สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่18:รู้ความจริง
ปัง!!!!!
เสียงปืนดังขึ้นธีรกรรีบเปิดประตูเขาเข้าไปประคองนิตาที่ตัวสั่นเทา
"นิด"ธีรกรเรียกนิตา
////////////////
ที่โรงพยาบาล
นิตานอนนิ่งอยู่ที่ห้องฟื้นไม่นานอารียาก็เข้ามา
"เอ้.."นิตาเรียกชื่อเพื่อนอย่างแผ่วเบา
"นิด..เธอปลอดภัยแล้วนะ"อารียาจับมือนิตา
"ใครช่วยฉันเหรอเอ้"นิตาถาม
"ฉัน....."อารียาอ้ำอึ้งนึกไปถึงก่อนขึ้นลิฟต์เมื่อกี้
"อ่าวคุณธีจะไปไหนคะฉันนึกว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนนิดซะอีก"อารียาถาม
"ไม่ดีกว่าครับผมรบกวนคุณอย่าบอกนิดนะว่าผมช่วยเขา"
"ทำไมละคะ"อารียาสงสัย
"ผมกลัวนิดจะอึดอัดใจผมขอตัวนะครับ"ธีรกรเดินเลี่ยงออกไปอารียามองตาม
"มีคนเขาพบเธอสลบอยู่ที่สวนเลยพามาส่งโรงพยาบาลน่ะ"
"แต่ฉันได้ยินเสียงธี"
"เธอคงหูฝาดน่ะฉันไม่เห็นธีเลยนะ"อารียายิ้มนิตาก้มหน้าลง
"นั้นสินะหย่ากันไปแล้วนี่...ช่างเถอะ"นิตาล้มตัวลงนอนอารียามองเพื่อนอย่างเห็นใจ
/////////////
เช้าวันต่อมา
"ค่ะแม่นิดปลอดภัยแล้วแค่นี้นะคะ"นิตาคุยโทรศัพท์กับแม่
"อะไรนะไฟล์งานมีปัญหาเหรอ"อารียาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
"โอเคๆเดี๋ยวฉันไป"อารียากดวาง
"ไปเถอะเอ้"นิตาพูดเพราะดูจากสีหน้าเพื่อนแล้วคงเรื่องใหญ่
"แต่ว่า..."อารียาลังเล
"ไปเถอะฉันเดินได้แล้วบ่ายนี้หมอก็บอกจะให้กลับเธอไม่ต้องห่วง"
"งั้น...ฉันจะรีบมานะ"อารียาบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าออกไปนิตานึกได้ว่าเธอเองก็ไม่เป็นอะไรแล้วจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
//////////////
"เร็วๆแพรว"สกุณาเร่งลูกสาวธีรกรมองทั้งคู่อย่างงงๆ
"นี่แม่กับพี่แพรวจะไปไหน"ธีรกรถาม
"ก็ไปเยี่ยมนิดน่ะสิลูก"สกุณาตอบ
"แล้วเราไปไหนมาหายไปทั้งคืน"แพรวพรายถามพลางมองธีรกรอย่างจับผิด
"ไปนอนค้างบ้านเพื่อนมา"ธีรกรตอบ
"ว่าแต่เราอะตาธีจะไม่มีน้ำใจไปเยี่ยมหน่อยเหรอ"แพรวพรายถามขึ้น
"ผมจะขับรถให้ละกัน"ธีรกรตอบพลันเดินไปที่รถ
////////////////
ที่โรงพยาบาล
"หายดีแล้วเหรอคะ"เสียงคนๆหนึ่งดังขึ้นนิตาที่นั่งเก็บของอยู่หันไปมอง
"วาณี!!"นิตาลุกขึ้นวาณียิ้มแย้มเดินมาหานิตา
"ภูมิต้านทานเธอนี่ดีกว่าที่ฉันคิดอีกนะ"วาณียิ้ม
"แต่ก็คงสู้ความหน้าด้านของเธอไม่ได้หรอกวาณี"นิตายิ้มหยัน
"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ"
"ก็เธอเป็นคนสอนฉันเองออกไปได้แล้ว"
"ทำไมฉันต้องออกฉันตั้งใจมาเยี่ยมเธอเลยนะ"
"ออกไป!!"นิตาไล่วาณีก่อนจะตรงไปกดเรียกพยาบาลแต่วาณีกระชากแขนเธอก่อน
"ดูของเยี่ยมฉันก่อนสินิตา"วาณียิ้มพลันควักมีดออกมาจากกระเป๋า
"เธอจะทำอะไร"นิตาถามอย่างตกใจ
"ขอโทษนะครับห้องของคุณนิตาอยู่ห้องไหน"ตำรวจนายหนึ่งถามที่เคาเตอร์พยาบาล
"เอ่อ...ทางนี้ค่ะ"พยาบาลเดินนำในขณะเดียวกันธีรกรก็มาถึงโรงพยาบาลพอดี
"ผมไม่อยากขึ้นไปนิดจะลำบากใจที่เจอหน้าผม"ธีรกรพูดกับแม่และพี่สาวที่ดึงเขาลงมาจากรถ
"เอาน่าไปเถอะ"แพรวพราวพูด
"เธออย่าทำอะไรบ้าๆนะวาณี"นิตาปรามวาณีหล่อนเดินเข้ามาหานิตาก่อนจะจับมือนิตาเอามีดใส่มือและ
"วาณี"นิตาอึ้งวาณียิ้มมีดปักที่ท้องวาณี
"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณนิตา!!!"ตำรวจถือปืนจ่อมาที่นิตา
"นี่มันอะไรกัน"นิตาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ
"นิด...ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ...ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้"วาณีฟลุบลงตำรวจตรงเข้าล็อกนิตา
"นิตาคุณถูกจับข้อหาพยายามฆ่าคุณวาณีผมขอเชิญคุณไปที่โรงพักเดี๋ยวนี้!!"ตำรวจพูด
"นี่มันอะไรกัน"สกุณาอุทานอย่างตกใจเมื่อมาถึงห้องนิตา
"คุณนิตาพยายามฆ่าคุณวาณีครับ"ตำรวจอธิบาย
"ไม่จริงนิตาไม่ใช่คนแบบนั้น"แพรวพรายพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อธีรกรรีบวิ่งเข้ามาก็เห็นพยาบาลกำลังช่วยพยุงวาณีนิตาเห็นธีรกรเธอจึงสะบัดมือออกจากตำรวจวิ่งมาจับแขนธีรกร
"ธี..ธีช่วยนิดด้วยนิดไม่ได้ทำ"นิตาพูดทั้งน้ำตาธีรกรจับมือนิตาก่อนจะค่อยดึงออกจากแขนเขา
"ผมน่าจะเชื่อวาณีตั้งแต่แรกตั้งแต่คุณผลักเขาตกบันไดจิตใจคุณทำด้วยอะไรนิตาน่าเสียดายผมไม่คิดว่าผู้หญิงที่ผมรักจะมีจิตใจที่โหดร้ายแบบนี้!!"ธีรกรพูดนิตารั้งแขนเขา
"ไม่นะธี..ธีเชื่อนิดสิ..นิดไม่ได้ทำ!!"นิตาร่ำร้องกอดแขนธีรกรแต่ชายหนุ่มสะบัดออก
"มันจบแล้วนิด...คุณตำรวจรีบพาเธอไปเถอะครับ"ธีรกรพูดก่อนจะเดินออกไปแพรวพรายคว้าแขนน้องชายไว้
"ธีจะไปไหน"แพรวพรายถาม
"ผมจะไปดูวาณี"ธีรกรตอบก่อนจะเดินออกไปนิตาได้ยินคำพูดนั้นก็ทรุดลงอย่างอ่อนแรงสิ่งที่วาณีทำมันยังไม่เลวร้ายเท่ากับคำพูดของคนที่เธอรักเลยสักนิด
เสียงปืนดังขึ้นธีรกรรีบเปิดประตูเขาเข้าไปประคองนิตาที่ตัวสั่นเทา
"นิด"ธีรกรเรียกนิตา
////////////////
ที่โรงพยาบาล
นิตานอนนิ่งอยู่ที่ห้องฟื้นไม่นานอารียาก็เข้ามา
"เอ้.."นิตาเรียกชื่อเพื่อนอย่างแผ่วเบา
"นิด..เธอปลอดภัยแล้วนะ"อารียาจับมือนิตา
"ใครช่วยฉันเหรอเอ้"นิตาถาม
"ฉัน....."อารียาอ้ำอึ้งนึกไปถึงก่อนขึ้นลิฟต์เมื่อกี้
"อ่าวคุณธีจะไปไหนคะฉันนึกว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนนิดซะอีก"อารียาถาม
"ไม่ดีกว่าครับผมรบกวนคุณอย่าบอกนิดนะว่าผมช่วยเขา"
"ทำไมละคะ"อารียาสงสัย
"ผมกลัวนิดจะอึดอัดใจผมขอตัวนะครับ"ธีรกรเดินเลี่ยงออกไปอารียามองตาม
"มีคนเขาพบเธอสลบอยู่ที่สวนเลยพามาส่งโรงพยาบาลน่ะ"
"แต่ฉันได้ยินเสียงธี"
"เธอคงหูฝาดน่ะฉันไม่เห็นธีเลยนะ"อารียายิ้มนิตาก้มหน้าลง
"นั้นสินะหย่ากันไปแล้วนี่...ช่างเถอะ"นิตาล้มตัวลงนอนอารียามองเพื่อนอย่างเห็นใจ
/////////////
เช้าวันต่อมา
"ค่ะแม่นิดปลอดภัยแล้วแค่นี้นะคะ"นิตาคุยโทรศัพท์กับแม่
"อะไรนะไฟล์งานมีปัญหาเหรอ"อารียาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
"โอเคๆเดี๋ยวฉันไป"อารียากดวาง
"ไปเถอะเอ้"นิตาพูดเพราะดูจากสีหน้าเพื่อนแล้วคงเรื่องใหญ่
"แต่ว่า..."อารียาลังเล
"ไปเถอะฉันเดินได้แล้วบ่ายนี้หมอก็บอกจะให้กลับเธอไม่ต้องห่วง"
"งั้น...ฉันจะรีบมานะ"อารียาบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าออกไปนิตานึกได้ว่าเธอเองก็ไม่เป็นอะไรแล้วจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
//////////////
"เร็วๆแพรว"สกุณาเร่งลูกสาวธีรกรมองทั้งคู่อย่างงงๆ
"นี่แม่กับพี่แพรวจะไปไหน"ธีรกรถาม
"ก็ไปเยี่ยมนิดน่ะสิลูก"สกุณาตอบ
"แล้วเราไปไหนมาหายไปทั้งคืน"แพรวพรายถามพลางมองธีรกรอย่างจับผิด
"ไปนอนค้างบ้านเพื่อนมา"ธีรกรตอบ
"ว่าแต่เราอะตาธีจะไม่มีน้ำใจไปเยี่ยมหน่อยเหรอ"แพรวพรายถามขึ้น
"ผมจะขับรถให้ละกัน"ธีรกรตอบพลันเดินไปที่รถ
////////////////
ที่โรงพยาบาล
"หายดีแล้วเหรอคะ"เสียงคนๆหนึ่งดังขึ้นนิตาที่นั่งเก็บของอยู่หันไปมอง
"วาณี!!"นิตาลุกขึ้นวาณียิ้มแย้มเดินมาหานิตา
"ภูมิต้านทานเธอนี่ดีกว่าที่ฉันคิดอีกนะ"วาณียิ้ม
"แต่ก็คงสู้ความหน้าด้านของเธอไม่ได้หรอกวาณี"นิตายิ้มหยัน
"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ"
"ก็เธอเป็นคนสอนฉันเองออกไปได้แล้ว"
"ทำไมฉันต้องออกฉันตั้งใจมาเยี่ยมเธอเลยนะ"
"ออกไป!!"นิตาไล่วาณีก่อนจะตรงไปกดเรียกพยาบาลแต่วาณีกระชากแขนเธอก่อน
"ดูของเยี่ยมฉันก่อนสินิตา"วาณียิ้มพลันควักมีดออกมาจากกระเป๋า
"เธอจะทำอะไร"นิตาถามอย่างตกใจ
"ขอโทษนะครับห้องของคุณนิตาอยู่ห้องไหน"ตำรวจนายหนึ่งถามที่เคาเตอร์พยาบาล
"เอ่อ...ทางนี้ค่ะ"พยาบาลเดินนำในขณะเดียวกันธีรกรก็มาถึงโรงพยาบาลพอดี
"ผมไม่อยากขึ้นไปนิดจะลำบากใจที่เจอหน้าผม"ธีรกรพูดกับแม่และพี่สาวที่ดึงเขาลงมาจากรถ
"เอาน่าไปเถอะ"แพรวพราวพูด
"เธออย่าทำอะไรบ้าๆนะวาณี"นิตาปรามวาณีหล่อนเดินเข้ามาหานิตาก่อนจะจับมือนิตาเอามีดใส่มือและ
"วาณี"นิตาอึ้งวาณียิ้มมีดปักที่ท้องวาณี
"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณนิตา!!!"ตำรวจถือปืนจ่อมาที่นิตา
"นี่มันอะไรกัน"นิตาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ
"นิด...ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ...ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้"วาณีฟลุบลงตำรวจตรงเข้าล็อกนิตา
"นิตาคุณถูกจับข้อหาพยายามฆ่าคุณวาณีผมขอเชิญคุณไปที่โรงพักเดี๋ยวนี้!!"ตำรวจพูด
"นี่มันอะไรกัน"สกุณาอุทานอย่างตกใจเมื่อมาถึงห้องนิตา
"คุณนิตาพยายามฆ่าคุณวาณีครับ"ตำรวจอธิบาย
"ไม่จริงนิตาไม่ใช่คนแบบนั้น"แพรวพรายพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อธีรกรรีบวิ่งเข้ามาก็เห็นพยาบาลกำลังช่วยพยุงวาณีนิตาเห็นธีรกรเธอจึงสะบัดมือออกจากตำรวจวิ่งมาจับแขนธีรกร
"ธี..ธีช่วยนิดด้วยนิดไม่ได้ทำ"นิตาพูดทั้งน้ำตาธีรกรจับมือนิตาก่อนจะค่อยดึงออกจากแขนเขา
"ผมน่าจะเชื่อวาณีตั้งแต่แรกตั้งแต่คุณผลักเขาตกบันไดจิตใจคุณทำด้วยอะไรนิตาน่าเสียดายผมไม่คิดว่าผู้หญิงที่ผมรักจะมีจิตใจที่โหดร้ายแบบนี้!!"ธีรกรพูดนิตารั้งแขนเขา
"ไม่นะธี..ธีเชื่อนิดสิ..นิดไม่ได้ทำ!!"นิตาร่ำร้องกอดแขนธีรกรแต่ชายหนุ่มสะบัดออก
"มันจบแล้วนิด...คุณตำรวจรีบพาเธอไปเถอะครับ"ธีรกรพูดก่อนจะเดินออกไปแพรวพรายคว้าแขนน้องชายไว้
"ธีจะไปไหน"แพรวพรายถาม
"ผมจะไปดูวาณี"ธีรกรตอบก่อนจะเดินออกไปนิตาได้ยินคำพูดนั้นก็ทรุดลงอย่างอ่อนแรงสิ่งที่วาณีทำมันยังไม่เลวร้ายเท่ากับคำพูดของคนที่เธอรักเลยสักนิด
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 พ.ค. 2558, 16:26:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ค. 2558, 16:32:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1355
| << บทที่17:ธาตุแท้ | บทที่19:การแต่งงานครั้งที่2 >> |
สายลมที่พัดวน 15 พ.ค. 2558, 16:36:27 น.
หมดหวังตาธีทำไมเป็นคนแบบนี้!!
หมดหวังตาธีทำไมเป็นคนแบบนี้!!
Zephyr 16 พ.ค. 2558, 01:25:44 น.
เอ้า ธีก็ยังโง่ได้อีก คิดว่าคนที่รู้ความจริงจะเป็นนายนะเนี่ย
ยายวาก็บ้า หื่น อยากได้สามีชาวบ้านจนตัวสั่น
เอ้า ธีก็ยังโง่ได้อีก คิดว่าคนที่รู้ความจริงจะเป็นนายนะเนี่ย
ยายวาก็บ้า หื่น อยากได้สามีชาวบ้านจนตัวสั่น
coonX3 16 พ.ค. 2558, 09:38:04 น.
โง่ได้อีก
โง่ได้อีก