กว่าหัวใจจะเจอรัก
คำโปรย กว่าหัวใจจะเจอรัก
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
Tags: พี่จิน พี่ธันว์ น้องส้ม น้องแก้ม ปากแข็ง ทิฐิ
ตอน: ตอนที่ 14
บทที่ 14
เมื่อเห็นธันวาเดินกลับมา จินตเมธก็พอเดาได้กระนั้นก็ยังอดถามไม่ได้
“น้องแก้มไม่อยู่เหรอ”
“อืม”
เมื่อเพื่อนรักขานรับสั้น ๆ ด้วยสีหน้าแววตาที่เขามองออกว่าอีกฝ่ายกำลังมีเรื่องบางอย่างในใจ จินตเมธก็คร้านจะพูดอะไรอีก ในขณะที่ในใจก็นั่งรอเวลาที่ใครบางคนจะยอมโผล่หน้ากลับมาให้เขาเห็นอีกครั้ง ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อเวลาผ่านไปราวสองนาทีคนที่เขานึกถึงก็ยอมปรากฏตัวให้เห็น
“น้องแก้มล่ะคะ”
เมื่อไม่เห็นใครอีกคนที่คาดว่าจะเจอ น้องส้มก็ออกปากถามก่อนนิ่งไปอย่างผิดหวังกับคำตอบที่ได้จากพี่ธันว์
“ไม่อยู่ พี่นารีบอกว่าคุณพ่อคุณแม่น้องแก้มพาไปหัวหินตั้งแต่เช้าแล้ว”
ความรู้สึกอยากไปฉลองหดหายไปกว่าครึ่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวตัวน้อยไม่ได้ไปด้วย ยิ่งหันไปเจอแววตาคาดโทษจากพี่จินเข้าไปอีก น้องส้มก็เริ่มไม่สนุกจนตัดสินใจ
“ถ้าอย่างนั้น...รอน้องแก้มก่อน แล้วเราค่อยไปกันวันหลังก็ได้ค่ะ”
เพราะลึก ๆ ในใจธันวาก็ปรารถนาจะเจอกับสาวน้อยแก้มบุ๋มเช่นกัน ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่คัดค้านในขณะที่จินตเมธนิ่วหน้าราวกับไม่ชอบใจ
“งั้น...ไว้วันหลังพี่จะพาไปฉลองให้นะ”
น้องส้มยิ้มให้แม้นึกห่วงสีหน้าขรึม ๆ ของพี่ธันว์ แต่เธอก็ไม่มีโอกาสถามเมื่อเขาเดินผละไปทันทีที่พูดจบ
“ห้ามไปกันสองคนนะ”
น้ำเสียงเข้ม ๆ ของใครอีกคนทำให้น้องส้มต้องละสายตามาจากพี่ธันว์ แล้วหันไปพบว่าพี่จินกำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาค่อนข้างดุ
“คะ”
พี่จินถอนหายใจเมื่อน้องส้มมองมาด้วยแววตาไม่เข้าใจ ก่อนทวนซ้ำด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม
“พี่บอกว่าห้ามไปตามลำพังกับนายธันว์ เข้าใจรึเปล่า!”
คนถูกห้ามกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยยังตั้งตัวไม่ติด กระทั่งเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เจ้าตัวก็ไม่ได้ขยับตัวหนีเพราะยังงุนงง
“ถ้าไม่เชื่อฟัง ทีหลังอย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกัน!”
ราวกับจะตอกย้ำว่าสิ่งที่พูดไปไม่ใช่แค่คำขู่ เมื่อชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปปิดริมฝีปากที่เผยอค้างของหญิงสาวด้วยริมฝีปากของตัวเองแต่ก็เพียงสัมผัสแผ่วเบาก่อนผละออกห่างในขณะที่คนถูกจูบยังคงยืนนิ่งราวกับถูกสาป แม้คนปล้นจูบจะเดินจากไปนานแล้วก็ตาม
ราวเย็นวันอาทิตย์ครอบครัวของน้องแก้มก็เดินทางกลับมาจากหัวหิน ตอนแรกเด็กสาวตั้งใจว่าจะนอนหลับสักพักแล้วจึงค่อยเอาของฝากไปให้พวกพี่ ๆ ร่วมหมู่บ้าน แต่เมื่อรู้จากอดีตพี่เลี้ยงว่าเมื่อวานธันวามาหาเธอ น้องแก้มจึงเปลี่ยนใจ
“อ้าว! น้องแก้มจะไปไหนลูก”
คุณพิมพ์พิสุทธิ์ถามเมื่อเห็นลูกสาวทำท่าจะออกไปข้างนอกพร้อมกับถุงใส่ของฝากที่แวะซื้อก่อนจะเดินทางกลับ
“น้องแก้มจะเอาของฝากไปให้พวกพี่ ๆ ค่ะ”
พูดจบร่างเล็กก็เดินออกไปนอกประตูบ้านพร้อมกับถุงใส่ของฝากในมือด้วยความตั้งใจจะนำไปให้กับคนที่เธอตั้งใจไปหา
ทว่าเมื่อเอาเข้าจริง ๆ คนที่เธอตั้งใจในตอนแรกว่าจะไปหาเป็นคนแรก กลับกลายเป็นคนสุดท้ายที่เธอตัดสินใจไปหา
หลังจากแวะเอาของฝากไปให้จินตเมธแต่ได้พบป้าอนงค์แทนจนรู้จากอีกฝ่ายว่าชายหนุ่มออกไปข้างนอกน้องแก้มจึงเอาของฝากไว้กับป้าอนงค์ ก่อนแวะเอาของฝากไปบ้านหลังต่อไปก็คือณัฐวราซึ่งเป็นพี่สาวที่เธอรัก สองสาวมัวแต่นั่งคุยกันเพลินจนเวลาเริ่มเข้าพลบค่ำน้องแก้มจึงตัดสินใจลากลับ
เด็กสาวมองของฝากชิ้นสุดท้ายในมืออย่างชั่งใจขณะมองเส้นทางที่แยกไปบ้านของตัวเองกับอีกทางที่จะไปบ้านของพี่ธันว์ ก่อนตัดสินใจได้ในที่สุด
ธันวาแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อคนรับใช้ในบ้านเดินนำจิตพิสุทธิ์เข้ามา กระทั่งเมื่อเหลือเพียงเขาและเธออยู่กันตามลำพังภายในโถงกลางห้องรับแขก แล้วได้ยินเด็กสาวบอกกับเขา
“แก้ม...เอาของฝากมาให้ค่ะ”
เมื่อเห็นพี่ชายแสนใจดีในอดีตเอาแต่นิ่งไม่พูดไม่ตอบ น้องแก้มก็เริ่มหันรีหันขวางก่อนออกปากถามเพื่อลดบรรยากาศอึมครึม
“คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่เหรอคะ”
ถึงตอนนี้ธันวาก็เริ่มตั้งตัวได้และรู้ว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่ความฝัน
“คุณพ่อคุณแม่พี่ไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อสองวันก่อน อาทิตย์หน้าถึงจะกลับ” เมื่อเหลือบไปเห็นถุงพลาสติกในมือของเด็กสาว ธันวาจึงตั้งคำถามต่อ “แล้วนั่น...จะเอามาให้คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ” น้องแก้มออกอาการลังเลเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของพี่ชายร่วมหมู่บ้าน ก่อนเอ่ยต่อด้วยสุ้มเสียงแผ่วลง “ฝาก...ให้คุณลุงกับคุณป้าด้วยนะคะ”
พี่ธันว์ไม่พูดอะไรเมื่อรับถุงของฝากมาจากสาวน้อย หากเมื่อเห็นน้องแก้มปรายตามองไปยังประตูทางออกชายหนุ่มก็หน้าตึงด้วยความเข้าใจผิด
“อยากกลับแล้วใช่ไหม พี่จะไปส่ง”
น้องแก้มสะอึกเมื่อเจอกับคำบอกที่ไม่ต่างจากไล่ ทั้งที่ก่อนมาเธอต้องรวบรวมกำลังใจเพื่อจะมาเจอหน้าพี่ชายคนนี้ ถึงเธอไม่ได้ฉลาดมากนักแต่ก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าเขาไม่เต็มใจต้อนรับ
ความน้อยใจและเสียใจกับความเย็นชาจากพี่ชายใจดีในวัยเด็กส่งผลให้น้ำตาเด็กสาวซึมเอ่อโดยไม่ตั้งใจ วินาทีนั้นภาพจากวันวานครั้งสุดท้ายที่พบกันก็ผุดขึ้นจากความทรงจำ
“พี่ขอโทษถ้าทำให้น้องแก้มไม่พอใจ แต่ให้พี่ไปส่งที่บ้านเถอะ แล้วหลังจากนั้น...พี่จะไม่ยุ่งกับน้องแก้มอีก พี่สัญญา”
พี่จะไม่ยุ่งกับน้องแก้มอีก
เด็กสาวทวนประโยคตอนท้ายกับตัวเองอย่างเจ็บปวด เพิ่งเข้าใจในตอนนี้อย่างชัดเจนถึงความหมายของคำพูดนี้
ไม่ยุ่ง ไม่สนใจ ไม่ต้อนรับ ไม่มีความหมาย
น้ำตาเด็กสาวหยดลงจากความสะเทือนใจกับข้อสรุปสุดท้ายของตัวเอง เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาความอาทรความใส่ใจความใจดีของพี่ธันว์มีค่ากับเธอมากแค่ไหน
แต่เธอก็ทำทุกอย่างพังไปหมดเพราะความขี้ขลาดของตัวเอง
พี่ธันว์อึ้งเมื่อเห็นน้องสาวตัวเล็กในอดีตที่เขารักใคร่เอ็นดูนักหนาหันหลังแล้วทำท่าจะเดินจากไป บางที...เขาอาจไม่สนใจถ้าไม่ทันเห็นว่าก่อนหน้านั้นน้องแก้มร้องไห้ และนั่นทำให้เขาไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีก
“เดี๋ยว!”
ชายหนุ่มเดินมาทันคนตัวเล็กก่อนจะถึงประตูทางออกแล้วฉวยข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ หัวใจสะท้านสะเทือนเมื่อดึงอีกฝ่ายให้หันกลับมาแล้วพบว่าใบหน้าอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยน้ำตา
น้องแก้มรีบก้มหน้างุดลงตามเดิมหลังจากก่อนหน้านี้เงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าพี่ธันว์กำลังมองเธอด้วยสีหน้าขัดเคือง สาวน้อยยิ่งเสียใจเพราะคิดว่าเธอทำให้พี่ชายคนนี้ไม่พอใจอีกแล้ว หลังจากฝืนกลั้นสะอื้นเจ้าตัวจึงเปล่งเสียงบอก
“เขาะ...ขอโทษค่ะ น้องแก้ม...จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
แว่วเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ของพี่ธันว์ น้องแก้มก็ยิ่งน้อยใจเพราะคิดว่าเขาคงรำคาญแต่ขณะเดียวกันความคิดนั้นก็ทำให้ความเสียใจทบทวีจนร่างเล็กเริ่มสั่นจากแรงสะอื้นที่ควบคุมไม่ได้
“โธ่! ยายแก้มป่องของพี่...”
สุดที่พี่ธันว์จะฝืนแข็งใจไว้ได้อีก สิ้นสุดเสียงเรียกขานนั้นชายหนุ่มก็ดึงร่างเล็ก ๆ ของคนขี้แยเข้ามากอดแน่นก่อนพึมพำปลอบประโลมไม่ต่างจากวัยเด็กยามต้องปลอบโยนเด็กหญิงจิตพิสุทธิ์เวลาร้องไห้โยเย
ถึงตอนนี้ ‘ยายแก้มป่อง’ ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อซุกหน้ากับแผ่นอกของพี่ชายใจดีแล้วเริ่มต้นร้องไห้ออกมาอย่างจริง ๆ จัง ๆ โดยไม่รู้เลยว่าทำให้คนปลอบยิ่งสงสาร
และ...อาจด้วยความสงสารซึ่งปะปนกับความเอื้ออาทรเป็นพิเศษต่อน้องสาวร่วมหมู่บ้านคนนี้ จึงทำให้พี่ธันว์ค่อย ๆ ช้อนใบหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นมาก่อนซับน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยมือของตัวเอง หัวใจสะท้านไหวยามสบกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่ยามนี้หม่นมัวจากละอองน้ำจนไร้ประกายสดใสเหมือนอย่างที่ผ่านมา หากขณะเดียวกันแรงดึงดูดจากแววตาใสซื่อบริสุทธิ์คู่นี้ก็มีมากกระทั่งส่งผลให้พี่ธันว์ค่อย ๆ โน้มหน้าลงไปราวกับคนต้องมนต์
ทว่า...วินาทีที่ริมฝีปากอุ่นแตะเข้ากับกลีบปากบางที่ค่อนข้างเย็นและสั่นระริก ช่วงเวลาแห่งมนต์ขลังก็เหมือนถูกทำลายลงพร้อมกับสติสัมปชัญญะที่เริ่มกลับคืนมา ในขณะที่พี่ธันว์นิ่งขึงไปเพราะตกใจและคาดไม่ถึงกับการกระทำของตัวเอง น้องแก้มก็เบิกตากว้างมองคนที่เพิ่งช่วงชิงจูบแรกที่แสนแผ่วเบาของเธอไปอย่างกึ่งตกใจและไม่คาดฝัน น้ำตาซึ่งไม่รู้ที่มาเอ่อคลอขึ้นมากบสองเบ้าตาก่อนที่ร่างเล็ก ๆ จะหมุนตัวแล้ววิ่งหนีจากไป เหลือเพียงร่างสูงที่ยืนแน่นิ่งราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหินไปแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ วันนี้พาสองหนุ่มสองสาวมากันครบ ^^
ฮ่าาาาาาาา รู้สึกว่าพี่ธันว์น่าจะเข้าข่ายล่อลวงผู้เยาว์ได้เน๊อะ..
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบเป็นกำลังใจให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : ตอนนี้คงไม่สงสารพี่ธันว์แล้วเน๊อะ ได้เจอแล้วยังได้...น้องแก้มอีก โฮะ ๆๆๆๆๆ
Zephyr : พี่จินต้องขยันทำคะแนนหน่อยค่ะเพราะมีคดีติดค้างกับน้องส้มเยอะ แต่ผลของการทำคะแนนก็คงเป็นอย่างที่คุณ Zephyr ว่านั่นล่ะค่ะ ส่วนพี่ธันว์...พันวลีคิดว่าเค้าคงไม่ได้ทำไร่แห้วหรอกค่ะถ้าดูจากตอนนี้นะ...ยิ่งตอนนี้พี่ธันว์กับน้องแก้มไม่คลาดกันแถมยังเจอกันตรง ๆ แบบ... โฮะ ๆๆๆๆ
เมื่อเห็นธันวาเดินกลับมา จินตเมธก็พอเดาได้กระนั้นก็ยังอดถามไม่ได้
“น้องแก้มไม่อยู่เหรอ”
“อืม”
เมื่อเพื่อนรักขานรับสั้น ๆ ด้วยสีหน้าแววตาที่เขามองออกว่าอีกฝ่ายกำลังมีเรื่องบางอย่างในใจ จินตเมธก็คร้านจะพูดอะไรอีก ในขณะที่ในใจก็นั่งรอเวลาที่ใครบางคนจะยอมโผล่หน้ากลับมาให้เขาเห็นอีกครั้ง ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อเวลาผ่านไปราวสองนาทีคนที่เขานึกถึงก็ยอมปรากฏตัวให้เห็น
“น้องแก้มล่ะคะ”
เมื่อไม่เห็นใครอีกคนที่คาดว่าจะเจอ น้องส้มก็ออกปากถามก่อนนิ่งไปอย่างผิดหวังกับคำตอบที่ได้จากพี่ธันว์
“ไม่อยู่ พี่นารีบอกว่าคุณพ่อคุณแม่น้องแก้มพาไปหัวหินตั้งแต่เช้าแล้ว”
ความรู้สึกอยากไปฉลองหดหายไปกว่าครึ่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวตัวน้อยไม่ได้ไปด้วย ยิ่งหันไปเจอแววตาคาดโทษจากพี่จินเข้าไปอีก น้องส้มก็เริ่มไม่สนุกจนตัดสินใจ
“ถ้าอย่างนั้น...รอน้องแก้มก่อน แล้วเราค่อยไปกันวันหลังก็ได้ค่ะ”
เพราะลึก ๆ ในใจธันวาก็ปรารถนาจะเจอกับสาวน้อยแก้มบุ๋มเช่นกัน ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่คัดค้านในขณะที่จินตเมธนิ่วหน้าราวกับไม่ชอบใจ
“งั้น...ไว้วันหลังพี่จะพาไปฉลองให้นะ”
น้องส้มยิ้มให้แม้นึกห่วงสีหน้าขรึม ๆ ของพี่ธันว์ แต่เธอก็ไม่มีโอกาสถามเมื่อเขาเดินผละไปทันทีที่พูดจบ
“ห้ามไปกันสองคนนะ”
น้ำเสียงเข้ม ๆ ของใครอีกคนทำให้น้องส้มต้องละสายตามาจากพี่ธันว์ แล้วหันไปพบว่าพี่จินกำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาค่อนข้างดุ
“คะ”
พี่จินถอนหายใจเมื่อน้องส้มมองมาด้วยแววตาไม่เข้าใจ ก่อนทวนซ้ำด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม
“พี่บอกว่าห้ามไปตามลำพังกับนายธันว์ เข้าใจรึเปล่า!”
คนถูกห้ามกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยยังตั้งตัวไม่ติด กระทั่งเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เจ้าตัวก็ไม่ได้ขยับตัวหนีเพราะยังงุนงง
“ถ้าไม่เชื่อฟัง ทีหลังอย่ามาหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกัน!”
ราวกับจะตอกย้ำว่าสิ่งที่พูดไปไม่ใช่แค่คำขู่ เมื่อชายหนุ่มโน้มหน้าเข้าไปปิดริมฝีปากที่เผยอค้างของหญิงสาวด้วยริมฝีปากของตัวเองแต่ก็เพียงสัมผัสแผ่วเบาก่อนผละออกห่างในขณะที่คนถูกจูบยังคงยืนนิ่งราวกับถูกสาป แม้คนปล้นจูบจะเดินจากไปนานแล้วก็ตาม
ราวเย็นวันอาทิตย์ครอบครัวของน้องแก้มก็เดินทางกลับมาจากหัวหิน ตอนแรกเด็กสาวตั้งใจว่าจะนอนหลับสักพักแล้วจึงค่อยเอาของฝากไปให้พวกพี่ ๆ ร่วมหมู่บ้าน แต่เมื่อรู้จากอดีตพี่เลี้ยงว่าเมื่อวานธันวามาหาเธอ น้องแก้มจึงเปลี่ยนใจ
“อ้าว! น้องแก้มจะไปไหนลูก”
คุณพิมพ์พิสุทธิ์ถามเมื่อเห็นลูกสาวทำท่าจะออกไปข้างนอกพร้อมกับถุงใส่ของฝากที่แวะซื้อก่อนจะเดินทางกลับ
“น้องแก้มจะเอาของฝากไปให้พวกพี่ ๆ ค่ะ”
พูดจบร่างเล็กก็เดินออกไปนอกประตูบ้านพร้อมกับถุงใส่ของฝากในมือด้วยความตั้งใจจะนำไปให้กับคนที่เธอตั้งใจไปหา
ทว่าเมื่อเอาเข้าจริง ๆ คนที่เธอตั้งใจในตอนแรกว่าจะไปหาเป็นคนแรก กลับกลายเป็นคนสุดท้ายที่เธอตัดสินใจไปหา
หลังจากแวะเอาของฝากไปให้จินตเมธแต่ได้พบป้าอนงค์แทนจนรู้จากอีกฝ่ายว่าชายหนุ่มออกไปข้างนอกน้องแก้มจึงเอาของฝากไว้กับป้าอนงค์ ก่อนแวะเอาของฝากไปบ้านหลังต่อไปก็คือณัฐวราซึ่งเป็นพี่สาวที่เธอรัก สองสาวมัวแต่นั่งคุยกันเพลินจนเวลาเริ่มเข้าพลบค่ำน้องแก้มจึงตัดสินใจลากลับ
เด็กสาวมองของฝากชิ้นสุดท้ายในมืออย่างชั่งใจขณะมองเส้นทางที่แยกไปบ้านของตัวเองกับอีกทางที่จะไปบ้านของพี่ธันว์ ก่อนตัดสินใจได้ในที่สุด
ธันวาแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อคนรับใช้ในบ้านเดินนำจิตพิสุทธิ์เข้ามา กระทั่งเมื่อเหลือเพียงเขาและเธออยู่กันตามลำพังภายในโถงกลางห้องรับแขก แล้วได้ยินเด็กสาวบอกกับเขา
“แก้ม...เอาของฝากมาให้ค่ะ”
เมื่อเห็นพี่ชายแสนใจดีในอดีตเอาแต่นิ่งไม่พูดไม่ตอบ น้องแก้มก็เริ่มหันรีหันขวางก่อนออกปากถามเพื่อลดบรรยากาศอึมครึม
“คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่เหรอคะ”
ถึงตอนนี้ธันวาก็เริ่มตั้งตัวได้และรู้ว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่ความฝัน
“คุณพ่อคุณแม่พี่ไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อสองวันก่อน อาทิตย์หน้าถึงจะกลับ” เมื่อเหลือบไปเห็นถุงพลาสติกในมือของเด็กสาว ธันวาจึงตั้งคำถามต่อ “แล้วนั่น...จะเอามาให้คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ” น้องแก้มออกอาการลังเลเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของพี่ชายร่วมหมู่บ้าน ก่อนเอ่ยต่อด้วยสุ้มเสียงแผ่วลง “ฝาก...ให้คุณลุงกับคุณป้าด้วยนะคะ”
พี่ธันว์ไม่พูดอะไรเมื่อรับถุงของฝากมาจากสาวน้อย หากเมื่อเห็นน้องแก้มปรายตามองไปยังประตูทางออกชายหนุ่มก็หน้าตึงด้วยความเข้าใจผิด
“อยากกลับแล้วใช่ไหม พี่จะไปส่ง”
น้องแก้มสะอึกเมื่อเจอกับคำบอกที่ไม่ต่างจากไล่ ทั้งที่ก่อนมาเธอต้องรวบรวมกำลังใจเพื่อจะมาเจอหน้าพี่ชายคนนี้ ถึงเธอไม่ได้ฉลาดมากนักแต่ก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าเขาไม่เต็มใจต้อนรับ
ความน้อยใจและเสียใจกับความเย็นชาจากพี่ชายใจดีในวัยเด็กส่งผลให้น้ำตาเด็กสาวซึมเอ่อโดยไม่ตั้งใจ วินาทีนั้นภาพจากวันวานครั้งสุดท้ายที่พบกันก็ผุดขึ้นจากความทรงจำ
“พี่ขอโทษถ้าทำให้น้องแก้มไม่พอใจ แต่ให้พี่ไปส่งที่บ้านเถอะ แล้วหลังจากนั้น...พี่จะไม่ยุ่งกับน้องแก้มอีก พี่สัญญา”
พี่จะไม่ยุ่งกับน้องแก้มอีก
เด็กสาวทวนประโยคตอนท้ายกับตัวเองอย่างเจ็บปวด เพิ่งเข้าใจในตอนนี้อย่างชัดเจนถึงความหมายของคำพูดนี้
ไม่ยุ่ง ไม่สนใจ ไม่ต้อนรับ ไม่มีความหมาย
น้ำตาเด็กสาวหยดลงจากความสะเทือนใจกับข้อสรุปสุดท้ายของตัวเอง เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาความอาทรความใส่ใจความใจดีของพี่ธันว์มีค่ากับเธอมากแค่ไหน
แต่เธอก็ทำทุกอย่างพังไปหมดเพราะความขี้ขลาดของตัวเอง
พี่ธันว์อึ้งเมื่อเห็นน้องสาวตัวเล็กในอดีตที่เขารักใคร่เอ็นดูนักหนาหันหลังแล้วทำท่าจะเดินจากไป บางที...เขาอาจไม่สนใจถ้าไม่ทันเห็นว่าก่อนหน้านั้นน้องแก้มร้องไห้ และนั่นทำให้เขาไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีก
“เดี๋ยว!”
ชายหนุ่มเดินมาทันคนตัวเล็กก่อนจะถึงประตูทางออกแล้วฉวยข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ หัวใจสะท้านสะเทือนเมื่อดึงอีกฝ่ายให้หันกลับมาแล้วพบว่าใบหน้าอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยน้ำตา
น้องแก้มรีบก้มหน้างุดลงตามเดิมหลังจากก่อนหน้านี้เงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าพี่ธันว์กำลังมองเธอด้วยสีหน้าขัดเคือง สาวน้อยยิ่งเสียใจเพราะคิดว่าเธอทำให้พี่ชายคนนี้ไม่พอใจอีกแล้ว หลังจากฝืนกลั้นสะอื้นเจ้าตัวจึงเปล่งเสียงบอก
“เขาะ...ขอโทษค่ะ น้องแก้ม...จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
แว่วเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ของพี่ธันว์ น้องแก้มก็ยิ่งน้อยใจเพราะคิดว่าเขาคงรำคาญแต่ขณะเดียวกันความคิดนั้นก็ทำให้ความเสียใจทบทวีจนร่างเล็กเริ่มสั่นจากแรงสะอื้นที่ควบคุมไม่ได้
“โธ่! ยายแก้มป่องของพี่...”
สุดที่พี่ธันว์จะฝืนแข็งใจไว้ได้อีก สิ้นสุดเสียงเรียกขานนั้นชายหนุ่มก็ดึงร่างเล็ก ๆ ของคนขี้แยเข้ามากอดแน่นก่อนพึมพำปลอบประโลมไม่ต่างจากวัยเด็กยามต้องปลอบโยนเด็กหญิงจิตพิสุทธิ์เวลาร้องไห้โยเย
ถึงตอนนี้ ‘ยายแก้มป่อง’ ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อซุกหน้ากับแผ่นอกของพี่ชายใจดีแล้วเริ่มต้นร้องไห้ออกมาอย่างจริง ๆ จัง ๆ โดยไม่รู้เลยว่าทำให้คนปลอบยิ่งสงสาร
และ...อาจด้วยความสงสารซึ่งปะปนกับความเอื้ออาทรเป็นพิเศษต่อน้องสาวร่วมหมู่บ้านคนนี้ จึงทำให้พี่ธันว์ค่อย ๆ ช้อนใบหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นมาก่อนซับน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยมือของตัวเอง หัวใจสะท้านไหวยามสบกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่ยามนี้หม่นมัวจากละอองน้ำจนไร้ประกายสดใสเหมือนอย่างที่ผ่านมา หากขณะเดียวกันแรงดึงดูดจากแววตาใสซื่อบริสุทธิ์คู่นี้ก็มีมากกระทั่งส่งผลให้พี่ธันว์ค่อย ๆ โน้มหน้าลงไปราวกับคนต้องมนต์
ทว่า...วินาทีที่ริมฝีปากอุ่นแตะเข้ากับกลีบปากบางที่ค่อนข้างเย็นและสั่นระริก ช่วงเวลาแห่งมนต์ขลังก็เหมือนถูกทำลายลงพร้อมกับสติสัมปชัญญะที่เริ่มกลับคืนมา ในขณะที่พี่ธันว์นิ่งขึงไปเพราะตกใจและคาดไม่ถึงกับการกระทำของตัวเอง น้องแก้มก็เบิกตากว้างมองคนที่เพิ่งช่วงชิงจูบแรกที่แสนแผ่วเบาของเธอไปอย่างกึ่งตกใจและไม่คาดฝัน น้ำตาซึ่งไม่รู้ที่มาเอ่อคลอขึ้นมากบสองเบ้าตาก่อนที่ร่างเล็ก ๆ จะหมุนตัวแล้ววิ่งหนีจากไป เหลือเพียงร่างสูงที่ยืนแน่นิ่งราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหินไปแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ วันนี้พาสองหนุ่มสองสาวมากันครบ ^^
ฮ่าาาาาาาา รู้สึกว่าพี่ธันว์น่าจะเข้าข่ายล่อลวงผู้เยาว์ได้เน๊อะ..
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบเป็นกำลังใจให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : ตอนนี้คงไม่สงสารพี่ธันว์แล้วเน๊อะ ได้เจอแล้วยังได้...น้องแก้มอีก โฮะ ๆๆๆๆๆ
Zephyr : พี่จินต้องขยันทำคะแนนหน่อยค่ะเพราะมีคดีติดค้างกับน้องส้มเยอะ แต่ผลของการทำคะแนนก็คงเป็นอย่างที่คุณ Zephyr ว่านั่นล่ะค่ะ ส่วนพี่ธันว์...พันวลีคิดว่าเค้าคงไม่ได้ทำไร่แห้วหรอกค่ะถ้าดูจากตอนนี้นะ...ยิ่งตอนนี้พี่ธันว์กับน้องแก้มไม่คลาดกันแถมยังเจอกันตรง ๆ แบบ... โฮะ ๆๆๆๆ
พันวลี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2558, 08:34:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2558, 08:34:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1763
| << ตอนที่ 11 | บทที่ 16 และ 17 >> |
Zephyr 24 พ.ค. 2558, 10:12:32 น.
แห้วจูบไปละ ได้จุ้บแทนค่ะ
แอบนอยด์นิสัยน้องแก้มนะ
คู่นี้ค่อดลุ้นอ่ะืกว่าจะคุยกันได้ พูดผ่านผิวหนังรึไงนะ
ก้มหน้าแบบนั้นใครจะเกทฟระ
พี่ธันว์ไม่ใช่ the listener อ่านใจได้นะว้อย
อุ่ยยยยย ขัดใจนางจริงๆ
ชอบคู่พี่จินน้องส้มมากกว่าอ่า ตรงๆเลือดสาดจากปากกระจายยยย 5555 เหมือนเชียร์มวย คริคริ
แห้วจูบไปละ ได้จุ้บแทนค่ะ
แอบนอยด์นิสัยน้องแก้มนะ
คู่นี้ค่อดลุ้นอ่ะืกว่าจะคุยกันได้ พูดผ่านผิวหนังรึไงนะ
ก้มหน้าแบบนั้นใครจะเกทฟระ
พี่ธันว์ไม่ใช่ the listener อ่านใจได้นะว้อย
อุ่ยยยยย ขัดใจนางจริงๆ
ชอบคู่พี่จินน้องส้มมากกว่าอ่า ตรงๆเลือดสาดจากปากกระจายยยย 5555 เหมือนเชียร์มวย คริคริ
ปิ่นนลิน 25 พ.ค. 2558, 14:00:51 น.
พี่จินนี่จูบน้องส้มทุกตอนเลยยย แฮ่ๆๆ
ส่วนพี่ธันว์ ล่อลวงเด็ก!
เด็กน่ารัก อดใจไม่ไหวละซิ
อดทนไว้ๆ พี้ธันว์!
ปล ชอบคู่พี่ธันว์ แต่อยากให้น้องแก้มพูดมากกว่านี้หน่อย ขี้อายเกิ๊นนนนน
พี่จินนี่จูบน้องส้มทุกตอนเลยยย แฮ่ๆๆ
ส่วนพี่ธันว์ ล่อลวงเด็ก!
เด็กน่ารัก อดใจไม่ไหวละซิ
อดทนไว้ๆ พี้ธันว์!
ปล ชอบคู่พี่ธันว์ แต่อยากให้น้องแก้มพูดมากกว่านี้หน่อย ขี้อายเกิ๊นนนนน