พันธกานต์สิเน่หา
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกาทิตภากร ปัจจุบันต้นฉบับได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่องและวางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 4
หลังจากกอร์ดอนสั่งให้เพนนีนำเครื่องดื่มไปให้อันโตนิโอที่ห้องพัก เขาก็คว้าขวดแชมเปญมานั่งจิบในห้องทำงาน นึกครึ้มใจ อยากฉลองความสำเร็จล่วงหน้า
อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าสิ่งที่วาดหวังจะเป็นจริง!
กอร์ดอนยิ้มพราย ยกแก้วแชมเปญสาดลงลำคอ ใบหน้าเคร่งเครียดเป็นนิจแลผ่อนคลาย เขาไม่คิดว่าอันโตนิโอจะเดินมาติดกับอย่างง่ายดาย เพราะปกติแล้วหุ้นส่วนหนุ่มคนนี้มักจะระมัดระวังตัว เวลาไปไหนมาไหนก็จะเห็นปีร์โลบอดี้การ์ดร่างยักษ์อยู่ข้างกายเสมอ
แต่เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า...
กอร์ดอนหัวเราะในลำคอ ถึงแม้อันโตนิโอจะเป็นคนฉลาด แต่ความระแวงที่มีอยู่ในตัวก็เป็นจุดบอด เขาถึงได้เตรียมเครื่องดื่มหลายชนิดไว้ต้อนรับ ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ค่อนข้างระมัดระวังตัวอย่างอันโตนิโอคงไม่ดื่มเครื่องดื่มชนิดใด จนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีส่วนผสมอื่นใดเจือปน
หากคาดเดาไม่ผิด อันโตนิโอคงเลือกดื่มเครื่องดื่มแก้วเดียวกับเพนนี เพราะคิดว่าเขาคงไม่วางยาน้องสาว โดยหารู้ไม่ว่าถูกตลบหลัง ซึ่งเขาก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนั้น จึงใส่ยานอนหลับชนิดไร้สีไร้กลิ่นลงในแก้วน้ำผลไม้ ส่วนเครื่องดื่มอื่นนั้นไม่มีสารเจือปน เพราะเพนนีไม่แตะต้องชากาแฟหรือเครื่องดื่มที่มีสารมึนเมา
กอร์ดอนแกว่งแก้วแชมเปญในมือเล่น รอเวลาอย่างคาดหวังว่าแผนการที่วางไว้จะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ขณะคิดอะไรเพลินๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้เขาต้องละสายตาจากน้ำสีสวยในแก้ว หันมองสาวใช้วัยกลางคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“มีอะไรมาเรีย”
“ดิฉันจะมาเรียนว่าจัดการเรื่องที่สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“อืม...ดี!” สีหน้าของกอร์ดอนบ่งบอกความพอใจ ไม่ต่างจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ กำลังจะบอกให้สาวใช้กลับไปพักผ่อน เพราะเวลาก็เลยล่วงมามากแล้ว แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่อัลเฟรดพ่อบ้านประจำคฤหาสน์จะกระหืดกระหอบเข้ามา
“คุณผู้ชายครับ บอดี้การ์ดของคุณอันโตนิโอมาขอพบครับ”
“มาแล้วเหรอ นึกอยู่แล้วเชียวว่าสุนัขรับใช้อย่างไอ้ปีร์โลจะต้องมาตามนายของมัน” กอร์ดอนยิ้มเย็น พลางวางแก้วแชมเปญแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง
“ในฐานะเจ้าบ้านที่ดี เราไม่ควรจะปล่อยให้แขกรอนาน ออกไปต้อนรับหมอนั่นกันดีกว่า” กอร์ดอนเดินนำออกจากห้อง โดยมีพ่อบ้านและสาวใช้เดินตามมาเบื้องหลัง ครั้นก้าวเข้ามาในห้องโถง ก็พบว่าบอดี้การ์ดของอันโตนิโอนั่งรออยู่
“มีธุระอะไรหรือ...ถึงได้มาซะดึกดื่น”
“คือผมเห็นว่าพายุก็ซาแล้ว แต่คุณอันโตนิโอก็ยังไม่กลับ ผมเป็นห่วงก็เลยแวะมาดูน่ะครับ” ปีร์โลยิ้มกรุยทาง ทราบดีว่าไม่ใช่เรื่องสมควรที่จะมาเยือนยามวิกาล แต่เขาร้อนใจเกินกว่าจะนิ่งเฉย อดรนทนไม่ได้ต้องมาที่นี่ เพราะติดต่อเจ้านายไม่ได้
ถึงแม้ว่าระหว่างทางจะมีต้นไม้ใหญ่ล้มขวางถนนเป็นอุปสรรค อันเป็นผลพวงจากพายุโหมกระหน่ำเมื่อสามชั่วโมงก่อน แต่เขาก็ยังเดินเท้ามาที่คฤหาสน์แบรนเนต เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเจ้านาย
“ก็อย่างที่ทราบนั่นแหละ พายุเข้า...อันโตนิโอกลับไม่ได้ก็เลยขอค้างที่นี่ วันหลังถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาถามก่อนได้นะ จะได้ไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเอง”
แม้คำพูดของเจ้าของคฤหาสน์จะออกไปในทางเหน็บแนมเล็กๆ แต่ปีร์โลก็โล่งใจ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ว่าไม่ได้เกิดอุบัติเหตุกับอันโตนิโอ ถึงกระนั้นก็ไม่ไว้วางใจเสียทีเดียว เพราะทราบดีว่ากอร์ดอนจ้องจะจับเจ้านายเขา
“ครับ คราวหน้าผมจะทำตามที่คุณแนะนำ แต่ไหนๆ ผมก็มาแล้ว ผมขอพบเจ้านายของผมหน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าผมมีเรื่องด่วนจะแจ้งให้ทราบน่ะครับ”
กอร์ดอนหรี่ตามอง แม้จะเป็นวัวสันหลังหวะ แต่ก็เก็บอาการวางมาดขรึม ด้วยทราบดีว่าถ้าไม่อนุญาต ปีร์โลก็จะยิ่งสงสัย จึงหันไปส่งสายตาเป็นนัยพลางออกคำสั่งกับสาวใช้
“มาเรีย พาคุณปีร์โลไปพบเจ้านายเขาที่ห้องที”
“ค่ะ คุณผู้ชาย” สาวใช้วัยกลางคนสบตากับกอร์ดอนแล้วยิ้มมุมปาก สื่อสารกันอย่างเข้าใจความหมาย ครั้นหันมาทางปีร์โลก็พยักหน้าให้แขกที่มาเยือนยามวิกาลเดินตามขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวคฤหาสน์ โดยปล่อยให้กอร์ดอนและอัลเฟรดยืนส่งสายตามองไล่หลัง
“จะดีหรือครับนาย” น้ำเสียงของพ่อบ้านอัลเฟรดที่ท้วงขึ้นเบื้องหลังนั้นเจือความหวาดหวั่น จนประมุขของบ้านต้องหันมาปราม
“ไม่ต้องเป็นห่วงน่า เรื่องแค่นี้มาเรียจัดการได้”
กอร์ดอนพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของมาเรียก็ดังก้องไปทั้งคฤหาสน์ ปลุกคนรับใช้ที่หลับใหลให้พากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“ไปกันเถอะ ถึงเวลาที่เราต้องออกโรงแล้ว” กอร์ดอนเดินนพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวคฤหาสน์ ฝ่ากลุ่มคนรับใช้ที่แตกตื่นมายืนออกันหน้าห้องพักรับรองแขก ครั้นเห็นมาเรียยืนหน้าถอดสีก็ส่งคำถามแทรกเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่อื้ออึงออกไป
“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอมาเรีย ทำไมถึงส่งเสียงเอะอะโวยวายอย่างนี้”
“เอ่อ...คือคุณเพนนีกับคุณ...” มาเรียชี้นิ้วเข้าไปในห้องพักรับรองแขก สายตาตื่นๆ กับท่าทางกล้าๆ กลัวๆ นั้นทำให้กอร์ดอนผลักหล่อนให้พ้นทาง เพียงเท่านั้น...เสียงอื้ออึงของคนรับใช้ที่มุงดูอยู่รอบนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อน้องสาวของเจ้าของคฤหาสน์กับหุ้นส่วนหนุ่มนอนกอดกันกลมบนเตียงกว้าง
“ไสหัวไปให้หมด!”
กอร์ดอนคำรามกร้าว พลางตวัดสายตากลับมามองกลุ่มคนที่ยืนอออยู่หน้าห้อง ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้บรรดาคนรับใช้ต่างพากันขวัญหนีดีฟ่อ รีบแยกย้ายกันกลับห้อง โดยไม่จำเป็นต้องออกปากไล่เป็นคำรบสอง
จะมีก็แต่ปีร์โลเท่านั้นที่ยืนนิ่ง งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่เชื่อว่าอันโตนิโอจะกล้าร่วมรักกับเพนนีซึ่งเป็นน้องสาวเจ้าของคฤหาสน์ใต้ชายคาบ้านของหล่อน ถึงกระนั้นก็ต้องการมีส่วนรับรู้ในเรื่องนี้
“เดี๋ยวสิครับ!” ปีร์โลกระชากประตู ดึงดันจะเข้าไปในห้องด้วย เมื่อเห็นกอร์ดอนทำท่าจะปิดประตูขังตัวเองไว้กับน้องสาวและเจ้านายของเขา
“กลับไปซะ! เรื่องนี้คนนอกไม่เกี่ยว”
“แต่เจ้านายผม...”
“อย่าห่วงเลย ตอนนี้เขาคนของตระกูลแบรนเนต”
กอร์ดอนทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วกระแทกประตูปิด ปล่อยให้มาเรียกับอัลเฟรดที่ยืนรอท่ารับมือกับปีร์โลที่ยืนอ้าปากค้าง
“อย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลยครับ เชิญ...ผมจะพาคุณไปที่ประตู” พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ออกปากไล่อย่างสุภาพพลางผายมือเชื้อเชิญ
ปีร์โลทอดถอนใจ จำต้องทำตามแต่โดยดี เวลานี้การอยู่ต่อไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา เพราะอันโตนิโอจำนนต่อหลักฐาน สิ่งที่เขาควรทำคือกลับไปตั้งหลักรอเจ้านายเขาที่คฤหาสน์แล้วค่อยปรึกษาหารือกันน่าจะดีกว่า
คล้อยหลังปีร์โล มาเรียที่ยืนสังเกตการณ์ก็หันไปเคาะประตูส่งสัญญาณตามที่นัดแนะกับกอร์ดอนได้ เมื่อเห็นว่างานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงลงแล้ว
“ขอบใจ บอกทุกคนไปพักผ่อนได้”
กอร์ดอนส่งคำพูดผ่านประตู โดยไม่ได้ละสายตาไปจากร่างเปลือยเปล่าของน้องสาวกับหุ้นส่วนหนุ่มที่ยังนอนกอดก่ายกันเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาให้มาเรียเป็นคนจัดฉากให้
รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก่อนเถอะ คงมีอะไรสนุกๆ แน่...
กอร์ดอนครุ่นคิด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปาก เมื่อเจ้าตัววางมือลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนที่นอนเกยก่ายอยู่เหนือร่างน้องสาว
“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลแบรนเนต ไอ้น้องเขย...”
อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าสิ่งที่วาดหวังจะเป็นจริง!
กอร์ดอนยิ้มพราย ยกแก้วแชมเปญสาดลงลำคอ ใบหน้าเคร่งเครียดเป็นนิจแลผ่อนคลาย เขาไม่คิดว่าอันโตนิโอจะเดินมาติดกับอย่างง่ายดาย เพราะปกติแล้วหุ้นส่วนหนุ่มคนนี้มักจะระมัดระวังตัว เวลาไปไหนมาไหนก็จะเห็นปีร์โลบอดี้การ์ดร่างยักษ์อยู่ข้างกายเสมอ
แต่เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า...
กอร์ดอนหัวเราะในลำคอ ถึงแม้อันโตนิโอจะเป็นคนฉลาด แต่ความระแวงที่มีอยู่ในตัวก็เป็นจุดบอด เขาถึงได้เตรียมเครื่องดื่มหลายชนิดไว้ต้อนรับ ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ค่อนข้างระมัดระวังตัวอย่างอันโตนิโอคงไม่ดื่มเครื่องดื่มชนิดใด จนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีส่วนผสมอื่นใดเจือปน
หากคาดเดาไม่ผิด อันโตนิโอคงเลือกดื่มเครื่องดื่มแก้วเดียวกับเพนนี เพราะคิดว่าเขาคงไม่วางยาน้องสาว โดยหารู้ไม่ว่าถูกตลบหลัง ซึ่งเขาก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนั้น จึงใส่ยานอนหลับชนิดไร้สีไร้กลิ่นลงในแก้วน้ำผลไม้ ส่วนเครื่องดื่มอื่นนั้นไม่มีสารเจือปน เพราะเพนนีไม่แตะต้องชากาแฟหรือเครื่องดื่มที่มีสารมึนเมา
กอร์ดอนแกว่งแก้วแชมเปญในมือเล่น รอเวลาอย่างคาดหวังว่าแผนการที่วางไว้จะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ขณะคิดอะไรเพลินๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้เขาต้องละสายตาจากน้ำสีสวยในแก้ว หันมองสาวใช้วัยกลางคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“มีอะไรมาเรีย”
“ดิฉันจะมาเรียนว่าจัดการเรื่องที่สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“อืม...ดี!” สีหน้าของกอร์ดอนบ่งบอกความพอใจ ไม่ต่างจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ กำลังจะบอกให้สาวใช้กลับไปพักผ่อน เพราะเวลาก็เลยล่วงมามากแล้ว แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่อัลเฟรดพ่อบ้านประจำคฤหาสน์จะกระหืดกระหอบเข้ามา
“คุณผู้ชายครับ บอดี้การ์ดของคุณอันโตนิโอมาขอพบครับ”
“มาแล้วเหรอ นึกอยู่แล้วเชียวว่าสุนัขรับใช้อย่างไอ้ปีร์โลจะต้องมาตามนายของมัน” กอร์ดอนยิ้มเย็น พลางวางแก้วแชมเปญแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง
“ในฐานะเจ้าบ้านที่ดี เราไม่ควรจะปล่อยให้แขกรอนาน ออกไปต้อนรับหมอนั่นกันดีกว่า” กอร์ดอนเดินนำออกจากห้อง โดยมีพ่อบ้านและสาวใช้เดินตามมาเบื้องหลัง ครั้นก้าวเข้ามาในห้องโถง ก็พบว่าบอดี้การ์ดของอันโตนิโอนั่งรออยู่
“มีธุระอะไรหรือ...ถึงได้มาซะดึกดื่น”
“คือผมเห็นว่าพายุก็ซาแล้ว แต่คุณอันโตนิโอก็ยังไม่กลับ ผมเป็นห่วงก็เลยแวะมาดูน่ะครับ” ปีร์โลยิ้มกรุยทาง ทราบดีว่าไม่ใช่เรื่องสมควรที่จะมาเยือนยามวิกาล แต่เขาร้อนใจเกินกว่าจะนิ่งเฉย อดรนทนไม่ได้ต้องมาที่นี่ เพราะติดต่อเจ้านายไม่ได้
ถึงแม้ว่าระหว่างทางจะมีต้นไม้ใหญ่ล้มขวางถนนเป็นอุปสรรค อันเป็นผลพวงจากพายุโหมกระหน่ำเมื่อสามชั่วโมงก่อน แต่เขาก็ยังเดินเท้ามาที่คฤหาสน์แบรนเนต เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเจ้านาย
“ก็อย่างที่ทราบนั่นแหละ พายุเข้า...อันโตนิโอกลับไม่ได้ก็เลยขอค้างที่นี่ วันหลังถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาถามก่อนได้นะ จะได้ไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเอง”
แม้คำพูดของเจ้าของคฤหาสน์จะออกไปในทางเหน็บแนมเล็กๆ แต่ปีร์โลก็โล่งใจ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ว่าไม่ได้เกิดอุบัติเหตุกับอันโตนิโอ ถึงกระนั้นก็ไม่ไว้วางใจเสียทีเดียว เพราะทราบดีว่ากอร์ดอนจ้องจะจับเจ้านายเขา
“ครับ คราวหน้าผมจะทำตามที่คุณแนะนำ แต่ไหนๆ ผมก็มาแล้ว ผมขอพบเจ้านายของผมหน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าผมมีเรื่องด่วนจะแจ้งให้ทราบน่ะครับ”
กอร์ดอนหรี่ตามอง แม้จะเป็นวัวสันหลังหวะ แต่ก็เก็บอาการวางมาดขรึม ด้วยทราบดีว่าถ้าไม่อนุญาต ปีร์โลก็จะยิ่งสงสัย จึงหันไปส่งสายตาเป็นนัยพลางออกคำสั่งกับสาวใช้
“มาเรีย พาคุณปีร์โลไปพบเจ้านายเขาที่ห้องที”
“ค่ะ คุณผู้ชาย” สาวใช้วัยกลางคนสบตากับกอร์ดอนแล้วยิ้มมุมปาก สื่อสารกันอย่างเข้าใจความหมาย ครั้นหันมาทางปีร์โลก็พยักหน้าให้แขกที่มาเยือนยามวิกาลเดินตามขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวคฤหาสน์ โดยปล่อยให้กอร์ดอนและอัลเฟรดยืนส่งสายตามองไล่หลัง
“จะดีหรือครับนาย” น้ำเสียงของพ่อบ้านอัลเฟรดที่ท้วงขึ้นเบื้องหลังนั้นเจือความหวาดหวั่น จนประมุขของบ้านต้องหันมาปราม
“ไม่ต้องเป็นห่วงน่า เรื่องแค่นี้มาเรียจัดการได้”
กอร์ดอนพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของมาเรียก็ดังก้องไปทั้งคฤหาสน์ ปลุกคนรับใช้ที่หลับใหลให้พากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“ไปกันเถอะ ถึงเวลาที่เราต้องออกโรงแล้ว” กอร์ดอนเดินนพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวคฤหาสน์ ฝ่ากลุ่มคนรับใช้ที่แตกตื่นมายืนออกันหน้าห้องพักรับรองแขก ครั้นเห็นมาเรียยืนหน้าถอดสีก็ส่งคำถามแทรกเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่อื้ออึงออกไป
“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอมาเรีย ทำไมถึงส่งเสียงเอะอะโวยวายอย่างนี้”
“เอ่อ...คือคุณเพนนีกับคุณ...” มาเรียชี้นิ้วเข้าไปในห้องพักรับรองแขก สายตาตื่นๆ กับท่าทางกล้าๆ กลัวๆ นั้นทำให้กอร์ดอนผลักหล่อนให้พ้นทาง เพียงเท่านั้น...เสียงอื้ออึงของคนรับใช้ที่มุงดูอยู่รอบนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อน้องสาวของเจ้าของคฤหาสน์กับหุ้นส่วนหนุ่มนอนกอดกันกลมบนเตียงกว้าง
“ไสหัวไปให้หมด!”
กอร์ดอนคำรามกร้าว พลางตวัดสายตากลับมามองกลุ่มคนที่ยืนอออยู่หน้าห้อง ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้บรรดาคนรับใช้ต่างพากันขวัญหนีดีฟ่อ รีบแยกย้ายกันกลับห้อง โดยไม่จำเป็นต้องออกปากไล่เป็นคำรบสอง
จะมีก็แต่ปีร์โลเท่านั้นที่ยืนนิ่ง งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่เชื่อว่าอันโตนิโอจะกล้าร่วมรักกับเพนนีซึ่งเป็นน้องสาวเจ้าของคฤหาสน์ใต้ชายคาบ้านของหล่อน ถึงกระนั้นก็ต้องการมีส่วนรับรู้ในเรื่องนี้
“เดี๋ยวสิครับ!” ปีร์โลกระชากประตู ดึงดันจะเข้าไปในห้องด้วย เมื่อเห็นกอร์ดอนทำท่าจะปิดประตูขังตัวเองไว้กับน้องสาวและเจ้านายของเขา
“กลับไปซะ! เรื่องนี้คนนอกไม่เกี่ยว”
“แต่เจ้านายผม...”
“อย่าห่วงเลย ตอนนี้เขาคนของตระกูลแบรนเนต”
กอร์ดอนทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วกระแทกประตูปิด ปล่อยให้มาเรียกับอัลเฟรดที่ยืนรอท่ารับมือกับปีร์โลที่ยืนอ้าปากค้าง
“อย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลยครับ เชิญ...ผมจะพาคุณไปที่ประตู” พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ออกปากไล่อย่างสุภาพพลางผายมือเชื้อเชิญ
ปีร์โลทอดถอนใจ จำต้องทำตามแต่โดยดี เวลานี้การอยู่ต่อไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา เพราะอันโตนิโอจำนนต่อหลักฐาน สิ่งที่เขาควรทำคือกลับไปตั้งหลักรอเจ้านายเขาที่คฤหาสน์แล้วค่อยปรึกษาหารือกันน่าจะดีกว่า
คล้อยหลังปีร์โล มาเรียที่ยืนสังเกตการณ์ก็หันไปเคาะประตูส่งสัญญาณตามที่นัดแนะกับกอร์ดอนได้ เมื่อเห็นว่างานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงลงแล้ว
“ขอบใจ บอกทุกคนไปพักผ่อนได้”
กอร์ดอนส่งคำพูดผ่านประตู โดยไม่ได้ละสายตาไปจากร่างเปลือยเปล่าของน้องสาวกับหุ้นส่วนหนุ่มที่ยังนอนกอดก่ายกันเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาให้มาเรียเป็นคนจัดฉากให้
รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก่อนเถอะ คงมีอะไรสนุกๆ แน่...
กอร์ดอนครุ่นคิด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปาก เมื่อเจ้าตัววางมือลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนที่นอนเกยก่ายอยู่เหนือร่างน้องสาว
“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลแบรนเนต ไอ้น้องเขย...”
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มิ.ย. 2558, 11:24:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มิ.ย. 2558, 11:24:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1388
| << ตอนที่ 3 | ตอนที่ 5 >> |