ความลับ(รัก)ของหัวใจ
เมื่อสาวสวยนามว่าอันนา ได้บังเอิญซุ่มซ่ามชนเข้ากับหนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาวิทยาลัย จนทำให้เสื้อราคาเฉียดหมื่นของเขาต้องเปื้อน มีทางเดียวที่จะชดใช้ได้นั่นก็คือ ยอมมาเป็นแฟนปลอมๆของเขา เรื่องราวจะเป็นยังไงต้องติดตามค่ะ ^^
Tags: #ไอ้ตัวเล็ก#
ตอน: ตึกตักๆ
ตุบ ตุบ ตุบ
“สายแล้วๆๆ”
ตุบ ตุบ ตุบ
พลัก!!
“โอ๊ย”
ฉันร้องดังลั่นเมื่อวิ่งชนเข้ากับอะไรสักอย่างเข้าอย่างจนล้มลง ข้าวที่ฉันซื้อมาให้คาโลหล่นลงพื้นกระจายเต็มทางเดิน
“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น และสำรวจว่าร่างกายของฉันว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
“คุณแน่ใจนะ ว่าไม่เจ็บตรงไหน”
“แน่ใจค่ะ”
ฉันใช้มือปัดฝุ่นที่ติดตามร่างกายออก
“แล้วของพวกนี้.....”
เขาชี้ไปที่กล่องข้าวที่หล่นกระจายเต็มพื้น
“ไม่เป็นไรค่ะฉันซุ่มซ่ามเอง ฉันไปก่อนนะคะมีคนกำลังรอฉันอยู่”
ฟิ๊ววว~
“นี่คุณ ผมยังไม่ได้ขอโทษ.... วิ่งเร็วจังเลยแฮะ”
ฉันวิ่งตรงไปที่ร้านขายอาหารเพื่อซื้อข้าวกล่องใหม่ทันที ตายแล้วถ้าขืนฉันชักช้ากว่านี้ คาโลต้องโมโหหิวแล้วมาแหกอกฉันแน่
แฮ่กๆๆๆ
“อ่ะนี่ ข้าวของนาย”
ฉันส่งข้าวกล่องใหญ่ให้กับคาโล
“ทำไมเธอถึงมาช้า นี่เธอจะแกล้งให้ฉันหิวตายใช่มั้ยยัยเพี้ยน”
คาโลโวยวายเพราะความโมโหหิว
“ฉันอุตส่าซื้อกล่องใหญ่มาให้นายเลยนะ จะกินหรือไม่กิน”
“กิน”
เขารีบคว้าข้าวกล่องจากมือฉัน
“อะไรเนี่ย มีแต่ผัก”
“ก็ฉันเห็นนายไม่ค่อยกินผักอ่ะ ฉันก็เลยซื้ออาหารที่มีแต่ผักมานายจะได้เลือกกินไม่ได้ไง”
“ไม่เอาฉันไม่กิน เธอไปซื้อให้ฉันใหม่เลยนะ”
“ไม่ได้เพราะว่าร้านอาหารปิดหมดแล้ว ถ้านายไม่กินงั้นก็เชิญนายอดข้าวจนหิวตายไปเลยย่ะ”
ฉันหยิบกล่องข้าวขึ้นมาและเดินตรงไปที่ถังขยะ
“เฮ้ เดี๋ยวซิยัยเพี้ยนเธอจะทำอะไรน่ะ”
เขาวิ่งเข้ามาขวางฉันไว้
“ก็เมื่อกี้นายบอกไม่กินไงฉันก็เลยจะทิ้ง”
“ฉะ... ฉันกินก็ได้”
คาโลเอื้อมมือมาหยิบกล่องข้าวจากมือฉันและวิ่งไปที่ม้านั่งหินอ่อน เขาเปิดกล่องข้าวอีกรอบ ด้วยสีหน้าที่หนักใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตักข้าวเข้าปากคำโต
แค่ก แค่ก
“น้ำ ขอน้ำหน่อย”
คาโลร้องลั่น เพราะข้าวที่เพิ่งยัดใส่ไปปากเมื่อกี้ติดคอ
“น้ำเหรอ รอฉันแปปนึงนะเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้”
ฉันรีบวิ่งไปซื้อน้ำอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ นี่น้ำ”
เขาคว้าไปกระดกทันที
“ยัยเพี้ยนผักเธอจะฆ่าฉัน ฉันไม่กินแล้ว”
ฉันส่งสายตาที่ไม่พอใจไปให้เขา
“ค้าบบบ กินก็ได้ค้าบบ”
ครู่หนึ่งเขาก็กินจนหมด
“ต่อไปนี้นายต้องกินผักบ้าง ฉันจะซื้ออาหารที่มีประโยชน์และสารอาหารครบถ้วน ต้องมีผักทุกมื้อและนายก็ต้องกินให้หมดด้วย”
“ไม่เอานะยัยเพี้ยน”
ฉันส่งสายตาอำมหิตไปให้เขาอีกรอบ
“ค้าบบ ก็ได้ได้ค้าบบ อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยค้าบ”
“ดีมาก ถ้างั้นฉันไปเรียนก่อนนะตอนเย็นเจอกัน”
“ยัยเพี้ยนจอมโหดเอ้ย”
ชิ!! ฉันไม่สนใจ ได้แต่ยัดของใส่กระเป๋าและรีบวิ่งขึ้นไปเรียน ขณะที่เรียนไปได้เพียงแค่ 1 ชั่วโมง เปลือกตาของฉันเริ่มจะปิดลงเรื่อยๆแล้วค่ะทุกๆคน (เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะค่ะ) อาจารย์ยังคงสอนต่อไป แต่เปลือกตาของฉันมันยังคงหนักขึ้น หนักขึ้น และหนักขึ้นเรื่อยๆ
ครอกฟี้ๆๆๆ
“อันนา”
............
“อันนา”
“อารายยย คนจานอน อย่ามากวน”
“ยัยอันนา”
O_O ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเสียงของอาจารย์นกขุนทอง
“นี่ยัยอันนา ที่นี่มันห้องเรียนนะย่ะไม่ใช้หอพักนักศึกษา ถ้าอยากจะหลับมากเดี๋ยวฉันจะเซ็นใบลาออกให้ เธอจะได้กลับไปนอนที่บ้านให้สบายใจเลยดีไหมฮ่ะ”
“ไม่ดีหรอกค่ะอาจารย์ระเบียบสุดสวย”
ฉันส่งยิ้มหวานให้อาจารย์
“ฉันไม่บ้ายอหรอกนะ และอย่าให้ฉันเห็นว่าเธอแอบหลับในห้องเรียนอีกละ ไม่อย่างนั้นฉันเซ็นใบลาออกให้เธอแน่”
“แหะๆๆ ค่ะอาจารย์”
ฉันส่งยิ้มหวานให้อาจารย์ระเบียบอีกครั้ง ก่อนที่อาจารย์จะเดินกลับไปสอนที่หน้าชั้นเรียนต่อ
“คุณ ผมขอนั่งด้วยคนนะที่นั่งตรงอื่นๆ มันเต็มหมดแล้วอ่ะ”
“เฮ้ย นี่คุณเองเหรอ”
- -
ชายคนหนึ่งทักฉัน แต่เอ๊ะหมอนี่หน้าคุ้นๆนะ
“นี่คุณ จำผมไม่ได้เหรอ”
- -?
“ก็เราเดินชนกันเมื่อเช้านี้ไง”
“อ่อ”
“จำผมได้แล้วใช่มั้ย กว่าจะนึกออกนะ - -”
“แหะๆๆ โทษทีค่ะ แล้วนี่คุณเพิ่งเข้ามาเหรอคะ”
“ครับ ผมแอบเข้ามาตอนที่อาจารย์ระเบียบกำลังดุคุณอยู่”
“ น่าอายจัง นี่คุณเรียนวิชานี้ด้วยเหรอคะ”
“ครับ ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะคุณคงยังไม่เคยเห็นหน้าผมหรอก ”
“อ่อ”
“เออ เมื่อเช้าผมขอโทษนะ พอดีคุณวิ่งไปก่อนเลยยังไม่ทันได้ขอโทษ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน”
พวกเราคุยกันจนหมดคาบเรียนของอาจารย์ระเบียบ
“เออนี่ เราคุยกันมาตั้งนานแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรเหรอ”
“ฉันชื่อ อันนาคะ”
“แล้วคุณชื่อ...”
“ฟราโก้”
เสียงใครคนหนึ่งตะโกนมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันหันไปมองทางต้นเสียง คาโลนั่นเอง เขาเดินผ่านฉันไปและโผเข้าสวมกอดกับฟราโก้ทันที เหมือนกับคู่สามีภรรยาที่พลัดพรากจากกันไปนาน
“อันนา ทำไมเธอทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
ฟราโก้ถามเมื่อเห็นสีหน้าฉันเปลี่ยนไป
“ก็พวกนายเหมือน....”
“เฮ้ยไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดนะยัยเพี้ยน”
คาโลทักท้วงขึ้นมาทันที
“แกรู้จักอันนาด้วยเหรอวะคาโล”
ฟราโก้ถามคาโลด้วยใบหน้าที่สงสัย
“อืม ก็ยัยเพี้ยนนี่เป็นแฟนฉันเอง ฉันต้องถามแกมากกว่าว่ารู้จักกับยัยนี่ได้ยังไง”
“อ่อ แฟนแก -o- อะไรนะแฟนแก จริงเหรอเนี่ยฉันไม่ยักรู้ว่าแกจีบผู้หญิงเป็นด้วย”
“อ้าวไอ้นี่ ฉันก็ผู้ชายแมนทั้งแท่งนะเว้ย แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดไปซะทุกอย่างหรอก”
หลังจากนั้นคาโลก็เล่าความจริงเรื่องของฉันและเขาให้กับฟราโก้ฟัง ส่วนฟราโก้ก็เล่าเรื่องของฉันและเขาที่บังเอิญเจอกันเมื่อเช้าฟังจนหมด
“ อ่อ สรุปแก 2 คนแกล้งเป็นแฟนกัน”
“อืมใช่ แกอย่าเพิ่งเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ฉันยังอยากอยู่สงบๆแบบนี้อีกสักพัก เบื่อพวกสาวๆตามกรี๊ด”
“ครับพ่อรูปหล่อ แกล้งคบกันแบบนี้ระวังจะตกหลุมรักกันเข้าจริงๆนะเว้ย”
แค่ก แค่ก
“อันนาเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ค่อยๆกินสิ”
คาโลหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา
“ปะ..เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ดูซิ เปื้อนหมดแล้วเนี่ย”
หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะระเบิด และคำพูดของฟราโก้มันทำให้ฉันใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
“อันนาเธอหน้าแดงมากเลย ไม่สบายหรือเปล่า”
คาโลเอื้อมมือมือจับที่หน้าผากของฉัน
“หน้าเธอร้อนมากเลยนะ ฉันว่าเธอกลับห้องไปนอนพักดีกว่า”
“เอ่อ…ก็ดี ฉะ..ฉันรู้สึกเหนื่อยๆเหมือนกันน่ะ”
ฉันพูดตะกุกตะกักไม่กล้าเงยหน้าสบตากับเขา
“ฟราโก้ ไว้เจอกันนะเว้ยเดี๋ยวฉันไปส่งอันนาที่หอก่อน”
“เออได้ๆ ไว้เจอกัน”
หลังจากแยกจากฟราโก้ คาโลก็มาส่งฉันที่หอพัก
“นี่ยัยเพี้ยน ถึงหอเธอแล้ว รีบขึ้นหอแล้วก็กินยานอนพักนะ”
“อืม”
“แล้วแอร์ก็อย่าเปิดแรงล่ะ”
“อืม”
“เออ แล้วก็อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะ”
“โอเค”
“แล้ว.....”
“พอแล้วน่า ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีโอเคมั้ย”
“โอเค เดี๋ยวฉันโทรหานะ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะโบกมือลาให้กับคาโล เราคุยกันอยู่นานจนไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครแอบจ้องมองเราอยู่
“หึหึหึ เดี๋ยวฟราโก้คนนี้จะช่วยให้พวกเธอรู้ใจตัวเองกันเร็วขึ้นเองนะ อันนา คาโล”
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ
“สายแล้วๆๆ”
ตุบ ตุบ ตุบ
พลัก!!
“โอ๊ย”
ฉันร้องดังลั่นเมื่อวิ่งชนเข้ากับอะไรสักอย่างเข้าอย่างจนล้มลง ข้าวที่ฉันซื้อมาให้คาโลหล่นลงพื้นกระจายเต็มทางเดิน
“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น และสำรวจว่าร่างกายของฉันว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
“คุณแน่ใจนะ ว่าไม่เจ็บตรงไหน”
“แน่ใจค่ะ”
ฉันใช้มือปัดฝุ่นที่ติดตามร่างกายออก
“แล้วของพวกนี้.....”
เขาชี้ไปที่กล่องข้าวที่หล่นกระจายเต็มพื้น
“ไม่เป็นไรค่ะฉันซุ่มซ่ามเอง ฉันไปก่อนนะคะมีคนกำลังรอฉันอยู่”
ฟิ๊ววว~
“นี่คุณ ผมยังไม่ได้ขอโทษ.... วิ่งเร็วจังเลยแฮะ”
ฉันวิ่งตรงไปที่ร้านขายอาหารเพื่อซื้อข้าวกล่องใหม่ทันที ตายแล้วถ้าขืนฉันชักช้ากว่านี้ คาโลต้องโมโหหิวแล้วมาแหกอกฉันแน่
แฮ่กๆๆๆ
“อ่ะนี่ ข้าวของนาย”
ฉันส่งข้าวกล่องใหญ่ให้กับคาโล
“ทำไมเธอถึงมาช้า นี่เธอจะแกล้งให้ฉันหิวตายใช่มั้ยยัยเพี้ยน”
คาโลโวยวายเพราะความโมโหหิว
“ฉันอุตส่าซื้อกล่องใหญ่มาให้นายเลยนะ จะกินหรือไม่กิน”
“กิน”
เขารีบคว้าข้าวกล่องจากมือฉัน
“อะไรเนี่ย มีแต่ผัก”
“ก็ฉันเห็นนายไม่ค่อยกินผักอ่ะ ฉันก็เลยซื้ออาหารที่มีแต่ผักมานายจะได้เลือกกินไม่ได้ไง”
“ไม่เอาฉันไม่กิน เธอไปซื้อให้ฉันใหม่เลยนะ”
“ไม่ได้เพราะว่าร้านอาหารปิดหมดแล้ว ถ้านายไม่กินงั้นก็เชิญนายอดข้าวจนหิวตายไปเลยย่ะ”
ฉันหยิบกล่องข้าวขึ้นมาและเดินตรงไปที่ถังขยะ
“เฮ้ เดี๋ยวซิยัยเพี้ยนเธอจะทำอะไรน่ะ”
เขาวิ่งเข้ามาขวางฉันไว้
“ก็เมื่อกี้นายบอกไม่กินไงฉันก็เลยจะทิ้ง”
“ฉะ... ฉันกินก็ได้”
คาโลเอื้อมมือมาหยิบกล่องข้าวจากมือฉันและวิ่งไปที่ม้านั่งหินอ่อน เขาเปิดกล่องข้าวอีกรอบ ด้วยสีหน้าที่หนักใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตักข้าวเข้าปากคำโต
แค่ก แค่ก
“น้ำ ขอน้ำหน่อย”
คาโลร้องลั่น เพราะข้าวที่เพิ่งยัดใส่ไปปากเมื่อกี้ติดคอ
“น้ำเหรอ รอฉันแปปนึงนะเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้”
ฉันรีบวิ่งไปซื้อน้ำอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ นี่น้ำ”
เขาคว้าไปกระดกทันที
“ยัยเพี้ยนผักเธอจะฆ่าฉัน ฉันไม่กินแล้ว”
ฉันส่งสายตาที่ไม่พอใจไปให้เขา
“ค้าบบบ กินก็ได้ค้าบบ”
ครู่หนึ่งเขาก็กินจนหมด
“ต่อไปนี้นายต้องกินผักบ้าง ฉันจะซื้ออาหารที่มีประโยชน์และสารอาหารครบถ้วน ต้องมีผักทุกมื้อและนายก็ต้องกินให้หมดด้วย”
“ไม่เอานะยัยเพี้ยน”
ฉันส่งสายตาอำมหิตไปให้เขาอีกรอบ
“ค้าบบ ก็ได้ได้ค้าบบ อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยค้าบ”
“ดีมาก ถ้างั้นฉันไปเรียนก่อนนะตอนเย็นเจอกัน”
“ยัยเพี้ยนจอมโหดเอ้ย”
ชิ!! ฉันไม่สนใจ ได้แต่ยัดของใส่กระเป๋าและรีบวิ่งขึ้นไปเรียน ขณะที่เรียนไปได้เพียงแค่ 1 ชั่วโมง เปลือกตาของฉันเริ่มจะปิดลงเรื่อยๆแล้วค่ะทุกๆคน (เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะค่ะ) อาจารย์ยังคงสอนต่อไป แต่เปลือกตาของฉันมันยังคงหนักขึ้น หนักขึ้น และหนักขึ้นเรื่อยๆ
ครอกฟี้ๆๆๆ
“อันนา”
............
“อันนา”
“อารายยย คนจานอน อย่ามากวน”
“ยัยอันนา”
O_O ฉันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเสียงของอาจารย์นกขุนทอง
“นี่ยัยอันนา ที่นี่มันห้องเรียนนะย่ะไม่ใช้หอพักนักศึกษา ถ้าอยากจะหลับมากเดี๋ยวฉันจะเซ็นใบลาออกให้ เธอจะได้กลับไปนอนที่บ้านให้สบายใจเลยดีไหมฮ่ะ”
“ไม่ดีหรอกค่ะอาจารย์ระเบียบสุดสวย”
ฉันส่งยิ้มหวานให้อาจารย์
“ฉันไม่บ้ายอหรอกนะ และอย่าให้ฉันเห็นว่าเธอแอบหลับในห้องเรียนอีกละ ไม่อย่างนั้นฉันเซ็นใบลาออกให้เธอแน่”
“แหะๆๆ ค่ะอาจารย์”
ฉันส่งยิ้มหวานให้อาจารย์ระเบียบอีกครั้ง ก่อนที่อาจารย์จะเดินกลับไปสอนที่หน้าชั้นเรียนต่อ
“คุณ ผมขอนั่งด้วยคนนะที่นั่งตรงอื่นๆ มันเต็มหมดแล้วอ่ะ”
“เฮ้ย นี่คุณเองเหรอ”
- -
ชายคนหนึ่งทักฉัน แต่เอ๊ะหมอนี่หน้าคุ้นๆนะ
“นี่คุณ จำผมไม่ได้เหรอ”
- -?
“ก็เราเดินชนกันเมื่อเช้านี้ไง”
“อ่อ”
“จำผมได้แล้วใช่มั้ย กว่าจะนึกออกนะ - -”
“แหะๆๆ โทษทีค่ะ แล้วนี่คุณเพิ่งเข้ามาเหรอคะ”
“ครับ ผมแอบเข้ามาตอนที่อาจารย์ระเบียบกำลังดุคุณอยู่”
“ น่าอายจัง นี่คุณเรียนวิชานี้ด้วยเหรอคะ”
“ครับ ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะคุณคงยังไม่เคยเห็นหน้าผมหรอก ”
“อ่อ”
“เออ เมื่อเช้าผมขอโทษนะ พอดีคุณวิ่งไปก่อนเลยยังไม่ทันได้ขอโทษ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน”
พวกเราคุยกันจนหมดคาบเรียนของอาจารย์ระเบียบ
“เออนี่ เราคุยกันมาตั้งนานแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรเหรอ”
“ฉันชื่อ อันนาคะ”
“แล้วคุณชื่อ...”
“ฟราโก้”
เสียงใครคนหนึ่งตะโกนมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันหันไปมองทางต้นเสียง คาโลนั่นเอง เขาเดินผ่านฉันไปและโผเข้าสวมกอดกับฟราโก้ทันที เหมือนกับคู่สามีภรรยาที่พลัดพรากจากกันไปนาน
“อันนา ทำไมเธอทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
ฟราโก้ถามเมื่อเห็นสีหน้าฉันเปลี่ยนไป
“ก็พวกนายเหมือน....”
“เฮ้ยไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดนะยัยเพี้ยน”
คาโลทักท้วงขึ้นมาทันที
“แกรู้จักอันนาด้วยเหรอวะคาโล”
ฟราโก้ถามคาโลด้วยใบหน้าที่สงสัย
“อืม ก็ยัยเพี้ยนนี่เป็นแฟนฉันเอง ฉันต้องถามแกมากกว่าว่ารู้จักกับยัยนี่ได้ยังไง”
“อ่อ แฟนแก -o- อะไรนะแฟนแก จริงเหรอเนี่ยฉันไม่ยักรู้ว่าแกจีบผู้หญิงเป็นด้วย”
“อ้าวไอ้นี่ ฉันก็ผู้ชายแมนทั้งแท่งนะเว้ย แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดไปซะทุกอย่างหรอก”
หลังจากนั้นคาโลก็เล่าความจริงเรื่องของฉันและเขาให้กับฟราโก้ฟัง ส่วนฟราโก้ก็เล่าเรื่องของฉันและเขาที่บังเอิญเจอกันเมื่อเช้าฟังจนหมด
“ อ่อ สรุปแก 2 คนแกล้งเป็นแฟนกัน”
“อืมใช่ แกอย่าเพิ่งเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ฉันยังอยากอยู่สงบๆแบบนี้อีกสักพัก เบื่อพวกสาวๆตามกรี๊ด”
“ครับพ่อรูปหล่อ แกล้งคบกันแบบนี้ระวังจะตกหลุมรักกันเข้าจริงๆนะเว้ย”
แค่ก แค่ก
“อันนาเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ค่อยๆกินสิ”
คาโลหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา
“ปะ..เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ดูซิ เปื้อนหมดแล้วเนี่ย”
หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะระเบิด และคำพูดของฟราโก้มันทำให้ฉันใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
“อันนาเธอหน้าแดงมากเลย ไม่สบายหรือเปล่า”
คาโลเอื้อมมือมือจับที่หน้าผากของฉัน
“หน้าเธอร้อนมากเลยนะ ฉันว่าเธอกลับห้องไปนอนพักดีกว่า”
“เอ่อ…ก็ดี ฉะ..ฉันรู้สึกเหนื่อยๆเหมือนกันน่ะ”
ฉันพูดตะกุกตะกักไม่กล้าเงยหน้าสบตากับเขา
“ฟราโก้ ไว้เจอกันนะเว้ยเดี๋ยวฉันไปส่งอันนาที่หอก่อน”
“เออได้ๆ ไว้เจอกัน”
หลังจากแยกจากฟราโก้ คาโลก็มาส่งฉันที่หอพัก
“นี่ยัยเพี้ยน ถึงหอเธอแล้ว รีบขึ้นหอแล้วก็กินยานอนพักนะ”
“อืม”
“แล้วแอร์ก็อย่าเปิดแรงล่ะ”
“อืม”
“เออ แล้วก็อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะ”
“โอเค”
“แล้ว.....”
“พอแล้วน่า ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีโอเคมั้ย”
“โอเค เดี๋ยวฉันโทรหานะ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะโบกมือลาให้กับคาโล เราคุยกันอยู่นานจนไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครแอบจ้องมองเราอยู่
“หึหึหึ เดี๋ยวฟราโก้คนนี้จะช่วยให้พวกเธอรู้ใจตัวเองกันเร็วขึ้นเองนะ อันนา คาโล”
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ
ไอ้ตัวเล็ก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มิ.ย. 2558, 14:48:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มิ.ย. 2558, 14:48:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 670
| << ของสำคัญ | หึง VS ไม่หึง >> |