ก้อ...กอมารุน...ราชาแห่งท้องทะเลทราย

ปะทะกับ

นีล...นัจมุน...ราชินีแห่งท้องทุ่ง


เมื่อดวงจันทร์กับดวงดาวบนฟ้าต่างแข่งกันประจันแสง...
โดยมีต้นไม้ สายน้ำ และท้องทุ่ง เป็นตัวประกัน...

หมู่บ้านอันแสนสงบร่มเย็นอย่าง 'บ้านต้นรักษ์'
กำลังจะลุกเป็นไฟ

เมื่อสิ่งที่นักลงทุนอย่างเขาต้องการ
คือสิ่งเดียวกันกับที่หญิงสาวหวงแหนยิ่งชีพ
ทั้งๆที่เธอไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาหวงแหนในสิ่งที่ไม่ใช่
กรรมสิทธิ์ของตน!

การเชือดเฉือนจึงก่อกำเนิดในยุคแห่งวัตถุนิยม
ที่นายทุนเป็นใหญ่

ท่ามกลางสงครามอันร้อนระอุ

ระหว่าง

ราชาแห่งท้องทะเลทราย กับ ราชินีแห่งท้องทุ่ง

ที่อยู่ห่างกันราวคนละโลก ในชีวิตกันคนละแบบ
คิดอ่านกันคนละอย่าง...

เสียงเพรียกจากวันวาน จะกลับมาขับขาน
สะพานไม้หมากที่พาดข้ามฟากเชื่อมสองฝั่งคลอง
กำลังสั่นสะเทือน...เมื่อสะพานคอนกรีตจะเข้ามาแทนที่

สายสัมพันธ์ระหว่างคนกับต้นไม้กำลังจะพัดหวนคืน

...น้ำในลำธารใสสะอาดกับน้ำมันสีดำไม่อาจเข้ากันได้ฉันใด
เธอกับเขาก็ไม่อาจเข้ากันได้ฉันนั้น...

ไม่มีใครรู้ว่าระหว่าง ดวงจันทร์ดวงใหญ่แค่ดวงเดียวที่ลอยเด่น
อยู่บนฟ้ากับดวงดาวจำนวนมากมายนับล้าน
มีความเป็นมาอย่างไร...
เว้นแต่ต้นไม้ที่ผ่านกาลเวลาโดยไม่เคยหนีหายไปไหนเท่านั้น
ที่จะไขปริศนานี้...

ต้นไม้ที่ยืนผงาดอย่างอดทนผ่านร้อนหนาว
ผ่านฤดูกาลมาครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่มีใครเคยได้ยินเสียงบ่น
ต้นไม้ที่เหมือนจะไม่รับรู้สิ่งใด...

หากทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเป็นไปกลับกลายเป็นส่วนหนึ่ง
ความรักความประทับใจและความผูกพันธ์ถูกบันทึกไว้ใต้ต้นไม้
หยั่งรากลึกลงในดิน หยั่งลึกลงในจิตใจ...
มีค่า มีความหมาย...นานเท่านาน...

ในวันงาน นัจมุนกับมาลาตีอยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีดำที่เรียกว่า อบายะห์ (Abaya)
ที่มุสลิมทางแถบตะวันออกกลางนิยมสวมใส่กันและคลุมฮิญาบ

ซึ่งความหมายทางศาสนานั้น ‘ฮิญาบ’ คือ การปิดกั้นและการอ่อนน้อมถ่อมตน
โดยมุสลิมท้ังหญิงและชายถูกสั่งให้คลุมฮิญาบ
อันหมายถึงการปกคลุมปิดกั้นตนเองด้วยกิริยามารยาทในความอ่อนน้อมถ่อมตน
เนื่องด้วยความยำเกรงต่อพระเจ้า

แต่โดยความหมายทางกายภาพนั้น ฮิญาบหมายถึงผ้าคลุมศีรษะของมุสลิมหญิง…

ซึ่งการแต่งกายของมุสลิมตามหลักการศาสนานั้นจะมีวัตถุประสงค์สำคัญ
เพื่อการปกปิดสิ่งพึงละอายของร่างกาย โดยเฉพาะเรือนกายของสตรีเพศนั้น
จะถูกเน้นหนัก ทั้งนี้เพื่อมิให้ส่วนหนึ่งส่วนใดของเรือนกายสตรีเพศ
ดึงดูดความสนใจจากบุรุษเพศอันจะก่อให้เกิด ‘ฟิตนะห์’ หรือ
ความเสียหาย ความวุ่นวาย ความไม่ดีไม่งามต่อสังคม

ศาสนาอิสลามจึงได้วางรากฐานเรื่องการแต่งกายเอาไว้เพื่อป้องกันฟิตนะห์เป็นสำคัญ

เสื้อผ้าของมุสลิมทั้งชายและหญิงจึงต้องสะอาด เรียบร้อย ประณีต
แลดูเหมาะสมกับบุคลิก คงไว้ซึ่งความสมถะและเคร่งครัดในหลักการของศาสนา

โดยมุสลิมชายนั้นถูกห้ามสำหรับอาภรณ์ที่ทำจากผ้าไหม
และสิ่งทอที่ทำขึ้นจากทองคำแท้หรือการใช้เครื่องประดับด้วยทองคำแท้

“ทุกอย่างดูเรียบร้อย…เห็นมั้ยว่าไม่ได้มีอะไรน่าประหม่าสักนิด…”

นัจมุนเอ่ยกับเพื่อนสาวที่ดูจะกระวนกระวาย…ขนาดอาหารมื้อเที่ยงยังกินไม่ลง

“ก็ฉันตื่นเต้นนี่นีล…”

“สามีแกไม่เห็นจะเป็น…” ว่าพลางหันไปทางสามีของเพื่อนที่คอยดูแลความเรียบร้อย
ภายในห้องโถงที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง
ที่จะมาถึงในช่วงเวลาเย็นของวันนี้…

“เขามันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้นี่…”

“งั้นก็โชคดีของแกแล้วที่ได้สามีแบบนี้…” นัจมุนกุมมือเพื่อน สำรวจเครื่องแต่งกาย
ของเพื่อนว่าเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง

“สำรวจฉัน แล้วดูตัวเองสิ ผ้าคลุมจะหลุดอยู่แล้ว…” มาลาตีเอ่ยยิ้มๆ
พร้อมกับเอื้อมมือไปจัดการกับผ้าคลุมของนัจมุน

“ฉันต้องปิดหน้าด้วยนิกอบรึเนี่ย…แค่ตอรฺฮะฮฺก็น่าจะพอแล้วนะแก…”

‘ตอรฺฮะฮฺ’ (Tarha) คือการใช้ผ้าคลุมศีรษะโดยเปิดเผยใบหน้า
อย่างที่นัจมุนสวมใส่ในชีวิตประจำวัน

ส่วน ‘นิกอบ’ (Niqab) คือการใช้ผ้าคลุมศีรษะรวมทั้งปิดบังใบหน้า
แต่เปิดเผยเฉพาะดวงตา

“ตอนแรกแม่ฉันอยากให้เราใส่บุรฺเกาะด้วยซ้ำ…” นัจมุนถึงกับสะดุ้ง

“บุรฺเกาะเลยหรือ” 'บุรฺเกาะ' (Burqa) คือการคลุมทั่วทุกส่วน
รวมทั้งการปิดคลุมใบหน้าทั้งหมดด้วย

เนื่องจากการคลุมฮิญาบของมุสลิมหญิงมีเกณฑ์ตาม ‘เอาเราะห์’
หรือ 'สิ่งพึงปกปิด' โดยพิจารณาจากหลายหลักเกณฑ์ เช่น เอาเราะห์ระหว่าง
ชายหญิงทั่วไป เอาเราะห์ระหว่างบุคคลในครอบครัวหรือในหมู่ญาติพี่น้อง
หญิงและชาย หรือเอาเราะห์ระหว่างสามีภรรยา เอาเราะห์ของเด็ก

ซึ่งทุกอย่างมีหลักเกณฑ์วางไว้ในรายละเอียดที่แตกต่างกันไป

โดยเอาเราะห์ระหว่างชายหญิงตามปกติทั่วไปนั้นคือ สตรีมุสลิม
ต้องปกปิดเรือนกายทั้งหมดยกเว้นเพียงใบหน้าและฝ่ามือด้วยความเรียบร้อยเหมาะสม
คลุมศีรษะเพื่อปกปิดเส้นผมทุกเส้นจนถึงหน้าอก ไม่เปิดเผยลำคอ
หรือเผยให้เห็นทรวดทรง ส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนกาย…

ซึ่งในวันนี้…สองสาวเลี่ยงไม่พ้นที่จะต้องพบปะกับบุรุษต่างเพศซึ่งเป็นคนทั่วไป
หาได้เป็นสามีหรือบุคคลในครอบครัว การแต่งกายจึงต้องรัดกุมและเข้มงวด
มากขึ้นตามลำดับ

และในส่วนเอาเราะห์ของผู้ชายโดยทั่วไปนั้นคือ การปกปิดตั้งแต่
บริเวณสะดือถึงหัวเข่่า

“อย่างนี้สิดี…จะได้ไม่มีหนุ่มๆมาเหล่แก…เพราะฉันจะยุให้แก
แต่งงานกับพี่บากี้ของฉันต่อ…เพราะพี่บากี้ของฉันเพิ่งถอนหมั้นกับแม่คู่หมั้นไปหมาดๆ…
ชีแอบมีกิ๊ก…ไม่อยากนินทาหรอก แต่ขอนิดนึง…คือฉันไม่ค่อยถูกชะตากับชี
แบบเรื่อยๆมาเรียงๆน่ะนะ…บอกตามตรง…เลิกกันซะได้ก็ดี…ฉันจะได้ยุแกต่อ…”

นัจมุนส่ายหน้าให้กับความเจ้ากี้เจ้าการของเพื่อนสนิทที่อยากได้เธอ
ไปเป็นพี่สะใภ้เสียเหลือเกิน…

พี่ชายของเพื่อนรักไม่ได้มีอะไรบกพร่องแต่อย่างใด ซ้ำยังเป็นคนดี
และเคร่งครัดในหลักการศาสนา รูปร่างหน้าตาก็ดูดีทุกอย่าง
ฐานะและชาติตระกูลก็ไร้ที่ติ หากเพียงแค่เธอจะรู้สึกอะไรๆด้วยสักนิด…
เธอก็คงตกลงปลงใจแต่งงานไปกับพี่ชายของเพื่อนไปนานแล้ว…
เพราะต่างก็รู้จักกันมาพอๆกับที่เธอเองได้รู้จักกับเพื่อน…

ครอบครัวใหม่ของเธอกับเพื่อนนั้นต่างคบหารู้จักกันมาด้วยดีตลอด
ซ้ำยังมีหุ้นส่วนในโรงแรมของตระกูลเพื่อนสนิทอยู่ไม่น้อย...

“พี่แกน่าจะหาได้ดีกว่าฉัน…แกไม่ควรตัดโอกาสงามๆของพี่แก…”

นัจมุนปฏิเสธตามแบบฉบับของนักหลบเลี่ยงจนเพื่อนสาวเริ่มระอากับการ
หวงแหนคานทองของเพื่อน…ไม่รู้จะหวงไปให้ใคร…

“หน้างามๆอย่างแกเหมาะกับหน้าหล่อๆของพี่ฉันสุดๆ ฟันเฟิร์ม!”

มาลาตีผู้ไม่ยอมแพ้ยิ้มส่งให้เพื่อน ก่อนจะรีบจัดการเอาผ้ามาปิดส่วนของใบหน้า
จนเหลือเพียงดวงตาเมื่อได้รับสัญญาณว่าแขกอาหรับจากทะเลทรายอันไกลโพ้น
ใกล้จะเดินทางมาถึงแล้ว และไม่ลืมจัดแจงให้เพื่อนไปด้วย

“เหลือแค่ลูกกะตาแบบนี้…ทำให้แกหมดแรงดึงดูดไปเลย…”

“แกกำลังบอกว่าตาฉันไม่สวยเลยใช่ม้ัย…” นัจมุนแหวใส่เพื่อน

“น่า…อย่างน้อยปากกับคางของแกก็มีเสน่ห์ชวนหลงใหลไม่เบา…”

“ปากหรือ?”

“ฉันหมายถึงริมฝีปาก…ไม่ได้หมายถึงฝีปากของแก…เหอๆ”

ไม่อยากบอกเลยว่าฝีปากนัจมุนนั้นทรงพลังยิ่ง ถ้าไม่พูดคำใดออกมา
จะมีเสน่ห์มากกว่านี้หลายเท่่านัก…

และเหมือนแม่เพื่อนตัวดีจะรู้จุดดับเสน่ห์ของตัวเอง ก็เลยฟาดฝีปากใส่ผู้ชาย
ที่เข้ามาจีบ เข้ามาทำจีกออย่างไม่ละเว้นสักราย

คงได้ดับอนาถคาคานทองฝังเพชรแน่ๆ ถ้าไม่มีเพื่อนผู้แสนดีอย่างเธอ
คอยช่วยฉุดกระชาก นี่ขนาดว่าทั้งลากทั้งฉุดแล้วก็ไม่นำพา…

“อย่างกับว่าฝีปากแกมีเสน่ห์มากกว่าฉันนักนี่…” คนเป็นเพื่อนยิ้ม
นัยน์ตาเป็นประกาย

“แต่ฉันก็หาที่ลงได้แล้วนะแก…โน่นไงที่ลงของฉัน…”

พูดพลางบุ้ยใบพร้อมหันหน้าไปทางคุณสามีแสนดีและเพอร์เฟคของแม่คุณ
นัจมุนเลยอดหมั่นไส้ไม่ได้…

“ย่ะ!ขอไว้อาลัยแด่ชายผู้น่าสงสารคนนั้น...”

“แหมๆๆ...อิจฉาก็หาทางลงให้ได้สิยะ…วันนี้มีเชคหลายท่าน
แกก็ลองส่งสายตาดู แต่เสน่ห์ของแกมันไม่ได้อยู่ที่ดวงตานี่สิ…
ฉันว่าแกอย่าพยายามเลยจะดีกว่า…เดี๋ยวจะเจอสายตาพิฆาตฟาดกลับมาซะเปล่าๆ…”

และเหมือนเพื่อนจะรู้อนาคตเสียนี่กระไร…

เพราะทันทีที่เหล่าบรรดาเชคทั้งหลายพร้อมด้วยคณะผู้ติดตามมาถึง…
คนแรกที่ก้าวเข้ามาคือชายกลางวัย ตามด้วยเหล่าขุนพลอีกหลายท่าน…
แต่ไม่เห็นว่าจะมีใครที่จะเข้าเค้า สูง ขาว ตาสีเทาอมฟ้าอย่างเพื่อนว่าสักคน

จริงๆก็ไม่ได้พยายามจะกวาดตาสำรวจใบหน้าบุรุษเพศแต่อย่างใด
หากเพื่อให้รู้จักหน้าตาไว้ นัจมุนจึงต้องคอยลอบชำเลืองมอง
ไม่ให้ดูประเจิดประเจ้อและน่าเกลียดนัก

เป็นสตรีที่ดีต้องสำรวมทั้งกาย วาจา ใจ

แม้แม่จะไม่ได้อยู่สอนสั่งเธอแล้ว หากชีวิตเธอก็ยังมีมารดาของเพื่อน
คอยแนะนำแนวทางในการดำเนินชีวิตไปพร้อมๆกับเพื่อนสาวตลอดมา…


หลังจากที่ลอบจดจำใบหน้าผู้คนที่มาในวันนี้ นัจมุนก็ต้องสะดุ้ง
หัวใจกระตุกเอากับบุคคลสุดท้ายของขบวน…

ชายหนุ่มผู้นั้นอยู่ในชุดอาหรับหรือชุดมุสลิมชาย ซึ่งเป็นชุดโต๊ป (Thobe)
ยาวคลุมข้อเท้า เสื้อแขนยาวสีขาว ปกคอตั้ง ปลายแขนแบบปล่อย
โดยสวมเสื้อคลุมมิชลาฮฺ (Mishlah) เนื้อบางสีดำเดินขอบด้วยแถบสีทอง
ทับชุดสีขาวด้านในเอาไว้ สวมหมวกทรงกลมใบเล็กทับด้วย
ผ้าคลุมศีรษะ (Ghutra) สีขาวล้วนมีเชือกถัก (Ogal) สีดำครอบ
กันผ้าคลุมศีรษะไม่ให้เลื่อนหลุด

ภายใต้อาภรณ์และดวงหน้าที่ดูเคร่งขรึม นิ่งสงบ ท่วงท่าก้าวเดินอย่างมั่นคง
และหนักแน่น หากแลดูอ่อนน้อมถ่อมตนอยู่ในทีนั้น
ส่งให้บุคคลสุดท้ายในคณะดูสง่างามและดูดีกว่าใครทั้งหมดที่มาในงานนี้

และเพียงเขาเดินใกล้เข้ามา ราวกับมีคลื่่นพลังงานบางอย่างเข้ามากระทบ
การทำงานของหัวใจนัจมุน ทำให้เลือดลมสูบฉีดจนหัวใจเต้นแรง
และยิ่งกระหน่ำจนมันแทบหลุดออกมาเต้นนอกอกเม่ือเขาผู้นั้นเดินผ่านหน้าเธอไป…
ทำให้มองเห็นใบหน้าเขาในระยะใกล้ได้ชัดเจน…

นัจมุนรู้สึกวูบๆคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้

หากเมื่อเขาผ่านหน้าเธอไปได้แค่ไม่กี่ก้าว เขากลับหันมาตวัดสายตา
ที่มีสีประหลาดๆและคมกล้าใส่เธอ…

คนที่ไม่รู้ตัวว่าได้เสียมารยาทจ้องมองบุรุษผู้นั้นจนเกินงามรู้สึกกระดากอายขึ้นมา
เมื่อพบกับสายตาของเขาที่แฝงแววตำหนิเอาไว้อย่างชัดเจน
จนไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นไปได้…

แม้จะแค่เสี้ยววินาทีที่เขาหันมาสบตาเพื่อต่อว่าและกล่าวหาเธอด้วยสายตาคู่นั้น…
หากมันส่งผลให้หัวใจที่เคยแน่นหนักต่อความหวั่นไหว คงมั่นจนไม่มีชายใด
สามารถสั่นคลอนได้ถึงกับสั่นไหวระคนรุมร้อนคละเคล้าซับซ้อนซ่อนปลาย
หาเหตุผลแห่งที่มาที่ไปไม่ได้…

หญิงสาวจึงรีบก้มหน้าหลุบตาต่ำทันทีด้วยความอายชนิดที่ไม่เคยมีใคร
ทำให้เธอได้อายมากขนาดนี้มาก่อน…

ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเมื่อเขาก้าวเดินต่อไปยังตำแหน่งที่ถูกเตรียมไว้สำหรับเขา

“แกเป็นไรรึเปล่านีล…” เสียงของเพื่อนปลุกให้นัจมุนตื่นจากบางอย่าง
ที่ทำให้เธอหลุดลอยไป

“เอ่อ…เปล่านี่…”

“แกเล่นจ้องเขาขนาดนั้นเนี่ยนะที่บอกว่าเปล่า…ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยพอใจแกนะ…
จนขนาดหันมาทำตาดุใส่…โหย ผู้ชายอะไรหล่อลากไส้ แต่ตาดุชะมัด…”

เสียงนั้นกระซิบข้างๆหูนัจมุน หญิงสาวที่เหมือนยังงงๆและมึนไม่หาย
ถึงกับกะพริบตาปริบๆ เรียกสติของตน

ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตากับผู้ชายคนนั้นนัก…
อีกทั้งยังรู้สึกแปลกๆในหัวใจ…

“เราเข้าไปต้อนรับบรรดาสตรีกันเถอะ…ได้เวลาของเราแล้ว…”

มาลาตีไม่มีเวลามาเทศนาเพื่อนรักที่อยู่ๆก็ดันมาทอดสายตา
พร้อมสะพานไปให้แขกบ้านแขกเมืองขึ้นมามากนัก…คงต้องปล่อยไปก่อน
แล้วค่อยชำระความในภายหลัง…



ภายในห้องโถงดังกล่าวถูกจัดแบ่งเป็นสองโซน นั่นคือ แบ่งแยกชายหญิงออกจากกัน
ไม่ให้มีการปะปน

สองสาวได้ทำหน้าท่ีต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองอย่างแข็งขันและด้วยความจริงใจ…
นัจมุนมีพื้นภาษาอาหรับเพราะได้มีโอกาสไปศึกษาปริญญาตรีใบแรกที่ประเทศอียิปต์
ส่วนใบที่สองคือที่ประเทศตุรกี…ทำให้หญิงสาวพูดภาษาอาหรับได้คล่องแคล้ว
รวมทั้งยังสามารถสื่อสารด้วยภาษาตุรกีได้ด้วย

“ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกแก…เพราะมีชาวตุรกีติดตามมาด้วย…”

คนที่พูดได้เฉพาะภาษาอังกฤษกับอาหรับเอ่ยปากชมเพื่อนสนิททันที
เมื่อมายืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำหญิง

“ก็แค่งูๆปลาๆแหล่ะ…สำเนียงฉันไม่ได้เรื่องเลย…ฉันรู้ตัว”

เรื่องภาษานั้นพอจะสื่อสารกันได้ แต่ไอ้เรื่องสำเนียงนั้นนัจมุนยอมรับ
ว่าตัวเองปรับลิ้นของตัวเองได้ไม่เก่ง เลยทำให้พูดภาษาอื่นให้ชัดเจน
เหมือนเจ้าของภาษาได้ลำบาก

“แค่นี้ก็สุดจะบรรยายแล้ว…เอาไว้ฉันจะไปโฆษณาแกกับพี่บากี้
เพ่ือที่แกจะได้คะแนนภาษาเพิ่ม…แต่คะแนนมารยาทกุลสตรีก่อนหน้านี้แกสอบตก…
เพราะดวงตาของแกมันไม่สำรวมเลยจริงๆ…จ้องมองแบบนั้น ผู้ชายเขาจะคิดว่า
แกทอดสะพานให้เขาได้นะยะ…” ไม่วายจิกกัดเพื่อน

“ฉันไม่ได้มองเขาสักหน่อย…” นัจมุนปฏิเสธเสียงอ่อย

เธอไม่ได้จะพิศวาสอะไรเขาเลย…แล้วจะไปทอดสะพานให้เขาได้ยังไง…

“ใช่…แกไม่ได้มอง แต่แกจ้องเขา ทอดสายตาให้เขา แล้วยังเหลียวมองเขา
ชนิดที่ไม่ยอมให้คลาดสายตา…จะหลุบตาต่ำไม่มี๊ไม่มีเลยสักนิดเพื่อนฉัน…
นี่ถ้าแม่ฉันรู้...รับรองแกต้องโดนควักลูกกะตาแน่ๆ”

นัจมุนถึงกับสยอง มารดาของเพื่อนนั้นเคร่งจัด ถ้าเฉียดใกล้คราวใด
เธอจะต้องโดนดีไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง…อย่างน้อยก็เรื่องปากที่ท่านมักทักว่า
ปากเธอไม่ค่อยจะสำรวม…

และไม่ใช่แค่เธอหรอกที่โดน แม่เพื่อนตัวดีก็โดนเทศนาเรื่องปากไม่สำรวม
มาเหมือนๆกันนั่นแหล่ะ ดูจะหนักกว่าเธอซะอีก…

แล้วนี่มาเรื่องตา…ไม่อยากจะคิดหรอกว่า จะโดนเทศนาไปกี่ยก…
เอาเป็นว่าจะพยายามไม่ไปเฉียดใกล้ท่านให้งานเข้า…

โชคดีเหลือเกินที่วันนี้ท่านไม่ได้มาร่วมงานด้วย…เฮ้อ…

“เชคกอมารุนหล่อ ออร่าฟรุ้งฟริ้งและน่าจ้องมองขนาดไหนน่ะ
ฉันพอจะเข้าใจอยู่หรอก…แต่มันผิดธรรมชาติของแกนะนีล แกเพี้ยนไปรึเปล่า
ทำไมอยู่ๆถึงได้นึกสนใจผู้ชายขึ้นมา…นี่น่ะเข้าข่ายเป็นชู้ทางตาเลยนะแก…”

นัจมุนที่ยืนจัดผ้าคลุมให้เข้ารูปเข้ารอยถึงกับชะงักมือเพียงนิด
ก่อนจะรีบอธิบายกับเพื่อนว่า

“ฉันไม่ได้มีเจตนาจะจ้องเขาอย่างแกว่านะ…ไม่ได้มองเพราะจิตพิศวาส
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม…แค่รู้สึกคุ้นๆหน้าเขา…ว่าแต่…”

หญิงสาวเหมือนจะฉุกใจขึ้นมาเมื่อนึกถึงประโยคก่อนหน้านี้ของเพื่อน

“เมื่อกี้แกบอกว่า…เขาคือเชคกอมารุนหรือมาลาตี…”

“ก็ใช่น่ะสิ…ที่รักของฉันกระซิบบอกมาว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย
คนนั้นนั่นแหล่ะ เชคกอมารุน บินอัสมา อัลฟารุก ทายาทลำดับที่สี่
แห่งราชวงศ์อัลฟารุก…คนที่ได้รับสัมปทาน…”

“พอ…” นัจมุนยกฝ่ามือแปะไปที่ปากของเพื่อน เมื่อรู้ว่าเพื่อนกำลังจะสาธยาย
ประวัติอันยาวเหยียดที่เคยบอกเธอเป็นรอบที่ร้อยออกมาอีกแล้ว

“ฉันฟังแกเล่าประวัติเขาจนจำได้ขึ้นใจแล้ว…”

“ไม่อยากฟังอีกสักรอบหรือนีล…ขอฉายอีกสักรอบเถอะ…”

“อย่าๆ…ขอร้องเลย…”

นัจมุนรู้สึกหัวใจกระตุกเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือ เชคกอมารุน…

เพราะแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน อะไรจะลบเลือนไปตามกาลเวลา
หากสิ่งเดียวที่เธอรู้ว่าไม่เคยเปลี่ยน...นั่นคือใจเธอ…

ใจเธอจำพี่ก้อได้ดี…พี่ก้อยังชัดเจนเสมอในความทรงจำของเธอ…

เธอไม่อยากจะคิดหรอกว่า เชคกอมารุนกับพี่ก้อของเธอจะเป็นคนๆเดียวกันได้…
แต่มันก็อาจเป็นไปได้พอๆกัน…เพราะคนที่มาพรากพี่ก้อไปจากชีวิตเธอ
คือคนที่แต่งกายแบบเขาเมื่อครู่…

“ฉันสงสัย…ว่า…เชคกอมารุนของแก อาจเป็นพี่ก้อของฉัน…”

นัจมุนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก แววตานั้นดูสับสนระคนหวาดหวั่น
ทำเอาคนที่หันไปซับหน้ามันของตัวเองอยู่หันมามองเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ
อย่างไม่คิดจะเชื่อ

“แกกำลังเมาน้ำลายรึเปล่านีล…” นัจมุนหันไปค้อนให้เพื่อนที่หาว่าเธอเมาน้ำลาย

“หน้าตาเขาคล้ายพี่ก้อ…แม้จะไม่เหมือนทั้งหมด แต่องค์ประกอบโดยรวม
ฉันว่ามันคล้ายมาก โดยเฉพาะดวงตาของเขา…”

“โธ่…นีล…นี่แกเพ้อหาพี่ก้อของแกขนาดคิดไปว่าเชคกอมารุนผู้ยิ่งใหญ่
คือพี่ก้อของแกไปแล้วหรือนี่…” ไม่วายหันมามองหน้าเพื่อน
ยกหลังมืออังหน้าผากนั่นก่อนจะส่ายหน้า

“มันจะเป็นไปได้ยังไง…อย่าลืมสิว่า…แกกับพี่ก้อของแกน่ะไม่ได้
เจอหน้ากันเลยเป็นเวลายี่สิบกว่าปีเชียวนะ…แกอาจจำผิดคนก็ได้…”

นัจมุนลอบถอนใจก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเหมือนจะยอมรับ

เพราะมันดูจะเป็นไปได้ยากที่พี่ก้อของเธอจะเป็นท่านเชคผู้นี้ได้
ก็อาจจะแค่คนที่มีหน้าตาคล้ายกัน…คนเราหน้าตาคล้ายๆกันออกเยอะแยะไป…

“คงงั้นแหล่ะ…ก็อาจจะแค่คล้ายๆกันแต่คงไม่ใช่อย่างแกว่า…”

“งั้นเราออกไปดูแลเทคแคร์แขกต่อเถอะ…ได้เวลาละหมาดแล้วด้วย
ซึ่ง…ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลนัก” สองสาวจึงเดินออกจากห้องน้ำไปทันที


นัจมุนแอบหลบผู้คนเมื่อได้จังหวะหลังจากละหมาดรวมเสร็จ
หญิงสาวเดินลัดเลาะมายังพื้นที่ในส่วนของสวนขนาดกว้างขวางของโรงแรมแห่งนี้
ที่ไร้แขกเหรื่อมานั่งกินลมชมบรรยากาศดั่งปกติ

เนื่องจาก…ทางเจ้าของปิดโรงแรมเพื่อต้อนรับแขกและคู่ขาทางธุรกิจคนสำคัญ…

ทำให้เสียงน้ำตก เสียงนกร้อง เสียงลมพัดเข้ามากระทบกับหญิงสาว
นัจมุนยกมือเอาส่วนของผ้าปิดหน้าออกแล้วสูดลมเข้าปอด

แม้จะรู้ว่าอากาศกลางกรุงนั้นมีมลพิษปนเปื้อนแต่ร่างกายคนเราก็ยังต้องการ
สูดเอาอากาศเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายอยู่ดี

ร่างในชุดอบายะห์สีดำเดินไปยังน้ำตกจำลองขนาดใหญ่ที่มีแผ่นหินวางอยู่รอบๆน้ำตก
เพื่อให้แขกเหรื่อผู้เข้าพักสามารถนั่งเอาเท้าเล่นน้ำที่ไหลมาจากน้ำตก
ลงสู่แอ่งน้ำน้อยใหญ่ยังด้านล่าง…

ทุกอย่างเหมือนน้ำตกธรรมชาติ มีต้นไม้น้อยใหญ่ถูกจัดวางอยู่โดยรอบ
เป็นต้นไม้ในกระถางที่ถูกคัดสรรมาอย่างดีเสียส่วนใหญ่

ทำให้ท่ีตรงนี้กลายเป็นมุมพักผ่อนของแขกที่เข้าพัก

นัจมุนเดินไปยังต้นไผ่ ยกมือสัมผัสมันเบาๆ

“ยังนอบน้อมเหมือนเดิมนะลุงไผ่…” ลุงไผ่ตรงหน้าไม่ตอบคำใด
นอกจากจะยืนนิ่งงันรับละอองน้ำจากน้ำตก นัจมุนยิ้มให้ก่อนจะผละไปทักทาย
ต้นไม้ที่เธอรักอีกต้น

“ว่าไงจ๊ะน้องว่านเสน่ห์จันทร์ขาวของพี่นีล…กินดีมีความสุขใช่มั้ย
แหม…ดูสวยวันสวยคืนแบบนี้ แสดงว่ากำลังมีความรักอยู่ล่ะสิ…”

ว่าพลางนั่งลงสัมผัสเจ้าน้องว่านดังกล่าวด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข

ที่ใดมีต้นไม้...ที่นั่นคือที่ที่ทำให้เธอสดชื่นได้เสมอ…

“พวกๆลุงสนแกไม่ได้รังแกน้องว่านของพี่ใช่มั้ย…”

พวกๆลุงสนที่ว่าคือ 'ต้นสนดำญี่ปุ่น' (Kuromatsu) เป็นประเภทสนห้าใบ
ซึ่งปกติจะมีความสูงถึง 30 เมตร และเพราะมันทนทานต่อมลพิษ
และความเค็มของดินเลยเป็นพืชชนิดแรกๆที่ถูกนำมาทำเป็นบอนไซ

จึงนิยมนำไปปลูกประดับภายในสวน ตัวลำต้นจะทอดเลื้อย กิ่งแขนงแลดูอ่อนช้อย

“แย่หน่อยนะลุงสนดำ…”

พูดชื่อที่ออกดำๆข้างหลังทีไรแล้วให้นึกถึงคนๆนั้นทุกทีสิน่า…

“หวังว่าลุงสนดำจะแข็งแรงพอที่จะเอาชนะเจ้าหนอนไม้สนและเจ้าเห็ดราสีฟ้า
ที่คอยเบียดเบียนและแย่งอาหารลุงสนดำอยู่บ่อยๆน้า…

เอาไว้นีลจะบอกให้ลุงคนดูแลสวนเขาคอยสอดส่องลุงสนดำเป็นพิเศษ…
ไม่อยากให้ลุงสูญพันธุ์ ยิ่งมีน้อยๆอยู่ด้วย…”

ว่าพลางเดินไปหาลุงสนดำที่ว่าแล้วจับใบของมันเล่น…

“ต่อไปนีลคงไม่ค่อยได้มาทักทายพวกลุงป้าน้าอาที่นี่สักเท่าไหร่แล้ว…
นีลจะกลับบ้านนอกของนีล ที่นั่นมีต้นไม้ราคาไม่แพงแต่ถ้าลุงๆป้าๆ
และสาวน้อยสาวใหญ่ที่นี่ได้เห็นล่ะก็…เป็นต้องอิจฉาแน่ๆ…”

หญิงสาวย้ิมปรายให้ลุงสนดำของเธอ

"เพราะพวกเขามีอากาศบริสุทธิ์ให้สูดดม ไม่ต้องมานั่งทนกับมลพิษอยู่อย่างนี้"

ก่อนจะหันไปทางลุงสนมังกรที่ถูกทำเป็นบอนไซไม่แคล้วกัน…

นี่ถ้าได้ไปยืนต้นแถวๆบ้านต้นรักษ์ ลุงสนมังกรของเธอคงทอดตัวยาว
ได้ถึง 20 เมตรเลยทีเดียว

“ช่างน่าเห็นใจแท้ โดนทำให้ต่ำเตี้ยหมดเลย…แต่ก็ดูน่ารักนะคะ
ลุงสนมังกรอย่าเพิ่งงอนนีลซะล่ะ…ดูอย่างพี่สนมังกรจีนสิ…ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นเชียว…

นีลน่ะไม่รังเกียจต้นไม้แคระหรอกจ่ะ เพราะนีลก็ตัวไม่สูง แม่บอกว่า
เพราะนีลไม่ชอบดื่มนม...จริงๆถึงดื่มนมก็คงไม่โตอยู่ดีแหล่ะ...เรามันพันธุ์
เดียวกันเนอะลุงสนมังกรเนอะ...”

นัจมุนหันไปทาง 'ต้นสนมังกรจีน' ที่ทรงต้นแคบ มีกิ่งย่อยน้อยและใบสีเขียวเข้มมาก
เป็นกระจุกแน่นสั้น แถมยังมีกลิ่น จนต้องเดินไปดมกลิ่นมันให้ชื่นใจ…

ก่อนจะหันไปมองบรรดาพี่สนเลื้อยที่เลื้อยอยู่บนโขดหินตรงน้ำตก

รวมทั้งป้าสนเลื้อยด่างเหลืองและป้าสนเลื้อยด่างขาวที่สวยสดงดงามน่าพิสมัย

และที่จะลืมไม่ได้เลยคือ สาวน้อยแสนสวยแบบบางผู้มียอดอ่อนงอนขึ้น
ใบสีเขียวปนน้ำเงินอย่าง 'น้องสนบลูฟิทเชอร์'

ในสวนขนาดใหญ่แห่งนี้ นอกจากสนจากหลายสกุล จากหลายถิ่นมารวมกันแล้ว
ยังมีพันธุ์ไม้อีกมากมาย ทั้งไม้ดอกไม้ประดับ

ระหว่างพักอยู่ท่ีนี่เพื่อดูแลรับรองแขกเหรื่อ เธอคงต้องมาสั่งลาลุงป้าน้าอาเหล่านี้
ซึ่งกว่าจะครบถ้วนกระบวนความคงใช้เวลาหลายวัน…

แต่เพราะความผูกพันที่คอยเฝ้าแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนต้นไม้เหล่านี้อยู่บ่อยครั้ง
ยามอ่อนล้ากับชีวิตหรือยามที่ชีวิตอับจนหนทาง ก็ได้สถานที่แห่งนี้แหล่ะ
ที่คอยบำบัดจิตใจให้เธอ ทำให้เธอทุเลาความคิดถึง 'บ้านต้นรักษ์'
กับคนที่ได้จากเธอไป...และคนที่เธอได้จากมา...


“เอาน่า…พี่สนไรน์โกลด์สุดหล่ออย่าได้ตัดพ้อนีลนะ…ที่นีลคงจะมาคอยช่วยดูแล
ตัดแต่งกิ่งให้ไม่ได้บ่อยๆเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว…”

ว่าพลางหันไปนั่งลงข้างๆหินที่มีต้นสนพันธุ์ดังกล่าวถูกปลูกไว้ในกระถางอย่างดี
มันโดนทำบอนไซเช่นกัน…เลยเตี้ยกว่าพันธุกรรมที่ปกติจะสูงถึง 3 เมตร

ใบมันสวยงามเพราะเป็นรูปเข็มเวียนสลับรอบกิ่ง ภายในพุ่มใบสีเขียวอ่อน
ส่วนปลายกิ่งด้านนอกพุ่มใบสีเหลืองทอง

“พี่สนไรน์โกลด์สุดหล่อของนีลมีทองอยู่กับตัว อย่าได้เสียทองให้ใครง่ายๆนะ…
เอาไว้นีลจะนำไปเลี้ยงบนคานทองของนีล…แต่ลุงดิดจะยอมให้เอาพี่สุดหล่อ
ไปได้รึเปล่านี่สิ…”

“ใครจะยอม…” เสียงนั้นดังขัดขึ้น นัจมุนจำเสียงนั้นได้ดี เลยหันไปมอง
ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงจูงมือใครมาด้วย

“หมอก…มาได้ไงเนี่ย” หญิงสาวร้องทักเด็กชายในวัยสิบขวบก่อนจะโผเข้าไปหา
ร่างเล็กเลยโผเข้ากอดพี่สาวทันทีด้วยความคิดถึง

“พี่นีลยังพูดกับต้นไม้เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน…”

คนเป็นน้องต่างมารดายิ้มให้พี่สาวของตนที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน
เพราะว่าพี่สาวคนดีโหมงานหนัก ไม่ยอมกลับไปหาที่บ้าน

จริงๆนัจมุนมีเหตุผลอื่นที่ลึกลงไปมากกว่านั้น

“ก็มันฟังพี่รู้เรื่องนะ…”

“รู้ได้ไงว่าฟังรู้เรื่อง…”

“พี่รู้ของพี่ก็แล้วกัน…” คนเป็นพี่ดึงปลายจมูกน้องชายอย่างมันเขี้ยว

“วันนี้แต่งตัวหล่อนะเนี่ย…” คนเป็นพี่สำรวจน้องชายที่แต่งกายในแบบฉบับ
หนุ่มอาหรับมาเต็มคราบ ชุดสีครีมขับใบหน้าขาวๆให้แลดูกระจ่างตา
ผ้าคลุมศีรษะสีขาวเหมือนของท่านเชคกอมารุนเด๊ะๆ

“ก็ต้องหล่อสิ…วันนี้มีสาวๆมากันเพียบ…”

“แล้วมากับใคร…” อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่จูงเจ้าตัวยุ่งมา

“มากับพ่อกับแม่สิพี่นีล…ไม่เหมือนพี่นีล ชอบทิ้งพวกเราอยู่เรื่อย…”

“ใครว่าพี่ทิ้ง…พี่มีภารกิจลับต้องทำ…”

“เกี่ยวกับพวกต้นไม้อีกล่ะสิ…” คนเป็นน้องเหมือนจะรู้ทัน

“อ่ะแน่นอน…แล้วนี่พ่อกับแม่ของเราไปไหนซะล่ะ…ถึงได้มากับคนหน้าแปลกได้…”

‘คนหน้าแปลก’ ยิ้มบางเมื่อโดนฝีปากนัจมุนฟาดเข้าให้อีกแล้ว…

“พ่อกับแม่อยู่ในงาน...แต่หมอกว่าพี่บากี้ออกจะหล่อ…ไม่เห็นจะหน้าแปลกตรงไหน…”
คนเป็นน้องแก้ต่างให้ชายหนุ่มรูปงามนามเพราะที่แสนจะใจดีกับเขา

“พี่ก็ไม่ได้ว่าไม่หล่อนี่นา…ไม่มากับคนแปลกหน้าน่ะดีแล้ว…รู้มั้ย”

พูดยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันความสูงกับอีกคนที่สูงกว่าเธอเกือบศอก

“แล้วมากับคนหน้าแปลกนี่ดีแล้วหรือ…” คนเป็นน้องที่เมื่อครู่ยังเข้าข้าง
คนพามากลับย้ายฝั่งทันทีเมื่อพี่สาวจูงมือตนไปยังแผ่นหิน

“พอกันเลยสองพี่น้องคู่นี้…” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ว่าแต่รู้ได้ไงว่าพี่มาหลบมาอยู่ที่นี่…” คนเป็นพี่ถามน้องชาย

“โธ่…อย่างกับพี่นีลมีที่ให้หลบเยอะนักนี่…ใช่มั้ยครับพี่บากี้…”

“ถูกต้อง…” เสียงนั้นย้ำหนักอย่างคนรู้ใจอีกฝ่ายไม่ต่างกัน

“พี่บากี้บอกว่า พี่นีลน่าจะมาหลบอยู่ที่นี่…เลยขอให้หมอกตามมา
เป็นมะห์รอมให้หน่อย…พี่เขาจะจีบพี่นีล…แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะสม
เลยต้องมีกระผมตามมานั่งขัดคอด้วย…”

เด็กชายได้ทีขายชายหนุ่มที่บัดนี้ยืนหน้าแดงไปถึงหูทีเดียว

เพราะ 'มะห์รอม' คือ ผู้ชายที่ฝ่ายหญิงไม่สามารถแต่งงานด้วยได้
เช่น ปู ตา บิดา พี่ชาย น้องชาย น้าชาย ลุง

ซึ่งเวลาชายหญิงพบปะกันควรมีมะห์รอมอยู่ด้วย

“อยากจีบก็จีบได้เลยนะครับ…ผมอนุญาต…”

เด็กชายตัวน้อยบอกชายหนุ่มด้วยแววตายิ้มได้ ทำเอาพี่สาวถึงกับหยิกข้างแก้มไปสองที

“โอ้ย!”

“สมควร…ปากไม่มีหูรูด…คอยดูพี่จะหาซิปมาเย็บปากสักวัน…”

“สำหรับพี่นีลหนึ่งชุดด้วยนะ…”

“เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย…” คนเป็นพี่ข่มขู่เจ้าน้องชายที่มีอายุห่างกันกับเธอถึงยี่สิบปี
นับว่าเป็นลูกหลงก็ว่าได้

“พี่บากี้อย่าไปถือสาปากเด็กจรจัดเลยนะคะ…”

“พี่ไม่อยากถือสาปากสองพี่น้องจอมแสบหรอกครับ…”

เจ้าของคำพูดยิ้มบางก่อนจะนั่งลงตรงแผ่นหินใกล้ๆกับที่นัจมุนกับน้องชายนั่ง
หญิงสาวถอดรองเท้าและถุงเท้าออกแล้วยกชายกระโปรงชุดขึ้นเพื่อไกวเท้าในน้ำ

…ทำอย่างนี้ทีไรแล้วให้นึกถึงต้นจิกทุกที...

ไวเท่าความคิด นัจมุนเอ่ยปากออกความเห็นกับลูกเจ้าของโรงแรมทันที

“น่าจะมีต้นจิกสักต้นนะคะพี่บากี้…”

“มันจะเอามาปลูกได้จริงหรือนีล…พี่ว่ายากนะ…”

“นีลก็ว่าไม่ง่าย…” หญิงสาวยอมรับด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว…

“แต่ก็ดีแล้วค่ะ ต้นจิกไม่เหมาะกับมลพิษในเมืองกรุงหรอก…
ไม่อยากเอามันมาทรมาทรกรรมสักเท่าไหร่…”

“เหมือนมีคนโดนกระทบ...ซ้ำยังโดนกระแทกนะพี่ว่า…” นัจมุนยิ้มกว้างทีเดียว

“ก็พี่นั่นแหล่ะ ยังไม่รู้ตัวอีก…ชอบเอาต้นไม้มาทรมาน…”

“คนในเมืองจะได้ไม่ทรมานมากเกินไปไงครับ…” เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยน

“เลยให้ต้นไม้ทรมานแทนคน…แบบว่าเฉลี่ยๆกันไป…”

“โอ้…ถ้ามาไม้นี้…พี่ยอมแพ้…ยกธงขาวให้น้องนีลชนะเลิศ…”

“เห็นมั้ย…ผมว่าแล้วว่าพี่บากี้น่ะไม่มีทางเอาชนะฝีปากพี่นีลได้หรอก
แล้วยังจะจูงผมมาให้พี่นีลสับอีก…” เสียงเด็กชายแทรกขึ้น
ทำเอาคนเป็นพี่หมั่นไส้เหลือขนาด เลยโดนหยิกแก้มไปอีกที

“แก้มช้ำขึ้นมาทำไง…”

“ก็ไม่ต้องทำไง ปล่อยให้แดงเหมือนก้นลิงแบบนี้แหล่ะน่ารักดี…”

“อย่างนี้ทู้กที…หมอกโดนพี่นีลทำย่ำยีมาทั้งชีวิต…พี่บากี้ช่วยเอาพี่นีล
ไปเลี้ยงเถอะครับ…หมอกสุดจะทนแล้ว…”

“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้น้องชาย…เดี๋ยวมีเจ็บ…” คนเป็นพี่ขู่เสียงฟ่อ
ก่อนจะหันไปยิ้มให้อีกคนที่โดนพาดพิงอย่างขอลุแก่โทษให้กับปากไม่มีหูรูด
ของน้องชายตัวแสบ

“พี่ไม่แน่ใจว่าพ่ีจะเลี้ยงไหวรึเปล่า…พี่นีลของเราเขาเอาใจยากจะตาย”
คนเอาใจยากแบะปากให้ชายหนุ่ม

“อย่ามาพูดดีเลยค่ะ…เพิ่งโดนถอนหมั้นมามิใช่หรือไง…”

จะว่าไปแล้วพี่น้องคู่นี้ปากไม่มีหูรูดเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน
มันเหมือนเป็นเชื้อสักชนิดที่ติดกันได้ทางสายเลือด

แต่คิดๆไป น้องสาวของเขาก็ติดเชื้อชนิดนี้มาเหมือนกัน
บางทีมันอาจจะไม่ได้ติดกันแค่เฉพาะทางสายเลือดอย่างเดียวเสียแล้ว…

ว่าแล้วก็ยิ้มให้ตัวแพร่เชื้อ

“พี่โดนหักหลัง…” คนโดนหักหลังทำเสียงอ่อยราวกับคนใกล้ตาย

“แต่ตัวยังตั้งตรงอยู่ได้แบบนี้ นีลว่าอีกนานกว่าจะล้มตายค่ะ…”

พูดเหมือนเขาเป็นต้นสนพวกนี้...

“ใกล้ตายแล้วละ…” จะไม่ให้ใกล้ตายได้ไง เจอแต่ละคำของคุณเธอ
เขาแทบแดดิ้น จากที่ตั้งใจมาจีบแทบอยากจะเผ่น

“หน่า…อกหักเรื่องเล็ก…แต่อก…”

เหวย…นัจมุนตะครุบปากตัวเองไว้ได้ทัน…นัยน์ตายิ้มปรายเมื่อเจอเข้ากับ
สายตาของคู่สนทนา

“แต่อกอะไรพี่นีล…”

“เราอย่ารู้เลย…มันเป็นศัพท์เฉพาะทาง…วิศวกรใหญ่ๆเท่านั้นถึงจะฟังกันรู้เรื่อง…”

“เอาไว้หมอกจะเป็นประธานาธิบดีให้ได้ จะได้ใหญ่กว่าวิศวกรใหญ่ๆ
อย่างพี่นีลอย่างพี่บากี้…เสียที…”

“ฝันไปเถอะ…จ้างให้ก็ไม่มีใครเขาเลือกปลาหมออย่างเราหรอกน่า…
ประเทศล่มจม ผู้คนยากจน ไม่มีไรกิน อดตายกันทั้งประเทศพอดี…”

“ทำไมต้องล่มจม…”

“ก็ปากอย่างนี้ไง…เขาเรียกว่าปากพาจน…”

“แล้วอย่างพี่นีลล่ะ…”

“เก๊าะไม่ได้ว่าจะอยากเป็นประธานาธิบดีเหมือนใครแถวนี้นี่นา…
พี่จนคนเดียวได้ไม่เป็นไร...”

“สรุปว่า…พี่บากี้คงต้องหาสาวอื่นจีบแล้วล่ะครับ…ผมว่าพี่ปล่อยพี่นีล
ไว้บนคานต่อไปเถอะ…พี่นีลเขาชอบของเขาเราก็ควรปล่อยเขาไปตามทาง…

พี่นีลเขาเก็บคำพูดดีๆเอาไว้ให้ต้นไม้น่ะครับ…กับมนุษย์เนี่ย อย่าหวังว่าจะได้ยิน
อะไรหวานๆจากปากพี่นีล…”

พูดจบคนตัวเล็กก็รีบผุดลุกขึ้นทันทีด้วยรู้ตัวว่าพี่สาวจะลงทัณฑ์เขาด้วยวิธีไหน
ก่อนจะออกวิ่งไปรอบๆน้ำตก เพื่อหนีนิ้วพิฆาตของพี่สาว

“อย่าคิดนะว่า…รอบนี้พี่นีลจะได้จี้เอวหมอกง่ายๆ…”

คนเป็นน้องทั้งยั่วทั้งแหย่ ไม่ยอมให้พี่สาวที่วิ่งไล่ตามมาจับได้

“อย่าให้จับได้นะเจ้าตัวแสบ…พี่จะเอาให้หัวเราะทั้งน้ำตาเลย…”

“ไม่มีทาง”

ชายหนุ่มมองสองพี่น้องที่มักจะจับเล่นกันแบบนี้เป็นประจำ
นัจมุนเองเวลาอยู่กับน้องก็เหมือนจะลืมอายุทุกที

“อุ้ย…” เสียงนั้นดังมาจากคนเป็นพี่ที่วิ่งสะดุดชายกระโปรงล้มลง
ไปนั่งจุ้มปุกอยู่ตรงพื้นหญ้าสีเขียวข้างๆน้ำตกที่วิ่งไล่จับน้องชายมาหลายรอบแล้ว
แต่ก็จับไม่ได้สักที ไวเหมือนลิงลม

“อ้าวพี่นีล…เข่าอ่อนซะแล้ว…แก่แล้วก็งี้…บอกแล้วว่าให้ดื่มนมเยอะๆ
เอาไว้เสริมสร้างกระดูก…นมมีแคลเซี่ยมสูงนะคร้าบบบบ…”

คนไม่ชอบดื่มนมมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาโรงเรียนแจกนมให้ดื่ม เธอแอบเอาไปซ่อน
ไม่ยอมดื่มออกบ่อยๆ บางทีก็แอบให้เพื่อนช่วยดื่มให้แล้วค่อยเอาหลักฐาน
การดื่มนมหมดแล้วไปให้คุณครูดู...โดนพี่ก้อดุและขู่ให้ดื่มออกบ่อย
เลยต้องดื่มแบบผะอืดผะอมไปทุกที เพราะถ้าไม่ดื่ม พี่ก้อบอกจะเลิกพาไปเที่ยว

แต่นับตั้งแต่ไม่มีเขา...เธอก็ไม่ต้องถูกบังคับให้ดื่มนมอีก ก็เลยไม่ต้องดื่มมัน

คนเป็นพี่เลยนั่งจ้องน้องชายที่ยืนห่างออกไปสองเมตรตาเป็นมัน
ก่อนจะพยายามชันกายให้ลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ขึ้น

“นั่นไงๆ ผลของการไม่ดื่มนม กระดูกพรุนซะแล้ว…”

ชายหนุ่มที่นั่งมองดูการปะทะฝีปากระหว่างสองพี่น้องมานานถึงกับส่ายหน้า
ก่อนจะลุกขึ้นไปหานัจมุนที่ดูจะมีปัญหาเรื่องการล้มแล้วลุกไม่ขึ้น

“ตุ๊กตาล้มลุกของพี่ว่าไง…ไหนลุกให้ดูหน่อยซิ…” เสียงนั้นเย้าแหย่
ทำเอานัจมุนเงยหน้ามองพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างเคืองๆ

“อย่านะ อย่าให้นีลลุกได้นะ…” หญิงสาวคาดโทษทั้งน้องชายและอีกคน

ทำเอาสองหนุ่มต่างวัยหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะให้กัน
และเป็นหนุ่มที่ตัวโตกว่าที่ยื่นมือออกมาเพื่อฉุดร่างที่ยังลุกไม่ขึ้น

“ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย…” ชายหนุ่มยิ้มบางก่อนจะนั่งยองๆ
ลงตรงหน้านัจมุน

“พี่ว่าลูบหลังอย่างเดียวคงไม่พอ คงต้องลูบหน้าด้วย…”

มือใหญ่ยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้หญิงสาว นัจมุนย่นจมูกใส่ก่อนจะรับมาแต่โดยดี
เพราะรับรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าและร่างกายมีเหงื่อโทรมเพราะวิ่งออกกำลังไล่จับลิงลม…

ก่อนจะเริ่มเช็ดใบหน้าตนเอง ทำเอาเครื่องสำอาง
ที่แต่งแต้มใบหน้าไว้อย่างดีหลุดลอกติดผ้าเช็ดหน้า

“หน้าลอกคราบแล้วดูไม่ได้เลยอ่ะพี่นีล…” คนเป็นน้องยังไม่วายแกล้งแหย่พี่สาว

“อย่าไปว่าพี่เขาสิหมอก พี่เขาออกจะสวยอย่างเป็นธรรมชาติ…
ไม่ต้องใส่อะยิโนะโมะโตะ...”

“ธรรมชาติอย่างนี้ก็ไม่ไหวนะครับ…”

ความจริงพี่สาวของเขานั้นสวยไม่แพ้หญิงใดในหล้า
แต่เพราะว่าไม่มีใครที่แหย่สนุกเท่าพี่สาวอีกแล้ว ก็เลยอดแหย่ไม่ได้

“แต่พี่คนนึงรับได้…รับได้ทุกอย่าง…” นัจมุนแบะปากใส่คนที่แกล้งหยอดคำหวาน

“งั้นรับไปเลยค่ะพี่บากี้…รับไปเลี้ยงให้ไกลๆด้วยนะ อย่าให้มาก่อกวนแถวนี้ได้”

เสียงใสๆแทรกข้ึน ทำเอาทั้งสามคนหันไปมองคนมาใหม่

“คิดไม่ผิดเลย เห็นหายกันมา ต้องมาหลบจีบกันที่นี่แน่ๆ…”
มาลาตีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนสาวกับพี่ชาย

“นี่เพราะแกซุ่มซ่ามหรือเพราะแกกำลังจะทอดสะพานให้พี่ชายฉันยะ”

คนเป็นเพื่อนกระหน่ำไม่มียั้งเมื่อเห็นเพื่อนยังนั่งจุ้มปุกอยู่บนพื้นหญ้า
โดยไม่ยอมลุก

“ฉันวิ่งไล่ลิงลมแล้วล้มลงน่ะ…ช่วยประคองฉันลุกหน่อยสิ…ขาฉันแพลง
ไม่ได้กระดูกพรุน...พวกผู้ชายแถวนี้ไม่ได้เรื่องสักคน…”

นัจมุนทำตาละห้อย สบตาเพื่อนวิ้งๆ

“ฉันว่าแล้วเชียว…” ว่าพลางหันไปทางผู้ชายแถวนี้…

โดยไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วไม่ได้มีแค่สองคน…หากสองคนที่รู้ตัว
ว่าเป็นผู้ชายแถวนี้หันมายิ้มให้กัน

“แขกขึ้นที่พักหมดแล้ว…แกน่ะเล่นหนีให้ฉันรับหน้าอยู่คนเดียว
ฉันควรจะช่วยแกดีมั้ยยัยนีล…” คนเป็นเพื่อนแหวใส่นัจมุน

“หน่า…เอาไว้ค่อยแก้ตัวพรุ่งนี้ก็ได้…”

“เท้าแพลงแบบนี้เนี่ยนะ…ฉันคงขายขี้หน้าเขาแย่ที่เอาคนไม่ปกติ
มาช่วยดูแลแขก…มานี่เลย…แกน่ะชอบทำเรื่องตลอด…”

“แกหาว่าฉันเป็นตัวปัญหาอีกแล้วใช่มั้ยมาลาตี…”

“แน่นอน…นัจมุน...รู้ตัวแล้วก็ทำตามเพื่อนผู้มีสมองอันเลิศเลอเสียที”

ว่าพลางฉุดร่างนัจมุนขึ้นแล้วประคองร่างของหญิงสาวไปยังห้องพัก
ปล่อยให้สองหนุ่มต่างวัยหันมายิ้มให้กัน

ชายหนุ่มนั้นอยากจะทำหน้าที่ประคองร่างบางนั่นใจจะขาด
แต่เพราะไม่เหมาะสมเลยต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของน้องสาวไป

ส่วนเจ้าน้องชายก็ตัวเล็กเกินจะประคองร่างพี่สาวให้รอดปลอดภัยได้ไปตลอดทางได้
เลยทำได้แค่เดินตามพี่สาวไปต้อยๆๆ


ในที่สุด…สวนกว้างสถานที่พักผ่อนจึงเหลือแค่ร่างของอีกคนที่นั่งสงบๆ
อยู่ตรงมุมภายในของสวนมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว

เป็นมุมพักผ่อนที่เป็นจุดที่ยากแก่การมองเห็นจากภายนอก…
แต่กลับเป็นจุดที่สามารถเห็นการเคลื่อนไหวและความเป็นไปด้านนอกได้ดี

นั่นเพราะเขาคือผู้คิดค้นและออกแบบสวนแห่งนี้มาเองกับสมองและสองมือ…

และจุดที่เขาอยู่ก็ยากที่จะมีใครเข้าถึงได้

มันคือสถานที่พักผ่อนของเขา…ไม่ต่างจากเมืองบาดาลที่มีสายน้ำไหลผ่านลงมา
ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าเป็นที่ที่อยู่ตรงด้านใน
ของน้ำตกจำลองขนาดใหญ่ดังกล่าว… ซ่อนตัวอยู่อย่างงดงามและมั่นคง…

จึงทำให้คนที่อยู่ด้านในได้ยินการสนทนาระหว่างคนกับต้นไม้
และระหว่างคนกับคนมาตลอด…

“ซุ่มซ่ามและปากดีไม่มีเปลี่ยน…ยัยตัวปัญหา…”






............โปรดติดตามตอนต่อไป.................


เอามาต่อให้กันค่ะ...อย่าเพิ่งทวงเงามารน้าาาา...
เต่ากำลังรอประมวลผลอยู่ค่ะ...มันยังประมวลไม่เสร็จ...อิอิ

เอาพี่ก้อกับน้องนีลมาให้ชิมลางไปพลางๆ ^o^

ใครที่ไม่ชอบอย่าลืมกดไลค์ให้ด้วยนะคะ...อิอิ
ส่วนใครที่ชอบก็อย่าลืมกดไลค์ให้ด้วย
ส่วนใครที่กดให้กันอยู่แล้ว กดไปเรื่อยๆนะคะ...อย่าเพิ่งหยุดกดน้าาาา
แล้วใครที่ยังไม่ได้สมัครสมาชิกเว็บเลิฟ อย่าลืมสมัครเข้ามากดไลค์ให้เต่าด้วยน้า

ขอบคุณค่ะท่ีเผลอกดเข้ามาอ่าน...
และหลวมตัวเข้ามาพูดคุยสนทนาด้วยกันมากๆนะจ๊ะ...:D


ใครติดใจสงสัยอะไรถามเต่าได้นะคะ...เต่าจะได้ไม่บอก...



.......ตอบเมนท์จ่ะ...........


1.คุณsunflower...โตซ้ากกกกที...อิอิ
ก้อเป็นท่านเชคค่ะ...นางเอกเต่าจะเอื้อมถึงมั้ยไม่รู้นะเนี่ย...เหอๆ
ส่วนมังกรหยกนั้น...ละครจ้าละคร...พระเอกสมัยก่อนหล่ออ่ะ...อิอิ
พอมาตอนสมัยนี้ ไมพระเอกหน้าเหมือนผู้หญิงก็ไม่รู้
หน้าหวานไป ไม่ใช่แนวของเต่า แบบว่าเต่าชอบพระเอกจีนมาดเข้มอ่ะ...
คนท่ีแสดงเป็นเอี้ยก้วยเมื่อยี่สิบปีก่อนโน้นน่ะใช่เลย...โดนใจฉันเลยยยยย...ฮ่าๆๆ
ว่าแต่คุณซันคงเกิดไม่ทันแน่ๆเลยชิมิ ^o^

2.คุณแว่นใส...แม่นแล้ว เป็นท่านเชค แล้วเฮียแกความจำเป็นเลิศมากกกก
อย่าได้ห่วงว่าเฮียแกจะจำมิได้ค่ะ...ฮ่าาาาาา
แต่จำได้ก็ใช่ว่าจะสนใจก็ได้น้าาาา...เพราะมันคนละเรื่องกานนนน...


3.คุณตุ๊งแช่...รอบนี้มาเมนท์ให้เช้าๆแบบนี้ มิใช่ว่าเพราะนกเขามันตีกันตรงหน้าต่างชิมิ
ของเต่านั้นนอนไม่ค่อยได้คุณภาพเลย...งัวเงียได้ทั้งวัน...พอเคลิ้มๆ
มีมนุษย์โทรศัพท์มาปรับทุกข์ได้เรื่อยๆ...ศันสนีย์ เย้ย ศิราณีเลยต้องฟัง...อิอิ
ว่าจะเปิดสำนักงานเหมือนสิ้นรักแล้วนะเนี่ย เหอๆ

ใครว่าผ่านทีเดียว 20 ปี...มิช่ายยดอกหนา...24 ปีนะเคอะ
(ไวยิ่งกว่าโกหกอีก) เหอๆ ส่วนนิยายรักขาดตอนของคู่รักจอมยุทธรุ่นจิ๋ว
เต่าขอกั๊กไว้ก่อนน้าาาา...อิอิ...

4.คุณปรางขวัญ...แม่นแล้ว พี่ก้อเลย...อิอิ
จำนั้นจำได้แน่ๆค่ะ เหอๆ แต่พี่ก้อของน้องนีลคาดว่านิสัยน่าจะแย่ยิ่งกว่าเดิมอ่ะสิ
(อันนี้หนูนีลอาจรับประทานไม่ลง) อิอิ

ปล.แสดงว่ายังไม่เจอคนที่ใช่แน่ๆเลย...ต้องรองูเข้้าฝันค่ะ อิอิ
ฝันเจอเสือเจอหมีเนี่ย...วิ่งหนีเหนื่อยฟรีค่ะ อิอิ
ถ้าฝันเจองูก็อย่าไปหักคอมันน้าาาา ต้องยอมให้มันรัดแต่โดยดี...
เพราะถ้าเราไปโหดกับมันนักอาจเป็นเราที่ต้องไปยืนอยู่บนไม้คาน เหอๆ



......ขอให้สุขภาพพลานามัยแข็งแรงสมบูรณ์พูนสุขกันถ้วนหน้านะคะ....


"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 2795

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery