ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: ความสงสัย
"ไหนล่ะคะหลักฐานที่คุณได้มา"ดาวิกามองปีเตอร์ที่กำลังขับรถอย่างอารมณ์ดี
"ใจเย็นๆสิครับดาผมฝากเพื่อนไว้"
"ที่ไหน!!"ดาวิกาถามเสียงแข็ง
"เดี๋ยวคุณก็รู้น่า"ปีเตอร์ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือหญิงสาวแต่เธอกับสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดีรถยนต์แล่นมาเรื่อยๆจนมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง
"โรงแรม!!คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"ดาวิกาเริ่มรู้ตัวปีเตอร์ยิ้มก่อนจะขับรถเข้าไปจอดโดยมีพนักงานคอยปิดม่านให้
"ก็ทำแบบนี้ไงดาจะได้จำได้ว่าเราเคยมีความรู้สึกดีๆอะไรต่อกัน"ปีเตอร์มองดาวิกาหญิงสาวเม้มปากเธอเปิดประตูลงจากรถพลันจะเดินออกไปแต่ปีเตอร์ตรงมากอดเธอ
"ปล่อยฉันนะ!!!"ดาวิกาดิ้น
"อย่าดื้อสิดา!!"ปีเตอร์ไม่ยอมปล่อยดาวิกาจึงกระทืบเท้าเขาก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งที่ท้องของปีเตอร์และต่อยหน้าเขาไปเต็มๆ
"ฉันคิดผิดจริงๆที่ไว้ใจคุณ"ดาวิกาเดินออกมาโดยไม่สนใจปีเตอร์ก่อนจะเหลือบเห็นห้องข้างๆ
"รถพี่แพร"ดาวิกามองดูทะเบียนรถก่อนจะได้ยินเสียงปีเตอร์ตระโกนเรียกหญิงสาวไม่มีทางเลือกจึงเข้าไปในม่านที่มีรถแพรพรรณจอดอยู่
"ดา!!!...หายไปไหนนะไวจริงๆโธ่เว้ย!!!...เอ๊ะ!แล้วยัยนั่นไปไหน"ปีเตอร์มองหาแพรพรรณเพราะหล่อนบอกว่าจะมารออยู่ที่นี่เมื่อไม่เจอใครปีเตอร์จึงสะบัดก้นกลับไปที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
"ยัยนั่น..อย่าบอกนะ"ดาวิกาบ่นกับตัวเองพลันได้ยินเสียงคนเดินมา
"แพรจะคุยกับคุณแม่ให้นะคะรับรองว่างานของคุณต้องมีบริษัทเราเป็นสปอนเซอร์ใหญ่แน่ๆ"แพรพรรณเดินกอดแขน นรินทร์ ลูกชายบริษัทการค้าคนหนึ่งออกมาก่อนจะเดินมาขึ้นรถ
"ป่านนี้ยัยดาคงโดนจัดการแล้วสินะ"แพรพรรณพูดกับตัวเองก่อนจะยิ้มแล้วเดินขึ้นรถตามคนรักไป
"ไม้!!!"ดาวิกามองไม้เพื่อนตอนเรียนมหาลัยที่เข้าไปลากเธอออกมาเมื่อกี้
"ใช่ฉันเองดีใจนะที่จำกันได้ว่าแต่เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้..หรือว่า...เธอมาทำแบบที่แขกคนอื่นเขาทำกัน"ไม้มองเพื่อนสนิทอย่างสงสัย
"บ้า!!ฉันก็แค่...เอาเหอะ!อย่ารู้เลยว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันมารับจ๊อบพิเศษน่ะว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นเธอเห็นเดินออกมาจากห้องเมื่อกี้แล้วเธอเข้าไปในห้องนั้นทำไมเดี๋ยวคุณนรินทร์จับได้ฉันโดนไล่ออกแน่ๆ"
"นรินทร์เหรอ..คุณนรินทร์ที่เป็นเจ้าของบริษัทการค้าสินะว่าแต่เขามาที่นี่บ่อยไหม"ดาวิกาถามออกมาอย่างสงสัยเธอนึกถึงเอกสารบริษัทคู่แข่งที่เธอไปเจอที่ลิ้นชักวาริชเมื่อเช้า
"ก็บ่อยนะมากับผู้หญิงคนนี้นี่แหละแต่บางครั้งก็กับคนอื่น"ไม้ตอบ
"อ๋อ!!ขอบใจมากนะฉันกลับล่ะไว้คราวหน้าจะเลี้ยงข้าวนะขอบใจมากๆ"ดาวิกายิ้มพลันเดินออกไปอย่างครุ่นคิด
"เดี๋ยวดา!!จะเดินออกไปอย่างนี้เหรอ"ไม้ตะโกนไล่หลังซึ่งหญิงสาวเหมือนจะไม่ได้ยินเพราะเดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว
///////////////////////////////
"ใจเย็นๆสิครับคุณวาริช!!"สมชายพูดพลางมองเจ้านายที่เดินเหมือนหนูติดจั่น
"กุญแจรถอยู่ไหน!!!"วาริชหันมาตะคอกสมชายอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี่เขาเสียเวลามาเกือบ15นาทีแล้วนะ!!
"เอิ่ม..."สมชายอึกอึกเพราะกลัวเจ้านายหนุ่ม
"ก็ได้"วาริชคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจของเขาออกมาก่อนจะเดินไปที่โรงรถเพื่อนำมอเตอร์ไซด์ของเขาที่ถูกแม่สั่งห้ามไว้ว่าห้ามขี่อีกเด็ดขาดหลังจากเมื่อปีที่แล้วที่เขารถล้มออกมา
"คุณนายสั่งห้ามไว้นะครับ"สมชายเดินมาดักหน้ารถของชายหนุ่ม
"ไม่ได้สั่งวันนี้เว้ย!!"วาริชบิดรถก่อนจะขับอย่างเร็วชนิดที่ถ้าสมชายไม่หลบก็อาจโดนชนได้
"ให้ตายสิ!!!"วาริชสบถเพราะดันมาติดไฟแดงพลันหันไปเห็นดาวิกานั่งอยู่ในรถแท็กซี่ฝั่งตรงข้าม
"ดา!!"วาริชอุทานด้วยความสงสัยก่อนจะหักรถเลี้ยวตามไป
///////////////////////////
ที่โรงพยาบาล
"ทำไมพี่แพรถึงทำแบบนี้แล้วทำไมพี่แพรถึงไปเข้าโรงแรมกับคุณนรินทร์"ดาวิกาพูดกับตัวเองก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นชั้นบน
"มาทำอะไรที่นี่"วาริชขมวดคิ้วอย่างสงสัยเขาเดินตามหญิงสาวไป
"อ่าวดาวมาได้ยังไงลูก"โสมสุรางค์ลุกขึ้นมองลูกสาว
"ดาวแวะมาทำธุระน่ะค่ะ"หญิงสาวยิ้มตอบผู้เป็นแม่
"งั้นนั่งก่อนสิลูก"
"ไม่ดีกว่าค่ะดาต้องรีบกลับอาการพี่ดาเป็นไงบ้างคะ"
"ก็เหมือนเดิมน่ะลูกว่าแต่ดาวไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"ดาวสบายดีค่ะ"ดาวิกาตรงเข้ากอดโสมสุรางค์ก่อนจะคุยต่อสองสามคำแล้วขอตัวกลับ
"อยู่ไหนนะเมื่อกี้ก็ชั้นนี้นี่น่า"วาริชบ่นอุบอย่างหัวเสีย
"ไปนะคะ"ดาวิกาเปิดประตูออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่ลิฟต์วาริชรีบวิ่งตามก่อนจะหยุดวิ่ง
"มาหาใคร"วาริชหันมองไปทางห้องที่หญิงสาวพึ่งออกมาเขานิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจเปิดประตู
"ใจเย็นๆสิครับดาผมฝากเพื่อนไว้"
"ที่ไหน!!"ดาวิกาถามเสียงแข็ง
"เดี๋ยวคุณก็รู้น่า"ปีเตอร์ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือหญิงสาวแต่เธอกับสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดีรถยนต์แล่นมาเรื่อยๆจนมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง
"โรงแรม!!คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"ดาวิกาเริ่มรู้ตัวปีเตอร์ยิ้มก่อนจะขับรถเข้าไปจอดโดยมีพนักงานคอยปิดม่านให้
"ก็ทำแบบนี้ไงดาจะได้จำได้ว่าเราเคยมีความรู้สึกดีๆอะไรต่อกัน"ปีเตอร์มองดาวิกาหญิงสาวเม้มปากเธอเปิดประตูลงจากรถพลันจะเดินออกไปแต่ปีเตอร์ตรงมากอดเธอ
"ปล่อยฉันนะ!!!"ดาวิกาดิ้น
"อย่าดื้อสิดา!!"ปีเตอร์ไม่ยอมปล่อยดาวิกาจึงกระทืบเท้าเขาก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งที่ท้องของปีเตอร์และต่อยหน้าเขาไปเต็มๆ
"ฉันคิดผิดจริงๆที่ไว้ใจคุณ"ดาวิกาเดินออกมาโดยไม่สนใจปีเตอร์ก่อนจะเหลือบเห็นห้องข้างๆ
"รถพี่แพร"ดาวิกามองดูทะเบียนรถก่อนจะได้ยินเสียงปีเตอร์ตระโกนเรียกหญิงสาวไม่มีทางเลือกจึงเข้าไปในม่านที่มีรถแพรพรรณจอดอยู่
"ดา!!!...หายไปไหนนะไวจริงๆโธ่เว้ย!!!...เอ๊ะ!แล้วยัยนั่นไปไหน"ปีเตอร์มองหาแพรพรรณเพราะหล่อนบอกว่าจะมารออยู่ที่นี่เมื่อไม่เจอใครปีเตอร์จึงสะบัดก้นกลับไปที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
"ยัยนั่น..อย่าบอกนะ"ดาวิกาบ่นกับตัวเองพลันได้ยินเสียงคนเดินมา
"แพรจะคุยกับคุณแม่ให้นะคะรับรองว่างานของคุณต้องมีบริษัทเราเป็นสปอนเซอร์ใหญ่แน่ๆ"แพรพรรณเดินกอดแขน นรินทร์ ลูกชายบริษัทการค้าคนหนึ่งออกมาก่อนจะเดินมาขึ้นรถ
"ป่านนี้ยัยดาคงโดนจัดการแล้วสินะ"แพรพรรณพูดกับตัวเองก่อนจะยิ้มแล้วเดินขึ้นรถตามคนรักไป
"ไม้!!!"ดาวิกามองไม้เพื่อนตอนเรียนมหาลัยที่เข้าไปลากเธอออกมาเมื่อกี้
"ใช่ฉันเองดีใจนะที่จำกันได้ว่าแต่เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้..หรือว่า...เธอมาทำแบบที่แขกคนอื่นเขาทำกัน"ไม้มองเพื่อนสนิทอย่างสงสัย
"บ้า!!ฉันก็แค่...เอาเหอะ!อย่ารู้เลยว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันมารับจ๊อบพิเศษน่ะว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นเธอเห็นเดินออกมาจากห้องเมื่อกี้แล้วเธอเข้าไปในห้องนั้นทำไมเดี๋ยวคุณนรินทร์จับได้ฉันโดนไล่ออกแน่ๆ"
"นรินทร์เหรอ..คุณนรินทร์ที่เป็นเจ้าของบริษัทการค้าสินะว่าแต่เขามาที่นี่บ่อยไหม"ดาวิกาถามออกมาอย่างสงสัยเธอนึกถึงเอกสารบริษัทคู่แข่งที่เธอไปเจอที่ลิ้นชักวาริชเมื่อเช้า
"ก็บ่อยนะมากับผู้หญิงคนนี้นี่แหละแต่บางครั้งก็กับคนอื่น"ไม้ตอบ
"อ๋อ!!ขอบใจมากนะฉันกลับล่ะไว้คราวหน้าจะเลี้ยงข้าวนะขอบใจมากๆ"ดาวิกายิ้มพลันเดินออกไปอย่างครุ่นคิด
"เดี๋ยวดา!!จะเดินออกไปอย่างนี้เหรอ"ไม้ตะโกนไล่หลังซึ่งหญิงสาวเหมือนจะไม่ได้ยินเพราะเดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว
///////////////////////////////
"ใจเย็นๆสิครับคุณวาริช!!"สมชายพูดพลางมองเจ้านายที่เดินเหมือนหนูติดจั่น
"กุญแจรถอยู่ไหน!!!"วาริชหันมาตะคอกสมชายอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี่เขาเสียเวลามาเกือบ15นาทีแล้วนะ!!
"เอิ่ม..."สมชายอึกอึกเพราะกลัวเจ้านายหนุ่ม
"ก็ได้"วาริชคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจของเขาออกมาก่อนจะเดินไปที่โรงรถเพื่อนำมอเตอร์ไซด์ของเขาที่ถูกแม่สั่งห้ามไว้ว่าห้ามขี่อีกเด็ดขาดหลังจากเมื่อปีที่แล้วที่เขารถล้มออกมา
"คุณนายสั่งห้ามไว้นะครับ"สมชายเดินมาดักหน้ารถของชายหนุ่ม
"ไม่ได้สั่งวันนี้เว้ย!!"วาริชบิดรถก่อนจะขับอย่างเร็วชนิดที่ถ้าสมชายไม่หลบก็อาจโดนชนได้
"ให้ตายสิ!!!"วาริชสบถเพราะดันมาติดไฟแดงพลันหันไปเห็นดาวิกานั่งอยู่ในรถแท็กซี่ฝั่งตรงข้าม
"ดา!!"วาริชอุทานด้วยความสงสัยก่อนจะหักรถเลี้ยวตามไป
///////////////////////////
ที่โรงพยาบาล
"ทำไมพี่แพรถึงทำแบบนี้แล้วทำไมพี่แพรถึงไปเข้าโรงแรมกับคุณนรินทร์"ดาวิกาพูดกับตัวเองก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นชั้นบน
"มาทำอะไรที่นี่"วาริชขมวดคิ้วอย่างสงสัยเขาเดินตามหญิงสาวไป
"อ่าวดาวมาได้ยังไงลูก"โสมสุรางค์ลุกขึ้นมองลูกสาว
"ดาวแวะมาทำธุระน่ะค่ะ"หญิงสาวยิ้มตอบผู้เป็นแม่
"งั้นนั่งก่อนสิลูก"
"ไม่ดีกว่าค่ะดาต้องรีบกลับอาการพี่ดาเป็นไงบ้างคะ"
"ก็เหมือนเดิมน่ะลูกว่าแต่ดาวไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"ดาวสบายดีค่ะ"ดาวิกาตรงเข้ากอดโสมสุรางค์ก่อนจะคุยต่อสองสามคำแล้วขอตัวกลับ
"อยู่ไหนนะเมื่อกี้ก็ชั้นนี้นี่น่า"วาริชบ่นอุบอย่างหัวเสีย
"ไปนะคะ"ดาวิกาเปิดประตูออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่ลิฟต์วาริชรีบวิ่งตามก่อนจะหยุดวิ่ง
"มาหาใคร"วาริชหันมองไปทางห้องที่หญิงสาวพึ่งออกมาเขานิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจเปิดประตู
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ค. 2558, 19:56:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.ค. 2558, 19:56:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 886
| << แผนร้ายๆของนางร้าย | ไดอารี่ของดาริน >> |
สายลมและเวลา 14 ก.ค. 2558, 19:58:23 น.
ขอโทษนะคะที่มาอัพช้ามากก่อนนี้ยุ่งมากเลยค่ะเลยไม่มีโอกาสมาอัพแต่ตอนนี้ว่างแล้วจะกลับมาอัพบ่อยๆนะจร๊
ขอโทษนะคะที่มาอัพช้ามากก่อนนี้ยุ่งมากเลยค่ะเลยไม่มีโอกาสมาอัพแต่ตอนนี้ว่างแล้วจะกลับมาอัพบ่อยๆนะจร๊
Zephyr 14 ก.ค. 2558, 23:15:12 น.
เจอเลยๆๆๆๆ
เจอเลยๆๆๆๆ