจะล่ามเจ้าวัยทีนแล้วเดินออกไปวาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วเข้ามาเจ้าวียทีนลุกขึ้นเห่าวาณีหยิบถุงอาหารหมาคลุกยาเบื่อโยนไป
"ดูสิแกจะทำอะไรฉัน"วาณียิ้มก่อนจะปีนรั้วออกไป
"ฉันฝากให้แกละกันนิตา"วาณีโยนแก้วกาแฟลงหน้าบ้านนิตาก่อนจะขับรถที่ยืมเพื่อนออกไป
///////////////
ตกบ่ายนิตากับอารียาเดินทางมาถึงบ้านก็เจออ้อยนั่งร้องไห้อยู่
"อ้อยเป็นอะไร"นิตาลงมาจับไหล่อ้อย
"คุณนิด...อ้อย..อ้อยขอโทษ..อ้อยโง่เองคุณนิดไล่อ้อยออกเถอะค่ะ"อ้อยร้องไห้อารียากับนิตามองกันงงๆนิตาเหลือบไปเห็นแก้วกาแฟตกอยู่นิตาเปิดประตูบ้านออกก่อนจะตรงไปที่สวน
"วัยทีน!!!!!"นิตาทรุดลงเมื่อเห็นหมาสุดที่รักหมดลมหายใจนิตาตรงไปกอดเจ้าวัยทีนก่อนจะร้องไห้
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ้อย"อารียามองอ้อย
"มีผู้หญิงคนนึงบอกว่าคุณนิดให้อ้อยไปพบที่ร้านเค้กพออ้อยไปก็ไม่เจอใครก็เลยกลับมาพอมาถึงเจ้าวัยทีนก็เป็นแบบนี้แล้วอ้อยโง่เองค่ะ"อ้อยร้องไห้ซึ่งไม่ต่างกับนิตา
"ใครนะมันช่างอำมหิตแบบนี้"อารียาสบถก่อนจะมองนิตา
"ฉันรู้ว่าใคร"นิตาลุกขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตรงดิ่งขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
"แย่แล้วยัยนิดโกรธมากเลย" อารียาพูด
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2558, 09:15:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 เม.ย. 2558, 09:24:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1405
| << บทที่8:มารยาหญิง | บทที่10:รอยร้าว >> |
สายลมที่พัดวน 9 เม.ย. 2558, 14:11:20 น.
จะตบกันมั้ยเนี่ย
จะตบกันมั้ยเนี่ย
Zephyr 9 เม.ย. 2558, 18:24:01 น.
แล้วพระเอกจะโง่เชื่อยัยเลียขาสร้างภาพมั้ยนะ
ถ้ายังงั้นเลิกกัน!!!!
คุณธี นายต้องมีสติเห็นตมกะเพชรนะ
อย่าหน้ามืดดดดด ตามัววววว
จะดี ก็ดีให้ตลอด
แล้วพระเอกจะโง่เชื่อยัยเลียขาสร้างภาพมั้ยนะ
ถ้ายังงั้นเลิกกัน!!!!
คุณธี นายต้องมีสติเห็นตมกะเพชรนะ
อย่าหน้ามืดดดดด ตามัววววว
จะดี ก็ดีให้ตลอด