คืนฝนพรำ
สองหนุ่มสาวเจอกันบังเอิญในคืนฝนพรำ
หล่อนจำเขาได้เสมอ แต่เขาดันจำหล่อนสลับกับเพื่อนสนิทของหล่อนเอง
เรื่องวุ่นๆ เริ่มขึ้น เมื่อหล่อนคิดว่าเขาคือ เนื้อคู่ แต่เพื่อนของหล่อนเอง ก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน
ทุกอย่างวุ่นวายเข้าไปอีก เมื่อหล่อนไปสร้างความวุ่นวายให้กับเขา เขาเลยไม่ชอบหล่อนนัก
หล่อนคงต้องเลือกระหว่างเพื่อน และคนที่แอบชอบ
แต่จะจบลงอย่างไร เมื่อหล่อนกับเขาต้องถูกจับแตงงานกัน เพราะคำสัญญาของพ่อแม่
หล่อนจำเขาได้เสมอ แต่เขาดันจำหล่อนสลับกับเพื่อนสนิทของหล่อนเอง
เรื่องวุ่นๆ เริ่มขึ้น เมื่อหล่อนคิดว่าเขาคือ เนื้อคู่ แต่เพื่อนของหล่อนเอง ก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน
ทุกอย่างวุ่นวายเข้าไปอีก เมื่อหล่อนไปสร้างความวุ่นวายให้กับเขา เขาเลยไม่ชอบหล่อนนัก
หล่อนคงต้องเลือกระหว่างเพื่อน และคนที่แอบชอบ
แต่จะจบลงอย่างไร เมื่อหล่อนกับเขาต้องถูกจับแตงงานกัน เพราะคำสัญญาของพ่อแม่
Tags: romantic comedy, หวานแหวว, หมอ, ทหารอากาศ
ตอน: ตอนที่ 5 : หมูกระทะใช่ไหม
ตอนที่ 5
'บอกผมได้ยังครับ ได้เบอร์ผมมายังไง'
'อ่านแล้วเงียบนะครับ'
'คงยุ่งอยู่'
'ผมไม่กวนละครับ'
'ถ้าว่างยังไงก็ช่วยตอบด้วยนะครับ ผมสงสัย'
'(สติกเกอร์หน้าหัวเราะ)'
'กดผิดครับ'
ให้มันได้อย่างนี้สิ อีตานี่ก็เป็นคนช่างอยากรู้ไปเสียหมดเหมือนกันแฮะ จะเอาคำตอบให้ได้เลยใช่มั้ย แต่! เดี๋ยว! เขาดูเป็นคนฉลาดนะ เขาต้องจำฉันได้แน่ แล้วทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ แปลกดี แต่จริงๆแล้วคืนนั้นที่เราเจอกัน ฝนเริ่มตกหนัก แถมมืดมาก ไฟข้างทางก็สลัว เขาอาจจะจำฉันไม่ได้จริงๆ แต่ดูที่เขาทำสิ เหมือนแกล้งกันชัดๆ
ฉันเลยพิมพ์ตอบเขาไปในตอนเย็นของวันนี้ ขณะพักตีแบตมินตัน รอขิมดาราตีแข่งกับพี่พยาบาล ฉันจะโกหกยังไงดีเนี่ย
'ฉันก็ไม่รู้ค่ะ' เอาวะตอบแบบตีมึนไปอย่างนี้แหละ คิดเรื่องโกหกไม่ออกจริงๆ แล้วฉันก็จะไม่คุยกับเขาทางไลน์แล้ว คุยไปก็เท่านั้น มีแต่เรื่องโกหก แล้วเขาก็ชอบกับยัยขิม ฉันจะคุยกับเขาไปทำเพื่ออะไร
ปลายนิ้วของฉันเลื่อนไปที่คำว่า block... จัดเลยดีไหมนะ ขอฉันแอบชอบเขาอยู่ห่างๆแล้วกัน แต่เอ...ถ้า block ฉันก็จะไม่ได้ติดตามเขาจาก timeline น่ะสิ แล้วถ้าวันไหนเกิดความแตกขึ้นมา ก็คงจะมองหน้ากันไม่ติด
ไมไ่ด้ๆ ฉันจะไม่มีทางทำให้เขารู้ว่าฉันคือคนที่ส่งไลน์มาหาเขา มันน่าอายจะตาย การที่เราตกหลุมรักใครคนนึง ทำให้เรากล้าทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองจริงๆ
ความรักมันช่างน่ากลัว...
จากนี้ไป เราคงต้องเลิกคุยกัน แล้วฉันก็ควรจะยุ่งกับเขาให้น้อยที่สุด
ตึ๊งตี่ง เสียงข้อความตอบกลับของเขาดังขึ้นมา ฉันนี่มือสั่นรัวก่อนจะค่อยๆเลื่อนนิ้วไปสไลด์หน้าเจอเปิดดู
'ไม่รู้?...' เขาพิมพ์มาสั้นๆ ลงท้ายด้วยจุดสามจุด บ่งบอกถึงความสงสัยได้อย่างดี ไม่แน่นะตอนนี้เขาอาจจะกำลังเกาศีรษะแกรกๆ
'555 โอเคครับ' ข้อความที่สองของเขาเด้งต่อมาทันทีแบบให้ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วเขาก็เงียบไปเลย
เงียบ....จริงๆนะ ส่วนฉันก็ได้แค่ อ่าน...แล้วก็ไม่กล้าตอบอะไรไปอีกเลย
ฉันเกรียนมากใช่ไหม...หรือฉันมันไร้มารยาทที่สุดกันแน่...คุณอัศวินคะ...ฉันคงทำได้ดีที่สุดแค่นี้ ทุกอย่างมันไม่เห็นไปได้สวยเหมือนในนิยายเลย...มันกลับตาลปัตรกันไปหมด...
ฉันปิดหน้าจอมือถือแล้วยัดใส่กระเป๋าผ้าใบสำหรับออกกำลังกาย ก่อนจะวิ่งเข้าไปในคอร์ตเพื่อผลัดขิมดาราให้ออกมาพัก ฉันไม่มีสมาธิตีแบตเลย ในใจได้แต่ว้าวุ่นวุ่นเพราะฉันทำรักแรกพบของตัวเองพังพินาศไปด้วยมือของฉันแท้ๆ หรือฉันจะคิดมากไป นี่ฉันเพิ่งรู้จักเขาไม่เท่าไรเองนะ ฉันก็วาดวิมานในฝันไปไกลขนาดนั้นแล้ว...ใช่ฉันคงคิดมากไป...เราสองคนก็เป็นเพื่อนกันแค่นี้ล่ะ ดีแล้ว ฉันไม่เหมาะกับเขาหรอก...
“โอ๊ย!” ฉันร้องลั่นเมื่อลูกขนไก่ตกลงกลางหน้าผากฉันพอดี
“แหม หมอคะ เหม่ออะไร วันนี้ตีพลาดเยอะนะ พี่ไม่สนุกเลย ปกติหมอฝีมือดีกว่านี้นี่นา" พี่กุ้งพยาบาลสาวจากห้องฉุกเฉินที่ร่วมสมาคมตีแบตกับฉันและขิมดารา ยืนเท้าสะเอวเหงื่อท่วมตัวอยู่ที่คอร์ตฝั่งตรงข้าม
ฉันก้มลงเก็บลูกขนไก่ แล้วตั้งท่าจะเสิร์ฟกลับไปให้พี่กุ้งก็พอดีสายตาเหลือบไปเห็นขิมดารากำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ นั่นหล่อนคุยอะรกับใครหรือเปล่า ปกติหล่อนไม่เคยใช้โทรศัพท์เวลาออกกำลังกายนะ หล่อนเคยบอกว่าเราควรห่างเทคโนโลยีบ้าง หรือว่าหล่อนจะคุยกับ...นั่น...หล่อนยิ้มให้มือถือด้วย !
“หมอคะ! เสิร์ฟสักทีสิคะ พี่รออยู่!” พี่กุ้งตะโกนข้ามมา ฉันเลยได้สติ
“ค่ะๆ จะเสริ์ฟแล้วจ้า" พูดเสร็จก็ดึงสติกลับมาตีลูกขนไก่โต้กับพี่กุ้งต่อ แต่ก็ไม่วายแอบเหลือไปมองเพื่อนรักจนตีพลาดอีกจนได้...
ตอนนี้เราทั้งสามคนคือฉัน ขิมดารา และพี่กุ้งพยาบาลนักแบตมินตัน กำลังนั่งล้อมวงหมูกระทะที่ส่งกลิ่นและควันหอมฉุยตรงหน้าเรา ต่างคนต่างมีตะเกียบอยู่ในมือ พร้อมที่จะปฏิบัติการณ์ได้ทุกเมื่อ ชีวิตวันหนึ่งๆของหมอ ถ้าได้ผ่อนคลายด้วยการออกกำลังกายและได้ทานของอร่อยๆก็มีความสุขมากแล้ว
“แล้วอย่างนี้เมื่อไรพี่จะผอมล่ะ" พี่กุ้งพูดบ่นๆแบบไม่ใส่ใจนัก แล้วคีบหมูที่สุกเข้าปาก
ขิมดาราหัวเราะ ขณะยื่นตะเกียบออกไปเช่นกัน "มาไกลขนาดนี้แล้ว ช่างมันเถอะค่ะ พี่ไม่เห็นหยุดกินได้สักที"
พี่กุ้งหน้าเบ้ "หมออะ เลิกชวนพี่มากินหลังวิ่งสักทีสิจ๊ะ แต่หมอสองคนนี่โชคดีนะ กินเท่าไรก็ไม่อ้วน"
ขิมดารามองหน้าพี่กุ้งแล้วจับพุงตัวเองให้พี่กุ้งดูไขมันส่วนเกิน "มันก็เริ่มสามชั้นแล้วนะคะ ตามอายุ แต่เราสองคนชอบออกกำลังกาย เลยไม่มีปัญหาเรื่องน้ำหนักเท่าไรเนอะพริม ยัยพริมนี่ชอบกินช็อกโกแลตมาก เคยอ้วนช่วงหนึ่ง แต่พอกินคลีนแล้วก็ลดได้ มันขึ้นกับอาหารมากกว่าจริงๆค่ะพี่"
พี่กุ้งเคี้ยวตุ้ยดูเอร็ดอร่อยมาก เคี้ยวไปพูดไป "หมูของที่นี่นุ่มดีจริงเชียว ว่าแต่หมอสองคนอายุเท่าไรกันแล้วจ๊ะ ไม่เห็นมีแฟนสักที ไม่รีบหาเหรอ"
พอวกเข้าประโยคนี้ ฉันละเบื่อจริงๆ ไม่อยากจะเอาชีวิตตัวเองเข้าไปผูกมัดกับตัวเลขสักเท่าไร
ขิมดารายิ้มกว้าง ใบหน้าสวยๆสว่างขึ้นมาทันที "เพิ่งจะ 25เองค่ะพี่ เหลืออีกหลายปีกว่าจะ 30 เรื่องแบบนี้ไม่ซีเรียส ขอคนถูกใจก็พอ เนอะ พริม แต่ยัยพริมอะ ชอบทำตัวป้าๆ เลยได้ฉายา คุณป้า มาครอง ใครที่ไหนเขาจะมาจีบ!”
ได้ยินดังนั้นฉันก็กลอกตาให้ขิมดาราแล้วเบะปาก ฉันเฉยๆนะ ได้ยินจนชิน ไม่ได้รู้สึกอะไร ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้นี่นา
พี่กุ้งหัวเราะลั่น "ฮ่าๆ หมอก็น่ารักทั้งสองคนแหละค่ะ เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเอง แต่ว่า วันนี้ พี่กุ้งได้ยินว่า...อะแฮ่ม...”
ขิมดาราตาโตขึ้นมาทันที "ได้ยินว่าอะไรคะ มีเรื่องก็อซซิป เหรอคะ"
ฉันก็ตาโตบ้าง ฉันชอบเรื่องเม้ามอย "เรื่องอะไรคะพี่กุ้ง"
ขิมดารากลอกตาใส่ฉันกลับ "แหมยัยพริม ก่อนหน้านี้เอาแต่นัั่งเงียบแทะหมู พอมีเรื่องชาวบ้านนี่ตาใสเลยนะ"
“ย่ะ ทำไมล่ะ หล่อนอย่าขัดพี่กุ้งสิ พี่กุ้งจะพูดอะไรคะ"
พี่กุ้งหัวเราะแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทำทีคีบหมูจิ้มน้ำจิ้มแล้วใส่เข้าปากอย่างมีลีลา "แหม...หมูอร่อยจริงเชียว...”
ฉันสองคนมองหน้ากัน ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกันพอดี "พี่กุ้ง! อย่าลีลาค่ะ!"
พี่กุ้งรีบกลืนหมูทันที "โอ๊ย จ้าๆ คุณหมอทั้งสอง ก็วันนี้พวกพี่จั่นเค้ามาเม้่าให้แซ่ดว่ามีทหารหนุ่มหล่อมาจีบหมอขิมน่ะสิคะ ความจริงเป็นยังไงเอ่ย...พี่กุ้งอยากรู้" แล้วพี่กุ้งก็เอียงคอไปทางขิมดารา
ขิมดาราคนสวยหน้าแดงจัดขึ้นมาทันที ส่วนฉันก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วจ้องมองสีหน้าของเพื่อนรัก
ขิมดาราหัวเราะแห้งๆ "ยังไม่มีอะไรนี่คะ เขาก็พาเราทั้งสองคนไปทานข้าว เนอะพริม ไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย"
ฉันเลยฉีกยิ้มรับมุกขิมดาราไป
พี่กุ้งยังคงคีบหมูปิ้งต่อแล้วพูดเจื้อยแจ้ว "หมวดอัศวินใช่ไหม โด่งดังในแถวนี้พอควร พี่กุ้งรู้จักนะ น้องชายพี่กุ้งก็อยู่ในค่ายนั้นแหละ"
ฉันพยายามไม่แสดงอาการอะไร แต่หูผึ่งรับฟังข่าวสารเต็มที่ ส่วนขิมดาราดูมีท่าทีตื่นเต้น แล้วเกาะแขนพี่กุ้ง เอาเถอะ ถ้าเพื่อนชอบ ฉันก็คงอยู่เฉยๆดีกว่า
“เขาเป็นคนยังไงเหรอคะพี่กุ้ง เขาดูน่ารักดีนะ" แล้วส่งสายตาหวานอ้อนพี่กุ้ง
พี่กุ้งยิ้ม "หมวดเขาเป็นคนดี เก่งด้วยนะ เห็นว่าตอนสอบก็ได้ที่ 1 แล้วเลือกมาขับ F-16 ไปกินข้าวร้านไหนก็เป็นขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ไปหมด แต่เห็นว่ายังไม่มีใครนะจ๊ะคุณหมอ...ถ้าเป็นคุณหมอล่ะก็...พี่เชียร์คะ"
“แหม...” แล้วขิมดาราก็หันไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า ฉันนี่รีบแอบส่งสายตามองจากทางไกล มันผิดปกตินะ เพราะขิมไม่ค่อยใช้โทรศัพท์ พวกหนุ่มๆที่มาจีบหล่อนต้องอาศัยดักเจอตามทางเดินแทน
ขิมดาราสไลด์หน้าจอมือถือแล้วยิ้มกับข้อความ ก่อนจะขยับนิ้วรัวพิมพ์ตอบ
“ฮั่นแน่ ยิ้มกับมือถือ คุยกับใครคะ" พี่กุ้งชิงแซวก่อน
ฉันเลยคิดว่า เอาบ้างแล้วกัน หยั่งเชิงหล่อน "ยัยขิม คุยกับคุณอัศวินเหรอ"
ขิมดาราละสายตาขึ้นมามองเราสองคน แล้วยิ้มเขินๆ ไม่ได้ตอบอะไร ฉันกับพี่กุ้งหันมามองหน้ากันพี่กุ้งทำหน้าหมั่นไส้แกล้งขิมดารา ส่วนฉันก็ได้แต่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วส่งยิ้มไปอย่างนั้น
นายอัศวินคงไม่อยากจะคุยกับคนขี้โกหกอย่างฉันหรอกสินะ...
ฉันและขิมกลับเข้ามาที่บ้านพักเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ฉันรู้สึกอิ่มและเบื่อ
“นี่พริม แกเป็นอะไรวันนี้ ทำไมดูเงี้ยบเงียบ ไม่สบายเปล่า หรือกินไม่อิ่ม" ขิมดาราถามพลางวางกระเป๋าผ้าใบสำหรับใส่ชุดกีฬาลงบนโซฟา
ส่วนฉันก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าก่อนจะวางบนชั้นวางรองเท้าอย่างเรียบร้อย หล่อนสมเป็นเพื่อนสนิทฉันจริงๆ หล่อนสังเกตได้ถึงความผิดปกติของฉันสินะ
“ก็...เปล่านะ...” ฉันตอบไป แต่ก็ได้เห็นว่าเพื่อนรักที่เหมือนจะห่วงใยฉันกำลังทิ้งตัวนั่งแชทบนโซฟา ส่งยิ้มอย่างมีความสุขกับมือถือ...โอเค ปล่อยเธอมีความสุขไปเถอะ
“แก ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วกระโจนลงบนที่นอนอย่างแรง โอ๊ย! ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าขิมดาราคุยกับนายอัศวินจริงไหม
แล้วฉันก็ควักมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง เช็คข้อความของตัวเองดูบ้าง
18.32 Daddy : อีกสามวันพ่อจะไปหา เตรียมหาร้านอร่อยๆ บรรยากาศดีดีให้พ่อด้วย
19.05 Group girly :
Tippy : เพื่อน เดือนหน้าหาวันลา แล้วไปทะเลกัน
Nam Aoi : แอร๊ย ชั้นอ้วน
Mam : แล้วเกี่ยวไรกับทะเล ยัยอ้อย!
Tippy : อ้อยมันอยากใส่บิกินี่
Mam : อ้อร้อ
Mam : พวกแกร๊ เมื่อวานช้านอยู่อีอา (ER= emergency room ห้องฉุกเฉิน) มีตำรวจมาดูคดีขับรถชนกันด้วย เขา มาถามฉันด้วยว่ารุนแรงไหมครับ
Tippy : หล่อเหรอ ตำรวจเจ้าชู้
Nam Aoi : อิแหม่ม แกตอบไปสิ รุนแรงนี่คนไข้หรือการเต้นของหัวใจอิชั้นฮ้า
Tippy : อ้อยตลก
Mam : บ้า พวกแกก็ ว่าแต่พวกแกไปใช้ทุนข้างนอกแล้วเจอใครบ้างยังเนี่ย ชั้นขีดเส้นตายไว้นะ ว่าพวกเราต้องได้คู่ ก่อนไปเรียนต่อ!
Tippy : ไม่เจออะ
Nam Aoi : เจอแต่ควายหลัง รพ. อะ
Mam : ขิมกับพริม เงียบอะ..
20.12 Warrior : พริม เป็นไงบ้าง เสาร์นี้ว่างเปล่า นัดเจอกัน บอกขิมด้วย
21.30 Group girly :
Kimberly : ฉันเจอละแก
ฉันมองข้อความที่ขิมดาราเพิ่งส่งเข้ามาในกรุ๊ปเมื่อกี้นี้ แล้วก็สะอึกกับคำตอบ
21.30 Group girly :
Mam : แอร๊ย หมอขิมคนสวย เขาเป็นใครเคอะ
Nam Aoi : คนสวยอะนะ อยู่ที่ไหนก็ได้ชาย
Mam : ช่าย แล้วพริมา คนดีของอิแหม่มล่ะคะ
Tippy : พริมมันแอบอ่านอยู่ แต่ไ่ม่ตอบ
โอ๊ยนังพวกนี้
Kimberly : พริมก็มีน้า...ให้หล่อนมาตอบเอง
ฉัน : !!! ใคร ยัยขิม แกจะบ้าเหรอ
Nam Aoi : จริงดิ เป็นใคร จังหวัดแกนี่ดีนะ ฉันน่าจะย้ายไป ผู้ชายคงเยอะ
Mam : อ้อย แกอย่าไปเลย เดี๋ยวเขายายถิ่นกันหมด
Tippy : ฮ่าๆ แล้วสรุปจะรู้ไหม ว่าคนของพริมคือใคร
ฉัน : ขิมมันบ้า ฉันยังไม่มี ขิมมันเสน่ห์แรงคนเดียว ฉันไปอาบน้ำละ เออขิม นักรบฝากถามว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย จะนัด เจอ
Kimberly : ก็นี่ไง อิตานักรบนี่แล อุตส่าห์ตามพริมมาถึงนี่
Mam : อกอิแหม่มจะแตก แกแน่ใจเหรอพริม
Nam Aoi : ถ้าไม่นับเรื่องที่มันชอบแย่งเคสฉันสมัยปีห้า ฉันก็พอรับได้นะ
Tippy : ถ้าไม่นับเรื่องที่มันบอกว่าฉันเหมือนผู้ชาย แล้วไม่ลุกให้ฉันนั่งตอนไปเยี่ยมบ้านชาวบ้าน ฉันก็พอรับได้ นะ
Kimberly : ฮ่าๆ โดนกีดกันว่ะ
ฉัน : โอ๊ยพวกแก ฉันไปอาบน้ำละ
แล้วฉันก็ปิดมือถือ ก่อนจะเข้าห้องน้ำ เสียงมือถือยังคงดังเตือนว่ามีข้อความเข้าอย่างต่อเนื่อง พวกนั้นยังคงพิมพ์เม้ากันสนั่นสินะ วันนี้ไม่มีใครอยู่เวรเลยรึไง โอ๊ย แล้วที่ยัยขิมบอกว่าเจอแล้วนี่หมายถึงคุณอัศวินใช่มั้ย...แต่ว่าไม่มีข้อความจากคุณอัศวินอีกจริงๆ จากนี้ไป ฉันหลบหน้าเขาดีกว่า ฉันไม่อยากให้ความแตก เดี๋ยวจะยิ่งมองหน้าไม่ติด
ฉันอาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวนอน สวดมนต์ ขอให้พรุ่งนี้อยู่เวรแล้วไม่เจอเคสหนักๆ พอปิดไฟที่หัวเตียง เสียงมือถือก็ดังขึ้นอีก ฉันควรจะกดปิดเครื่องได้แล้วนะเนี่ย
ฉันคว้ามือถือจากหัวเตียง ก่อนจะได้เห็นว่า จ๊าก...! อิตาอัศวิน ส่งข้อความมา
22.56 Knight : ตอนเย็นเคี้ยวหมูกระทะตุ้ยๆเลยนะครับ
ห๊ะ!!! ฉันไม่ได้อ่านผิดใช่ม้ายยยยยยย
'บอกผมได้ยังครับ ได้เบอร์ผมมายังไง'
'อ่านแล้วเงียบนะครับ'
'คงยุ่งอยู่'
'ผมไม่กวนละครับ'
'ถ้าว่างยังไงก็ช่วยตอบด้วยนะครับ ผมสงสัย'
'(สติกเกอร์หน้าหัวเราะ)'
'กดผิดครับ'
ให้มันได้อย่างนี้สิ อีตานี่ก็เป็นคนช่างอยากรู้ไปเสียหมดเหมือนกันแฮะ จะเอาคำตอบให้ได้เลยใช่มั้ย แต่! เดี๋ยว! เขาดูเป็นคนฉลาดนะ เขาต้องจำฉันได้แน่ แล้วทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ แปลกดี แต่จริงๆแล้วคืนนั้นที่เราเจอกัน ฝนเริ่มตกหนัก แถมมืดมาก ไฟข้างทางก็สลัว เขาอาจจะจำฉันไม่ได้จริงๆ แต่ดูที่เขาทำสิ เหมือนแกล้งกันชัดๆ
ฉันเลยพิมพ์ตอบเขาไปในตอนเย็นของวันนี้ ขณะพักตีแบตมินตัน รอขิมดาราตีแข่งกับพี่พยาบาล ฉันจะโกหกยังไงดีเนี่ย
'ฉันก็ไม่รู้ค่ะ' เอาวะตอบแบบตีมึนไปอย่างนี้แหละ คิดเรื่องโกหกไม่ออกจริงๆ แล้วฉันก็จะไม่คุยกับเขาทางไลน์แล้ว คุยไปก็เท่านั้น มีแต่เรื่องโกหก แล้วเขาก็ชอบกับยัยขิม ฉันจะคุยกับเขาไปทำเพื่ออะไร
ปลายนิ้วของฉันเลื่อนไปที่คำว่า block... จัดเลยดีไหมนะ ขอฉันแอบชอบเขาอยู่ห่างๆแล้วกัน แต่เอ...ถ้า block ฉันก็จะไม่ได้ติดตามเขาจาก timeline น่ะสิ แล้วถ้าวันไหนเกิดความแตกขึ้นมา ก็คงจะมองหน้ากันไม่ติด
ไมไ่ด้ๆ ฉันจะไม่มีทางทำให้เขารู้ว่าฉันคือคนที่ส่งไลน์มาหาเขา มันน่าอายจะตาย การที่เราตกหลุมรักใครคนนึง ทำให้เรากล้าทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองจริงๆ
ความรักมันช่างน่ากลัว...
จากนี้ไป เราคงต้องเลิกคุยกัน แล้วฉันก็ควรจะยุ่งกับเขาให้น้อยที่สุด
ตึ๊งตี่ง เสียงข้อความตอบกลับของเขาดังขึ้นมา ฉันนี่มือสั่นรัวก่อนจะค่อยๆเลื่อนนิ้วไปสไลด์หน้าเจอเปิดดู
'ไม่รู้?...' เขาพิมพ์มาสั้นๆ ลงท้ายด้วยจุดสามจุด บ่งบอกถึงความสงสัยได้อย่างดี ไม่แน่นะตอนนี้เขาอาจจะกำลังเกาศีรษะแกรกๆ
'555 โอเคครับ' ข้อความที่สองของเขาเด้งต่อมาทันทีแบบให้ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วเขาก็เงียบไปเลย
เงียบ....จริงๆนะ ส่วนฉันก็ได้แค่ อ่าน...แล้วก็ไม่กล้าตอบอะไรไปอีกเลย
ฉันเกรียนมากใช่ไหม...หรือฉันมันไร้มารยาทที่สุดกันแน่...คุณอัศวินคะ...ฉันคงทำได้ดีที่สุดแค่นี้ ทุกอย่างมันไม่เห็นไปได้สวยเหมือนในนิยายเลย...มันกลับตาลปัตรกันไปหมด...
ฉันปิดหน้าจอมือถือแล้วยัดใส่กระเป๋าผ้าใบสำหรับออกกำลังกาย ก่อนจะวิ่งเข้าไปในคอร์ตเพื่อผลัดขิมดาราให้ออกมาพัก ฉันไม่มีสมาธิตีแบตเลย ในใจได้แต่ว้าวุ่นวุ่นเพราะฉันทำรักแรกพบของตัวเองพังพินาศไปด้วยมือของฉันแท้ๆ หรือฉันจะคิดมากไป นี่ฉันเพิ่งรู้จักเขาไม่เท่าไรเองนะ ฉันก็วาดวิมานในฝันไปไกลขนาดนั้นแล้ว...ใช่ฉันคงคิดมากไป...เราสองคนก็เป็นเพื่อนกันแค่นี้ล่ะ ดีแล้ว ฉันไม่เหมาะกับเขาหรอก...
“โอ๊ย!” ฉันร้องลั่นเมื่อลูกขนไก่ตกลงกลางหน้าผากฉันพอดี
“แหม หมอคะ เหม่ออะไร วันนี้ตีพลาดเยอะนะ พี่ไม่สนุกเลย ปกติหมอฝีมือดีกว่านี้นี่นา" พี่กุ้งพยาบาลสาวจากห้องฉุกเฉินที่ร่วมสมาคมตีแบตกับฉันและขิมดารา ยืนเท้าสะเอวเหงื่อท่วมตัวอยู่ที่คอร์ตฝั่งตรงข้าม
ฉันก้มลงเก็บลูกขนไก่ แล้วตั้งท่าจะเสิร์ฟกลับไปให้พี่กุ้งก็พอดีสายตาเหลือบไปเห็นขิมดารากำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ นั่นหล่อนคุยอะรกับใครหรือเปล่า ปกติหล่อนไม่เคยใช้โทรศัพท์เวลาออกกำลังกายนะ หล่อนเคยบอกว่าเราควรห่างเทคโนโลยีบ้าง หรือว่าหล่อนจะคุยกับ...นั่น...หล่อนยิ้มให้มือถือด้วย !
“หมอคะ! เสิร์ฟสักทีสิคะ พี่รออยู่!” พี่กุ้งตะโกนข้ามมา ฉันเลยได้สติ
“ค่ะๆ จะเสริ์ฟแล้วจ้า" พูดเสร็จก็ดึงสติกลับมาตีลูกขนไก่โต้กับพี่กุ้งต่อ แต่ก็ไม่วายแอบเหลือไปมองเพื่อนรักจนตีพลาดอีกจนได้...
ตอนนี้เราทั้งสามคนคือฉัน ขิมดารา และพี่กุ้งพยาบาลนักแบตมินตัน กำลังนั่งล้อมวงหมูกระทะที่ส่งกลิ่นและควันหอมฉุยตรงหน้าเรา ต่างคนต่างมีตะเกียบอยู่ในมือ พร้อมที่จะปฏิบัติการณ์ได้ทุกเมื่อ ชีวิตวันหนึ่งๆของหมอ ถ้าได้ผ่อนคลายด้วยการออกกำลังกายและได้ทานของอร่อยๆก็มีความสุขมากแล้ว
“แล้วอย่างนี้เมื่อไรพี่จะผอมล่ะ" พี่กุ้งพูดบ่นๆแบบไม่ใส่ใจนัก แล้วคีบหมูที่สุกเข้าปาก
ขิมดาราหัวเราะ ขณะยื่นตะเกียบออกไปเช่นกัน "มาไกลขนาดนี้แล้ว ช่างมันเถอะค่ะ พี่ไม่เห็นหยุดกินได้สักที"
พี่กุ้งหน้าเบ้ "หมออะ เลิกชวนพี่มากินหลังวิ่งสักทีสิจ๊ะ แต่หมอสองคนนี่โชคดีนะ กินเท่าไรก็ไม่อ้วน"
ขิมดารามองหน้าพี่กุ้งแล้วจับพุงตัวเองให้พี่กุ้งดูไขมันส่วนเกิน "มันก็เริ่มสามชั้นแล้วนะคะ ตามอายุ แต่เราสองคนชอบออกกำลังกาย เลยไม่มีปัญหาเรื่องน้ำหนักเท่าไรเนอะพริม ยัยพริมนี่ชอบกินช็อกโกแลตมาก เคยอ้วนช่วงหนึ่ง แต่พอกินคลีนแล้วก็ลดได้ มันขึ้นกับอาหารมากกว่าจริงๆค่ะพี่"
พี่กุ้งเคี้ยวตุ้ยดูเอร็ดอร่อยมาก เคี้ยวไปพูดไป "หมูของที่นี่นุ่มดีจริงเชียว ว่าแต่หมอสองคนอายุเท่าไรกันแล้วจ๊ะ ไม่เห็นมีแฟนสักที ไม่รีบหาเหรอ"
พอวกเข้าประโยคนี้ ฉันละเบื่อจริงๆ ไม่อยากจะเอาชีวิตตัวเองเข้าไปผูกมัดกับตัวเลขสักเท่าไร
ขิมดารายิ้มกว้าง ใบหน้าสวยๆสว่างขึ้นมาทันที "เพิ่งจะ 25เองค่ะพี่ เหลืออีกหลายปีกว่าจะ 30 เรื่องแบบนี้ไม่ซีเรียส ขอคนถูกใจก็พอ เนอะ พริม แต่ยัยพริมอะ ชอบทำตัวป้าๆ เลยได้ฉายา คุณป้า มาครอง ใครที่ไหนเขาจะมาจีบ!”
ได้ยินดังนั้นฉันก็กลอกตาให้ขิมดาราแล้วเบะปาก ฉันเฉยๆนะ ได้ยินจนชิน ไม่ได้รู้สึกอะไร ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้นี่นา
พี่กุ้งหัวเราะลั่น "ฮ่าๆ หมอก็น่ารักทั้งสองคนแหละค่ะ เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเอง แต่ว่า วันนี้ พี่กุ้งได้ยินว่า...อะแฮ่ม...”
ขิมดาราตาโตขึ้นมาทันที "ได้ยินว่าอะไรคะ มีเรื่องก็อซซิป เหรอคะ"
ฉันก็ตาโตบ้าง ฉันชอบเรื่องเม้ามอย "เรื่องอะไรคะพี่กุ้ง"
ขิมดารากลอกตาใส่ฉันกลับ "แหมยัยพริม ก่อนหน้านี้เอาแต่นัั่งเงียบแทะหมู พอมีเรื่องชาวบ้านนี่ตาใสเลยนะ"
“ย่ะ ทำไมล่ะ หล่อนอย่าขัดพี่กุ้งสิ พี่กุ้งจะพูดอะไรคะ"
พี่กุ้งหัวเราะแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทำทีคีบหมูจิ้มน้ำจิ้มแล้วใส่เข้าปากอย่างมีลีลา "แหม...หมูอร่อยจริงเชียว...”
ฉันสองคนมองหน้ากัน ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกันพอดี "พี่กุ้ง! อย่าลีลาค่ะ!"
พี่กุ้งรีบกลืนหมูทันที "โอ๊ย จ้าๆ คุณหมอทั้งสอง ก็วันนี้พวกพี่จั่นเค้ามาเม้่าให้แซ่ดว่ามีทหารหนุ่มหล่อมาจีบหมอขิมน่ะสิคะ ความจริงเป็นยังไงเอ่ย...พี่กุ้งอยากรู้" แล้วพี่กุ้งก็เอียงคอไปทางขิมดารา
ขิมดาราคนสวยหน้าแดงจัดขึ้นมาทันที ส่วนฉันก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองแล้วจ้องมองสีหน้าของเพื่อนรัก
ขิมดาราหัวเราะแห้งๆ "ยังไม่มีอะไรนี่คะ เขาก็พาเราทั้งสองคนไปทานข้าว เนอะพริม ไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย"
ฉันเลยฉีกยิ้มรับมุกขิมดาราไป
พี่กุ้งยังคงคีบหมูปิ้งต่อแล้วพูดเจื้อยแจ้ว "หมวดอัศวินใช่ไหม โด่งดังในแถวนี้พอควร พี่กุ้งรู้จักนะ น้องชายพี่กุ้งก็อยู่ในค่ายนั้นแหละ"
ฉันพยายามไม่แสดงอาการอะไร แต่หูผึ่งรับฟังข่าวสารเต็มที่ ส่วนขิมดาราดูมีท่าทีตื่นเต้น แล้วเกาะแขนพี่กุ้ง เอาเถอะ ถ้าเพื่อนชอบ ฉันก็คงอยู่เฉยๆดีกว่า
“เขาเป็นคนยังไงเหรอคะพี่กุ้ง เขาดูน่ารักดีนะ" แล้วส่งสายตาหวานอ้อนพี่กุ้ง
พี่กุ้งยิ้ม "หมวดเขาเป็นคนดี เก่งด้วยนะ เห็นว่าตอนสอบก็ได้ที่ 1 แล้วเลือกมาขับ F-16 ไปกินข้าวร้านไหนก็เป็นขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ไปหมด แต่เห็นว่ายังไม่มีใครนะจ๊ะคุณหมอ...ถ้าเป็นคุณหมอล่ะก็...พี่เชียร์คะ"
“แหม...” แล้วขิมดาราก็หันไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า ฉันนี่รีบแอบส่งสายตามองจากทางไกล มันผิดปกตินะ เพราะขิมไม่ค่อยใช้โทรศัพท์ พวกหนุ่มๆที่มาจีบหล่อนต้องอาศัยดักเจอตามทางเดินแทน
ขิมดาราสไลด์หน้าจอมือถือแล้วยิ้มกับข้อความ ก่อนจะขยับนิ้วรัวพิมพ์ตอบ
“ฮั่นแน่ ยิ้มกับมือถือ คุยกับใครคะ" พี่กุ้งชิงแซวก่อน
ฉันเลยคิดว่า เอาบ้างแล้วกัน หยั่งเชิงหล่อน "ยัยขิม คุยกับคุณอัศวินเหรอ"
ขิมดาราละสายตาขึ้นมามองเราสองคน แล้วยิ้มเขินๆ ไม่ได้ตอบอะไร ฉันกับพี่กุ้งหันมามองหน้ากันพี่กุ้งทำหน้าหมั่นไส้แกล้งขิมดารา ส่วนฉันก็ได้แต่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วส่งยิ้มไปอย่างนั้น
นายอัศวินคงไม่อยากจะคุยกับคนขี้โกหกอย่างฉันหรอกสินะ...
ฉันและขิมกลับเข้ามาที่บ้านพักเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ฉันรู้สึกอิ่มและเบื่อ
“นี่พริม แกเป็นอะไรวันนี้ ทำไมดูเงี้ยบเงียบ ไม่สบายเปล่า หรือกินไม่อิ่ม" ขิมดาราถามพลางวางกระเป๋าผ้าใบสำหรับใส่ชุดกีฬาลงบนโซฟา
ส่วนฉันก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าก่อนจะวางบนชั้นวางรองเท้าอย่างเรียบร้อย หล่อนสมเป็นเพื่อนสนิทฉันจริงๆ หล่อนสังเกตได้ถึงความผิดปกติของฉันสินะ
“ก็...เปล่านะ...” ฉันตอบไป แต่ก็ได้เห็นว่าเพื่อนรักที่เหมือนจะห่วงใยฉันกำลังทิ้งตัวนั่งแชทบนโซฟา ส่งยิ้มอย่างมีความสุขกับมือถือ...โอเค ปล่อยเธอมีความสุขไปเถอะ
“แก ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วกระโจนลงบนที่นอนอย่างแรง โอ๊ย! ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าขิมดาราคุยกับนายอัศวินจริงไหม
แล้วฉันก็ควักมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง เช็คข้อความของตัวเองดูบ้าง
18.32 Daddy : อีกสามวันพ่อจะไปหา เตรียมหาร้านอร่อยๆ บรรยากาศดีดีให้พ่อด้วย
19.05 Group girly :
Tippy : เพื่อน เดือนหน้าหาวันลา แล้วไปทะเลกัน
Nam Aoi : แอร๊ย ชั้นอ้วน
Mam : แล้วเกี่ยวไรกับทะเล ยัยอ้อย!
Tippy : อ้อยมันอยากใส่บิกินี่
Mam : อ้อร้อ
Mam : พวกแกร๊ เมื่อวานช้านอยู่อีอา (ER= emergency room ห้องฉุกเฉิน) มีตำรวจมาดูคดีขับรถชนกันด้วย เขา มาถามฉันด้วยว่ารุนแรงไหมครับ
Tippy : หล่อเหรอ ตำรวจเจ้าชู้
Nam Aoi : อิแหม่ม แกตอบไปสิ รุนแรงนี่คนไข้หรือการเต้นของหัวใจอิชั้นฮ้า
Tippy : อ้อยตลก
Mam : บ้า พวกแกก็ ว่าแต่พวกแกไปใช้ทุนข้างนอกแล้วเจอใครบ้างยังเนี่ย ชั้นขีดเส้นตายไว้นะ ว่าพวกเราต้องได้คู่ ก่อนไปเรียนต่อ!
Tippy : ไม่เจออะ
Nam Aoi : เจอแต่ควายหลัง รพ. อะ
Mam : ขิมกับพริม เงียบอะ..
20.12 Warrior : พริม เป็นไงบ้าง เสาร์นี้ว่างเปล่า นัดเจอกัน บอกขิมด้วย
21.30 Group girly :
Kimberly : ฉันเจอละแก
ฉันมองข้อความที่ขิมดาราเพิ่งส่งเข้ามาในกรุ๊ปเมื่อกี้นี้ แล้วก็สะอึกกับคำตอบ
21.30 Group girly :
Mam : แอร๊ย หมอขิมคนสวย เขาเป็นใครเคอะ
Nam Aoi : คนสวยอะนะ อยู่ที่ไหนก็ได้ชาย
Mam : ช่าย แล้วพริมา คนดีของอิแหม่มล่ะคะ
Tippy : พริมมันแอบอ่านอยู่ แต่ไ่ม่ตอบ
โอ๊ยนังพวกนี้
Kimberly : พริมก็มีน้า...ให้หล่อนมาตอบเอง
ฉัน : !!! ใคร ยัยขิม แกจะบ้าเหรอ
Nam Aoi : จริงดิ เป็นใคร จังหวัดแกนี่ดีนะ ฉันน่าจะย้ายไป ผู้ชายคงเยอะ
Mam : อ้อย แกอย่าไปเลย เดี๋ยวเขายายถิ่นกันหมด
Tippy : ฮ่าๆ แล้วสรุปจะรู้ไหม ว่าคนของพริมคือใคร
ฉัน : ขิมมันบ้า ฉันยังไม่มี ขิมมันเสน่ห์แรงคนเดียว ฉันไปอาบน้ำละ เออขิม นักรบฝากถามว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย จะนัด เจอ
Kimberly : ก็นี่ไง อิตานักรบนี่แล อุตส่าห์ตามพริมมาถึงนี่
Mam : อกอิแหม่มจะแตก แกแน่ใจเหรอพริม
Nam Aoi : ถ้าไม่นับเรื่องที่มันชอบแย่งเคสฉันสมัยปีห้า ฉันก็พอรับได้นะ
Tippy : ถ้าไม่นับเรื่องที่มันบอกว่าฉันเหมือนผู้ชาย แล้วไม่ลุกให้ฉันนั่งตอนไปเยี่ยมบ้านชาวบ้าน ฉันก็พอรับได้ นะ
Kimberly : ฮ่าๆ โดนกีดกันว่ะ
ฉัน : โอ๊ยพวกแก ฉันไปอาบน้ำละ
แล้วฉันก็ปิดมือถือ ก่อนจะเข้าห้องน้ำ เสียงมือถือยังคงดังเตือนว่ามีข้อความเข้าอย่างต่อเนื่อง พวกนั้นยังคงพิมพ์เม้ากันสนั่นสินะ วันนี้ไม่มีใครอยู่เวรเลยรึไง โอ๊ย แล้วที่ยัยขิมบอกว่าเจอแล้วนี่หมายถึงคุณอัศวินใช่มั้ย...แต่ว่าไม่มีข้อความจากคุณอัศวินอีกจริงๆ จากนี้ไป ฉันหลบหน้าเขาดีกว่า ฉันไม่อยากให้ความแตก เดี๋ยวจะยิ่งมองหน้าไม่ติด
ฉันอาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวนอน สวดมนต์ ขอให้พรุ่งนี้อยู่เวรแล้วไม่เจอเคสหนักๆ พอปิดไฟที่หัวเตียง เสียงมือถือก็ดังขึ้นอีก ฉันควรจะกดปิดเครื่องได้แล้วนะเนี่ย
ฉันคว้ามือถือจากหัวเตียง ก่อนจะได้เห็นว่า จ๊าก...! อิตาอัศวิน ส่งข้อความมา
22.56 Knight : ตอนเย็นเคี้ยวหมูกระทะตุ้ยๆเลยนะครับ
ห๊ะ!!! ฉันไม่ได้อ่านผิดใช่ม้ายยยยยยย
ภาพพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 พ.ค. 2558, 12:53:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 พ.ค. 2558, 13:24:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 1205
| << ตอนที่4: คือใคร | ตอนที่ 6 โอเคไหม >> |
ปรางขวัญ 1 พ.ค. 2558, 17:15:43 น.
มาต่อเร็วๆนะคะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
เดิมเดิม 1 พ.ค. 2558, 17:27:16 น.
หมอพรมโดนแอบตามแล้ว
หมอพรมโดนแอบตามแล้ว
LOLIN 1 พ.ค. 2558, 20:56:23 น.
พรุ่งนี้จะมารอไรต์แต่เช้าเลย ไม่ได้กดดันชริงๆ555 แค่อยากรู้ว่าหมอพริมจะทำงัยต่อ 555โดนหนุ่มเขาดักไว้ทุกทาง^^
พรุ่งนี้จะมารอไรต์แต่เช้าเลย ไม่ได้กดดันชริงๆ555 แค่อยากรู้ว่าหมอพริมจะทำงัยต่อ 555โดนหนุ่มเขาดักไว้ทุกทาง^^
ภาพพิมพ์ 2 พ.ค. 2558, 21:42:34 น.
รอแพพ นะค้าา ดีใจจังมีคนติดตาม ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ^^
รอแพพ นะค้าา ดีใจจังมีคนติดตาม ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ^^