กลรัตติกาล
เรื่องต่อ ซ่อนใจไว้ใต้ดาว ชุดเสน่หาฆาตกรรม
หลงกลิ่นจันทน์ , ซ่อนใจไว้ใต้ดาว , กลรัตติกาล
หลงกลิ่นจันทน์ , ซ่อนใจไว้ใต้ดาว , กลรัตติกาล
Tags: กลรัตติกาล คีตา ณิชนิตา
ตอน: บทที่ ๑๖ โชคชะตา (๒)
ถึงวันนัดถ่ายแบบของกรุณพลรัตติกาลกับชายไทไปถึงสตูดิโอถ่ายแบบ กรุณพลนั่งรออยู่แล้ว เขาเดินเข้ามาต้อนรับหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเหลือบมองชายไทอย่างสงสัย เจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางอย่างกรุณพลไม่เคยพบชายไทมาก่อน รัตติกาลเองเมื่อเห็นว่ากรุณพลมองชายไทเธอลอบยิ้มก่อนจะเอ่ยทักทาย
“สวัสดีค่ะพี่กัน”
“พี่ดีใจมากนะที่รัตยอมมาถ่ายแบบให้พี่” กรุณพลตอบรับพร้อมแสดงสีหน้าอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณชายค่ะ เขาบอกให้รัตมา” หญิงสาวได้ทีแนะนำ ผายมือไปทางด็อกเตอร์หนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างกาย กรุณพลเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
“คุณชาย?”
“อ้อ พี่กันยังไม่รู้จัก งั้นรัตขอแนะนำนะคะ นี่ด็อกเตอร์ชายไทเป็นแฟนรัตเองค่ะ” รัตติกาลหันไปแนะนำชายหนุ่มข้างกายตนก่อนจะสลับมาทางกรุณพล “แล้วนี่พี่กัน เจ้าของแบรนด์แล้วก็เป็นเพื่อนเก่าค่ะ”
ชายไทเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำแนะนำตนก่อนจะยิ้มแล้วยื่นมือมาหากรุณพล ทั้งคู่จับมือทำความรู้จักกัน มีแต่กรุณพลที่มีท่าทางเก้กังเมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มข้างกายของรัตติกาลเป็นใคร
“อ้อ เป็นแฟนรัตเหรอครับ”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เราเพิ่งคบกันไม่นานครับ” ชายไทตอบ ใจจริงเขาอยากบอกว่า เพิ่งคบกันเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ไม่ต้องทำหน้ากระอักกระอ่วนขนาดนั้นก็ได้
“รัตไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวพี่ดูแลคุณชายให้” กรุณพลหันไปบอกหญิงสาว เธอพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปยังห้องแต่งตัว
กรุณพลหาที่นั่งให้กับชายไท ระหว่างที่ตรวจดูความเรียบร้อยของสถานที่และผลิตภัณฑ์ เขาเหลือบมองชายหนุ่มเป็นระยะ จนเสร็จจึงเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ไม่คิดว่ารัตจะมีแฟนก่อนเข้าวงการอีกครั้ง การมีแฟนตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่” กรุณพลเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นระหว่างที่นั่งเงียบกันอยู่นั้น ชายไทไม่ได้หันกลับไปมองคนพูด ยังคงก้มอ่านนิตยสารในมือ
“เหรอครับ” เขารับคำง่ายๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ
“คะแนนนิยมจะตกเอา ผมละห่วงแทนรัตจริงๆ” กรุณพลเพิ่มน้ำเสียงซึ่งฟังดูห่วงใยเพิ่มขึ้นไปอีกแต่ก็ยังไม่เห็นว่าชายไทจะมีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้กลับมา
“อืม ผมก็คิดอย่างนั้น เสียดายตัดสินใจคบกันไปแล้วสิครับ” คำตอบหน้าตายของชายไททำเอากรุณพลชำเลืองมอง อย่างหงุดหงิด
“แต่คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าเมื่อก่อนรัตเคย...เข้าโรงพยาบาลมาก่อน เธอป่วย”
“อ้อ เป็นอะไรเหรอครับ” ชายไทแสร้งถามกลับหน้าตายเช่นเคย
กรุณพลชี้นิ้วไปที่ขมับตัวเอง เป็นการบอกใบ้ ชายไทเลิกคิ้วสูงสีหน้าตกใจ เจ้าของแบรนด์มีประกายตาวาววาบอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น “ผมว่า เธอน่าจะหายแล้วนะครับ รักษาตัวตั้งหลายปี ผมก็ห่วงเธออยู่ห่างๆ อย่างน้อยเราก็เคย...เคยเป็นคนรักกันมาก่อน”
ชายไทเงียบไม่ตอบ เขานั่งนิ่งยิ่งสร้างรอยยิ้มอย่างพออกพอใจให้กับกรุณพล จนการถ่ายทำจบลงภายในเวลาครึ่งวันเท่านั้น รัตติกาลเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“ขอตัวกลับก่อนนะคะพี่กัน”
“ครับ โชคดีนะ ถ้ารัตมีอะไรอยากปรึกษาพี่ก็โทร.หาพี่ได้เสมอนะคะ” กรุณพลบอกน้ำเสียงอ่อนหวานทิ้งท้ายประโยคอย่างเคยพูดเมื่อครั้งยังคบกันอยู่ รัตติกาลมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“คงไม่มีหรอกค่ะ ตอนนี้รัตมีที่ปรึกษาส่วนตัวอยู่แล้ว” หญิงสาวอ้างพร้อมกับคว้าแขนของชายไทมาคล้องไว้
“ไม่แน่นะ เผื่อเอาไว้...พี่ยังคิดถึงรัตเสมอ” อดีตคนรักเก่าของหญิงสาวยังไม่ยอมรามือ ชายไทจึงหันไปมองกรุณพลตรงๆ หลังจากที่แทบไม่มองหน้าผู้ชายคนนี้เลยตลอดการสนทนา เพราะเขาคิดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ควรค่ากระทั่งการจ้องหน้าให้เสียสายตาด้วยซ้ำ ผู้ชายซึ่งดูถูกผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก ไม่ได้ดูดีเลยสักนิด
เงินทองไม่สร้างคนให้มีจิตสำนึกที่ดี เพียงแค่สร้างค่าภายนอกให้ดูดีมีราคาเท่านั้นเอง...
“ผมดีใจแทนรัตจริงๆ คนดีๆ อย่างคุณนี่หายากมาก ส่วนเรื่องของรัตที่คุณเล่าให้ผมฟัง ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจบด็อกเตอร์ทางจิตวิทยา ผมจะรักษาเธอเอง” ชายไทกล่าวด้วยร้อยยิ้มทำเหมือนไม่ได้โกรธ หรือตั้งใจพูดประชดประชัน แต่อย่างใด ทว่ามันกลับทำให้กรุณพลหน้าเสีย
รัตติกาลยิ้มกว้าง เธอมองชายไทด้วยสายตาชื่นชม เขาเป็นคนกวนประสาทหน้าตายจริงๆ แต่ในยามที่ต้องพูดจาจริงจังกลับดูน่ากลัว เธอเคยเห็นมาแล้ว...หวังว่ากรุณพลจะเลิกตอแยเธอสักที
สายของวันทำงานด็อกเตอร์หนุ่มก้าวเข้ามายังตึกของคณะ เขาเปิดนิตยสารในมือซึ่งนางแบบหน้าปกคือ รัตติกาล หญิงสาวดูเปลี่ยนไปเมื่อสวมบทบาทตามหน้าที่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่มเป็นระยะ เขาชื่นชมเธอเหมือนอย่างที่คนอื่นกำลังกล่าวถึงหญิงสาว รัตติกาลโดดเด่นมีความสวยสะดุดตา ไม่แปลกที่เธอจะโด่งดังเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังการหวนกลับเข้าวงการบันเทิงอีกครั้ง
ระหว่างทางชายไทอดที่จะสังเกตพฤติกรรมของเหล่าอาจารย์หรือแม้กระทั่งนักศึกษาที่ตนเดินผ่านมาไม่ได้ หลายคนหลบหน้าเขาไป ปกติแล้วจะทักทายกันยามเช้าก่อนการทำงาน แต่คราวนี้ดูเหมือนเขากลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว พอก้าวเข้าห้องพักอาจารย์
“อาจารย์ชายคะ ท่านอธิการเรียกพบค่ะ เมื่อเช้าพยายามติดต่อแล้วแต่ติดต่ออาจารย์ไม่ได้” หัวหน้าภาควิชาเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับเล่าเรื่องเพียงเล็กน้อย ทว่าชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นน่าจะเป็นเรื่องราวไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ วันนี้ดูทุกคนแปลกๆ”
“มีคนส่งแฟกซ์อันนี้มาค่ะ” หัวหน้าบอกพร้อมกับยื่นกระดาษแฟกซ์นั้นให้เขา
ชายไทรับมาดู สายตาเขากวาดอ่านตัวอักษรบนนั้นอย่างละเอียด แม้มีเพียงไม่กี่บรรทัดแต่เขากลับใช้เวลานานกว่าจะอ่านมันจบ อีกทั้งรูปของเขาตอนไม่สวมแว่นแต่งกายสบายๆ ในแบบหนึ่งถูกวางเทียบกับตอนสวมแว่นใส่สูท
‘ด็อกเตอร์ชายไท แท้จริงเป็นหมอดูทางเคเบิลทีวี คนอย่างนี้เหรอที่เอามาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย! คนที่หากินกับความเชื่อ หลอกให้คนงมงาย อย่างนี้หรือที่เรียกตัวเองว่า อาจารย์มหาวิทยาลัย เราจะปล่อยให้อนาคตของลูกเราอยู่ในมือคนแบบนี้หรือ!’
“ตอนนี้เรื่องดังมาก เพราะมีผู้ปกครองมาเห็น โทรศัพท์ไปหาท่านอธิการบดี อยากให้ไล่อาจารย์ชายออก เพราะเป็นเรื่องความเชื่อ แถมบอกว่าทำตัวไม่เหมาะสมที่จะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ตอนนี้ทางท่านอธิการฯ ก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมา คงรอคุยกับอาจารย์ชายก่อนน่ะค่ะ แล้วตกลงใช่อาจารย์ชายจริงๆ เหรอคะ”
ชายไทถึงกับอึ้งไป เขายืนนิ่งราวกับหุ่น ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นมีแววกังวล มือซึ่งถือกระดาษค่อยๆ ปล่อยมันลงแนบตัว
“ครับ...ผมเอง ผมเคยเป็นหมอดูมาก่อน” ชายไทรับคำเสียงหนักแน่นแต่ฟังเจ็บปวด เขาควรยอมรับ เพราะคือความจริง ไม่มีใครหนีอดีตตัวเองได้...
นี่สินะ โชคชะตา...แล้วผมควรทำยังไงละครับยาย ผมควรทำยังไง...ชายไทเอ่ยในใจ
“สวัสดีค่ะพี่กัน”
“พี่ดีใจมากนะที่รัตยอมมาถ่ายแบบให้พี่” กรุณพลตอบรับพร้อมแสดงสีหน้าอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณชายค่ะ เขาบอกให้รัตมา” หญิงสาวได้ทีแนะนำ ผายมือไปทางด็อกเตอร์หนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างกาย กรุณพลเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
“คุณชาย?”
“อ้อ พี่กันยังไม่รู้จัก งั้นรัตขอแนะนำนะคะ นี่ด็อกเตอร์ชายไทเป็นแฟนรัตเองค่ะ” รัตติกาลหันไปแนะนำชายหนุ่มข้างกายตนก่อนจะสลับมาทางกรุณพล “แล้วนี่พี่กัน เจ้าของแบรนด์แล้วก็เป็นเพื่อนเก่าค่ะ”
ชายไทเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำแนะนำตนก่อนจะยิ้มแล้วยื่นมือมาหากรุณพล ทั้งคู่จับมือทำความรู้จักกัน มีแต่กรุณพลที่มีท่าทางเก้กังเมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มข้างกายของรัตติกาลเป็นใคร
“อ้อ เป็นแฟนรัตเหรอครับ”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เราเพิ่งคบกันไม่นานครับ” ชายไทตอบ ใจจริงเขาอยากบอกว่า เพิ่งคบกันเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ไม่ต้องทำหน้ากระอักกระอ่วนขนาดนั้นก็ได้
“รัตไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวพี่ดูแลคุณชายให้” กรุณพลหันไปบอกหญิงสาว เธอพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปยังห้องแต่งตัว
กรุณพลหาที่นั่งให้กับชายไท ระหว่างที่ตรวจดูความเรียบร้อยของสถานที่และผลิตภัณฑ์ เขาเหลือบมองชายหนุ่มเป็นระยะ จนเสร็จจึงเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ไม่คิดว่ารัตจะมีแฟนก่อนเข้าวงการอีกครั้ง การมีแฟนตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่” กรุณพลเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นระหว่างที่นั่งเงียบกันอยู่นั้น ชายไทไม่ได้หันกลับไปมองคนพูด ยังคงก้มอ่านนิตยสารในมือ
“เหรอครับ” เขารับคำง่ายๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ
“คะแนนนิยมจะตกเอา ผมละห่วงแทนรัตจริงๆ” กรุณพลเพิ่มน้ำเสียงซึ่งฟังดูห่วงใยเพิ่มขึ้นไปอีกแต่ก็ยังไม่เห็นว่าชายไทจะมีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้กลับมา
“อืม ผมก็คิดอย่างนั้น เสียดายตัดสินใจคบกันไปแล้วสิครับ” คำตอบหน้าตายของชายไททำเอากรุณพลชำเลืองมอง อย่างหงุดหงิด
“แต่คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าเมื่อก่อนรัตเคย...เข้าโรงพยาบาลมาก่อน เธอป่วย”
“อ้อ เป็นอะไรเหรอครับ” ชายไทแสร้งถามกลับหน้าตายเช่นเคย
กรุณพลชี้นิ้วไปที่ขมับตัวเอง เป็นการบอกใบ้ ชายไทเลิกคิ้วสูงสีหน้าตกใจ เจ้าของแบรนด์มีประกายตาวาววาบอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น “ผมว่า เธอน่าจะหายแล้วนะครับ รักษาตัวตั้งหลายปี ผมก็ห่วงเธออยู่ห่างๆ อย่างน้อยเราก็เคย...เคยเป็นคนรักกันมาก่อน”
ชายไทเงียบไม่ตอบ เขานั่งนิ่งยิ่งสร้างรอยยิ้มอย่างพออกพอใจให้กับกรุณพล จนการถ่ายทำจบลงภายในเวลาครึ่งวันเท่านั้น รัตติกาลเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“ขอตัวกลับก่อนนะคะพี่กัน”
“ครับ โชคดีนะ ถ้ารัตมีอะไรอยากปรึกษาพี่ก็โทร.หาพี่ได้เสมอนะคะ” กรุณพลบอกน้ำเสียงอ่อนหวานทิ้งท้ายประโยคอย่างเคยพูดเมื่อครั้งยังคบกันอยู่ รัตติกาลมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“คงไม่มีหรอกค่ะ ตอนนี้รัตมีที่ปรึกษาส่วนตัวอยู่แล้ว” หญิงสาวอ้างพร้อมกับคว้าแขนของชายไทมาคล้องไว้
“ไม่แน่นะ เผื่อเอาไว้...พี่ยังคิดถึงรัตเสมอ” อดีตคนรักเก่าของหญิงสาวยังไม่ยอมรามือ ชายไทจึงหันไปมองกรุณพลตรงๆ หลังจากที่แทบไม่มองหน้าผู้ชายคนนี้เลยตลอดการสนทนา เพราะเขาคิดว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ควรค่ากระทั่งการจ้องหน้าให้เสียสายตาด้วยซ้ำ ผู้ชายซึ่งดูถูกผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก ไม่ได้ดูดีเลยสักนิด
เงินทองไม่สร้างคนให้มีจิตสำนึกที่ดี เพียงแค่สร้างค่าภายนอกให้ดูดีมีราคาเท่านั้นเอง...
“ผมดีใจแทนรัตจริงๆ คนดีๆ อย่างคุณนี่หายากมาก ส่วนเรื่องของรัตที่คุณเล่าให้ผมฟัง ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจบด็อกเตอร์ทางจิตวิทยา ผมจะรักษาเธอเอง” ชายไทกล่าวด้วยร้อยยิ้มทำเหมือนไม่ได้โกรธ หรือตั้งใจพูดประชดประชัน แต่อย่างใด ทว่ามันกลับทำให้กรุณพลหน้าเสีย
รัตติกาลยิ้มกว้าง เธอมองชายไทด้วยสายตาชื่นชม เขาเป็นคนกวนประสาทหน้าตายจริงๆ แต่ในยามที่ต้องพูดจาจริงจังกลับดูน่ากลัว เธอเคยเห็นมาแล้ว...หวังว่ากรุณพลจะเลิกตอแยเธอสักที
สายของวันทำงานด็อกเตอร์หนุ่มก้าวเข้ามายังตึกของคณะ เขาเปิดนิตยสารในมือซึ่งนางแบบหน้าปกคือ รัตติกาล หญิงสาวดูเปลี่ยนไปเมื่อสวมบทบาทตามหน้าที่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่มเป็นระยะ เขาชื่นชมเธอเหมือนอย่างที่คนอื่นกำลังกล่าวถึงหญิงสาว รัตติกาลโดดเด่นมีความสวยสะดุดตา ไม่แปลกที่เธอจะโด่งดังเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังการหวนกลับเข้าวงการบันเทิงอีกครั้ง
ระหว่างทางชายไทอดที่จะสังเกตพฤติกรรมของเหล่าอาจารย์หรือแม้กระทั่งนักศึกษาที่ตนเดินผ่านมาไม่ได้ หลายคนหลบหน้าเขาไป ปกติแล้วจะทักทายกันยามเช้าก่อนการทำงาน แต่คราวนี้ดูเหมือนเขากลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว พอก้าวเข้าห้องพักอาจารย์
“อาจารย์ชายคะ ท่านอธิการเรียกพบค่ะ เมื่อเช้าพยายามติดต่อแล้วแต่ติดต่ออาจารย์ไม่ได้” หัวหน้าภาควิชาเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับเล่าเรื่องเพียงเล็กน้อย ทว่าชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นน่าจะเป็นเรื่องราวไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ วันนี้ดูทุกคนแปลกๆ”
“มีคนส่งแฟกซ์อันนี้มาค่ะ” หัวหน้าบอกพร้อมกับยื่นกระดาษแฟกซ์นั้นให้เขา
ชายไทรับมาดู สายตาเขากวาดอ่านตัวอักษรบนนั้นอย่างละเอียด แม้มีเพียงไม่กี่บรรทัดแต่เขากลับใช้เวลานานกว่าจะอ่านมันจบ อีกทั้งรูปของเขาตอนไม่สวมแว่นแต่งกายสบายๆ ในแบบหนึ่งถูกวางเทียบกับตอนสวมแว่นใส่สูท
‘ด็อกเตอร์ชายไท แท้จริงเป็นหมอดูทางเคเบิลทีวี คนอย่างนี้เหรอที่เอามาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย! คนที่หากินกับความเชื่อ หลอกให้คนงมงาย อย่างนี้หรือที่เรียกตัวเองว่า อาจารย์มหาวิทยาลัย เราจะปล่อยให้อนาคตของลูกเราอยู่ในมือคนแบบนี้หรือ!’
“ตอนนี้เรื่องดังมาก เพราะมีผู้ปกครองมาเห็น โทรศัพท์ไปหาท่านอธิการบดี อยากให้ไล่อาจารย์ชายออก เพราะเป็นเรื่องความเชื่อ แถมบอกว่าทำตัวไม่เหมาะสมที่จะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ตอนนี้ทางท่านอธิการฯ ก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมา คงรอคุยกับอาจารย์ชายก่อนน่ะค่ะ แล้วตกลงใช่อาจารย์ชายจริงๆ เหรอคะ”
ชายไทถึงกับอึ้งไป เขายืนนิ่งราวกับหุ่น ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นมีแววกังวล มือซึ่งถือกระดาษค่อยๆ ปล่อยมันลงแนบตัว
“ครับ...ผมเอง ผมเคยเป็นหมอดูมาก่อน” ชายไทรับคำเสียงหนักแน่นแต่ฟังเจ็บปวด เขาควรยอมรับ เพราะคือความจริง ไม่มีใครหนีอดีตตัวเองได้...
นี่สินะ โชคชะตา...แล้วผมควรทำยังไงละครับยาย ผมควรทำยังไง...ชายไทเอ่ยในใจ
ณิชนิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ค. 2558, 07:48:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ค. 2558, 07:48:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1301
| << บทที่ ๑๖ โชคชะตา (๑) | บทที่ ๑๗ ซ่อนปม >> |
konhin 17 พ.ค. 2558, 08:20:28 น.
แอบไปอ่านล่วงหน้าอีกเวบมา ลงชื่อให้กำลังใจที่นี่นะคะ
แอบไปอ่านล่วงหน้าอีกเวบมา ลงชื่อให้กำลังใจที่นี่นะคะ
nako 17 พ.ค. 2558, 18:36:41 น.
รอตอนต่อไปค่าาา
รอตอนต่อไปค่าาา
พันธุ์แตงกวา 17 พ.ค. 2558, 19:50:14 น.
พี่ชายตอบกลับพี่กันได้สะใจมากๆ เอาใจไปเลย
พี่ชายตอบกลับพี่กันได้สะใจมากๆ เอาใจไปเลย
นักอ่านเหนียวหนึบ 17 พ.ค. 2558, 23:03:39 น.
พี่ชายยยย สงสารรรน
พี่ชายยยย สงสารรรน