สามีตีตราจอง
ชีวิตคู่คือการเริ่มต้นของคน2คนเป็นเหมือนละครฉากสำคัญไม่มีผู้กำกับไม่มีบทมีแต่เธอและเขาที่ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่และเรียนรู้ที่จะเข้าใจกันและนั้นคือความหมายของคำว่า"มั่นคง"
Tags: ความรัก ชีวิตคู่
ตอน: บทที่19:การแต่งงานครั้งที่2
"โชคดีที่มากครับเฉียดจุดสำคัญไปนิดเดียวคุณวาณีปลอดภัยแล้วครับ"หมอบอกธีรกรที่ยืนอยู่หน้าห้องพักฟื้น
"ขอบคุณมากนะครับ"ธีรกรยิ้มพลันเดินเข้ามาหาวาณี
"คุณธี"วาณีมองธีรกร
"คุณเป็นยังไงบ้าง"ธีรกรถาม
"ก็ยังเจ็บอยู่ค่ะแล้วคุณไม่ไปดูนิตาหรือคะ"วาณีมองธีรกรอย่างแปลกใจ
"อย่าพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นเลย..ผมผิดหวังมากผมโง่ที่ดูคนผิดเขาช่างเลวร้ายที่ผ่านมาเขาสร้างภาพหลอกผมตลอดตั้งแต่ตอนที่คุณตกบันได"ธีรกรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าก่อนจะนั่งลงข้างๆวาณี
"คุณมาหาวา..เพราะจะให้วาถอนฟ้องเพื่อนิตาใช่ไหมคะ"วาณีถามออกไปตรงๆ
"เปล่าครับ..ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยคุณจะถอนฟ้องหรือไม่มันก็แล้วแต่คุณแต่ผมว่าคนผิดต้องถูกลงโทษ"
"นี่คุณ....ตัดใจจากนิตาได้แล้วเหรอคะ"วาณียังทำหน้าหวาดระแวง
"เรื่องวันนี้ทำให้ผมตาสว่างเขาช่างโหดร้ายเหลือเกิน"ธีรกรตอบวาณียิ้มก่อนจะจับมือธีรกร
"ไม่เป็นไรค่ะวาเข้าใจคนเราไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นหรอกค่ะ"
"นั้นสิครับคนเราไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นจริงๆผมดูคนผิดไป...เอิ่ม...อาทิตย์หน้าผมจะไปสวิตผมอยากมีใครคนหนึ่งคอยดูแลผมคอยเป็นหน้าเป็นตาให้ผม"
"คุณหมายความว่า....."วาณีมองธีรกร
"หลังจากที่ผมตาสว่างผมคิดว่าผมจะแต่งงาน"ธีรกรจับมือวาณีแน่นวาณียิ้มก่อนจะโผกอดธีรกร
"จริงหรือคะ...คุณธีวาพูดไม่ออกเลย"วาณียิ้มดีใจธีรกรกอดเธอตอบ
"ครับผมจะเริ่มชีวิตใหม่"ธีรกรพูดวาณียิ้มดีใจ
"ในที่สุดฉันก็ชนะแกนิตา!!"วาณีคิด
///////////////
ที่โรงพัก
"เชิญครับ"ตำรวจเปิดห้องขังให้นิตาเธอก้าวขาเข้าไปอย่างหมดแรงก่อนประตูห้องขังจะปิดลง
" ผมน่าจะเชื่อวาณีตั้งแต่แรกตั้งแต่คุณ ผลักเขาตกบันไดจิตใจคุณทำด้วยอะไรนิ ตาน่าเสียดายผมไม่คิดว่าผู้หญิงที่ผมรัก จะมีจิตใจที่โหดร้ายแบบนี้!!"คำพูดของธีรกรดังขึ้นมาในสมองของนิตาเธอทรุดลงก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลออกมาภาพในวันวานตอนที่เธอหกล้มก็แล่นเข้ามา
"ฮือๆนิดเจ็บจังค่ะพ่อ"นิตาในวัย7ขวบนั่งร้องไห้ประสิทธิ์จึงเอามือลูบหัวลูกสาว
"ไม่เป็นไรลูก..ลูกสาวพ่อเข้มแข็งอดทนไว้นะนิดลูกต้องสู้อย่ายอมแพ้เรื่องแค่นี้เอง"ประสิทธิ์พูดนิตาพยักหน้า
"พ่อคะ...นิดเหนื่อยเหลือเกิน"นิตาพูดทั้งน้ำตาก่อนจะก้มหน้าแล้วหลับไปทั้งน้ำตา
///////////////////
เช้าวันต่อมา
"ค่อยๆเดินนะครับ"ธีรกรประคองวาณีเข้าบ้าน
"ขอบคุณนะคะ"วาณียิ้ม
"ไม่เป็นไรครับผมซื้อขนมมาให้คุณเจ้านี้อร่อยมากเลยนะครับ"ธีรกรชูขนม
"คุณนี่เอาใจผู้หญิงเก่งนะคะคุณรอเดี๋ยวนะเดี๋ยววาไปหยิบจานก่อน"วาณีจะเดินเข้าห้องครัวแต่ธีรกรดึงมือไว้
"ไม่ต้องหรอกครับผมจะกลับแล้ว"
"ทำไมล่ะคะหรือว่าคุณไม่อยากกินขนมกับวา"วาณีหน้าบึ้ง
"เปล่าครับผมจะกลับไปคุยเรื่องงานกับแม่"
"จริงเหรอคะวาดีใจจังเลย"วาณีกอดธีรกร
"จริงสิครับผมว่าจะซื้อแหวนใหม่เอาให้เพชรให้กว่าเดิมไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า"
"ชอบสิคะวารักคุณนะคะ"วาณีหอมแก้มธีรกร
"งั้นผมขอตัวนะครับ"ธีรกรพูดก่อนจะเดินออกไป
"555555ในที่สุดฉันก็ชนะแกขาดลอย"วาณีหัวเราะก่อนจะหยิบโทรศัพท์
"แม่อยู่ที่ไหน"วาณีคุยโทรศัพท์กับแม่
"แม่อยู่เชียงใหม่มาอบรมมีอะไรหรือเปล่าวา"
"แม่รีบกลับมาเลยนะ"
"ทำไมล่ะวา"
"วากำลังจะแต่งงาน"พูดจบวาณีก็วางหูโทรศัพท์ก่อนจะนึกอะไรออก
///////////////////
ที่บ้านธีรกร
"ไม่ได้นะ!!!แกห้ามพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้านเด็ดขาดและทึ่สำคัญห้ามมันมาใช้นามสกุลร่วมกับฉันเลย"แพรวพราวลุกขึ้น
"ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้นก็ได้ครับยังไงผมก็จะไปสวิตอยู่แล้ว"ธีรกรยักไหล่
"แกบ้าไปแล้วเหรอธีมันเล่นของใส่แกจนเพื้อนหรือเปล่า"แพรวพราวมองน้องชายอย่างอารมณ์เสีย
"ไม่มีใครเล่นของหรอกครับผมแค่มองเห็นแล้วว่าอะไรเป็นเพชรอะไรเป็นกรวด"ธีรกรเถียงก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
"แม่ดูลูกชายแม่สิมันดื้อจริงๆแพรวไม่ยอมนะคะแม่"
"แล้วจะให้แม่ทำยังไงแม่เองก็ปวดหัว"สกุณาบ่นก่อนจะเดินขึ้นห้อง
"ฉันไม่ยอมรับแกแน่ๆ"แพรวพราวพูดอย่างมุ่งมั่น
/////////////////
"แกดูมีความสุขจังเลยนะ"วาณียิ้มหยันให้นิตา
"ฉันไม่ได้ทำผิดทำไมฉันต้องมานั่งอมทุกข์ด้วย"นิตาลุกขึ้นเผชิญหน้ากับวาณี
"ปากเก่งดีนี่"วาณียังยิ้มเยาะนิตา
"แต่ก็สู้ความหน้าด้านไร้ยางอายของเธอไม่ได้หรอกวาณีของๆคนอื่นก็ยังคิดจะแย่งชีวิตเธอมันคงน่าสมเพชมากสินะ"นิตายิ้มกลับ
"แกตั้งหากที่น่าสมเพช!!รู้อะไรไหมฉันกำลังจะแต่งงานแล้วเจ้าบ่าวของฉันก็คือ...ผัวของแกไง!!!"วาณีพูดก่อนจะหัวเราะออกมานิตากำมือแน่น
"เธอมันน่าสมเพชจริงๆวาณี"นิตาพูดวาณีขยับมาใกล้ๆนิตา
"เธอรู้อะไรไหมฉันนี่แหละเป็นคนจับเธอยัดใส่ที่เก็บน้ำแข็งเมื่อคราวที่แล้วเอง"วาณีพูดนิตามองวาณีอย่างตกใจ
"เธอมันบ้าวาณี!!!"นิตาเสียงแข็ง
"ฉันไม่ได้บ้าแต่เกมส์นี้ฉันชนะ!!"วาณีหัวเราะนิตากำมือแน่น
"แล้วอย่าลืมมางานแต่งฉันนะนิตาเพื่อนรัก"วาณียิ้มหยันก่อนจะเดินออกไปพลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"มีอะไร"วาณีพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ
"ไหนละค่าจ้าง"วิทิตที่อยู่ปลายสายพูด
"ฉันกำลังจะไปกดแล้วพอแกได้เงินก็ไสหัวไปอย่ากลับมาให้ใครเห็นอีกเข้าใจไหม"
"รู้แล้วน่าเจอกันที่เดิมนะเร็วๆเข้าละ"วิทิตพูดวาณีกดวางสาย
"คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ"
"ขอบคุณมากนะครับ"ธีรกรยิ้มพลันเดินเข้ามาหาวาณี
"คุณธี"วาณีมองธีรกร
"คุณเป็นยังไงบ้าง"ธีรกรถาม
"ก็ยังเจ็บอยู่ค่ะแล้วคุณไม่ไปดูนิตาหรือคะ"วาณีมองธีรกรอย่างแปลกใจ
"อย่าพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นเลย..ผมผิดหวังมากผมโง่ที่ดูคนผิดเขาช่างเลวร้ายที่ผ่านมาเขาสร้างภาพหลอกผมตลอดตั้งแต่ตอนที่คุณตกบันได"ธีรกรพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าก่อนจะนั่งลงข้างๆวาณี
"คุณมาหาวา..เพราะจะให้วาถอนฟ้องเพื่อนิตาใช่ไหมคะ"วาณีถามออกไปตรงๆ
"เปล่าครับ..ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยคุณจะถอนฟ้องหรือไม่มันก็แล้วแต่คุณแต่ผมว่าคนผิดต้องถูกลงโทษ"
"นี่คุณ....ตัดใจจากนิตาได้แล้วเหรอคะ"วาณียังทำหน้าหวาดระแวง
"เรื่องวันนี้ทำให้ผมตาสว่างเขาช่างโหดร้ายเหลือเกิน"ธีรกรตอบวาณียิ้มก่อนจะจับมือธีรกร
"ไม่เป็นไรค่ะวาเข้าใจคนเราไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นหรอกค่ะ"
"นั้นสิครับคนเราไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นจริงๆผมดูคนผิดไป...เอิ่ม...อาทิตย์หน้าผมจะไปสวิตผมอยากมีใครคนหนึ่งคอยดูแลผมคอยเป็นหน้าเป็นตาให้ผม"
"คุณหมายความว่า....."วาณีมองธีรกร
"หลังจากที่ผมตาสว่างผมคิดว่าผมจะแต่งงาน"ธีรกรจับมือวาณีแน่นวาณียิ้มก่อนจะโผกอดธีรกร
"จริงหรือคะ...คุณธีวาพูดไม่ออกเลย"วาณียิ้มดีใจธีรกรกอดเธอตอบ
"ครับผมจะเริ่มชีวิตใหม่"ธีรกรพูดวาณียิ้มดีใจ
"ในที่สุดฉันก็ชนะแกนิตา!!"วาณีคิด
///////////////
ที่โรงพัก
"เชิญครับ"ตำรวจเปิดห้องขังให้นิตาเธอก้าวขาเข้าไปอย่างหมดแรงก่อนประตูห้องขังจะปิดลง
" ผมน่าจะเชื่อวาณีตั้งแต่แรกตั้งแต่คุณ ผลักเขาตกบันไดจิตใจคุณทำด้วยอะไรนิ ตาน่าเสียดายผมไม่คิดว่าผู้หญิงที่ผมรัก จะมีจิตใจที่โหดร้ายแบบนี้!!"คำพูดของธีรกรดังขึ้นมาในสมองของนิตาเธอทรุดลงก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลออกมาภาพในวันวานตอนที่เธอหกล้มก็แล่นเข้ามา
"ฮือๆนิดเจ็บจังค่ะพ่อ"นิตาในวัย7ขวบนั่งร้องไห้ประสิทธิ์จึงเอามือลูบหัวลูกสาว
"ไม่เป็นไรลูก..ลูกสาวพ่อเข้มแข็งอดทนไว้นะนิดลูกต้องสู้อย่ายอมแพ้เรื่องแค่นี้เอง"ประสิทธิ์พูดนิตาพยักหน้า
"พ่อคะ...นิดเหนื่อยเหลือเกิน"นิตาพูดทั้งน้ำตาก่อนจะก้มหน้าแล้วหลับไปทั้งน้ำตา
///////////////////
เช้าวันต่อมา
"ค่อยๆเดินนะครับ"ธีรกรประคองวาณีเข้าบ้าน
"ขอบคุณนะคะ"วาณียิ้ม
"ไม่เป็นไรครับผมซื้อขนมมาให้คุณเจ้านี้อร่อยมากเลยนะครับ"ธีรกรชูขนม
"คุณนี่เอาใจผู้หญิงเก่งนะคะคุณรอเดี๋ยวนะเดี๋ยววาไปหยิบจานก่อน"วาณีจะเดินเข้าห้องครัวแต่ธีรกรดึงมือไว้
"ไม่ต้องหรอกครับผมจะกลับแล้ว"
"ทำไมล่ะคะหรือว่าคุณไม่อยากกินขนมกับวา"วาณีหน้าบึ้ง
"เปล่าครับผมจะกลับไปคุยเรื่องงานกับแม่"
"จริงเหรอคะวาดีใจจังเลย"วาณีกอดธีรกร
"จริงสิครับผมว่าจะซื้อแหวนใหม่เอาให้เพชรให้กว่าเดิมไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่า"
"ชอบสิคะวารักคุณนะคะ"วาณีหอมแก้มธีรกร
"งั้นผมขอตัวนะครับ"ธีรกรพูดก่อนจะเดินออกไป
"555555ในที่สุดฉันก็ชนะแกขาดลอย"วาณีหัวเราะก่อนจะหยิบโทรศัพท์
"แม่อยู่ที่ไหน"วาณีคุยโทรศัพท์กับแม่
"แม่อยู่เชียงใหม่มาอบรมมีอะไรหรือเปล่าวา"
"แม่รีบกลับมาเลยนะ"
"ทำไมล่ะวา"
"วากำลังจะแต่งงาน"พูดจบวาณีก็วางหูโทรศัพท์ก่อนจะนึกอะไรออก
///////////////////
ที่บ้านธีรกร
"ไม่ได้นะ!!!แกห้ามพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้านเด็ดขาดและทึ่สำคัญห้ามมันมาใช้นามสกุลร่วมกับฉันเลย"แพรวพราวลุกขึ้น
"ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้นก็ได้ครับยังไงผมก็จะไปสวิตอยู่แล้ว"ธีรกรยักไหล่
"แกบ้าไปแล้วเหรอธีมันเล่นของใส่แกจนเพื้อนหรือเปล่า"แพรวพราวมองน้องชายอย่างอารมณ์เสีย
"ไม่มีใครเล่นของหรอกครับผมแค่มองเห็นแล้วว่าอะไรเป็นเพชรอะไรเป็นกรวด"ธีรกรเถียงก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
"แม่ดูลูกชายแม่สิมันดื้อจริงๆแพรวไม่ยอมนะคะแม่"
"แล้วจะให้แม่ทำยังไงแม่เองก็ปวดหัว"สกุณาบ่นก่อนจะเดินขึ้นห้อง
"ฉันไม่ยอมรับแกแน่ๆ"แพรวพราวพูดอย่างมุ่งมั่น
/////////////////
"แกดูมีความสุขจังเลยนะ"วาณียิ้มหยันให้นิตา
"ฉันไม่ได้ทำผิดทำไมฉันต้องมานั่งอมทุกข์ด้วย"นิตาลุกขึ้นเผชิญหน้ากับวาณี
"ปากเก่งดีนี่"วาณียังยิ้มเยาะนิตา
"แต่ก็สู้ความหน้าด้านไร้ยางอายของเธอไม่ได้หรอกวาณีของๆคนอื่นก็ยังคิดจะแย่งชีวิตเธอมันคงน่าสมเพชมากสินะ"นิตายิ้มกลับ
"แกตั้งหากที่น่าสมเพช!!รู้อะไรไหมฉันกำลังจะแต่งงานแล้วเจ้าบ่าวของฉันก็คือ...ผัวของแกไง!!!"วาณีพูดก่อนจะหัวเราะออกมานิตากำมือแน่น
"เธอมันน่าสมเพชจริงๆวาณี"นิตาพูดวาณีขยับมาใกล้ๆนิตา
"เธอรู้อะไรไหมฉันนี่แหละเป็นคนจับเธอยัดใส่ที่เก็บน้ำแข็งเมื่อคราวที่แล้วเอง"วาณีพูดนิตามองวาณีอย่างตกใจ
"เธอมันบ้าวาณี!!!"นิตาเสียงแข็ง
"ฉันไม่ได้บ้าแต่เกมส์นี้ฉันชนะ!!"วาณีหัวเราะนิตากำมือแน่น
"แล้วอย่าลืมมางานแต่งฉันนะนิตาเพื่อนรัก"วาณียิ้มหยันก่อนจะเดินออกไปพลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"มีอะไร"วาณีพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ
"ไหนละค่าจ้าง"วิทิตที่อยู่ปลายสายพูด
"ฉันกำลังจะไปกดแล้วพอแกได้เงินก็ไสหัวไปอย่ากลับมาให้ใครเห็นอีกเข้าใจไหม"
"รู้แล้วน่าเจอกันที่เดิมนะเร็วๆเข้าละ"วิทิตพูดวาณีกดวางสาย
"คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 พ.ค. 2558, 21:22:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 พ.ค. 2558, 21:22:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1412
| << บทที่18:รู้ความจริง | บทที่20:แผนซ้อนแผน >> |
สายลมและเวลา 16 พ.ค. 2558, 21:31:00 น.
เขียนสดๆร้อนๆเลยนะจร๊ชดเชยที่หายไปนานอย่าพึ่งเบื่อกันนร๊^^
เขียนสดๆร้อนๆเลยนะจร๊ชดเชยที่หายไปนานอย่าพึ่งเบื่อกันนร๊^^
สายลมที่พัดวน 16 พ.ค. 2558, 21:34:17 น.
ขอตัวไปตัดชุดแดงไปงานแต่งวาณีก่อน
ขอตัวไปตัดชุดแดงไปงานแต่งวาณีก่อน
Zephyr 16 พ.ค. 2558, 21:47:00 น.
งั้นขอไปตัดสีดำ
ไว้อาลัยให้ความด้านของวา ความโง่ของธีและความรักของนิตา
นิตา เธอหลุดพ้นจากชายชั่วละ คนเห็นแก่ตัว คิดเอง เออ เอง
เฮ่อออ
งั้นขอไปตัดสีดำ
ไว้อาลัยให้ความด้านของวา ความโง่ของธีและความรักของนิตา
นิตา เธอหลุดพ้นจากชายชั่วละ คนเห็นแก่ตัว คิดเอง เออ เอง
เฮ่อออ
