พันธะรักจอมเถื่อน
ความทรงจำที่หายไปหลังจากประสบอุบัติเหตุพลัดตกจากเรือ
ทำให้ ‘อรอาภา’ นักออกแบบเครื่องประดับสาวที่กำลังประสบความสำเร็จอย่างสูง
ลืมเลือนไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่ว่าตน ‘แต่งงาน’ และมี ‘สามี’ แล้ว
มิหนำซ้ำ ผู้ชายคนนั้นยังรักใคร่และดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี
จนกระทั่งหญิงสาวตายใจ ยอม ‘ทำหน้าที่เมีย’ ให้แก่เขาอย่างเต็มที่ ทุกวันและทุกคืน
แม้จะแปลกใจที่ ‘ร่างกายเธอ’...
ดูจะไม่คุ้นเคยกับการกอดรัดฟัดเหวี่ยงอันเร่าร้อนของเขาแม้แต่น้อย
หากไม่นานความจริงก็เริ่มปรากฏ...
ว่าคนที่เธอได้ ‘ทำความรู้จัก’ กันมาแล้วอย่างลึกซึ้งและถึงพริกถึงขิง
แท้ที่จริงเป็นซาตานจอมขี้โกง เชื่อใจไม่ได้ ที่หวังล่อลวง
และใช้ความโชคร้ายของเธอเป็นเครื่องมือบำเรอความสุขเพียงเท่านั้น!
ไม่มีใครล่วงรู้ว่าทำไม... ผู้ชายระดับ ‘ฟาเบียโน่ ลูอิส โดส ซานโตส โอลีเวย์ร่า’
นักธุรกิจมหาเศรษฐี เจ้าของเหมืองเพชรและทองแหล่งใหญ่ของประเทศบราซิล
จึงไม่รีรอที่จะสอนจังหวะร่างกายอันกระแทกกระทั้นเร้าใจอย่างหนุ่มละตินให้แก่เธอ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้... ถ้าคิดจะให้เขาชายตามองผู้หญิงแพศยา
ให้กินเศษเดนความสาวที่ผ่านมือชายมาเป็นร้อยน่ะหรือ... อย่าฝันไปเลย!
แต่เพราะอะไร ‘ความลับนั้น’ คงมีแต่เขาคนเดียวที่รู้...
และฟาเบียโน่ก็จะเก็บมันเอาไว้ ‘อย่างมิดชิด’ ให้เป็นปริศนา
เช่นเดียวกับที่เขาตั้งใจจะหน่วงเหนี่ยวเธอเอาไว้เป็นทาสบำเรอบนเตียงตลอดกาล
“ตายจริงเฟลิกซ์!! คุณได้แผลกลับมาด้วย ขอฉันดูหน่อยสิคะ”
อรอาภาตกใจพลางดึงใบหน้าที่ซบลงตรงหว่างอกของตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก
หากแต่ไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัวแม้แต่น้อย
ปากและจมูกของฟาเบียโน่ระดมจูบไปทั่วอกอวบทั้งสองข้าง
สูดกลิ่นหอมยวนใจที่ฝันหามาแสนนานเข้าเต็มปอด
“อื้อ... ดะ...เดี๋ยว เฟลิกซ์! ฉันอยากดูแผลให้คุณก่อน อื้อ...”
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอกเมียจ๋า...
ถ้าจะตายก็คงตายเพราะไม่ได้รักคุณมากกว่า”
ฟาเบียโน่พูดอู้อี้กับอกอิ่มพร้อมออกแรงรัดเอวคอด
ลอยขึ้นด้วยแขนทรงพลังเพียงข้างเดียว
ทำให้ ‘อรอาภา’ นักออกแบบเครื่องประดับสาวที่กำลังประสบความสำเร็จอย่างสูง
ลืมเลือนไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่ว่าตน ‘แต่งงาน’ และมี ‘สามี’ แล้ว
มิหนำซ้ำ ผู้ชายคนนั้นยังรักใคร่และดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี
จนกระทั่งหญิงสาวตายใจ ยอม ‘ทำหน้าที่เมีย’ ให้แก่เขาอย่างเต็มที่ ทุกวันและทุกคืน
แม้จะแปลกใจที่ ‘ร่างกายเธอ’...
ดูจะไม่คุ้นเคยกับการกอดรัดฟัดเหวี่ยงอันเร่าร้อนของเขาแม้แต่น้อย
หากไม่นานความจริงก็เริ่มปรากฏ...
ว่าคนที่เธอได้ ‘ทำความรู้จัก’ กันมาแล้วอย่างลึกซึ้งและถึงพริกถึงขิง
แท้ที่จริงเป็นซาตานจอมขี้โกง เชื่อใจไม่ได้ ที่หวังล่อลวง
และใช้ความโชคร้ายของเธอเป็นเครื่องมือบำเรอความสุขเพียงเท่านั้น!
ไม่มีใครล่วงรู้ว่าทำไม... ผู้ชายระดับ ‘ฟาเบียโน่ ลูอิส โดส ซานโตส โอลีเวย์ร่า’
นักธุรกิจมหาเศรษฐี เจ้าของเหมืองเพชรและทองแหล่งใหญ่ของประเทศบราซิล
จึงไม่รีรอที่จะสอนจังหวะร่างกายอันกระแทกกระทั้นเร้าใจอย่างหนุ่มละตินให้แก่เธอ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้... ถ้าคิดจะให้เขาชายตามองผู้หญิงแพศยา
ให้กินเศษเดนความสาวที่ผ่านมือชายมาเป็นร้อยน่ะหรือ... อย่าฝันไปเลย!
แต่เพราะอะไร ‘ความลับนั้น’ คงมีแต่เขาคนเดียวที่รู้...
และฟาเบียโน่ก็จะเก็บมันเอาไว้ ‘อย่างมิดชิด’ ให้เป็นปริศนา
เช่นเดียวกับที่เขาตั้งใจจะหน่วงเหนี่ยวเธอเอาไว้เป็นทาสบำเรอบนเตียงตลอดกาล
“ตายจริงเฟลิกซ์!! คุณได้แผลกลับมาด้วย ขอฉันดูหน่อยสิคะ”
อรอาภาตกใจพลางดึงใบหน้าที่ซบลงตรงหว่างอกของตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก
หากแต่ไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัวแม้แต่น้อย
ปากและจมูกของฟาเบียโน่ระดมจูบไปทั่วอกอวบทั้งสองข้าง
สูดกลิ่นหอมยวนใจที่ฝันหามาแสนนานเข้าเต็มปอด
“อื้อ... ดะ...เดี๋ยว เฟลิกซ์! ฉันอยากดูแผลให้คุณก่อน อื้อ...”
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอกเมียจ๋า...
ถ้าจะตายก็คงตายเพราะไม่ได้รักคุณมากกว่า”
ฟาเบียโน่พูดอู้อี้กับอกอิ่มพร้อมออกแรงรัดเอวคอด
ลอยขึ้นด้วยแขนทรงพลังเพียงข้างเดียว
Tags: ฟาเบียโน่ - อรอาภา
ตอน: ตอนที่ 3 100%
บ่ายวันที่สองของการอยู่เมืองแซมบ้า วันนี้ทุกคนได้พักผ่อนตามอัธยาศัยหลังจากที่ได้มีโอกาสไปเห็นความยิ่งใหญ่ของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ด้วยตาแล้วต่อพงษ์สั่งเพชรเกรดเยี่ยมกับพนักงานสาวสายคนหนึ่งเพื่อจะนำไปทำเครื่องเพชรชุดพิเศษให้คุณหญิงเลอลักษณ์ และยังได้สั่งเพชรร่วงอีกหลายขนาดเพื่อนำกลับไปขึ้นตัวเรือนที่พงศกรเจมส์ ตามแผนธุรกิจที่ตนเองได้วางไว้ว่าจะเปิดตลาดเครื่องเพชรระดับไฮคลาสเป็นเจ้าแรกในเมืองไทย พรุ่งนี้ทั้งหมดต้องกลับเข้าไปที่ คิงส์ ออฟ เจมส์ อีกครั้งหนึ่งเพื่อตรวจรับสินค้าและชำระเงินตามเงื่อนไขที่พนักงานสาวสวยได้แจ้งตัวเลขและวิธีการให้ทราบแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
วันนี้ทุกคนออกจากโรงแรมตั้งแต่เช้าด้วยรถตู้ของคันเดิม เอย่าไกด์สาวกล่าวสวัสดีกับทุกคนอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับอธิบายเส้นทางที่ใช้เดินทางไปยังยอดเขาคอร์โควาโดหรือภูเขาหลังค่อมเพื่อนำทุกคนชมอีกหนึ่งแลนด์มาร์กของบราซิลที่โด่งดังไปทั่วโลก เอย่าพาทุกคนนั่งรถไฟคอร์โควาโดจากสถานีโคสเม เวลโยไต่ขึ้นเขาชมป่าสวยเมืองร้อน
“สวยจังเลยนะคะ” อรอาภาเปรยออกมา เมื่อมองลงไปด้านล่างแล้วเห็นทัศนียภาพของเมืองโดยรวม ป่าเมืองร้อน ภูเขา ตัวเมืองและทะเลเรียงกันเป็นชั้นอย่างลงตัว จนต่อพงษ์ต้องหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาบันทึกภาพสวยงามนั้นไว้หลายภาพ รวมถึงภาพของอรอาภาด้านข้างที่กำลังมองวิวสวยๆ อยู่
ไม่นานนักก็ถึงสถานีบนเขาคอร์โควาโด ทุกคนเดินขึ้นบันไดเลื่อนสั้นๆ ที่จัดไว้อำนวยความสะดวกสบายแก่นักท่องเที่ยวขึ้นไปสู่ยอดเขา ภาพของO Cristo Redentor (คริสโต เฮเดนเตอร์) หรือรูปปั้นพระเยชูผู้ไถ่บาป ชื่อก้องโลกที่ยืนกางเขนอยู่บนยอดเขาก็ปรากฏแก่สายตา
“รูปปั้นพระเยซูคริสต์นี้ถือเป็นอนุสาวรีย์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ทั้งยังเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคใหม่ และได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของนครรีโอเดจาเนโร เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจของชาวบราซิลด้วยค่ะ” เอย่าอธิบายไปพร้อมๆ กับกางเขนออกทั้งสองข้างเลียนแบบพระเยซู “ถ้าใครที่มาถึงแล้วไม่ทำท่านี้ถ่ายรูปเก็บไว้ ถือว่ายังมาไม่ถึงรีโอนะคะ”
จักรินและมานะที่ได้ยินเอย่าพูดแล้วก็ต้องมายืนทำท่ายอดฮิตและผลัดกันถ่ายรูปบ้าง อรอาภาและต่อพงษ์ก็ทำด้วยเช่นกัน
“คุณแม่กับคุณดาวมาสนุกด้วยกันสิครับ” ต่อพงษ์เอ่ยชวนเพราะเห็นมารดาของตนกับแววดาวยืนมองนักท่องเที่ยวหลายคนเฉยๆ
เมื่อคุณนงนุชได้ยินลูกชายเอ่ยชวนจึงเดินเข้าไปให้ลูกชายเก็บภาพของตนเองไว้บ้าง พลางเกิดความคิดดีๆ ขึ้นมาในสมอง “หนูดาวมาถ่ายรูปเก็บไว้บ้างสิ ตาต่อมายืนซ้อนข้างหลังหนูดาวแล้วกางขาออกเหมือนคู่นั้นสิลูก เดี๋ยวแม่จะถ่ายรูปให้เอง”
แววดาวไปยืนอมยิ้มอย่างเป็นต่อรออยู่ที่ขั้นบันไดแล้ว แต่ต่อพงษ์ยังหันมาหาแฟนสาวพร้อมปั้นหน้ายากเพราะเลือกไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรดี! แต่เมื่อเห็นอรอาภาพยักหน้าให้ก็ยิ้มอย่างขอบคุณให้แล้วเดินมาซ้อนด้านหลังของแววดาวตามที่นงนุชบอก
“อรอาภาเธอมาถ่ายรูปให้หนูดาวหน่อยสิ ฉันก็ลืมไปแล้วว่าต้องกดซัตเตอร์ตรงไหน” นงนุชสั่งกลายๆ พร้อมยื่นกล้องที่รับมาจากลูกชายให้อรอาภาอีกทีหนึ่ง
อรอาภารับกล้องมาพร้อมกับนับเลขให้สัญญาณบันทึกภาพกับทั้งคู่อยู่สองสามภาพ ตากลมโตมองภาพในกล้องแล้วรู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กมาตำมือ มันไม่ได้เจ็บจนเกินทน! หากแต่มันเรียกความสนใจให้จดจ่ออยู่กับความรู้สึกเจ็บนั้นได้เป็นอย่างดี หญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะทนกับสถานการณ์แบบนี้ไปได้อีกถึงเมื่อไหร่กัน ต่อพงษ์เดินมารับกล้องจากมือแฟนสาวพลางจะพูดปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าสลดลงของเธอ แต่เสียงของไกด์สาวก็ดังขึ้นขัดอีก
“นั่นคือชูก้าร์ โลฟ (Sugar Loaf) หรือภูเขาก้อนน้ำตาล เป็นอีกหนึ่งจุดชมวิวของเมืองรีโอนะคะ ความจริงแล้ว ชูก้าร์ โลฟ มีความสูงแค่ครึ่งหนึ่งของยอดเขาคอร์โควาโดที่เรายืนอยู่นี้ ในทางกลับกันเราจะมองเห็นรูปสลักพระคริสต์ได้จากทุกมุมของรีโอ ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนขอให้ไม่มีหมอกหนาเท่านั้นค่ะ” เอย่าบอกพร้อมกับปล่อยให้ทุกคนได้เดินชมทิวทัศน์อยู่เกือบชั่วโมง ทั้งหมดจึงกลับลงจากยอดเขาโดยวิธีเดินทางแบบเดิม และมาขึ้นรถตู้ของโรงแรมที่จอดรออยู่ที่สถานี โคสเม เวลโย จากนั้นเอย่าก็ทำหน้าที่นำทุกคนสู่หาดอีปาเนมา
“โคปา คาบานา เป็นหาดที่สวยและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก มีนักท่องเที่ยว คู่รักหลายหมื่นคนที่ชื่นชอบหาด นอนอาบแดดอยู่เป็นจำนวนมาก พ่อค้าเร่เดินขายของ เครื่องดื่ม ของกินมากมายพอๆ กับนักท่องเที่ยว ผู้คนมากมายอันตรายจากมิจฉาชีพก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัวของสถานที่ที่มีคนมากเหมือนๆ ทั่วโลก วันนี้เอย่าจึงจะพาทุกท่านไปชมหาดอีปาเนมาซึ่งสวยงามไม่แพ้กัน อีปาเนมาเป็นคำพื้นเมือง แปลว่าน่านน้ำอันตราย แน่นอนค่ะว่าเมื่อโคปาคาบาน่ารองรับผู้คนไม่ไหว อีปาเนมาก็เป็นจุดหมายต่อไปสำหรับนักท่องเที่ยวเช่นกัน”
ทุกคนฟังเอย่าบรรยายพร้อมกับมองสองข้างทางอย่างสนใจ
“อีปาเนมาไม่มีโรงแรมและบาร์ติดชายหาด แต่ที่จะได้เห็นคือต้นมะพร้าวเรียงรายอยู่ตลอดแนวจึงทำให้ชายหาดแห่งนี้ดูเป็นส่วนตัวขึ้น ดูปลอดภัยกว่าโคปา คาบานา ตอนเย็นจะมีคู่รักทุกวัยเดินจูงมือกันชมวิว และมีการจัดระเบียบร้านค้าได้เป็นอย่างดี หลังอาหารกลางวันทุกท่านจะเดินชมวิวหรือเลือกซื้อของฝากเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าได้ตามอัธยาศัยเลยนะคะ แต่ก่อนอื่นของแนะนำร้านอาหารเพิ่มพลังก่อน” เอย่าเปิดประตูรถตู้ให้ทุกคนลงมาสัมผัสกลิ่นไอของทะเลอเมริกาใต้กันถ้วนหน้า
เอย่าเลือกร้านอาหารที่อยู่เลียบชายหาดอีปาเนมา โดยลูกค้าสามารถเลือกที่จะรับประทานในร้านหรือให้ตั้งโต๊ะริมทะเลเลยก็ได้ โดยคุณนงนุชเป็นคนเลือกให้ตั้งโต๊ะที่ริมทะเล ย่างบาร์บีคิวเนื้อ แกะ และอาหารทะเลสดๆ รับประทานกันแบบสนุกสนาน อาหารปิ้งย่างหอมกรุ่น บรรยากาศลมทะเล ผู้คนกราดเกลื่อนแปลกตาทำให้อรอาภาลืมความรู้สึกไม่สบายใจไปชั่วขณะได้ หลังอาหารอรอาภาก็ของแยกออกมาเดินเล่นตามชายหาดตามลำพัง โดยมีต่อพงษ์ขออนุญาตมารดาแล้วรีบลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวออกไปด้วย
“ปล่อยเขาไปก่อนเถอะหนูดาว” นงนุชรั้งต้นแขนเรียวของแววดาวให้นั่งลงเหมือนเดิม เพราะเธอกำลังจะเดินตามต่อพงษ์ที่ลุกออกไปอย่างรีบเร่ง!
แววดาวหันมามองหน้านงนุช แล้วก็ต้องทิ้งตัวลงเก้าอี้ของตนเองไม่เบานัก “คุณต่อไม่เห็นดาวอยู่ในสายตาเลยนะคะคุณป้า!!” ทั้งที่ๆ เคยคิดเอาไว้ว่าจะไม่ใส่ใจกับอดีตของชายหนุ่ม แต่เมื่อเห็นอาการที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าแคร์ผู้หญิงคนนั้นเพียงไร แววดาวก็เริ่มหวั่นใจขึ้นมาบ้างเพราะปกติเธอจะต้องเป็นที่หมายตาของผู้ชายส่วนมากอยู่แล้ว
“หนูดาวอดทนอีกแค่ไม่กี่วัน แม่อรอาภาก็จะไม่เหลือแม้เงาในชีวิตของตาต่อ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ป้าอยากให้หนูดาวไหลตามน้ำไป ตาต่อจะได้ไม่สงสัย!” นงนุชพูดได้เสียงปกติเพราะบนโต๊ะอาหารเหลือเพียงเธอและแววดาวสองคนเท่านั้น คนอื่นๆก็ขอตัวไปเดินเล่นกันหมด
“นายเศรษฐีนั่นรับปากคุณป้าแล้วเหรอคะ?” แววดาวถาม เพราะนงนุชเป็นคนเล่าแผนการทั้งหมดให้เธอฟังเอง
นงนุชไม่ตอบคำถามแต่กลับย้ำให้แววดาวทำตามที่ตนแนะนำ “เชื่อป้าเถอะ”
“ความจริงคุณป้าเอามันไปขายให้ใครก็ได้หรือทิ้งมันไว้ที่นี่ ไม่เห็นต้องเอามันไปประเคนให้มหาเศรษฐีเลย!”
นงนุชส่ายหน้าให้กับความใจร้อนตามประสาสาวๆ
“ถ้าเราเอาแม่อรอาภาไปไว้กับคนที่ยากจน สักวันมันก็ต้องกระเสือกกระสนกลับไปหาตาต่อแน่ๆ ไม่มีใครที่จะทนอยู่กับความลำบากได้นานหรอกหนูดาว ถึงแม้มันจะได้เป็นผู้หญิงของเซญอร์ฟาเบียโน่ แต่คนระดับนั้นก็ไม่มีวันที่จะเอาผู้หญิงเท่านี้มาเป็นภรรยาของตัวเองหรอก! เหมือนกับตำแหน่งสะใภ้ของพงศกรที่มีไว้สำหรับหนูดาวเพียงคนเดียว” นงนุชบอกอย่างเลือดเย็น แล้วยังเข้าใจที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของแววดาวอีกด้วย รอยยิ้มร้ายกาจที่ผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้าของแววดาวทำให้นงนุชยิ้มกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่มีเงินราวกับข้างสารถังใหญ่ที่เธอสามารถใช้ต่อยอดธุรกิจของตนเองให้ขยับขยายได้อย่างกว้างไกล ถึงยังไงซะ! แววดาวก็อยู่ใต้อาณัติของเธอและลูกชายเป็นแน่
ต่อพงษ์เดินตามอรอาภามาติดๆ พูดง้องอนหญิงสาวอยู่เล็กน้อยก็ได้รอยยิ้มหวานตรึงใจกลับคืนมาแล้ว พลางคิดว่าผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาชอบ! ไม่เรื่องมาก เข้าใจอะไรง่ายดาย รู้ว่าความจำเป็นในเรื่องงานต้องมาก่อนสิ่งอื่นเสมอ แต่ความจริงในใจของอรอาภาแล้วหญิงสาวกลับคิดว่าถึงเมืองไทย เธอคงจะหยุดความสัมพันธ์กับต่อพงษ์ไว้เพียงเท่านี้เสียที เพราะรู้ดีว่าแม่ของเขานั้นคงไม่อยากให้ลูกชายเข้ามาข้องเกี่ยวกับเธอนัก
อรอาภาหยุดความคิดของตนไว้เพียงเท่านั้น เพราะตอนนี้เธอและเขาเดินอยู่บนถนนวิสคอนดี ดีปีราจาซึ่งเป็นถนนซึ่งเป็นถนนหลักริมชายหาด มีร้านแฟชั่นสุดหรูถึงร้านของฝากพื้นเมืองราคาไม่กี่เฮอัล3 ไล่เรียงกันไปเป็นแนวยาว อรอาภาเดินเข้าร้านขายเครื่องหนังเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อเลือกซื้อกระเป๋า ถัดไปคือร้านอัญมณีหินสีแปลกตาสมกับเป็นประเทศที่มีอัญมณีเหล่านี้รายใหญ่ที่สุดของโลก พร้อมเลือกซื้อของฝากหลายชิ้นกลับไปฝากนัดดาและเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนที่เมืองไทย
บ่ายจัดของวันเดียวกันทุกคนจึงกลับเข้าโรงแรมอีกครั้งหนึ่ง อาหารเย็นของวันนี้นงนุชบอกให้ทุกคนทราบว่าแยกย้ายกันหารับประทานเอง จักรินและมานะจึงหันมามองหน้ากันโดยทันที เพราะเป็นอันว่าทั้งคู่ต้องควักกระเป๋าตัวเองโดยปริยาย ทั้งนงนุชยังสำทับอีกว่าพรุ่งนี้ให้ทุกคนลงมาพร้อมกันที่ล็อบบี้ตอนสิบโมงเช้าเพราะต้องเดินทางไปรับสินค้าที่ คิงส์ ออฟ เจมส์
“เย็นนี้เราไปทานอาหารพื้นเมืองที่ร้าน... กันนะครับ พี่ถามเอย่าแล้ว ร้านอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมเท่าไหร่” ต่อพงษ์บอกกับอรอาภา เมื่อเดินออกจากลิฟต์มาถึงหน้าประตูห้องพัก
“ขิงเหนื่อยๆ น่ะค่ะ กะว่าจะลงไปหาอะไรที่ห้องอาหารข้างล่างทาน พี่ต่อไปชวนท่านประธานกับคุณแววดาวลองดูสิคะ”
ต่อพงษ์นิ่วหน้าเพราะนึกว่าแฟนสาวประชดประชัน “พี่นึกว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วซะอีก ทำไมขิงยังไม่จบอีกล่ะ?”
อรอาภาทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจว่าต่อพงษ์กำลังพูดถึงเรื่องอะไรแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น หญิงสาวก็เข้าใจในคำพูดและท่าทีรำคาญราวกับเธอเป็นภรรยาจอมหึง! ที่งี่เง่าไม่มีเหตุผล!! “ขิงเพียงแค่เหนื่อยอย่างที่บอกจริงๆ ไม่ได้ประชดประชันอะไรจนต้องทำให้พี่ต่อต้องคิดว่าขิงยังโกรธหรืองอนอยู่ พี่ต่อน่าจะรู้ว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรามันเกินกว่าที่ขิงจะมานั่งโกรธ นั่งงอนแล้ว ขิงต่างหากต้องถอยกลับออกมาดูแล้วว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่ตรงไหน”
“ขิง! เอ่อ... พี่ขอ...” ต่อพงษ์เพิ่งจะเคยเห็นหญิงสาวพูดกับตนเองด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเครียดอย่างนี้ จึงคิดจะเอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะค่ะ ขิงขอตัวนะคะ” พูดเพียงเท่านั้นหญิงสาวก็หายเข้าไปหลังประตูไม้บานใหญ่ ทิ้งให้ต่อพงษ์ยืนอึ้งและถอนหายใจออกมาเมื่อคิดว่าผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยังค่ำ ขี้หึง โกรธง่ายหายยาก ต้องตามง้อกันอยู่เป็นชาติ หลังแต่งงานก็จะขี้บ่น แก่ง่ายตายยากเหมือนกันหมด! ชายหนุ่มหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองบ้าง
ค่ำวันเดียวกันอรอาภาไม่ได้ลงมาทานอาหารเย็น หญิงสาวโทรหานัดดาที่เมืองไทยถามไถ่กันอย่างรีบเร่งเพราะค่าโทรศัพท์ต่างประเทศแพงมากและเหนื่อยเกินกว่าที่จะมานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อติดต่อกันทางโซเชียลเน็ตเวิร์ค จากนั้นหญิงสาวก็นอนหลับสนิทไปในเวลาไม่ถึงสิบนาทีที่หัวถึงหมอนนุ่มๆ
ขณะที่ต่อพงษ์ออกมานั่งดื่มที่บาร์เบียร์พร้อมจักรินและมานะ ทั้งหมดดื่มกันจนดึกแต่ต่อพงษ์ก็ไม่ยอมกลับ สองหนุ่มมองเห็นแววดาวที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ต่อพงษ์ แล้วบอกทั้งคู่ว่าจะดูแลต่อพงษ์เอง จักรินและมานะจึงถอยออกมาจากทั้งคู่
บาร์ดนตรีสดๆ ที่มีเสียงเพลงคึกคัก นักท่องเที่ยวจากหลายชาติต่างออกไปสนุกสนานกันอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ “คุณต่อไม่อยากขยับแข้งขาออกกำลังกายเรียกเหงื่อบ้างเหรอคะ?” แววดาวถามพร้อมกับส่งสายตาเชิญชวน
ต่อพงษ์เงยหน้าขึ้นมองแววดาวที่ขยับเข้ามากระซิบเสียงเซ็กซี่ใกล้ๆ ข้างหู รอยยิ้มพรายของคนทั้งคู่ที่เหมือนมองตาก็ทะลุไปถึงหัวใจก็ปรากฏขึ้น ต่อพงษ์มองน้ำสีอำพันในแก้วของแววดาวที่ยกขึ้นรอให้เขาได้ยกแก้วชนกับแก้วของเธอ “งั้นหมดแก้วนี้แล้วเราออกไปสนุกกันนะครับ”
เสียงแก้วที่ชนกันดังขึ้นครั้งหนึ่ง จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปวาดลวดลายกลางฟลอร์ โชว์สเต็ปแดนซ์ร่วมกับนักท่องเที่ยวจากหลายชาติที่มาร่วมสนุกสนานกันจนเพลงเร็วหลายเพลงผ่านไป จากนั้นเพลงช้าที่ชวนให้หนุ่มสาวที่มาเป็นคู่ๆ ต้องหันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันก็ดังขึ้น ต่อพงษ์และแววดาวที่เคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงซึ้งๆ นั้นเช่นกัน แววดาวใช้สองแขนเรียวของตนเองโอบรอบคอของต่อพงษ์ หน้าผากของทั้งคู่จรดเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด มือใหญ่ทั้งสองข้างของต่อพงษ์ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังนวลเนียล เรื่อยไปจนถึงบั้นเอวคอด ริมฝีปากของทั้งคู่กับพบกันในที่สุด ต่างก็ดูดดึงกระหวัดเกี่ยวอีกฝ่ายอย่างโหยหา เร่าร้อน
...ต่อพงษ์ตัดใจระริมฝีปากของตนเองออกมา เมื่อความต้องการปะทุขึ้นถึงขีดสุด! เขากับแววดาวต้องหาที่รองรับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้เร็วที่สุด! การเที่ยวกลางคืนอยู่เป็นประจำทำให้รู้ว่าผับบาร์ส่วนมากจะมีห้องไว้สำหรับต้อนรับให้ลูกค้าได้ปลดปล่อยอารมณ์อยู่ ไม่นานทั้งคู่ก็เดินตามพนักงานชายในบาร์คนหนึ่งขึ้นมาชั้นบน ในห้องเล็กๆ ที่มีแค่เตียงนอนวางไว้เท่านั้น
ต่อพงษ์และแววดาวก็หันมาดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว! ไม่นานร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ก็โผเข้าหากัน ริมฝีปากที่ดูดดื่มกันอย่างเร่าร้อนนั้นไม่ได้ถอยห่างจากกันแม้วินาทีเดียวจนทั้งคู่ล้มตัวลงบนเตียงสปริงที่ปูด้วยแพรซาตินลื่นผิว มือของทั้งคู่ยังฟอนเฟ้น นวดคลึงกัน ต่างฝ่ายต่างผลัดเปลี่ยนกันขึ้นมาปลุกเร้าอารมณ์ให้กับอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ เมื่อไม่อาจจะทานทนต่อความร้อนที่เกิดขึ้นได้แล้ว ต่อพงษ์เป็นฝ่ายที่โผนตัวเองแทรกเข้าหาร่างอวบอัดของแววดาวในทันที
แววดาวมองร่างที่โขยกเขยื้อนอยู่เหนือร่างของตัวเองอย่างพึงพอใจ และหยัดร่างของตัวเองเข้าหาอย่างใจกล้า ราวกับจะท้าทายและเรียกร้องให้ต่อพงษ์เพิ่มความดุดันให้มากขึ้นอีก เสียงครวญครางกระซิบถ้อยคำกระตุ้นอารมณ์ดังขึ้นเป็นระยะๆ นั้น ยิ่งทำให้ต่อพงษ์ขยับตัวเข้าหาเธออย่างลืมตัวลืมตาย แรงบีบรัดที่เกิดขึ้นจากกายของแววดาว และแอลกอฮอร์ที่มีอยู่ในสายเลือดของต่อพงษ์ทำให้เขาขาดสติ ลืมป้องกันตัวเองอย่างที่เคยทำมาตลอด จนปล่อยเชื้อพันธุ์สาดซัดเข้าใส่กายสาวของแววดาวอย่างที่เต็มที่พร้อมกับซุกซบใบหน้าของตนเองลงกลางหว่างอกอบอิ่มอย่างหมดแรง
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ยังดังอยู่ให้ได้ยินชัดเจนกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้ ต่อพงษ์เงยหน้าขึ้นพร้อมกับบดจูบลงที่ริมฝีปากของแววดาวที่เผยออยู่อย่างยั่วยวน พร้อมกับกำลังจะถอดถอนตัวเองให้ออกห่าง แต่มือเรียวทั้งสองข้างของแววดาวกลับกดลงที่บั้นท้ายแกร่งของต่อพงษ์ไม่ให้ขยับเขยื้อน!! พร้อมทั้งพลิกตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมชายหนุ่มไว้อย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะอย่างทรงเสน่ห์ก็ดังขึ้น พร้อมการขยับร่างเข้าหาเป็นฝ่ายควบคุมชายหนุ่มให้ได้ครวญครางกับความเร่าร้อนที่แววดาวนั้นมั่นใจว่า มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะทำให้ต่อพงษ์ได้รู้สึกเช่นนี้ ความเสียวซ่านเร่าร้อนที่เขากำลังได้รับอยู่นี้ผู้หญิงจืดชืดเป็นชาเย็นอย่างอรอาภาไม่มีวันที่จะทำได้ หลายชั่วโมงของค่ำคืนนี้แววดาวและต่อพงษ์ได้ผลัดเปลี่ยนกันมอบบทรักอันเร่าร้อนจนเกือบรุ่งสาง จึงได้ออกจากบาร์มาเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับโรงแรม
สิบโมงเช้าตามเวลาที่นงนุชได้นัดหมายทุกคนไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ทุกคนมารออยู่ที่หน้าโรงแรมแล้วยกเว้นเพียงแววดาวเท่านั้น ราวสิบนาทีต่อมาแววดาวก็เดินยิ้มมาแต่ไกล
“ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ดาวตื่นสาย” แววดาวกล่าวขอโทษกับทุกคน โดยมีนงนุชบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก! และรีบให้ทุกคนขึ้นรถตู้ที่มาจอดรออยู่แล้ว
“เมื่อคืนคงสนุกมากสิจ๊ะ เห็นไหมป้าบอกแล้วว่าถ้าเอาคนแก่อย่างป้าไปก็รังแต่จะทำให้หมดสนุกเสียเปล่า หนูดาวนี่เก่งนะ เข้ากับคนง่ายขนาดว่าไปเที่ยวคนเดียวยังบอกว่าสนุกขนาดนี้” นงนุชนั้นคิดว่าแววดาวออกไปเที่ยวคนเดียว เพราะหลังอาหารเย็นนั้น แววดาวชวนนงนุชออกไปด้วยกัน แต่เธอก็เหนื่อเกินกว่าที่จะออกไปท่องราตรี และต่อพงษ์ก็ออกไปกับจักรินและมานะแล้ว แววดาวจึงต้องออกมาตามลำพังและเธอเองก็ไม่คิดว่าแววดาวจะตามไปสมทบกับต่อพงษ์
“เมื่อคืนนี้เพลียสุดๆ เลยล่ะค่ะ ไม่ได้นอนทั้งคืน” แววดาวบอกพลางเหลือบมองใบหน้าของต่อพงษ์ที่หลบตาอย่างมีพิรุธ! นงนุชกับอรอาภานั้นไม่ได้เห็นว่ามีอะไรผิดปกติจึงไม่ได้สนใจกับคำพูดของแววดาว มีเพียงจักรินและมานะที่นั่งอยู่หลังสุดเท่านั้นที่หันมามองหน้ากันทำตาโต พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องวาบหวามขึ้นแน่นอน เพราะต่อพงษ์นั้นแสดงอาการร้อนตัวเหมือนผู้ชายที่ทำผิดอย่างเห็นได้ชัด
“ป้าก็บอกแล้วว่าให้นอนพักก็ไม่เชื่อ ไหวรึเปล่า? หนูดาวหน้าเซียวๆ นะเนี่ย!” นงนุชถามพร้อมมองแววดาวด้วยสายตาเอ็นดู
“พลาดไม่ได้หรอกค่ะ ดาวอยากเห็นหน้าเซญอร์ฟาเบียโน่ อยากรู้ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง?” พูดแล้วก็ต้องแก้คำพูดของตัวเองใหม่ เพราะนงนุชสะกิดที่แขนกลัวว่าจะเสียเรื่อง! “อะ...เอ่อ คือดาวหมายถึงอยากเห็นอาณาจักรของเขาน่ะค่ะ”
คำแก้ตัวของแววดาวคือคำพูดสุดท้ายของคนทั้งหมดในรถ และทุกๆ คนก็กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง แววดาวเหลือบไปมองต่อพงษ์ที่นั่งอยู่ด้านหลังแถวถัดไปจากตนเองและนงนุช เธอยังจำได้ดีว่าเขาร้อนแรงถูกใจเธอแค่ไหน และรู้ว่าต่อพงษ์ก็ชอบใจเธอเช่นกัน การแอบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่แฟนของตัวเองมันต้องให้ความรู้สึกกลัวว่าจะมีคนรู้ แต่แน่นอนว่าการลักกินขโมยกินมันให้ความรู้สึกตื่นเต้น เร้าใจเป็นบ้า! แบบที่เธอเป็นอยู่นี้
จักรินและมานะก็เสมองวิวทิวทัศน์แปลกตาข้างทาง แต่ในใจรู้ว่าเมื่อคืนแววดาวและต่อพงษ์ต้องมีอะไรลึกซึ้งกันแน่ บรรยากาศในรถมันถึงได้เงียบเชียบ ดูอึดอัดพิกล
นงนุชนั้นกำลังคิดว่าเซญอร์ฟาเบียโน่จะตัดสินใจอย่างไร? เธอมั่นใจในความสวยของอรอาภามากว่าต้องสะดุดตาพ่อค้าเพชรชื่อดังเป็นแน่ ถ้าหากว่าอรอาภามีสมบัติติดตัวมาสักนิด หรือหากเธอเป็นลูกผู้ดีมีสกุลตกยาก เธอคงไม่ต้องหาวิธีกำจัดหญิงสาวให้ออกไปจากชีวิตของลูกชายแบบนี้แน่
ขณะที่อรอาภารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของต่อพงษ์และแววดาว เมื่อคืนเธอผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อย แต่ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก! และพาลให้นอนหลับต่ออีกไม่ลง เพราะในใจยังคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและต่อพงษ์อยู่ ระยะเวลาปีครึ่งที่คบกันมา มีเรื่องสุขใจและเสียใจบ้างปะปนกันไป การตัดสินใจที่แน่นอนแล้วว่าตนเองนั้นไม่เหมาะกับต่อพงษ์เลยสักนิดมันจึงทำให้หญิงสาวจะยุติความสัมพันธ์ไว้เพียงเท่านี้ และหากจะบอกว่าเธอไม่เสียใจเลยก็คงจะเป็นการโกหกตัวเองอย่างเห็นได้ชัดที่สุด!!
คิงส์ ออฟ เจมส์
นงนุชกำลังรอเซ็นสัญญาที่จะทำการค้ากับ คิงส์ ออฟ เจมส์ เมื่อพงศกรเจมส์ของเธอได้ยอมรับและปฏิบัติตามข้อกำหนดของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ที่วางเอาไว้สำหรับคู่ค้าทุกรายอย่างเสมอภาคกัน คือเพชรทุกล็อตที่สั่งจะต้องจ่ายเป็นเงินสดเท่านั้น และสามารถที่จะใช้ชื่อแบรนด์ของ คิงส์ ออฟ เจมส์ การันตีว่างานจีเวลรีของร้านตนนั้นใช้เพชรที่มาจากเหมืองเพชรที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดในโลก และหากภายในระยะเวลาหนึ่งปีหรืออาจจะน้อยกว่านั้นหากพงศกรเจมส์มียอดขายเป็นที่น่าพอใจ คิงส์ ออฟ เจมส์ จะทำการเปิดตลาดในภูมิภาคเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ร่วมกับพงศกรเจมส์เท่านั้น
พนักงานสาวของ คิงส์ ออฟ เจมส์ กำลังใช้เครื่องมือที่เรียกกันง่ายๆ ติดปากว่า ‘Diamond Tester หรือเครื่องตรวจเอกลักษณ์เพชรแท้’ ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับปากกา ส่วนปลายมีลักษณะเป็นโลหะแหลมใช้จิ้มลงไปในเนื้อเพชรที่ต้องการตรวจสอบเพื่อส่งผ่านความร้อนไปยังเพชรจากนั้นปากกาจะจึงวัด ‘ความเร็ว’ ของการสะท้อนกลับความร้อนของเพชร ด้วยหลักการนี้เครื่องตรวจสอบเพชร จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งอย่างเป็นทางการว่า ‘Thermal Conductivity Meter หรือเครื่องวัดค่าการนำความร้อน’ ถ้าเป็นเพชรแท้แถบสีเขียวบนปากกาจะสว่างขึ้น แต่ในคิงส์ ออฟ เจมส์นี้ ไม่ได้มีใครสนใจแล้ว เพราะรู้ดีว่าเพชรทุกเม็ดเป็นของแท้แน่นอน หากแต่ให้ความสนใจในความงามของการเจียระไนเสียมากกว่า เหมือนกับอรอาภาในตอนนี้ที่หญิงสาวกำลังใช้กล้องชนิดพิเศษส่องเพชรกลมเหลี่ยมเกสรที่มีความสมบูรณ์ของเหลี่ยมมากที่สุด ส่องดูที่ด้านบนหน้าเพชร (table) จะขึ้นเป็นรูปหัวใจแปดดวง และหากส่องทางด้านล่างของเพชร (pavilion) จะขึ้นเป็นลูกศรแปดแฉก ซึ่งเรียกการเจียระไนแบบนี้ว่า Heart and Arrow ทั้งนี้ลูกศรและหัวใจทั้งหมดจะต้องมีความสมบูรณ์สมมาตรกันด้วย
“สวยมาก... สวยที่สุดเลยค่ะ ไม่ว่าจะมองที่เทเบิ้ลหรือพาวิลเลียน ลูกศรและรูปหัวใจสมมาตรกันทั้งแปดดวง ไม่ว่าจะเป็นเม็ดเล็กหรือเม็ดใหญ่” อรอาภาละสายตาแล้วหันมาหาต่อพงษ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวชื่นชมกับความงามของอัญมณีล้ำค่าที่เคยได้ร่ำเรียนมาและเพิ่งจะได้เคยเห็นกับตาตัวเองว่ามันสวยงามเพียงใด จักรินและมานะก็เห็นด้วยกับคำพูดของมัณฆณกรสาว ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับรองที่ดูเหมือนจะเป็นห้องประชุมเล็กๆ ก็ว่าได้
ไม่นานนักชายฉกรรจ์ที่อยู่ในสูทเรียบร้อย ผิวสีแทนเข้มก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสาร เขาเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวถัดจากเก้าอี้ที่วางไว้ตรงกลาง “สวัสดีครับทุกท่าน ผมอิบันเป็นเลขาฯของเซญอร์ฟาเบียโน่ ก่อนอื่นทุกท่านคงทราบข้อตกลงระหว่างเราคร่าวๆ แล้ว และผมอยากให้อ่านสัญญาในเอกสารนี้ให้เข้าใจดีเสียก่อน เมื่อเห็นด้วยแล้วจึงเซ็นชื่อนะครับ” อิบันพูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงรัวเร็วอย่างชาวอเมริกันพร้อมเลื่อนแฟ้มเอกสารมาตรงหน้านงนุช ถ้าดีเกาเปรียบเป็นแขนขวาของฟาเบียโน่ อิบันก็เหมือนแขนซ้ายของเขาเช่นกัน
“เดี๋ยวซิคะ” เสียงของแววดาวร้องขึ้น ทำให้อิบันชะงักและหันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง “เซญอร์ฟาเบียโน่จะไม่มาต้อนรับพวกเราเหรอ? เอ่อ... ฉันหมายถึงเขาจะไม่มาเซ็นสัญญาด้วยตัวเองหรือไง??” แววดาวแก้คำพูดของตนเองเสียใหม่ เมื่อได้สายตาน่ากลัวชนิดหนึ่งของอิบันกลับมา
“ท่านมาด้วยตัวเองแน่ครับ หลังจากที่พวกคุณได้อ่านสัญญาทั้งหมดและไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว ถ้าพร้อมก็บอกกับพนักงานของเราได้นะครับ” อิบันเอ่ยน้ำเสียงสุขุมพลางผายมือไปที่พนักงานสาวที่นั่งตรวจเพชรอยู่ในห้องแล้ว จากนั้นจึงเดินออกจากห้องทันที
เมื่อต่อพงษ์ได้อ่านข้อสัญญาทั้งหมดในเอกสารมากกว่าสิบหน้ากระดาษแล้วก็พยักหน้าให้มารดา และหันมาบอกกับพนักงานสาวคนดังกล่าว
“ถึงแม้ว่าต้นทุนการผลิตของเราจะสูงแล้วทำให้ราคาของชิ้นงานสูงตามไปด้วย แต่ผมมั่นใจว่าถ้าลูกค้าระดับวีไอพีของเราได้เห็นเพชรนี้แล้ว คงพอใจในความงามของมันและสู้ราคาไม่อั้นแน่ครับ เรายังสามารถที่จะโฆษณาได้อีกว่าใช้เพชรจาก คิงส์ ออฟ เจมส์” ต่อพงษ์บอกกับมารดา
“แสดงว่าถ้าเราจะวางขาย เราจะต้องแยกเครื่องเพชรของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ออกกับเพชรจากที่อื่นอย่างนั้นเหรอตาต่อ?” นงนุชถามลูกชาย
“ไม่ใช่แค่แยกตู้โชว์นะครับ ต้องแยกร้านเลยต่างหากเพราะทาง คิงส์ ออฟ เจมส์ จะส่งคนมาตรวจสินค้าโดยที่ไม่บอกให้เรารู้ตัวด้วยครับ ถ้าเราละเมิดข้อตกลงของเขาล่ะก็ ได้จ่ายค่าปรับจนหลังอานแน่!!”
“แล้วจะคุ้มเหรอคะ??” อรอาภาถาม
“ถ้าเราทำตามที่เขาบอกก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงอยากได้ทำเลในห้างของคุณดาวนักไงล่ะ เพราะห้างของคุณดาวเป็นแหล่งที่รวมเอาแบรนด์เนมชื่อดังระดับโลกไว้ ลูกค้าที่ซื้อของแบรนด์ดังจะไม่ได้มองที่ราคามาเป็นอันดับแรก แต่พวกเขาจะมองที่ความชอบและความสวยงามของสินค้า ถ้ามีสองอย่างนี้มาก่อนล่ะก็เรื่องราคาก็ไม่ต้องห่วงหรอก”
ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดของต่อพงษ์ เพราะเขาต้องการเจาะกลุ่มลูกค้าระดับสูง ส่วนนงนุชและแววดาวนั้นก็มองต่อพงษ์ด้วยสายตาชื่นชมจนออกนอกหน้า! หากแต่สายตาทุกคู่ก็ต้องหันไปจับจ้องร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาในห้อง รัศมีที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขาทำให้ทุกคนต้องยืนขึ้นต้อนรับเขาราวกับเป็นพระราชา
“ฟาเบียโน่ โอลีเวย์ร่ายินดีที่ได้รู้จักทุกท่านครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองโดยเอ่ยเพียงชื่อแรกและชื่อสกุลเท่านั้นเพื่อง่ายต่อการจดจำพลางยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากบางเฉียบให้ทุกคน
ต่อพงษ์รีบยื่นมือของตัวเองมาสัมผัสกับคนดังระดับโลกทันที “เป็นเกียรติอย่างมากครับ ผมต่อพงษ์ พงศกรและนี่คุณแม่ของผมมิสซิสนงนุช พงศกรครับ”
นงนุชยื่นมือไปสัมผัสกับฟาเบียโน่ทันทีและประโยคแปลกหูจากริมฝีปากบางเฉียบของฟาเบียโน่ก็ลอดออกมา
“ได้พบตัวจริงของมิสซิสพงศกรสักที”
นงนุชไม่กล้าตอบว่าอย่างไร พอดีกับที่ต่อพงษ์แนะนำคนที่เหลือให้รู้จักสั้นๆ ว่า “นี่ทีมงานของผมที่มาจากเมืองไทยด้วยกันครับ”
ฟาเบียโน่ยิ้มอย่างเคยและเปลี่ยนมาเป็นเหยียดยิ้มเมื่อเห็นใบหน้างดงามของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆต่อพงษ์ เพียงแว๊บเดียวเท่านั้นเขาก็ทรุดตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ใหญ่ตรงกลางหัวโต๊ะแล้วผายมือเชิญทุกคนนั่งลง “มาบราซิลกันเป็นครั้งแรกรึเปล่าครับ ไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างรึยัง” พ่อค้าเพชรหนุ่มถามเรื่องสัพเพเหระอย่างเป็นกันเอง
“ครับ ที่รีโอนี่สวยมาก อาหารก็อร่อย ผู้คนก็เฟรนลี่มาก อัธยาศัยดีสมกับเป็นเมืองชายหาดท่องเที่ยวชื่อดังจริงๆครับ” ต่อพงษ์ตอบราวกับเอาใจเจ้าบ้าน
“ดีใจที่พวกคุณชอบ เข้าเรื่องของเราดีกว่า คงอ่านสัญญาเข้าใจแล้วนะครับถ้าหากว่ามีข้อไหนยังไม่เข้าใจก็ถามได้นะ”
“ผมอยากทราบว่าทางเราต้องทำยอดขายได้เท่าไหร่ถึงจะทำให้ คิงส์ ออฟ เจมส์ ตัดสินใจร่วมธุรกิจกับเราครับ” ต่อพงษ์ถามเพราะในสัญญาไม่ได้ระบุไว้
“โดยปกติเดือนแรกที่วางเพชรของเราแล้วมียอดจำหน่ายสูงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และเดือนที่สองเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์เราก็ตัดสินใจลงทุนแล้วครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเจ้าหน้าที่ของเราจะประเมิณตลาดเองว่าเป็นไปตามกลไกการซื้อของตลาดจริงๆรึเปล่า แต่ถ้าเป็นการปั่นตลาดขึ้นมาเองเราจะทำการยกเลิกทุกอย่างรวมทั้งสัญญาที่ให้ไว้ต่อคู่ค้าทุกฉบับด้วยครับ” อิบันเป็นคนตอบ
กฏระเบียบที่เข็มงวด เข้มข้นของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ทำให้ต่อพงษ์และนงนุชถึงกับหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
“ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของตลาดก็ไม่มีอะไรต้องห่วง กฏที่เราตั้งขึ้นอาจจะดูว่ามีบทลงโทษร้ายแรงแต่ผมหวังว่าพวกคุณคงเข้าใจเพราะพวกที่มีรายได้จากการค้ายาเสพติด อาวุธสงครามหรือของผิดกฏหมายมักจะลงทุนในการค้าเพชรเพื่อฟอกเงินทั้งนั้น เราแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น” ฟาเบียโน่กล่าวเสริม
“โอเคครับ ผมเป็นนักธุรกิจที่ขาวสะอาดอยู่แล้ว ผมตกลงทำตามกฏของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ครับ” ต่อพงษ์บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หลังจากที่ตกลงกันเข้าใจทั้งสองฝ่ายแล้ว ฟาเบียโน่ให้เกียรติคู่ค้าของตนโดยการที่ให้นงนุชจรดปากกาในสัญญาก่อนแล้วตนเองจึงเซ็นชื่อตามลงไป ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมยื่นสัญญาให้กับนงนุชพร้อมยื่นมือใหญ่ของตนเองออกไปรอสัมผัสแสดงความยินดีอีกครั้งหนึ่ง “ยินดีที่ได้ร่วมงานกับพงศกรเจมส์ครับ”
“เช่นกันค่ะ เซญอร์ฟาเบียโน่” นงนุชกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างยินดี
“เอาล่ะครับ เรื่องของเราก็เป็นอันเรียบร้อยแล้วผมคงต้องขอตัวก่อน ส่วนสินค้าก็เชิญตรวจนับให้เรียบร้อย หรือจะเดินชมของหายากในคิงส์ ออ ฟ เจมส์ ก็ตามสบาย” ฟาเบียโน่กล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับลุกขึ้น โดยที่ไม่ลืมปรายตามองเจ้าของใบหน้ารูปหัวใจงดงามผุดผ่องที่เขาอยากจะรู้นักว่าแก้มใสๆของเธอ มันจะให้ความรู้สึกหอม นุ่มหยุ่นเพียงใด!! แต่คนยโสฟาเบียโน่ก็มีชั้นเชิงพอที่จะเก็บอาการเหล่านี้ได้แล้วเดินหายออกไปจากห้องทันที
“เซญอร์ฟาเบียโน่คะ?? ดิฉันขอคุยด้วยสักนิดได้ไหมคะ?” นงนุชกล่าวไล่หลังชายหนุ่ม เธอรีบร้อนตามออกมานอกห้องเพื่ออยากจะถามเรื่องข้อเสนอที่เคยคุยกันไว้
ฟาเบียโน่หันกลับมามองหญิงเอเชียวัยกลางคน เธอเป็นพวกเหยียดชนชั้นที่เขาอยากกำจัดให้หมดสิ้นไป! “ครับ มิสซิสพงศกร” ปกติแล้วฟาเบียโน่ต้องเรียกเธออย่างให้เกียรติว่าเซญอร่านงนุชแบบชาวบราซิลเรียกกัน แต่เขาไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับคนจำพวกนี้จึงใช้ถ้อยคำเรียกอย่างเป็นทางการแทน!
“เรื่องที่ดิฉันเคยคุยกับเซญอร์ฟาเบียโน่น่ะค่ะ เรื่องของอรอาภา คุณคงได้เห็นเธอแล้ว คุณจะตัดสินใจยังไงคะ??” นงนุชถามเข้าเรื่องทันที
“ผมนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่วันที่ผมวางสายจากคุณแล้วซะอีก”
“ฉันดูออกว่าคุณสนใจเธอไม่น้อย เธอสวยไม่เบานี่คะ เธอสวยถูกใจคุณใช่ไหมคะ” นงนุชพูดอย่างสู่รู้!!
“ผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงสวยกันทุกคน แต่ผู้หญิงสวยไม่ได้มีคนเดียวนี่ครับ อีกอย่างคุณก็ยังไม่ได้กลับประเทศไทยวันนี้นี่ครับจะรีบร้อนเอาคำตอบตอนนี้ไปทำไมกัน” ฟาเบียโน่กล่าวเสียงเอื่อยเฉื่อยราวกับไม่สนใจ ทั้งที่ในใจอยากแตะผิวเนียนของผู้หญิงไม่เห็นค่าของตัวเองคนนั้นแล้ว!!
“ฉันแค่อยากแน่ใจว่าเซญอร์ฟาเบียโน่จะรับหล่อนไว้และคำตอบแบบนั้นคงจะทำให้ดิฉันเที่ยวในรีโออย่างมีความสุขค่ะ” นงนุชพูดพร้อมส่งสายตาขอร้องชายหนุ่มที่ตัวโตราวตึกตรงหน้าให้เห็นใจเธอ
“ตอนนี้ผมยังให้คำตอบแบบเดิมอยู่ แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันถึงวันที่คุณกลับประเทศไทยผมอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” ฟาเบียโน่ตอบอย่างยั่วเย้าอารมณ์ของนงนุช “ผมคงต้องขอตัวก่อนและครับเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้”
นงนุชถอนหายใจเฮือกมองตามแผ่นหลังกว้างของฟาเบียโน่อย่างอารมณ์เสีย! แต่ทำอะไรไม่ได้ เธอจะทำยังไงให้ฟาเบียโน่รับอรอาภาไว้ดีนะ สายตาของฟาเบียโน่ที่มองอรอาภานั้นเธอรู้ทันทีว่าพ่อค้าเพชรชื่อดังคนนี้สนใจในตัวเธอไม่น้อย สายตาร้อนแรงของผู้ชายที่มองผู้หญิงที่ตนต้องการนั้น ทำไมคนที่ใช้ชีวิตมาจนครึ่งคนอย่างเธอจะดูไม่ออก แล้วถ้าหากว่าทำให้อรอาภาโอนอ่อนผ่อนตามยอมเป็นของฟาเบียโน่อย่างสมัครใจล่ะ?! ถ้าเป็นอย่างนั้นความต้องการของเธอคงจะเป็นจริงได้ง่ายขึ้น
พรุ่งนี้ฟาเบียโน่ได้เชิญให้ทั้งหมดร่วมสังสรรค์ที่วิลล่าหรูบนเกาะส่วนตัวของตระกูลโอลีเวย์ร่า มันเป็นงานเลี้ยงส่วนตัวที่พ่อค้าหนุ่มจัดขึ้นต้อนรับคู่ค้าของตัวเองเสมอ พรุ่งนี้คณะของเธอจะร่วมสังสรรค์กับอีกกลุ่มหนึ่งที่มาจากอิตาลีด้วย
นงนุชเดินกลับเข้าห้องเดิมที่ตนเองผลุนผลันออกมาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนี้ ทั้งหมดจัดการตรวจนับเพชรออเดอร์แรกที่สั่งจาก คิงส์ ออฟ เจมส์ และกลับเข้าโรงแรมอีกครั้งเมื่อตอนบ่ายจัดของวัน ทุกคนตื่นเต้นอยู่กับการที่จะได้รู้ว่าจะได้ล่องเรือยอร์ชสุดหรู พักในวิลล่าของตระกูลฟาเบียโน่ในวันพรุ่งนี้เป็นการส่งท้ายที่จะอยู่ในบราซิล
วันนี้ทุกคนออกจากโรงแรมตั้งแต่เช้าด้วยรถตู้ของคันเดิม เอย่าไกด์สาวกล่าวสวัสดีกับทุกคนอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับอธิบายเส้นทางที่ใช้เดินทางไปยังยอดเขาคอร์โควาโดหรือภูเขาหลังค่อมเพื่อนำทุกคนชมอีกหนึ่งแลนด์มาร์กของบราซิลที่โด่งดังไปทั่วโลก เอย่าพาทุกคนนั่งรถไฟคอร์โควาโดจากสถานีโคสเม เวลโยไต่ขึ้นเขาชมป่าสวยเมืองร้อน
“สวยจังเลยนะคะ” อรอาภาเปรยออกมา เมื่อมองลงไปด้านล่างแล้วเห็นทัศนียภาพของเมืองโดยรวม ป่าเมืองร้อน ภูเขา ตัวเมืองและทะเลเรียงกันเป็นชั้นอย่างลงตัว จนต่อพงษ์ต้องหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาบันทึกภาพสวยงามนั้นไว้หลายภาพ รวมถึงภาพของอรอาภาด้านข้างที่กำลังมองวิวสวยๆ อยู่
ไม่นานนักก็ถึงสถานีบนเขาคอร์โควาโด ทุกคนเดินขึ้นบันไดเลื่อนสั้นๆ ที่จัดไว้อำนวยความสะดวกสบายแก่นักท่องเที่ยวขึ้นไปสู่ยอดเขา ภาพของO Cristo Redentor (คริสโต เฮเดนเตอร์) หรือรูปปั้นพระเยชูผู้ไถ่บาป ชื่อก้องโลกที่ยืนกางเขนอยู่บนยอดเขาก็ปรากฏแก่สายตา
“รูปปั้นพระเยซูคริสต์นี้ถือเป็นอนุสาวรีย์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ทั้งยังเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคใหม่ และได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของนครรีโอเดจาเนโร เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจของชาวบราซิลด้วยค่ะ” เอย่าอธิบายไปพร้อมๆ กับกางเขนออกทั้งสองข้างเลียนแบบพระเยซู “ถ้าใครที่มาถึงแล้วไม่ทำท่านี้ถ่ายรูปเก็บไว้ ถือว่ายังมาไม่ถึงรีโอนะคะ”
จักรินและมานะที่ได้ยินเอย่าพูดแล้วก็ต้องมายืนทำท่ายอดฮิตและผลัดกันถ่ายรูปบ้าง อรอาภาและต่อพงษ์ก็ทำด้วยเช่นกัน
“คุณแม่กับคุณดาวมาสนุกด้วยกันสิครับ” ต่อพงษ์เอ่ยชวนเพราะเห็นมารดาของตนกับแววดาวยืนมองนักท่องเที่ยวหลายคนเฉยๆ
เมื่อคุณนงนุชได้ยินลูกชายเอ่ยชวนจึงเดินเข้าไปให้ลูกชายเก็บภาพของตนเองไว้บ้าง พลางเกิดความคิดดีๆ ขึ้นมาในสมอง “หนูดาวมาถ่ายรูปเก็บไว้บ้างสิ ตาต่อมายืนซ้อนข้างหลังหนูดาวแล้วกางขาออกเหมือนคู่นั้นสิลูก เดี๋ยวแม่จะถ่ายรูปให้เอง”
แววดาวไปยืนอมยิ้มอย่างเป็นต่อรออยู่ที่ขั้นบันไดแล้ว แต่ต่อพงษ์ยังหันมาหาแฟนสาวพร้อมปั้นหน้ายากเพราะเลือกไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรดี! แต่เมื่อเห็นอรอาภาพยักหน้าให้ก็ยิ้มอย่างขอบคุณให้แล้วเดินมาซ้อนด้านหลังของแววดาวตามที่นงนุชบอก
“อรอาภาเธอมาถ่ายรูปให้หนูดาวหน่อยสิ ฉันก็ลืมไปแล้วว่าต้องกดซัตเตอร์ตรงไหน” นงนุชสั่งกลายๆ พร้อมยื่นกล้องที่รับมาจากลูกชายให้อรอาภาอีกทีหนึ่ง
อรอาภารับกล้องมาพร้อมกับนับเลขให้สัญญาณบันทึกภาพกับทั้งคู่อยู่สองสามภาพ ตากลมโตมองภาพในกล้องแล้วรู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กมาตำมือ มันไม่ได้เจ็บจนเกินทน! หากแต่มันเรียกความสนใจให้จดจ่ออยู่กับความรู้สึกเจ็บนั้นได้เป็นอย่างดี หญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะทนกับสถานการณ์แบบนี้ไปได้อีกถึงเมื่อไหร่กัน ต่อพงษ์เดินมารับกล้องจากมือแฟนสาวพลางจะพูดปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าสลดลงของเธอ แต่เสียงของไกด์สาวก็ดังขึ้นขัดอีก
“นั่นคือชูก้าร์ โลฟ (Sugar Loaf) หรือภูเขาก้อนน้ำตาล เป็นอีกหนึ่งจุดชมวิวของเมืองรีโอนะคะ ความจริงแล้ว ชูก้าร์ โลฟ มีความสูงแค่ครึ่งหนึ่งของยอดเขาคอร์โควาโดที่เรายืนอยู่นี้ ในทางกลับกันเราจะมองเห็นรูปสลักพระคริสต์ได้จากทุกมุมของรีโอ ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนขอให้ไม่มีหมอกหนาเท่านั้นค่ะ” เอย่าบอกพร้อมกับปล่อยให้ทุกคนได้เดินชมทิวทัศน์อยู่เกือบชั่วโมง ทั้งหมดจึงกลับลงจากยอดเขาโดยวิธีเดินทางแบบเดิม และมาขึ้นรถตู้ของโรงแรมที่จอดรออยู่ที่สถานี โคสเม เวลโย จากนั้นเอย่าก็ทำหน้าที่นำทุกคนสู่หาดอีปาเนมา
“โคปา คาบานา เป็นหาดที่สวยและมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก มีนักท่องเที่ยว คู่รักหลายหมื่นคนที่ชื่นชอบหาด นอนอาบแดดอยู่เป็นจำนวนมาก พ่อค้าเร่เดินขายของ เครื่องดื่ม ของกินมากมายพอๆ กับนักท่องเที่ยว ผู้คนมากมายอันตรายจากมิจฉาชีพก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัวของสถานที่ที่มีคนมากเหมือนๆ ทั่วโลก วันนี้เอย่าจึงจะพาทุกท่านไปชมหาดอีปาเนมาซึ่งสวยงามไม่แพ้กัน อีปาเนมาเป็นคำพื้นเมือง แปลว่าน่านน้ำอันตราย แน่นอนค่ะว่าเมื่อโคปาคาบาน่ารองรับผู้คนไม่ไหว อีปาเนมาก็เป็นจุดหมายต่อไปสำหรับนักท่องเที่ยวเช่นกัน”
ทุกคนฟังเอย่าบรรยายพร้อมกับมองสองข้างทางอย่างสนใจ
“อีปาเนมาไม่มีโรงแรมและบาร์ติดชายหาด แต่ที่จะได้เห็นคือต้นมะพร้าวเรียงรายอยู่ตลอดแนวจึงทำให้ชายหาดแห่งนี้ดูเป็นส่วนตัวขึ้น ดูปลอดภัยกว่าโคปา คาบานา ตอนเย็นจะมีคู่รักทุกวัยเดินจูงมือกันชมวิว และมีการจัดระเบียบร้านค้าได้เป็นอย่างดี หลังอาหารกลางวันทุกท่านจะเดินชมวิวหรือเลือกซื้อของฝากเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าได้ตามอัธยาศัยเลยนะคะ แต่ก่อนอื่นของแนะนำร้านอาหารเพิ่มพลังก่อน” เอย่าเปิดประตูรถตู้ให้ทุกคนลงมาสัมผัสกลิ่นไอของทะเลอเมริกาใต้กันถ้วนหน้า
เอย่าเลือกร้านอาหารที่อยู่เลียบชายหาดอีปาเนมา โดยลูกค้าสามารถเลือกที่จะรับประทานในร้านหรือให้ตั้งโต๊ะริมทะเลเลยก็ได้ โดยคุณนงนุชเป็นคนเลือกให้ตั้งโต๊ะที่ริมทะเล ย่างบาร์บีคิวเนื้อ แกะ และอาหารทะเลสดๆ รับประทานกันแบบสนุกสนาน อาหารปิ้งย่างหอมกรุ่น บรรยากาศลมทะเล ผู้คนกราดเกลื่อนแปลกตาทำให้อรอาภาลืมความรู้สึกไม่สบายใจไปชั่วขณะได้ หลังอาหารอรอาภาก็ของแยกออกมาเดินเล่นตามชายหาดตามลำพัง โดยมีต่อพงษ์ขออนุญาตมารดาแล้วรีบลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวออกไปด้วย
“ปล่อยเขาไปก่อนเถอะหนูดาว” นงนุชรั้งต้นแขนเรียวของแววดาวให้นั่งลงเหมือนเดิม เพราะเธอกำลังจะเดินตามต่อพงษ์ที่ลุกออกไปอย่างรีบเร่ง!
แววดาวหันมามองหน้านงนุช แล้วก็ต้องทิ้งตัวลงเก้าอี้ของตนเองไม่เบานัก “คุณต่อไม่เห็นดาวอยู่ในสายตาเลยนะคะคุณป้า!!” ทั้งที่ๆ เคยคิดเอาไว้ว่าจะไม่ใส่ใจกับอดีตของชายหนุ่ม แต่เมื่อเห็นอาการที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าแคร์ผู้หญิงคนนั้นเพียงไร แววดาวก็เริ่มหวั่นใจขึ้นมาบ้างเพราะปกติเธอจะต้องเป็นที่หมายตาของผู้ชายส่วนมากอยู่แล้ว
“หนูดาวอดทนอีกแค่ไม่กี่วัน แม่อรอาภาก็จะไม่เหลือแม้เงาในชีวิตของตาต่อ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ป้าอยากให้หนูดาวไหลตามน้ำไป ตาต่อจะได้ไม่สงสัย!” นงนุชพูดได้เสียงปกติเพราะบนโต๊ะอาหารเหลือเพียงเธอและแววดาวสองคนเท่านั้น คนอื่นๆก็ขอตัวไปเดินเล่นกันหมด
“นายเศรษฐีนั่นรับปากคุณป้าแล้วเหรอคะ?” แววดาวถาม เพราะนงนุชเป็นคนเล่าแผนการทั้งหมดให้เธอฟังเอง
นงนุชไม่ตอบคำถามแต่กลับย้ำให้แววดาวทำตามที่ตนแนะนำ “เชื่อป้าเถอะ”
“ความจริงคุณป้าเอามันไปขายให้ใครก็ได้หรือทิ้งมันไว้ที่นี่ ไม่เห็นต้องเอามันไปประเคนให้มหาเศรษฐีเลย!”
นงนุชส่ายหน้าให้กับความใจร้อนตามประสาสาวๆ
“ถ้าเราเอาแม่อรอาภาไปไว้กับคนที่ยากจน สักวันมันก็ต้องกระเสือกกระสนกลับไปหาตาต่อแน่ๆ ไม่มีใครที่จะทนอยู่กับความลำบากได้นานหรอกหนูดาว ถึงแม้มันจะได้เป็นผู้หญิงของเซญอร์ฟาเบียโน่ แต่คนระดับนั้นก็ไม่มีวันที่จะเอาผู้หญิงเท่านี้มาเป็นภรรยาของตัวเองหรอก! เหมือนกับตำแหน่งสะใภ้ของพงศกรที่มีไว้สำหรับหนูดาวเพียงคนเดียว” นงนุชบอกอย่างเลือดเย็น แล้วยังเข้าใจที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของแววดาวอีกด้วย รอยยิ้มร้ายกาจที่ผุดพรายขึ้นมาบนใบหน้าของแววดาวทำให้นงนุชยิ้มกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่มีเงินราวกับข้างสารถังใหญ่ที่เธอสามารถใช้ต่อยอดธุรกิจของตนเองให้ขยับขยายได้อย่างกว้างไกล ถึงยังไงซะ! แววดาวก็อยู่ใต้อาณัติของเธอและลูกชายเป็นแน่
ต่อพงษ์เดินตามอรอาภามาติดๆ พูดง้องอนหญิงสาวอยู่เล็กน้อยก็ได้รอยยิ้มหวานตรึงใจกลับคืนมาแล้ว พลางคิดว่าผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาชอบ! ไม่เรื่องมาก เข้าใจอะไรง่ายดาย รู้ว่าความจำเป็นในเรื่องงานต้องมาก่อนสิ่งอื่นเสมอ แต่ความจริงในใจของอรอาภาแล้วหญิงสาวกลับคิดว่าถึงเมืองไทย เธอคงจะหยุดความสัมพันธ์กับต่อพงษ์ไว้เพียงเท่านี้เสียที เพราะรู้ดีว่าแม่ของเขานั้นคงไม่อยากให้ลูกชายเข้ามาข้องเกี่ยวกับเธอนัก
อรอาภาหยุดความคิดของตนไว้เพียงเท่านั้น เพราะตอนนี้เธอและเขาเดินอยู่บนถนนวิสคอนดี ดีปีราจาซึ่งเป็นถนนซึ่งเป็นถนนหลักริมชายหาด มีร้านแฟชั่นสุดหรูถึงร้านของฝากพื้นเมืองราคาไม่กี่เฮอัล3 ไล่เรียงกันไปเป็นแนวยาว อรอาภาเดินเข้าร้านขายเครื่องหนังเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อเลือกซื้อกระเป๋า ถัดไปคือร้านอัญมณีหินสีแปลกตาสมกับเป็นประเทศที่มีอัญมณีเหล่านี้รายใหญ่ที่สุดของโลก พร้อมเลือกซื้อของฝากหลายชิ้นกลับไปฝากนัดดาและเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนที่เมืองไทย
บ่ายจัดของวันเดียวกันทุกคนจึงกลับเข้าโรงแรมอีกครั้งหนึ่ง อาหารเย็นของวันนี้นงนุชบอกให้ทุกคนทราบว่าแยกย้ายกันหารับประทานเอง จักรินและมานะจึงหันมามองหน้ากันโดยทันที เพราะเป็นอันว่าทั้งคู่ต้องควักกระเป๋าตัวเองโดยปริยาย ทั้งนงนุชยังสำทับอีกว่าพรุ่งนี้ให้ทุกคนลงมาพร้อมกันที่ล็อบบี้ตอนสิบโมงเช้าเพราะต้องเดินทางไปรับสินค้าที่ คิงส์ ออฟ เจมส์
“เย็นนี้เราไปทานอาหารพื้นเมืองที่ร้าน... กันนะครับ พี่ถามเอย่าแล้ว ร้านอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมเท่าไหร่” ต่อพงษ์บอกกับอรอาภา เมื่อเดินออกจากลิฟต์มาถึงหน้าประตูห้องพัก
“ขิงเหนื่อยๆ น่ะค่ะ กะว่าจะลงไปหาอะไรที่ห้องอาหารข้างล่างทาน พี่ต่อไปชวนท่านประธานกับคุณแววดาวลองดูสิคะ”
ต่อพงษ์นิ่วหน้าเพราะนึกว่าแฟนสาวประชดประชัน “พี่นึกว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วซะอีก ทำไมขิงยังไม่จบอีกล่ะ?”
อรอาภาทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจว่าต่อพงษ์กำลังพูดถึงเรื่องอะไรแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น หญิงสาวก็เข้าใจในคำพูดและท่าทีรำคาญราวกับเธอเป็นภรรยาจอมหึง! ที่งี่เง่าไม่มีเหตุผล!! “ขิงเพียงแค่เหนื่อยอย่างที่บอกจริงๆ ไม่ได้ประชดประชันอะไรจนต้องทำให้พี่ต่อต้องคิดว่าขิงยังโกรธหรืองอนอยู่ พี่ต่อน่าจะรู้ว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรามันเกินกว่าที่ขิงจะมานั่งโกรธ นั่งงอนแล้ว ขิงต่างหากต้องถอยกลับออกมาดูแล้วว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่ตรงไหน”
“ขิง! เอ่อ... พี่ขอ...” ต่อพงษ์เพิ่งจะเคยเห็นหญิงสาวพูดกับตนเองด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเครียดอย่างนี้ จึงคิดจะเอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะค่ะ ขิงขอตัวนะคะ” พูดเพียงเท่านั้นหญิงสาวก็หายเข้าไปหลังประตูไม้บานใหญ่ ทิ้งให้ต่อพงษ์ยืนอึ้งและถอนหายใจออกมาเมื่อคิดว่าผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยังค่ำ ขี้หึง โกรธง่ายหายยาก ต้องตามง้อกันอยู่เป็นชาติ หลังแต่งงานก็จะขี้บ่น แก่ง่ายตายยากเหมือนกันหมด! ชายหนุ่มหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองบ้าง
ค่ำวันเดียวกันอรอาภาไม่ได้ลงมาทานอาหารเย็น หญิงสาวโทรหานัดดาที่เมืองไทยถามไถ่กันอย่างรีบเร่งเพราะค่าโทรศัพท์ต่างประเทศแพงมากและเหนื่อยเกินกว่าที่จะมานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อติดต่อกันทางโซเชียลเน็ตเวิร์ค จากนั้นหญิงสาวก็นอนหลับสนิทไปในเวลาไม่ถึงสิบนาทีที่หัวถึงหมอนนุ่มๆ
ขณะที่ต่อพงษ์ออกมานั่งดื่มที่บาร์เบียร์พร้อมจักรินและมานะ ทั้งหมดดื่มกันจนดึกแต่ต่อพงษ์ก็ไม่ยอมกลับ สองหนุ่มมองเห็นแววดาวที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ต่อพงษ์ แล้วบอกทั้งคู่ว่าจะดูแลต่อพงษ์เอง จักรินและมานะจึงถอยออกมาจากทั้งคู่
บาร์ดนตรีสดๆ ที่มีเสียงเพลงคึกคัก นักท่องเที่ยวจากหลายชาติต่างออกไปสนุกสนานกันอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ “คุณต่อไม่อยากขยับแข้งขาออกกำลังกายเรียกเหงื่อบ้างเหรอคะ?” แววดาวถามพร้อมกับส่งสายตาเชิญชวน
ต่อพงษ์เงยหน้าขึ้นมองแววดาวที่ขยับเข้ามากระซิบเสียงเซ็กซี่ใกล้ๆ ข้างหู รอยยิ้มพรายของคนทั้งคู่ที่เหมือนมองตาก็ทะลุไปถึงหัวใจก็ปรากฏขึ้น ต่อพงษ์มองน้ำสีอำพันในแก้วของแววดาวที่ยกขึ้นรอให้เขาได้ยกแก้วชนกับแก้วของเธอ “งั้นหมดแก้วนี้แล้วเราออกไปสนุกกันนะครับ”
เสียงแก้วที่ชนกันดังขึ้นครั้งหนึ่ง จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปวาดลวดลายกลางฟลอร์ โชว์สเต็ปแดนซ์ร่วมกับนักท่องเที่ยวจากหลายชาติที่มาร่วมสนุกสนานกันจนเพลงเร็วหลายเพลงผ่านไป จากนั้นเพลงช้าที่ชวนให้หนุ่มสาวที่มาเป็นคู่ๆ ต้องหันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันก็ดังขึ้น ต่อพงษ์และแววดาวที่เคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงซึ้งๆ นั้นเช่นกัน แววดาวใช้สองแขนเรียวของตนเองโอบรอบคอของต่อพงษ์ หน้าผากของทั้งคู่จรดเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด มือใหญ่ทั้งสองข้างของต่อพงษ์ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังนวลเนียล เรื่อยไปจนถึงบั้นเอวคอด ริมฝีปากของทั้งคู่กับพบกันในที่สุด ต่างก็ดูดดึงกระหวัดเกี่ยวอีกฝ่ายอย่างโหยหา เร่าร้อน
...ต่อพงษ์ตัดใจระริมฝีปากของตนเองออกมา เมื่อความต้องการปะทุขึ้นถึงขีดสุด! เขากับแววดาวต้องหาที่รองรับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้เร็วที่สุด! การเที่ยวกลางคืนอยู่เป็นประจำทำให้รู้ว่าผับบาร์ส่วนมากจะมีห้องไว้สำหรับต้อนรับให้ลูกค้าได้ปลดปล่อยอารมณ์อยู่ ไม่นานทั้งคู่ก็เดินตามพนักงานชายในบาร์คนหนึ่งขึ้นมาชั้นบน ในห้องเล็กๆ ที่มีแค่เตียงนอนวางไว้เท่านั้น
ต่อพงษ์และแววดาวก็หันมาดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว! ไม่นานร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ก็โผเข้าหากัน ริมฝีปากที่ดูดดื่มกันอย่างเร่าร้อนนั้นไม่ได้ถอยห่างจากกันแม้วินาทีเดียวจนทั้งคู่ล้มตัวลงบนเตียงสปริงที่ปูด้วยแพรซาตินลื่นผิว มือของทั้งคู่ยังฟอนเฟ้น นวดคลึงกัน ต่างฝ่ายต่างผลัดเปลี่ยนกันขึ้นมาปลุกเร้าอารมณ์ให้กับอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ เมื่อไม่อาจจะทานทนต่อความร้อนที่เกิดขึ้นได้แล้ว ต่อพงษ์เป็นฝ่ายที่โผนตัวเองแทรกเข้าหาร่างอวบอัดของแววดาวในทันที
แววดาวมองร่างที่โขยกเขยื้อนอยู่เหนือร่างของตัวเองอย่างพึงพอใจ และหยัดร่างของตัวเองเข้าหาอย่างใจกล้า ราวกับจะท้าทายและเรียกร้องให้ต่อพงษ์เพิ่มความดุดันให้มากขึ้นอีก เสียงครวญครางกระซิบถ้อยคำกระตุ้นอารมณ์ดังขึ้นเป็นระยะๆ นั้น ยิ่งทำให้ต่อพงษ์ขยับตัวเข้าหาเธออย่างลืมตัวลืมตาย แรงบีบรัดที่เกิดขึ้นจากกายของแววดาว และแอลกอฮอร์ที่มีอยู่ในสายเลือดของต่อพงษ์ทำให้เขาขาดสติ ลืมป้องกันตัวเองอย่างที่เคยทำมาตลอด จนปล่อยเชื้อพันธุ์สาดซัดเข้าใส่กายสาวของแววดาวอย่างที่เต็มที่พร้อมกับซุกซบใบหน้าของตนเองลงกลางหว่างอกอบอิ่มอย่างหมดแรง
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ยังดังอยู่ให้ได้ยินชัดเจนกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้ ต่อพงษ์เงยหน้าขึ้นพร้อมกับบดจูบลงที่ริมฝีปากของแววดาวที่เผยออยู่อย่างยั่วยวน พร้อมกับกำลังจะถอดถอนตัวเองให้ออกห่าง แต่มือเรียวทั้งสองข้างของแววดาวกลับกดลงที่บั้นท้ายแกร่งของต่อพงษ์ไม่ให้ขยับเขยื้อน!! พร้อมทั้งพลิกตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมชายหนุ่มไว้อย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะอย่างทรงเสน่ห์ก็ดังขึ้น พร้อมการขยับร่างเข้าหาเป็นฝ่ายควบคุมชายหนุ่มให้ได้ครวญครางกับความเร่าร้อนที่แววดาวนั้นมั่นใจว่า มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะทำให้ต่อพงษ์ได้รู้สึกเช่นนี้ ความเสียวซ่านเร่าร้อนที่เขากำลังได้รับอยู่นี้ผู้หญิงจืดชืดเป็นชาเย็นอย่างอรอาภาไม่มีวันที่จะทำได้ หลายชั่วโมงของค่ำคืนนี้แววดาวและต่อพงษ์ได้ผลัดเปลี่ยนกันมอบบทรักอันเร่าร้อนจนเกือบรุ่งสาง จึงได้ออกจากบาร์มาเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับโรงแรม
สิบโมงเช้าตามเวลาที่นงนุชได้นัดหมายทุกคนไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ทุกคนมารออยู่ที่หน้าโรงแรมแล้วยกเว้นเพียงแววดาวเท่านั้น ราวสิบนาทีต่อมาแววดาวก็เดินยิ้มมาแต่ไกล
“ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ดาวตื่นสาย” แววดาวกล่าวขอโทษกับทุกคน โดยมีนงนุชบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก! และรีบให้ทุกคนขึ้นรถตู้ที่มาจอดรออยู่แล้ว
“เมื่อคืนคงสนุกมากสิจ๊ะ เห็นไหมป้าบอกแล้วว่าถ้าเอาคนแก่อย่างป้าไปก็รังแต่จะทำให้หมดสนุกเสียเปล่า หนูดาวนี่เก่งนะ เข้ากับคนง่ายขนาดว่าไปเที่ยวคนเดียวยังบอกว่าสนุกขนาดนี้” นงนุชนั้นคิดว่าแววดาวออกไปเที่ยวคนเดียว เพราะหลังอาหารเย็นนั้น แววดาวชวนนงนุชออกไปด้วยกัน แต่เธอก็เหนื่อเกินกว่าที่จะออกไปท่องราตรี และต่อพงษ์ก็ออกไปกับจักรินและมานะแล้ว แววดาวจึงต้องออกมาตามลำพังและเธอเองก็ไม่คิดว่าแววดาวจะตามไปสมทบกับต่อพงษ์
“เมื่อคืนนี้เพลียสุดๆ เลยล่ะค่ะ ไม่ได้นอนทั้งคืน” แววดาวบอกพลางเหลือบมองใบหน้าของต่อพงษ์ที่หลบตาอย่างมีพิรุธ! นงนุชกับอรอาภานั้นไม่ได้เห็นว่ามีอะไรผิดปกติจึงไม่ได้สนใจกับคำพูดของแววดาว มีเพียงจักรินและมานะที่นั่งอยู่หลังสุดเท่านั้นที่หันมามองหน้ากันทำตาโต พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องวาบหวามขึ้นแน่นอน เพราะต่อพงษ์นั้นแสดงอาการร้อนตัวเหมือนผู้ชายที่ทำผิดอย่างเห็นได้ชัด
“ป้าก็บอกแล้วว่าให้นอนพักก็ไม่เชื่อ ไหวรึเปล่า? หนูดาวหน้าเซียวๆ นะเนี่ย!” นงนุชถามพร้อมมองแววดาวด้วยสายตาเอ็นดู
“พลาดไม่ได้หรอกค่ะ ดาวอยากเห็นหน้าเซญอร์ฟาเบียโน่ อยากรู้ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง?” พูดแล้วก็ต้องแก้คำพูดของตัวเองใหม่ เพราะนงนุชสะกิดที่แขนกลัวว่าจะเสียเรื่อง! “อะ...เอ่อ คือดาวหมายถึงอยากเห็นอาณาจักรของเขาน่ะค่ะ”
คำแก้ตัวของแววดาวคือคำพูดสุดท้ายของคนทั้งหมดในรถ และทุกๆ คนก็กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง แววดาวเหลือบไปมองต่อพงษ์ที่นั่งอยู่ด้านหลังแถวถัดไปจากตนเองและนงนุช เธอยังจำได้ดีว่าเขาร้อนแรงถูกใจเธอแค่ไหน และรู้ว่าต่อพงษ์ก็ชอบใจเธอเช่นกัน การแอบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่แฟนของตัวเองมันต้องให้ความรู้สึกกลัวว่าจะมีคนรู้ แต่แน่นอนว่าการลักกินขโมยกินมันให้ความรู้สึกตื่นเต้น เร้าใจเป็นบ้า! แบบที่เธอเป็นอยู่นี้
จักรินและมานะก็เสมองวิวทิวทัศน์แปลกตาข้างทาง แต่ในใจรู้ว่าเมื่อคืนแววดาวและต่อพงษ์ต้องมีอะไรลึกซึ้งกันแน่ บรรยากาศในรถมันถึงได้เงียบเชียบ ดูอึดอัดพิกล
นงนุชนั้นกำลังคิดว่าเซญอร์ฟาเบียโน่จะตัดสินใจอย่างไร? เธอมั่นใจในความสวยของอรอาภามากว่าต้องสะดุดตาพ่อค้าเพชรชื่อดังเป็นแน่ ถ้าหากว่าอรอาภามีสมบัติติดตัวมาสักนิด หรือหากเธอเป็นลูกผู้ดีมีสกุลตกยาก เธอคงไม่ต้องหาวิธีกำจัดหญิงสาวให้ออกไปจากชีวิตของลูกชายแบบนี้แน่
ขณะที่อรอาภารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของต่อพงษ์และแววดาว เมื่อคืนเธอผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อย แต่ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก! และพาลให้นอนหลับต่ออีกไม่ลง เพราะในใจยังคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและต่อพงษ์อยู่ ระยะเวลาปีครึ่งที่คบกันมา มีเรื่องสุขใจและเสียใจบ้างปะปนกันไป การตัดสินใจที่แน่นอนแล้วว่าตนเองนั้นไม่เหมาะกับต่อพงษ์เลยสักนิดมันจึงทำให้หญิงสาวจะยุติความสัมพันธ์ไว้เพียงเท่านี้ และหากจะบอกว่าเธอไม่เสียใจเลยก็คงจะเป็นการโกหกตัวเองอย่างเห็นได้ชัดที่สุด!!
คิงส์ ออฟ เจมส์
นงนุชกำลังรอเซ็นสัญญาที่จะทำการค้ากับ คิงส์ ออฟ เจมส์ เมื่อพงศกรเจมส์ของเธอได้ยอมรับและปฏิบัติตามข้อกำหนดของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ที่วางเอาไว้สำหรับคู่ค้าทุกรายอย่างเสมอภาคกัน คือเพชรทุกล็อตที่สั่งจะต้องจ่ายเป็นเงินสดเท่านั้น และสามารถที่จะใช้ชื่อแบรนด์ของ คิงส์ ออฟ เจมส์ การันตีว่างานจีเวลรีของร้านตนนั้นใช้เพชรที่มาจากเหมืองเพชรที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดในโลก และหากภายในระยะเวลาหนึ่งปีหรืออาจจะน้อยกว่านั้นหากพงศกรเจมส์มียอดขายเป็นที่น่าพอใจ คิงส์ ออฟ เจมส์ จะทำการเปิดตลาดในภูมิภาคเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ร่วมกับพงศกรเจมส์เท่านั้น
พนักงานสาวของ คิงส์ ออฟ เจมส์ กำลังใช้เครื่องมือที่เรียกกันง่ายๆ ติดปากว่า ‘Diamond Tester หรือเครื่องตรวจเอกลักษณ์เพชรแท้’ ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับปากกา ส่วนปลายมีลักษณะเป็นโลหะแหลมใช้จิ้มลงไปในเนื้อเพชรที่ต้องการตรวจสอบเพื่อส่งผ่านความร้อนไปยังเพชรจากนั้นปากกาจะจึงวัด ‘ความเร็ว’ ของการสะท้อนกลับความร้อนของเพชร ด้วยหลักการนี้เครื่องตรวจสอบเพชร จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งอย่างเป็นทางการว่า ‘Thermal Conductivity Meter หรือเครื่องวัดค่าการนำความร้อน’ ถ้าเป็นเพชรแท้แถบสีเขียวบนปากกาจะสว่างขึ้น แต่ในคิงส์ ออฟ เจมส์นี้ ไม่ได้มีใครสนใจแล้ว เพราะรู้ดีว่าเพชรทุกเม็ดเป็นของแท้แน่นอน หากแต่ให้ความสนใจในความงามของการเจียระไนเสียมากกว่า เหมือนกับอรอาภาในตอนนี้ที่หญิงสาวกำลังใช้กล้องชนิดพิเศษส่องเพชรกลมเหลี่ยมเกสรที่มีความสมบูรณ์ของเหลี่ยมมากที่สุด ส่องดูที่ด้านบนหน้าเพชร (table) จะขึ้นเป็นรูปหัวใจแปดดวง และหากส่องทางด้านล่างของเพชร (pavilion) จะขึ้นเป็นลูกศรแปดแฉก ซึ่งเรียกการเจียระไนแบบนี้ว่า Heart and Arrow ทั้งนี้ลูกศรและหัวใจทั้งหมดจะต้องมีความสมบูรณ์สมมาตรกันด้วย
“สวยมาก... สวยที่สุดเลยค่ะ ไม่ว่าจะมองที่เทเบิ้ลหรือพาวิลเลียน ลูกศรและรูปหัวใจสมมาตรกันทั้งแปดดวง ไม่ว่าจะเป็นเม็ดเล็กหรือเม็ดใหญ่” อรอาภาละสายตาแล้วหันมาหาต่อพงษ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวชื่นชมกับความงามของอัญมณีล้ำค่าที่เคยได้ร่ำเรียนมาและเพิ่งจะได้เคยเห็นกับตาตัวเองว่ามันสวยงามเพียงใด จักรินและมานะก็เห็นด้วยกับคำพูดของมัณฆณกรสาว ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับรองที่ดูเหมือนจะเป็นห้องประชุมเล็กๆ ก็ว่าได้
ไม่นานนักชายฉกรรจ์ที่อยู่ในสูทเรียบร้อย ผิวสีแทนเข้มก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสาร เขาเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวถัดจากเก้าอี้ที่วางไว้ตรงกลาง “สวัสดีครับทุกท่าน ผมอิบันเป็นเลขาฯของเซญอร์ฟาเบียโน่ ก่อนอื่นทุกท่านคงทราบข้อตกลงระหว่างเราคร่าวๆ แล้ว และผมอยากให้อ่านสัญญาในเอกสารนี้ให้เข้าใจดีเสียก่อน เมื่อเห็นด้วยแล้วจึงเซ็นชื่อนะครับ” อิบันพูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงรัวเร็วอย่างชาวอเมริกันพร้อมเลื่อนแฟ้มเอกสารมาตรงหน้านงนุช ถ้าดีเกาเปรียบเป็นแขนขวาของฟาเบียโน่ อิบันก็เหมือนแขนซ้ายของเขาเช่นกัน
“เดี๋ยวซิคะ” เสียงของแววดาวร้องขึ้น ทำให้อิบันชะงักและหันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง “เซญอร์ฟาเบียโน่จะไม่มาต้อนรับพวกเราเหรอ? เอ่อ... ฉันหมายถึงเขาจะไม่มาเซ็นสัญญาด้วยตัวเองหรือไง??” แววดาวแก้คำพูดของตนเองเสียใหม่ เมื่อได้สายตาน่ากลัวชนิดหนึ่งของอิบันกลับมา
“ท่านมาด้วยตัวเองแน่ครับ หลังจากที่พวกคุณได้อ่านสัญญาทั้งหมดและไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว ถ้าพร้อมก็บอกกับพนักงานของเราได้นะครับ” อิบันเอ่ยน้ำเสียงสุขุมพลางผายมือไปที่พนักงานสาวที่นั่งตรวจเพชรอยู่ในห้องแล้ว จากนั้นจึงเดินออกจากห้องทันที
เมื่อต่อพงษ์ได้อ่านข้อสัญญาทั้งหมดในเอกสารมากกว่าสิบหน้ากระดาษแล้วก็พยักหน้าให้มารดา และหันมาบอกกับพนักงานสาวคนดังกล่าว
“ถึงแม้ว่าต้นทุนการผลิตของเราจะสูงแล้วทำให้ราคาของชิ้นงานสูงตามไปด้วย แต่ผมมั่นใจว่าถ้าลูกค้าระดับวีไอพีของเราได้เห็นเพชรนี้แล้ว คงพอใจในความงามของมันและสู้ราคาไม่อั้นแน่ครับ เรายังสามารถที่จะโฆษณาได้อีกว่าใช้เพชรจาก คิงส์ ออฟ เจมส์” ต่อพงษ์บอกกับมารดา
“แสดงว่าถ้าเราจะวางขาย เราจะต้องแยกเครื่องเพชรของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ออกกับเพชรจากที่อื่นอย่างนั้นเหรอตาต่อ?” นงนุชถามลูกชาย
“ไม่ใช่แค่แยกตู้โชว์นะครับ ต้องแยกร้านเลยต่างหากเพราะทาง คิงส์ ออฟ เจมส์ จะส่งคนมาตรวจสินค้าโดยที่ไม่บอกให้เรารู้ตัวด้วยครับ ถ้าเราละเมิดข้อตกลงของเขาล่ะก็ ได้จ่ายค่าปรับจนหลังอานแน่!!”
“แล้วจะคุ้มเหรอคะ??” อรอาภาถาม
“ถ้าเราทำตามที่เขาบอกก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นี่ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงอยากได้ทำเลในห้างของคุณดาวนักไงล่ะ เพราะห้างของคุณดาวเป็นแหล่งที่รวมเอาแบรนด์เนมชื่อดังระดับโลกไว้ ลูกค้าที่ซื้อของแบรนด์ดังจะไม่ได้มองที่ราคามาเป็นอันดับแรก แต่พวกเขาจะมองที่ความชอบและความสวยงามของสินค้า ถ้ามีสองอย่างนี้มาก่อนล่ะก็เรื่องราคาก็ไม่ต้องห่วงหรอก”
ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดของต่อพงษ์ เพราะเขาต้องการเจาะกลุ่มลูกค้าระดับสูง ส่วนนงนุชและแววดาวนั้นก็มองต่อพงษ์ด้วยสายตาชื่นชมจนออกนอกหน้า! หากแต่สายตาทุกคู่ก็ต้องหันไปจับจ้องร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาในห้อง รัศมีที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขาทำให้ทุกคนต้องยืนขึ้นต้อนรับเขาราวกับเป็นพระราชา
“ฟาเบียโน่ โอลีเวย์ร่ายินดีที่ได้รู้จักทุกท่านครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองโดยเอ่ยเพียงชื่อแรกและชื่อสกุลเท่านั้นเพื่อง่ายต่อการจดจำพลางยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากบางเฉียบให้ทุกคน
ต่อพงษ์รีบยื่นมือของตัวเองมาสัมผัสกับคนดังระดับโลกทันที “เป็นเกียรติอย่างมากครับ ผมต่อพงษ์ พงศกรและนี่คุณแม่ของผมมิสซิสนงนุช พงศกรครับ”
นงนุชยื่นมือไปสัมผัสกับฟาเบียโน่ทันทีและประโยคแปลกหูจากริมฝีปากบางเฉียบของฟาเบียโน่ก็ลอดออกมา
“ได้พบตัวจริงของมิสซิสพงศกรสักที”
นงนุชไม่กล้าตอบว่าอย่างไร พอดีกับที่ต่อพงษ์แนะนำคนที่เหลือให้รู้จักสั้นๆ ว่า “นี่ทีมงานของผมที่มาจากเมืองไทยด้วยกันครับ”
ฟาเบียโน่ยิ้มอย่างเคยและเปลี่ยนมาเป็นเหยียดยิ้มเมื่อเห็นใบหน้างดงามของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆต่อพงษ์ เพียงแว๊บเดียวเท่านั้นเขาก็ทรุดตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ใหญ่ตรงกลางหัวโต๊ะแล้วผายมือเชิญทุกคนนั่งลง “มาบราซิลกันเป็นครั้งแรกรึเปล่าครับ ไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างรึยัง” พ่อค้าเพชรหนุ่มถามเรื่องสัพเพเหระอย่างเป็นกันเอง
“ครับ ที่รีโอนี่สวยมาก อาหารก็อร่อย ผู้คนก็เฟรนลี่มาก อัธยาศัยดีสมกับเป็นเมืองชายหาดท่องเที่ยวชื่อดังจริงๆครับ” ต่อพงษ์ตอบราวกับเอาใจเจ้าบ้าน
“ดีใจที่พวกคุณชอบ เข้าเรื่องของเราดีกว่า คงอ่านสัญญาเข้าใจแล้วนะครับถ้าหากว่ามีข้อไหนยังไม่เข้าใจก็ถามได้นะ”
“ผมอยากทราบว่าทางเราต้องทำยอดขายได้เท่าไหร่ถึงจะทำให้ คิงส์ ออฟ เจมส์ ตัดสินใจร่วมธุรกิจกับเราครับ” ต่อพงษ์ถามเพราะในสัญญาไม่ได้ระบุไว้
“โดยปกติเดือนแรกที่วางเพชรของเราแล้วมียอดจำหน่ายสูงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และเดือนที่สองเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์เราก็ตัดสินใจลงทุนแล้วครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเจ้าหน้าที่ของเราจะประเมิณตลาดเองว่าเป็นไปตามกลไกการซื้อของตลาดจริงๆรึเปล่า แต่ถ้าเป็นการปั่นตลาดขึ้นมาเองเราจะทำการยกเลิกทุกอย่างรวมทั้งสัญญาที่ให้ไว้ต่อคู่ค้าทุกฉบับด้วยครับ” อิบันเป็นคนตอบ
กฏระเบียบที่เข็มงวด เข้มข้นของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ทำให้ต่อพงษ์และนงนุชถึงกับหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
“ถ้าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของตลาดก็ไม่มีอะไรต้องห่วง กฏที่เราตั้งขึ้นอาจจะดูว่ามีบทลงโทษร้ายแรงแต่ผมหวังว่าพวกคุณคงเข้าใจเพราะพวกที่มีรายได้จากการค้ายาเสพติด อาวุธสงครามหรือของผิดกฏหมายมักจะลงทุนในการค้าเพชรเพื่อฟอกเงินทั้งนั้น เราแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น” ฟาเบียโน่กล่าวเสริม
“โอเคครับ ผมเป็นนักธุรกิจที่ขาวสะอาดอยู่แล้ว ผมตกลงทำตามกฏของ คิงส์ ออฟ เจมส์ ครับ” ต่อพงษ์บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หลังจากที่ตกลงกันเข้าใจทั้งสองฝ่ายแล้ว ฟาเบียโน่ให้เกียรติคู่ค้าของตนโดยการที่ให้นงนุชจรดปากกาในสัญญาก่อนแล้วตนเองจึงเซ็นชื่อตามลงไป ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมยื่นสัญญาให้กับนงนุชพร้อมยื่นมือใหญ่ของตนเองออกไปรอสัมผัสแสดงความยินดีอีกครั้งหนึ่ง “ยินดีที่ได้ร่วมงานกับพงศกรเจมส์ครับ”
“เช่นกันค่ะ เซญอร์ฟาเบียโน่” นงนุชกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างยินดี
“เอาล่ะครับ เรื่องของเราก็เป็นอันเรียบร้อยแล้วผมคงต้องขอตัวก่อน ส่วนสินค้าก็เชิญตรวจนับให้เรียบร้อย หรือจะเดินชมของหายากในคิงส์ ออ ฟ เจมส์ ก็ตามสบาย” ฟาเบียโน่กล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับลุกขึ้น โดยที่ไม่ลืมปรายตามองเจ้าของใบหน้ารูปหัวใจงดงามผุดผ่องที่เขาอยากจะรู้นักว่าแก้มใสๆของเธอ มันจะให้ความรู้สึกหอม นุ่มหยุ่นเพียงใด!! แต่คนยโสฟาเบียโน่ก็มีชั้นเชิงพอที่จะเก็บอาการเหล่านี้ได้แล้วเดินหายออกไปจากห้องทันที
“เซญอร์ฟาเบียโน่คะ?? ดิฉันขอคุยด้วยสักนิดได้ไหมคะ?” นงนุชกล่าวไล่หลังชายหนุ่ม เธอรีบร้อนตามออกมานอกห้องเพื่ออยากจะถามเรื่องข้อเสนอที่เคยคุยกันไว้
ฟาเบียโน่หันกลับมามองหญิงเอเชียวัยกลางคน เธอเป็นพวกเหยียดชนชั้นที่เขาอยากกำจัดให้หมดสิ้นไป! “ครับ มิสซิสพงศกร” ปกติแล้วฟาเบียโน่ต้องเรียกเธออย่างให้เกียรติว่าเซญอร่านงนุชแบบชาวบราซิลเรียกกัน แต่เขาไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับคนจำพวกนี้จึงใช้ถ้อยคำเรียกอย่างเป็นทางการแทน!
“เรื่องที่ดิฉันเคยคุยกับเซญอร์ฟาเบียโน่น่ะค่ะ เรื่องของอรอาภา คุณคงได้เห็นเธอแล้ว คุณจะตัดสินใจยังไงคะ??” นงนุชถามเข้าเรื่องทันที
“ผมนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่วันที่ผมวางสายจากคุณแล้วซะอีก”
“ฉันดูออกว่าคุณสนใจเธอไม่น้อย เธอสวยไม่เบานี่คะ เธอสวยถูกใจคุณใช่ไหมคะ” นงนุชพูดอย่างสู่รู้!!
“ผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงสวยกันทุกคน แต่ผู้หญิงสวยไม่ได้มีคนเดียวนี่ครับ อีกอย่างคุณก็ยังไม่ได้กลับประเทศไทยวันนี้นี่ครับจะรีบร้อนเอาคำตอบตอนนี้ไปทำไมกัน” ฟาเบียโน่กล่าวเสียงเอื่อยเฉื่อยราวกับไม่สนใจ ทั้งที่ในใจอยากแตะผิวเนียนของผู้หญิงไม่เห็นค่าของตัวเองคนนั้นแล้ว!!
“ฉันแค่อยากแน่ใจว่าเซญอร์ฟาเบียโน่จะรับหล่อนไว้และคำตอบแบบนั้นคงจะทำให้ดิฉันเที่ยวในรีโออย่างมีความสุขค่ะ” นงนุชพูดพร้อมส่งสายตาขอร้องชายหนุ่มที่ตัวโตราวตึกตรงหน้าให้เห็นใจเธอ
“ตอนนี้ผมยังให้คำตอบแบบเดิมอยู่ แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันถึงวันที่คุณกลับประเทศไทยผมอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” ฟาเบียโน่ตอบอย่างยั่วเย้าอารมณ์ของนงนุช “ผมคงต้องขอตัวก่อนและครับเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้”
นงนุชถอนหายใจเฮือกมองตามแผ่นหลังกว้างของฟาเบียโน่อย่างอารมณ์เสีย! แต่ทำอะไรไม่ได้ เธอจะทำยังไงให้ฟาเบียโน่รับอรอาภาไว้ดีนะ สายตาของฟาเบียโน่ที่มองอรอาภานั้นเธอรู้ทันทีว่าพ่อค้าเพชรชื่อดังคนนี้สนใจในตัวเธอไม่น้อย สายตาร้อนแรงของผู้ชายที่มองผู้หญิงที่ตนต้องการนั้น ทำไมคนที่ใช้ชีวิตมาจนครึ่งคนอย่างเธอจะดูไม่ออก แล้วถ้าหากว่าทำให้อรอาภาโอนอ่อนผ่อนตามยอมเป็นของฟาเบียโน่อย่างสมัครใจล่ะ?! ถ้าเป็นอย่างนั้นความต้องการของเธอคงจะเป็นจริงได้ง่ายขึ้น
พรุ่งนี้ฟาเบียโน่ได้เชิญให้ทั้งหมดร่วมสังสรรค์ที่วิลล่าหรูบนเกาะส่วนตัวของตระกูลโอลีเวย์ร่า มันเป็นงานเลี้ยงส่วนตัวที่พ่อค้าหนุ่มจัดขึ้นต้อนรับคู่ค้าของตัวเองเสมอ พรุ่งนี้คณะของเธอจะร่วมสังสรรค์กับอีกกลุ่มหนึ่งที่มาจากอิตาลีด้วย
นงนุชเดินกลับเข้าห้องเดิมที่ตนเองผลุนผลันออกมาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนี้ ทั้งหมดจัดการตรวจนับเพชรออเดอร์แรกที่สั่งจาก คิงส์ ออฟ เจมส์ และกลับเข้าโรงแรมอีกครั้งเมื่อตอนบ่ายจัดของวัน ทุกคนตื่นเต้นอยู่กับการที่จะได้รู้ว่าจะได้ล่องเรือยอร์ชสุดหรู พักในวิลล่าของตระกูลฟาเบียโน่ในวันพรุ่งนี้เป็นการส่งท้ายที่จะอยู่ในบราซิล
ศิริพารา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2558, 09:34:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2558, 09:34:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1167
| << ตอนที่ 2 100% | ตอนที่ 4 100% >> |