ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: แผนร้ายๆของนางร้าย
"ผี!!!!"วาริชอุทานก่อนจะเดินถอยหลังจนสะดุดพรมเช็ดเท้าล้มลง
"ไหน!!"ดาวิกาลุกขึ้นก่อนจะมองไปทางชายหนุ่มที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
"ดาริน!!!!"วาริชมองมาทางดาวิกา
"ก็ใช่น่ะสิ!!แล้วไหนล่ะผีของนาย"
"ก็เมื่อกี้ฉันเห็นผมเธอโผล่มาข้างโต๊ะนี่ฉันก็นึกว่าผี"
"จะบ้าเหรอ!!ฉันทำเหรียญในกระเป๋าหล่นก็เลยก้มไปเก็บก็แค่นั้น..ว่าแต่..นายไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น"ดาวิกามองวาริชชายหนุ่มได้สติจึงรีบลุกขึ้น
"ฉัน...ฉัน..ฉันสะดุดล้มใครนะเอาพรมเช็ดเท้ามาไว้ตรงนี้"วาริชพยายามเบี่ยงเบนไปทางอื่นดาวิกาเดินเข้ามาหาเขา
"5555555นี่อย่าบอกนะว่านายกลัวผี!!"หญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะเล่นเอาชายหนุ่มหน้าแดงด้วยความอาย
"นี่!!มันไม่ตลกนะใครๆก็กลัวผีกันทั้งนั้นน่ะ"
"5555นายยังว่าไม่ตลกอีกเหรอ...คุณชายวาริชผู้ที่ทั้งหล่อทั้งรวยเป็นที่หมายปองของสาวๆเก่งทั้งเรื่องการต่อสู้แต่ดัน..กลัวผี!!"ดาวิกาหัวเราะต่อไม่หยุดวาริชเม้มปากนี่เขาปล่อยไก่ตัวโตไปแล้วสิ
"ก็ได้!!ฉันยอมรับฉันกลัวผี"วาริชพูดซึ่งดาวิกายังไม่หยุดหัวเราะ(นางเอกของเราบ้าไปแล้ว)เธอเอามือขึ้นมาจับแก้มวาริชก่อนจะล้อเลียนเขา
"วาริชกลัวผีวาริชกลัวผีกลัวผี555"ดาวิกาหัวเราะชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับมือเธอก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามา
"นี่..นะ..นายจะทำอะไร"ดาวิกาจะเอามือออกแต่วาริชจับมือเธอไว้
"เอ้า!!ก็คุณล้อผมไม่หยุดอย่างนี้เห็นทีคงต้องใช้ปากปิดปาก"วาริชพูดก่อนจะทำปากจู๋มาหาดาวิกา
"นี่ไอ้บ้า!!ไอ้ทะลึ่งไอ้ลามกปล่อยมือฉันนะ"ดาวิกาใช้มือดันหน้าวาริชซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ละความพยายาม
"คุณวาริชคะเอกสารได้......."เลขาของวาริชหยุดเดินพลันมองมาที่ดาวิกากับวาริชทั้งสองมองหน้าหันดาวิกาจะดึงมือออกแต่วาริชจับมือเธอไว้
"อ๋อ!!วางไว้บนโต๊ะเลย"วาริชพูดเลขาก้มหัวลงนิดนึงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะแล้วหันกลับมามองเจ้านาย
"คุณ...ไม่เป็นไรแน่นะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกพอดีว่าที่คู่หมั้นผมเขางอนน่ะที่ผมทั้งหล่อทั้งน่าตาดีมีดีกรีที่กระชากใจสาวๆได้น่ะก็เลยหมั่นเขี้ยวมาหยิกแก้มผมเป็นเด็กๆใช่ไหมจ๊ะที่รัก"วาริชยักคิ้วไปที่ดาวิกา
"อ้อค่ะ!!น่ารักมากเลยนะจ๊ะที่รัก"ดาวิกายิ้มเลขาสาวพยักหน้าดาวิกาได้จังหวะใช้มือที่ถูกวาริชจับไว้ที่แก้มตีเขา
"โอ๊ย!!"วาริชปล่อยมือพลันรีบเอามือลูบแก้ม
"เป็นอะไรที่รักยุงกัดเหรอ"ดาวิกามองเขา
"จ๊ะที่รัก..(ฝากไว้ก่อนเถอะ)"วาริชตอบทั้งที่ยังเอามือลูบแก้มเลขาสาวยิ้มแหย่ๆก่อนจะเดินออกไป
"แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่แล้วไอ้โต๊ะนี้เข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไง"วาริชถามดาวิกา
"ฉันมาทำงานและ!!คุณก็ไม่ต้องมาห้ามฉันเพราะที่นี่เป็นบริษัทของฉันแล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะฉะนั้นฉันไม่ถ่วงคุณแน่ๆ"
"ผมยังไม่ว่าอะไรสักคำเลยแค่สงสัยเท่านั้นเอง"วาริชยิ้มก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของเขาแต่ดาวิกาดึงเขาไว้
"เดี๋ยว!!ที่คุณน้าเอิ่ม..คุณแม่คุณพูดหมายความว่ายังไง"
"นี่แม่ผมพูดกับคุณแล้วเหรอไวจังแหะ"
"นี่!!บอกมานะท่านหมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่าท่านต้องการให้ผมกับคุณแต่งงานกันแล้วก็มีเจ้าตัวน้อยๆมาวิ่งที่บริษัทนี้น่ะสิ"
"เหอะ!!เจ้าตัวน้อยเหรอฝันไปเถอะย่ะ!!ถ้าบอกว่าแฮรี่พอตเตอร์มีตัวตนจริงๆฉันยังจะเชื่อกว่าอีก"ดาวิกาปล่อยมือออกจากแขนวาริชก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
"เราก็สร้างขึ้นมาไงจ๊ะที่รักไม่แน่นะลูกเราอาจจะได้ไปเรียนที่ฮอกวอตส์ก็ได้"วาริชพูดตามหลังดาวิกาหันมามองค้อนเขาก็จะเก็บอารมณ์โกรธแล้วนั่งทำงาน
////////////////////////////
ที่ด้านนอกบริษัท
"ดารินอยู่ไหน"ปีเตอร์เดินมาหาแพรพรรณซึ่งหล่อนวานให้เลขาไปหาเบอร์เขามา
"ใจเย็นๆสินังเอ้ย!!ยัยดาไม่หนีไปไหนหรอกน่าที่ฉันเรียกนายมาวันนี้เพราะมีเรื่องจะคุยกับนาย"
"เรื่องอะไร"ปีเตอร์ถามเสียงห้วนๆ
"ยัยดากำลังจะแต่งงาน"แพรพรรณพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่จริง!!ดารักผมดาไม่มีวันไปแต่งงานกับคนอื่น"
"แต่มันเป็นไปแล้ว"เพ็ญพักตร์ที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น
"อย่าลืมสิว่ายัยดาความจำเสื่อมความรักที่ม
ยัยดาเคยให้แกน่ะมันลืมไปหมดแล้วเพราะฉะนั้นถ้าแกอยากได้ยัยดากลับคืนมาแกต้องร่วมมือกับพวกฉัน"เพ็ญพักตร์เสนอปีเตอร์มองเพ็ญพักตร์และแพรพรรณอย่างสงสัย
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆพวกคุณจะมาช่วยผมทำไมดูแล้วพวกคุณเองก็คงจะไม่ชอบดาริน"
"นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเอาเป็นว่าถ้านายยอมร่วมมือกับเรายัยดาจะเป็นของนายแล้วไม่มีทางไปเป็นของคนอื่นอีก"แพรพรรณลุกขึ้นมองปีเตอร์เขามองสองแม่ลูกอย่างไม่ไว้ใจแต่จะเป็นอะไรไปเพราะมันคงไม่ส่งผลเสียอะไรกับเขาหรอกแต่ถ้าสำเร็จนี่สิ!!
"ผมต้องทำยังไง"
/////////////////////////////
ภายในห้องทำงาน
วาริชเหล่มองหญิงสาวที่ตั้งใจอ่านเอกสารที่เขายื่นให้เธอทำเพราะความดื้อรั้นของเธอสองสามเล่มเขาการันตีได้เลยว่าถ้าเธอยังทำงานอยู่ห้องนี้กับเขาชายหนุ่มต้องไม่มีกระจิตกระใจดูเอกสารอย่างอื่นแน่ๆเพราะเขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลยหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งออกจะไปทางขาวหน่อยๆริมฝีปากสีลูกพีชที่ขยับอย่างแผ่วเพื่ออ่านเอกสารสายตาที่มุ่งมั่นตั้งใจทำงานช่างแตกต่างจากดารินคนก่อนเสียจริง
"คุณมองอะไรหรือคะ"ดาวิกาเงยหน้าหันมาทางวาริช
"เปล๊า"วาริชเสียงสูงก่อนจะหันมาหน้ามาที่เอกสารดาวิกาจึงลุกขึ้นเดินมาหาเขา
"นี่ค่ะฉันไม่รู้ว่าทำถูกหรือเปล่าคุณลองตรวจดูนะคะ"
"เสร็จแล้วหรือว๊าแย่จัง"วาริชทำหน้าเซ็งๆ
"งานไม่ดีหรือคะ"ดาวิกาขมวดคิ้วนี่เธอก็ทำตามที่เขาบอกเป๊ะๆ
"เปล่ามันดีมาก"
"แล้วอะไรที่ว่าแย่คะ"
"มันแย่ตรงที่ผมคิดว่าคุณเดินมาหาผมเพราะทนคิดถึงผมไม่ไหวซะอีก"
"บ้า!!นี่มันที่ทำงานนะคะ"ดาวิกาดุเขาก่อนจะอมยิ้ม
"แปลว่า...ที่อื่นได้ใช่ไหม"วาริชยักคิ้วข้างหนึ่งดาวิกาจึงคว้าแฟ้มเอกสารตีเขา
"โอ๊ย!!เจ็บนะที่รักดุจัง"วาริชเอามือปัด
"สมน้ำหน้า!!ก็คุณคิดแต่เรื่องอย่างนั้นเองนี่"ดาวิกาพูดแต่ก็ไม่ยั้งมือที่ตีเขาชายหนุ่มเห็นทีจะทนไม่ไหวเขาจึงคว้าเอวเธอมานั่งบนตัก
"ปล่อยนะ"ดาวิกาพูดเสียงดุ
"ไม่ปล่อย...ดาคุณรู้ไหมวันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะตั้งแต่ได้มาเจอคุณเมื่อเช้า"วาริชกระซิบที่ข้างหูหญิงสาวดาวิกาหน้าแดงโดยฉับพลันวาริชค่อยเลื่อนหน้าออกมาทั้งสองสบตากันก่อนที่วาริชจะเอามือจับแก้มของหญิงสาวสาวแล้วค่อยเลื่อนหน้ามาดาวิกาหลับตาลงลมหายใจของทั้งคู่ขาดๆหายๆหัวใจทั้งสองเต้นรัวจมูกของเขาแตะที่จมูกของเธอก่อนที่จะชายหนุ่มจะขยับหน้าเข้ามาอีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น
"ดา!!!!"ปีเตอร์โผล่พรวดพราดเข้ามาดาวิกาจึงรีบลุกขึ้น
"นี่แก!!!แกจะทำอะไรดา"ปีเตอร์ชี้หน้าวาริช
"แกนั้นแหละเข้ามาได้ไง!!ออกไปนะที่นี่ไม่ต้อนรับ"วาริชชี้ไปที่ประตู
"ไม่!!!จนกว่าดาจะไปกับฉัน"ปีเตอร์ตรงมาจับมือดาวิกา
"ไปกับผมนะดา"ปีเตอร์พูดวาริชมองภาพนั้นอย่างเจ็บใจเขารีบพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อปีเตอร์
"แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องผู้หญิงของฉัน!!'วาริชผลักปีเตอร์
"ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอแกคงไม่รู้สินะว่าฉันกับดา....ไปถึงไหนกันแล้ว"ปีเตอร์พูดวาริชกำมือแน่นด้วยอารมณ์โกรธ
"คุณพูดว่าอะไรนะ"ดาวิกาเดินเข้ามาหาปีเตอร์เขามองเธอก่อนจะกระซิบที่หูของเธอ
"ผมรู้แล้วนะว่าใครอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคุณ"ปีเตอร์พูดก่อนจะผละออกมา
"ไปกินข้าวกับผมนะดาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง"ปีเตอร์มองมาทางดาวิกาที่ทำหน้าครุ่นคิด
"ดาจะไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น"วาริชมองมาทางปีเตอร์ด้วยสายตาอาฆาต
"ฉันจะไปกับคุณ"
"ดา!!!!"วาริชอุทานพลางมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันขอตัว"ดาวิกาหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินนำหน้าปีเตอร์ออกไป
"สมน้ำหน้า"ปีเตอร์ยิ้มให้วาริชก่อนจะเดินออกไป
"ไหน!!"ดาวิกาลุกขึ้นก่อนจะมองไปทางชายหนุ่มที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
"ดาริน!!!!"วาริชมองมาทางดาวิกา
"ก็ใช่น่ะสิ!!แล้วไหนล่ะผีของนาย"
"ก็เมื่อกี้ฉันเห็นผมเธอโผล่มาข้างโต๊ะนี่ฉันก็นึกว่าผี"
"จะบ้าเหรอ!!ฉันทำเหรียญในกระเป๋าหล่นก็เลยก้มไปเก็บก็แค่นั้น..ว่าแต่..นายไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น"ดาวิกามองวาริชชายหนุ่มได้สติจึงรีบลุกขึ้น
"ฉัน...ฉัน..ฉันสะดุดล้มใครนะเอาพรมเช็ดเท้ามาไว้ตรงนี้"วาริชพยายามเบี่ยงเบนไปทางอื่นดาวิกาเดินเข้ามาหาเขา
"5555555นี่อย่าบอกนะว่านายกลัวผี!!"หญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะเล่นเอาชายหนุ่มหน้าแดงด้วยความอาย
"นี่!!มันไม่ตลกนะใครๆก็กลัวผีกันทั้งนั้นน่ะ"
"5555นายยังว่าไม่ตลกอีกเหรอ...คุณชายวาริชผู้ที่ทั้งหล่อทั้งรวยเป็นที่หมายปองของสาวๆเก่งทั้งเรื่องการต่อสู้แต่ดัน..กลัวผี!!"ดาวิกาหัวเราะต่อไม่หยุดวาริชเม้มปากนี่เขาปล่อยไก่ตัวโตไปแล้วสิ
"ก็ได้!!ฉันยอมรับฉันกลัวผี"วาริชพูดซึ่งดาวิกายังไม่หยุดหัวเราะ(นางเอกของเราบ้าไปแล้ว)เธอเอามือขึ้นมาจับแก้มวาริชก่อนจะล้อเลียนเขา
"วาริชกลัวผีวาริชกลัวผีกลัวผี555"ดาวิกาหัวเราะชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับมือเธอก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามา
"นี่..นะ..นายจะทำอะไร"ดาวิกาจะเอามือออกแต่วาริชจับมือเธอไว้
"เอ้า!!ก็คุณล้อผมไม่หยุดอย่างนี้เห็นทีคงต้องใช้ปากปิดปาก"วาริชพูดก่อนจะทำปากจู๋มาหาดาวิกา
"นี่ไอ้บ้า!!ไอ้ทะลึ่งไอ้ลามกปล่อยมือฉันนะ"ดาวิกาใช้มือดันหน้าวาริชซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ละความพยายาม
"คุณวาริชคะเอกสารได้......."เลขาของวาริชหยุดเดินพลันมองมาที่ดาวิกากับวาริชทั้งสองมองหน้าหันดาวิกาจะดึงมือออกแต่วาริชจับมือเธอไว้
"อ๋อ!!วางไว้บนโต๊ะเลย"วาริชพูดเลขาก้มหัวลงนิดนึงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะแล้วหันกลับมามองเจ้านาย
"คุณ...ไม่เป็นไรแน่นะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกพอดีว่าที่คู่หมั้นผมเขางอนน่ะที่ผมทั้งหล่อทั้งน่าตาดีมีดีกรีที่กระชากใจสาวๆได้น่ะก็เลยหมั่นเขี้ยวมาหยิกแก้มผมเป็นเด็กๆใช่ไหมจ๊ะที่รัก"วาริชยักคิ้วไปที่ดาวิกา
"อ้อค่ะ!!น่ารักมากเลยนะจ๊ะที่รัก"ดาวิกายิ้มเลขาสาวพยักหน้าดาวิกาได้จังหวะใช้มือที่ถูกวาริชจับไว้ที่แก้มตีเขา
"โอ๊ย!!"วาริชปล่อยมือพลันรีบเอามือลูบแก้ม
"เป็นอะไรที่รักยุงกัดเหรอ"ดาวิกามองเขา
"จ๊ะที่รัก..(ฝากไว้ก่อนเถอะ)"วาริชตอบทั้งที่ยังเอามือลูบแก้มเลขาสาวยิ้มแหย่ๆก่อนจะเดินออกไป
"แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่แล้วไอ้โต๊ะนี้เข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไง"วาริชถามดาวิกา
"ฉันมาทำงานและ!!คุณก็ไม่ต้องมาห้ามฉันเพราะที่นี่เป็นบริษัทของฉันแล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะฉะนั้นฉันไม่ถ่วงคุณแน่ๆ"
"ผมยังไม่ว่าอะไรสักคำเลยแค่สงสัยเท่านั้นเอง"วาริชยิ้มก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของเขาแต่ดาวิกาดึงเขาไว้
"เดี๋ยว!!ที่คุณน้าเอิ่ม..คุณแม่คุณพูดหมายความว่ายังไง"
"นี่แม่ผมพูดกับคุณแล้วเหรอไวจังแหะ"
"นี่!!บอกมานะท่านหมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่าท่านต้องการให้ผมกับคุณแต่งงานกันแล้วก็มีเจ้าตัวน้อยๆมาวิ่งที่บริษัทนี้น่ะสิ"
"เหอะ!!เจ้าตัวน้อยเหรอฝันไปเถอะย่ะ!!ถ้าบอกว่าแฮรี่พอตเตอร์มีตัวตนจริงๆฉันยังจะเชื่อกว่าอีก"ดาวิกาปล่อยมือออกจากแขนวาริชก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
"เราก็สร้างขึ้นมาไงจ๊ะที่รักไม่แน่นะลูกเราอาจจะได้ไปเรียนที่ฮอกวอตส์ก็ได้"วาริชพูดตามหลังดาวิกาหันมามองค้อนเขาก็จะเก็บอารมณ์โกรธแล้วนั่งทำงาน
////////////////////////////
ที่ด้านนอกบริษัท
"ดารินอยู่ไหน"ปีเตอร์เดินมาหาแพรพรรณซึ่งหล่อนวานให้เลขาไปหาเบอร์เขามา
"ใจเย็นๆสินังเอ้ย!!ยัยดาไม่หนีไปไหนหรอกน่าที่ฉันเรียกนายมาวันนี้เพราะมีเรื่องจะคุยกับนาย"
"เรื่องอะไร"ปีเตอร์ถามเสียงห้วนๆ
"ยัยดากำลังจะแต่งงาน"แพรพรรณพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่จริง!!ดารักผมดาไม่มีวันไปแต่งงานกับคนอื่น"
"แต่มันเป็นไปแล้ว"เพ็ญพักตร์ที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น
"อย่าลืมสิว่ายัยดาความจำเสื่อมความรักที่ม
ยัยดาเคยให้แกน่ะมันลืมไปหมดแล้วเพราะฉะนั้นถ้าแกอยากได้ยัยดากลับคืนมาแกต้องร่วมมือกับพวกฉัน"เพ็ญพักตร์เสนอปีเตอร์มองเพ็ญพักตร์และแพรพรรณอย่างสงสัย
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆพวกคุณจะมาช่วยผมทำไมดูแล้วพวกคุณเองก็คงจะไม่ชอบดาริน"
"นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเอาเป็นว่าถ้านายยอมร่วมมือกับเรายัยดาจะเป็นของนายแล้วไม่มีทางไปเป็นของคนอื่นอีก"แพรพรรณลุกขึ้นมองปีเตอร์เขามองสองแม่ลูกอย่างไม่ไว้ใจแต่จะเป็นอะไรไปเพราะมันคงไม่ส่งผลเสียอะไรกับเขาหรอกแต่ถ้าสำเร็จนี่สิ!!
"ผมต้องทำยังไง"
/////////////////////////////
ภายในห้องทำงาน
วาริชเหล่มองหญิงสาวที่ตั้งใจอ่านเอกสารที่เขายื่นให้เธอทำเพราะความดื้อรั้นของเธอสองสามเล่มเขาการันตีได้เลยว่าถ้าเธอยังทำงานอยู่ห้องนี้กับเขาชายหนุ่มต้องไม่มีกระจิตกระใจดูเอกสารอย่างอื่นแน่ๆเพราะเขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลยหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งออกจะไปทางขาวหน่อยๆริมฝีปากสีลูกพีชที่ขยับอย่างแผ่วเพื่ออ่านเอกสารสายตาที่มุ่งมั่นตั้งใจทำงานช่างแตกต่างจากดารินคนก่อนเสียจริง
"คุณมองอะไรหรือคะ"ดาวิกาเงยหน้าหันมาทางวาริช
"เปล๊า"วาริชเสียงสูงก่อนจะหันมาหน้ามาที่เอกสารดาวิกาจึงลุกขึ้นเดินมาหาเขา
"นี่ค่ะฉันไม่รู้ว่าทำถูกหรือเปล่าคุณลองตรวจดูนะคะ"
"เสร็จแล้วหรือว๊าแย่จัง"วาริชทำหน้าเซ็งๆ
"งานไม่ดีหรือคะ"ดาวิกาขมวดคิ้วนี่เธอก็ทำตามที่เขาบอกเป๊ะๆ
"เปล่ามันดีมาก"
"แล้วอะไรที่ว่าแย่คะ"
"มันแย่ตรงที่ผมคิดว่าคุณเดินมาหาผมเพราะทนคิดถึงผมไม่ไหวซะอีก"
"บ้า!!นี่มันที่ทำงานนะคะ"ดาวิกาดุเขาก่อนจะอมยิ้ม
"แปลว่า...ที่อื่นได้ใช่ไหม"วาริชยักคิ้วข้างหนึ่งดาวิกาจึงคว้าแฟ้มเอกสารตีเขา
"โอ๊ย!!เจ็บนะที่รักดุจัง"วาริชเอามือปัด
"สมน้ำหน้า!!ก็คุณคิดแต่เรื่องอย่างนั้นเองนี่"ดาวิกาพูดแต่ก็ไม่ยั้งมือที่ตีเขาชายหนุ่มเห็นทีจะทนไม่ไหวเขาจึงคว้าเอวเธอมานั่งบนตัก
"ปล่อยนะ"ดาวิกาพูดเสียงดุ
"ไม่ปล่อย...ดาคุณรู้ไหมวันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะตั้งแต่ได้มาเจอคุณเมื่อเช้า"วาริชกระซิบที่ข้างหูหญิงสาวดาวิกาหน้าแดงโดยฉับพลันวาริชค่อยเลื่อนหน้าออกมาทั้งสองสบตากันก่อนที่วาริชจะเอามือจับแก้มของหญิงสาวสาวแล้วค่อยเลื่อนหน้ามาดาวิกาหลับตาลงลมหายใจของทั้งคู่ขาดๆหายๆหัวใจทั้งสองเต้นรัวจมูกของเขาแตะที่จมูกของเธอก่อนที่จะชายหนุ่มจะขยับหน้าเข้ามาอีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น
"ดา!!!!"ปีเตอร์โผล่พรวดพราดเข้ามาดาวิกาจึงรีบลุกขึ้น
"นี่แก!!!แกจะทำอะไรดา"ปีเตอร์ชี้หน้าวาริช
"แกนั้นแหละเข้ามาได้ไง!!ออกไปนะที่นี่ไม่ต้อนรับ"วาริชชี้ไปที่ประตู
"ไม่!!!จนกว่าดาจะไปกับฉัน"ปีเตอร์ตรงมาจับมือดาวิกา
"ไปกับผมนะดา"ปีเตอร์พูดวาริชมองภาพนั้นอย่างเจ็บใจเขารีบพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อปีเตอร์
"แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องผู้หญิงของฉัน!!'วาริชผลักปีเตอร์
"ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอแกคงไม่รู้สินะว่าฉันกับดา....ไปถึงไหนกันแล้ว"ปีเตอร์พูดวาริชกำมือแน่นด้วยอารมณ์โกรธ
"คุณพูดว่าอะไรนะ"ดาวิกาเดินเข้ามาหาปีเตอร์เขามองเธอก่อนจะกระซิบที่หูของเธอ
"ผมรู้แล้วนะว่าใครอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคุณ"ปีเตอร์พูดก่อนจะผละออกมา
"ไปกินข้าวกับผมนะดาแล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง"ปีเตอร์มองมาทางดาวิกาที่ทำหน้าครุ่นคิด
"ดาจะไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น"วาริชมองมาทางปีเตอร์ด้วยสายตาอาฆาต
"ฉันจะไปกับคุณ"
"ดา!!!!"วาริชอุทานพลางมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันขอตัว"ดาวิกาหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินนำหน้าปีเตอร์ออกไป
"สมน้ำหน้า"ปีเตอร์ยิ้มให้วาริชก่อนจะเดินออกไป
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.ค. 2558, 22:44:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ก.ค. 2558, 22:44:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1141
| << แผนของคุณแม่และความเต็มใจของลูกชาย | ความสงสัย >> |
