พันธกานต์สิเน่หา
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกาทิตภากร ปัจจุบันต้นฉบับได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่องและวางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้น!!
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
(เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วน)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 13
อีกด้านหนึ่ง...สาวผมแดงในชุดแบรนด์ดังเดินกระแทกส้นเท้าออกมาจากแผนกบุคคลของบริษัทแบรนเนตซอฟแวร์ จำกัด ใบหน้างามงอง้ำบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหัวเสีย หลังจากใช้ความพยายามในการตอบคำถามงี่เง่าซ้ำไปซ้ำมา เพราะคนสัมภาษณ์ถามวกไปวนมา ซ้ำยังมีทัศนะคติแย่ๆ มองหล่อนในแง่ลบ สบประมาทว่าไม่มีความสามารถ
“บริษัทเฮงซวย! ห่วยแตกชะมัด มีอย่างที่ไหน...ห้ามใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมมาสมัครงาน ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ใครกันเป็นคนตั้งกฎนี้ขึ้นมา ประสาทดีอยู่หรือเปล่า ฉันจะใส่อะไรแล้วมันไปหนัก...” โมนิก้าบริภาษยาว ขณะพาร่างบนรองเท้าส้นสูงปลายแหลมไปกดลิฟต์ อยากจะไปให้พ้นๆ จากบริษัทนี้ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกกว้างก็ก้าวสวนเข้าไป ร่างของหล่อนก็เลยปะทะกับใครบางคนที่เดินสวนออกมา
“บ้าชะมัด! เดินประสาอะไรเนี่ย คนทั้งคนมองไม่เห็นหรือไง” โมนิก้ากำลังโกรธเลยระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่สนใจว่าหล่อนเองก็ผิดที่ก้าวสวนเข้าไปในลิฟต์
“เห็น...เห็นชัดเลย คุณเหยียบเท้าผม!” กอร์ดอนโต้กลับเสียงเข้ม
โมนิก้าหน้าเจื่อน รีบชักเท้าออก เมื่อลดระดับสายตาลงมองเท้าตัวเองแล้วพบว่าเหยียบเท้าอีกฝ่าย แม้จะจำนนต่อหลักฐาน แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับความผิด เพราะคนอย่างหล่อนไม่เคยยอมลงหรืออ่อนข้อให้ใคร
“ถอยไป! อย่ามายืนเกะกะขวางทาง” โมนิก้าผลักไหล่หนา พลางเชิดหน้าขึ้นแล้วก้าวเข้าไปยืนในลิฟต์ สบตากับคนที่ว่ากล่าวหล่อนอย่างไม่เกรงกลัว
กอร์ดอนขยับตัวจะก้าวตาม เมื่อเห็นประกายตาถือดีที่มองมาเหยียดๆ ซึ่งสิ่งที่สะท้อนในดวงตาคู่นั้นสะท้อนความอาฆาตเหมือนเกลียดเขาเข้าไส้ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะประตูลิฟต์ปิดสนิทเสียก่อน
“นี่ยัยนั่นเป็นบ้าอะไร คิดว่าเราผิดอย่างนั้นเหรอ?” กอร์ดอนนึกฉงน แต่เขาก็ไม่เวลาครุ่นคิดอะไรมากนัก เพราะเสียงหนึ่งที่ร้องทักทำให้ต้องหันมอง ก็พบว่าเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคลยืนอย่างสำรวมอยู่เบื้องหลัง
“ลงมาตรวจงานหรือครับ”
“อืม...คุณรู้จักผู้หญิงคนเมื่อกี้ไหม”
“คนไหนเหรอครับ?”
“ก็ผู้หญิงผมแดง...”
“อ๋อ...ยัยคุณหนูไฮโซขาวีนนั่นน่ะเหรอครับ เธอมาสมัครงานที่นี่ แต่ดูท่าแล้วเหมือนคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ผมก็เลยไม่ได้รับไว้ พอเธอได้ยินผมปฏิเสธเท่านั้นแหละก็ด่ากราดเลย ปากร้ายชะมัด!”
“แล้วเธอเขียนใบสมัครทิ้งไว้หรือเปล่า”
“เขียนครับ แต่ผมเพิ่งขยำทิ้งขยะไป”
“ใครสั่งให้คุณทิ้ง! ผมบอกให้เก็บเอกสารทุกอย่างไว้รวบรวมสถิติไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...คือ...” เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลก้มหน้างุดทีเดียว เสียวสันหลังขึ้นมา นี่เขาคงทำอะไรพลาดไปแล้วกระมัง ซึ่งก็เป็นไปตามที่คิดไว้ เมื่อได้ยินเจ้านายหนุ่มออกคำสั่ง
“ไปขุดจากถังขยะแล้วเอามาให้ผม!”
สิ้นเสียงเฉียบขาด เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลก็ลนลานไปหาใบสมัครของโมนิก้า ไม่กี่นาทีให้หลัง กอร์ดอนก็ได้สิ่งที่ต้องการมาอยู่ในมือ
“โมนิก้า ฟิลเลจ...”
กอร์ดอนมองลายมือหวัดๆ บนใบสมัครยับย่น ชื่อ-สกุลของหล่อนช่างคุ้นหูนัก แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน จุดนี้กระมังที่ทำให้เขาสนใจ ครั้นลดระดับสายตามาหยุดที่หมายเลขติดต่อกลับ กอร์ดอนก็หยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
“สวัสดีครับ ผมโทรจากบริษัทแบรนเนตฯ ไม่ทราบว่าคุณสะดวกให้สัมภาษณ์ไหมครับ”
“สัมภาษณ์...? ก็ไหนบอกว่าฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพนักงานของคุณไม่ใช่เหรอ แล้วจะเรียกไปสัมภาษณ์ทำไม” โมนิก้าเอ็ดตะโร่ ยังหัวเสียกับประสบการณ์เมื่อครู่
“ผมต้องขอโทษด้วยครับที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น พอดีมีการเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ถ้าคุณกลับมาให้สัมภาษณ์ภายในสิบนาที บริษัทเราก็ยินดีรับคุณเข้าทำงานครับ”
“จะบ้าเหรอ! ฉันเดินออกมาตั้งไกลแล้ว จะกลับไปทันได้ยังไง”
“ถ้าอย่างนั้น...ผมให้เวลาคุณยี่สิบนาที”
“ไม่! ต้องสามสิบนาทีเป็นอย่างน้อย”
โมนิก้าพูดสวนกลับทันควัน หล่อนห่วงสวยเป็นชีวิตจิตใจ อย่างน้อยก็ต้องมีเวลาแต่งหน้าทาปาก รวมทั้งสำรวจเสื้อผ้าอีกเล็กน้อย หล่อนจะไม่ยอมวิ่งเป็นหมาหอบแดดกลับไปที่บริษัท เพียงเพื่อไปยืนเหงื่อตกเป็นอีบ้าหน้ามันต่อหน้าคนสัมภาษณ์!
“โอเค สามสิบนาทีก็สามสิบนาที แล้วพบกันครับ”
กอร์ดอนกดตัดสัญญาณแล้วส่ายหน้าอย่างนึกระอา เขารู้แล้วว่าทำไมเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลถึงไล่ตะเพิดโมนิก้า เพราะหล่อนเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจอย่างนี้นี่เอง
ผู้หญิงอะไร๊! จะรับเข้าทำงานแล้วยังเรื่องมากอีก...
แม้จะคิดเช่นนั้น แต่กอร์ดอนก็มองว่าโมนิก้าจัดอยู่ในประเภทผู้หญิงที่ท้าทายความสามารถของผู้ชาย หล่อนสวย หยิ่ง และมีความเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขาเคยคบหา
เวลานี้เขานึกสนุก คิดจะปราบพยศแม่เสือสาวนั่นให้อยู่หมัด อยากรู้นักว่าภายใต้ภาพลักษณ์เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดจะจัดจ้านร้อนแรงแค่ไหน หล่อนจะตอบสนองความปรารถนาอย่างเร่าร้อนและเร้าอารมณ์เพียงใด เขาใคร่รู้ตามสันดานดิบของผู้ชาย
“คิดบ้าอะไรเนี่ย!”
กอร์ดอนสบถอย่างหงุดหงิด จู่ๆ เขาก็อยากมีเซ็กซ์กับหล่อนสักครั้ง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเจ้าความคิดบ้าๆ นี้ผุดขึ้นมาในหัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งที่ไม่เคยคิดเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กับหล่อน...
กอร์ดอนพ่นลมหายใจออกมา โยนความคิดทั้งหมดทิ้งไปแล้วก้าวออกจากห้องไปล้างหน้าล้างตา โดยบอกเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลให้พาโมนิก้าไปพบเขาที่ห้องประชุมทันทีที่หล่อนมาถึง...
พันธกานต์สิเน่หา By กันต์ระพี วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book เท่านั้นค่ะ ซึ่งผู้เขียนจะลงให้อ่านอีก 2 ตอนเท่านั้น นักอ่านท่านใดสนใจสามารถโหลดพันธกานต์สิเน่หา by กันต์ระพี มาอ่านกันได้แล้วที่...
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTE5MzI4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjc5OTUiO30
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ค. 2558, 02:33:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ค. 2558, 02:33:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1319
| << ตอนที่ 12 | ตอนทีี่ 14 >> |