กำราบรักจอมเผด็จการ
'กฎของเราคือห้ามรัก' ชัคไม่คิดว่าจะพาอันนามาสู่อันตราย ร่วมมือกันเพื่อหาคนร้ายคือทางออกเดียวที่เธอจะออกไปจากวังวนของมาเฟียอย่างเขาได้
Tags: ความรัก อดีต ซาบซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 15 ครึ่งหลัง
อาหารที่ชรันสั่งให้สาวใช้นำไปอุ่นยกกลับมาที่เดิม อันนากับชัคกลับมาพอดีพร้อมนิ้วที่พันพาสเตอร์ยาไว้สองแผล บรรยากาศดูเงียบเมื่อแขกทำเพียงยิ้มเมื่อถูกถาม ลูกชายของเขาอยู่ๆ ก็พูดมากกว่าปกติและมองว่าที่คู่หมั้นอยู่บ่อยครั้ง คนที่ควรหน้าซีดเพราะเห็นเลือดกลับไม่ใช่ชัค แต่เป็นอันนา เมื่อเธอวางช้อนส้อม เขาก็ลุกขึ้นมายืนซ้อนหลังแล้วจับข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นตาม
“คุณดูเหนื่อยแล้ว ผมจะไปส่ง”
“จะกลับกันแล้วหรือ กินของหวานกับพ่อก่อนไหม”
ชัคเหล่ใส่ พ่อชอบกินของหวานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “มันดึกแล้วน่ะพ่อ เอาไว้ผมจะพาอันนามากินข้าวด้วยอีกแล้วกันนะครับ”
อันนายกมือไหว้ตามมารยาท “กลับก่อนนะคะ”
เพียงไม่กี่นาทีอันนาที่ยิ้มง่ายร่าเริงกลับมาเหม่อลอยครุ่นคิดอีกแล้ว ชัคสังเกตอยู่เงียบๆ จู่ๆ คนนั่งเงียบก็เปิดประเป๋าหาอะไรสักอย่าง ดูน่าจะเป็นของสำคัญมาก
“หาอะไรหรือ ให้ช่วยไหม”
อันนาถอนใจอยากจะร้องไห้ แต่ทำไม่ได้ “ไม่เป็นไรค่ะ”
ชัคตวัดมองมาชั่วแวบแล้วตั้งใจขับรถต่อไป เรียวปากหนาเม้มปิดความลับมากมายยังถูกเก็บงำไว้ อันนาพยายามนึกว่าไปลืมของสำคัญเอาไว้ที่ไหนหรือว่าร่วงตอนที่ไม่รู้ตัว ของสำคัญขนาดนี้เธอไม่ควรพลั้งเผลอ ถึงจะไม่มีราคาและแต่มีคุณค่าทางใจ หายไปไหนหนอ
ชรันออกมาเดินเล่นรับลมที่สนามหญ้าหน้าบ้าน วันนี้ภารดีมาหาพร้อมสีหน้าหม่นเศร้าเสียใจ รำพันถึงลูกสาวที่กินไม่ได้ นอนไม่หลับเพราะช้ำรักจากใครคงไม่ต้องต้องเดา คำตอบสำหรับชัคกับลิลลาคงมีแต่ไปถามเจ้าตัว ซึ่งตอนนี้ถึงไม่ตอบก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว มาขอให้เขาบังคับลูกชายจะไปช่วยอะไรได้ ตัวมา แต่ไม่ได้ใจ อยู่ไปไม่นานก็หย่าอยู่ดี
ชายชราพักเหนื่อยลงตรงซุ้มสะบันงา กลิ่นหอมจางพานชื่นใจ บางสิ่งไหวพลิ้วตามลม แต่ไปไม่ได้เพราะถูกกิ่งไม้เกี่ยวไว้ ด้วยความสงสัยชรันหยิบไม้สอยมาเกี่ยวเจ้าสิ่งนั้นไว้ พิจารณาครู่เดียวก็ใจหายวาบรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน สาวใช้กำลังเช็ดโต๊ะอยู่พอดี
“จะรับอะไรเพิ่มหรือคะคุณท่าน”
ชรันวางผ้าเช็ดหน้าสีซีดทว่ายังหอมไว้บนถาดสะอาด มองให้ชัดอีกรอบ ผีเสื้อกำลังสยายปีก ฝีปักประณีตแบบนี้ไม่มีใครเหมือน นานมาแล้วอิศราเคยพกติดตัวจนถูกล้อว่าเป็นผู้ชายอะไรดันพกผ้าเช็ดหน้า
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของใคร ช่วยหาให้ที”
สาวใช้มองแล้วส่ายหน้า “แม่พวกเด็กๆ ไม่มีใครพกผ้าเช็ดหน้ากันหรอกค่ะคุณท่าน”
นั่นสินะ ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ค่อยพกผ้าเช็ดหน้ากันแล้ว แถมยังเป็นผ้าเช็ดหน้าปักด้วยมือยิ่งหายากเข้าไปใหญ่ เนื้อผ้านิ่มและซีดเหมือนกับผ่านการซักมาหลายครั้งเสียด้วย ใครมาทำหล่นไว้ที่นี่กัน หรือว่าจะเป็นของ...
ชรันส่ายหน้า ผ้าเช็ดหน้าหยิบติดมือไป ตายกันหมดแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ใช่หรอก ถ้ายังอยู่คงหาทางฆ่าเขาแล้วสิ มองผ่านไปง่ายๆ คงไม่ได้แล้ว
วันนี้มีงานเปิดตัวเครื่องดื่มตัวใหม่ที่อันนามีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ จากคราวที่ไปถ่ายรูปรองเท้านารีให้พิธาน ชัคคงรู้จึงส่งชาญมารับ ส่วนตัวเองไปไหนก็ไม่รู้ยังมาไม่ถึงงาน นักข่าวยังไม่เห็นการมาของเธอทำให้หลบเข้ามาห้องด้านในได้สะดวก ทีมงานออแกไนซ์รู้จักอันนาจากข่าวจึงเข้ามาทำความรู้จัก เมธามางานในฐานะทีมออกแบบมองมาพอดี เธอเข้าไปยกมือไหว้ทักทาย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง พิธานชวนคุยเหมือนปกติ เธอค่อยยิ้มได้ที่มีเพื่อน
ลิลลามาถึงงานเพื่อเตรียมตัวสำหรับการขึ้นเวทีในฐานะพรีเซนเตอร์ ตอนแรกเธอคิดว่าจะถอนตัว แต่เพราะไม่อยากให้เป็นข่าวที่มาในแนวแยกงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกจึงจำใจมา ผมและหน้าพร้อมแล้ว เหลือแต่ใจกรุ่นที่อยากทำอะไรสักอย่างตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นอันนาอยู่ในห้อง vip
“ไปตามยัย...” ช่างแต่งหน้ามองมา ทรงพลจุ๊ปาก ลิลลาเปลี่ยนสีหน้าเป็นแย้มยิ้ม “คุณอันนาน่ะพี่พล พามาพบลิลด้วยค่ะ บอกไปว่าเพื่อนมีเรื่องจะคุยด้วย”
“จะทำอะไรหรือน้องลิล งานนี้ทำเป็นเล่นๆ ไม่ได้นะ นักข่าวมาอย่างกับแจกของ คงอยากเห็นน้องลิลกับคุณชัค แล้วยังว่าที่คู่หมั้นแบบสามเศร้า เราสามคนละมั้ง” ผู้จัดการส่วนตัวก้มหน้ากระซิบชักหวาดๆ ไม่อยากให้ลิลลาเป็นข่าว
“ลิลจะไม่ยอมเศร้าให้ใครเห็นหรอกค่ะ”
เมื่อห้ามไม่ได้ก็ต้องตามใจ ทรงพลยอมไปหาอันนาซึ่งรายนี้ก็ยอมตามเงียบๆ ไม่ได้ออกอาการอยากโชว์พาวเพราะกำลังจะเป็นถึงเมียของท่านประธาน
อันนามองเพื่อนในวัยเด็ก ถ้ายังหน้าเชิด ยิ้มเจ้าเล่ห์ได้คงไม่เป็นอะไรมากแล้ว เธอมาเพื่อแค่นี้แหละ
“นั่งก่อนสิ”
ลิลลาชี้ไปเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ทางสะดวกช่างแต่งหน้าไปกันหมดแล้ว เหลือแต่ทีมออร์แกไนซ์ที่กำลังคุยกันเรื่องคิวห่างออกไป
“อยากพบฉันมีอะไร ถ้าเธอคิดว่าฉันอยากมาประกาศตัว แย่งซีน อะไรก็แล้วแต่ที่เธอคิดออกมาจากหัวได้ก็ช่วยเลิกคิดไปได้เลย เสียเวลาเปล่าๆ”
“ฉันไม่คิดง่ายๆ แบบนั้นหรอก แต่หลังเปิดตัวเครื่องดื่ม ตอนที่ให้สัมภาษณ์นักข่าวนี่สิ ฉันควรพูดยังไงดีนะ”
นึกไว้อยู่แล้ว แต่ช่างเถอะ ใครบังคับให้เธอเดินมาหายัยลิลได้ล่ะ ถ้าไม่ยอมมาเสียเอง
“ต้องการอะไร พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมโลก”
“ได้ข่าวว่าพริตตี้ในงานขาดอยู่หนึ่งคนพอดี ถ้าเธอยอมทำ ฉันก็จะทำให้การสัมภาษณ์ในวันนี้จบลงด้วยดี ไม่มีเรื่องเสียหาย” ลิลลายิ้มหวานเยิ้ม
“มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย ข่าวร้ายๆ ก็มาอยู่เธออยู่ดี”
“คิดว่าฉันทำให้ทุกคนสงสารไม่ได้หรือไง ถ้างานนี้พัง ฉันก็ลอยตัว”
ความตรงไปตรงมาไม่เคยใช้กับลิลลาได้เลยสักครั้ง อันนากอดอกนั่งคิด ไม่ได้กลัวคำขู่ คิดว่าเธอแคร์หน้าตาในสังคมนักหรือ แต่เป็นห่วงทีมงานที่คิดจนสมองแทบแตก แต่อาจพังเพราะผู้หญิงสิ้นคิดคนเดียวต่างหาก
“ตกลง แต่ถ้าเธอไม่รักษาคำพูดล่ะก็ ไอ้หน้าตาสวยๆ แต่แสบร้ายจะถูกแฉออกสื่อ ฉันไม่เคยอายว่าเป็นใครมาก่อน แต่เธอคงไม่อยากให้ใครรู้ล่ะมั้ง”
ลิลลาชะงักมองแต่ยังวางหน้าไม่สะทกสะท้าน “เห็นเงียบๆ ร้ายเหมือนกันนะยะ”
อันนาส่ายหน้าคิดเสียว่าที่ยอมทำให้วันนี้เป็นการขอโทษและช่วยทีมงาน ไม่ว่าลิลลาชอบชัคด้วยความรู้สึกของตัวเองหรือคุณภารดีบงการ ในมุมมองของเธอ ถึงเพื่อนจะร้ายกาจ แต่รับมือได้ ยกเว้นคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่รู้จะรับมือยังไง จำได้ว่านาวินก็มางานนี้เหมือนเพราะเป็นพรีเซนเตอร์อีกคน อยู่ที่ไหนนะ
ชาญไม่เห็นอันนากำลังจะสั่งให้คนของเขาออกตามหาอยู่แล้วถ้าไม่พบว่าสาวๆ ในกลุ่มพริตตี้มีผู้หญิงของนายอยู่ด้วย ชุดที่ใส่แม้ไม่ได้เปิดเนื้อหนังอะไรมาก แต่รัดรูป กระโปรงยังสั้นด้วย ยังดีที่มีหน้ากากปิดหน้าพอพรางกล้องของนักข่าวได้ แต่ถ้าชัคมาเห็นมีเรื่องแน่ๆ
“อย่าบอกคุณชัคนะคะคุณชาญ น้ำมีเหตุผลค่ะ” อันนาพูดดักไว้ก่อน
สีหน้าของชาญบอกว่าลำบากใจอย่างสุดซึ้ง “แต่ว่า...”
นาวินออกมาจากห้องแต่งตัวพอดี แค่เห็นรูปร่างและคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ่งมั่นใจว่าจำไม่ผิด ดาราหนุ่มเดินเข้ามาทักทายสีหน้ายามมองชุดดูเหมือนโลกใกล้แตกอีกคน
“นึกแล้วต้องเจอน้ำ ทำไมใส่ชุดนี้”
“เรื่องมันยาวน่ะ” อันนายิ้มกว้างสายตาวิ้งๆ ใส่เพื่อน “น้ำมีเรื่องให้วินช่วยล่ะ ถ้าอีตาชัคเห็นน้ำในสภาพนี้มีเรื่องแน่ๆ ตอนเปิดตัวก็ช่วยมาบังน้ำไว้หน่อยนะ แล้วน้ำจะรีบแวบออกไป”
“ก็ได้ อย่าว่าแต่รายนั้นเลย วินก็ไม่ชอบชุดนี้เหมือนกัน”
ชาญพยักหน้าเห็นด้วย กระโปรงแค่ต้นขายังไม่น่าห่วงเท่าช่วงบนที่รัดรูปเผยเนินอกรำไรแม้จะมีผ้าสีเนื้อบางปิดกั้นไว้ แต่ผู้ชายคนไหนเห็นว่าที่คู่หมั้นแต่งตัวแบบนี้ถ้าไม่โกรธคงใจเย็นเป็นน้ำแข็ง ถ้าชัคมาถึงงานแล้วไม่ถามหาอันนาคงแปลกล่ะ
ชัคมาถึงงานช้ากว่ากำหนดไปเล็กน้อยเพราะเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ มีหลักฐานอีกชิ้นที่พบในที่เกิดเหตุและอาจโยงไปถึงตัวคนร้ายได้ นักข่าวมาเต็มเพราะงานนี้เรียกว่าต้นตอของรักสามเศร้าหรืออาจเป็นสี่เศร้าก็ว่าได้ นาวินกับลิลลาเตรียมตัวอยู่หลังเวที แต่อันนากลับหลบสายตาของนักข่าวไปได้ อีกทั้งยังไม่ได้ลงมาจากรถพร้อม CEO ใหญ่ งานนี้นักข่าวตามหากันให้ควั่ก
สายตาคมมองไปทั่วๆ ยิ้มทักทายคนในธุรกิจที่มีสายงานเกี่ยวข้องกัน ทว่าในรอยยิ้มที่ส่งมาเหล่านั้นกลับไม่มีใครบางคนที่มาถึงงานก่อนเขาตั้งนานแล้ว
“อันนาล่ะไปเสียที่ไหน บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้มานั่งด้วยกัน”
“เอ่อ...อยู่แถวๆ นี้แหละครับ” ชาญเหล่ไปบนเวที ตอนนี้พรีเซ็นเตอร์สองคนออกมาพร้อมกับเครื่องดื่ม เต้นไปตามเพลงพร้อมกับพริตตี้แนวสปอร์ตเกิร์ล
ชัคมองตามชักสงสัยพริตตี้ที่กำลังเต้นเบากว่าเพื่อนแถมยังเอาแต่ยืนข้างหลังนาวิน พอเหลียวมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นว่าอันนาจะมานั่งหรือจงใจไปอยู่กับทีมงาน แล้วชาญยังทำท่ามีพิรุธอีก ยังไม่ทันได้ถามเพลงก็หยุดลงพอดี พิธีออกมากล่าวเปิดงานผายมือมาทางประธานของ Prime
“เชิญคุณชัคขึ้นมากล่าวเปิดตัวเครื่องเดิมตัวใหม่ครับ”
เสียงปรบมือของแขกร่วมงานดังต้อนรับยามที่ชัคเดินไปบนเวที แสงแฟลช เสียงชัตเตอร์รัวอย่างกับปืนกล ลิลลายิ้มหวานเขยิบเข้าไปใกล้ร่างสูงโดดเด่น นาวินมองแล้วอยากเบ้ปาก ในขณะที่อันนามองชัคอย่างชื่นชมในความสำเร็จของเขา หยุดคิดถึงเรื่องราวยุ่งๆ ของเราชั่วคราว ราวกับมีตาหลังคนมองกล้องอยู่ดีๆ ดันหันมามองข้างหลัง สายตาคมๆ วาบเหมือนกับมีแสงเลเซอร์ยิงใส่ พริตตี้จำเป็นสะดุ้งโหยงก้มหน้าหลบ
ชัคมองไปที่ชาญ รายนี้ช่างรู้งานรีบมายืนข้างเวที แต่ที่ทำให้นักข่างสงสัยคงไม่พ้นที่จู่ๆ ประธาน Prime ถอดเสื้อสูทออกแล้วส่งไปข้างหลัง อันนาเหวออึ้งยืนนิ่งเป็นหุ่นด้วยกลัวจะกลายเป็นข่าวออกไป นักข่าวได้สงสัยว่าเธอมาทำอะไรอยู่บนนี้
“ใส่ซะ” เสียงชัคคำรามบอก
ลิลลาเหลียวมองตามร้อนรุ่มอยู่ในอก นาวินไม่รอช้าดึงเสื้อจากมือชัคแล้วยัดใส่มืออันนาแบบไม่ให้เสียของ สาวเจ้ารีบใส่เสื้อแล้วยังไงต่อล่ะ
“รีบพาอันนาออกไป”
ชาญเดินไปบังร่างอันนาไว้แล้วดันให้เธอเดินนำลงทางเวทีด้านหลัง นักข่าวพากันถ่ายรูปด้วยความสงสัย แต่ยังไม่รู้อะไรมาก บนเวทีกลับสู่สภาพปกติ พรีเซ็นเตอร์ชูขวดเครื่องดื่มแล้วยิ้มสู้กล้อง โดยมีชัคยกนิ้วโป้งให้ตรงกลาง
นักข่าวสองสามคนตามพริตตี้ปริศนาไป แต่กลับวืดเมื่อไม่พบอะไรนอกจากทีมงานที่อย่างกับตั้งโปรแกรมไว้ให้ตอบว่า...ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่มีอะไร
อันนาถูกพามาในห้อง vip อีกครั้ง ซึ่งนักข่าวไม่มีทางเข้ามาถึงตรงส่วนนี้ได้ ชาญมั่นใจตอนนี้เองว่าหนีนักข่าวยากกว่าหนีกระสุนปืน
“ขอบคุณค่ะคุณชาญ เดี๋ยวน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะนั่งรอคุณเจ้านายมาจัดการนะคะ สงสัยอยากขบหัวน้ำจะแย่แล้ว” รู้ล่ะว่าชัคขี้โมโห แต่คราวนี้เขาจะอาวะลาดบ้านพังหรือเปล่า
“ถ้ามีเหตุผลคุณชัคก็รับฟังนะครับ”
แต่จะทันได้ฟังก่อนโดนดุหรือเปล่านี่สิ ชาญออกมาจากห้องแล้วยืนเฝ้าอย่างกับนายทวาร ทีมงานมองมาไม่กล้าถาม แม้จะสงสัยสุดติ่ง
ลิลลากับนาวินให้สัมภาษณ์นักข่าวเสร็จแล้ว จึงเดินตามทีมงานมาห้องพักสำหรับล้างเครื่องสำอางและเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่าดาราสาวกลัวเดินตามคู่พรีเซ็นเตอร์ไป ท่าทีของพี่ชัคทำให้เธอหวั่นใจ ไหนว่าถูกจัดฉากจนต้องคุยกันเรื่องหมั้นหมาย ห่วงกันออกนอกหน้าแบบนั้น ให้เด็กประถมก็ดูออกว่ามีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่
“ฉันรู้ว่าคุณก็ชอบอันนาอยู่ไม่ใช่หรือ”
นาวินหันมามองทำหน้าเซ็งๆ แค่ที่ลิลลาให้ข่าวจนอันนาเกือบถูกนักข่าวสอยร่วงกลางอากาศก็แย่แล้ว
“ทำไมไม่แย่งกลับมา ปล่อยให้ไปหมั้นกับพี่ชัคทำไม ยอมถูกตัดหน้าแล้วจะเป็นพระเอกขึ้นมาหรือไง”
“ผมชอบน้ำ แต่ผมกลัวเสียเพื่อนไปมากกว่า อะไรที่น้ำตัดสินใจแล้ว ผมจะขอยินดีแค่ในฐานะเพื่อน” เรื่องอะไรจะบอกว่ายังมีความหวัง ยัยนี่ได้ชูคอคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าน่ะสิ
“พูดจากใจ ผู้ชายแบบคุณมันไม่มีความกล้า”
นาวินหัวเราะเสียงหยันเดินเข้าใส่ ลิลลาถอยกรูดไม่เป็นขบวนจนหลังกระแทกข้างฝา แขนยาวยื่นมาวางมือทาบมองอย่างสมเพชเวทนา
“ผมไม่กล้าเหมือนคุณหรอก ยอมออกข่าวให้ใครต่อใครเข้าใจผิด แต่สุดท้ายความจริงก็เปิดเผย”
“เปิดเผยว่าอะไร” ลิลลาแหวลั่นรีบออกมาจากมุมแล้วมองนาวินตาขวาง
“อย่ามายุ่งกับน้ำอีก ไม่งั้นคุณได้มีข่าวฉาวออกสื่อบ้างแน่ๆ”
ลิลลาเบ้ปากใส่คิดว่าขู่แค่นี้จะกลัวงั้นหรือ นาวินเดินเข้ามาใกล้สีหน้าพร้อมมีเรื่อง ดาราสาวถอยจนออกมายืนนอกห้อง ชายหนุ่มยิ้มกวนเบื้องล่างแล้วประตูปิดใส่หน้าอย่างไม่แคร์ หัวเราะลั่นห้องสะใจ รู้สาเหตุแล้วว่าที่อันนาไปแต่งตัวเป็นพริตตี้คงไม่พ้นยัยนี่แหละ
แจ้งข่าวนะคะ
1. ขอบคุณที่ติดตามอ่าน กำราบรักจอมเผด็จการ มาจนถึงตอนที่ 15 นะคะ ตอนนี้หนังสือนิยายได้วางแผงไปในวันที่ 14 มิถุนายน 2558 แล้วนะคะ และมีในแบบ E-BOOKแล้วค่ะ
2. ฝากนิยายเรื่องต่อไปค่ะ เป็นภาคต่อของ สัญญารักพรางใจ เรื่อง เล่ห์รักพรางแค้น สามารถอ่านได้จากลิงค์นี้ค่ะ
http://my.dek-d.com/Darrano/writer/view.php?id=1149264
ขอบคุณนะคะ
อัมราน_บรรพตี
“คุณดูเหนื่อยแล้ว ผมจะไปส่ง”
“จะกลับกันแล้วหรือ กินของหวานกับพ่อก่อนไหม”
ชัคเหล่ใส่ พ่อชอบกินของหวานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “มันดึกแล้วน่ะพ่อ เอาไว้ผมจะพาอันนามากินข้าวด้วยอีกแล้วกันนะครับ”
อันนายกมือไหว้ตามมารยาท “กลับก่อนนะคะ”
เพียงไม่กี่นาทีอันนาที่ยิ้มง่ายร่าเริงกลับมาเหม่อลอยครุ่นคิดอีกแล้ว ชัคสังเกตอยู่เงียบๆ จู่ๆ คนนั่งเงียบก็เปิดประเป๋าหาอะไรสักอย่าง ดูน่าจะเป็นของสำคัญมาก
“หาอะไรหรือ ให้ช่วยไหม”
อันนาถอนใจอยากจะร้องไห้ แต่ทำไม่ได้ “ไม่เป็นไรค่ะ”
ชัคตวัดมองมาชั่วแวบแล้วตั้งใจขับรถต่อไป เรียวปากหนาเม้มปิดความลับมากมายยังถูกเก็บงำไว้ อันนาพยายามนึกว่าไปลืมของสำคัญเอาไว้ที่ไหนหรือว่าร่วงตอนที่ไม่รู้ตัว ของสำคัญขนาดนี้เธอไม่ควรพลั้งเผลอ ถึงจะไม่มีราคาและแต่มีคุณค่าทางใจ หายไปไหนหนอ
ชรันออกมาเดินเล่นรับลมที่สนามหญ้าหน้าบ้าน วันนี้ภารดีมาหาพร้อมสีหน้าหม่นเศร้าเสียใจ รำพันถึงลูกสาวที่กินไม่ได้ นอนไม่หลับเพราะช้ำรักจากใครคงไม่ต้องต้องเดา คำตอบสำหรับชัคกับลิลลาคงมีแต่ไปถามเจ้าตัว ซึ่งตอนนี้ถึงไม่ตอบก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว มาขอให้เขาบังคับลูกชายจะไปช่วยอะไรได้ ตัวมา แต่ไม่ได้ใจ อยู่ไปไม่นานก็หย่าอยู่ดี
ชายชราพักเหนื่อยลงตรงซุ้มสะบันงา กลิ่นหอมจางพานชื่นใจ บางสิ่งไหวพลิ้วตามลม แต่ไปไม่ได้เพราะถูกกิ่งไม้เกี่ยวไว้ ด้วยความสงสัยชรันหยิบไม้สอยมาเกี่ยวเจ้าสิ่งนั้นไว้ พิจารณาครู่เดียวก็ใจหายวาบรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน สาวใช้กำลังเช็ดโต๊ะอยู่พอดี
“จะรับอะไรเพิ่มหรือคะคุณท่าน”
ชรันวางผ้าเช็ดหน้าสีซีดทว่ายังหอมไว้บนถาดสะอาด มองให้ชัดอีกรอบ ผีเสื้อกำลังสยายปีก ฝีปักประณีตแบบนี้ไม่มีใครเหมือน นานมาแล้วอิศราเคยพกติดตัวจนถูกล้อว่าเป็นผู้ชายอะไรดันพกผ้าเช็ดหน้า
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของใคร ช่วยหาให้ที”
สาวใช้มองแล้วส่ายหน้า “แม่พวกเด็กๆ ไม่มีใครพกผ้าเช็ดหน้ากันหรอกค่ะคุณท่าน”
นั่นสินะ ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ค่อยพกผ้าเช็ดหน้ากันแล้ว แถมยังเป็นผ้าเช็ดหน้าปักด้วยมือยิ่งหายากเข้าไปใหญ่ เนื้อผ้านิ่มและซีดเหมือนกับผ่านการซักมาหลายครั้งเสียด้วย ใครมาทำหล่นไว้ที่นี่กัน หรือว่าจะเป็นของ...
ชรันส่ายหน้า ผ้าเช็ดหน้าหยิบติดมือไป ตายกันหมดแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ใช่หรอก ถ้ายังอยู่คงหาทางฆ่าเขาแล้วสิ มองผ่านไปง่ายๆ คงไม่ได้แล้ว
วันนี้มีงานเปิดตัวเครื่องดื่มตัวใหม่ที่อันนามีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ จากคราวที่ไปถ่ายรูปรองเท้านารีให้พิธาน ชัคคงรู้จึงส่งชาญมารับ ส่วนตัวเองไปไหนก็ไม่รู้ยังมาไม่ถึงงาน นักข่าวยังไม่เห็นการมาของเธอทำให้หลบเข้ามาห้องด้านในได้สะดวก ทีมงานออแกไนซ์รู้จักอันนาจากข่าวจึงเข้ามาทำความรู้จัก เมธามางานในฐานะทีมออกแบบมองมาพอดี เธอเข้าไปยกมือไหว้ทักทาย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง พิธานชวนคุยเหมือนปกติ เธอค่อยยิ้มได้ที่มีเพื่อน
ลิลลามาถึงงานเพื่อเตรียมตัวสำหรับการขึ้นเวทีในฐานะพรีเซนเตอร์ ตอนแรกเธอคิดว่าจะถอนตัว แต่เพราะไม่อยากให้เป็นข่าวที่มาในแนวแยกงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกจึงจำใจมา ผมและหน้าพร้อมแล้ว เหลือแต่ใจกรุ่นที่อยากทำอะไรสักอย่างตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นอันนาอยู่ในห้อง vip
“ไปตามยัย...” ช่างแต่งหน้ามองมา ทรงพลจุ๊ปาก ลิลลาเปลี่ยนสีหน้าเป็นแย้มยิ้ม “คุณอันนาน่ะพี่พล พามาพบลิลด้วยค่ะ บอกไปว่าเพื่อนมีเรื่องจะคุยด้วย”
“จะทำอะไรหรือน้องลิล งานนี้ทำเป็นเล่นๆ ไม่ได้นะ นักข่าวมาอย่างกับแจกของ คงอยากเห็นน้องลิลกับคุณชัค แล้วยังว่าที่คู่หมั้นแบบสามเศร้า เราสามคนละมั้ง” ผู้จัดการส่วนตัวก้มหน้ากระซิบชักหวาดๆ ไม่อยากให้ลิลลาเป็นข่าว
“ลิลจะไม่ยอมเศร้าให้ใครเห็นหรอกค่ะ”
เมื่อห้ามไม่ได้ก็ต้องตามใจ ทรงพลยอมไปหาอันนาซึ่งรายนี้ก็ยอมตามเงียบๆ ไม่ได้ออกอาการอยากโชว์พาวเพราะกำลังจะเป็นถึงเมียของท่านประธาน
อันนามองเพื่อนในวัยเด็ก ถ้ายังหน้าเชิด ยิ้มเจ้าเล่ห์ได้คงไม่เป็นอะไรมากแล้ว เธอมาเพื่อแค่นี้แหละ
“นั่งก่อนสิ”
ลิลลาชี้ไปเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ทางสะดวกช่างแต่งหน้าไปกันหมดแล้ว เหลือแต่ทีมออร์แกไนซ์ที่กำลังคุยกันเรื่องคิวห่างออกไป
“อยากพบฉันมีอะไร ถ้าเธอคิดว่าฉันอยากมาประกาศตัว แย่งซีน อะไรก็แล้วแต่ที่เธอคิดออกมาจากหัวได้ก็ช่วยเลิกคิดไปได้เลย เสียเวลาเปล่าๆ”
“ฉันไม่คิดง่ายๆ แบบนั้นหรอก แต่หลังเปิดตัวเครื่องดื่ม ตอนที่ให้สัมภาษณ์นักข่าวนี่สิ ฉันควรพูดยังไงดีนะ”
นึกไว้อยู่แล้ว แต่ช่างเถอะ ใครบังคับให้เธอเดินมาหายัยลิลได้ล่ะ ถ้าไม่ยอมมาเสียเอง
“ต้องการอะไร พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมโลก”
“ได้ข่าวว่าพริตตี้ในงานขาดอยู่หนึ่งคนพอดี ถ้าเธอยอมทำ ฉันก็จะทำให้การสัมภาษณ์ในวันนี้จบลงด้วยดี ไม่มีเรื่องเสียหาย” ลิลลายิ้มหวานเยิ้ม
“มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย ข่าวร้ายๆ ก็มาอยู่เธออยู่ดี”
“คิดว่าฉันทำให้ทุกคนสงสารไม่ได้หรือไง ถ้างานนี้พัง ฉันก็ลอยตัว”
ความตรงไปตรงมาไม่เคยใช้กับลิลลาได้เลยสักครั้ง อันนากอดอกนั่งคิด ไม่ได้กลัวคำขู่ คิดว่าเธอแคร์หน้าตาในสังคมนักหรือ แต่เป็นห่วงทีมงานที่คิดจนสมองแทบแตก แต่อาจพังเพราะผู้หญิงสิ้นคิดคนเดียวต่างหาก
“ตกลง แต่ถ้าเธอไม่รักษาคำพูดล่ะก็ ไอ้หน้าตาสวยๆ แต่แสบร้ายจะถูกแฉออกสื่อ ฉันไม่เคยอายว่าเป็นใครมาก่อน แต่เธอคงไม่อยากให้ใครรู้ล่ะมั้ง”
ลิลลาชะงักมองแต่ยังวางหน้าไม่สะทกสะท้าน “เห็นเงียบๆ ร้ายเหมือนกันนะยะ”
อันนาส่ายหน้าคิดเสียว่าที่ยอมทำให้วันนี้เป็นการขอโทษและช่วยทีมงาน ไม่ว่าลิลลาชอบชัคด้วยความรู้สึกของตัวเองหรือคุณภารดีบงการ ในมุมมองของเธอ ถึงเพื่อนจะร้ายกาจ แต่รับมือได้ ยกเว้นคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่รู้จะรับมือยังไง จำได้ว่านาวินก็มางานนี้เหมือนเพราะเป็นพรีเซนเตอร์อีกคน อยู่ที่ไหนนะ
ชาญไม่เห็นอันนากำลังจะสั่งให้คนของเขาออกตามหาอยู่แล้วถ้าไม่พบว่าสาวๆ ในกลุ่มพริตตี้มีผู้หญิงของนายอยู่ด้วย ชุดที่ใส่แม้ไม่ได้เปิดเนื้อหนังอะไรมาก แต่รัดรูป กระโปรงยังสั้นด้วย ยังดีที่มีหน้ากากปิดหน้าพอพรางกล้องของนักข่าวได้ แต่ถ้าชัคมาเห็นมีเรื่องแน่ๆ
“อย่าบอกคุณชัคนะคะคุณชาญ น้ำมีเหตุผลค่ะ” อันนาพูดดักไว้ก่อน
สีหน้าของชาญบอกว่าลำบากใจอย่างสุดซึ้ง “แต่ว่า...”
นาวินออกมาจากห้องแต่งตัวพอดี แค่เห็นรูปร่างและคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ่งมั่นใจว่าจำไม่ผิด ดาราหนุ่มเดินเข้ามาทักทายสีหน้ายามมองชุดดูเหมือนโลกใกล้แตกอีกคน
“นึกแล้วต้องเจอน้ำ ทำไมใส่ชุดนี้”
“เรื่องมันยาวน่ะ” อันนายิ้มกว้างสายตาวิ้งๆ ใส่เพื่อน “น้ำมีเรื่องให้วินช่วยล่ะ ถ้าอีตาชัคเห็นน้ำในสภาพนี้มีเรื่องแน่ๆ ตอนเปิดตัวก็ช่วยมาบังน้ำไว้หน่อยนะ แล้วน้ำจะรีบแวบออกไป”
“ก็ได้ อย่าว่าแต่รายนั้นเลย วินก็ไม่ชอบชุดนี้เหมือนกัน”
ชาญพยักหน้าเห็นด้วย กระโปรงแค่ต้นขายังไม่น่าห่วงเท่าช่วงบนที่รัดรูปเผยเนินอกรำไรแม้จะมีผ้าสีเนื้อบางปิดกั้นไว้ แต่ผู้ชายคนไหนเห็นว่าที่คู่หมั้นแต่งตัวแบบนี้ถ้าไม่โกรธคงใจเย็นเป็นน้ำแข็ง ถ้าชัคมาถึงงานแล้วไม่ถามหาอันนาคงแปลกล่ะ
ชัคมาถึงงานช้ากว่ากำหนดไปเล็กน้อยเพราะเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ มีหลักฐานอีกชิ้นที่พบในที่เกิดเหตุและอาจโยงไปถึงตัวคนร้ายได้ นักข่าวมาเต็มเพราะงานนี้เรียกว่าต้นตอของรักสามเศร้าหรืออาจเป็นสี่เศร้าก็ว่าได้ นาวินกับลิลลาเตรียมตัวอยู่หลังเวที แต่อันนากลับหลบสายตาของนักข่าวไปได้ อีกทั้งยังไม่ได้ลงมาจากรถพร้อม CEO ใหญ่ งานนี้นักข่าวตามหากันให้ควั่ก
สายตาคมมองไปทั่วๆ ยิ้มทักทายคนในธุรกิจที่มีสายงานเกี่ยวข้องกัน ทว่าในรอยยิ้มที่ส่งมาเหล่านั้นกลับไม่มีใครบางคนที่มาถึงงานก่อนเขาตั้งนานแล้ว
“อันนาล่ะไปเสียที่ไหน บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้มานั่งด้วยกัน”
“เอ่อ...อยู่แถวๆ นี้แหละครับ” ชาญเหล่ไปบนเวที ตอนนี้พรีเซ็นเตอร์สองคนออกมาพร้อมกับเครื่องดื่ม เต้นไปตามเพลงพร้อมกับพริตตี้แนวสปอร์ตเกิร์ล
ชัคมองตามชักสงสัยพริตตี้ที่กำลังเต้นเบากว่าเพื่อนแถมยังเอาแต่ยืนข้างหลังนาวิน พอเหลียวมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นว่าอันนาจะมานั่งหรือจงใจไปอยู่กับทีมงาน แล้วชาญยังทำท่ามีพิรุธอีก ยังไม่ทันได้ถามเพลงก็หยุดลงพอดี พิธีออกมากล่าวเปิดงานผายมือมาทางประธานของ Prime
“เชิญคุณชัคขึ้นมากล่าวเปิดตัวเครื่องเดิมตัวใหม่ครับ”
เสียงปรบมือของแขกร่วมงานดังต้อนรับยามที่ชัคเดินไปบนเวที แสงแฟลช เสียงชัตเตอร์รัวอย่างกับปืนกล ลิลลายิ้มหวานเขยิบเข้าไปใกล้ร่างสูงโดดเด่น นาวินมองแล้วอยากเบ้ปาก ในขณะที่อันนามองชัคอย่างชื่นชมในความสำเร็จของเขา หยุดคิดถึงเรื่องราวยุ่งๆ ของเราชั่วคราว ราวกับมีตาหลังคนมองกล้องอยู่ดีๆ ดันหันมามองข้างหลัง สายตาคมๆ วาบเหมือนกับมีแสงเลเซอร์ยิงใส่ พริตตี้จำเป็นสะดุ้งโหยงก้มหน้าหลบ
ชัคมองไปที่ชาญ รายนี้ช่างรู้งานรีบมายืนข้างเวที แต่ที่ทำให้นักข่างสงสัยคงไม่พ้นที่จู่ๆ ประธาน Prime ถอดเสื้อสูทออกแล้วส่งไปข้างหลัง อันนาเหวออึ้งยืนนิ่งเป็นหุ่นด้วยกลัวจะกลายเป็นข่าวออกไป นักข่าวได้สงสัยว่าเธอมาทำอะไรอยู่บนนี้
“ใส่ซะ” เสียงชัคคำรามบอก
ลิลลาเหลียวมองตามร้อนรุ่มอยู่ในอก นาวินไม่รอช้าดึงเสื้อจากมือชัคแล้วยัดใส่มืออันนาแบบไม่ให้เสียของ สาวเจ้ารีบใส่เสื้อแล้วยังไงต่อล่ะ
“รีบพาอันนาออกไป”
ชาญเดินไปบังร่างอันนาไว้แล้วดันให้เธอเดินนำลงทางเวทีด้านหลัง นักข่าวพากันถ่ายรูปด้วยความสงสัย แต่ยังไม่รู้อะไรมาก บนเวทีกลับสู่สภาพปกติ พรีเซ็นเตอร์ชูขวดเครื่องดื่มแล้วยิ้มสู้กล้อง โดยมีชัคยกนิ้วโป้งให้ตรงกลาง
นักข่าวสองสามคนตามพริตตี้ปริศนาไป แต่กลับวืดเมื่อไม่พบอะไรนอกจากทีมงานที่อย่างกับตั้งโปรแกรมไว้ให้ตอบว่า...ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่มีอะไร
อันนาถูกพามาในห้อง vip อีกครั้ง ซึ่งนักข่าวไม่มีทางเข้ามาถึงตรงส่วนนี้ได้ ชาญมั่นใจตอนนี้เองว่าหนีนักข่าวยากกว่าหนีกระสุนปืน
“ขอบคุณค่ะคุณชาญ เดี๋ยวน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะนั่งรอคุณเจ้านายมาจัดการนะคะ สงสัยอยากขบหัวน้ำจะแย่แล้ว” รู้ล่ะว่าชัคขี้โมโห แต่คราวนี้เขาจะอาวะลาดบ้านพังหรือเปล่า
“ถ้ามีเหตุผลคุณชัคก็รับฟังนะครับ”
แต่จะทันได้ฟังก่อนโดนดุหรือเปล่านี่สิ ชาญออกมาจากห้องแล้วยืนเฝ้าอย่างกับนายทวาร ทีมงานมองมาไม่กล้าถาม แม้จะสงสัยสุดติ่ง
ลิลลากับนาวินให้สัมภาษณ์นักข่าวเสร็จแล้ว จึงเดินตามทีมงานมาห้องพักสำหรับล้างเครื่องสำอางและเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่าดาราสาวกลัวเดินตามคู่พรีเซ็นเตอร์ไป ท่าทีของพี่ชัคทำให้เธอหวั่นใจ ไหนว่าถูกจัดฉากจนต้องคุยกันเรื่องหมั้นหมาย ห่วงกันออกนอกหน้าแบบนั้น ให้เด็กประถมก็ดูออกว่ามีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่
“ฉันรู้ว่าคุณก็ชอบอันนาอยู่ไม่ใช่หรือ”
นาวินหันมามองทำหน้าเซ็งๆ แค่ที่ลิลลาให้ข่าวจนอันนาเกือบถูกนักข่าวสอยร่วงกลางอากาศก็แย่แล้ว
“ทำไมไม่แย่งกลับมา ปล่อยให้ไปหมั้นกับพี่ชัคทำไม ยอมถูกตัดหน้าแล้วจะเป็นพระเอกขึ้นมาหรือไง”
“ผมชอบน้ำ แต่ผมกลัวเสียเพื่อนไปมากกว่า อะไรที่น้ำตัดสินใจแล้ว ผมจะขอยินดีแค่ในฐานะเพื่อน” เรื่องอะไรจะบอกว่ายังมีความหวัง ยัยนี่ได้ชูคอคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าน่ะสิ
“พูดจากใจ ผู้ชายแบบคุณมันไม่มีความกล้า”
นาวินหัวเราะเสียงหยันเดินเข้าใส่ ลิลลาถอยกรูดไม่เป็นขบวนจนหลังกระแทกข้างฝา แขนยาวยื่นมาวางมือทาบมองอย่างสมเพชเวทนา
“ผมไม่กล้าเหมือนคุณหรอก ยอมออกข่าวให้ใครต่อใครเข้าใจผิด แต่สุดท้ายความจริงก็เปิดเผย”
“เปิดเผยว่าอะไร” ลิลลาแหวลั่นรีบออกมาจากมุมแล้วมองนาวินตาขวาง
“อย่ามายุ่งกับน้ำอีก ไม่งั้นคุณได้มีข่าวฉาวออกสื่อบ้างแน่ๆ”
ลิลลาเบ้ปากใส่คิดว่าขู่แค่นี้จะกลัวงั้นหรือ นาวินเดินเข้ามาใกล้สีหน้าพร้อมมีเรื่อง ดาราสาวถอยจนออกมายืนนอกห้อง ชายหนุ่มยิ้มกวนเบื้องล่างแล้วประตูปิดใส่หน้าอย่างไม่แคร์ หัวเราะลั่นห้องสะใจ รู้สาเหตุแล้วว่าที่อันนาไปแต่งตัวเป็นพริตตี้คงไม่พ้นยัยนี่แหละ
แจ้งข่าวนะคะ
1. ขอบคุณที่ติดตามอ่าน กำราบรักจอมเผด็จการ มาจนถึงตอนที่ 15 นะคะ ตอนนี้หนังสือนิยายได้วางแผงไปในวันที่ 14 มิถุนายน 2558 แล้วนะคะ และมีในแบบ E-BOOKแล้วค่ะ
2. ฝากนิยายเรื่องต่อไปค่ะ เป็นภาคต่อของ สัญญารักพรางใจ เรื่อง เล่ห์รักพรางแค้น สามารถอ่านได้จากลิงค์นี้ค่ะ
http://my.dek-d.com/Darrano/writer/view.php?id=1149264
ขอบคุณนะคะ
อัมราน_บรรพตี
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.ค. 2558, 11:54:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ค. 2558, 11:54:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 1151
| << ตอนที่ 15 ครึ่งแรก | ตอนที่ 10 ครึ่งแรก >> |
