ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: ทำความรู้จัก
หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาหาดาวิกาก่อนจะมองเธออย่างตำหนิ
"ได้ข่าวว่าเธอไม่สบายฉันก็เลยมาเยี่ยม"หญิงผู้มาเยือนพูดพลันเชิดคอ
"แล้วคุณเป็นใครคะ"ดาวิกาถามขึ้น
"นี่เธอจำน้าเพ็ญไม่ได้หรือ"เพ็ญพักตร์มองดาวิกาอย่างงงๆ
"ดารินความจำเสื่อมน่ะครับเธอก็เลยจำคุณไม่ได้"วาริชอธิบาย
"งั้นเหรอโชคดีนะนี่ที่ยังไม่ตาย"เพ็ญพักตร์พูดก่อนจะหัวเราะในลำคอดาวิกามองน้าสาวคนนี้อย่างไม่สบอารมณ์
"ดาคิดว่าดาต้องการพักผ่อนพวกคุณกลับไปเถอะค่ะ "ดาวิกาเอ่ยเสียงเรียบ
"ได้ยังไงกันน้าอุตส่าห์มาเยี่ยมยังไม่ถึง 5 นาทีเธอจะไล่น้ากลับแล้วหรือ"เพ็ญพักตร์พูดพลางมองหน้าดาวิกาอย่างเอาเรื่องก่อนจะมีคนพูดขึ้นมา
"แต่ป้าว่าคุณหนูควรพักผ่อนนะคะ"เพ็ญพักตร์หันไปตามเสียงก็เห็นป้าดวงยืนอยู่
"มันจะมากไปแล้วนะ!หล่อนเป็นแค่คนใช้มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน"เพ็ญพักตร์หันไปตวาดป้าดวง
"แต่ดาต้องการพักผ่อนจริงๆค่ะพวกคุณกรุณาออกไปด้วยนะคะ"ดาวิกาเน้นคำว่าออกไปเพ็ญพักตร์ทำหน้าไม่พอใจก่อนจะกระทืบเท้าออกไป
"คุณด้วยค่ะคุณวาริช"ดาวิกามองวาริชเขายักไหล่ก่อนจะกล่าวลาป้าดวงแล้วเดินออกไป
"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะป้าเป็นห่วงคุณหนูแทบแย่"
"ดาวไม่เป็นอะไรค่ะ"ดาวิกายิ้มก่อนจะหยิบหมอนกลับไปวางที่
"นี่พี่ดาต้องอยู่ร่วมกับคนพวกนี้หรือคะ"ดาวิกามองป้าดวงที่ก้มเก็บถาดที่เธอปาใส่วาริช
"ค่ะ..ถึงภายนอกคุณหนูดาจะเป็นคนร้ายกาจแต่ความจริงคุณหนูดาน่าสงสารนะคะ"
"แล้วนี่พี่ดารู้หรือเปล่าคะว่ามีดาวเป็นน้องสาว"
"ไม่รู้หรอกค่ะนายท่านไม่ได้เล่าอะไรเกี่ยวกับคุณโสมแล้วก็คุณดาวเลย"
"คุณพ่อคงเกียจดาวกับแม่มาก"ดาวิกาก้มหน้าลงป้าดวงรีบเข้ามาจับมือหญิงสาว
"ไม่หรอกค่ะท่านคงมีเหตุผลบางอย่างและป้าก็เชื่อว่านายท่านรักคุณดาวไม่แพ้คุณดาแน่นอนค่ะ"
"งั้นป้าบอกดาวได้ไหมคะว่าคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะอะไรกันแล้วทำไมคุณพ่อต้องแยกพี่ดากับดาวให้ออกจากกันด้วย"ดาวิกาถามด้วยความสงสัย
18ปีที่แล้ว
"ไม่!!!ฉันไม่มีวันยอมให้ยัยดาวเด็ดขาดคุณนั้นแหละต้องเอายัยดามาคืนฉัน"โสมสุรางค์ตะโกนก้องก่อนจะพุ่งเข้าไปหาดารินที่พึ่งจะ3ขวบแต่กลับถูกชิงชัยผลักเธอ
"ผมก็ไม่ยอมให้ยัยดากับคุณแน่ๆผูุ้หญิงคบชู้อย่างคุณจะเป็นแม่คนได้ยังไง!!"
"ฉันไม่ได้คบชู้!!แม่คุณใส่ร้ายฉันท่านรังเกียจที่ฉันเป็นลูกชาวสวนจนๆทานใส่ร้ายฉัน"โสมสุรางค์พยายามอธิบายแต่ชิงชัยกลับไม่ยอมฟัง
"ในเมื่อผมเห็นอยู่ตำตาว่าคุณกอดกับมันคุณยังกล้ามาหาว่าแม่ผมใส่ร้ายอีกหรือ"ชิงชัยพูดด้วยเสียงแข็งกร้าวพลันพนัสเพื่อนของโสมสุรางค์เดินเข้ามา
"แกเข้าใจผิดนะไอชัยฉันกับโสมไม่ได้มีอะไรกัน!!"พนัสพยายามอธิบายแต่ชิงชัยกลับไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเอาลูกสาวฉันคืนมา!!"ชิงชัยไม่ละความพยายาม
ปัง!!!!
เสียงปืนดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของชายผู้สูงอายุพ่อของโสมสุรางค์
"ฉันไม่มีวันยอมให้แกเอาหลานฉันไปแน่กลับไปซะในเมื่อแกได้ยัยดาไปแล้วแกยังจะเอาอะไรอีก"ชายสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็ได้ในเมื่อคุณไม่ยอมให้ยัยดาวผมก็จะไม่ให้ยัยดาเหมือนกันและจะไม่ยอมให้ยัยดารู้ว่าแกมีแม่ที่หลายใจแบบคุณเด็ดขาด!!"ชิงชัยประกาศกร้าวก่อนจะเดินขึ้นรถไป
"ไม่จริง!!!!แม่ไม่มีทางทำแบบนั้น"ดาวิกาพูดขึ้นเมื่อได้รู้เรื่องราวจากป้าดวง
"ป้ารู้ค่ะแต่ตอนนั้นนายท่านไม่ยอมฟังอะไรเลยหลังจากนั้นแม่ของนายท่านก็เสียคุณเพ็ญกับคุณณีญาติของนายท่านก็หอบลูกมาอยู่ด้วยนายท่านเลยต้องรับภาระเพิ่มขึ้น"
"พี่ดาคงลำบากใจน่าดูสิคะ"ดาวิกาพูดน้ำเสียงอ่อนลงในใจอดสงสารพี่สาวไม่ได้
"ค่ะคุณหนูน่าสงสารมาก...ทุกคนต่างจ้องจะเอาสมบัติของคุณหนูกันทั้งนั้น"
"แล้วไอ้...เอ่อ..คุณวาริชเนี่ยเขามาเป็นคู่หมั้นพี่ดาได้ไงคะ"
"คุณพิสมัยเป็นหุ้นส่วนบริษัทเราค่ะคุณนายเธอสนิทกับนายท่านมากเลยขอหมั้นคุณหนูให้คุณวาริชน่ะค่ะ"
"เวรกรรมของพี่ดาจริงๆ"ดาวิกาพูดป้าดวงมองเธออย่างสงสัย
"อะไรนะคะคุณหนู"ป้าดวงถาม
"เอ่อ...เปล่าค่ะดาวง่วงแล้วขอนอนก่อนนะคะ"ดาวิกายิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอน
เช้าวันต่อมา
"แล้วแกจะกลับบ้านวันไหน"หมออติรุจเพื่อนของดาวิกาเอ่ยถามขณะยืนมองหญิงสาวกินข้าวอยู่
"พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง..แต่ยังไงก็ต้องขอบใจแกนะถ้าไม่ได้แกฉันคงหาทางออกไม่ได้"ดาวิกาพูดขณะตักข้าวเข้าปาก
"เพราะช่วยแกนี่แหละถ้าผู้ใหญ่รู้ฉันโดนไล่ออกแน่ๆดีนะที่พ่อฉันเป็นหุ้นส่วนที่นี่เรื่องก็เลยพอจะปิดได้"อติรุจบ่น
"เอาน่า..แล้วแกอย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะอีกอย่างพี่ดาเป็นไงบ้าง"
"ฉันส่งพี่สาวแกไปอยู่อีกโรงพยาบาลเรียบร้อยไม่ต้องห่วงหรอกเพราะฉันมีเพื่อนเป็นหมอที่นั้น"อติรุจยักคิ้วให้ดาวิกา
"ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วย"ป้าดวงพูด
"ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจช่วยใช่ไหมครับคุณหนูดาวเอ้ย!!คุณหนูดาริน"ดาวิกามองเพื่อนอย่างดุๆก่อนที่อติรุจจะขอตัวไปตรวจคนไข้คนอื่นก่อน
///////////////
ที่บริษัท
"ไม่เด็ดขาดครับแม่!!!ผมจะไม่ยอมเอาหัวไปให้แม่นั้นฟาดแน่ๆ"วาริชเถียงแม่เพราะถูกแม่ของเขาบังคับให้ไปเยี่ยมคู่หมั้น
"ไม่ได้นะเจ้าริชหนูดาเป็นคู่หมั้นลูกและที่สำคัญยิ่งเขาความจำเสื่อมลูกยิ่งต้องไปดูแล"พิสมัยมองหน้าลูกชายซึ่งเขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ตามใจแม่ได้ข่าวว่าปีเตอร์แฟนเก่าของหนูดาจะกลับจากอังกฤษวันนี้ไม่แน่นะเขาอาจจะไปเยี่ยมหนูดาแล้วก็ได้"สิ้นคำของพิสมัยวาริชก็เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ก่อนจะนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"ปากแข็งจริงลูกคนนี้ "พิสมัยพูดก่อนจะหัวเราะเมื่อมองลงมาชั้นล่างแล้วเห็นวาริชขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
/////////////////////////
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นป้าดวงจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู
"ดาริน!!!"ทันทีที่เปิดประตูชายหนุ่มคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาดาวิกา
"คุณเป็นใครคะ"ดาวิกามองเขาปีเตอร์มองเธออย่างงงๆ
"ผมปีเตอร์แฟนคุณไงคุณจำผมไม่ได้หรอดาริน"
"ฉันความจำเสื่อมฉันจำคุณไม่ได้หรอก"ดาวิกาตอบออกไป
"ความจำเสื่อม ??ใครทำอะไรคุณดาริน"ปีเตอร์ถามขึ้น
"คุณดาประสบอุบัติเหตุทำให้ความจําเสื่อมค่ะ คุณดาจำใครไม่ได้หรอกค่ะ"ป้าดวงพูด
"โธ่ดาน่าสงสารจัง"ปีเตอร์พยายามจะเข้ามากอดดาวิกาแต่เธอกระเถิบหนี
"ทำไมล่ะดาทำไมคุณไม่ยอมให้ผมกอดคุณ"ปีเตอร์ถามเมื่อเห็นท่าทีห่างเหินของคนรัก
"เขาทำอย่างนั้นก็ถูกแล้วเขาเป็นคู่หมั้นผมถ้าจะให้คนอื่นมากอดมันคงดูไม่ดีมั้งใช่ไหมจ๊ะที่รัก"วาริชยิ้มพลันดินมาหาดาวิกา
"นี่คุณจะมาที่นี่อีกทำไมเนี่ยฉันไม่ได้บอกให้คุณมานะ"ดาวิกามองวาริชอย่างดุๆ
"โธ่ที่รักอย่าพูดอย่างงั้นสิผมเป็นคู่หมั้นคุณนะผมก็ต้องห่วงคุณเป็นธรรมดา"วาริชพูดพลางโอบกอดดาวิกา
"ปล่อยมือออกจากดาเดี๋ยวนี้นะ!!"ปีเตอร์ชี้หน้าวาริช
"ทำไมฉันจะกอดคู่หมั้นของฉันไม่ได้แกนั่นแหละเป็นใครเยี่ยมเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้วมั้ง"วาริชเถียงกลับ
"แกกล้าดียังไงมาไล่ฉัน!!"ปีเตอร์ทำท่าจะพุ่งเข้ามาต่อยวาริชซึ่งเขาก็ไม่ยอม
"พอสักทีเถอะ!!!กลับไปได้แล้วทั้งคู่เลย"ดาวิกามองปีเตอร์สลับกับวาริช
"แต่ดา"ปีเตอร์ทำทีจะขออยู่ต่อแต่เมื่อเห็นสายตาของดาวิกาแล้วเขาก็เปลี่ยนใจ
"งั้นผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะ"พูดจบปีเตอร์ก็มองค้อนวาริชแล้วเดินออกไป
"ป้าดวงครับคราวหลังอย่าให้ไอ้หน้าฝรั่งนั้นเข้ามาในห้องนี้อีกนะ"วาริชหันไปสั่งป้าดวง
"ค่ะเดี๋ยวป้าขอลงไปซื้อข้าวก่อนนะคะฝากคุณหนูด้วย"
"ป้าดวงคะ"ดาวิกาส่ายหัวให้ป้าดวง
"ไปเลยครับป้าแล้วไม่ต้องรีบกลับมานะ"วาริชพูดก่อนจะดันป้าดวงออกไป
"ถ้าคุณคิดจะทำเรื่องแบบเมื่อวานล่ะก็..ฉันจะไม่ใจอ่อนกับคุณแล้วนะ"ดาวิกาพูดพลันหยิบมีดขึ้นมาขู่วาริช
"อย่ากลัวผมไปเลยที่รักผมไม่ทำแน่"วาริชยกมือขึ้นดาวิกาจึงวางมีดลงทันใดนั้นวาริชก็พุ่งเข้ามากอดดาวิกา
"ปล่อยนะคุณโกหกคุณนี่มันโรคจิตจริงๆ"
"ผมไม่ปล่อยคุณแน่ที่รัก...ไม่ต้องห่วง"วาริชกระซิบข้างหูดาวิกาหญิงสาวไม่ละความพยายามเธอดิ้นอย่างไม่ยอมจนจมูกของเธอชนกับจมูกของวาริช
/......../ ทั้งสองสบตากันวาริชค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหาดาวิกาแต่ถูกเธอหันหน้าหลบไปเสียก่อน
"หมอบอกว่าฉันต้องนอนพักผ่อน"ดาวิกาพูดโดยที่ไม่มองหน้าวาริชชายหนุ่มจึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
"งั้นคุณนอนเถอะเดี๋ยวผมจะนั่งเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้"วาริชพูดตอนนี้หน้าของทั้งสองแดงพอกันชายหนุ่มหันหลังก่อนจะถูกหมอนปริศนาปาใส่หัวเขา
"สมน้ำหน้าตาบื้อ!!แบร่ๆ"ดาวิกาแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะนอนคลุมโปงอย่างรวดเร็ว
"หนอย..ยัยตัวแสบ"
"ได้ข่าวว่าเธอไม่สบายฉันก็เลยมาเยี่ยม"หญิงผู้มาเยือนพูดพลันเชิดคอ
"แล้วคุณเป็นใครคะ"ดาวิกาถามขึ้น
"นี่เธอจำน้าเพ็ญไม่ได้หรือ"เพ็ญพักตร์มองดาวิกาอย่างงงๆ
"ดารินความจำเสื่อมน่ะครับเธอก็เลยจำคุณไม่ได้"วาริชอธิบาย
"งั้นเหรอโชคดีนะนี่ที่ยังไม่ตาย"เพ็ญพักตร์พูดก่อนจะหัวเราะในลำคอดาวิกามองน้าสาวคนนี้อย่างไม่สบอารมณ์
"ดาคิดว่าดาต้องการพักผ่อนพวกคุณกลับไปเถอะค่ะ "ดาวิกาเอ่ยเสียงเรียบ
"ได้ยังไงกันน้าอุตส่าห์มาเยี่ยมยังไม่ถึง 5 นาทีเธอจะไล่น้ากลับแล้วหรือ"เพ็ญพักตร์พูดพลางมองหน้าดาวิกาอย่างเอาเรื่องก่อนจะมีคนพูดขึ้นมา
"แต่ป้าว่าคุณหนูควรพักผ่อนนะคะ"เพ็ญพักตร์หันไปตามเสียงก็เห็นป้าดวงยืนอยู่
"มันจะมากไปแล้วนะ!หล่อนเป็นแค่คนใช้มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน"เพ็ญพักตร์หันไปตวาดป้าดวง
"แต่ดาต้องการพักผ่อนจริงๆค่ะพวกคุณกรุณาออกไปด้วยนะคะ"ดาวิกาเน้นคำว่าออกไปเพ็ญพักตร์ทำหน้าไม่พอใจก่อนจะกระทืบเท้าออกไป
"คุณด้วยค่ะคุณวาริช"ดาวิกามองวาริชเขายักไหล่ก่อนจะกล่าวลาป้าดวงแล้วเดินออกไป
"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะป้าเป็นห่วงคุณหนูแทบแย่"
"ดาวไม่เป็นอะไรค่ะ"ดาวิกายิ้มก่อนจะหยิบหมอนกลับไปวางที่
"นี่พี่ดาต้องอยู่ร่วมกับคนพวกนี้หรือคะ"ดาวิกามองป้าดวงที่ก้มเก็บถาดที่เธอปาใส่วาริช
"ค่ะ..ถึงภายนอกคุณหนูดาจะเป็นคนร้ายกาจแต่ความจริงคุณหนูดาน่าสงสารนะคะ"
"แล้วนี่พี่ดารู้หรือเปล่าคะว่ามีดาวเป็นน้องสาว"
"ไม่รู้หรอกค่ะนายท่านไม่ได้เล่าอะไรเกี่ยวกับคุณโสมแล้วก็คุณดาวเลย"
"คุณพ่อคงเกียจดาวกับแม่มาก"ดาวิกาก้มหน้าลงป้าดวงรีบเข้ามาจับมือหญิงสาว
"ไม่หรอกค่ะท่านคงมีเหตุผลบางอย่างและป้าก็เชื่อว่านายท่านรักคุณดาวไม่แพ้คุณดาแน่นอนค่ะ"
"งั้นป้าบอกดาวได้ไหมคะว่าคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะอะไรกันแล้วทำไมคุณพ่อต้องแยกพี่ดากับดาวให้ออกจากกันด้วย"ดาวิกาถามด้วยความสงสัย
18ปีที่แล้ว
"ไม่!!!ฉันไม่มีวันยอมให้ยัยดาวเด็ดขาดคุณนั้นแหละต้องเอายัยดามาคืนฉัน"โสมสุรางค์ตะโกนก้องก่อนจะพุ่งเข้าไปหาดารินที่พึ่งจะ3ขวบแต่กลับถูกชิงชัยผลักเธอ
"ผมก็ไม่ยอมให้ยัยดากับคุณแน่ๆผูุ้หญิงคบชู้อย่างคุณจะเป็นแม่คนได้ยังไง!!"
"ฉันไม่ได้คบชู้!!แม่คุณใส่ร้ายฉันท่านรังเกียจที่ฉันเป็นลูกชาวสวนจนๆทานใส่ร้ายฉัน"โสมสุรางค์พยายามอธิบายแต่ชิงชัยกลับไม่ยอมฟัง
"ในเมื่อผมเห็นอยู่ตำตาว่าคุณกอดกับมันคุณยังกล้ามาหาว่าแม่ผมใส่ร้ายอีกหรือ"ชิงชัยพูดด้วยเสียงแข็งกร้าวพลันพนัสเพื่อนของโสมสุรางค์เดินเข้ามา
"แกเข้าใจผิดนะไอชัยฉันกับโสมไม่ได้มีอะไรกัน!!"พนัสพยายามอธิบายแต่ชิงชัยกลับไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเอาลูกสาวฉันคืนมา!!"ชิงชัยไม่ละความพยายาม
ปัง!!!!
เสียงปืนดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของชายผู้สูงอายุพ่อของโสมสุรางค์
"ฉันไม่มีวันยอมให้แกเอาหลานฉันไปแน่กลับไปซะในเมื่อแกได้ยัยดาไปแล้วแกยังจะเอาอะไรอีก"ชายสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็ได้ในเมื่อคุณไม่ยอมให้ยัยดาวผมก็จะไม่ให้ยัยดาเหมือนกันและจะไม่ยอมให้ยัยดารู้ว่าแกมีแม่ที่หลายใจแบบคุณเด็ดขาด!!"ชิงชัยประกาศกร้าวก่อนจะเดินขึ้นรถไป
"ไม่จริง!!!!แม่ไม่มีทางทำแบบนั้น"ดาวิกาพูดขึ้นเมื่อได้รู้เรื่องราวจากป้าดวง
"ป้ารู้ค่ะแต่ตอนนั้นนายท่านไม่ยอมฟังอะไรเลยหลังจากนั้นแม่ของนายท่านก็เสียคุณเพ็ญกับคุณณีญาติของนายท่านก็หอบลูกมาอยู่ด้วยนายท่านเลยต้องรับภาระเพิ่มขึ้น"
"พี่ดาคงลำบากใจน่าดูสิคะ"ดาวิกาพูดน้ำเสียงอ่อนลงในใจอดสงสารพี่สาวไม่ได้
"ค่ะคุณหนูน่าสงสารมาก...ทุกคนต่างจ้องจะเอาสมบัติของคุณหนูกันทั้งนั้น"
"แล้วไอ้...เอ่อ..คุณวาริชเนี่ยเขามาเป็นคู่หมั้นพี่ดาได้ไงคะ"
"คุณพิสมัยเป็นหุ้นส่วนบริษัทเราค่ะคุณนายเธอสนิทกับนายท่านมากเลยขอหมั้นคุณหนูให้คุณวาริชน่ะค่ะ"
"เวรกรรมของพี่ดาจริงๆ"ดาวิกาพูดป้าดวงมองเธออย่างสงสัย
"อะไรนะคะคุณหนู"ป้าดวงถาม
"เอ่อ...เปล่าค่ะดาวง่วงแล้วขอนอนก่อนนะคะ"ดาวิกายิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอน
เช้าวันต่อมา
"แล้วแกจะกลับบ้านวันไหน"หมออติรุจเพื่อนของดาวิกาเอ่ยถามขณะยืนมองหญิงสาวกินข้าวอยู่
"พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง..แต่ยังไงก็ต้องขอบใจแกนะถ้าไม่ได้แกฉันคงหาทางออกไม่ได้"ดาวิกาพูดขณะตักข้าวเข้าปาก
"เพราะช่วยแกนี่แหละถ้าผู้ใหญ่รู้ฉันโดนไล่ออกแน่ๆดีนะที่พ่อฉันเป็นหุ้นส่วนที่นี่เรื่องก็เลยพอจะปิดได้"อติรุจบ่น
"เอาน่า..แล้วแกอย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะอีกอย่างพี่ดาเป็นไงบ้าง"
"ฉันส่งพี่สาวแกไปอยู่อีกโรงพยาบาลเรียบร้อยไม่ต้องห่วงหรอกเพราะฉันมีเพื่อนเป็นหมอที่นั้น"อติรุจยักคิ้วให้ดาวิกา
"ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วย"ป้าดวงพูด
"ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจช่วยใช่ไหมครับคุณหนูดาวเอ้ย!!คุณหนูดาริน"ดาวิกามองเพื่อนอย่างดุๆก่อนที่อติรุจจะขอตัวไปตรวจคนไข้คนอื่นก่อน
///////////////
ที่บริษัท
"ไม่เด็ดขาดครับแม่!!!ผมจะไม่ยอมเอาหัวไปให้แม่นั้นฟาดแน่ๆ"วาริชเถียงแม่เพราะถูกแม่ของเขาบังคับให้ไปเยี่ยมคู่หมั้น
"ไม่ได้นะเจ้าริชหนูดาเป็นคู่หมั้นลูกและที่สำคัญยิ่งเขาความจำเสื่อมลูกยิ่งต้องไปดูแล"พิสมัยมองหน้าลูกชายซึ่งเขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ตามใจแม่ได้ข่าวว่าปีเตอร์แฟนเก่าของหนูดาจะกลับจากอังกฤษวันนี้ไม่แน่นะเขาอาจจะไปเยี่ยมหนูดาแล้วก็ได้"สิ้นคำของพิสมัยวาริชก็เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ก่อนจะนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"ปากแข็งจริงลูกคนนี้ "พิสมัยพูดก่อนจะหัวเราะเมื่อมองลงมาชั้นล่างแล้วเห็นวาริชขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
/////////////////////////
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นป้าดวงจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู
"ดาริน!!!"ทันทีที่เปิดประตูชายหนุ่มคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาดาวิกา
"คุณเป็นใครคะ"ดาวิกามองเขาปีเตอร์มองเธออย่างงงๆ
"ผมปีเตอร์แฟนคุณไงคุณจำผมไม่ได้หรอดาริน"
"ฉันความจำเสื่อมฉันจำคุณไม่ได้หรอก"ดาวิกาตอบออกไป
"ความจำเสื่อม ??ใครทำอะไรคุณดาริน"ปีเตอร์ถามขึ้น
"คุณดาประสบอุบัติเหตุทำให้ความจําเสื่อมค่ะ คุณดาจำใครไม่ได้หรอกค่ะ"ป้าดวงพูด
"โธ่ดาน่าสงสารจัง"ปีเตอร์พยายามจะเข้ามากอดดาวิกาแต่เธอกระเถิบหนี
"ทำไมล่ะดาทำไมคุณไม่ยอมให้ผมกอดคุณ"ปีเตอร์ถามเมื่อเห็นท่าทีห่างเหินของคนรัก
"เขาทำอย่างนั้นก็ถูกแล้วเขาเป็นคู่หมั้นผมถ้าจะให้คนอื่นมากอดมันคงดูไม่ดีมั้งใช่ไหมจ๊ะที่รัก"วาริชยิ้มพลันดินมาหาดาวิกา
"นี่คุณจะมาที่นี่อีกทำไมเนี่ยฉันไม่ได้บอกให้คุณมานะ"ดาวิกามองวาริชอย่างดุๆ
"โธ่ที่รักอย่าพูดอย่างงั้นสิผมเป็นคู่หมั้นคุณนะผมก็ต้องห่วงคุณเป็นธรรมดา"วาริชพูดพลางโอบกอดดาวิกา
"ปล่อยมือออกจากดาเดี๋ยวนี้นะ!!"ปีเตอร์ชี้หน้าวาริช
"ทำไมฉันจะกอดคู่หมั้นของฉันไม่ได้แกนั่นแหละเป็นใครเยี่ยมเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้วมั้ง"วาริชเถียงกลับ
"แกกล้าดียังไงมาไล่ฉัน!!"ปีเตอร์ทำท่าจะพุ่งเข้ามาต่อยวาริชซึ่งเขาก็ไม่ยอม
"พอสักทีเถอะ!!!กลับไปได้แล้วทั้งคู่เลย"ดาวิกามองปีเตอร์สลับกับวาริช
"แต่ดา"ปีเตอร์ทำทีจะขออยู่ต่อแต่เมื่อเห็นสายตาของดาวิกาแล้วเขาก็เปลี่ยนใจ
"งั้นผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะ"พูดจบปีเตอร์ก็มองค้อนวาริชแล้วเดินออกไป
"ป้าดวงครับคราวหลังอย่าให้ไอ้หน้าฝรั่งนั้นเข้ามาในห้องนี้อีกนะ"วาริชหันไปสั่งป้าดวง
"ค่ะเดี๋ยวป้าขอลงไปซื้อข้าวก่อนนะคะฝากคุณหนูด้วย"
"ป้าดวงคะ"ดาวิกาส่ายหัวให้ป้าดวง
"ไปเลยครับป้าแล้วไม่ต้องรีบกลับมานะ"วาริชพูดก่อนจะดันป้าดวงออกไป
"ถ้าคุณคิดจะทำเรื่องแบบเมื่อวานล่ะก็..ฉันจะไม่ใจอ่อนกับคุณแล้วนะ"ดาวิกาพูดพลันหยิบมีดขึ้นมาขู่วาริช
"อย่ากลัวผมไปเลยที่รักผมไม่ทำแน่"วาริชยกมือขึ้นดาวิกาจึงวางมีดลงทันใดนั้นวาริชก็พุ่งเข้ามากอดดาวิกา
"ปล่อยนะคุณโกหกคุณนี่มันโรคจิตจริงๆ"
"ผมไม่ปล่อยคุณแน่ที่รัก...ไม่ต้องห่วง"วาริชกระซิบข้างหูดาวิกาหญิงสาวไม่ละความพยายามเธอดิ้นอย่างไม่ยอมจนจมูกของเธอชนกับจมูกของวาริช
/......../ ทั้งสองสบตากันวาริชค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหาดาวิกาแต่ถูกเธอหันหน้าหลบไปเสียก่อน
"หมอบอกว่าฉันต้องนอนพักผ่อน"ดาวิกาพูดโดยที่ไม่มองหน้าวาริชชายหนุ่มจึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
"งั้นคุณนอนเถอะเดี๋ยวผมจะนั่งเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้"วาริชพูดตอนนี้หน้าของทั้งสองแดงพอกันชายหนุ่มหันหลังก่อนจะถูกหมอนปริศนาปาใส่หัวเขา
"สมน้ำหน้าตาบื้อ!!แบร่ๆ"ดาวิกาแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะนอนคลุมโปงอย่างรวดเร็ว
"หนอย..ยัยตัวแสบ"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 มิ.ย. 2558, 15:33:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 มิ.ย. 2558, 15:41:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1098
| << เริ่มเรื่องราว | เรื่องราวในอดีต >> |
Zephyr 27 มิ.ย. 2558, 13:27:37 น.
ทำไมต้องทะเลาะกันคะ
วาริชไม่แปลกๆบ้างรึคะ ที่ดาดูเปลี่ยนไป ถึงจะคิดว่าความจำเสื่อม นิสัยบางอย่างมันคงไม่เป้ะๆหรอกมั้ง
ทำไมต้องทะเลาะกันคะ
วาริชไม่แปลกๆบ้างรึคะ ที่ดาดูเปลี่ยนไป ถึงจะคิดว่าความจำเสื่อม นิสัยบางอย่างมันคงไม่เป้ะๆหรอกมั้ง