ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: ประสงค์ร้าย
"อาณี!!"ดาวิกามองสุณีที่พึ่งเดินเข้ามาอย่างตกใจหวังว่าเธอคงไม่ได้ยินอะไรนะ
"อามาตามเราไปทานข้าวไปกับอานะ"สุณีเดินมาโอบไหล่ดาวิกาก่อนจะพาลงมาข้างล่าง
"แม่!!แม่จะไปโอบมันเอ้ย!!ดารินเขาทำไมเขาความจำเสื่อมนะไม่ได้เป็นง่อย"ธินางมองแม่อย่างไม่พอใจ
"เงียบไปเลยนะน้องเขาป่วยอยู่แม่ก็ต้องดูแลสิ"สุณีหันไปดุลูกสาว
"แกก็วางๆมั้งเถอะธินางแม่แกเขาจะประจบเจ้าของบ้าน"เพ็ญพักตร์พูดแขวะสุณีหล่อนจะเถียงพี่สาวแต่ดาวิกาตัดบทเสียก่อน
"กินข้าวกันเถอะค่ะ"สิ้นคำดาวิกาป้าดวงก็ยกอาหารเข้ามา
"บริษัทของคุณพ่อเป็นไงบ้างคะ"ดาวิกาถามขณะกินข้าวเล่นเอาเพ็ญพักตร์และแพรพรรณสำลักกันเลยทีเดียว
"ป้าดวงนี่คงรายงานทุกอย่างแล้วสินะ"เพ็ญพักตร์พูดพลันมองป้าดวงอย่างดุๆ
"ก็มันเป็นบริษัทของพ่อดานี่คะเรื่องสำคัญแบบนี้ป้าดวงก็ต้องบอกดาสิ"ดาวิกาพูดแก้ต่างให้ป้าดวง
"แล้วเธอจะถามทำไม"แพรพรรณพูด
"ดาอยากไปที่นั่นค่ะ"
"แต่เธอพึ่งหายจะไปตากแอร์ให้หนาวทำไม"
"ขนาดรถชนดายังรอดมานั่งอยู่ตรงนี้ได้แล้วกับไอ้แค่ตากแอร์ดาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่แพร"ดาวิกายิ้มให้แพรพรรณ
"แต่อาว่าเธอพักผ่อนก่อนดีไหม"เพ็ญพักตร์พูด
"ดาพักมาเยอะแล้วค่ะ"
"แต่อาว่า.."
"พรุ่งนี้ดาจะไปที่บริษัทค่ะ"ดาวิกาชิงพูดขึ้นมาก่อนสุณีและธินางที่มองดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นแอบยิ้มยั่วเพ็ญพักตร์และแพรพรรณ
"ดาอิ่มแล้วค่ะขอตัวนะคะ"ดาวิกาลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่เหมือนจะนึกอะไรได้จึงหันกลับมา
"ป้าดวงคะเดี๋ยวดาขอกุญแจรถหน่อยนะคะ"
"คุณหนูจะไปไหนคะ"ป้าดวงถาม
"ดาจะไปหาคู่หมั้นค่ะ"
"ป่านนี้วาริชคงอยู่ที่บริษัทเธอความเสื่อมแล้วจะจำทางไปบริษัทได้ยังไง"สิ้นคำพูดของธินางทุกคนมองดาวิกาเป็นตาเดียวกัน
(แย่แล้ว)ดาวิกาคิด
"คือ...คือดาโทรนัดกับคุณวาริชแล้วคะความจำเสื่อมแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะลืมวิธีใช้โทรศัพท์นี่คะ"ดาวิกายิ้มตอบก่อนจะรีบเดินออกมา
"เกือบไปแล้ว"ดาวิกาถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปรอรถที่หน้าบ้าน
/////////////////////////
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหญิงแก่ที่กำลังปอกแอปเปิ้ลจึงล่ะจากหน้าที่มาเปิดประตู
"อ่าว..มาได้ไงล่ะเนี่ย"หญิงแก่ยิ้มให้หญิงสาว
"หนูคิดถึงยายมากๆเลยค่ะ"หญิงสาวโผกอดหญิงชราตรงหน้าก่อนจะถูกมือของหญิงชราตีที่แขน
"อย่ามาพูดอ้อนหน่อยเลยทำอะไรไม่เคยปรึกษายาย"ยายอ่อนพูดด้วยท่าทีน้อยใจ
"หนูขอโทษค่ะยาย"หญิงสาวกอดผู้ยายอีกคน
"ดาว"โสมสุรางค์ที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำวิ่งเข้ามาดาวิกา
"เป็นไงบ้างลูกคนพวกนั้นทำอะไรลูกหรือเปล่าแล้วนี่กินอะไรมาหรือยังแล้ว.."
"พอเถอะค่ะแม่ถามซะเยอะเชียวดาวสบายดีค่ะ"ดาวิกาพูดก่อนจะกอดแม่ของเธอ
"พี่ดา"ดาวิกาพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆเดินมาที่เตียงผู้ป่วยดาวิกาค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวฝาแฝดของเธอ
"พี่ดาพักผ่อนนะคะทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดีของที่เป็นของเรามันก็จะเป็นของเราดาวจะตามหาตัวฆาตกรที่ทำให้พี่ดาต้องเป็นแบบนี้ให้ได้ต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงดาวก็ยอม"ดาวิกาพูดกับพี่สาวของเธอก่อนจะผละออก
"ดาวออกมานานไม่ได้ค่ะดาวคงต้องกลับแล้ว"ดาวิกาหันไปพูดกับแม่และยายของเธอ
"จะไปแล้วหรือลูก"โสมสุรางค์พูดพลันคว้าตัวลูกสาวมากอด
"ไว้ดาวจะโทรมาหานะคะดาวรักแม่กับยายมากนะ"ดาวิกายิ้ม
"ไปเถอะเดี๋ยวคนสงสัยดูแลตัวเองดีๆนะ"ยายอ่อนพูดกับหลานสาว
"ไม่ต้องห่วงค่ะดาวสัญญาว่าถ้าไม่ไหวจริงๆดาวจะกลับมาหาแม่กับยาย"ดาวิกายิ้มก่อนจะกอดแม่กับยายแล้วลากลับ
"อ้าว!!ดาว"อติรุจเดินมาหาดาวิกาหลังจากที่เธอปิดประตูห้อง
"อ่าวรุจแกมาตรวจคนไข้ที่นี่เหรอ"
"ใช่..แล้วพี่สาวฝาแฝดแกก็เป็นกรณีพิเศษ"
"ขอบใจแกมากนะอืม...งั้นเอางี้แกเลิกงานแล้วใช่ไหมไปกินข้าวกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
"ดีเลยกำลังหิวพอดี"อติรุจยิ้มให้ดาวิกาแต่ถ้าสังเกตุดีๆแววตาที่อติรุจมองดาวิกามันมากกว่าคำว่าเพื่อน
/////////////////
"อร่อยไหม"ดาวิกามองอติรุจที่ตั้งหน้าตั้งตาตักไอติมกิน
"อร่อยสิถ้ามากินกับดาว"อติรุจยิ้ม
"แล้วเมื่อไหร่จะอิ่มนายกินข้าวกินเค้กนี่ยังกินไอติมอีกกะให้ฉันล้มละลายเลยเหรอ"ดาวิกายิ้ม
"ดาวอาจจะล้มละลายแต่รุจสิละลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้ดาว"อติรุจส่งสายตาที่มีบางอย่างแอบแฝงมาให้ดาวิกาแต่เธอดันก้มกินไอติมซะก่อนเลยไม่ทันเห็น
"นั้นก็สวยนะคะวาริช"จูเลียชี้ไปที่ชุดเดรสชุดหนึ่งวาริชยิ้มแหยๆนี่เขาคิดผิดจริงๆที่ยอมมากินข้าวกับหล่อน
"ผมมีธุระต่อนะจูเลียผมจะกลับแล้ว"วาริชพูดก่อนจะแกะมือจูเลียออกแล้วรีบเดินมุ่งหน้าไปที่รถโดยไม่ฟังเสียงจูเลียที่เรียกเขาสำหรับเขาตอนนี้คงไม่มีอะไรมาทำให้เขาหยุดเดินได้แล้วนอกจาก
"ดาริน!!"วาริชอุทานเมื่อเห็นคู่หมั้นสาวของเขานั่งกินไอติมพร้อมกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายที่นั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"แกเป็นใครวะ!!"วาริชกำมือก่อนจะเดินมุ่งหน้าเข้าไปในร้าน
"อิ่มหรือยัง"ดาวิกาถามอติรุจ
"รุจ.."
"อิ่มได้แล้วมั้ง"วาริชพูดแทรกขึ้นดาวิกาหันไปมองเขาอย่างตกใจ
"มาอยู่นี่เองที่รักคุณไม่สบายอยู่นะออกมาตากแอร์เย็นๆแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"วาริชจับมือดาวิกาลุกขึ้นก่อนจะหันไปหาอติรุจ
"คุณคงเป็นกิ๊กเขาสินะนี่พ่อหน้าอ่อนขอโทษด้วยนะที่เสียมารยาทแต่ฉันคงต้องพาคู่หมั้นไปเที่ยวต่อแล้วขอบใจนะที่มาแก้เหงาให้คู่หมั้นฉันแต่ต่อไปนี้ไม่ต้องเพราะ.."วาริชพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อติรุจ
"ของๆฉัน..ฉันดูแลได้"วาริชกระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่ฟังคำท้วงของหญิงสาวชายหนุ่มโอบไหล่เธอก่อนจะพาออกนอกร้านท่ามกลางความงุนงงของอติรุจ
"ดาว..."อติรุจจะวิ่งตามแต่ถูกดึงไว้
"กรุณาจ่ายค่าของด้วยครับทั้งหมด320บาทครับ"พนักงานยิ้มอติรุจคว้ากระเป๋าจ่ายไปก่อนจะรีบวิ่งออกมาก็ไม่เห็นดาวิกาเสียแล้ว
"นี่คุณปล่อยนะ!!คุณเสียมารยาทมากเลยนะที่ทำแบบนี้"ดาวิกาแกะมือของชายหนุ่มออกขณะเดินมาถึงลานจอดรถ
"เสียมารยาทตรงไหนอ้อ!!หรือคุณพอใจใช่สิผมลืมนิสัยคุณไปได้ไง"วาริชพูดด้วยความโมโห(หึง)ดาวิกามองเขาอย่างไม่พอใจ
"ใช่!!มันนิสัยฉันแก้ไม่ได้แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย"
"แต่ผมไม่ชอบ!!"วาริชพูดเสียงแข็งดาวิกามองหน้าเขาก่อนจะยิ้ม
"คุณหึงเหรอ"ดาวิกาเอ่ยถามเล่นเอาวาริชหน้าถอดสี
"เอ่อ...ผม..ผม..ใช่!!ผมหึงคุณผมหวงคุณผมรัก.."วาริชหยุดพูดดาวิกามองเขาอย่างค้นหาคำตอบวาริชรีบเข้ามากอดเธอ
"นี่คุณจะทำอะไร"ดาวิกาถามขณะอยู่ในอ้อมกอด
"ดาครับ..ถ้าผมนับ3แล้วนั่งลงนะ"วาริชกระซิบข้างหูเธอดาวิกาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"1..2..3"
ปัง!!!!!!!!
ดาวิกาย่อตัวลงวาริชชักปืนขึ้นมาก่อนจะยิงไปที่ชายคนหนึ่งที่แอบอยู่หลังรถ
"ขึ้นรถเร็วดา!!"วาริชพูดดาวิการีบวิ่งขึ้นรถตามด้วยวาริชแล้วขับออกไป
"พวกนั้นเป็นใคร"ดาวิกาถามวาริชที่กำลังขับรถ
"พวกของพ่อเลี้ยงอิทธิพวกนั้นต้องการซื้อธุรกิจกาสิโนที่บริษัทคุณกับผมเป็นหุ้นส่วนแต่เราไม่ยอมขาย"วาริชอธิบายก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"ชาติชายฉันพึ่งยิงคนตายที่ห้าง....นะนายไปตรวจดูหน่อยแล้วฉันจะไปให้สัมภาษณ์"วาริชพูดติดตลกดาวิกามองเขาก่อนจะยิ้ม
"อ้อ!!เรื่องรถคุณผมจัดการให้แล้วนะเดี๋ยวคนที่บ้านผมจะขับไปส่งให้"
"อื้ม"ดาวิกาพยักหน้ารับชายหนุ่มมองหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปจับเธอ
"คุณไม่ต้องกลัวนะผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ"วาริชพูดดาวิกามองหน้าเขา
"คุณจะทำอย่างนี้ทำไมในเมื่อฉันเคยร้ายกับคุณสารพัด"ดาวิกาถามอย่างสงสัย
"เพราะผมเป็นคู่หมั้นคุณมั้งอีกอย่างผมชอบคุณแบบนี้นะเพราะถ้าเป็นดารินคนนั้นเขาคงไม่....ให้ผมจับมือ"วาริชกระตุกยิ้มดาวิการีบสะบัดมือเขาออก
"คุณแต๊ะอั๋งฉัน"ดาวิกาทำเสียงแข็ง
"โอ๋ๆๆอย่างอนนะเอาจริงๆผมก็ไม่รู้สิแต่ผมชอบคุณแบบนี้ไม่เปรี้ยวไม่หวือหวาถึงแม้ว่าเมื่อวันก่อนคุณยังเอาถาดมาตีหัวผมเอ๊ะ!!หรือผมโดนคุณตีจนหลอน"วาริชหัวเราะเช่นเดียวกับดาวิกาจนมาถึงบ้าน
"ขอบคุณนะอ้อ!!คุณระวังตัวด้วยนะคุณต้องรีบขับรถกลับให้เร็วที่สุด"ดาวิกาพูดก่อนจะหันหลังไปหยิบกระเป๋าและเธอหันกลับมาจมูกของเธอก็ชนกับจมูกของวาริชทั้งสองสบตากันวาริชค่อยๆเลื่อนหน้าไปหาหญิงสาวแต่เธอผละออกเสียก่อน
"เอิ่ม.....ขอบคุณอีกครั้ง"ดาวิกาเอ่ยก่อนจะรีบลุกออกจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน
"ฝันดีนะที่รัก!!!"วาริชตะโกนออกมาดาวิกาหันกลับไปมองเขาอย่างดุจนเขาหุบยิ้มแล้วขับรถออกไปดาวิกาจึงหลุดยิ้มออกมา
"มันไปกับคุณวาริชจริงๆ"แพรพรรณพูดกับแม่ขณะแอบดูอยู่ตรงโซฟา
"แต่แม่ว่ามันแปลกๆยังไงก็คอยจับตาดูไว้"เพ็ญพักตร์พูดกับลูกสาวก่อนจะมองไปที่ดาวิกาที่เดินขึ้นห้องไป
"เฮ้อ!!!"ดาวิกาถอนหายใจก่อนจะวางกระเป๋าลง
"จะไปคิดถึงเขาทำไมเขาพูดกับดารินไม่ใช่ดาวิกาซะหน่อยจำไว้จำไว้!!"ดาวิกาตีหัวตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาเขาต้องดูแลพี่ดาได้ดีแน่ๆ
/////////////////
ที่บ้านของวาริช
"เสียงรถนี่!!"พิสมัยที่นั่งถักไหมพรมเงยหน้าขึ้นก่อนจะลุกออกมาหาลูกชาย
"วาริช!!!!!!!"พิสมัยร้องเมื่อเห็นแขนของวาริชมีเลือดไหลออกมา
"อามาตามเราไปทานข้าวไปกับอานะ"สุณีเดินมาโอบไหล่ดาวิกาก่อนจะพาลงมาข้างล่าง
"แม่!!แม่จะไปโอบมันเอ้ย!!ดารินเขาทำไมเขาความจำเสื่อมนะไม่ได้เป็นง่อย"ธินางมองแม่อย่างไม่พอใจ
"เงียบไปเลยนะน้องเขาป่วยอยู่แม่ก็ต้องดูแลสิ"สุณีหันไปดุลูกสาว
"แกก็วางๆมั้งเถอะธินางแม่แกเขาจะประจบเจ้าของบ้าน"เพ็ญพักตร์พูดแขวะสุณีหล่อนจะเถียงพี่สาวแต่ดาวิกาตัดบทเสียก่อน
"กินข้าวกันเถอะค่ะ"สิ้นคำดาวิกาป้าดวงก็ยกอาหารเข้ามา
"บริษัทของคุณพ่อเป็นไงบ้างคะ"ดาวิกาถามขณะกินข้าวเล่นเอาเพ็ญพักตร์และแพรพรรณสำลักกันเลยทีเดียว
"ป้าดวงนี่คงรายงานทุกอย่างแล้วสินะ"เพ็ญพักตร์พูดพลันมองป้าดวงอย่างดุๆ
"ก็มันเป็นบริษัทของพ่อดานี่คะเรื่องสำคัญแบบนี้ป้าดวงก็ต้องบอกดาสิ"ดาวิกาพูดแก้ต่างให้ป้าดวง
"แล้วเธอจะถามทำไม"แพรพรรณพูด
"ดาอยากไปที่นั่นค่ะ"
"แต่เธอพึ่งหายจะไปตากแอร์ให้หนาวทำไม"
"ขนาดรถชนดายังรอดมานั่งอยู่ตรงนี้ได้แล้วกับไอ้แค่ตากแอร์ดาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่แพร"ดาวิกายิ้มให้แพรพรรณ
"แต่อาว่าเธอพักผ่อนก่อนดีไหม"เพ็ญพักตร์พูด
"ดาพักมาเยอะแล้วค่ะ"
"แต่อาว่า.."
"พรุ่งนี้ดาจะไปที่บริษัทค่ะ"ดาวิกาชิงพูดขึ้นมาก่อนสุณีและธินางที่มองดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นแอบยิ้มยั่วเพ็ญพักตร์และแพรพรรณ
"ดาอิ่มแล้วค่ะขอตัวนะคะ"ดาวิกาลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่เหมือนจะนึกอะไรได้จึงหันกลับมา
"ป้าดวงคะเดี๋ยวดาขอกุญแจรถหน่อยนะคะ"
"คุณหนูจะไปไหนคะ"ป้าดวงถาม
"ดาจะไปหาคู่หมั้นค่ะ"
"ป่านนี้วาริชคงอยู่ที่บริษัทเธอความเสื่อมแล้วจะจำทางไปบริษัทได้ยังไง"สิ้นคำพูดของธินางทุกคนมองดาวิกาเป็นตาเดียวกัน
(แย่แล้ว)ดาวิกาคิด
"คือ...คือดาโทรนัดกับคุณวาริชแล้วคะความจำเสื่อมแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะลืมวิธีใช้โทรศัพท์นี่คะ"ดาวิกายิ้มตอบก่อนจะรีบเดินออกมา
"เกือบไปแล้ว"ดาวิกาถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปรอรถที่หน้าบ้าน
/////////////////////////
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหญิงแก่ที่กำลังปอกแอปเปิ้ลจึงล่ะจากหน้าที่มาเปิดประตู
"อ่าว..มาได้ไงล่ะเนี่ย"หญิงแก่ยิ้มให้หญิงสาว
"หนูคิดถึงยายมากๆเลยค่ะ"หญิงสาวโผกอดหญิงชราตรงหน้าก่อนจะถูกมือของหญิงชราตีที่แขน
"อย่ามาพูดอ้อนหน่อยเลยทำอะไรไม่เคยปรึกษายาย"ยายอ่อนพูดด้วยท่าทีน้อยใจ
"หนูขอโทษค่ะยาย"หญิงสาวกอดผู้ยายอีกคน
"ดาว"โสมสุรางค์ที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำวิ่งเข้ามาดาวิกา
"เป็นไงบ้างลูกคนพวกนั้นทำอะไรลูกหรือเปล่าแล้วนี่กินอะไรมาหรือยังแล้ว.."
"พอเถอะค่ะแม่ถามซะเยอะเชียวดาวสบายดีค่ะ"ดาวิกาพูดก่อนจะกอดแม่ของเธอ
"พี่ดา"ดาวิกาพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆเดินมาที่เตียงผู้ป่วยดาวิกาค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวฝาแฝดของเธอ
"พี่ดาพักผ่อนนะคะทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดีของที่เป็นของเรามันก็จะเป็นของเราดาวจะตามหาตัวฆาตกรที่ทำให้พี่ดาต้องเป็นแบบนี้ให้ได้ต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงดาวก็ยอม"ดาวิกาพูดกับพี่สาวของเธอก่อนจะผละออก
"ดาวออกมานานไม่ได้ค่ะดาวคงต้องกลับแล้ว"ดาวิกาหันไปพูดกับแม่และยายของเธอ
"จะไปแล้วหรือลูก"โสมสุรางค์พูดพลันคว้าตัวลูกสาวมากอด
"ไว้ดาวจะโทรมาหานะคะดาวรักแม่กับยายมากนะ"ดาวิกายิ้ม
"ไปเถอะเดี๋ยวคนสงสัยดูแลตัวเองดีๆนะ"ยายอ่อนพูดกับหลานสาว
"ไม่ต้องห่วงค่ะดาวสัญญาว่าถ้าไม่ไหวจริงๆดาวจะกลับมาหาแม่กับยาย"ดาวิกายิ้มก่อนจะกอดแม่กับยายแล้วลากลับ
"อ้าว!!ดาว"อติรุจเดินมาหาดาวิกาหลังจากที่เธอปิดประตูห้อง
"อ่าวรุจแกมาตรวจคนไข้ที่นี่เหรอ"
"ใช่..แล้วพี่สาวฝาแฝดแกก็เป็นกรณีพิเศษ"
"ขอบใจแกมากนะอืม...งั้นเอางี้แกเลิกงานแล้วใช่ไหมไปกินข้าวกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
"ดีเลยกำลังหิวพอดี"อติรุจยิ้มให้ดาวิกาแต่ถ้าสังเกตุดีๆแววตาที่อติรุจมองดาวิกามันมากกว่าคำว่าเพื่อน
/////////////////
"อร่อยไหม"ดาวิกามองอติรุจที่ตั้งหน้าตั้งตาตักไอติมกิน
"อร่อยสิถ้ามากินกับดาว"อติรุจยิ้ม
"แล้วเมื่อไหร่จะอิ่มนายกินข้าวกินเค้กนี่ยังกินไอติมอีกกะให้ฉันล้มละลายเลยเหรอ"ดาวิกายิ้ม
"ดาวอาจจะล้มละลายแต่รุจสิละลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้ดาว"อติรุจส่งสายตาที่มีบางอย่างแอบแฝงมาให้ดาวิกาแต่เธอดันก้มกินไอติมซะก่อนเลยไม่ทันเห็น
"นั้นก็สวยนะคะวาริช"จูเลียชี้ไปที่ชุดเดรสชุดหนึ่งวาริชยิ้มแหยๆนี่เขาคิดผิดจริงๆที่ยอมมากินข้าวกับหล่อน
"ผมมีธุระต่อนะจูเลียผมจะกลับแล้ว"วาริชพูดก่อนจะแกะมือจูเลียออกแล้วรีบเดินมุ่งหน้าไปที่รถโดยไม่ฟังเสียงจูเลียที่เรียกเขาสำหรับเขาตอนนี้คงไม่มีอะไรมาทำให้เขาหยุดเดินได้แล้วนอกจาก
"ดาริน!!"วาริชอุทานเมื่อเห็นคู่หมั้นสาวของเขานั่งกินไอติมพร้อมกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายที่นั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"แกเป็นใครวะ!!"วาริชกำมือก่อนจะเดินมุ่งหน้าเข้าไปในร้าน
"อิ่มหรือยัง"ดาวิกาถามอติรุจ
"รุจ.."
"อิ่มได้แล้วมั้ง"วาริชพูดแทรกขึ้นดาวิกาหันไปมองเขาอย่างตกใจ
"มาอยู่นี่เองที่รักคุณไม่สบายอยู่นะออกมาตากแอร์เย็นๆแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"วาริชจับมือดาวิกาลุกขึ้นก่อนจะหันไปหาอติรุจ
"คุณคงเป็นกิ๊กเขาสินะนี่พ่อหน้าอ่อนขอโทษด้วยนะที่เสียมารยาทแต่ฉันคงต้องพาคู่หมั้นไปเที่ยวต่อแล้วขอบใจนะที่มาแก้เหงาให้คู่หมั้นฉันแต่ต่อไปนี้ไม่ต้องเพราะ.."วาริชพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อติรุจ
"ของๆฉัน..ฉันดูแลได้"วาริชกระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่ฟังคำท้วงของหญิงสาวชายหนุ่มโอบไหล่เธอก่อนจะพาออกนอกร้านท่ามกลางความงุนงงของอติรุจ
"ดาว..."อติรุจจะวิ่งตามแต่ถูกดึงไว้
"กรุณาจ่ายค่าของด้วยครับทั้งหมด320บาทครับ"พนักงานยิ้มอติรุจคว้ากระเป๋าจ่ายไปก่อนจะรีบวิ่งออกมาก็ไม่เห็นดาวิกาเสียแล้ว
"นี่คุณปล่อยนะ!!คุณเสียมารยาทมากเลยนะที่ทำแบบนี้"ดาวิกาแกะมือของชายหนุ่มออกขณะเดินมาถึงลานจอดรถ
"เสียมารยาทตรงไหนอ้อ!!หรือคุณพอใจใช่สิผมลืมนิสัยคุณไปได้ไง"วาริชพูดด้วยความโมโห(หึง)ดาวิกามองเขาอย่างไม่พอใจ
"ใช่!!มันนิสัยฉันแก้ไม่ได้แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย"
"แต่ผมไม่ชอบ!!"วาริชพูดเสียงแข็งดาวิกามองหน้าเขาก่อนจะยิ้ม
"คุณหึงเหรอ"ดาวิกาเอ่ยถามเล่นเอาวาริชหน้าถอดสี
"เอ่อ...ผม..ผม..ใช่!!ผมหึงคุณผมหวงคุณผมรัก.."วาริชหยุดพูดดาวิกามองเขาอย่างค้นหาคำตอบวาริชรีบเข้ามากอดเธอ
"นี่คุณจะทำอะไร"ดาวิกาถามขณะอยู่ในอ้อมกอด
"ดาครับ..ถ้าผมนับ3แล้วนั่งลงนะ"วาริชกระซิบข้างหูเธอดาวิกาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"1..2..3"
ปัง!!!!!!!!
ดาวิกาย่อตัวลงวาริชชักปืนขึ้นมาก่อนจะยิงไปที่ชายคนหนึ่งที่แอบอยู่หลังรถ
"ขึ้นรถเร็วดา!!"วาริชพูดดาวิการีบวิ่งขึ้นรถตามด้วยวาริชแล้วขับออกไป
"พวกนั้นเป็นใคร"ดาวิกาถามวาริชที่กำลังขับรถ
"พวกของพ่อเลี้ยงอิทธิพวกนั้นต้องการซื้อธุรกิจกาสิโนที่บริษัทคุณกับผมเป็นหุ้นส่วนแต่เราไม่ยอมขาย"วาริชอธิบายก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"ชาติชายฉันพึ่งยิงคนตายที่ห้าง....นะนายไปตรวจดูหน่อยแล้วฉันจะไปให้สัมภาษณ์"วาริชพูดติดตลกดาวิกามองเขาก่อนจะยิ้ม
"อ้อ!!เรื่องรถคุณผมจัดการให้แล้วนะเดี๋ยวคนที่บ้านผมจะขับไปส่งให้"
"อื้ม"ดาวิกาพยักหน้ารับชายหนุ่มมองหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปจับเธอ
"คุณไม่ต้องกลัวนะผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ"วาริชพูดดาวิกามองหน้าเขา
"คุณจะทำอย่างนี้ทำไมในเมื่อฉันเคยร้ายกับคุณสารพัด"ดาวิกาถามอย่างสงสัย
"เพราะผมเป็นคู่หมั้นคุณมั้งอีกอย่างผมชอบคุณแบบนี้นะเพราะถ้าเป็นดารินคนนั้นเขาคงไม่....ให้ผมจับมือ"วาริชกระตุกยิ้มดาวิการีบสะบัดมือเขาออก
"คุณแต๊ะอั๋งฉัน"ดาวิกาทำเสียงแข็ง
"โอ๋ๆๆอย่างอนนะเอาจริงๆผมก็ไม่รู้สิแต่ผมชอบคุณแบบนี้ไม่เปรี้ยวไม่หวือหวาถึงแม้ว่าเมื่อวันก่อนคุณยังเอาถาดมาตีหัวผมเอ๊ะ!!หรือผมโดนคุณตีจนหลอน"วาริชหัวเราะเช่นเดียวกับดาวิกาจนมาถึงบ้าน
"ขอบคุณนะอ้อ!!คุณระวังตัวด้วยนะคุณต้องรีบขับรถกลับให้เร็วที่สุด"ดาวิกาพูดก่อนจะหันหลังไปหยิบกระเป๋าและเธอหันกลับมาจมูกของเธอก็ชนกับจมูกของวาริชทั้งสองสบตากันวาริชค่อยๆเลื่อนหน้าไปหาหญิงสาวแต่เธอผละออกเสียก่อน
"เอิ่ม.....ขอบคุณอีกครั้ง"ดาวิกาเอ่ยก่อนจะรีบลุกออกจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน
"ฝันดีนะที่รัก!!!"วาริชตะโกนออกมาดาวิกาหันกลับไปมองเขาอย่างดุจนเขาหุบยิ้มแล้วขับรถออกไปดาวิกาจึงหลุดยิ้มออกมา
"มันไปกับคุณวาริชจริงๆ"แพรพรรณพูดกับแม่ขณะแอบดูอยู่ตรงโซฟา
"แต่แม่ว่ามันแปลกๆยังไงก็คอยจับตาดูไว้"เพ็ญพักตร์พูดกับลูกสาวก่อนจะมองไปที่ดาวิกาที่เดินขึ้นห้องไป
"เฮ้อ!!!"ดาวิกาถอนหายใจก่อนจะวางกระเป๋าลง
"จะไปคิดถึงเขาทำไมเขาพูดกับดารินไม่ใช่ดาวิกาซะหน่อยจำไว้จำไว้!!"ดาวิกาตีหัวตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาเขาต้องดูแลพี่ดาได้ดีแน่ๆ
/////////////////
ที่บ้านของวาริช
"เสียงรถนี่!!"พิสมัยที่นั่งถักไหมพรมเงยหน้าขึ้นก่อนจะลุกออกมาหาลูกชาย
"วาริช!!!!!!!"พิสมัยร้องเมื่อเห็นแขนของวาริชมีเลือดไหลออกมา
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2558, 09:46:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2558, 10:10:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1110
| << เข้าบ้าน | แผนของคุณแม่และความเต็มใจของลูกชาย >> |
Zephyr 29 มิ.ย. 2558, 21:35:25 น.
เอ้า เลือดมาจากหนายยยย
เอ้า เลือดมาจากหนายยยย