ความลับ(รัก)ของหัวใจ
เมื่อสาวสวยนามว่าอันนา ได้บังเอิญซุ่มซ่ามชนเข้ากับหนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาวิทยาลัย จนทำให้เสื้อราคาเฉียดหมื่นของเขาต้องเปื้อน มีทางเดียวที่จะชดใช้ได้นั่นก็คือ ยอมมาเป็นแฟนปลอมๆของเขา เรื่องราวจะเป็นยังไงต้องติดตามค่ะ ^^
Tags: #ไอ้ตัวเล็ก#
ตอน: ลักลอบ
[คาโล Talk]
เช้านี้ผมตื่นมาด้วยความหิวโหย จึงยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อจะโทรหาอันนาให้เธอซื้อข้าวมาให้เหมือนเคย แต่ผมก็ต้องชะงักลงเพราะคิดได้ว่า เมื่อคืนอันนาเพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆมา ผมจึงอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาอะไรกิน ผมเดินออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ ปกติอันนาจะคอยเดินตามผมมาตลอด เพราะผมกลัวว่าแฟนคลับจะจับได้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ผมไม่ค่อยชอบที่ต้องมาโกหกคนอื่นแบบนี้หรอก แต่ผมอยากอยู่เงียบๆสักพัก หลังจากที่ประกาศออกไปว่าผมกับอันนาเป็นแฟนกัน สาวๆในมหาวิทยาลัยก็เลิกเดินตามผม แต่ก็ยังมีแฟนคลับบางคนที่ยังคอยส่งขนมมาให้อยู่เรื่อยๆ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ ที่ผมไม่ต้องวิ่งหนีสาวๆพวกนั้นอีกแล้ว พูดถึงยัยเพี้ยน ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่รู้ว่าจะมีไข้หรือเปล่า เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด เป็นห่วงจังแฮะ ผมยกโทรศัพท์โทรหาเธอแต่ไม่มีคนรับสาย ผมโทรหาเธออยู่หลายครั้ง สุดท้ายจึงตัดสินใจไปหาเธอที่หอพัก ยามเฝ้าหน้าหอไม่ยอมให้ผมเข้าไปหาเธอ จะอะไรล่ะครับก็อันนาอยู่หอหญิงในมหาวิทยาลัยน่ะสิ ผมพยายามอ้อนวอนยามเฝ้าหน้าหอพัก หาข้ออ้างต่างๆนาๆแต่เขาก็ยังไม่ให้ผมเข้าไป ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ผมก็มีส่วนผิดอยู่นิดหน่อยนะ ที่อันนาต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบเมื่อคืน ผมยืนคิดหาทางเข้าไปข้างในหอพักให้จงได้ จังหวะนั้นเองยามเฝ้าหน้าหอก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงแอบย่องไปหยิบกุญแจ ที่ห้อยอยู่ในป้อมยามและวิ่งเข้าไปในหออย่างรวดเร็ว เป็นไงเป็นกันผมแค่อยากรู้ว่าอันนาสบายดีมั้ยก็แค่นั้น และแล้วผมก็เข้ามาข้างในได้สำเร็จแต่ต้องหยุดเดินลงเมื่อไม่รู้ว่า อันนาพักอยู่ห้องไหน ผมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็จำได้ว่าเธอเคยบอกว่าอยู่ห้อง301 ผมเดินมาถึงชั้น3อย่างระมัดระวัง ดีที่ยังไม่มีใครเห็นผม ผมหยุดเดินเมื่อมาถึงหน้าห้องหมายเลข 301 ประตูห้องมีป้ายแขวนอยู่ เขียนไว้ว่า เจ้าของห้องชื่ออันนาสุดสวย ใช่แล้วห้องของยัยเพี้ยน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
......
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
….
ผมเคาะประตูครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่มีใครออกมาต้อนรับ ผมจึงหยิบกุญแจที่ขโมยมาไขเข้าไป อันนาเธอนอนตัวสั่นอยู่ที่เตียงใบหน้าดูซีดเซียว
“อันนา อันนา”
ผมเรียกและเขย่าตัวเธอเบาๆ และพบว่าตัวเธอร้อนราวกับไฟ
“ฮืมมม คาโลนายเองเหรอ”
“ฉันเอง”
“นายเข้ามาได้ยังไง นี่มันหอหญิงนะ”
“ช่างฉันเถอะ”
“นายหิวใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปหาอะไรให้กิน”
เธอพยายามลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก ผมดันตัวเธอให้นอนลงเหมือนเดิม เพียงชั่วครูเธอก็หลับไป เพราะพิษไข้
“ตัวเองแย่ขนาดนี้ยังห่วงคนอื่นอีกนะ ยัยเพี้ยน”
ผมใช้ผ้าผื่นเล็กจุ่มน้ำบิดจนพอหมาด มาเช็ดตัวอันนาเบาๆด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ผมรู้สึกอายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาคอยดูแลคนอื่น -////- ผมเฝ้าดูเธอไม่คาดสายตาเพราะกลัวว่าไข้จะขึ้นอีก ผมนั่งจ้องเธอมาหลายชั่วโมง จนงะ...ง่ะ...ง่วง คร๊อกฟี่~คร๊อกฟี่ ZzZzz
กุกกักๆๆ
ผมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้นจากห้องครัว ผมมองไปที่เตียงก็ไม่พบอันนา เธอคงตื่นแล้วสินะ
“อันนาเธอดีขึ้นแล้วเหรอ”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
เธอตอบเสียงใส
“นั่นจะทำอะไรน่ะ”
“ทำข้าวต้มอ่ะ ฉันหิว”
“เดี๋ยวฉันทำให้ เธอไปนั่งพักเถอะ”
ผมบอกเธอ และเดินไปเตรียมอุปกรณ์ในการทำอาหาร อันนามองผมด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ถึงภายนอกผมจะดูแข็งกระด่างแต่เรื่องเข้าครัวผมเก่งมากนะ ไม่นานผมก็ทำข้าวต้มสูตรลับของบ้านผมเสร็จ
“เสร็จแล้ว ลองชิมฝีมือฉันดู”
ผมวางข้าวต้มถ้วยใหญ่ไว้ตรงหน้าอันนา
“จะกินได้ไหมเนี่ย”
เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นไม่แน่ใจนัก
“โฮ้ยยย ชิมก่อนแล้วค่อยดูถูกสิ”
อันนาค่อยๆตักข้าวเข้าปากอย่างช้าๆ
“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ย”
‐ ‐”
“ไม่อร่อยเหรอ”
“อร่อยมาก ^O^”
เธอยิ้มออกมา นั่นทำให้ผมคลายความกังวลลง
“นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”
“แน่นอน ฉันทำกินเองบ่อยๆน่ะ”
“อย่างนี้นายก็ทำให้สาวๆกินบ่อยน่ะสิ”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ฉันทำให้เธอกินคนแรกเลย”
เอ่ออ ผมพูดอะไรออกไปน่าอายชะมัด อันนาได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้ม ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้อง มันเงียบซะจนเราได้เสียงลมหายใจของกันและกัน ในหัวสมองของผมมันคิดแต่เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่อันนาโดนทำร้าย และผมอยากจะไถ่โทษแก่เธอ
“อันนา”
ผมเรียกเธอ นั่นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ฮือ”
“คือ.. ฉันขอโทษนะ”
“นายขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“เรื่องเมื่อวานน่ะ ถ้าฉันมารับเธอที่หอเธอก็ไม่ต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้น ฉันขอโทษนะ”
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว อีกอย่างนายก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก”
“ถ้างั้นฉันขอแก้ตัว พรุ่งนี้.... ไปเที่ยวกันนะ”
“แคร่กๆๆๆ นายว่ายังไงนะ”
“คือฉันอยากไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน เธอไม่ต้องคิดไปไกลเลยนะ บอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่สเปกของฉัน”
ผมแก้ตัว เพราะไม่อยากให้เธอมองผมไม่ดี
“กะ..ก็ได้”
เธอตอบตกลง ผมดีใจมากอย่างน้อยที่เธอตอบตกลงก็ถือว่ารับคำขอโทษจากผม
“ว่าแต่ นายเข้ามาในห้องฉันได้ไงเนี่ย”
“ก็แอบเข้ามานะสิถามได้ เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันนี่เลยต้องใช้วิธีนี้”
“แล้วนี่นายจะออกไปยังไงอ่ะ”
......
ผมคิดอยู่นานก็ยังหาคำตอบมาให้เธอไม่ได้ นั่นสิแล้วผมจะออกไปยังไง อันนาเห็นผมคิดอยู่นานเธอเดินไปหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากตู้ สิ่งที่เธอหยิบออกมาทำให้ผมเห็นชะตากรรมของตัวเอง O0O
“นี่นายอยู่เฉยๆซิ อย่าดิ้นได้มั้ย”
“ให้ฉันทำแบบนี้ฉันยอมตายดีกว่า”
“ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก นายได้ตายจริงๆแน่”
สิ่งที่อันนาหยิบออกมาจากตู้นั่นก็คือวิกผมสีทองเหลืองอร่าม เธอพยายามจะใส่วิกนั่นให้กับผม ผมขัดขืนสุดกำลัง แต่เธอดุผมเสียงดัง ผมจึงยอมตามใจเธอเพราะอย่างน้อยนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะออกจากหอโดยไม่มีใครจับได้ ผมคิดว่างั้นนะ
“ฮ่าๆๆๆ”
อันนาหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของผมที่อยู่ในชุดกระโปรงหวานแหวว
“ถ้าเธอไม่หยุดหัวเราะ รับรองฉันฆ่าเธอแน่”
“ฮ่าๆๆๆ”
“นี่เธอ”
“ก็ได้ๆไม่หัวเราะแล้วก็ได้”
“เธอห้ามไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด รู้มั้ย ถ้าเรื่องนี้หลุดไปฉันฆ่าเธอแน่”
“โอเคๆ ฉันสัญญา”
เราเถียงกันอยู่สักพักหลังจากนั้นพวกเราก็ย่องออกจากหอด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน คนในหอต่างก็มองผมเป็นตาเดียวผมไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ผมอยากจะตะโกนให้โลกรู้ถึงความเจ็บใจในครั้ง แต่ก็ต้องข่มใจไว้ จำไว้เลยยัยเพี้ยนทำกับผมแบบนี้คอยดูนะถ้ามีโอกาสจะเอาคืนเป็น10เท่าเลย ผมพยายามเดินให้แนบเนียนที่สุดเพราะกลัวยามเฝ้าหน้าหอจะจับได้ ถึงแม้ยามจะมองผมด้วยสายตาที่เชื่อนัก ในที่สุดเราก็ออกมาได้สำเร็จ ผมสาบานว่านี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่ผมจำทำอะไรที่อุบาศแบบนี้ ให้ตายเถอะสงสารคนที่เห็นผมในสภาพนี้จัง ผมถอดวิกออกทันทีหลังจากที่หนีพ้นจากสายตาของทุกคน
“ฉันรู้ว่าฉันหล่อ แต่เธอไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้”
ผมพูดขึ้นเมื่ออันนามองผมไม่หยุด
“คนอะไรหลงตัวเองเป็นบ้า แค่กๆๆ”
เธอยังคงมีอาการไออยู่ ผมเลยเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากเธอเบาๆ เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขื่นอะไร
“เธอยังมีไข้อยู่นิ อย่าลืมกินยาก่อนนอนล่ะ”
“อืม..รู้..แล้ว..นะ นายเองก็กลับไปได้แล้ว -////-”
“อืม”
“เอ่อคาโล วันนี้....ขอบใจนายมากนะ ข้าวต้มอร่อยมากเลยล่ะ”
“^O^…. ยัยตะกละ”
“ - - นายว่าใครอ่ะคาโล อยากตายใช่มั้ยฮ้า”
ผมพูดกวนเธอ ก่อนจะเดินหนีเพราะรู้ว่าจะต้องโดนยัยเพี้ยนฆ่าเอาแน่ๆ หวังว่าวันนี้คงจะทำให้อันนามีความสุขเหมือนผมนะ ^^
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
เช้านี้ผมตื่นมาด้วยความหิวโหย จึงยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อจะโทรหาอันนาให้เธอซื้อข้าวมาให้เหมือนเคย แต่ผมก็ต้องชะงักลงเพราะคิดได้ว่า เมื่อคืนอันนาเพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆมา ผมจึงอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาอะไรกิน ผมเดินออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ ปกติอันนาจะคอยเดินตามผมมาตลอด เพราะผมกลัวว่าแฟนคลับจะจับได้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ผมไม่ค่อยชอบที่ต้องมาโกหกคนอื่นแบบนี้หรอก แต่ผมอยากอยู่เงียบๆสักพัก หลังจากที่ประกาศออกไปว่าผมกับอันนาเป็นแฟนกัน สาวๆในมหาวิทยาลัยก็เลิกเดินตามผม แต่ก็ยังมีแฟนคลับบางคนที่ยังคอยส่งขนมมาให้อยู่เรื่อยๆ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ ที่ผมไม่ต้องวิ่งหนีสาวๆพวกนั้นอีกแล้ว พูดถึงยัยเพี้ยน ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่รู้ว่าจะมีไข้หรือเปล่า เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด เป็นห่วงจังแฮะ ผมยกโทรศัพท์โทรหาเธอแต่ไม่มีคนรับสาย ผมโทรหาเธออยู่หลายครั้ง สุดท้ายจึงตัดสินใจไปหาเธอที่หอพัก ยามเฝ้าหน้าหอไม่ยอมให้ผมเข้าไปหาเธอ จะอะไรล่ะครับก็อันนาอยู่หอหญิงในมหาวิทยาลัยน่ะสิ ผมพยายามอ้อนวอนยามเฝ้าหน้าหอพัก หาข้ออ้างต่างๆนาๆแต่เขาก็ยังไม่ให้ผมเข้าไป ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ผมก็มีส่วนผิดอยู่นิดหน่อยนะ ที่อันนาต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบเมื่อคืน ผมยืนคิดหาทางเข้าไปข้างในหอพักให้จงได้ จังหวะนั้นเองยามเฝ้าหน้าหอก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงแอบย่องไปหยิบกุญแจ ที่ห้อยอยู่ในป้อมยามและวิ่งเข้าไปในหออย่างรวดเร็ว เป็นไงเป็นกันผมแค่อยากรู้ว่าอันนาสบายดีมั้ยก็แค่นั้น และแล้วผมก็เข้ามาข้างในได้สำเร็จแต่ต้องหยุดเดินลงเมื่อไม่รู้ว่า อันนาพักอยู่ห้องไหน ผมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็จำได้ว่าเธอเคยบอกว่าอยู่ห้อง301 ผมเดินมาถึงชั้น3อย่างระมัดระวัง ดีที่ยังไม่มีใครเห็นผม ผมหยุดเดินเมื่อมาถึงหน้าห้องหมายเลข 301 ประตูห้องมีป้ายแขวนอยู่ เขียนไว้ว่า เจ้าของห้องชื่ออันนาสุดสวย ใช่แล้วห้องของยัยเพี้ยน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
......
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
….
ผมเคาะประตูครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่มีใครออกมาต้อนรับ ผมจึงหยิบกุญแจที่ขโมยมาไขเข้าไป อันนาเธอนอนตัวสั่นอยู่ที่เตียงใบหน้าดูซีดเซียว
“อันนา อันนา”
ผมเรียกและเขย่าตัวเธอเบาๆ และพบว่าตัวเธอร้อนราวกับไฟ
“ฮืมมม คาโลนายเองเหรอ”
“ฉันเอง”
“นายเข้ามาได้ยังไง นี่มันหอหญิงนะ”
“ช่างฉันเถอะ”
“นายหิวใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปหาอะไรให้กิน”
เธอพยายามลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก ผมดันตัวเธอให้นอนลงเหมือนเดิม เพียงชั่วครูเธอก็หลับไป เพราะพิษไข้
“ตัวเองแย่ขนาดนี้ยังห่วงคนอื่นอีกนะ ยัยเพี้ยน”
ผมใช้ผ้าผื่นเล็กจุ่มน้ำบิดจนพอหมาด มาเช็ดตัวอันนาเบาๆด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ผมรู้สึกอายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาคอยดูแลคนอื่น -////- ผมเฝ้าดูเธอไม่คาดสายตาเพราะกลัวว่าไข้จะขึ้นอีก ผมนั่งจ้องเธอมาหลายชั่วโมง จนงะ...ง่ะ...ง่วง คร๊อกฟี่~คร๊อกฟี่ ZzZzz
กุกกักๆๆ
ผมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้นจากห้องครัว ผมมองไปที่เตียงก็ไม่พบอันนา เธอคงตื่นแล้วสินะ
“อันนาเธอดีขึ้นแล้วเหรอ”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
เธอตอบเสียงใส
“นั่นจะทำอะไรน่ะ”
“ทำข้าวต้มอ่ะ ฉันหิว”
“เดี๋ยวฉันทำให้ เธอไปนั่งพักเถอะ”
ผมบอกเธอ และเดินไปเตรียมอุปกรณ์ในการทำอาหาร อันนามองผมด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ถึงภายนอกผมจะดูแข็งกระด่างแต่เรื่องเข้าครัวผมเก่งมากนะ ไม่นานผมก็ทำข้าวต้มสูตรลับของบ้านผมเสร็จ
“เสร็จแล้ว ลองชิมฝีมือฉันดู”
ผมวางข้าวต้มถ้วยใหญ่ไว้ตรงหน้าอันนา
“จะกินได้ไหมเนี่ย”
เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นไม่แน่ใจนัก
“โฮ้ยยย ชิมก่อนแล้วค่อยดูถูกสิ”
อันนาค่อยๆตักข้าวเข้าปากอย่างช้าๆ
“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ย”
‐ ‐”
“ไม่อร่อยเหรอ”
“อร่อยมาก ^O^”
เธอยิ้มออกมา นั่นทำให้ผมคลายความกังวลลง
“นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”
“แน่นอน ฉันทำกินเองบ่อยๆน่ะ”
“อย่างนี้นายก็ทำให้สาวๆกินบ่อยน่ะสิ”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ฉันทำให้เธอกินคนแรกเลย”
เอ่ออ ผมพูดอะไรออกไปน่าอายชะมัด อันนาได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้ม ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้อง มันเงียบซะจนเราได้เสียงลมหายใจของกันและกัน ในหัวสมองของผมมันคิดแต่เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่อันนาโดนทำร้าย และผมอยากจะไถ่โทษแก่เธอ
“อันนา”
ผมเรียกเธอ นั่นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ฮือ”
“คือ.. ฉันขอโทษนะ”
“นายขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“เรื่องเมื่อวานน่ะ ถ้าฉันมารับเธอที่หอเธอก็ไม่ต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้น ฉันขอโทษนะ”
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว อีกอย่างนายก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก”
“ถ้างั้นฉันขอแก้ตัว พรุ่งนี้.... ไปเที่ยวกันนะ”
“แคร่กๆๆๆ นายว่ายังไงนะ”
“คือฉันอยากไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน เธอไม่ต้องคิดไปไกลเลยนะ บอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่สเปกของฉัน”
ผมแก้ตัว เพราะไม่อยากให้เธอมองผมไม่ดี
“กะ..ก็ได้”
เธอตอบตกลง ผมดีใจมากอย่างน้อยที่เธอตอบตกลงก็ถือว่ารับคำขอโทษจากผม
“ว่าแต่ นายเข้ามาในห้องฉันได้ไงเนี่ย”
“ก็แอบเข้ามานะสิถามได้ เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันนี่เลยต้องใช้วิธีนี้”
“แล้วนี่นายจะออกไปยังไงอ่ะ”
......
ผมคิดอยู่นานก็ยังหาคำตอบมาให้เธอไม่ได้ นั่นสิแล้วผมจะออกไปยังไง อันนาเห็นผมคิดอยู่นานเธอเดินไปหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากตู้ สิ่งที่เธอหยิบออกมาทำให้ผมเห็นชะตากรรมของตัวเอง O0O
“นี่นายอยู่เฉยๆซิ อย่าดิ้นได้มั้ย”
“ให้ฉันทำแบบนี้ฉันยอมตายดีกว่า”
“ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันบอก นายได้ตายจริงๆแน่”
สิ่งที่อันนาหยิบออกมาจากตู้นั่นก็คือวิกผมสีทองเหลืองอร่าม เธอพยายามจะใส่วิกนั่นให้กับผม ผมขัดขืนสุดกำลัง แต่เธอดุผมเสียงดัง ผมจึงยอมตามใจเธอเพราะอย่างน้อยนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะออกจากหอโดยไม่มีใครจับได้ ผมคิดว่างั้นนะ
“ฮ่าๆๆๆ”
อันนาหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของผมที่อยู่ในชุดกระโปรงหวานแหวว
“ถ้าเธอไม่หยุดหัวเราะ รับรองฉันฆ่าเธอแน่”
“ฮ่าๆๆๆ”
“นี่เธอ”
“ก็ได้ๆไม่หัวเราะแล้วก็ได้”
“เธอห้ามไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด รู้มั้ย ถ้าเรื่องนี้หลุดไปฉันฆ่าเธอแน่”
“โอเคๆ ฉันสัญญา”
เราเถียงกันอยู่สักพักหลังจากนั้นพวกเราก็ย่องออกจากหอด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน คนในหอต่างก็มองผมเป็นตาเดียวผมไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ผมอยากจะตะโกนให้โลกรู้ถึงความเจ็บใจในครั้ง แต่ก็ต้องข่มใจไว้ จำไว้เลยยัยเพี้ยนทำกับผมแบบนี้คอยดูนะถ้ามีโอกาสจะเอาคืนเป็น10เท่าเลย ผมพยายามเดินให้แนบเนียนที่สุดเพราะกลัวยามเฝ้าหน้าหอจะจับได้ ถึงแม้ยามจะมองผมด้วยสายตาที่เชื่อนัก ในที่สุดเราก็ออกมาได้สำเร็จ ผมสาบานว่านี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่ผมจำทำอะไรที่อุบาศแบบนี้ ให้ตายเถอะสงสารคนที่เห็นผมในสภาพนี้จัง ผมถอดวิกออกทันทีหลังจากที่หนีพ้นจากสายตาของทุกคน
“ฉันรู้ว่าฉันหล่อ แต่เธอไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้”
ผมพูดขึ้นเมื่ออันนามองผมไม่หยุด
“คนอะไรหลงตัวเองเป็นบ้า แค่กๆๆ”
เธอยังคงมีอาการไออยู่ ผมเลยเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากเธอเบาๆ เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขื่นอะไร
“เธอยังมีไข้อยู่นิ อย่าลืมกินยาก่อนนอนล่ะ”
“อืม..รู้..แล้ว..นะ นายเองก็กลับไปได้แล้ว -////-”
“อืม”
“เอ่อคาโล วันนี้....ขอบใจนายมากนะ ข้าวต้มอร่อยมากเลยล่ะ”
“^O^…. ยัยตะกละ”
“ - - นายว่าใครอ่ะคาโล อยากตายใช่มั้ยฮ้า”
ผมพูดกวนเธอ ก่อนจะเดินหนีเพราะรู้ว่าจะต้องโดนยัยเพี้ยนฆ่าเอาแน่ๆ หวังว่าวันนี้คงจะทำให้อันนามีความสุขเหมือนผมนะ ^^
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ไอ้ตัวเล็ก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มิ.ย. 2558, 12:28:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มิ.ย. 2558, 12:28:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 807
| << ไอ้สารเลว | ของสำคัญ >> |