ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: แผนของคุณแม่และความเต็มใจของลูกชาย
พิสมัยตรงเข้ามาหาลูกชายก่อนจะตะโกนเรียกคนในบ้าน
"พ่อเลี้ยงนั้นทำถึงขนาดนี้เชียวรึ"พิสมัยมองลูกชายที่นั่งใส่ยาอยู่
"พวกหมาลอบกัดก็อย่างนี้แหละครับแม่"วาริชยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะหันไปใส่ยาแผลที่แขนที่เกิดขึ้นระหว่างทางกลับบ้านเมื่อกี้
"ปากดีนักนะเรา!!"พิสมัยหันไปดุลูกชายพลันมีตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา
"สวัสดีครับคุณแม่และ..."นายตำรวจหนุ่มหรี่ตามาทางวาริช
"สวัสดีจ๊ะชาติชาย"พิสมัยยิ้มให้เพื่อนสนิทของลูกชายที่บัดนี้กลายเป็นสารวัตรหนุ่มแห่งกองปราบปรามไปแล้ว
"ไง..แกนี่เก่งนะขนาดผู้ชายร่างใหญ่ๆ5คนแกยังจัดการได้"ชาติชายเอ่ยทักเพื่อนสนิทพลันนั่งลงข้างๆวาริช
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกดูดิได้แผลมาเป็นที่ระลึกหนึ่งแผล"วาริชชี้ที่แขนข้างขวาให้เพื่อนเขาดูมันเกิดขึ้นหลังจากที่วาริชขับรถกลับบ้านแล้วถูกกลุ่มชายฉกรรจ์5คนดักลอบทำร้ายแต่วาริชก็จัดการพวกเขาได้สบาย
"เออพ่อคนเก่งฉันว่าแผลแค่นี้ยังน้อยไป"ชาติชายพูดอย่างหมั้นไส้
"แล้วทางตำรวจว่ายังไงบ้างชาติชายจับตัวคนบงการได้ไหม"พิสมัยเอ่ยถามชาติชาย
"ไม่ได้ครับคุณอาหลังจากที่เราสอบปากคำคนร้ายที่ดักทำร้ายวาริชเมื่อกี้แล้วพวกเขาบอกเพียงว่ามีคนจ้างพวกเขามาอีกทีทางตำรวจจึงต้องหาหลักฐานเพิ่มเพื่อที่จะได้สาวไปจับตัวคนบงการใหญ่และมันอาจจะง่ายกว่านี้ถ้าลูกชายคุณอาไม่ไปยิงคนตายที่ห้างวันนี้"สิ้นคำพูดของชาติชายพิสมัยก็หันไปหาลูกชายทันที
"มีที่ห้างด้วยหรือทำไมริชไม่เห็นเล่าให้แม่ฟังเลยล่ะ"
"ก็ผมไม่อยากให้แม่คิดมากนี่ครับผมกับดาก็ปลอดภัยดี"วาริชอธิบาย
"หนูดา!!!นี่หนูดาด้วยเหรอไม่ได้การล่ะถ้าแม่ไม่ทำอะไรสักอย่างหนูดาต้องเป็นอันตรายแน่ๆ"พิสมัยเอามือทาบอกอย่างตกใจ
"โธ่!!แม่ครับดาเขาปลอดภัยดีแต่ลูกชายแม่นี่สิบาดเจ็บแม่น่าจะห่วงผมมากกว่านะ"วาริชตรงเข้าไปกอดแม่เขา
"ไม่ได้!!ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแต่ในอนาคตล่ะอีกอย่างคนที่บ้านนั้นก็ไม่ค่อยชอบหนูดายิ่งความจำเสื่อมยิ่งอันตรายเข้าไปใหญ่ไม่ได้การล่ะเห็นทีแม่ต้องพาหนูดามาอยู่ที่นี่"พิสมัยพูดอย่างมุ่งมั่น
"ในฐานะอะไรครับ??"วาริชมองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย
"ภรรยาของลูกไงตาริช!!"พิสมัยพูดเล่นเอาวาริชที่กำลังดื่มน้ำสำลักเข้าอย่างจัง
"แอ๊ก..แค่ก..แม่ครับ!!อย่าอำผมเล่นสิ"วาริชพูดพลางเอามือลูบคอ
"แม่พูดจริงๆริชต้องแต่งงานกับหนูดานี่เป็นคำขาด!!!"
"เขาจะยอมหรือครับอีกอย่างเขาก็พึ่งหายป่วยแล้วความจำยังเสื่อมอีก"
"นั้นเป็นหน้าที่แม่เองเรานั้นแหละทำตัวดีๆกับหนูดาเขาล่ะ"พิสมัยหันมาดุลูกชาย
"งั้น....ฉันกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยล่ะลาล่ะครับคุณแม่"ชาติชายยกมือไหว้พิสมัยวาริชรีบลุกขึ้นมารั้งแขนเพื่อนเขา
"แกจะรีบไปไหนยังคุยไม่จบเลย"
"ฉันต้องรีบกลับไปตัดชุดว่ะดูท่าแม่แกเอาจริงนะเว้ยโชคดีว่าที่เจ้าบ่าว"ชาติชายยิ้มให้วาริชก่อนจะเดินจากไปวาริชหันมองแม่ของเขาซึ่งตอนนี้หันไปซุบซิบเรื่องงานแต่งของเขากับแม่บ้าน
"เอาว่ะ!!เจ็บตัวแต่ได้เมีย..ว่าแต่เธอจะยอมไหมนะ"วาริชพูดกับตัวเองเขาก็ไม่แน่ใจว่าหญิงสาวจะยอมแต่ถามว่าตัวเขายอมไหมที่แม่จะให้เขาแต่งงานบอกได้คำเดียวเลยว่า 'ยอม'
////////////////////////
เช้าวันนี้ดาวิกามัดผมครึ่งศีรษะก่อนจะหยิบชุดสีเนื้อมาใส่แล้วทับด้วยเสื้อเบลสูทสีขาว
"สู้ๆ"ดาวิกาพูดกับตัวเองก่อนจะสูดลมหายใจแล้วเดินออกจากห้องไป
"ตื่นมาแล้วหรือทุกทีเห็นจะตื่นตอนเที่ยงตลอด"เพ็ญพักตร์พูดเมื่อเห็นดาวิกาเดินลงมา
"ดาคิดว่าควรทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างน่ะค่ะไหนๆก็เป็นถึงเจ้าของบริษัททั้งทีอะไรทำได้ก็ทำๆไป"ดาวิกาตอบก่อนจะยิ้มให้เพ็ญพักตร์
"ไปกันเถอะค่ะคุณแม่"แพรพรรณเดินเข้ามาก่อนจะเหล่มาทางดาวิกา
"อ่าว..แล้วนี่น้องดาจะไปยังไงเผอิญรถพี่เต็มนะ"แพรพรรณยิ้มใส่ดาวิกา
"รถเก๋งแล้วมีพี่กับอาเพ็ญไปแค่2คนเนี่ยนะเต็มเอ..หรือพี่แพรคิดว่าดาจะนั่งข้างหน้าไม่ต้องห่วงนะดานั่งข้างหลังได้"
"เสียใจด้วยนะพอดีฉันจะไปกับพี่แพรแล้วก็เดี๋ยวจะไปรับเพื่อนอีกมันไม่มีที่นั่งให้เธอ"ธินางที่พึ่งเดินเข้ามาพูดก่อนจะส่งยิ้มให้แพรพรรณ
"เหรอคะ..งั้นไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาเรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้..เฮ้อ!!คิดไปคิดมาถ้าคนที่อยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์อะไรกับดาไล่ออกไปมั้งก็ดีเหมือนกันนะจะได้ไม่เปลืองข้าวสุก"สิ้นคำพูดของดาวิกาทั้งเพ็ญพักตร์แพรพรรณและธินางถึงกับหน้าซีดเพราะถ้าเธอจะทำจริงๆมันก็ย่อมได้
"เดี๋ยวสิ!!ไปกับเรานี่แหละรถแท็กซี่มันลำบาก"เพ็ญพักตร์รีบพูดขึ้นดาวิกาหันไปมองแพรพรรณ
"จะดีหรือคะดาขี้เกียจไปนั่งเบียดกับคนอื่น"
"ดีสิไปกันได้แล้ว"เพ็ญพักตร์รีบตัดบทก่อนจะดึงแขนแพรพรรณออกไป
"นี่แม่ไปยอมมันทำไมแพรไม่เข้าใจ"แพรพรรณมองผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์เสีย
"หรือแกจะไปนอนข้างถนนล่ะถ้านังดามันทำอย่างที่มันพูดขึ้นมาพวกเราได้ซวยกันถ้วนหน้าแน่"เพ็ญพักตร์พูดเสียงแข็งแพรพรรณจึงเก็บอารมณ์โกรธไว้
//////////////////////////
ที่บริษัท
เมื่อดาวิกาเดินเข้ามาภายในบริษัทเหล่าพนักงานต่างมองเธออย่างอึ้งๆก่อนจะมีเสียงซุบซิบนินทาตามหลังมาเพ็ญพักตร์และแพรพรรณต่างยิ้มอย่างสะใจก่อนจะมาถึงห้องประชุม
"อ้าว!!คุณเพ็ญพักตร์"พิสมัยที่พึ่งมาถึงเอ่ยทักขึ้น
"สวัสดีค่ะ"แพรพรรณยกมือไหว้พิสมัย
"นั้นหนูดานี่!!"พิสมัยมองไปทางดาวิกาก่อนจะตรงเข้ามากอด
"เป็นไงบ้างลูกถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะแล้วนี่จำน้าได้ไหม"พิสมัยมองดาวิกาที่ทำหน้างงๆ
"เอิ่ม...คุณ..."
"น้าเป็นแม่ของวาริชคู่หมั้นหนูไงจ๊ะ"พิสมัยแนะนำตัว
"อ๋อ!!แม่ของนายเอ้ย!!คุณวาริชนั้นเองสวัสดีค่ะ"ดาวิกายกมือไหว้พิสมัยทำเอาแพรพรรณและเพ็ญพักตร์หมั่นไส้
"แล้วนี่มาที่นี่ทำไมหรือจ๊ะ"
"คือหนูจะมาทำงานค่ะ"
"ทำงาน!!แต่หนูพึ่งหายป่วยนะ"
"ดาทำได้ค่ะ"
"เหรอแต่น้าก็ยังไม่วางใจอยู่ดีงั้น..พิกุล!!"พิสมัยหันไปเรียกเลขา
"คะคุณพิสมัย"พิกุลตอบรับเจ้านาย
"ตั้งโต๊ะที่ห้องทำงานวาริชอีกตัวนะเดี๋ยวฉันจะให้เขาสอนงานหนูดา"พิสมัยสั่งพิกุลรับคำก่อนจะเดินไปจัดการ
"คุณน้าคะดาว่าดาทำงานเองได้ค่ะ"ดาวิกาหันไปหาพิสมัย
"น้ารู้จ๊ะแต่น้าว่าอยู่ใกล้ๆตาริชน่ะดีแล้วอีกไม่นานเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว"
"อะไรนะ!!!!"เพ็ญพักตร์และแพรพรรณอุทานพร้อมกัน
"อ่าวก็หนูดาเขาเป็นคู่หมั้นกับวาริชนี่จ๊ะแล้วมันก็เป็นความประสงค์ของคุณเอกสิทธิ์ด้วย"พิสมัยหันไปอธิบายให้เพ็ญพักตร์และแพรพรรณฟัง
"งั้นถ้ายัยดาแต่งงานกับวาริชเมื่อไหร่พินัยกรรมก็จะถูกเปิดน่ะสิ"เพ็ญพักตร์ถาม
"ใช่จ๊ะแล้วน้าก็เชื่อว่าหนูดาจะได้เป็นเจ้าของบริษัทเอทีวีของเราแน่นอน"พิสมัยหันมายิ้มให้ดาวิกาซึ่งเธอก็แทบจะอ้าปากค้างในทันที
"งั้นไปกันเถอะหนูดาไปดูห้องกัน"พิสมัยโอบดาวิกาให้เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันมาสนใจเพ็ญพักตร์และแพรพรรณเลย
"ทำไงดีคะคุณแม่ถ้านังดามันได้ทุกอย่างมันก็ไม่ไล่เราออกจากบ้านแล้วก็บริษัทเหรอคะ"แพรพรรณหันมามองผู้เป็นแม่
"เราต้องทำอะไรสักอย่าง"เพ็ญพักตร์พูดก่อนจะมองตามหลังดาวิกาไปอย่างเครียดแค้น
////////////////////////
ณ ห้องทำงาน
"มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะที่จะให้ดาวเอ้ย!!หมายถึงดาน่ะค่ะไปแต่งงานกับคุณวาริช"ดาวิกามองหน้าพิสมัยที่กำลังจิบกาแฟอยู่
"ไม่หรอกจ๊ะมันผ่านมาเกือบปีแล้วน้าคิดว่าน้าควรจะทำตามความต้องการของคุณพ่อหนูสักทีอีกอย่างพินัยกรรมก็จะได้เปิดหนูดาได้รู้ไงจ๊ะว่าคุณพ่อยกอะไรไว้ให้หนูบ้างและหนูก็จะได้รู้ว่าคุณพ่อรักหนูขนาดไหน"พิสมัยพูดดาวิกาใจเต้นแรงความรู้สึกเหมือนจุกอยู่ในอก
(แต่คุณพ่ออยากให้พี่ดาแต่งกับวาริชนี่คะไม่ใช่ดาว)ดาวิกาคิดพลันเสียงมือถือของพิสมัยดังขึ้น
"อ้อ!!ได้เวลาพบแขกล่ะหนูดารอวาริชอยู่ที่นี่นะจ๊ะอีกเดี๋ยวก็คงมาน้ามีธุระต้องไปทำก่อนมีอะไรก็เรียกพิกุลนะจ๊ะ"พิสมัยลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป
"ซวยแล้วยัยดาวหาเรื่องใส่ตัวหาเหาใส่หัวแล้วไม่ล่ะ"ดาวิกาบ่นกับตัวเองก่อนจะเอามือขึ้นมากุมขมับตัวเอง
///////////////////////
"สวัสดีครับคนสวย"วาริชเอ่ยทักพนักงานสาวฝ่ายบัญชีคนหนึ่ง
"สวัสดีค่ะคุณวาริชวันนี้ปากหวานจริงๆเลยนะคะ"
"หวานทุกวันครับเดี๋ยวผมขอดูบัญชีการเงินของบริษัทเมื่อปีที่แล้วกับครั้งล่าสุดนี้ด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะ"หญิงสาวรับคำวาริชยิ้มก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องทำงานแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับโต๊ะตัวหนึ่งทางมุมห้อง
"โต๊ะใคร??"วาริชค่อยเดินก่อนจะได้ยินเสียงตะกุกตะกักใต้โต๊ะ
"เฮ้ย...อย่าบอกนะ"วาริชค่อยๆเดินช้าๆพลางกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเหลือบเห็นเส้นผมคนๆหนึ่งออกมาจากข้างโต๊ะ
"นั้นไง..ห้องนี้มีผีห้องนี้มีผี"วาริชพูดกับตัวเองเขายอมรับเลยว่าสิ่งที่เขากลัวมากที่สุดในโลกและคิดว่าคนอื่นต้องกลัวด้วยนั้นก็คือ
"ผี!!!!!!"
"พ่อเลี้ยงนั้นทำถึงขนาดนี้เชียวรึ"พิสมัยมองลูกชายที่นั่งใส่ยาอยู่
"พวกหมาลอบกัดก็อย่างนี้แหละครับแม่"วาริชยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะหันไปใส่ยาแผลที่แขนที่เกิดขึ้นระหว่างทางกลับบ้านเมื่อกี้
"ปากดีนักนะเรา!!"พิสมัยหันไปดุลูกชายพลันมีตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา
"สวัสดีครับคุณแม่และ..."นายตำรวจหนุ่มหรี่ตามาทางวาริช
"สวัสดีจ๊ะชาติชาย"พิสมัยยิ้มให้เพื่อนสนิทของลูกชายที่บัดนี้กลายเป็นสารวัตรหนุ่มแห่งกองปราบปรามไปแล้ว
"ไง..แกนี่เก่งนะขนาดผู้ชายร่างใหญ่ๆ5คนแกยังจัดการได้"ชาติชายเอ่ยทักเพื่อนสนิทพลันนั่งลงข้างๆวาริช
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกดูดิได้แผลมาเป็นที่ระลึกหนึ่งแผล"วาริชชี้ที่แขนข้างขวาให้เพื่อนเขาดูมันเกิดขึ้นหลังจากที่วาริชขับรถกลับบ้านแล้วถูกกลุ่มชายฉกรรจ์5คนดักลอบทำร้ายแต่วาริชก็จัดการพวกเขาได้สบาย
"เออพ่อคนเก่งฉันว่าแผลแค่นี้ยังน้อยไป"ชาติชายพูดอย่างหมั้นไส้
"แล้วทางตำรวจว่ายังไงบ้างชาติชายจับตัวคนบงการได้ไหม"พิสมัยเอ่ยถามชาติชาย
"ไม่ได้ครับคุณอาหลังจากที่เราสอบปากคำคนร้ายที่ดักทำร้ายวาริชเมื่อกี้แล้วพวกเขาบอกเพียงว่ามีคนจ้างพวกเขามาอีกทีทางตำรวจจึงต้องหาหลักฐานเพิ่มเพื่อที่จะได้สาวไปจับตัวคนบงการใหญ่และมันอาจจะง่ายกว่านี้ถ้าลูกชายคุณอาไม่ไปยิงคนตายที่ห้างวันนี้"สิ้นคำพูดของชาติชายพิสมัยก็หันไปหาลูกชายทันที
"มีที่ห้างด้วยหรือทำไมริชไม่เห็นเล่าให้แม่ฟังเลยล่ะ"
"ก็ผมไม่อยากให้แม่คิดมากนี่ครับผมกับดาก็ปลอดภัยดี"วาริชอธิบาย
"หนูดา!!!นี่หนูดาด้วยเหรอไม่ได้การล่ะถ้าแม่ไม่ทำอะไรสักอย่างหนูดาต้องเป็นอันตรายแน่ๆ"พิสมัยเอามือทาบอกอย่างตกใจ
"โธ่!!แม่ครับดาเขาปลอดภัยดีแต่ลูกชายแม่นี่สิบาดเจ็บแม่น่าจะห่วงผมมากกว่านะ"วาริชตรงเข้าไปกอดแม่เขา
"ไม่ได้!!ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแต่ในอนาคตล่ะอีกอย่างคนที่บ้านนั้นก็ไม่ค่อยชอบหนูดายิ่งความจำเสื่อมยิ่งอันตรายเข้าไปใหญ่ไม่ได้การล่ะเห็นทีแม่ต้องพาหนูดามาอยู่ที่นี่"พิสมัยพูดอย่างมุ่งมั่น
"ในฐานะอะไรครับ??"วาริชมองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย
"ภรรยาของลูกไงตาริช!!"พิสมัยพูดเล่นเอาวาริชที่กำลังดื่มน้ำสำลักเข้าอย่างจัง
"แอ๊ก..แค่ก..แม่ครับ!!อย่าอำผมเล่นสิ"วาริชพูดพลางเอามือลูบคอ
"แม่พูดจริงๆริชต้องแต่งงานกับหนูดานี่เป็นคำขาด!!!"
"เขาจะยอมหรือครับอีกอย่างเขาก็พึ่งหายป่วยแล้วความจำยังเสื่อมอีก"
"นั้นเป็นหน้าที่แม่เองเรานั้นแหละทำตัวดีๆกับหนูดาเขาล่ะ"พิสมัยหันมาดุลูกชาย
"งั้น....ฉันกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้ไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยล่ะลาล่ะครับคุณแม่"ชาติชายยกมือไหว้พิสมัยวาริชรีบลุกขึ้นมารั้งแขนเพื่อนเขา
"แกจะรีบไปไหนยังคุยไม่จบเลย"
"ฉันต้องรีบกลับไปตัดชุดว่ะดูท่าแม่แกเอาจริงนะเว้ยโชคดีว่าที่เจ้าบ่าว"ชาติชายยิ้มให้วาริชก่อนจะเดินจากไปวาริชหันมองแม่ของเขาซึ่งตอนนี้หันไปซุบซิบเรื่องงานแต่งของเขากับแม่บ้าน
"เอาว่ะ!!เจ็บตัวแต่ได้เมีย..ว่าแต่เธอจะยอมไหมนะ"วาริชพูดกับตัวเองเขาก็ไม่แน่ใจว่าหญิงสาวจะยอมแต่ถามว่าตัวเขายอมไหมที่แม่จะให้เขาแต่งงานบอกได้คำเดียวเลยว่า 'ยอม'
////////////////////////
เช้าวันนี้ดาวิกามัดผมครึ่งศีรษะก่อนจะหยิบชุดสีเนื้อมาใส่แล้วทับด้วยเสื้อเบลสูทสีขาว
"สู้ๆ"ดาวิกาพูดกับตัวเองก่อนจะสูดลมหายใจแล้วเดินออกจากห้องไป
"ตื่นมาแล้วหรือทุกทีเห็นจะตื่นตอนเที่ยงตลอด"เพ็ญพักตร์พูดเมื่อเห็นดาวิกาเดินลงมา
"ดาคิดว่าควรทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างน่ะค่ะไหนๆก็เป็นถึงเจ้าของบริษัททั้งทีอะไรทำได้ก็ทำๆไป"ดาวิกาตอบก่อนจะยิ้มให้เพ็ญพักตร์
"ไปกันเถอะค่ะคุณแม่"แพรพรรณเดินเข้ามาก่อนจะเหล่มาทางดาวิกา
"อ่าว..แล้วนี่น้องดาจะไปยังไงเผอิญรถพี่เต็มนะ"แพรพรรณยิ้มใส่ดาวิกา
"รถเก๋งแล้วมีพี่กับอาเพ็ญไปแค่2คนเนี่ยนะเต็มเอ..หรือพี่แพรคิดว่าดาจะนั่งข้างหน้าไม่ต้องห่วงนะดานั่งข้างหลังได้"
"เสียใจด้วยนะพอดีฉันจะไปกับพี่แพรแล้วก็เดี๋ยวจะไปรับเพื่อนอีกมันไม่มีที่นั่งให้เธอ"ธินางที่พึ่งเดินเข้ามาพูดก่อนจะส่งยิ้มให้แพรพรรณ
"เหรอคะ..งั้นไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาเรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้..เฮ้อ!!คิดไปคิดมาถ้าคนที่อยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์อะไรกับดาไล่ออกไปมั้งก็ดีเหมือนกันนะจะได้ไม่เปลืองข้าวสุก"สิ้นคำพูดของดาวิกาทั้งเพ็ญพักตร์แพรพรรณและธินางถึงกับหน้าซีดเพราะถ้าเธอจะทำจริงๆมันก็ย่อมได้
"เดี๋ยวสิ!!ไปกับเรานี่แหละรถแท็กซี่มันลำบาก"เพ็ญพักตร์รีบพูดขึ้นดาวิกาหันไปมองแพรพรรณ
"จะดีหรือคะดาขี้เกียจไปนั่งเบียดกับคนอื่น"
"ดีสิไปกันได้แล้ว"เพ็ญพักตร์รีบตัดบทก่อนจะดึงแขนแพรพรรณออกไป
"นี่แม่ไปยอมมันทำไมแพรไม่เข้าใจ"แพรพรรณมองผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์เสีย
"หรือแกจะไปนอนข้างถนนล่ะถ้านังดามันทำอย่างที่มันพูดขึ้นมาพวกเราได้ซวยกันถ้วนหน้าแน่"เพ็ญพักตร์พูดเสียงแข็งแพรพรรณจึงเก็บอารมณ์โกรธไว้
//////////////////////////
ที่บริษัท
เมื่อดาวิกาเดินเข้ามาภายในบริษัทเหล่าพนักงานต่างมองเธออย่างอึ้งๆก่อนจะมีเสียงซุบซิบนินทาตามหลังมาเพ็ญพักตร์และแพรพรรณต่างยิ้มอย่างสะใจก่อนจะมาถึงห้องประชุม
"อ้าว!!คุณเพ็ญพักตร์"พิสมัยที่พึ่งมาถึงเอ่ยทักขึ้น
"สวัสดีค่ะ"แพรพรรณยกมือไหว้พิสมัย
"นั้นหนูดานี่!!"พิสมัยมองไปทางดาวิกาก่อนจะตรงเข้ามากอด
"เป็นไงบ้างลูกถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะแล้วนี่จำน้าได้ไหม"พิสมัยมองดาวิกาที่ทำหน้างงๆ
"เอิ่ม...คุณ..."
"น้าเป็นแม่ของวาริชคู่หมั้นหนูไงจ๊ะ"พิสมัยแนะนำตัว
"อ๋อ!!แม่ของนายเอ้ย!!คุณวาริชนั้นเองสวัสดีค่ะ"ดาวิกายกมือไหว้พิสมัยทำเอาแพรพรรณและเพ็ญพักตร์หมั่นไส้
"แล้วนี่มาที่นี่ทำไมหรือจ๊ะ"
"คือหนูจะมาทำงานค่ะ"
"ทำงาน!!แต่หนูพึ่งหายป่วยนะ"
"ดาทำได้ค่ะ"
"เหรอแต่น้าก็ยังไม่วางใจอยู่ดีงั้น..พิกุล!!"พิสมัยหันไปเรียกเลขา
"คะคุณพิสมัย"พิกุลตอบรับเจ้านาย
"ตั้งโต๊ะที่ห้องทำงานวาริชอีกตัวนะเดี๋ยวฉันจะให้เขาสอนงานหนูดา"พิสมัยสั่งพิกุลรับคำก่อนจะเดินไปจัดการ
"คุณน้าคะดาว่าดาทำงานเองได้ค่ะ"ดาวิกาหันไปหาพิสมัย
"น้ารู้จ๊ะแต่น้าว่าอยู่ใกล้ๆตาริชน่ะดีแล้วอีกไม่นานเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว"
"อะไรนะ!!!!"เพ็ญพักตร์และแพรพรรณอุทานพร้อมกัน
"อ่าวก็หนูดาเขาเป็นคู่หมั้นกับวาริชนี่จ๊ะแล้วมันก็เป็นความประสงค์ของคุณเอกสิทธิ์ด้วย"พิสมัยหันไปอธิบายให้เพ็ญพักตร์และแพรพรรณฟัง
"งั้นถ้ายัยดาแต่งงานกับวาริชเมื่อไหร่พินัยกรรมก็จะถูกเปิดน่ะสิ"เพ็ญพักตร์ถาม
"ใช่จ๊ะแล้วน้าก็เชื่อว่าหนูดาจะได้เป็นเจ้าของบริษัทเอทีวีของเราแน่นอน"พิสมัยหันมายิ้มให้ดาวิกาซึ่งเธอก็แทบจะอ้าปากค้างในทันที
"งั้นไปกันเถอะหนูดาไปดูห้องกัน"พิสมัยโอบดาวิกาให้เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันมาสนใจเพ็ญพักตร์และแพรพรรณเลย
"ทำไงดีคะคุณแม่ถ้านังดามันได้ทุกอย่างมันก็ไม่ไล่เราออกจากบ้านแล้วก็บริษัทเหรอคะ"แพรพรรณหันมามองผู้เป็นแม่
"เราต้องทำอะไรสักอย่าง"เพ็ญพักตร์พูดก่อนจะมองตามหลังดาวิกาไปอย่างเครียดแค้น
////////////////////////
ณ ห้องทำงาน
"มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะที่จะให้ดาวเอ้ย!!หมายถึงดาน่ะค่ะไปแต่งงานกับคุณวาริช"ดาวิกามองหน้าพิสมัยที่กำลังจิบกาแฟอยู่
"ไม่หรอกจ๊ะมันผ่านมาเกือบปีแล้วน้าคิดว่าน้าควรจะทำตามความต้องการของคุณพ่อหนูสักทีอีกอย่างพินัยกรรมก็จะได้เปิดหนูดาได้รู้ไงจ๊ะว่าคุณพ่อยกอะไรไว้ให้หนูบ้างและหนูก็จะได้รู้ว่าคุณพ่อรักหนูขนาดไหน"พิสมัยพูดดาวิกาใจเต้นแรงความรู้สึกเหมือนจุกอยู่ในอก
(แต่คุณพ่ออยากให้พี่ดาแต่งกับวาริชนี่คะไม่ใช่ดาว)ดาวิกาคิดพลันเสียงมือถือของพิสมัยดังขึ้น
"อ้อ!!ได้เวลาพบแขกล่ะหนูดารอวาริชอยู่ที่นี่นะจ๊ะอีกเดี๋ยวก็คงมาน้ามีธุระต้องไปทำก่อนมีอะไรก็เรียกพิกุลนะจ๊ะ"พิสมัยลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป
"ซวยแล้วยัยดาวหาเรื่องใส่ตัวหาเหาใส่หัวแล้วไม่ล่ะ"ดาวิกาบ่นกับตัวเองก่อนจะเอามือขึ้นมากุมขมับตัวเอง
///////////////////////
"สวัสดีครับคนสวย"วาริชเอ่ยทักพนักงานสาวฝ่ายบัญชีคนหนึ่ง
"สวัสดีค่ะคุณวาริชวันนี้ปากหวานจริงๆเลยนะคะ"
"หวานทุกวันครับเดี๋ยวผมขอดูบัญชีการเงินของบริษัทเมื่อปีที่แล้วกับครั้งล่าสุดนี้ด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะ"หญิงสาวรับคำวาริชยิ้มก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องทำงานแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับโต๊ะตัวหนึ่งทางมุมห้อง
"โต๊ะใคร??"วาริชค่อยเดินก่อนจะได้ยินเสียงตะกุกตะกักใต้โต๊ะ
"เฮ้ย...อย่าบอกนะ"วาริชค่อยๆเดินช้าๆพลางกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเหลือบเห็นเส้นผมคนๆหนึ่งออกมาจากข้างโต๊ะ
"นั้นไง..ห้องนี้มีผีห้องนี้มีผี"วาริชพูดกับตัวเองเขายอมรับเลยว่าสิ่งที่เขากลัวมากที่สุดในโลกและคิดว่าคนอื่นต้องกลัวด้วยนั้นก็คือ
"ผี!!!!!!"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มิ.ย. 2558, 21:29:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มิ.ย. 2558, 21:29:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1200
| << ประสงค์ร้าย | แผนร้ายๆของนางร้าย >> |
