หัวใจค้นรัก
เป็นนิยายที่แต่งจบแล้วเก็บใส่ลิ้นชักมานาน นำมาแปะให้อ่านระหว่างเตรียมต้นฉบับส่ง สนพ. ค่ะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 2
“เอ่อ...ค่ะ” ที่จริงชลนิกานต์ก็ดีใจอยู่หรอกที่ลางานได้ในที่สุด แต่เพราะสายตาขึ้งๆของคนซึ่งแจ็กพอตแตกถูกบังคับให้ได้วันหยุดไปแล้วจ้องเธอไม่มีกะพริบ เลยทำให้รับคำศาสตราจารย์สาริศได้ชนิดจ๋อยสนิท
“สำหรับเรื่องเดินทาง ก็ไม่ต้องวุ่นวายอะไร ใกล้ๆวันก็เตรียมจัดกระเป๋าไว้ เรื่องตั๋วอะไรเดี๋ยวอาจะจัดการให้เอง เข้าใจนะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
“อืม! ดี” ศาสตราจารย์สาริศกล่าวสั้นๆขณะเหลือบตามองปัณณวิชญ์ที่ถูกสต๊าฟแข็งปั๋งไปแล้วด้วยอารมณ์เคือง แล้วศาสตราจารย์หนุ่มใหญ่ก็หัวเราะหึๆออกมาก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องเสียเฉยๆ ทิ้งหุ่นขี้ผึ้งหน้าบูดไว้กับชลนิกานต์เลยเสียงั้น
แล้วทั้งห้องก็เงียบกริบอย่างกับเป่าสาก และบรรยากาศชวนอึดอัดแบบนี้ชลนิกานต์ก็ไม่ชอบเลย นานเป็นอึดใจทีเดียวที่ทั้งห้องวิจัยตกอยู่ในความเงียบ
“ฮึ! ระบบเครือญาติ” แล้วชายหนุ่มก็พ่นออกมา แต่ทว่าเสียงที่เขาใช้ฟังดูแคลนสุดชีวิตชลนิกานต์เลยอ้าปากค้าง สงสัยเพราะศาสตราจารย์สาริศแทนตัวเองกับเธอว่าอา นั่นคงไปทำให้ด็อกเตอร์วิชญ์เข้าใจผิดแล้ว
“ด็อกเตอร์คะ!” ชลนิกานต์เรียก และแน่นอน คนถูกเรียกก็หันมาแม้เขาจะตาขวางๆก็เถอะ แต่นาทีนั้นชลนิกานต์นึกอยากอธิบายให้เขาเข้าใจจริงๆ
“คือจริงๆแล้วฉันกับอาจารย์สาริศไม่ใช่ญะ...” แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ ด็อกเตอร์วิชญ์ของหญิงสาวก็สาวเท้าปับๆไปที่ประตูทางออกเฉย ปากชลนิกานต์เลยหุบฉับ
หนอย! นึกว่าอยากจะอธิบายให้ฟังนักหรือไงล่ะ!
แต่ก็ไม่ทันที่ด็อกเตอร์วิชญ์จะกระแทกประตูปิดดังปังเช่นทุกครั้งที่อารมณ์บูด จู่ๆเขาก็หันขวับก่อนเดินดุ่มๆกลับมาที่ที่ชลนิกานต์ยืน
“พรุ่งนี้ผมมีสอนวิชาปฏิบัติการพันธุศาสตร์ให้เด็กปริญญาตรี แล็บนี้ต้องใช้แมลงหวี่เป็นสัตว์ทดลอง ผมต้องการแมลงสามร้อยตัว ตัวผู้ร้อยห้าสิบ ตัวเมียร้อยห้าสิบ ไปเอามันออกมาจากตู้เลี้ยงแล้วคัดแยกเพศเอาไว้ให้ผมด้วย” เขาออกคำสั่งเป็นชุดขณะที่ชลนิกานต์ก็มีอันต้องอ้าปากค้าง แถมถามซ้ำกันอีกรอบ
“คัดเท่าไหร่นะคะ?”
“สามร้อย ตัวผู้ร้อยห้าสิบ ตัวเมียร้อยห้าสิบ ชัดเจนไหม”
“แต่นี่มันจะห้าโมงแล้วนะคะ” ชลนิกานต์หน้าเครียด มันหมดเวลาทำงานตั้งนานแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าศาสตราจารย์สาริศเข้ามาคุยกับเธอเรื่องจะให้ไปประชุมวิชาการที่เชียงใหม่แล้วละก็ เธอก็คงเก็บของแล้วเผ่นไปตั้งแต่สี่โมงตรงเป๊ะ
“เอาไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยเข้ามาคัดให้ได้มั้ยคะ?” หญิงสาวต่อรอง แต่ก็อย่างที่รู้ เวลาที่เธอต่อรองอะไรกับด็อกเตอร์วิชญ์นั้น ผลมันคือ...
“ผมต้องใช้แมลงนี่พรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า ถ้าคุณพอจะมามหาวิทยาลัยสัก...ตีห้าครึ่ง แล้วคัดไว้ให้ผมได้ละก็ โอเคเลย แต่ถ้าไม่ ผมแนะนำให้ลงมือคัดเดี๋ยวนี้ ดีกว่าจะเอาเวลามาต่อรองอะไรไร้สาระ”
และนั่นก็คือประโยคยาวๆแสบๆคันๆที่สรุปความให้ชลนิกานต์ได้ง่ายๆว่า
ไปทำงานที่เขาสั่งเดี๋ยวนี้!
หญิงสาวหน้ามุ่ยทันที วันนี้ทั้งวันเขาดันไม่เข้ามาสั่ง พอได้เวลาจะกลับบ้านเท่านั้นดันจะมาเอา กลั่นแกล้งกันนี่!
ชลนิกานต์ก่นด่าในใจขณะที่ต้องหมุนตัวแล้วเดินปึงปังไปเปิดตู้ที่ใช้เพาะเลี้ยงแมลงหวี่ตามที่ด็อกเตอร์วิชญ์สั่ง หญิงสาวหยิบขวดแก้วปากกว้างทรงสูงซึ่งบรรจุเจ้าสัตว์ทดลองมีปีกตัวจิ๋วไว้มากมายออกมาวางบนโต๊ะแล็บ ๓ ขวด เสียงประตูที่ปิดลงด้านหลังทำให้รู้ว่าด็อกเตอร์บ้าพลังที่เอาแต่สั่งงานเธอลูกเดียวออกไปจากห้องแล้ว
ชลนิกานต์ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด เธอไม่ได้ขี้เกียจจะทำงาน แต่บางครั้งมันก็น่าเบื่อหน่ายกับอารมณ์ร้ายๆของเขาที่มักจะหย่อนตูมมาที่เธอเสมอ
อาจจริงอยู่ที่บางทีเธอก็มีโก๊ะๆแบบทำงานทดลองให้เขาแล้วหยดสารผิดหรืออะไรทำนองนั้น แต่ว่า...
ก็คนเรามันผิดพลาดกันได้นี่นา!
‘ผิดครั้งสองครั้งน่ะพอไหว แต่ไอ้ประเภทผิดแบบเดียวกันเกินห้าครั้งขึ้นไป เขาเรียกผิดซ้ำซาก คุณชลนิกานต์!’
และนั่นก็คืออีกหนึ่งประโยคแสบๆคันๆที่เขาสวนมาตอนที่ชลนิกานต์พยายามจะอธิบายว่าทำไมถึงจำขั้นตอนการทดลองที่เขาอธิบายให้ฟังไม่ได้สักที (จริงๆแล้ว เธอจดวิธีการทดลองของเขาไว้ในกระดาษโน้ตเล็กๆด้วย แต่ว่า...ก็เธอจำไม่ได้นี่นาว่าตัวเองเอาไอ้โพยน้อยใบนั้นไปวางทิ้งที่ไหน!)
นั่นละ! น่าเหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องทำงานกับคนที่แม้แต่ผิดเล็กผิดน้อยก็ไม่ได้อย่างนี้ ยิ่งพักหลังมานี่สถานการณ์มันยิ่งดูเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิม อาจเพราะหลังจากความผิดพลาดครั้งหนึ่งของเธอในการช่วยงานสอนของด็อกเตอร์วิชญ์
ช่วงนั้นเขาเพิ่งกลับจากอเมริกาและเริ่มทำงานให้ศาสตราจารย์สาริศใหม่ๆ งานแรกคือการสอนนักศึกษาในวิชาวิทยาศาสตร์พื้นฐาน วันนั้นด็อกเตอร์วิชญ์พูดถึงเรื่องการทำปฏิกิริยาของโลหะอัลคาไลน์ และจัดปฏิบัติการให้นักศึกษาได้เห็นถึงความว่องไวของธาตุโลหะชนิดนี้ด้วยการทดลองใส่ธาตุโซเดียมลงในน้ำ
แน่นอน อาจารย์อย่างเขาเป็นคนอธิบาย ส่วนผู้ช่วยอย่างเธอก็เป็นคนสาธิต
ที่จริงด็อกเตอร์วิชญ์ก็บอกให้เธอตัดโซเดียมเพียงก้อนเล็กๆ แต่ห้องปฏิบัติการออกใหญ่ แถมนักศึกษาก็ตั้งหลายสิบคน ชลนิกานต์ก็เกรงว่านักศึกษาด้านหลังจะมองไม่เห็น เลยตัดสินใจตัดก้อนโซเดียมให้ใหญ่ขึ้นอีกนิดแล้วค่อยหย่อนลงไปในบีกเกอร์ใส่น้ำ
ก้อนโซเดียมที่ใส่ลงไปวิ่งหมุนคว้างเร็วจี๋บนผิวน้ำพร้อมปล่อยควันสีขาวทันที นักศึกษาต่างส่งเสียงฮือฮาและด็อกเตอร์วิชญ์ก็ละสายตาจากหน้ากระดานที่กำลังเขียนสมการเคมี มาเห็นพอดีในจังหวะที่โซเดียมลุกพรึ่บติดไฟ แล้วในไม่ถึงเสี้ยวอึดใจมันก็
บึ้ม! ระเบิดอย่างกับในหนัง!
แล้วปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ครั้งนั้นก็เป็นที่โจษจันกันนานนับเดือน! และทั้งที่ไม่มีใครได้รับอันตรายหรือบาดเจ็บอะไร นอกจากชลนิกานต์เท่านั้นที่หัวกระแทกพื้นเต็มๆเพราะด็อกเตอร์วิชญ์เล่นกระโดดเข้ามาทับเธอไว้ทั้งตัวตอนมันระเบิด แต่ด็อกเตอร์วิชญ์ทำหน้าอย่างกับจะฆ่าเธอได้ และสั่งห้ามไม่ให้เธอไปเป็นผู้ช่วยการสอนเขาในชั้นเรียนอีกเลยไม่ว่าการทดลองไหน
และนั่นคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งมั้งที่ทำให้ด็อกเตอร์วิชญ์ดูจะไม่ชอบเธอหนักกว่าเก่า
“เฮ้อ!” ชลนิกานต์ถอนใจยาวขณะเสียบสายยางเส้นเล็กๆซึ่งต่อเข้ากับถังก๊าซขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆเข้าไปในขวดเลี้ยงแมลง หญิงสาวเอื้อมมือไปหมุนเปิดวาล์วก๊าซในถังให้ไหลออกมา และไอ้เจ้าก๊าซที่พุ่งมาตามสายด้วยแรงดันซึ่งอัดอยู่ภายในถังก็คือคาร์บอนไดออกไซด์ มันเป็นก๊าซที่ใช้ในการสลบแมลงหวี่เพื่อไม่ให้แมลงบินหนีขณะที่คัดแยกเพศตัวผู้ตัวเมียนั่นเอง
ชลนิกานต์เงยหน้าขึ้นมาอีกทีหลังจากที่เขี่ยแมลงหวี่ตัวเมียตัวที่ ๑๕๐ ลงหลอดเลี้ยงแยกหลอดสุดท้ายได้สำเร็จ
“เฮ้อ! เสร็จจนได้” หญิงสาวบ่นออกมาขณะที่เหลือบตามองนาฬิกาแขวนบนผนัง เห็นเข็มชี้เวลาแล้วก็ต้องนิ่วหน้าอย่างขัดใจ เพราะมันปาเข้าไปตั้งสองทุ่ม นั่นทำให้พลอยกังวลว่าจะกลับไปดูละครทีวีฉากแรกของตอนอวสานทันไหมด้วย เพราะอย่างนั้นชลนิกานต์เลยรีบรุดเก็บของและอุปกรณ์ต่างๆเข้าที่อย่างด่วน
แต่ทันใดนั้น เสียงกริ่งโทรศัพท์สายในก็ดังขึ้น ชลนิกานต์ชะงักมือที่กำลังเก็บของทันใด หรี่ตามองเครื่องโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะแล็บที่ใช้ทำงานด้วยสีหน้าเอือมๆ
โทร.มาอีตอนคนกำลังจะกลับอย่างนี้ เป็นใคร เธอคงไม่ต้องคิดให้เปลืองรอยหยักในสมอง
หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปยกหูรับสาย
“ค่ะ” ชลนิกานต์กรอกเสียงลงไป แต่ประโยคทักทายที่คนปลายสายส่งกลับนี่สิ
“เสร็จหรือยัง?”
นั่น! ถ้าซื้อล็อตตารี่ ชลนิกานต์ก็คงถูกรางวัลใหญ่ไปแล้ว
“ค่ะ เสร็จแล้ว” หญิงสาวตอบ ก่อนประกันคุณภาพแถมให้ “ฉันจัดการคัดไว้ตามที่ด็อกเตอร์สั่งเรียบร้อยทุกอย่างเลย”
“อืม” เสียงด็อกเตอร์วิชญ์ฮึมฮัมมาตามสายเป็นทำนองรับรู้ แต่ทว่า...
“อยู่นั่นก่อนนะ เดี๋ยวผมจะเข้าไปดู” กล่าวจบเขาก็วางสายทันที ส่วนคนอยู่ทางนี้ ก็ได้แต่อึ้งสิ! เพราะนั่นแปลว่าไอ้คำว่าเรียบร้อยซึ่งรับประกันด้วยผู้ช่วยวิจัยที่ชื่อ นางสาวชลนิกานต์ วรวรรณ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าจะสามารถวางใจอะไรได้สักนิดเลยใช่ไหม?
“อะโธ่!” ชลนิกานต์ฉุนขาด แลบลิ้นปลิ้นตาใส่หูโทรศัพท์ ก่อนจะวางกลับคืนตัวเครื่องด้วยท่าทีเคืองๆ “เดี๋ยวผมจะเข้ามาดูงั้นเรอะ ก็มาดูห้องแล็บเปล่าๆไปเถอะย่ะ!” ว่าจบหญิงสาวก็กลับมาเก็บสมบัติใส่กระเป๋าสะพายเตรียมตัวกลับบ้านต่อไป แต่ทันใดนั้นจู่ๆสายตาเธอก็ไปเห็นอะไรวาวๆบนโต๊ะทำแล็บฝั่งตรงข้ามเข้าให้
แล้วรอยยิ้มก็ผุดพรายพร้อมๆกับความคิดชั่วร้าย ซึ่งโผล่แวบเข้ามาในใจเลยทีเดียว
“สำหรับเรื่องเดินทาง ก็ไม่ต้องวุ่นวายอะไร ใกล้ๆวันก็เตรียมจัดกระเป๋าไว้ เรื่องตั๋วอะไรเดี๋ยวอาจะจัดการให้เอง เข้าใจนะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
“อืม! ดี” ศาสตราจารย์สาริศกล่าวสั้นๆขณะเหลือบตามองปัณณวิชญ์ที่ถูกสต๊าฟแข็งปั๋งไปแล้วด้วยอารมณ์เคือง แล้วศาสตราจารย์หนุ่มใหญ่ก็หัวเราะหึๆออกมาก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องเสียเฉยๆ ทิ้งหุ่นขี้ผึ้งหน้าบูดไว้กับชลนิกานต์เลยเสียงั้น
แล้วทั้งห้องก็เงียบกริบอย่างกับเป่าสาก และบรรยากาศชวนอึดอัดแบบนี้ชลนิกานต์ก็ไม่ชอบเลย นานเป็นอึดใจทีเดียวที่ทั้งห้องวิจัยตกอยู่ในความเงียบ
“ฮึ! ระบบเครือญาติ” แล้วชายหนุ่มก็พ่นออกมา แต่ทว่าเสียงที่เขาใช้ฟังดูแคลนสุดชีวิตชลนิกานต์เลยอ้าปากค้าง สงสัยเพราะศาสตราจารย์สาริศแทนตัวเองกับเธอว่าอา นั่นคงไปทำให้ด็อกเตอร์วิชญ์เข้าใจผิดแล้ว
“ด็อกเตอร์คะ!” ชลนิกานต์เรียก และแน่นอน คนถูกเรียกก็หันมาแม้เขาจะตาขวางๆก็เถอะ แต่นาทีนั้นชลนิกานต์นึกอยากอธิบายให้เขาเข้าใจจริงๆ
“คือจริงๆแล้วฉันกับอาจารย์สาริศไม่ใช่ญะ...” แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ ด็อกเตอร์วิชญ์ของหญิงสาวก็สาวเท้าปับๆไปที่ประตูทางออกเฉย ปากชลนิกานต์เลยหุบฉับ
หนอย! นึกว่าอยากจะอธิบายให้ฟังนักหรือไงล่ะ!
แต่ก็ไม่ทันที่ด็อกเตอร์วิชญ์จะกระแทกประตูปิดดังปังเช่นทุกครั้งที่อารมณ์บูด จู่ๆเขาก็หันขวับก่อนเดินดุ่มๆกลับมาที่ที่ชลนิกานต์ยืน
“พรุ่งนี้ผมมีสอนวิชาปฏิบัติการพันธุศาสตร์ให้เด็กปริญญาตรี แล็บนี้ต้องใช้แมลงหวี่เป็นสัตว์ทดลอง ผมต้องการแมลงสามร้อยตัว ตัวผู้ร้อยห้าสิบ ตัวเมียร้อยห้าสิบ ไปเอามันออกมาจากตู้เลี้ยงแล้วคัดแยกเพศเอาไว้ให้ผมด้วย” เขาออกคำสั่งเป็นชุดขณะที่ชลนิกานต์ก็มีอันต้องอ้าปากค้าง แถมถามซ้ำกันอีกรอบ
“คัดเท่าไหร่นะคะ?”
“สามร้อย ตัวผู้ร้อยห้าสิบ ตัวเมียร้อยห้าสิบ ชัดเจนไหม”
“แต่นี่มันจะห้าโมงแล้วนะคะ” ชลนิกานต์หน้าเครียด มันหมดเวลาทำงานตั้งนานแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าศาสตราจารย์สาริศเข้ามาคุยกับเธอเรื่องจะให้ไปประชุมวิชาการที่เชียงใหม่แล้วละก็ เธอก็คงเก็บของแล้วเผ่นไปตั้งแต่สี่โมงตรงเป๊ะ
“เอาไว้พรุ่งนี้ฉันค่อยเข้ามาคัดให้ได้มั้ยคะ?” หญิงสาวต่อรอง แต่ก็อย่างที่รู้ เวลาที่เธอต่อรองอะไรกับด็อกเตอร์วิชญ์นั้น ผลมันคือ...
“ผมต้องใช้แมลงนี่พรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า ถ้าคุณพอจะมามหาวิทยาลัยสัก...ตีห้าครึ่ง แล้วคัดไว้ให้ผมได้ละก็ โอเคเลย แต่ถ้าไม่ ผมแนะนำให้ลงมือคัดเดี๋ยวนี้ ดีกว่าจะเอาเวลามาต่อรองอะไรไร้สาระ”
และนั่นก็คือประโยคยาวๆแสบๆคันๆที่สรุปความให้ชลนิกานต์ได้ง่ายๆว่า
ไปทำงานที่เขาสั่งเดี๋ยวนี้!
หญิงสาวหน้ามุ่ยทันที วันนี้ทั้งวันเขาดันไม่เข้ามาสั่ง พอได้เวลาจะกลับบ้านเท่านั้นดันจะมาเอา กลั่นแกล้งกันนี่!
ชลนิกานต์ก่นด่าในใจขณะที่ต้องหมุนตัวแล้วเดินปึงปังไปเปิดตู้ที่ใช้เพาะเลี้ยงแมลงหวี่ตามที่ด็อกเตอร์วิชญ์สั่ง หญิงสาวหยิบขวดแก้วปากกว้างทรงสูงซึ่งบรรจุเจ้าสัตว์ทดลองมีปีกตัวจิ๋วไว้มากมายออกมาวางบนโต๊ะแล็บ ๓ ขวด เสียงประตูที่ปิดลงด้านหลังทำให้รู้ว่าด็อกเตอร์บ้าพลังที่เอาแต่สั่งงานเธอลูกเดียวออกไปจากห้องแล้ว
ชลนิกานต์ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด เธอไม่ได้ขี้เกียจจะทำงาน แต่บางครั้งมันก็น่าเบื่อหน่ายกับอารมณ์ร้ายๆของเขาที่มักจะหย่อนตูมมาที่เธอเสมอ
อาจจริงอยู่ที่บางทีเธอก็มีโก๊ะๆแบบทำงานทดลองให้เขาแล้วหยดสารผิดหรืออะไรทำนองนั้น แต่ว่า...
ก็คนเรามันผิดพลาดกันได้นี่นา!
‘ผิดครั้งสองครั้งน่ะพอไหว แต่ไอ้ประเภทผิดแบบเดียวกันเกินห้าครั้งขึ้นไป เขาเรียกผิดซ้ำซาก คุณชลนิกานต์!’
และนั่นก็คืออีกหนึ่งประโยคแสบๆคันๆที่เขาสวนมาตอนที่ชลนิกานต์พยายามจะอธิบายว่าทำไมถึงจำขั้นตอนการทดลองที่เขาอธิบายให้ฟังไม่ได้สักที (จริงๆแล้ว เธอจดวิธีการทดลองของเขาไว้ในกระดาษโน้ตเล็กๆด้วย แต่ว่า...ก็เธอจำไม่ได้นี่นาว่าตัวเองเอาไอ้โพยน้อยใบนั้นไปวางทิ้งที่ไหน!)
นั่นละ! น่าเหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องทำงานกับคนที่แม้แต่ผิดเล็กผิดน้อยก็ไม่ได้อย่างนี้ ยิ่งพักหลังมานี่สถานการณ์มันยิ่งดูเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิม อาจเพราะหลังจากความผิดพลาดครั้งหนึ่งของเธอในการช่วยงานสอนของด็อกเตอร์วิชญ์
ช่วงนั้นเขาเพิ่งกลับจากอเมริกาและเริ่มทำงานให้ศาสตราจารย์สาริศใหม่ๆ งานแรกคือการสอนนักศึกษาในวิชาวิทยาศาสตร์พื้นฐาน วันนั้นด็อกเตอร์วิชญ์พูดถึงเรื่องการทำปฏิกิริยาของโลหะอัลคาไลน์ และจัดปฏิบัติการให้นักศึกษาได้เห็นถึงความว่องไวของธาตุโลหะชนิดนี้ด้วยการทดลองใส่ธาตุโซเดียมลงในน้ำ
แน่นอน อาจารย์อย่างเขาเป็นคนอธิบาย ส่วนผู้ช่วยอย่างเธอก็เป็นคนสาธิต
ที่จริงด็อกเตอร์วิชญ์ก็บอกให้เธอตัดโซเดียมเพียงก้อนเล็กๆ แต่ห้องปฏิบัติการออกใหญ่ แถมนักศึกษาก็ตั้งหลายสิบคน ชลนิกานต์ก็เกรงว่านักศึกษาด้านหลังจะมองไม่เห็น เลยตัดสินใจตัดก้อนโซเดียมให้ใหญ่ขึ้นอีกนิดแล้วค่อยหย่อนลงไปในบีกเกอร์ใส่น้ำ
ก้อนโซเดียมที่ใส่ลงไปวิ่งหมุนคว้างเร็วจี๋บนผิวน้ำพร้อมปล่อยควันสีขาวทันที นักศึกษาต่างส่งเสียงฮือฮาและด็อกเตอร์วิชญ์ก็ละสายตาจากหน้ากระดานที่กำลังเขียนสมการเคมี มาเห็นพอดีในจังหวะที่โซเดียมลุกพรึ่บติดไฟ แล้วในไม่ถึงเสี้ยวอึดใจมันก็
บึ้ม! ระเบิดอย่างกับในหนัง!
แล้วปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ครั้งนั้นก็เป็นที่โจษจันกันนานนับเดือน! และทั้งที่ไม่มีใครได้รับอันตรายหรือบาดเจ็บอะไร นอกจากชลนิกานต์เท่านั้นที่หัวกระแทกพื้นเต็มๆเพราะด็อกเตอร์วิชญ์เล่นกระโดดเข้ามาทับเธอไว้ทั้งตัวตอนมันระเบิด แต่ด็อกเตอร์วิชญ์ทำหน้าอย่างกับจะฆ่าเธอได้ และสั่งห้ามไม่ให้เธอไปเป็นผู้ช่วยการสอนเขาในชั้นเรียนอีกเลยไม่ว่าการทดลองไหน
และนั่นคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งมั้งที่ทำให้ด็อกเตอร์วิชญ์ดูจะไม่ชอบเธอหนักกว่าเก่า
“เฮ้อ!” ชลนิกานต์ถอนใจยาวขณะเสียบสายยางเส้นเล็กๆซึ่งต่อเข้ากับถังก๊าซขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆเข้าไปในขวดเลี้ยงแมลง หญิงสาวเอื้อมมือไปหมุนเปิดวาล์วก๊าซในถังให้ไหลออกมา และไอ้เจ้าก๊าซที่พุ่งมาตามสายด้วยแรงดันซึ่งอัดอยู่ภายในถังก็คือคาร์บอนไดออกไซด์ มันเป็นก๊าซที่ใช้ในการสลบแมลงหวี่เพื่อไม่ให้แมลงบินหนีขณะที่คัดแยกเพศตัวผู้ตัวเมียนั่นเอง
ชลนิกานต์เงยหน้าขึ้นมาอีกทีหลังจากที่เขี่ยแมลงหวี่ตัวเมียตัวที่ ๑๕๐ ลงหลอดเลี้ยงแยกหลอดสุดท้ายได้สำเร็จ
“เฮ้อ! เสร็จจนได้” หญิงสาวบ่นออกมาขณะที่เหลือบตามองนาฬิกาแขวนบนผนัง เห็นเข็มชี้เวลาแล้วก็ต้องนิ่วหน้าอย่างขัดใจ เพราะมันปาเข้าไปตั้งสองทุ่ม นั่นทำให้พลอยกังวลว่าจะกลับไปดูละครทีวีฉากแรกของตอนอวสานทันไหมด้วย เพราะอย่างนั้นชลนิกานต์เลยรีบรุดเก็บของและอุปกรณ์ต่างๆเข้าที่อย่างด่วน
แต่ทันใดนั้น เสียงกริ่งโทรศัพท์สายในก็ดังขึ้น ชลนิกานต์ชะงักมือที่กำลังเก็บของทันใด หรี่ตามองเครื่องโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะแล็บที่ใช้ทำงานด้วยสีหน้าเอือมๆ
โทร.มาอีตอนคนกำลังจะกลับอย่างนี้ เป็นใคร เธอคงไม่ต้องคิดให้เปลืองรอยหยักในสมอง
หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปยกหูรับสาย
“ค่ะ” ชลนิกานต์กรอกเสียงลงไป แต่ประโยคทักทายที่คนปลายสายส่งกลับนี่สิ
“เสร็จหรือยัง?”
นั่น! ถ้าซื้อล็อตตารี่ ชลนิกานต์ก็คงถูกรางวัลใหญ่ไปแล้ว
“ค่ะ เสร็จแล้ว” หญิงสาวตอบ ก่อนประกันคุณภาพแถมให้ “ฉันจัดการคัดไว้ตามที่ด็อกเตอร์สั่งเรียบร้อยทุกอย่างเลย”
“อืม” เสียงด็อกเตอร์วิชญ์ฮึมฮัมมาตามสายเป็นทำนองรับรู้ แต่ทว่า...
“อยู่นั่นก่อนนะ เดี๋ยวผมจะเข้าไปดู” กล่าวจบเขาก็วางสายทันที ส่วนคนอยู่ทางนี้ ก็ได้แต่อึ้งสิ! เพราะนั่นแปลว่าไอ้คำว่าเรียบร้อยซึ่งรับประกันด้วยผู้ช่วยวิจัยที่ชื่อ นางสาวชลนิกานต์ วรวรรณ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าจะสามารถวางใจอะไรได้สักนิดเลยใช่ไหม?
“อะโธ่!” ชลนิกานต์ฉุนขาด แลบลิ้นปลิ้นตาใส่หูโทรศัพท์ ก่อนจะวางกลับคืนตัวเครื่องด้วยท่าทีเคืองๆ “เดี๋ยวผมจะเข้ามาดูงั้นเรอะ ก็มาดูห้องแล็บเปล่าๆไปเถอะย่ะ!” ว่าจบหญิงสาวก็กลับมาเก็บสมบัติใส่กระเป๋าสะพายเตรียมตัวกลับบ้านต่อไป แต่ทันใดนั้นจู่ๆสายตาเธอก็ไปเห็นอะไรวาวๆบนโต๊ะทำแล็บฝั่งตรงข้ามเข้าให้
แล้วรอยยิ้มก็ผุดพรายพร้อมๆกับความคิดชั่วร้าย ซึ่งโผล่แวบเข้ามาในใจเลยทีเดียว
ปาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.ค. 2554, 16:40:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.พ. 2555, 11:07:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 2572
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |
Pat 17 ก.ค. 2554, 17:03:29 น.
555 เป็นผู้ช่วยที่น่ากลัวจริงๆ
555 เป็นผู้ช่วยที่น่ากลัวจริงๆ
ปาริน 17 ก.ค. 2554, 17:09:33 น.
เพิ่งจะเห็นแฮะ ว่าชื่อเรื่องนิยายเรื่องนี้ใช้ verb ตรงข้ามกับนิยายของคุณเกศมณีที่ปารินติดตามอยู่เรื่อง 'หัวใจซ่อนรัก กับ หัวใจค้นรัก'
อืม (-_-!) คุณเกศฯซ่อน ปารินค้น เหอๆ (ชื่อนี้มีเหตุผลและที่มาจากธีมของเนื้อเรื่องนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่า)
เพิ่งจะเห็นแฮะ ว่าชื่อเรื่องนิยายเรื่องนี้ใช้ verb ตรงข้ามกับนิยายของคุณเกศมณีที่ปารินติดตามอยู่เรื่อง 'หัวใจซ่อนรัก กับ หัวใจค้นรัก'
อืม (-_-!) คุณเกศฯซ่อน ปารินค้น เหอๆ (ชื่อนี้มีเหตุผลและที่มาจากธีมของเนื้อเรื่องนะคะ หวังว่าคงไม่ดราม่า)
lovemuay 17 ก.ค. 2554, 17:47:14 น.
+55 แอบตลกดีนะคะ "คุณเกศฯซ่อน ปารินค้น"
นางเอกน่ารักดีนะคะ พระเอกเค้าเป็นห่วงหรอก ^^
+55 แอบตลกดีนะคะ "คุณเกศฯซ่อน ปารินค้น"
นางเอกน่ารักดีนะคะ พระเอกเค้าเป็นห่วงหรอก ^^
หมู้หมู 17 ก.ค. 2554, 21:29:45 น.
แหม... กะอีแค่เอาตัวรอดยังลำบาก นี่ริอาจ เอาคืนเลยเหรอ 5555
แหม... กะอีแค่เอาตัวรอดยังลำบาก นี่ริอาจ เอาคืนเลยเหรอ 5555
SaiParn 17 ก.ค. 2554, 22:29:29 น.
มาแว้ววววววววววจร้า เอาเรื่องใหม่ลงแก้ขัดเหรอจ๊ะ
ลุ้นคู่นี้ก็ได้จ้า
มาแว้ววววววววววจร้า เอาเรื่องใหม่ลงแก้ขัดเหรอจ๊ะ
ลุ้นคู่นี้ก็ได้จ้า
ling 19 ก.ค. 2554, 13:31:33 น.
คุณปารินมาบ่อยๆนะค่ะ อย่าปล่อยให้รอเหมือนกรรมสิทธิ์อีกนะค่ะ อิอิ
คุณปารินมาบ่อยๆนะค่ะ อย่าปล่อยให้รอเหมือนกรรมสิทธิ์อีกนะค่ะ อิอิ