พันธกานต์สิเน่หา
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกาทิตภากร ปัจจุบันต้นฉบับได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่องและวางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 10
พันธกานต์สิเน่หา By กันต์ระพี วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book และจะโพสให้อ่านแค่ 15 ตอนเท่านั้นค่ะ นักอ่านท่านใดสนใจสามารถโหลดมาอ่านกันได้แล้วที่...
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTE5MzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjc5OTUiO30
“มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผมจะแตะต้องคุณในฐานะสามี”
“แต่ฉันยังไม่พร้อม!” น้ำเสียงนั้นห้วนจัดจนเจ้าตัวยังรับรู้ได้ถึงความกระด้าง ครั้นเหลือบมองคู่สนทนาเห็นเขาชักหน้าตึงก็ผ่อนน้ำเสียงลง
“เอ่อ...ฉันหมายถึงว่าฉันต้องการเวลาน่ะ”
“ผมก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรนี่”
“แต่ฉันต้องการเวลาจริงๆ นะ คือฉันอยากศึกษานิสัยใจคอคุณให้ดีกว่านี้ เพราะถ้าจะว่าไปแล้วเราก็ยังไม่รู้จักกันดีพอ ฉันแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลย แล้วไหนจะเรื่องครอบครัวของคุณอีก”
“ไม่เอาน่าที่รัก คุณไม่ควรกังวลในเรื่องไม่เป็นเรื่อง” อันโตนิโอเตือน
“แต่...”
“ถ้าคุณสงสัยหรืออยากรู้อะไรก็ถามผมได้ ผมยินดีตอบคำถามคุณทุกข้อ แต่ตอนนี้ทานอาหารก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเย็นชืดเสียหมด บางที...พอท้องอิ่ม ผมอาจจะมีอารมณ์คุยเรื่องนี้กับคุณอีกทีก็ได้” อันโตนิโอหยิบมีดกับส้อมมาจัดการอาหารตรงหน้าเป็นการตัดบท เขาไม่อยากให้การสนทนาที่ตึงเครียดมาทำลายบรรยากาศดีๆ ในคืนแรกของการแต่งงาน แม้จะเหนื่อยใจที่หล่อนไม่ยอมรับสภาพการเป็นภรรยาก็ตาม
ฝ่ายเพนนีจำต้องทำตาม แต่ทานได้ไม่กี่คำก็เลื่อนจานอาหารออกห่างตัว ใช่ว่ารสชาติอาหารจะแย่ แต่เป็นเพราะความว้าวุ่นใจทำให้อิ่มตื้อไปหมด อาหารมื้อนี้เลยพากร่อย เพราะหล่อนเลือกที่จะนั่งดื่มไวน์และครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งอันโตนิโอรับประทานอาหารเสร็จ เขาก็พูดขึ้นเหมือนอ่านใจหล่อนออก
“ผมต้องรอนานแค่ไหน” อันโตนิโอหรี่ตามองราวกับจะประเมินความคิด พลางหมุนแก้วไวน์ในมือเล่นก่อนจะยกขึ้นดื่ม
“หนึ่งปี”
“อะไรนะ หนึ่งปีอย่างนั้นเหรอ...ไม่มีทาง!” อันโตนิโอพลั้งมือกระแทกแก้วเจียระไนเนื้อดีลงบนโต๊ะอาหาร คำตอบที่ได้รับทำให้เขาแทบจะสำลักเครื่องดื่ม รับไม่ได้ คิดว่าเป็นเรื่องบ้าบอที่สุดในรอบปี นี่หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้านางสวรรค์หรือยังไง ถึงได้กล้ามาต่อรองกับเขา ซึ่งมีดีกรีเป็นถึงหนุ่มนักรักที่สาวๆ ทั่วทั้งเกาะอังกฤษต่างก็ปรารถนา
“ถ้าคุณไม่ตกลงเราก็เลิกกัน” เพนนีเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ
ก่อนหน้านี้อันโตนิโอยังพิสมัยคำว่าเลิกราราวกับเห็นเป็นวัฏจักร เพราะเคยชินกับการคบหาผู้หญิงมากหน้า แต่เวลานี้เขาหงุดหงิดและติดจะของขึ้น หากคนพูดเป็นหญิงอื่น เขาคงไม่รู้สึกอะไร แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาเขา!
ให้ตายสิ! เขาทำคุณกับคนไม่ขึ้นเอาเสียเลย ทั้งที่สู้อุตส่าห์สละความโสดช่วยหล่อนให้หลุดพ้นจากคำครหา แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่วายอวดดี กล้าท้าทายเขาอย่างเดียวไม่พอ ยังทำร้ายจิตใจกันอย่างเลือดเย็น
“คุณพูดง่าย แต่ฟังยากไปนิดนะที่รัก มีอย่างที่ไหน...แต่งงานวันเดียวก็จะหย่า ใครรู้เข้าคงหัวเราะผมตาย ดีไม่ดีอาจจะหาว่าผมไร้น้ำยา”
“มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ คุณก็ได้ทุกอย่างแล้วจะลากฉันไปลงขุมนรกทำไม”
“อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้น”
“ก็คุณแต่งงานกับฉันเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ผลประโยชน์ ตอนนี้ก็สมใจแล้วนี่ ทำไมไม่จัดการเรื่องบ้าๆ ให้จบไปเสียที” ดีกรีในตัวทำให้เพนนีปลดปล่อยความเครียดที่รุมเร้าด้วยการระเบิดอารมณ์ออกมา
“นี่คุณคิดว่าผมแต่งงานเพื่อผลประโยชน์จริงๆ เหรอ?” สายตาของอันโตนิโอสะท้อนความผิดหวัง คิดไม่ถึงว่าเพนนีจะมองในแง่ร้าย ถึงกระนั้นเขาก็เข้าใจ เพราะเหตุการณ์ต่างๆ นั้นชี้นำให้เข้าใจผิด ซึ่งเขาอาจจะต้องใช้เวลาเพื่อลบความคิดเหล่านั้นออกจากหัวของภรรยา
“ใช่...ฉันจะหย่า!”
“ลืมคำว่าหย่าไปได้เลย ยังไงผมก็ไม่หย่า”
“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงนะ เราไม่ได้รักกัน...จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
“ก็ปรับตัวเข้าหากันสิ ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งเดือน”
“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ”
“ผมก็จะลากคุณขึ้นเตียงแล้วใช้สิทธิ์ของสามีเดี๋ยวนี้”
“คนบ้า! เห็นแก่ตัวที่สุด ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม...ผู้ชายเฮงซวย!”
แม้คำก่นด่าจะไม่ใช่คำตอบ แต่อันโตนิโอก็ทราบว่านั่นเป็นการยอมรับโดยดุษณี เขาไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรอีก แต่ปล่อยให้เพนนีระบายโทสะ มองหล่อนรินไวน์ใส่แก้วแล้วดื่มราวกับน้ำ ครั้นผ่านไปสักพักคนคออ่อนก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหาร
“พอเถอะ...คุณเมาแล้ว” อันโตนิโอหยิบขวดไวน์ที่มีน้ำสีสวยเหลือติดก้นขวดออกจากมือเรียว พลางสอดแขนเข้าประคอง แต่คนเมามายกลับผลักไส
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
อันโตนิโอเห็นเพนนีลุกขึ้นแล้วมีอาการเซซวน ซ้ำยังเดินเป็นปูเสฉวน เขาก็คว้าตัวแล้วตัดสินใจช้อนร่างขึ้นมาไว้ในวงแขน แต่หล่อนก็ยังไม่วายแผลงฤทธิ์ ใช้กำลังน้อยนิดทั้งทุบทั้งผลักเขาเป็นพัลวัน
“ปล่อยนะคนฉวยโอกาส ปล่อยสิ!”
“อย่าดื้อน่าที่รัก ผมจะพาคุณกลับห้องไปนอนพัก”
อันโตนิโอเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก ครั้นพาคนคอพับคออ่อนที่ผล็อยหลับในอ้อมแขนมาถึงห้องพักก็วางลงบนเตียงกว้าง เขาไม่ได้กลับออกไปทันที แต่ทิ้งตัวลงนั่งมองคนนอนหลับตาพริ้ม
ยามนี้เพนนีช่างน่ารักน่าใคร่เสียนี่กระไร ท่านอนของหล่อนแลไร้เดียงสาไม่ต่างจากเด็กที่มีความสุขในห้วงฝันหวาน จนเขาอดใจไม่ไหวต้องยื่นมือออกไปสัมผัสพวงแก้มนุ่ม ลูบไล้อย่างแผ่วเบาๆ
“บวนนา น็อตเต มีอา สโปซา ” อันโตนิโอโน้มหน้าลงจูบหน้าผากมน บอกราตรีสวัสดิ์เจ้าสาวของเขาก่อนจะก้าวออกจากห้องไป...
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ค. 2558, 02:51:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ค. 2558, 02:51:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1310
| << ตอนที่ 9 | ตอนที่ 11 >> |