ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: ไดอารี่ของดาริน
"คุณจะทำอะไรน่ะ"วาริชหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นดาวิกายืนมองเขาอยู่
"เอ่อ..ผม..ผมก็แค่จะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนคุณ"
"เพื่อนฉัน?"
"ในห้องนี้ไง"วาริชชี้ไปที่ห้องด้านขวามือหญิงสาวดูมีสีหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
"ว่าแต่..คุณความจำเสื่อมแล้วคุณจำได้เหรอว่าคุณมีใครเป็นเพื่อนบ้าง"
"ฉัน...ฉันตามคนๆนึงมาแล้วคิดว่าเขาเข้าไปในห้องนี้ฉันก็เลยตามเข้าไปแต่ปรากฏว่าไม่เจอ"หญิงสาวอธิบายชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างสงสัย
"แล้วคุณตามใครมา"
"ก็ฉันคุ้นหน้าเขาก็เลยตามมาคุณจะถามอะไรนักหนา"ดาวิกาหมุนตัวกลับก่อนจะเดินออกไปวาริชครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินหญิงสาวไป
"เดี๋ยวสิดา!!"วาริชตรงมาจับแขนหญิงสาว
"แล้วไอ้ฝรั่งนั้นไปไหน"วาริชเอ่ยถามต่อ
"เราแยกกันพอใจหรือยัง"ดาวิกาเสียงแข็งวาริชมองเธอก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"คิดว่าผมจะเชื่อเหรอว่าไอ้นั้นจะปล่อยคุณมาหึ!บอกว่าแมวเดินขาเดียวได้ผมยังจะเชื่อซะกว่า"
"ตามใจคุณสิคะฉันจะกลับแล้ว"ดาวิกาแกะมือเขาแต่เขากลับดึงเธอมาใกล้ๆ
"เดี๋ยวผมไปส่งนะ...ที่รัก"ชายหนุ่มส่งสายตากรุ่มกริ่มใส่ดาวิกาหญิงสาวกระตุกยิ้ม
"ไปสิคะที่รัก"ดาวิกายักคิ้วก่อนจะเดินตามวาริชไป
/////////////////////////
"ชีวิตพี่ดานี่ยุ่งจริงๆนะ"ดาวิกาบ่นก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วมองไปที่รูปพี่สาวที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างเธอจึงลุกขึ้นไปขยับดู
"ไดอารี่"ดาวิกาเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดดู
"ความไว้วางใจหาไม่ได้ที่นี่คนที่คิดว่าดีที่สุดกลับกลายเป็นมัจจุราชระวังคนใกล้ตัว!!"ดาวิกาอ่านประโยคที่ดารินเขียนไว้หน้าแรกก่อนจะพลิกไปอีกหน้าแต่ก็ไม่มีคำอื่นเขียนไว้อีกแล้วมีเพียงหน้าสุดท้ายที่มีรูปดารินกับวาริช
"คุณวาริช"ดาวิกามองดูรูปภาพในสมุดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"พี่ดาต้องรู้อะไรแน่ๆ"
///////////////////////////
เช้าวันต่อมา
"คุณหนู!!คุณหนูตื่นเถอะค่ะ"ป้าดวงเคาะประตูหน้าห้องดาวิกาหญิงผุดขึ้นจากผ้าห่มก่อนจะเช็ดน้ำลายที่ปากแล้วลุกไปเปิดประตู
"มีอะไรคะวันนี้วันหยุดนี่น่า"ดาวิกาเอ่ยเสียงอ่อยๆก่อนจะขยี้ตา
"โห!!ซกมกจริงๆที่รัก"วาริชเดินขึ้นมาก่อนจะมองดูสภาพว่าที่เจ้าสาวในอนาคตที่ดูเหมือนพึ่งผ่านสงครามมาหมาดๆ
"คุณ!!ขึ้นมาทำไมลงไปเดี๋ยวนี้นะ!!!"ดาวิกาชี้ไปที่บันได
"ไม่ได้สิที่รักคนรอเราเต็มข้างล่างหมดแล้ว"
"รอ..รอทำไม??"
"เอ้า!!ก็แม่ผมเรียกช่างมาวัดตัวคุณไงเวลาใส่ชุดเจ้าสาวจะได้ไม่คับ"
"ชุดเจ้าสาว!!55555ฝันกลางวันหรือเปล่าคุณใครจะไปแต่งงานกับคุณ"
"ก็คุณไง!!เอ...ดูท่าจะไม่เข้าใจป้าดวงลงไปข้างล่างเถอะครับเดี๋ยวผมเปลี่ยนชุดให้สวีทฮาร์ทผมก่อนแล้วจะตามลงไป"วาริชหันไปหาป้าดวงซึ่งป้าดวงเหมือนจะรู้งานรีบเดินออกไปทันที
"เอาล่ะที่นี้คุณก็ไปแต่งตัวสิ"
"ฝันไปเถอะย่ะ!!"ดาวิกาจะปิดประตูแต่วาริชชิงเข้ามาเสียก่อน
"ออกไปนะ"ดาวิกาชี้ไปที่ประตูวาริชยักคิ้วก่อนจะนั่งลง
"ไม่จนกว่าคุณจะไปอาบน้ำแล้วถ้าคุณยังไม่อาบเนี่ยผมเกรงว่าคนข้างล่างเขาจะคิดว่าเราจุดจุดจุดกันอยู่อะนะแต่ถ้าคุณอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เชิญ"วาริชเอนตัวลงบนที่นอนดาวิกามองเขาอย่างอาฆาต
"รู้แล้วๆอาบก็ได้!!...นายวาริชกลัวผี"ดาวิกาผิวปากพลางหยิบเสื้อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้น
"นี่!!เธอล้อฉันเหรอ"
"เออ!!!"ดาวิกาทำหน้าตาท้าทายก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะชายหนุ่มทำท่าจะเข้ามาหาเธอ
//////////////////
ไม่นานดาวิกาก็แต่งตัวเสร็จเธอเดินลงมาโดยไม่สนใจวาริชก่อนจะเจอกับสายตาอาฆาตของเพ็ญพักตร์และแพรพรรณ
"กลางวันแสกๆไม่รู้จักอายผีบ้านผีเรือนเลยหรือไง"เพ็ญพักตร์พูดขึ้น
"นั้นสิคะคุณแม่ที่ต่างประเทศเขาคงไม่สอนเรื่องการทำตัวเป็นผู้ดีมาน่ะค่ะเสียดายตังค์ไปเรียนเปล่าๆ"แพรพรรณพูดเสริม
"หรือคะแต่ดาคิดว่าจะทำอะไรที่ไหนดาก็ยังให้เกียรติตัวเองไม่เหมือนคนบางคนนะคะที่ต้องระหกระเหินไปนอนม่านรูด"ดาวิกาเบ้ปากแพรพรรณรีบลุกขึ้นทันทีด้วยความโมโห
"นี่แกว่าฉันเหรอ!!!!"
"อย่าร้อนตัวสิคะดาไม่ได้เอ่ยชื่อใคร"ดาวิกายักไหล่แพรพรรณกำมือแน่นจะเข้ามาตบดาวิกาแต่พิสมัยกระแอมขึ้นมาก่อน
"เอิ่ม...มานั่งนี่จ๊ะหนูดา"พิสมัยตบเบาะข้างๆตนดาวิกาจึงเดินไปนั่งข้างเธอ
"คือคุณน้าคะเรื่องการแต่งงานที่คุณน้าคุยกับคุณพ่อดาคิดว่ามันจะไม่เร็วไปหรือคะอีกอย่างดาก็พึ่งหายป่วยดาคิดว่าดายังไม่พร้อม"ดาวิกาพูดเล่นเอาวาริชแทบอกแตกตายเขาเหล่มองที่แม่ก่อนจะขยิบตา
"แต่น้าคิดว่ายิ่งหนูดาเป็นแบบนี้หนูดายิ่งต้องมีคนดูแลนะ..อีกอย่างน้าสัญญากับคุณพ่อหนูดาไว้แล้วด้วย"
"ดาแต่งแน่ค่ะแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"แต่น้าอยากให้หนูดาแต่งนี่จ๊ะ"พิสมัยมองดาวิกาอย่างคาดหวังวาริชนิ่งคิดก่อนจะลุกขึ้น
"หรือคุณมีกิ๊ก!!!"วาริชโพล่งขึ้นมา
"จะบ้าเหรอ!!"ดาวิกาปฏิเสธ
"ผมว่าต้องใช่แน่ๆไอ้คนที่คุณไปหามันวันนั้นผมจะไปหามันเดี๋ยวนี้แหละ!!"วาริชจะเดินออกไปแต่ดาวิการั้งแขนเขาไว้
"นี่คุณ!!ก็ได้ๆแต่แค่ในนามนะ"ดาวิกาพูดออกมาเธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าดารินตัวจริงนอนป่วยอยู่และเพื่อไม่ให้เขาไหวตัวทันซึ่งตอนนี้เธอคิดว่าเขาอาจจะเป็นฆาตกร!!
"แค่นั้นก็ยังดีจ๊ะงั้นตกลงนะจ๊ะ"พิสมัยเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้ม
"แล้วนี่แปลว่าเธอจะย้ายออกใช่ไหม"ธินางถามขึ้น
"ไม่ค่ะดาจะอยู่ที่นี่เหมือนเดิม!!"ดาวิกาพูดวาริชมองหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์
"คุณจะให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ"
"ตกลงไหมล่ะ!"ดาวิกามองวาริชเขาหันไปมองแม่ของเขาก่อนจะหันมาหาเธอ
"ตกลง"
"เอ่อ..ผม..ผมก็แค่จะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนคุณ"
"เพื่อนฉัน?"
"ในห้องนี้ไง"วาริชชี้ไปที่ห้องด้านขวามือหญิงสาวดูมีสีหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
"ว่าแต่..คุณความจำเสื่อมแล้วคุณจำได้เหรอว่าคุณมีใครเป็นเพื่อนบ้าง"
"ฉัน...ฉันตามคนๆนึงมาแล้วคิดว่าเขาเข้าไปในห้องนี้ฉันก็เลยตามเข้าไปแต่ปรากฏว่าไม่เจอ"หญิงสาวอธิบายชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างสงสัย
"แล้วคุณตามใครมา"
"ก็ฉันคุ้นหน้าเขาก็เลยตามมาคุณจะถามอะไรนักหนา"ดาวิกาหมุนตัวกลับก่อนจะเดินออกไปวาริชครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินหญิงสาวไป
"เดี๋ยวสิดา!!"วาริชตรงมาจับแขนหญิงสาว
"แล้วไอ้ฝรั่งนั้นไปไหน"วาริชเอ่ยถามต่อ
"เราแยกกันพอใจหรือยัง"ดาวิกาเสียงแข็งวาริชมองเธอก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"คิดว่าผมจะเชื่อเหรอว่าไอ้นั้นจะปล่อยคุณมาหึ!บอกว่าแมวเดินขาเดียวได้ผมยังจะเชื่อซะกว่า"
"ตามใจคุณสิคะฉันจะกลับแล้ว"ดาวิกาแกะมือเขาแต่เขากลับดึงเธอมาใกล้ๆ
"เดี๋ยวผมไปส่งนะ...ที่รัก"ชายหนุ่มส่งสายตากรุ่มกริ่มใส่ดาวิกาหญิงสาวกระตุกยิ้ม
"ไปสิคะที่รัก"ดาวิกายักคิ้วก่อนจะเดินตามวาริชไป
/////////////////////////
"ชีวิตพี่ดานี่ยุ่งจริงๆนะ"ดาวิกาบ่นก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วมองไปที่รูปพี่สาวที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างเธอจึงลุกขึ้นไปขยับดู
"ไดอารี่"ดาวิกาเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดดู
"ความไว้วางใจหาไม่ได้ที่นี่คนที่คิดว่าดีที่สุดกลับกลายเป็นมัจจุราชระวังคนใกล้ตัว!!"ดาวิกาอ่านประโยคที่ดารินเขียนไว้หน้าแรกก่อนจะพลิกไปอีกหน้าแต่ก็ไม่มีคำอื่นเขียนไว้อีกแล้วมีเพียงหน้าสุดท้ายที่มีรูปดารินกับวาริช
"คุณวาริช"ดาวิกามองดูรูปภาพในสมุดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"พี่ดาต้องรู้อะไรแน่ๆ"
///////////////////////////
เช้าวันต่อมา
"คุณหนู!!คุณหนูตื่นเถอะค่ะ"ป้าดวงเคาะประตูหน้าห้องดาวิกาหญิงผุดขึ้นจากผ้าห่มก่อนจะเช็ดน้ำลายที่ปากแล้วลุกไปเปิดประตู
"มีอะไรคะวันนี้วันหยุดนี่น่า"ดาวิกาเอ่ยเสียงอ่อยๆก่อนจะขยี้ตา
"โห!!ซกมกจริงๆที่รัก"วาริชเดินขึ้นมาก่อนจะมองดูสภาพว่าที่เจ้าสาวในอนาคตที่ดูเหมือนพึ่งผ่านสงครามมาหมาดๆ
"คุณ!!ขึ้นมาทำไมลงไปเดี๋ยวนี้นะ!!!"ดาวิกาชี้ไปที่บันได
"ไม่ได้สิที่รักคนรอเราเต็มข้างล่างหมดแล้ว"
"รอ..รอทำไม??"
"เอ้า!!ก็แม่ผมเรียกช่างมาวัดตัวคุณไงเวลาใส่ชุดเจ้าสาวจะได้ไม่คับ"
"ชุดเจ้าสาว!!55555ฝันกลางวันหรือเปล่าคุณใครจะไปแต่งงานกับคุณ"
"ก็คุณไง!!เอ...ดูท่าจะไม่เข้าใจป้าดวงลงไปข้างล่างเถอะครับเดี๋ยวผมเปลี่ยนชุดให้สวีทฮาร์ทผมก่อนแล้วจะตามลงไป"วาริชหันไปหาป้าดวงซึ่งป้าดวงเหมือนจะรู้งานรีบเดินออกไปทันที
"เอาล่ะที่นี้คุณก็ไปแต่งตัวสิ"
"ฝันไปเถอะย่ะ!!"ดาวิกาจะปิดประตูแต่วาริชชิงเข้ามาเสียก่อน
"ออกไปนะ"ดาวิกาชี้ไปที่ประตูวาริชยักคิ้วก่อนจะนั่งลง
"ไม่จนกว่าคุณจะไปอาบน้ำแล้วถ้าคุณยังไม่อาบเนี่ยผมเกรงว่าคนข้างล่างเขาจะคิดว่าเราจุดจุดจุดกันอยู่อะนะแต่ถ้าคุณอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เชิญ"วาริชเอนตัวลงบนที่นอนดาวิกามองเขาอย่างอาฆาต
"รู้แล้วๆอาบก็ได้!!...นายวาริชกลัวผี"ดาวิกาผิวปากพลางหยิบเสื้อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้น
"นี่!!เธอล้อฉันเหรอ"
"เออ!!!"ดาวิกาทำหน้าตาท้าทายก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะชายหนุ่มทำท่าจะเข้ามาหาเธอ
//////////////////
ไม่นานดาวิกาก็แต่งตัวเสร็จเธอเดินลงมาโดยไม่สนใจวาริชก่อนจะเจอกับสายตาอาฆาตของเพ็ญพักตร์และแพรพรรณ
"กลางวันแสกๆไม่รู้จักอายผีบ้านผีเรือนเลยหรือไง"เพ็ญพักตร์พูดขึ้น
"นั้นสิคะคุณแม่ที่ต่างประเทศเขาคงไม่สอนเรื่องการทำตัวเป็นผู้ดีมาน่ะค่ะเสียดายตังค์ไปเรียนเปล่าๆ"แพรพรรณพูดเสริม
"หรือคะแต่ดาคิดว่าจะทำอะไรที่ไหนดาก็ยังให้เกียรติตัวเองไม่เหมือนคนบางคนนะคะที่ต้องระหกระเหินไปนอนม่านรูด"ดาวิกาเบ้ปากแพรพรรณรีบลุกขึ้นทันทีด้วยความโมโห
"นี่แกว่าฉันเหรอ!!!!"
"อย่าร้อนตัวสิคะดาไม่ได้เอ่ยชื่อใคร"ดาวิกายักไหล่แพรพรรณกำมือแน่นจะเข้ามาตบดาวิกาแต่พิสมัยกระแอมขึ้นมาก่อน
"เอิ่ม...มานั่งนี่จ๊ะหนูดา"พิสมัยตบเบาะข้างๆตนดาวิกาจึงเดินไปนั่งข้างเธอ
"คือคุณน้าคะเรื่องการแต่งงานที่คุณน้าคุยกับคุณพ่อดาคิดว่ามันจะไม่เร็วไปหรือคะอีกอย่างดาก็พึ่งหายป่วยดาคิดว่าดายังไม่พร้อม"ดาวิกาพูดเล่นเอาวาริชแทบอกแตกตายเขาเหล่มองที่แม่ก่อนจะขยิบตา
"แต่น้าคิดว่ายิ่งหนูดาเป็นแบบนี้หนูดายิ่งต้องมีคนดูแลนะ..อีกอย่างน้าสัญญากับคุณพ่อหนูดาไว้แล้วด้วย"
"ดาแต่งแน่ค่ะแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"แต่น้าอยากให้หนูดาแต่งนี่จ๊ะ"พิสมัยมองดาวิกาอย่างคาดหวังวาริชนิ่งคิดก่อนจะลุกขึ้น
"หรือคุณมีกิ๊ก!!!"วาริชโพล่งขึ้นมา
"จะบ้าเหรอ!!"ดาวิกาปฏิเสธ
"ผมว่าต้องใช่แน่ๆไอ้คนที่คุณไปหามันวันนั้นผมจะไปหามันเดี๋ยวนี้แหละ!!"วาริชจะเดินออกไปแต่ดาวิการั้งแขนเขาไว้
"นี่คุณ!!ก็ได้ๆแต่แค่ในนามนะ"ดาวิกาพูดออกมาเธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าดารินตัวจริงนอนป่วยอยู่และเพื่อไม่ให้เขาไหวตัวทันซึ่งตอนนี้เธอคิดว่าเขาอาจจะเป็นฆาตกร!!
"แค่นั้นก็ยังดีจ๊ะงั้นตกลงนะจ๊ะ"พิสมัยเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้ม
"แล้วนี่แปลว่าเธอจะย้ายออกใช่ไหม"ธินางถามขึ้น
"ไม่ค่ะดาจะอยู่ที่นี่เหมือนเดิม!!"ดาวิกาพูดวาริชมองหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์
"คุณจะให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ"
"ตกลงไหมล่ะ!"ดาวิกามองวาริชเขาหันไปมองแม่ของเขาก่อนจะหันมาหาเธอ
"ตกลง"
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ค. 2558, 22:41:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ค. 2558, 22:41:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 935
| << ความสงสัย | แต่งงาน >> |
สายลมที่พัดวน 15 ก.ค. 2558, 22:44:36 น.
แต่งเลยคงเป็นคู่ที่กัดกันน่ารักน่าดูแต่นี่มันดาวิกานะไม่ใช่ดารินถ้าคุณวาริชรู้จะเป็นยังไงนะ
แต่งเลยคงเป็นคู่ที่กัดกันน่ารักน่าดูแต่นี่มันดาวิกานะไม่ใช่ดารินถ้าคุณวาริชรู้จะเป็นยังไงนะ
Zephyr 3 ส.ค. 2558, 22:48:47 น.
แต่งได้แค่ในนามจริงเร้อออ
แต่งได้แค่ในนามจริงเร้อออ