กลรัตติกาล
เรื่องต่อ ซ่อนใจไว้ใต้ดาว ชุดเสน่หาฆาตกรรม
หลงกลิ่นจันทน์ , ซ่อนใจไว้ใต้ดาว , กลรัตติกาล
หลงกลิ่นจันทน์ , ซ่อนใจไว้ใต้ดาว , กลรัตติกาล
Tags: กลรัตติกาล คีตา ณิชนิตา
ตอน: บทที่ ๒๓ แผนพลาด(๑)
บทที่ ๒๓
แผนพลาด
ภายในบ้านของนายพลปราการ ทั้งตำรวจและเพื่อนของรัตติกาลมารอฟังข่าวคราวความคืบหน้ากันด้วยความเป็นห่วง ชายไทนั่งมองภาพเหตุการณ์นี้อย่างวิเคราะห์ ตั้งแต่ติดกับดักของปุณณภพเขาก็เริ่มคิดมากขึ้น คิดวนไปวนมาถึงหลักฐาน ข้อสมมติฐานทุกอย่างใหม่อีกครั้ง ระหว่างกำลังคิดอยู่นั้นนิตยาเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับแก้วน้ำเย็น แม่เลี้ยงของรัตติกาลมีสีหน้าวิตกกังวลไม่ต่างจากคนอื่นนัก ยิ่งมือถือแก้วนั้นสั่นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด
“ใจฉันเต้นเร็วมากเลยค่ะ ฉันเป็นห่วงหนูรัตเหลือเกิน” นิตยาทั้งน้ำเสียงอันสั่น
ชายไทยจะมองสีหน้าอันซีดเผือดของนิตยาดวงตาคู่นั้นของเธอ นิตยาดูทำอะไรไม่ถูกเลย ตลอดเวลาที่เขาเห็นเธอกับรัตติกาล ปฏิเสธไม่ได้ว่า แม้จะดูไม่ถูกกันนัก แต่นิตยาเป็นฝ่ายหยิบยื่นความจริงใจให้กับรัตติกาลเสมอ ส่วนรัตติกาลนั้นเพราะความอคติที่มีต่อแม่เลี้ยง ทำให้เธอไม่ค่อยยอมรับแทบไม่รับเลยด้วยซ้ำ
"ผมยังคงเชื่อมั่นนะครับว่ารัตติกาลปลอดภัย"
"ทำไมคุณถึงเชื่อมั่นนักละคะ"
"เพราะผมรักเธอครับ ถ้าเรารักใครสักคน เราจะมีความหวังอยู่เสมอ ใช่ไหมครับ แล้วผมก็เชื่อมาตลอดว่าคนเราไม่มีทางอับจนหนทางได้ ในทางตันก็ต้องมีทางออก"
“ด็อกเตอร์เป็นคนมองโลกในแง่ดีจริงๆ แต่ความรักไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่างได้หรอกนะคะ”
“ความรักอาจไม่ช่วยแก้ปัญหา แต่ช่วยให้เราดีขึ้นได้ ใครใจคิดร้ายจนไม่เหลือที่สำหรับความรัก คนแบบนั้นสำหรับผมดูน่าสงสาร แล้วผมก็ไม่รู้จะมองร้ายไปทำไม ถ้าเราพอใจในสิ่งที่มีอยู่ ไม่ขวานขวายดิ้นรนหาให้เกินตัว ปัญหามันก็ไม่เกิดหรอกครับ จริงไหมครับคุณนิด”
“นั่นสิคะ” นิตยารับคำ พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดวงตาคู่นั้นวูบไหวด้วยประกายเศร้า “ฉันขอตัวออกไปหาซื้อของมาไว้รับแขกดีกว่าค่ะ ทำอะไรยุ่งๆ เข้าไว้อาจจะดีสำหรับฉัน”
“ครับ ตามสบายครับ” ชายไทบอกทั้งจ้องนิตยาซึ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินหายเข้าไปในครัว เขาดึงกระดาษหลายแผ่นออกมาจากกระเป๋าเอกสารสีดำของตนเอง เหลือบมองข้อความด้านในนั้นแววตาครุ่นคิด
ปวีร์นำข้อมูลเหล่านี้ให้เขาระหว่างการประกบตามปุณณภพ เรื่องราวไม่ได้ซับซ้อนมากมาย ทว่าทำให้เขารับรู้สาเหตุของเรื่องได้อย่างดี อีกทั้งรู้สึกเวทนาในใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
คนวางแผนพลาด...ก้าวต่อไปก็คงไม่ได้ มีแต่สู้กันจนยิบตาเท่านั้นเอง
ชายไทยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับหมวดจรินทร์ นายตำรวจหนุ่มรับเครื่องมือสื่อสารขนาดเหมาะมือนั้นมาดู แผนที่บนหน้าจอ ชายไทติดตั้งโปรแกรมติดตามรัตติกาลผ่านโทรศัพท์มือถือ เขาถึงได้มีท่าทีนิ่งไม่ตื่นตระหนกอย่างที่ควรจะเป็นแค่เสแสร้งบ้างต่อหน้าคนอื่น แต่สำหรับคนที่รับรู้แผนการนี้มีเพียงหมวดจรินทร์และปวีร์เท่านั้นเอง
“วีร์ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ผมติดตั้งให้วีร์ด้วย แต่เขาไม่ได้ตามแผนที่นี้หรอก” ชายไทอธิบาย หมวดจรินทร์พยักหน้ารับ
“เดี๋ยวผมให้คนตามไป”
“รอให้ผมเจอรัตติกาลก่อน แล้วจะส่งสัญญาณบอก หมวดช่วยอยู่ที่นี่ ทำตามแผนเดิมที่เราคุยกันไว้ดีกว่า” แผนของชายไทวางไว้ตั้งแต่เกิดเรื่อง แอบซุ่มคุยกันเงียบๆ เพื่อไม่ให้คนร้ายรู้ตัว
“แค่คุณกับปวีร์จะไหวเหรอครับ”
“คนเยอะมากไปจะผิดสังเกต รัตติกาลอาจเป็นอันตรายได้”
“จริงด้วย”
“ผมออกไปก่อนนะครับ” ชายไทบอกนายตำรวจหนุ่มแล้วรับโทรศัพท์คืน “แล้วผมจะโทร.รายงานตลอด”
“โอเค” หมวดจรินทร์รับคำ พลางสังเกตผู้คนในบ้านอย่างระแวดระวัง แล้วจึงเลี่ยงออกไปทำตามแผนที่วางไว้เช่นกัน
ชายไทเดินออกไปจากบ้านหลังใหญ่ เขาเดินตรงออกไปจนถึงรั้วนอกบ้าน รถจักรยานยนต์คันใหญ่จอดนิ่งรอไว้อยู่แล้ว ปวีร์เตรียมการไว้ให้ก่อนจะออกไปเสมอ เขาเชื่อมือของเพื่อนเก่า ว่าจะเป็นคนช่วยให้เขาจัดการเรื่องนี้ได้สำเร็จ กระดาษโน้ตแปะไว้บนหมวกกันน็อกที่เขากำลังหยิบขึ้นมาสวมนั้นสะดุดตา ชายไทดึงกระดาษแผ่นเล็กนั้นออกมาอ่าน
‘หวังว่าจะไม่ลืมวิธีการขับขี่รถมอ’ไซด์นะ’ เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกภาพใบหน้านิ่งๆ ของปวีร์ประกอบ ชายไทจัดการสวมหมวกกันน็อก แล้วขึ้นนั่งก่อนจะเสียบกุญแจสตาร์ทรถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อไปถึงจุดของจีพีเอสบอกพิกัด ชายไทถึงกับยืนนิ่ง เพราะตรงหน้าของเขาคือที่รกร้างพงหญ้าขึ้นสูงเต็มไปหมด ระหว่างทางเขาติดต่อกับปวีร์โดยตลอด สีหน้าของเขาซีดเผือดลง รู้สึกถึงความเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะร้อนรุ่มเป็นกองไฟ
“บ้าที่สุด มันทิ้งโทรศัพท์ไว้ในพงหญ้า” ชายไทกรอกเสียงหงุดหงิดไปตามสายโทรศัพท์
“ฉันบอกแล้วว่ามันไม่เวิร์คหรอก คนร้ายไม่ยอมให้ตัวประกันหาทางขอความช่วยเหลือได้แน่ๆ สิ่งแรกที่ต้องโยนทิ้งก็คือโทรศัพท์” ปวีร์ตอบกลับมาอย่างรู้ดี ชายไทถอนหายใจพรืดใหญ่
“ฉันรู้ แต่คิดว่ารัตติกาลชอบเผลอเอาโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อตลอด คนร้ายคงไม่เห็น แต่อย่างน้อย...มันก็พาเรามาถึงครึ่งทาง”
“รู้ได้ยังไงว่าครึ่งทาง”
“ตรงที่ฉันอยู่ เป็นเส้นทางออกไปนอกเมือง ตรงนี้เริ่มเป็นที่รกร้าง แสดงว่า มันต้องมีที่ซ่อนใกล้ๆนี่แหละ อาจจะเป็นตึกร้างที่ไหนสักแห่ง หรือโกดังของ...”
“แถวนั้นมีตึกร้างเยอะ เพราะแนวการพัฒนาเมืองสะเปะสะปะ เลยเหลือเป็นอนุสรณ์ไว้เยอะ จะเริ่มต้นหาที่ไหนได้”
คำพูดของปวีร์เหมือนเครื่องมือเตือนสติให้ชายไท ตึกร้างมีเป็นสิบเป็นร้อย เขาจะไปตามหาที่ไหนได้ แต่ต่อให้มีเป็นพัน เขาก็จะตามหาให้เจอ!
“หาให้เจอ ไม่ว่ายังไงก็ต้องเจอ ฉันว่าเราแยกกันตามหาดีกว่า” ชายไทกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ปวีร์เงียบไปพักหนึ่ง เขาเข้าใจความรู้สึกเคว้งคว้างกับการตามหาคนที่รัก โดยที่ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากจุดไหนและจบลงอย่างไร แทบไม่มีหวังแต่ก็ยังจะทำมัน
“โอเค ลองดู ทางนี้ถ้าได้เรื่องแล้วจะติดต่อไป” ปวีร์บอกพร้อมกับกดตัดสาย
ชายไทเองก็หันกลับไปยังรถของตัวเอง ระหว่างที่กำลังจะสตาร์ทรถนั้นเอง ลมวูบหนึ่งพัดเข้ามาหาอย่างรวดรวดเร็วและรุนแรง เขายกมือขึ้นปิดตา เกรงว่าฝุ่นละอองจะเข้าตา จนเมื่อลมนั้นสงบลง เขาจึงได้เลื่อนมือลง ทว่ากลิ่นเหม็นจนแทบอยากอาเจียนทำให้ชายไทเหลียวมองหาต้นตอของมัน
เงาดำทะมึนยืนอยู่ไม่ไกลนัก ชายไทพยายามเพ่งมองให้ชัดว่ารูปร่างนั้นเป็นเช่นไรกันแน่ สิ่งที่เขาเห็นนั้นคืออะไร มันคือตัวอะไรกันแน่!!
ร่างดำมืดนั้นแตกสลายกลายไปเป็นนกกา บินว่อนเต็มไปหมด เสียงหวีดหวิวล่องลอยเข้ามาใกล้ ประหนึ่งเป็นเสียงหัวเราะเยาะ ทั้งน่าเกลียดและน่ากลัว
“ต้องการอะไร ! แกเป็นใครและต้องการอะไรกันแน่”
ไม่มีเสียงตอบรับ กลิ่นเหม็นอันน่าสะอิดสะเอียนนั้นยังลอยคละคลุ้งไปหมด ชายไทกำหมัดแน่น จ้องมองพวกมันอย่างโกรธแค้น ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้เขาต้องตกที่นั่งลำบาก เขาจะไม่มีทางยอมแพ้
“โชคชะตาหรือผีห่าบ้าบอที่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ แกจะเอาชีวิตฉันตั้งแต่เกิดเลยก็ทำได้ แต่ไม่ยอมทำเพราะความจริงแล้ว แกทำไม่ได้...และถึงตอนนี้แกก็ไม่มีทางทำได้หรอก”
ลมพัดเข้ามาอีกหน คราวนี้รุนแรงกว่าครั้งแรกนัก ชายไทยกแขนขึ้นปัดป้องเศษฝุ่นที่กรูกันเข้ามา สักพักลมวูบนั้นหายไป ทั้งกลิ่นเหม็นก็หายไปพร้อมกัน...ทุกอย่างกลับไปเป็นปกติ
ณิชนิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มิ.ย. 2558, 07:30:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มิ.ย. 2558, 07:30:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1202
| << บทที่ ๒๒ กระจกเงา(๒) | บทที่ ๒๓ แผนพลาด(๒) >> |
นักอ่านเหนียวหนึบ 3 มิ.ย. 2558, 00:56:38 น.
ศึกสองทางอะเป่า
ศึกสองทางอะเป่า