พันธกานต์สิเน่หา
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกาทิตภากร ปัจจุบันต้นฉบับได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่องและวางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 7
สิบนาทีให้หลัง อันโตนิโอกลับมายืนอยู่กลางห้องพัก มองเตียงกว้างที่ปราศจากร่างของเพนนี พลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วทิ้งตัวลงนอนก่ายหน้าผาก กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังแตะปลายจมูกเหมือนเจ้าของร่างนั้นอยู่ใกล้ จนเขาเผลอไผลลากฝ่ามือไปบนผ้าปูที่นอนเรียบลื่น ทว่าสัมผัสที่ไร้ไออุ่นนั้นบอกให้รู้ว่าหล่อนก้าวออกจากห้องนี้ไปนานแล้ว
อันโตนิโอเหม่อมองเพดานกว้าง ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องหวั่นไหวกับคำพูดแค่ไม่กี่คำของกอร์ดอน ซ้ำยังยินยอมพร้อมใจจะกระโดดลงไปในหลุมพรางตื้นๆ แทนที่จะหาทางเอาตัวรอด ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นกับดักของคนมากเล่ห์ แต่เขากลับนอนรอให้เชือดอย่างไม่ประหวั่นพรั่นพึง ไม่ผิดกับปลาตายน้ำตื้นที่ยอมจำนนต่อสถานการณ์ตรงหน้า
อันโตนิโอได้แต่ปลอบใจตัวเอง การแต่งงานคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนัก เพราะเขาเองก็มีใจให้เพนนีอยู่ไม่น้อย ส่วนเรื่องที่เคยหวาดระแวงว่าอาจจะถูกหลอกให้ตกเป็นเครื่องมือช่วยปกปิดเรื่องน่าอายก็คลี่คลายนับตั้งแต่เขาจูบหล่อน อย่างน้อย...ตอนนี้เขาก็รู้ว่าเพนนีอ่อนต่อโลก ทั้งที่สมัยนี้แทบจะไม่มีผู้หญิงที่รักษาพรหมจรรย์ไว้ให้สามีในวันวิวาห์หลงเหลืออยู่
อันโตนิโอถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนหัวสมัยใหม่ที่ไม่ยึดติดเรื่องความบริสุทธิ์ของเจ้าสาว แต่ก็อดภูมิใจไม่ได้ อย่างน้อย...ประสบการณ์ที่สั่งสมมานานก็ทำให้เขาไม่กลายเป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ไม่เช่นนั้น...คงเสียเชิงเพลย์บอยยอดนักรักแห่งทศวรรษ ถ้าจูบไม่ประสานั่นคือการแสดงชั้นยอดของแม่สาวร้อนรักร่านโลกีย์ที่จ้องจะงาบผู้ชายสักคน!
อันโตนิโออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ก้าวออกจากคฤหาสน์แบรนเนต เขาไม่ได้แวะไปหาเพนนีที่ห้อง ไม่คิดจะอธิบายความเป็นไป แต่ขับรถกลับบ้านพัก ด้วยทราบดีว่าหล่อนคงไม่มีอารมณ์รับฟังอะไร และคงต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อลำดับความคิด
ระหว่างทางอันโตนิโอถอนหายใจออกมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้วิตกกังวลเรื่องการแต่งงาน เพราะเพนนีเป็นคนหัวอ่อน หล่อนไม่ใช่คนจุ้นจ้านวุ่นวาย จึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดังนั้นสิ่งที่เขากังวลใจในตอนนี้ก็คือการปรับเปลี่ยนการดำเนินชีวิตทั้งหมด
มันคงวุ่นวายพิลึก หากต้องปรับเปลี่ยนสิ่งที่ทำอยู่เป็นประจำอย่างกะทันหัน แต่เหนือกว่าอื่นใด...การแต่งงานแบบสายฟ้าแลบคงเป็นที่โจษขานในหมู่สาวๆ ทั่วทั้งเกาะอังกฤษ ที่จู่ๆ เพลย์บอยอย่างเขาก็ลุกขึ้นมาสละโสด ทั้งที่เมื่อวันก่อนเขายังสนุกสนานกับการมีสาวๆ ห้อมล้อม เรื่องแต่งงานไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัว
ให้ตายสิ! นี่เขาเป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ก็ว้าวุ่นใจ กระตือรือร้นอยากแต่งงานขึ้นมา ซ้ำยังยินดีปรีดาและเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากหน้าที่คบหากันอยู่ เพียงเพราะต้องการจะปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งจากคำครหา
นี่ถ้าเขาไม่บ้า ก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กอร์ดอนใส่ในเครื่องดื่มยังตกค้างอยู่แน่ๆ
อันโตนิโอสะบัดศีรษะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น ทั้งที่ร่างกายก็ไม่อ่อนล้าหรือมึนงง หลังจากนำรถคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ บอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่ยืนรอท่าอยู่ก็ถลาเข้ามาเปิดประตู
“เรื่องเมื่อคืนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ครับ แล้วกอร์ดอนว่ายังไงบ้าง ทำไมคุณกับผู้หญิงคนนั้นถึงได้...” ปีร์โลถามลิ้นรัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร้อนใจและเป็นห่วงเจ้านายอย่างที่สุด
“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ”
อันโตนิโอคว้าสูทที่เบาะหลังส่งให้ปีร์โลแล้วเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยเรื่องดังกล่าว เวลานี้หัวสมองของเขาแทบจะระเบิดกับเรื่องที่ครุ่นคิดมาตลอดทาง แต่ปีร์โลก็ยังไม่วายตามมา
“นึกไว้แล้วเชียวว่ากอร์ดอนต้องคิดไม่ซื่อ ผมเตือนคุณแล้ว คุณก็ไม่ฟัง แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะครับ”
“จะทำยังไง...ก็ยกเลิกนัดพวกสาวๆ แล้วติดต่อโบสถ์ หาช่างมาตกแต่งห้องใหม่ แล้วก็หาที่ฮันนีมูนน่ะสิ” อันโตนิโอเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาตัวยาวกลางห้องโถง ปกติเขาไม่ชอบให้ใครมาซักไซ้ไล่เรียง ถึงกระนั้นก็ซ่อนความไม่พอใจไว้ใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาไม่อยากให้เรื่องนี้คาราคาซัง เดี๋ยวปีร์โลจะมีใจอคติ คิดว่าเพนนีจับเขา ซึ่งคงไม่ดีแน่
“อย่าล้อเล่นสิครับ มันไม่ตลกเลย” ปีร์โลอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะเดือดเนื้อร้อนใจในเรื่องที่เกิดขึ้น
“แล้วใครว่าผมล้อเล่น”
“นี่ก็หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่แผนของกอร์ดอน แต่คุณ...”
“ยังไงก็ช่วยจัดการตามที่ผมสั่งด้วยก็แล้วกัน เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ผมใจร้อน อยากแต่งงานเร็วๆ” อันโตนิโอตัดบทแล้วเดินขึ้นห้องพัก ไม่คิดจะชี้แจงอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ต้องการชี้นำให้คนฟังเข้าใจและมองว่าที่เจ้าสาวของเขาในแง่ดี ซึ่งนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว...
สองวันต่อมา อันโตนิโอแวะมาหาเพนนีที่คฤหาสน์แบรนเนต ครั้นทราบว่ากอร์ดอนกักบริเวณหล่อน ก็พอเดาได้ว่าทั้งสองคงมีปากเสียงกัน ซึ่งคงไม่พ้นเรื่องบังคับเพนนีให้แต่งงาน แม้อันโตนิโอจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปก้าวก่าย เวลานี้เขายังไม่มีสิทธิ์ปกป้องเพนนีจากความป่าเถื่อนโหดร้ายของกอร์ดอน
“เพนนี...”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่หลุดจากปากคนที่ก้าวผ่านประตูมายืนกลางห้องนอนสีหวาน ฉุดให้เจ้าของห้องที่นั่งสะอื้นไห้บนเตียงกว้างต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่เจ้าตัวจะแผดเสียงออกมาพร้อมทั้งขว้างปาสิ่งที่อยู่ใกล้มือใส่เขา
“คนเลว! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป...ออกไปให้พ้น!”
“สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
“ฉันไม่อยากฟัง ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้...ออกไป!”
“ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องบังคับผมให้ใช้กำลังกับคุณอยู่เรื่อยเลยนะ”
อันโตนิโอเห็นว่าสถานการณ์เช่นนี้ก็คงพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ปัดหมอนและตุ๊กตาที่ลอยละลิ่วมาทางเขาแล้วตัดสินใจพุ่งตัวเข้าหา อาศัยจังหวะที่เพนนีหันไปคว้าแจกันใบเขื่องบนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงหมายจะทุ่มใส่หัวเขา ส่งผลให้คนที่คิดจะประทุษร้ายเสียหลักหงายหลังลงไปนอนสิ้นท่าบนเตียง โดยมีเขาคร่อมทับอยู่เหนือร่าง
“คนบ้า! ปล่อยฉันนะ...ปล่อยสิ!” เพนนีประท้วง พลางสะบัดตัวฮึดฮัด เมื่อถูกรวบจับข้อมือทั้งสองตรึงติดไว้กับที่นอนเหนือศีรษะได้รูปสวย
“ผมปล่อยแน่ แต่หลังจากที่เราคุยกันจบแล้ว”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ!”
“แต่ผมมี!” อันโตนิโอโต้กลับด้วยน้ำเสียงกร้าวไม่แพ้กัน
เพนนีกัดฟันกรอดทีเดียว แม้จะไม่พอใจที่อันโตนิโอแสดงอำนาจบาตรใหญ่และใช้พละกำลังที่เหนือกว่าเอาชนะหล่อน แต่พอสบนัยน์ตาคมเข้มคู่นั้นก็ต้องหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อความทรงจำในวันวานตามมาหลอกหลอน
เพนนีรู้สึกแย่เอามากๆ ที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หล่อนไม่ได้เป็นต่อ แต่เป็นรองเขาทั้งกายใจ ผู้ชายคนนี้ทำให้หล่อนควบคุมตัวเองไม่ได้ ซ้ำร้ายความดื้อดึงและถือดีที่มีอยู่ในตัวก็เหมือนจะหดหาย ราวกับถูกสะกดให้สยบต่อเขา
“ผมรู้...ตอนนี้คุณสับสน แต่ทางออกที่ดีที่สุดคือการแต่งงาน”
“นั่นเป็นความต้องการของผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างคุณ ไม่ใช่ฉัน!”
“คุณพูดเหมือนปฏิเสธกอร์ดอนได้” อันโตนิโอหรี่ตามองคนตวาดกร้าวราวกับจะประเมินความคิด
“ฉัน...” เพนนีกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ ทั้งที่ร้อยพันคำพูดอยู่ในลำคอ แต่ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา
อันโตนิโอเห็นความหวาดหวั่นในสายตาของเพนนีที่เผลอแสดงออกมาจากจิตใต้สำนึก เขาก็ขบกรามแน่นจนขึ้นสัน นึกโกรธกอร์ดอน แต่ก็เตือนตัวเองว่ายังไม่มีสิทธิ์ปกป้องหล่อนจนกว่าจะแต่งงาน เมื่อถึงเวลานั้น...เขาจะไม่ยอมให้กอร์ดอนมาออกคำสั่งหรือแตะต้องภรรยาเขา!
“คุณก็รู้ว่าไม่มีทางเลือก แล้วทำไมไม่มองในแง่ดีบ้าง บางทีการแต่งงานอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายก็ได้”
“ที่พูดอย่างนี้ต้องการอะไรกันแน่ หรือว่าหุ้นที่พี่กอร์ดอนยกให้คุณมันยังไม่พอ ต้องการให้ฉันโอนทรัพย์สินทั้งหมดให้ด้วยไหม” น้ำเสียงและสายตานั้นหยามหยันอย่างเห็นได้ชัด
“ผมไม่ต้องการทรัพย์สินของคุณ”
“โกหก! คนเลวทรามต่ำช้าที่ทำทุกอย่างได้เพื่อผลประโยชน์อย่างคุณ จะต้องการอะไรมากไป...” เพนนีพูดได้แค่เท่านั้น อันโตนิโอก็ฉกจูบลงมา
ริมฝีปากร้อนกลืนกินทุกคำพูดของหล่อนให้เลือนหายและแทนกลับด้วยจุมพิตเร่าร้อนซ่อนสิเน่หา อ้อยอิ่ง เนิ่นนาน ตักตวงความหวานละมุนจนเพนนีไร้แรงต้าน กว่าเขาจะถอนริมฝีปากออก หล่อนก็นอนตาปรอยหอบหายใจจนอกสะท้อน
“ผมต้องการเจ้าสาวในวันแต่งงาน และผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณ!”
อันโตนิโอเหม่อมองเพดานกว้าง ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องหวั่นไหวกับคำพูดแค่ไม่กี่คำของกอร์ดอน ซ้ำยังยินยอมพร้อมใจจะกระโดดลงไปในหลุมพรางตื้นๆ แทนที่จะหาทางเอาตัวรอด ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นกับดักของคนมากเล่ห์ แต่เขากลับนอนรอให้เชือดอย่างไม่ประหวั่นพรั่นพึง ไม่ผิดกับปลาตายน้ำตื้นที่ยอมจำนนต่อสถานการณ์ตรงหน้า
อันโตนิโอได้แต่ปลอบใจตัวเอง การแต่งงานคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนัก เพราะเขาเองก็มีใจให้เพนนีอยู่ไม่น้อย ส่วนเรื่องที่เคยหวาดระแวงว่าอาจจะถูกหลอกให้ตกเป็นเครื่องมือช่วยปกปิดเรื่องน่าอายก็คลี่คลายนับตั้งแต่เขาจูบหล่อน อย่างน้อย...ตอนนี้เขาก็รู้ว่าเพนนีอ่อนต่อโลก ทั้งที่สมัยนี้แทบจะไม่มีผู้หญิงที่รักษาพรหมจรรย์ไว้ให้สามีในวันวิวาห์หลงเหลืออยู่
อันโตนิโอถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนหัวสมัยใหม่ที่ไม่ยึดติดเรื่องความบริสุทธิ์ของเจ้าสาว แต่ก็อดภูมิใจไม่ได้ อย่างน้อย...ประสบการณ์ที่สั่งสมมานานก็ทำให้เขาไม่กลายเป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ไม่เช่นนั้น...คงเสียเชิงเพลย์บอยยอดนักรักแห่งทศวรรษ ถ้าจูบไม่ประสานั่นคือการแสดงชั้นยอดของแม่สาวร้อนรักร่านโลกีย์ที่จ้องจะงาบผู้ชายสักคน!
อันโตนิโออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ก้าวออกจากคฤหาสน์แบรนเนต เขาไม่ได้แวะไปหาเพนนีที่ห้อง ไม่คิดจะอธิบายความเป็นไป แต่ขับรถกลับบ้านพัก ด้วยทราบดีว่าหล่อนคงไม่มีอารมณ์รับฟังอะไร และคงต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อลำดับความคิด
ระหว่างทางอันโตนิโอถอนหายใจออกมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้วิตกกังวลเรื่องการแต่งงาน เพราะเพนนีเป็นคนหัวอ่อน หล่อนไม่ใช่คนจุ้นจ้านวุ่นวาย จึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดังนั้นสิ่งที่เขากังวลใจในตอนนี้ก็คือการปรับเปลี่ยนการดำเนินชีวิตทั้งหมด
มันคงวุ่นวายพิลึก หากต้องปรับเปลี่ยนสิ่งที่ทำอยู่เป็นประจำอย่างกะทันหัน แต่เหนือกว่าอื่นใด...การแต่งงานแบบสายฟ้าแลบคงเป็นที่โจษขานในหมู่สาวๆ ทั่วทั้งเกาะอังกฤษ ที่จู่ๆ เพลย์บอยอย่างเขาก็ลุกขึ้นมาสละโสด ทั้งที่เมื่อวันก่อนเขายังสนุกสนานกับการมีสาวๆ ห้อมล้อม เรื่องแต่งงานไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัว
ให้ตายสิ! นี่เขาเป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ก็ว้าวุ่นใจ กระตือรือร้นอยากแต่งงานขึ้นมา ซ้ำยังยินดีปรีดาและเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงมากหน้าที่คบหากันอยู่ เพียงเพราะต้องการจะปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งจากคำครหา
นี่ถ้าเขาไม่บ้า ก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กอร์ดอนใส่ในเครื่องดื่มยังตกค้างอยู่แน่ๆ
อันโตนิโอสะบัดศีรษะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น ทั้งที่ร่างกายก็ไม่อ่อนล้าหรือมึนงง หลังจากนำรถคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ บอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่ยืนรอท่าอยู่ก็ถลาเข้ามาเปิดประตู
“เรื่องเมื่อคืนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ครับ แล้วกอร์ดอนว่ายังไงบ้าง ทำไมคุณกับผู้หญิงคนนั้นถึงได้...” ปีร์โลถามลิ้นรัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร้อนใจและเป็นห่วงเจ้านายอย่างที่สุด
“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ”
อันโตนิโอคว้าสูทที่เบาะหลังส่งให้ปีร์โลแล้วเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยเรื่องดังกล่าว เวลานี้หัวสมองของเขาแทบจะระเบิดกับเรื่องที่ครุ่นคิดมาตลอดทาง แต่ปีร์โลก็ยังไม่วายตามมา
“นึกไว้แล้วเชียวว่ากอร์ดอนต้องคิดไม่ซื่อ ผมเตือนคุณแล้ว คุณก็ไม่ฟัง แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะครับ”
“จะทำยังไง...ก็ยกเลิกนัดพวกสาวๆ แล้วติดต่อโบสถ์ หาช่างมาตกแต่งห้องใหม่ แล้วก็หาที่ฮันนีมูนน่ะสิ” อันโตนิโอเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาตัวยาวกลางห้องโถง ปกติเขาไม่ชอบให้ใครมาซักไซ้ไล่เรียง ถึงกระนั้นก็ซ่อนความไม่พอใจไว้ใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาไม่อยากให้เรื่องนี้คาราคาซัง เดี๋ยวปีร์โลจะมีใจอคติ คิดว่าเพนนีจับเขา ซึ่งคงไม่ดีแน่
“อย่าล้อเล่นสิครับ มันไม่ตลกเลย” ปีร์โลอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะเดือดเนื้อร้อนใจในเรื่องที่เกิดขึ้น
“แล้วใครว่าผมล้อเล่น”
“นี่ก็หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่แผนของกอร์ดอน แต่คุณ...”
“ยังไงก็ช่วยจัดการตามที่ผมสั่งด้วยก็แล้วกัน เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ผมใจร้อน อยากแต่งงานเร็วๆ” อันโตนิโอตัดบทแล้วเดินขึ้นห้องพัก ไม่คิดจะชี้แจงอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ต้องการชี้นำให้คนฟังเข้าใจและมองว่าที่เจ้าสาวของเขาในแง่ดี ซึ่งนั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว...
สองวันต่อมา อันโตนิโอแวะมาหาเพนนีที่คฤหาสน์แบรนเนต ครั้นทราบว่ากอร์ดอนกักบริเวณหล่อน ก็พอเดาได้ว่าทั้งสองคงมีปากเสียงกัน ซึ่งคงไม่พ้นเรื่องบังคับเพนนีให้แต่งงาน แม้อันโตนิโอจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปก้าวก่าย เวลานี้เขายังไม่มีสิทธิ์ปกป้องเพนนีจากความป่าเถื่อนโหดร้ายของกอร์ดอน
“เพนนี...”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่หลุดจากปากคนที่ก้าวผ่านประตูมายืนกลางห้องนอนสีหวาน ฉุดให้เจ้าของห้องที่นั่งสะอื้นไห้บนเตียงกว้างต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่เจ้าตัวจะแผดเสียงออกมาพร้อมทั้งขว้างปาสิ่งที่อยู่ใกล้มือใส่เขา
“คนเลว! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป...ออกไปให้พ้น!”
“สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
“ฉันไม่อยากฟัง ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้...ออกไป!”
“ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องบังคับผมให้ใช้กำลังกับคุณอยู่เรื่อยเลยนะ”
อันโตนิโอเห็นว่าสถานการณ์เช่นนี้ก็คงพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ปัดหมอนและตุ๊กตาที่ลอยละลิ่วมาทางเขาแล้วตัดสินใจพุ่งตัวเข้าหา อาศัยจังหวะที่เพนนีหันไปคว้าแจกันใบเขื่องบนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงหมายจะทุ่มใส่หัวเขา ส่งผลให้คนที่คิดจะประทุษร้ายเสียหลักหงายหลังลงไปนอนสิ้นท่าบนเตียง โดยมีเขาคร่อมทับอยู่เหนือร่าง
“คนบ้า! ปล่อยฉันนะ...ปล่อยสิ!” เพนนีประท้วง พลางสะบัดตัวฮึดฮัด เมื่อถูกรวบจับข้อมือทั้งสองตรึงติดไว้กับที่นอนเหนือศีรษะได้รูปสวย
“ผมปล่อยแน่ แต่หลังจากที่เราคุยกันจบแล้ว”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ!”
“แต่ผมมี!” อันโตนิโอโต้กลับด้วยน้ำเสียงกร้าวไม่แพ้กัน
เพนนีกัดฟันกรอดทีเดียว แม้จะไม่พอใจที่อันโตนิโอแสดงอำนาจบาตรใหญ่และใช้พละกำลังที่เหนือกว่าเอาชนะหล่อน แต่พอสบนัยน์ตาคมเข้มคู่นั้นก็ต้องหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อความทรงจำในวันวานตามมาหลอกหลอน
เพนนีรู้สึกแย่เอามากๆ ที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หล่อนไม่ได้เป็นต่อ แต่เป็นรองเขาทั้งกายใจ ผู้ชายคนนี้ทำให้หล่อนควบคุมตัวเองไม่ได้ ซ้ำร้ายความดื้อดึงและถือดีที่มีอยู่ในตัวก็เหมือนจะหดหาย ราวกับถูกสะกดให้สยบต่อเขา
“ผมรู้...ตอนนี้คุณสับสน แต่ทางออกที่ดีที่สุดคือการแต่งงาน”
“นั่นเป็นความต้องการของผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างคุณ ไม่ใช่ฉัน!”
“คุณพูดเหมือนปฏิเสธกอร์ดอนได้” อันโตนิโอหรี่ตามองคนตวาดกร้าวราวกับจะประเมินความคิด
“ฉัน...” เพนนีกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ ทั้งที่ร้อยพันคำพูดอยู่ในลำคอ แต่ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา
อันโตนิโอเห็นความหวาดหวั่นในสายตาของเพนนีที่เผลอแสดงออกมาจากจิตใต้สำนึก เขาก็ขบกรามแน่นจนขึ้นสัน นึกโกรธกอร์ดอน แต่ก็เตือนตัวเองว่ายังไม่มีสิทธิ์ปกป้องหล่อนจนกว่าจะแต่งงาน เมื่อถึงเวลานั้น...เขาจะไม่ยอมให้กอร์ดอนมาออกคำสั่งหรือแตะต้องภรรยาเขา!
“คุณก็รู้ว่าไม่มีทางเลือก แล้วทำไมไม่มองในแง่ดีบ้าง บางทีการแต่งงานอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายก็ได้”
“ที่พูดอย่างนี้ต้องการอะไรกันแน่ หรือว่าหุ้นที่พี่กอร์ดอนยกให้คุณมันยังไม่พอ ต้องการให้ฉันโอนทรัพย์สินทั้งหมดให้ด้วยไหม” น้ำเสียงและสายตานั้นหยามหยันอย่างเห็นได้ชัด
“ผมไม่ต้องการทรัพย์สินของคุณ”
“โกหก! คนเลวทรามต่ำช้าที่ทำทุกอย่างได้เพื่อผลประโยชน์อย่างคุณ จะต้องการอะไรมากไป...” เพนนีพูดได้แค่เท่านั้น อันโตนิโอก็ฉกจูบลงมา
ริมฝีปากร้อนกลืนกินทุกคำพูดของหล่อนให้เลือนหายและแทนกลับด้วยจุมพิตเร่าร้อนซ่อนสิเน่หา อ้อยอิ่ง เนิ่นนาน ตักตวงความหวานละมุนจนเพนนีไร้แรงต้าน กว่าเขาจะถอนริมฝีปากออก หล่อนก็นอนตาปรอยหอบหายใจจนอกสะท้อน
“ผมต้องการเจ้าสาวในวันแต่งงาน และผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณ!”
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 มิ.ย. 2558, 12:11:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 มิ.ย. 2558, 12:11:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1365
| << ตอนที่ 6 | ตอนที่ 8 >> |