เงารักในม่านฝน
เงารักในม่านฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
ฤดูฝน... ฤดูแห่งความหม่นเศร้าที่นำความผิดหวังมาให้กับเธอ
ทำให้หญิงสาวตัดสินใจเดินทางออกไปหานิยามรักครั้งใหม่
ตามคำแนะนำของชายหนุ่มนิรนามในโลกออนไลน์ที่ใช้นามแฝงว่า... เรียว!
สิบห้าปีที่ทั้งคู่ติดต่อกันในโลกออนไลน์โดยไม่เปิดเผยตัวตน
เขาจะทำให้ฤดูฝนนี้เป็นของเธอตามที่สัญญาไว้ได้หรือไม่
ติดตามเรื่องราวความรักของวรรษา หญิงสาวที่โชคร้ายในทุกฤดูฝน
กับเรียว! นามแฝงของชายหนุ่มในโลกออนไลน์
ได้ใน...
เงารักในม่านฝน
นิยายรักที่จะทำให้คุณชุ่มฉ่ำหัวใจไปกับรักในฤดูฝน
Tags: ฤดูรัก เขาใหญ่ รักออนไลน์ ฤดูฝน นิยายรัก เรียว
ตอน: ๒ มิตรภาพในโลกไซเบอร์
๒
มิตรภาพในโลกไซเบอร์
เรียว! คือนามแฝงที่ผู้ชายคนนี้ใช้พูดคุยกับเธอมาตั้งแต่เธออายุสิบสี่ ในขณะที่ตอนนั้นเขาบอกเธอว่า เขาอายุสิบแปดเธอเรียนอยู่มัธยมต้น ในขณะที่เขากำลังจะจบมัธยมปลาย เธอกับเขารู้จักกันในห้องแชทรูมของเว็บไซต์แห่งหนึ่ง ก่อนที่จะพัฒนามาเป็นการใช้ ICQ ติดต่อกัน เพียงไม่นาน ICQ ไม่เป็นที่นิยมเขาก็ชวนเธอมาคุยต่อทาง MSN จากนั้นเมื่อ MSN เลิกให้บริการ เธอจึงติดต่อกับเขาทางอีเมลอย่างเดียว เธอเคยชวนให้เขาใช้โซเชียลเน็ตเวิร์คแต่เขากลับไม่ยอม เพราะเหตุผลที่เคยตกลงกันไว้ว่า จะคุยกันโดยไม่เปิดเผยตัวตน เขาไม่ต้องการจะรู้ว่าหน้าตาของเธอเป็นอย่างไร และเขาก็ไม่ต้องการจะให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริง ซึ่งเธอเองก็มีความต้องการเช่นเดียวกันกับเขา อยากให้เขาอยู่แต่เพียงในจินตนาการของเธอเท่านั้น ตอนนี้ก็ร่วมสิบห้าปีแล้วที่เธอพูดคุยกับเขาโดยที่ไม่เคยเห็นหน้า...
ไม่เคยเห็นแม้แต่รูปถ่ายสักใบ!
แต่น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกสนิทสนมกับเขาจนกระทั่งเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังได้อย่างสนิทใจ วรรษาเปิดอ่านอีเมลของเขา ซึ่งเป็นอีเมลสั้นๆ ที่เอ่ยทักทายเหมือนเช่นทุกครั้ง
เรียว : วันนี้คุณเป็นยังไงบ้างฝน ผมงานยุ่งมากเลยไม่ได้มาชวนคุณคุยตั้งหลายวัน
ฝน : วันนี้ที่บ้านฉันฝนตก ฉันหนาวมาก... หนาวไปจนถึงหัวใจ...
เธอตอบเขากลับไป มือบางปาดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนที่จะเห็นเขาตอบกลับมา
เรียว : ฟังดูไม่ค่อยดีเลย... คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ผมสัมผัสได้
เขาถามกลับมาราวกับตาเห็น คงเป็นความคุ้นเคยกว่าสิบห้าปีเขาจึงสัมผัสอารมณ์ของเธอได้ผ่านตัวอักษร
ฝน : ใช่ ฉันกำลังเสียใจ เขาเลิกกับฉันแล้ว
เรียว : กรพัฒน์น่ะหรือ
ฝน : คุณก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีใครนอกจากเขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงต้องโชคร้ายทุกครั้งเมื่อเริ่มฤดูฝน ปีที่แล้วฉันก็มอเตอร์ไซค์คว่ำ ปีก่อนโน้นฉันก็โดนหมากัด ปีนี้ฉันยัง... ยังรู้ว่าถูกเขานอกใจมาตั้งแต่เริ่มฤดูฝน ฉันอดทนรอมาตั้งนานจนถึงตอนนี้เพื่อให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น
แต่วันนี้... ฉันกลับถูกบอกเลิกเสียเอง เขาไม่เลือกฉัน ทั้งๆ ที่ฉันคบกับเขามาตั้งเจ็ดปี ฉันชื่อฝน เกิดในฤดูฝน ชื่อจริงของฉันก็แปลว่าฤดูฝน แล้วทำไมฤดูฝนถึงไม่เป็นฤดูของฉัน
เธอกดปุ่มส่งอีเมลกลับไป แล้วรออยู่พักใหญ่เขาถึงตอบกลับมาอีกครั้ง
เรียว : คุณกำลังร้องไห้ใช่ไหม คุณร้องไห้เสียให้พอในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้... ผมจะทำให้ฤดูฝนเป็นของคุณ!
ฝน : คุณจะทำยังไง
เรียว : ผมมีวิธีของผม คุณนอนหลับแล้วรอดูวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ฝันดีนะฝน
ฝน : ค่ะ ฝันดี
หญิงสาววางสมาร์ตโฟนลงอย่างสับสน อาการเศร้าโศกหมกมุ่นคลายลงเมื่อมีคนมาพูดคุยด้วย แล้วเขายังจะหยิบยื่นความหวังแสนประหลาดมาให้ ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ มากกว่าจะคร่ำครวญหาอดีตที่หายไป แต่อย่างไรเธอก็ยังคงนอนไม่หลับ จึงกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิท คุยกันอยู่นานจนนอนหลับไปทั้งที่สมาร์ตโฟนยังคาอยู่ที่หู
“ติ๊งต่องๆ” เสียงกดกริ่งที่หน้าห้องในตอนเช้าตรู่ วรรษาหรี่ตามองจอ มอนิเตอร์ที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้ติดตั้งไว้เพื่อความปลอดภัยให้กับทุกห้อง เธอเดินงัวเงียออกไปเปิดประตูให้คนที่อยู่หน้าห้อง เพราะเมื่อคืนหลังจากคุยกับชายนิรนามในอีเมลของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอก็โทรหาสมเจตน์ซึ่งกว่าจะได้นอนก็ร้องไห้คร่ำครวญจนหลับไป จึงไม่รู้ว่าเพื่อนวางสายไปตอนไหน
หญิงสาวยิ้มให้กับการแต่งตัวของเพื่อนที่พร้อมจะระบุเพศของเธอทันทีที่ก้าวเท้าออกจากบ้านโดยไม่ต้องให้เดาสุ่ม กางเกงขาสั้นสีดำเงาวับรัดติ้วกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก๊อตสีดำคาดเข็มขัดหนังแบบแฟชั่น ผมซอยสั้นทำสีสุดเฉี่ยว รองเท้าบูธหนังหุ้มข้อเท้า เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะเวอร์ ดวงหน้าคมขาวจัดนั้นหล่อเหลาจนน่าเสียดาย
“แกมาเร็วจังลิลลี่” เพื่อนของเธอชอบให้เธอเรียกเขาว่าลิลลี่ถึงแม้มันจะไม่ได้เหมาะสมกับรูปร่างและหน้าตาของเพื่อนแม้แต่น้อย
“ใช่สิยะ ฉันมันรักเพื่อน จะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่แหม...กว่าฉันจะจับผู้ชายมากินได้มันไม่ใช่ง่ายๆ นะยะหล่อน ฉันก็เลยต้องเลือกผู้ชายก่อน” จีบปากจีบคอพูดด้วยท่าทางตุ้งติ้ง ก่อนจะก้าวผ่านประตูห้องเข้ามา
“อือ ขอบใจ ที่โคตรรักฉันเลย แล้วแกซื้ออะไรมาเยอะแยะ” เจ้าของห้องถามเอื่อยๆ อย่างไร้อารมณ์ก่อนจะปิดประตูลงแล้วเดินตาม
“ก็ของกินสิยะ ซื้อมาเลยจะได้กินเร็วๆ ฉันมันไม่ใช่ตุ๊ดคหกรรมนะยะ จะได้มาปรุงอาหารให้หล่อนรับประทาน นี่เพิ่งจะตื่นสินะ ฉันคิดแล้วเชียวว่าหล่อนต้องยังไม่ได้กินอะไร... ก็เลยซื้อติดมือมาเลย” ว่าแล้วก็สะบัดตูดงอนๆ เข้าไปในครัวหยิบจานชามขึ้นมาเทอาหารใส่
“แล้วนี่อะไรของแก” วรรษาเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนวางซองสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะ
“ไม่ใช่ของฉันหรอกย่ะยายฝน นั่นมันของหล่อน ฉันหยิบมาให้จากกล่องจดหมายห้องแกน่ะ... หือ โครตน่ากินเลยซุบหน่อไม้ยายบวบเนี่ย ส้มตำปู้ม้ายายบวบก็แซ่บเวอร์ ฉันชิมมาแล้ว แกไปหยิบจานมาอีกใบไป จะใส่คอหมูย่าง” คนพูดกรีดนิ้วไปหยิบเส้นมะลอกอแล้วเงยหน้าขึ้นหย่อนใส่ปาก วรรษาเดินไปหยิบจานมาให้เพื่อน ไม่ได้สนใจซองสีน้ำตาลนั่นแม้แต่น้อยเพราะคงหนีไม่พ้นใบแจ้งค่าใช้จ่ายอะไรต่อมิอะไรอีกตามเคย หรือไม่ก็คงเป็นโฆษณาบ้าน รถ ที่ดิน บรรดาอสังหาริมทรัพย์อื่นๆ รวมทั้งสินค้าลดราคาจากห้างสรรพสินค้าต่างๆ ที่ส่งมาให้อยู่เสมอ
“แกกินส้มตำเป็นอาหารเช้าเลยหรือลิลลี่” เห็นอาหารที่เพื่อนจัดใส่จานแล้วรู้สึกแสบท้องขึ้นมาทันที
“ย่ะ มื้อเช้าสำหรับฉันสำคัญกว่ามื้ออื่นใด กินซะสินังชะนีฝนจะนั่งจ้องให้ปูมันตะกายขึ้นมาจากจานหรือไงยะ เอานี่ข้าวเนียวร้อนๆ” จีบปากจีบคอพูด พลางยื่นห่อข้าวเหนียวที่วางไว้บนจานแบ่งเซรามิกใบเล็กสีขาวนวลไปให้ ก่อนที่นิ้วเรียวเกินหญิงจะกรีดกรายไปจกข้าวเหนียวในถุงตัวเองบ้าง แล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนคนเป็นเพื่อนที่เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานเธอเสียใจจนลืมกินมื้อเย็นถึงกับท้องร้องครวญครางประท้วงขึ้นมาทันที จึงได้ลงมือกินอาหารตรงหน้า
“แกจะกินอย่างเดียวไม่พูดไม่จาเลยหรือลิลลี่”
“ฉันต้องกินเอาแรงก่อน เมื่อคืนจัดหนักมา ไม่อยากพูดให้แกอิจฉา แซ่บเวอร์อ่ะ” ว่าแล้วก็ดูดนิ้วจ๊วบๆ แล้วจกข้าวเหนียวกินต่ออย่างเพลิดเพลิน
“ก็นึกว่าจะหาวิธีอะไรมาช่วยฉันบ้าง ฉันอยากให้พี่พัฒน์กลับมาเหมือนเดิม...”
“ตบปาก! ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้น มีแต่จะเชียร์ให้หล่อนเลิกกับมันไปซะที จะคบไปทำไมอีผู้ชายแบบนี้ อีตัวผู้ที่ไม่เคยทำให้แกมีความสุขเลยมาตั้งหลายปี ถึงฉันเป็นตุ๊ดฉันก็ไม่เอามันมาทำผัว” ยัดข้าวเหนียวใส่ปากแล้วว่าต่อ
“หล่อนจำไว้เลย ถ้าผู้ชายมันกำลังติดสัดเหี้ยๆ แบบนี้นะ ยื้อยังไงมันก็ไม่กลับมา หล่อนต้องเปิดโอกาสให้ตัวเองบ้าง อย่างมโข่งอยู่กับมัน ไอ้จังไรแมน อย่าให้ฉันด่า ไม่งั้นคอนโดหล่อนจะกลายเป็นทะเลเพลิง คิดแล้วแค้น อยากจับแม่งมาข่มขืนให้หมดแรง แล้วแก้ผ้าเอาไปโยนทิ้งไว้ข้างซอกตึก มักมากดีนัก” คนเป็นเพื่อนร่ายยาวฉอดๆ อย่างคับแค้นใจ แต่สิ่งที่เพื่อนพูดคือความจริง เธอจึงไม่อาจจะโกรธเคืองอะไรได้ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าที่ลิ้นด้านชาจนแทบไม่รู้รส อย่าว่าแต่ข้าวเหนียวเลย ต่อให้ข้าวต้มร้อนๆ เธอก็ไม่อาจซดลงไปได้อย่างคล่องคอ
-------------------------------------------------------------------------------
ดาวน์โหลดอีบุ๊คได้ที่นี่ค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
มิตรภาพในโลกไซเบอร์
เรียว! คือนามแฝงที่ผู้ชายคนนี้ใช้พูดคุยกับเธอมาตั้งแต่เธออายุสิบสี่ ในขณะที่ตอนนั้นเขาบอกเธอว่า เขาอายุสิบแปดเธอเรียนอยู่มัธยมต้น ในขณะที่เขากำลังจะจบมัธยมปลาย เธอกับเขารู้จักกันในห้องแชทรูมของเว็บไซต์แห่งหนึ่ง ก่อนที่จะพัฒนามาเป็นการใช้ ICQ ติดต่อกัน เพียงไม่นาน ICQ ไม่เป็นที่นิยมเขาก็ชวนเธอมาคุยต่อทาง MSN จากนั้นเมื่อ MSN เลิกให้บริการ เธอจึงติดต่อกับเขาทางอีเมลอย่างเดียว เธอเคยชวนให้เขาใช้โซเชียลเน็ตเวิร์คแต่เขากลับไม่ยอม เพราะเหตุผลที่เคยตกลงกันไว้ว่า จะคุยกันโดยไม่เปิดเผยตัวตน เขาไม่ต้องการจะรู้ว่าหน้าตาของเธอเป็นอย่างไร และเขาก็ไม่ต้องการจะให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริง ซึ่งเธอเองก็มีความต้องการเช่นเดียวกันกับเขา อยากให้เขาอยู่แต่เพียงในจินตนาการของเธอเท่านั้น ตอนนี้ก็ร่วมสิบห้าปีแล้วที่เธอพูดคุยกับเขาโดยที่ไม่เคยเห็นหน้า...
ไม่เคยเห็นแม้แต่รูปถ่ายสักใบ!
แต่น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกสนิทสนมกับเขาจนกระทั่งเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังได้อย่างสนิทใจ วรรษาเปิดอ่านอีเมลของเขา ซึ่งเป็นอีเมลสั้นๆ ที่เอ่ยทักทายเหมือนเช่นทุกครั้ง
เรียว : วันนี้คุณเป็นยังไงบ้างฝน ผมงานยุ่งมากเลยไม่ได้มาชวนคุณคุยตั้งหลายวัน
ฝน : วันนี้ที่บ้านฉันฝนตก ฉันหนาวมาก... หนาวไปจนถึงหัวใจ...
เธอตอบเขากลับไป มือบางปาดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนที่จะเห็นเขาตอบกลับมา
เรียว : ฟังดูไม่ค่อยดีเลย... คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ผมสัมผัสได้
เขาถามกลับมาราวกับตาเห็น คงเป็นความคุ้นเคยกว่าสิบห้าปีเขาจึงสัมผัสอารมณ์ของเธอได้ผ่านตัวอักษร
ฝน : ใช่ ฉันกำลังเสียใจ เขาเลิกกับฉันแล้ว
เรียว : กรพัฒน์น่ะหรือ
ฝน : คุณก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีใครนอกจากเขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงต้องโชคร้ายทุกครั้งเมื่อเริ่มฤดูฝน ปีที่แล้วฉันก็มอเตอร์ไซค์คว่ำ ปีก่อนโน้นฉันก็โดนหมากัด ปีนี้ฉันยัง... ยังรู้ว่าถูกเขานอกใจมาตั้งแต่เริ่มฤดูฝน ฉันอดทนรอมาตั้งนานจนถึงตอนนี้เพื่อให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น
แต่วันนี้... ฉันกลับถูกบอกเลิกเสียเอง เขาไม่เลือกฉัน ทั้งๆ ที่ฉันคบกับเขามาตั้งเจ็ดปี ฉันชื่อฝน เกิดในฤดูฝน ชื่อจริงของฉันก็แปลว่าฤดูฝน แล้วทำไมฤดูฝนถึงไม่เป็นฤดูของฉัน
เธอกดปุ่มส่งอีเมลกลับไป แล้วรออยู่พักใหญ่เขาถึงตอบกลับมาอีกครั้ง
เรียว : คุณกำลังร้องไห้ใช่ไหม คุณร้องไห้เสียให้พอในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้... ผมจะทำให้ฤดูฝนเป็นของคุณ!
ฝน : คุณจะทำยังไง
เรียว : ผมมีวิธีของผม คุณนอนหลับแล้วรอดูวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ฝันดีนะฝน
ฝน : ค่ะ ฝันดี
หญิงสาววางสมาร์ตโฟนลงอย่างสับสน อาการเศร้าโศกหมกมุ่นคลายลงเมื่อมีคนมาพูดคุยด้วย แล้วเขายังจะหยิบยื่นความหวังแสนประหลาดมาให้ ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ มากกว่าจะคร่ำครวญหาอดีตที่หายไป แต่อย่างไรเธอก็ยังคงนอนไม่หลับ จึงกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิท คุยกันอยู่นานจนนอนหลับไปทั้งที่สมาร์ตโฟนยังคาอยู่ที่หู
“ติ๊งต่องๆ” เสียงกดกริ่งที่หน้าห้องในตอนเช้าตรู่ วรรษาหรี่ตามองจอ มอนิเตอร์ที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้ติดตั้งไว้เพื่อความปลอดภัยให้กับทุกห้อง เธอเดินงัวเงียออกไปเปิดประตูให้คนที่อยู่หน้าห้อง เพราะเมื่อคืนหลังจากคุยกับชายนิรนามในอีเมลของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอก็โทรหาสมเจตน์ซึ่งกว่าจะได้นอนก็ร้องไห้คร่ำครวญจนหลับไป จึงไม่รู้ว่าเพื่อนวางสายไปตอนไหน
หญิงสาวยิ้มให้กับการแต่งตัวของเพื่อนที่พร้อมจะระบุเพศของเธอทันทีที่ก้าวเท้าออกจากบ้านโดยไม่ต้องให้เดาสุ่ม กางเกงขาสั้นสีดำเงาวับรัดติ้วกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก๊อตสีดำคาดเข็มขัดหนังแบบแฟชั่น ผมซอยสั้นทำสีสุดเฉี่ยว รองเท้าบูธหนังหุ้มข้อเท้า เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะเวอร์ ดวงหน้าคมขาวจัดนั้นหล่อเหลาจนน่าเสียดาย
“แกมาเร็วจังลิลลี่” เพื่อนของเธอชอบให้เธอเรียกเขาว่าลิลลี่ถึงแม้มันจะไม่ได้เหมาะสมกับรูปร่างและหน้าตาของเพื่อนแม้แต่น้อย
“ใช่สิยะ ฉันมันรักเพื่อน จะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่แหม...กว่าฉันจะจับผู้ชายมากินได้มันไม่ใช่ง่ายๆ นะยะหล่อน ฉันก็เลยต้องเลือกผู้ชายก่อน” จีบปากจีบคอพูดด้วยท่าทางตุ้งติ้ง ก่อนจะก้าวผ่านประตูห้องเข้ามา
“อือ ขอบใจ ที่โคตรรักฉันเลย แล้วแกซื้ออะไรมาเยอะแยะ” เจ้าของห้องถามเอื่อยๆ อย่างไร้อารมณ์ก่อนจะปิดประตูลงแล้วเดินตาม
“ก็ของกินสิยะ ซื้อมาเลยจะได้กินเร็วๆ ฉันมันไม่ใช่ตุ๊ดคหกรรมนะยะ จะได้มาปรุงอาหารให้หล่อนรับประทาน นี่เพิ่งจะตื่นสินะ ฉันคิดแล้วเชียวว่าหล่อนต้องยังไม่ได้กินอะไร... ก็เลยซื้อติดมือมาเลย” ว่าแล้วก็สะบัดตูดงอนๆ เข้าไปในครัวหยิบจานชามขึ้นมาเทอาหารใส่
“แล้วนี่อะไรของแก” วรรษาเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนวางซองสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะ
“ไม่ใช่ของฉันหรอกย่ะยายฝน นั่นมันของหล่อน ฉันหยิบมาให้จากกล่องจดหมายห้องแกน่ะ... หือ โครตน่ากินเลยซุบหน่อไม้ยายบวบเนี่ย ส้มตำปู้ม้ายายบวบก็แซ่บเวอร์ ฉันชิมมาแล้ว แกไปหยิบจานมาอีกใบไป จะใส่คอหมูย่าง” คนพูดกรีดนิ้วไปหยิบเส้นมะลอกอแล้วเงยหน้าขึ้นหย่อนใส่ปาก วรรษาเดินไปหยิบจานมาให้เพื่อน ไม่ได้สนใจซองสีน้ำตาลนั่นแม้แต่น้อยเพราะคงหนีไม่พ้นใบแจ้งค่าใช้จ่ายอะไรต่อมิอะไรอีกตามเคย หรือไม่ก็คงเป็นโฆษณาบ้าน รถ ที่ดิน บรรดาอสังหาริมทรัพย์อื่นๆ รวมทั้งสินค้าลดราคาจากห้างสรรพสินค้าต่างๆ ที่ส่งมาให้อยู่เสมอ
“แกกินส้มตำเป็นอาหารเช้าเลยหรือลิลลี่” เห็นอาหารที่เพื่อนจัดใส่จานแล้วรู้สึกแสบท้องขึ้นมาทันที
“ย่ะ มื้อเช้าสำหรับฉันสำคัญกว่ามื้ออื่นใด กินซะสินังชะนีฝนจะนั่งจ้องให้ปูมันตะกายขึ้นมาจากจานหรือไงยะ เอานี่ข้าวเนียวร้อนๆ” จีบปากจีบคอพูด พลางยื่นห่อข้าวเหนียวที่วางไว้บนจานแบ่งเซรามิกใบเล็กสีขาวนวลไปให้ ก่อนที่นิ้วเรียวเกินหญิงจะกรีดกรายไปจกข้าวเหนียวในถุงตัวเองบ้าง แล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนคนเป็นเพื่อนที่เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานเธอเสียใจจนลืมกินมื้อเย็นถึงกับท้องร้องครวญครางประท้วงขึ้นมาทันที จึงได้ลงมือกินอาหารตรงหน้า
“แกจะกินอย่างเดียวไม่พูดไม่จาเลยหรือลิลลี่”
“ฉันต้องกินเอาแรงก่อน เมื่อคืนจัดหนักมา ไม่อยากพูดให้แกอิจฉา แซ่บเวอร์อ่ะ” ว่าแล้วก็ดูดนิ้วจ๊วบๆ แล้วจกข้าวเหนียวกินต่ออย่างเพลิดเพลิน
“ก็นึกว่าจะหาวิธีอะไรมาช่วยฉันบ้าง ฉันอยากให้พี่พัฒน์กลับมาเหมือนเดิม...”
“ตบปาก! ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้น มีแต่จะเชียร์ให้หล่อนเลิกกับมันไปซะที จะคบไปทำไมอีผู้ชายแบบนี้ อีตัวผู้ที่ไม่เคยทำให้แกมีความสุขเลยมาตั้งหลายปี ถึงฉันเป็นตุ๊ดฉันก็ไม่เอามันมาทำผัว” ยัดข้าวเหนียวใส่ปากแล้วว่าต่อ
“หล่อนจำไว้เลย ถ้าผู้ชายมันกำลังติดสัดเหี้ยๆ แบบนี้นะ ยื้อยังไงมันก็ไม่กลับมา หล่อนต้องเปิดโอกาสให้ตัวเองบ้าง อย่างมโข่งอยู่กับมัน ไอ้จังไรแมน อย่าให้ฉันด่า ไม่งั้นคอนโดหล่อนจะกลายเป็นทะเลเพลิง คิดแล้วแค้น อยากจับแม่งมาข่มขืนให้หมดแรง แล้วแก้ผ้าเอาไปโยนทิ้งไว้ข้างซอกตึก มักมากดีนัก” คนเป็นเพื่อนร่ายยาวฉอดๆ อย่างคับแค้นใจ แต่สิ่งที่เพื่อนพูดคือความจริง เธอจึงไม่อาจจะโกรธเคืองอะไรได้ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าที่ลิ้นด้านชาจนแทบไม่รู้รส อย่าว่าแต่ข้าวเหนียวเลย ต่อให้ข้าวต้มร้อนๆ เธอก็ไม่อาจซดลงไปได้อย่างคล่องคอ
-------------------------------------------------------------------------------
ดาวน์โหลดอีบุ๊คได้ที่นี่ค่ะ
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDI0NTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjUwMDEiO30
ทิพย์ทิวา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2558, 12:42:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2558, 12:44:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 780
| << ๑ ฤดูแห่งความเศร้า | ๓ ของขวัญในวันฝนพรำ >> |