เธอ...ที่รัก
เขาทึ่หายจากชีวิตฉันไปนาน จนทำให้ฉันต้องคิดถึงอยู่บ่อย ได้กลับมาแล้ว ใจของฉันจึงหลุดลอยไปที่เขาอีกครั้ง ... หวังว่าคราวนี้ เขาจะไม่ทิ้งๆขว้างๆอีกนะ
Tags: ท่องเที่ยว
ตอน: @Trang 3
ชายหาดปากเมง มีลักษณะเป็นหาดทรายรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ที่ยาวเหยียดไปตามฝั่งทะเลอันดามัน โดดเด่นด้วยโขดเขาใหญ่กลางน้ำ “เขาเมง” หรือ “เกาะเมง” รูปร่างคล้ายคนขนาดยักษ์ นอนหงายทอดตัวยาวไปทางด้านทิศเหนือ ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสัญลักษณ์ประจำหาด
ตามตำนานที่เล่าว่า “เฒ่าเมง” แห่งหมู่บ้านชายทะเลแห่งหนึ่งในจังหวัดตรัง มีลูกสาวแสนสวยชื่อ “มุก” ด้วยความงดงามของนางนั้น เป็นที่ถูกใจของ บุตรชาย “พระยาลันตา” จึงได้มีการไปสู่ขอตกแต่งตามประเพณี ระหว่างเดินทางพาเจ้าสาวกลับ “เกาะลันตา” นั้น ได้ถูกโจรสลัดบุกเข้าปล้น แม้ผู้คนในเรือต่างร่วมกันต่อสู้ แต่ก็มิอาจต้านทานโจรสลัดได้ ล้มตายไปหลายคน รวมทั้ง “เฒ่าเมง” และ “นางมุก” ท่ามกลางความอาลัยของ “พระยาลันตา” โดยร่างที่ทอดกายลงกลางทะเล และข้าวของในเรือนั้น เชื่อว่าต่อมาได้กลายเป็นชายหาดและเกาะแก่งต่างๆ มากมาย รวมทั้ง "เขาเมง" สัญลักษณ์ของ “หาดปากเมง” ในปัจจุบัน
"เย็นแล้ว เราไปล้างตัวดีกว่าค่ะ" ชายหนุ่ม เอ่ยขึ้นขณะทั้งสอง กำลังเดินเล่นริมหาด
"พี่แบงค์ มาดูนี่สิคะ" กานต์กนิษฐ์ วิ่งไปทางทะเล ทำให้ธนธรต้องวิ่งตามเธอไป เธอเห็นอะไรน่ะเหรอ...ป่าวเลย เธอแค่ต้องการจะแกล้งพาเขาลงน้ำทะเลแค่นั้นแหละ...มาปากเมง ไม่เล่นน้ำ ก็ไม่ใช่ กานต์กนิษฐ์ แล้วว
ระหว่างทั้งคู่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานนั้น ธนธร ได้สังเกตถึงความผิดปกติ ทำไมบริเวณนี้จึงไม่มีใครเล่นน้ำกันเลยนะ
"ขึ้นได้แล้วค่ะ น้องกานต์ พี่ว่าชายหาดมันเงียบแปลกๆ ไม่มีใครมาเล่นน้ำเลย" ชายหนุ่มสาวเท้าไปหาหญิงสาว แล้วเขาก็เข้าใจในทันที
ฮึบ!! ชายหนุ่มตวัดแขนอุ้มหญิงสาวขึ้นจากน้ำ
"พี่แบงค์ทำอะไรคะ ปล่อยกานต์ลงนะ" ไม่เพียงพูดเปล่า กานต์กนิษฐ์ดิ้นพยายามจะผละจากอ้อมแขนของเขา ... ที่จริงมันก็อุ่นดีหรอกนะ แต่นี่มันกลางหาดนะคะ ถึงจะคนน้อยก็เหอะ
"อย่าดิ้นค่ะ เดี๋ยวตกลงไปโดนแมงกะพรุน ไม่รู้ด้วยนะ" เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม เธอถึงได้สังเกต แมงกะพรุนนับร้อยตัวในน้ำ หญิงสาวกอดคอชายหนุ่มแน่น โดยไม่รู้ตัว
ฉึก ฉึก ฉึก... โอ๊ะ!! เสียงธนธรอุทานออกมาเบาๆ กานต์กนิษฐ์ สังเกตสีหน้าของเขาดูเจ็บมาก แต่ยังฝืนเดินต่อไปยังกลางหาด ตำแหน่งที่คลื่นทะเลซัดมาไม่ถึง
"แผลเป็นไงบ้างคะ ขอโทษนะคะเป็นเพราะกานต์แท้ๆเลย ถ้ากานต์ไม่ดึงดันเล่นน้ำ พี่แบงค์คงไม่เจ็บตัว ขอกานต์ดูหน่อยนะ" กานต์กนิษฐ์พร่ำขอโทษขอโพย หลังจากชายหนุ่มปล่อยเธอเป็นอิสระ...แผลของเขาเป็นรอยแดงเต็มน่อง
"ปวดนิดหน่อยค่ะ แต่แสบร้อนมากกว่า ตัวหนักเหมือนกันนะคะ เล่นเอาพี่หอบเลย" จะปวดมากปวดน้อยแต่อยู่ต่อหน้าสาวก็บอกปวดได้แค่นี้แหละ ดีนะที่เขาคว้าตัวเธอขึ้นมาทัน หากช้ากว่านี้แล้วคนเจ็บเป็นเธอ เขาคงทนไม่ได้แน่
"ต้องใช้ผักบุ้งทะเลตำละเอียด หรือไม่ก็น้ำส้มสายชูราด ให้แคปซูลพิษค่อยๆหลุดออกไปค่ะ อย่าเอามือไปโดนนะคะ เดี๋ยวมันจะลามไปที่มือ" เมื่อดูแผลเสร็จ กานต์กนิษฐ์จึงเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตอนนี้ หน้าซีดลง หายใจเหนื่อยมากขึ้น และดูเหมือนตอนนี้ชายหนุ่มจะมีผื่นนูนแดง แทบจะเต็มไปทั้งตัว
"พี่แบงค์แน่นหน้าอก เหมือนจะเป็นลมรึป่าวคะ" ชายหนุ่มพยักหน้า หายใจแรงขึ้นจนได้ยินเสียง ฟี้ๆ ในบางครั้ง อาการของเขาในตอนนี้เป็นลักษณะของอาการแพ้รุนแรง คือ มีผื่นขึ้นตามและมีความผิดปกติของระบบทางเดินหายใจ จนเสียงหายใจดังวี๊ดออกมา แต่คุณหมอสาวก็ยังไม่มั่นใจว่าจะกระทบถึง ระบบไหลเวียนโลหิตด้วยหรือไม่ เนื่องจากเธอไม่มีอุปกรณ์วัดความดันให้เขาในตอนนี้
ธนธร จำเป็นต้องได้รับยาแก้แพ้โดยด่วน ไม่รอช้ากานต์กนิษฐ์จึง กด 1669 โทรตามรถพยาบาลทันที ในขณะสายตายังคงจับจ้องการเปลี่ยนแปลงอาการของชายหนุ่ม ถามว่า ระหว่างรอรถพยาบาล กับการขับรถไปโรงพยาบาลนั้น แน่นนอนว่าอย่างหลังมันน่าจะเร็วกว่า แต่โรงพยาบาลสิเกา ที่เธอจำได้นั้นมันเข้าทางไหนก็ไม่รู้
เมื่อรถพยาบาลมาถึง พร้อมทั้งจัดแจงชายหนุ่มขึ้นรถแล้ว กานต์กนิษฐ์ จึงโทรหารุ่นพี่ซึ่งเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลอำเภอแห่งนี้
"พี่เอกคะ วันนี้อยู่เวรมั้ยคะ น้องรบกวนหน่อย"
"ว่าไงจ้ะ น้องกานต์ พี่อยู่เวรเองแหละ"
"พอดีเลย พี่เอก สั่ง adrenaline* ให้หน่อยสิคะ คนไข้โดนแมงกะพรุน Anaphylaxis** ค่ะ วี๊ดดังออกมาข้างนอกเลย ไม่รู้ความดันตกมั้ย กำลังวัดอยู่ ตอนนี้กานต์อยู่บนรถโรงพยาบาลสิเกา เดี๋ยวเจอกันที่ER***" กานต์กนิษฐ์เล่าอาการอีกสองสามคำก่อนกล่าวขอบคุณแล้ววางสาย
สักครู่พยาบาลก็โทรศัพท์ รายงาน สัญญาณชีพ และอาการทั่วไปของคนไข้ พร้อมรับคำสั่งฉีดยา "เนื่องจากความดันตกด้วย คุณหมอเลยสั่งให้ฉีดยาและให้น้ำเกลือเร็วๆก่อนนะค่ะ"
"พี่แบงค์ เจ็บนิดเดียวนะคะ เหมือนมดกัด เดี๋ยวก็หายเหนื่อยแล้วนะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย กุมมือคนข้างกายแน่นขึ้น ถึงเขาจะกลัวเข็มแค่ไหน แต่เขาก็บอกไม่ไหว อันที่จริงตอนนี้แม้แต่จะหายใจยังเหนื่อยเลย
อาการของชายหนุ่มค่อยๆดีขึ้น ระหว่างรอย้ายเข้าไปพักในตึกได้ กานต์กนิษฐ์จึงได้ขอตัวออกมาเอารถที่จอดอยู่บริเวณหาด "พี่แบงค์ นอนพักก่อนนะคะ อยู่คนเดียวได้มั้ย กานต์ขอกลับไปเอารถแป๊บนึง"
"อย่านานนะ พี่ไม่ชอบโรงพยาบาล ไม่ชอบเข็มเลย" ธนธรยึดมือหญิงสาวไว้อย่างอ้อยอิ่ง...เขาไม่สบายอยู่นะ เขามีสิทธิ์อ้อนเธอได้สิ
"ไม่ชอบหมอ ด้วยหรือป่าวนายธร" เสียงพี่เอกแซวไล่หลังมา เมื่อเห็นท่าทีออดอ้อนรุ่นน้องของเพื่อน นพ.เอกภพ และ ธนธร เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันตั้งแต่สมัยโรงเรียนมัธยม เพิ่งแยกย้าย ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย
"กานต์ไปแป๊บเดียวค่ะ แล้วจะซื้อของอร่อยๆ กลับมาฝากนะ" ไม่อยากจะบอกเล้ย ของอร่อยไม่ต้องก็ได้ เอาเธอกลับมาๆ ธนธรได้แต่คิดในใจ
"น้องกานต์ เล่ามาให้หมดเลย ไปสนิทกันตอนไหน ทำไมพี่ตกข่าว" ว่าแล้ว โดนแน่ๆ พี่แบงค์อ่ะไม่น่าทำให้พี่เอกสงสัยเลย จะว่าไปเอกภพและกานต์กนิษฐ์ ถือว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องสนิทกันมาก เพราะนอกจากเธอจะเป็นน้องโรงเรียนของเขาแล้ว ยังเป็นน้องในคณะของเขาด้วย
"พี่เอกไม่ตกข่าวหรอกค่ะ ยังไม่มีอะไรซะหน่อย" สุดท้าย กานต์กนิษฐ์ก็ต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แพทย์รุ่นพี่ฟัง แถมสัมทับในตอนท้าย "นี่พี่เอก รู้ก่อนพี่กันต์อีกนะ"
พี่กันต์ หรือ กันตเชษฐ์ พี่ชายคนเดียวของกานต์กนิษฐ์ ขึ้นชื่อเรื่องความหวงน้องสาวเป็นที่สุด แม้แต่เอกภพเองก็เคยโดนกันท่า แต่เมื่อไปมาหาสู่กันบ่อยขึ้น กันตเชษฐ์ ถึงค่อยวางใจแถมฝากให้ช่วยดูแลกานต์กนิษฐ์ยามเขาไม่อยู่ด้วย
"พี่แบงค์ ทานข้าวแล้วยังคะ กานต์ซื้อของมาเยอะแยะเลย" ธนธร อ้าปากกำลังจะอ้อนหญิงสาวต้องหุบปากฉับเมื่อพบว่ามีใครอีกคนถือของเดินตามเข้ามา
"น้องกานต์ ขอตัวไปอาบน้ำแป๊บนะคะ พี่แบงค์อยู่กับพี่เอกไปก่อนน้า" เมื่อลับสาวตาหญิงสาว เอกภพก็จ้องเพื่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เราก็ไม่ได้อยากจะขัดขวางอะไรนายหรอกนะ แต่นายคิดยังไงกันแน่" สุดท้ายเอกภพก็เริ่มต้นก่อน ไม่ว่ายังไง คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็เปรียบเสมือนน้องสาว
"นายคิดว่า เราควรบอกกับเจ้าตัวเป็นคนแรกไหมหล่ะ" ธนธร ย้อนถามเพื่อนกลับ "แต่ถ้านายกังวลว่าเราจะมาหลอกลวงอะไรน้องกานต์ เรายืนยันกับนายไว้ตรงนี้เลย เราจริงใจกับเธอ" ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง
"งั้นก็ขอให้สมหวังแล้วกัน" เมื่อเอกภพ ได้คำตอบที่พึงพอใจ เขาก็ไม่คิดจะขัดขวาง เรื่องของความรัก มันเป็นเรื่องของคนสองคน...แม้ว่าคู่นี้อาจจะมีถึงสามแต่ก็เป็นหน้าที่ของธนธรเอง ที่ต้องพิสูจน์กับกันตเชษฐ์
"คุยเรื่องอะไรกันอยู่คะ หน้าเครียดเชียว" กานต์กนิษฐ์รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ นายธรเจ็บแผลน่ะ ฝากน้องกานต์หน่อยแล้วกัน พี่ถูกตามแล้วน่ะ พรุ่งนี้พร้อมออกเมื่อไหร่ก็แจ้งพยาบาลนะ พี่เขียนดิชชาร์ต****ไว้แล้ว" ธนธร มองเอกภพอย่างขอบคุณ
"พี่เอก ขอบคุณมากนะคะ" กานต์กนิษฐ์เดินไปส่งแพทย์รุ่นพี่ที่หน้าประตู เมื่อหันกลับมาพบว่าธนธรกำลังนอนหน้าบูด "เป็นอะไรคะ"
"กานต์บอกพี่ว่าจะไปแป๊บเดียว พี่หิวจะแย่แล้ว" เอกภพอุตส่าเปิดทางให้เขาขนาดนี้แล้ว ขออ้อนหน่อยนะ ยังไงวันนี้เขาก็เป็นคนป่วยนี่นา ^___^
"คะ?" กานต์กนิษฐ์มองชายหนุ่มด้วยความสงสัย "ที่จริงพี่แบงค์ทานข้าวโรงบาลรองท้องก่อนก็ได้นี่นา" เมื่อเห็นเขาหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม แถมสบัดหน้าหนีอีกต่างหาก ... งอนชัวร์ ฟันธง
"งอนกานต์เหรอคะ หากุ้งฝอยทอดกรอบ กับหมึกไข่ย่างของโปรดพี่แบงค์ก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิ หันมาเร้ว กานต์ป้อนให้" เอาใจเขาหน่อยละกัน ถ้าวันนี้ไม่ได้พี่แบงค์ คนเจ็บคงไม่พ้นเป็นเธอ...เขา มักจะทำให้เธอประทับใจได้เสมอๆ
ขอเก็บช่วงเวลาดีๆไว้ก่อนแล้วกัน...อนาคตค่อยปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตละกัน
ภาพทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนานเสมือนครั้งวัยเยาว์ยังคงตราตรึงในใจของทั้งคู่ไปอีกแสนนาน โดยไม่มีใครรู้หรอกว่าเหตุการณ์ในวันนี้ อาจจะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำดีๆให้พวกเค้านึกถึงกันและกัน ในวันห่างไกล
_______________
*Adrenaline เป็นยากระตุ้นหัวใจชนิดหนึ่ง สามารถใช้ฉีดเข้ากล้ามได้ในกรณีเกิดอาการแพ้รุนแรง
**Anaphylaxis คือ การแพ้อย่างรุนแรง มีผื่นขึ้นตามร่างกายร่วมกับมีอาการผิดปกติในระบบอื่นอย่างน้อยหนึ่งระบบ ซึ่งเป็นไปได้ทั้ง ระบบทางเดินหายใจ ระบบไหลเวียนโลหิต หรือระบบทางเดินอาหาร
*** ER หรือ Emergency Room คือ ห้องฉุกเฉิน
**** Dicharge เป็นคำสั่งแพทย์ ให้ออกจากโรงพยาบาลได้
ตามตำนานที่เล่าว่า “เฒ่าเมง” แห่งหมู่บ้านชายทะเลแห่งหนึ่งในจังหวัดตรัง มีลูกสาวแสนสวยชื่อ “มุก” ด้วยความงดงามของนางนั้น เป็นที่ถูกใจของ บุตรชาย “พระยาลันตา” จึงได้มีการไปสู่ขอตกแต่งตามประเพณี ระหว่างเดินทางพาเจ้าสาวกลับ “เกาะลันตา” นั้น ได้ถูกโจรสลัดบุกเข้าปล้น แม้ผู้คนในเรือต่างร่วมกันต่อสู้ แต่ก็มิอาจต้านทานโจรสลัดได้ ล้มตายไปหลายคน รวมทั้ง “เฒ่าเมง” และ “นางมุก” ท่ามกลางความอาลัยของ “พระยาลันตา” โดยร่างที่ทอดกายลงกลางทะเล และข้าวของในเรือนั้น เชื่อว่าต่อมาได้กลายเป็นชายหาดและเกาะแก่งต่างๆ มากมาย รวมทั้ง "เขาเมง" สัญลักษณ์ของ “หาดปากเมง” ในปัจจุบัน
"เย็นแล้ว เราไปล้างตัวดีกว่าค่ะ" ชายหนุ่ม เอ่ยขึ้นขณะทั้งสอง กำลังเดินเล่นริมหาด
"พี่แบงค์ มาดูนี่สิคะ" กานต์กนิษฐ์ วิ่งไปทางทะเล ทำให้ธนธรต้องวิ่งตามเธอไป เธอเห็นอะไรน่ะเหรอ...ป่าวเลย เธอแค่ต้องการจะแกล้งพาเขาลงน้ำทะเลแค่นั้นแหละ...มาปากเมง ไม่เล่นน้ำ ก็ไม่ใช่ กานต์กนิษฐ์ แล้วว
ระหว่างทั้งคู่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานนั้น ธนธร ได้สังเกตถึงความผิดปกติ ทำไมบริเวณนี้จึงไม่มีใครเล่นน้ำกันเลยนะ
"ขึ้นได้แล้วค่ะ น้องกานต์ พี่ว่าชายหาดมันเงียบแปลกๆ ไม่มีใครมาเล่นน้ำเลย" ชายหนุ่มสาวเท้าไปหาหญิงสาว แล้วเขาก็เข้าใจในทันที
ฮึบ!! ชายหนุ่มตวัดแขนอุ้มหญิงสาวขึ้นจากน้ำ
"พี่แบงค์ทำอะไรคะ ปล่อยกานต์ลงนะ" ไม่เพียงพูดเปล่า กานต์กนิษฐ์ดิ้นพยายามจะผละจากอ้อมแขนของเขา ... ที่จริงมันก็อุ่นดีหรอกนะ แต่นี่มันกลางหาดนะคะ ถึงจะคนน้อยก็เหอะ
"อย่าดิ้นค่ะ เดี๋ยวตกลงไปโดนแมงกะพรุน ไม่รู้ด้วยนะ" เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม เธอถึงได้สังเกต แมงกะพรุนนับร้อยตัวในน้ำ หญิงสาวกอดคอชายหนุ่มแน่น โดยไม่รู้ตัว
ฉึก ฉึก ฉึก... โอ๊ะ!! เสียงธนธรอุทานออกมาเบาๆ กานต์กนิษฐ์ สังเกตสีหน้าของเขาดูเจ็บมาก แต่ยังฝืนเดินต่อไปยังกลางหาด ตำแหน่งที่คลื่นทะเลซัดมาไม่ถึง
"แผลเป็นไงบ้างคะ ขอโทษนะคะเป็นเพราะกานต์แท้ๆเลย ถ้ากานต์ไม่ดึงดันเล่นน้ำ พี่แบงค์คงไม่เจ็บตัว ขอกานต์ดูหน่อยนะ" กานต์กนิษฐ์พร่ำขอโทษขอโพย หลังจากชายหนุ่มปล่อยเธอเป็นอิสระ...แผลของเขาเป็นรอยแดงเต็มน่อง
"ปวดนิดหน่อยค่ะ แต่แสบร้อนมากกว่า ตัวหนักเหมือนกันนะคะ เล่นเอาพี่หอบเลย" จะปวดมากปวดน้อยแต่อยู่ต่อหน้าสาวก็บอกปวดได้แค่นี้แหละ ดีนะที่เขาคว้าตัวเธอขึ้นมาทัน หากช้ากว่านี้แล้วคนเจ็บเป็นเธอ เขาคงทนไม่ได้แน่
"ต้องใช้ผักบุ้งทะเลตำละเอียด หรือไม่ก็น้ำส้มสายชูราด ให้แคปซูลพิษค่อยๆหลุดออกไปค่ะ อย่าเอามือไปโดนนะคะ เดี๋ยวมันจะลามไปที่มือ" เมื่อดูแผลเสร็จ กานต์กนิษฐ์จึงเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตอนนี้ หน้าซีดลง หายใจเหนื่อยมากขึ้น และดูเหมือนตอนนี้ชายหนุ่มจะมีผื่นนูนแดง แทบจะเต็มไปทั้งตัว
"พี่แบงค์แน่นหน้าอก เหมือนจะเป็นลมรึป่าวคะ" ชายหนุ่มพยักหน้า หายใจแรงขึ้นจนได้ยินเสียง ฟี้ๆ ในบางครั้ง อาการของเขาในตอนนี้เป็นลักษณะของอาการแพ้รุนแรง คือ มีผื่นขึ้นตามและมีความผิดปกติของระบบทางเดินหายใจ จนเสียงหายใจดังวี๊ดออกมา แต่คุณหมอสาวก็ยังไม่มั่นใจว่าจะกระทบถึง ระบบไหลเวียนโลหิตด้วยหรือไม่ เนื่องจากเธอไม่มีอุปกรณ์วัดความดันให้เขาในตอนนี้
ธนธร จำเป็นต้องได้รับยาแก้แพ้โดยด่วน ไม่รอช้ากานต์กนิษฐ์จึง กด 1669 โทรตามรถพยาบาลทันที ในขณะสายตายังคงจับจ้องการเปลี่ยนแปลงอาการของชายหนุ่ม ถามว่า ระหว่างรอรถพยาบาล กับการขับรถไปโรงพยาบาลนั้น แน่นนอนว่าอย่างหลังมันน่าจะเร็วกว่า แต่โรงพยาบาลสิเกา ที่เธอจำได้นั้นมันเข้าทางไหนก็ไม่รู้
เมื่อรถพยาบาลมาถึง พร้อมทั้งจัดแจงชายหนุ่มขึ้นรถแล้ว กานต์กนิษฐ์ จึงโทรหารุ่นพี่ซึ่งเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลอำเภอแห่งนี้
"พี่เอกคะ วันนี้อยู่เวรมั้ยคะ น้องรบกวนหน่อย"
"ว่าไงจ้ะ น้องกานต์ พี่อยู่เวรเองแหละ"
"พอดีเลย พี่เอก สั่ง adrenaline* ให้หน่อยสิคะ คนไข้โดนแมงกะพรุน Anaphylaxis** ค่ะ วี๊ดดังออกมาข้างนอกเลย ไม่รู้ความดันตกมั้ย กำลังวัดอยู่ ตอนนี้กานต์อยู่บนรถโรงพยาบาลสิเกา เดี๋ยวเจอกันที่ER***" กานต์กนิษฐ์เล่าอาการอีกสองสามคำก่อนกล่าวขอบคุณแล้ววางสาย
สักครู่พยาบาลก็โทรศัพท์ รายงาน สัญญาณชีพ และอาการทั่วไปของคนไข้ พร้อมรับคำสั่งฉีดยา "เนื่องจากความดันตกด้วย คุณหมอเลยสั่งให้ฉีดยาและให้น้ำเกลือเร็วๆก่อนนะค่ะ"
"พี่แบงค์ เจ็บนิดเดียวนะคะ เหมือนมดกัด เดี๋ยวก็หายเหนื่อยแล้วนะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย กุมมือคนข้างกายแน่นขึ้น ถึงเขาจะกลัวเข็มแค่ไหน แต่เขาก็บอกไม่ไหว อันที่จริงตอนนี้แม้แต่จะหายใจยังเหนื่อยเลย
อาการของชายหนุ่มค่อยๆดีขึ้น ระหว่างรอย้ายเข้าไปพักในตึกได้ กานต์กนิษฐ์จึงได้ขอตัวออกมาเอารถที่จอดอยู่บริเวณหาด "พี่แบงค์ นอนพักก่อนนะคะ อยู่คนเดียวได้มั้ย กานต์ขอกลับไปเอารถแป๊บนึง"
"อย่านานนะ พี่ไม่ชอบโรงพยาบาล ไม่ชอบเข็มเลย" ธนธรยึดมือหญิงสาวไว้อย่างอ้อยอิ่ง...เขาไม่สบายอยู่นะ เขามีสิทธิ์อ้อนเธอได้สิ
"ไม่ชอบหมอ ด้วยหรือป่าวนายธร" เสียงพี่เอกแซวไล่หลังมา เมื่อเห็นท่าทีออดอ้อนรุ่นน้องของเพื่อน นพ.เอกภพ และ ธนธร เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันตั้งแต่สมัยโรงเรียนมัธยม เพิ่งแยกย้าย ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย
"กานต์ไปแป๊บเดียวค่ะ แล้วจะซื้อของอร่อยๆ กลับมาฝากนะ" ไม่อยากจะบอกเล้ย ของอร่อยไม่ต้องก็ได้ เอาเธอกลับมาๆ ธนธรได้แต่คิดในใจ
"น้องกานต์ เล่ามาให้หมดเลย ไปสนิทกันตอนไหน ทำไมพี่ตกข่าว" ว่าแล้ว โดนแน่ๆ พี่แบงค์อ่ะไม่น่าทำให้พี่เอกสงสัยเลย จะว่าไปเอกภพและกานต์กนิษฐ์ ถือว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องสนิทกันมาก เพราะนอกจากเธอจะเป็นน้องโรงเรียนของเขาแล้ว ยังเป็นน้องในคณะของเขาด้วย
"พี่เอกไม่ตกข่าวหรอกค่ะ ยังไม่มีอะไรซะหน่อย" สุดท้าย กานต์กนิษฐ์ก็ต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แพทย์รุ่นพี่ฟัง แถมสัมทับในตอนท้าย "นี่พี่เอก รู้ก่อนพี่กันต์อีกนะ"
พี่กันต์ หรือ กันตเชษฐ์ พี่ชายคนเดียวของกานต์กนิษฐ์ ขึ้นชื่อเรื่องความหวงน้องสาวเป็นที่สุด แม้แต่เอกภพเองก็เคยโดนกันท่า แต่เมื่อไปมาหาสู่กันบ่อยขึ้น กันตเชษฐ์ ถึงค่อยวางใจแถมฝากให้ช่วยดูแลกานต์กนิษฐ์ยามเขาไม่อยู่ด้วย
"พี่แบงค์ ทานข้าวแล้วยังคะ กานต์ซื้อของมาเยอะแยะเลย" ธนธร อ้าปากกำลังจะอ้อนหญิงสาวต้องหุบปากฉับเมื่อพบว่ามีใครอีกคนถือของเดินตามเข้ามา
"น้องกานต์ ขอตัวไปอาบน้ำแป๊บนะคะ พี่แบงค์อยู่กับพี่เอกไปก่อนน้า" เมื่อลับสาวตาหญิงสาว เอกภพก็จ้องเพื่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เราก็ไม่ได้อยากจะขัดขวางอะไรนายหรอกนะ แต่นายคิดยังไงกันแน่" สุดท้ายเอกภพก็เริ่มต้นก่อน ไม่ว่ายังไง คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็เปรียบเสมือนน้องสาว
"นายคิดว่า เราควรบอกกับเจ้าตัวเป็นคนแรกไหมหล่ะ" ธนธร ย้อนถามเพื่อนกลับ "แต่ถ้านายกังวลว่าเราจะมาหลอกลวงอะไรน้องกานต์ เรายืนยันกับนายไว้ตรงนี้เลย เราจริงใจกับเธอ" ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง
"งั้นก็ขอให้สมหวังแล้วกัน" เมื่อเอกภพ ได้คำตอบที่พึงพอใจ เขาก็ไม่คิดจะขัดขวาง เรื่องของความรัก มันเป็นเรื่องของคนสองคน...แม้ว่าคู่นี้อาจจะมีถึงสามแต่ก็เป็นหน้าที่ของธนธรเอง ที่ต้องพิสูจน์กับกันตเชษฐ์
"คุยเรื่องอะไรกันอยู่คะ หน้าเครียดเชียว" กานต์กนิษฐ์รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ นายธรเจ็บแผลน่ะ ฝากน้องกานต์หน่อยแล้วกัน พี่ถูกตามแล้วน่ะ พรุ่งนี้พร้อมออกเมื่อไหร่ก็แจ้งพยาบาลนะ พี่เขียนดิชชาร์ต****ไว้แล้ว" ธนธร มองเอกภพอย่างขอบคุณ
"พี่เอก ขอบคุณมากนะคะ" กานต์กนิษฐ์เดินไปส่งแพทย์รุ่นพี่ที่หน้าประตู เมื่อหันกลับมาพบว่าธนธรกำลังนอนหน้าบูด "เป็นอะไรคะ"
"กานต์บอกพี่ว่าจะไปแป๊บเดียว พี่หิวจะแย่แล้ว" เอกภพอุตส่าเปิดทางให้เขาขนาดนี้แล้ว ขออ้อนหน่อยนะ ยังไงวันนี้เขาก็เป็นคนป่วยนี่นา ^___^
"คะ?" กานต์กนิษฐ์มองชายหนุ่มด้วยความสงสัย "ที่จริงพี่แบงค์ทานข้าวโรงบาลรองท้องก่อนก็ได้นี่นา" เมื่อเห็นเขาหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม แถมสบัดหน้าหนีอีกต่างหาก ... งอนชัวร์ ฟันธง
"งอนกานต์เหรอคะ หากุ้งฝอยทอดกรอบ กับหมึกไข่ย่างของโปรดพี่แบงค์ก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิ หันมาเร้ว กานต์ป้อนให้" เอาใจเขาหน่อยละกัน ถ้าวันนี้ไม่ได้พี่แบงค์ คนเจ็บคงไม่พ้นเป็นเธอ...เขา มักจะทำให้เธอประทับใจได้เสมอๆ
ขอเก็บช่วงเวลาดีๆไว้ก่อนแล้วกัน...อนาคตค่อยปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตละกัน
ภาพทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนานเสมือนครั้งวัยเยาว์ยังคงตราตรึงในใจของทั้งคู่ไปอีกแสนนาน โดยไม่มีใครรู้หรอกว่าเหตุการณ์ในวันนี้ อาจจะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำดีๆให้พวกเค้านึกถึงกันและกัน ในวันห่างไกล
_______________
*Adrenaline เป็นยากระตุ้นหัวใจชนิดหนึ่ง สามารถใช้ฉีดเข้ากล้ามได้ในกรณีเกิดอาการแพ้รุนแรง
**Anaphylaxis คือ การแพ้อย่างรุนแรง มีผื่นขึ้นตามร่างกายร่วมกับมีอาการผิดปกติในระบบอื่นอย่างน้อยหนึ่งระบบ ซึ่งเป็นไปได้ทั้ง ระบบทางเดินหายใจ ระบบไหลเวียนโลหิต หรือระบบทางเดินอาหาร
*** ER หรือ Emergency Room คือ ห้องฉุกเฉิน
**** Dicharge เป็นคำสั่งแพทย์ ให้ออกจากโรงพยาบาลได้
ฟองฝัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 มิ.ย. 2558, 20:38:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 มิ.ย. 2558, 20:38:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 895
| << @Trang day 2 | @Trang Neverending >> |
ฟองฝัน 26 มิ.ย. 2558, 20:41:38 น.
ขอบคุณ คุณ กาซะลองพลัดถิ่น มากเลยค่ะ มาติดตามทุกตอน ตอนเขียนคนเขียนก็ เขิ้น เขิล ค่ะ ^___^
ขอบคุณ คุณ กาซะลองพลัดถิ่น มากเลยค่ะ มาติดตามทุกตอน ตอนเขียนคนเขียนก็ เขิ้น เขิล ค่ะ ^___^
กาซะลองพลัดถิ่น 27 มิ.ย. 2558, 00:26:46 น.
โห น่ากลัวมาก ๆ เลยเนอะ แมงกะพรุนมาเป็นฝูงแบบนี้
จะต้องฝ่าด่านพี่ชายอีกต่างหาก ไหวไหมเนี่ยะ ...
โห น่ากลัวมาก ๆ เลยเนอะ แมงกะพรุนมาเป็นฝูงแบบนี้
จะต้องฝ่าด่านพี่ชายอีกต่างหาก ไหวไหมเนี่ยะ ...