ร้อยเล่ห์ซาตาน
ดารินประสบอุบัติเหตุจนอาการเข้าขั้นโคม่าดาวิกาน้องสาวฝาแฝดของเธอจึงแฝงตัวเข้ามาสืบหาคนที่ลอบทำร้ายพี่สาวและเธอก็เจอกับวาริชคู่หมั่นของดารินซึ่งตกเป็นผู้ต้องสงสัยของดาวิกาเป็นคนแรกเขาและดาวิกาดูจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ดันถูกพ่อของวาริชจับแต่งงานพวกเขาจะรักกันได้หรือไม่ดาวิกาจะหาคนที่ทำร้ายพี่สาวได้หรือเปล่า
โปรดติดตาม
โปรดติดตาม
Tags: ความแค้น ความรัก ฝาแฝด
ตอน: แต่งงาน
"อะไรนะ!!!"โสมสุรางค์ลุกขึ้นพร้อมมองลูกสาวอย่างตกใจ
"ดาวจะแต่งงานค่ะ"ดาวิกาพูดซ้ำ
"จะบ้าหรือยัยดาวนี่เราจะไปแต่งงานกับใครตอนไหนแล้วดาวมีแฟนตอนไหน"
"เรื่องมันยาวจริงๆค่ะแม่แต่ดาวอยากให้แม่เชื่อใจดาว"
"ไม่!!ดาวแม่มีลูกสาวแค่2คนนะอีกคนหนึ่งก็นอนไม่ได้สติส่วนอีกคนก็ทำอะไรตามใจตัวเองดาวสงสารแม่บ้างสิ"
"ดาวขอโทษค่ะแม่แต่ดาวทำมาถึงขั้นนี้แล้วถ้าล้มตอนนี้เราจะไม่มีโอกาสยืนเลยทั้งพี่ดาและดาว"
"แล้วทำไมดาวจะต้องเอาตัวเองไปผูกมัดล่ะลูก"
"ก็ถ้าเราไม่ก้าวขาเข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือมาหรือคะแม่เชื่อใจดาวนะ"ดาวิกาจับมือโสมสุรางค์อย่างอ่อนโยนโสมสุรางค์มองลูกสาวอย่างหนักใจ
"แม่คงเลี้ยงลูกได้แต่ตัวสินะ"โสมสุรางค์พูดดาวิกาตรงเข้าไปกอดแม่
"ไม่..เราจะถอยไม่ได้"ดาวิกาคิด
//////////////////
เช้าวันแต่งงาน
ดาวิกานั่งเหม่ออยู่หน้ากระจกในหัวเธอครุ่นคิดอยู่แต่ภาพในไดอารี่ของดารินผู้เป็นพี่สาว
"ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณคงฆ่าฉันหลังจากที่แต่งงาน"
"อะไรนะคะ"ช่างแต่งหน้าถามขึ้นดาวิการีบเฉไฉไปทางอื่น
"อ๋อ!!เอิ่ม..ดาบอกว่าถ้าอย่างนั้นคุณคงพาฉันไปหลังแต่งงานเอิ่ม..ฮันนีมูนน่ะค่ะ"ดาวิกาแก้ตัวและดูเหมือนว่าช่างแต่งหน้าจะเชื่อเธอ
ที่ด้านล่าง
"แม่จะไม่ทำอะไรสักอย่างหรือคะ"แพรพรรณมองเพ็ญพักตร์อย่างอารมณ์เสีย
"จะให้แม่ทำอะไรเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว"เพ็ญพักตร์เอ่ยขึ้นก่อนจะมองไปทางหน้าประตูบ้าน
"โสมสุรางค์!!"เพ็ญพักตร์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจเช่นเดียวกับสุณี
"ฉันมาหา...ดาริน"โสมสุรางค์พูดออกมา
"ใครใช้ให้แกมาที่นี่"เพ็ญพักตร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่ต้อนรับ
"กลับไปซะดารินเขาจำเธอไม่ได้หรอก"สุณีเดินเข้ามาเสริม
"ฉันยืนยันฉันมาหาลูกสาวฉัน"โสมสุรางค์ยืนยันหนักแน่น
"ฉันบอกให้แกออกไป..อ๋อ..หรือแกจะมาเอาสมบัติยัยดาพอรู้ว่าจะเปิดพินัยกรรมเข้าหน่อยรีบมาเลยนะ"เพ็ญพักตร์พูดอย่างเหยียดหยาม
"ฉันไม่เคยคิดจะเกาะลูกกินเหมือนใครบางคนที่เกาะสามีและลูกฉันหรอกนะ'
"นี่แกกล้าว่าพวกฉันเหรอหรือลืมไปแล้วว่าแกคบชู้จนคุณพี่ไล่แกออกจากบ้าน!!"
"กรุณาให้เกียรติแม่ของดาด้วยค่ะ!!!"ดาวิกาเดินลงมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
"นี่แกรู้แล้วเหรอว่า.."สุณีมองดาวิกาอย่างสงสัย
"ค่ะ..แม่เคยไปเยี่ยมดาที่โรงพยาบาล"ดาวิกาอธิบายเพ็ญพักตร์และสุณีมองหน้ากันอย่างสงสัย
"เจ้าบ่าวจะยกขันหมากมาแล้วนะคะ"ป้าดวงซึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้นดาวิกาจึงหันไปจับมือแม่แล้วพาขึ้นห้อง
"แม่คงไม่ยอมให้ลูกแต่งหรอกนะถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ลูกของพิสมัย"โสมสุรางค์พูดพลันจับมือลูกสาว
"คุณน้าพิสมัยเป็นคนดีเหรอคะ"
"ใช่สิจ๊ะเขาสนิทกับแม่และคุณพ่อมากเลยนะ"โสมสุรางค์พูดพลันลูบหัวลูกสาว
(สนิทกันแค่ไหนก็ฆ่ากันได้นี่คะยิ่งเป็นคนที่ไว้ใจด้วยแล้วล่ะก็..)ดาวิกาคิดพลันได้ยินเสียงโห่ดังมา
"เอาล่ะดาวฟังแม่นะต่อให้เป็นลูกของพิสมัยแต่เขาก็เป็นผู้ชายและที่สำคัญเขาเป็นคู่หมั้นพี่สาวของลูก"
"ดาวทราบค่ะ..ดาวรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่"
"ไม่ว่ายังไง..อย่าให้มันเกินเลยนะลูก"โสมสุรางค์เน้นคำหลังที่สุดดาวิกาพยักหน้าถึงแม้ในใจเธอจะรู้สึกแน่นไปหมด
"ทุกคนคงตกใจที่แม่มา"โสมสุรางค์เอ่ย
"ไม่ต้องห่วงค่ะดาวจะอยู่ใกล้แม่"ดาวิกายิ้มพลันป้าดวงเดินเข้ามา
"ลงไปเถอะค่ะคุณโสม"
"จ๊ะ"โสมสุรางค์ยิ้มก่อนจะก้าวเดินออกไปดาวิกามองแม่ปิดประตูก่อนจะเดินมาที่หน้าต่างและขยับม่านดูผู้ชายที่ยืนอยู่ในชุดไทยใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้ม
"ฉันขอโทษทั้งๆที่วันนี้คุณควรจะได้แต่งงานกับพี่ดาฉันขอโทษที่หลอกคุณ"ดาวิกาพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
"ไปรับน้องสิจ๊ะ"พิสมัยบอกลูกชาย
"ครับแม่"วาริชรับคำก่อนจะเดินขึ้นไป
"คุณพิสมัยคะ"ป้าดวงเดินเข้ามาหาพิสมัยก่อนจะชี้ไปทางโสมสุรางค์
"โสม!!"พิสมัยมองโสมสุรางค์อย่างอึ้งๆ
"ห้า...หก.."วาริชนับขั้นบันไดมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าห้องของหญิงสาวคู่หมั้นเขาเขาเข้าใจแล้วที่เพื่อนๆของเขาเล่าถึงอารมณ์ของเจ้าบ่าวในงานแต่งงานว่ามันทั้งตื่นเต้นและน่าใจหายในทุกวินาที
"ที่...."วาริชพูดค้างไว้หลังจากเปิดประตูเข้ามาภาพตรงหน้าคือผู้หญิงที่ใส่ชุดไทยสีทองผมที่เก็บเรียบร้อยบวกกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มให้อ่อนหวานทำให้เขาเชื่อว่าเจ้าบ่าวในโลกนี้ทุกคนคงต้องตะลึงเวลาคนที่ตัวเองรักอยู่ในลุตแบบนี้ทั้งสองสบตากันไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะมัวแต่เขิน(จะเขินทามมาย)ดาวิกาค่อยๆเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
"คุณ...คุณะจ้องอะไรนักหนาไปได้แล้ว"ดาวิกาพูดขึ้นทำเอาชายหนุ่มคืนสติ
"อ๋อ!!ไป..ไปสิ"วาริชผายมือดาวิกาขมวดคิ้วก่อนจะเดินออกไป
"เล่นละครเหนื่อยหน่อยนะ"วาริชพูดขณะเดินลงมาจากบันได
"ฉันรู้แล้วน่า"ดาวิกาพูดใบหน้าเริ่มบึ้งตึงเหมือนเดิมก่อนที่จะเดินมานั่งลงตรงหน้าแม่ของเธอ
"สวัสดีครับคุณน้า"วาริชยกมือไหว้โสมสุรางค์หลังจากที่ฟังแม่ของเขาเล่นเรื่องโสมสุรางค์ให้ฟัง
"สวัสดีจ๊ะ"โสมสุรางค์ยิ้มวาริชยิ้มตอบก่อนจะหันมายักคิ้วใส่หญิงสาวตรงหน้า
"สวมแหวนให้น้องสิลูก"พิสมัยบอกลูกชายวาริชพยักหน้าก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วใส่ที่นิ้วของดาวิกา
"ตาลูกแล้วนะ"โสมสุรางค์กระซิบลูกสาวดาวิกาที่ยังอารมณ์เสียกับเรื่องเมื่อกี้พยักหน้าก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วใส่เข้าที่นิ้วมือของวาริชอย่างแรงจนชายหนุ่มแทบจะกลั้นเสียงร้องไม่ได้
"ยัยบ้า"วาริชพึมพำดาวิกาเปรยตามองเขาก่อนจะอมยิ้มและพิธีก็ล่วงเลยมาโดยที่ต่างฝ่ายต่างผลัดกันแกล้งอีกฝ่ายไปๆมาๆจนมาถึงเวลาเข้าหอ
"เสร็จฉันแน่ยัยโหด"วาริชพูดก่อนจะยิ้มขณะเดินขึ้นห้องพร้อมกับดาวิกา
"โลกจิต!!"ดาวิกามองเขาค้อนๆก่อนจะเดินมาถึงหน้าห้อง
"แม่เข้ามาสิคะ"ดาวิกาหันมาหาโสมสุรางค์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
"แม่ให้พรลูกก็แล้วกันนะขอให้รักกันนานๆ"โสมสุรางค์พูดแค่นี้เพราะเธอรู้ดีว่าลูกสาวทำเพื่อดารินก่อนที่พิสมันจะกล่าวคำอวยพรอันแสนยาวเหยียดและจบที่คำว่า
"มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะลูกแม่ไปก่อนนะมีเรื่องต้องคุยกับแม่หนูดาอีกเยอะ"พิสมัยยิ้มก่อนจะดึงมือโสมสุรางค์เดินออกมา
"แม่เตรียมเปิดทีมฟุตบอลเลยครับ"วาริชตะโกนไล่หลังแม่เล่นเอาหญิงสาวหน้าแดงและแล้ววาริชก็จัดการปิดประตูห้อง
"ทำไมต้องล็อค"ดาวิกามองชายหนุ่มอย่างตกใจ
"เอ้า!!คืนแรกใครเขาจะปล่อยให้คนอื่นเข้ามากวนล่ะ"
"ไหนบอกว่าเล่นละครล่ะ"
"ใช่เล่นละคร"วาริชกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมาจากด้านหลัง
"ปืน!!!"ดาวิการู้สึกใจคอไม่ดีชายหนุ่มหรี่ตามองเธอก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ
"ดาวจะแต่งงานค่ะ"ดาวิกาพูดซ้ำ
"จะบ้าหรือยัยดาวนี่เราจะไปแต่งงานกับใครตอนไหนแล้วดาวมีแฟนตอนไหน"
"เรื่องมันยาวจริงๆค่ะแม่แต่ดาวอยากให้แม่เชื่อใจดาว"
"ไม่!!ดาวแม่มีลูกสาวแค่2คนนะอีกคนหนึ่งก็นอนไม่ได้สติส่วนอีกคนก็ทำอะไรตามใจตัวเองดาวสงสารแม่บ้างสิ"
"ดาวขอโทษค่ะแม่แต่ดาวทำมาถึงขั้นนี้แล้วถ้าล้มตอนนี้เราจะไม่มีโอกาสยืนเลยทั้งพี่ดาและดาว"
"แล้วทำไมดาวจะต้องเอาตัวเองไปผูกมัดล่ะลูก"
"ก็ถ้าเราไม่ก้าวขาเข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือมาหรือคะแม่เชื่อใจดาวนะ"ดาวิกาจับมือโสมสุรางค์อย่างอ่อนโยนโสมสุรางค์มองลูกสาวอย่างหนักใจ
"แม่คงเลี้ยงลูกได้แต่ตัวสินะ"โสมสุรางค์พูดดาวิกาตรงเข้าไปกอดแม่
"ไม่..เราจะถอยไม่ได้"ดาวิกาคิด
//////////////////
เช้าวันแต่งงาน
ดาวิกานั่งเหม่ออยู่หน้ากระจกในหัวเธอครุ่นคิดอยู่แต่ภาพในไดอารี่ของดารินผู้เป็นพี่สาว
"ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณคงฆ่าฉันหลังจากที่แต่งงาน"
"อะไรนะคะ"ช่างแต่งหน้าถามขึ้นดาวิการีบเฉไฉไปทางอื่น
"อ๋อ!!เอิ่ม..ดาบอกว่าถ้าอย่างนั้นคุณคงพาฉันไปหลังแต่งงานเอิ่ม..ฮันนีมูนน่ะค่ะ"ดาวิกาแก้ตัวและดูเหมือนว่าช่างแต่งหน้าจะเชื่อเธอ
ที่ด้านล่าง
"แม่จะไม่ทำอะไรสักอย่างหรือคะ"แพรพรรณมองเพ็ญพักตร์อย่างอารมณ์เสีย
"จะให้แม่ทำอะไรเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว"เพ็ญพักตร์เอ่ยขึ้นก่อนจะมองไปทางหน้าประตูบ้าน
"โสมสุรางค์!!"เพ็ญพักตร์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจเช่นเดียวกับสุณี
"ฉันมาหา...ดาริน"โสมสุรางค์พูดออกมา
"ใครใช้ให้แกมาที่นี่"เพ็ญพักตร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่ต้อนรับ
"กลับไปซะดารินเขาจำเธอไม่ได้หรอก"สุณีเดินเข้ามาเสริม
"ฉันยืนยันฉันมาหาลูกสาวฉัน"โสมสุรางค์ยืนยันหนักแน่น
"ฉันบอกให้แกออกไป..อ๋อ..หรือแกจะมาเอาสมบัติยัยดาพอรู้ว่าจะเปิดพินัยกรรมเข้าหน่อยรีบมาเลยนะ"เพ็ญพักตร์พูดอย่างเหยียดหยาม
"ฉันไม่เคยคิดจะเกาะลูกกินเหมือนใครบางคนที่เกาะสามีและลูกฉันหรอกนะ'
"นี่แกกล้าว่าพวกฉันเหรอหรือลืมไปแล้วว่าแกคบชู้จนคุณพี่ไล่แกออกจากบ้าน!!"
"กรุณาให้เกียรติแม่ของดาด้วยค่ะ!!!"ดาวิกาเดินลงมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
"นี่แกรู้แล้วเหรอว่า.."สุณีมองดาวิกาอย่างสงสัย
"ค่ะ..แม่เคยไปเยี่ยมดาที่โรงพยาบาล"ดาวิกาอธิบายเพ็ญพักตร์และสุณีมองหน้ากันอย่างสงสัย
"เจ้าบ่าวจะยกขันหมากมาแล้วนะคะ"ป้าดวงซึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้นดาวิกาจึงหันไปจับมือแม่แล้วพาขึ้นห้อง
"แม่คงไม่ยอมให้ลูกแต่งหรอกนะถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ลูกของพิสมัย"โสมสุรางค์พูดพลันจับมือลูกสาว
"คุณน้าพิสมัยเป็นคนดีเหรอคะ"
"ใช่สิจ๊ะเขาสนิทกับแม่และคุณพ่อมากเลยนะ"โสมสุรางค์พูดพลันลูบหัวลูกสาว
(สนิทกันแค่ไหนก็ฆ่ากันได้นี่คะยิ่งเป็นคนที่ไว้ใจด้วยแล้วล่ะก็..)ดาวิกาคิดพลันได้ยินเสียงโห่ดังมา
"เอาล่ะดาวฟังแม่นะต่อให้เป็นลูกของพิสมัยแต่เขาก็เป็นผู้ชายและที่สำคัญเขาเป็นคู่หมั้นพี่สาวของลูก"
"ดาวทราบค่ะ..ดาวรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่"
"ไม่ว่ายังไง..อย่าให้มันเกินเลยนะลูก"โสมสุรางค์เน้นคำหลังที่สุดดาวิกาพยักหน้าถึงแม้ในใจเธอจะรู้สึกแน่นไปหมด
"ทุกคนคงตกใจที่แม่มา"โสมสุรางค์เอ่ย
"ไม่ต้องห่วงค่ะดาวจะอยู่ใกล้แม่"ดาวิกายิ้มพลันป้าดวงเดินเข้ามา
"ลงไปเถอะค่ะคุณโสม"
"จ๊ะ"โสมสุรางค์ยิ้มก่อนจะก้าวเดินออกไปดาวิกามองแม่ปิดประตูก่อนจะเดินมาที่หน้าต่างและขยับม่านดูผู้ชายที่ยืนอยู่ในชุดไทยใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้ม
"ฉันขอโทษทั้งๆที่วันนี้คุณควรจะได้แต่งงานกับพี่ดาฉันขอโทษที่หลอกคุณ"ดาวิกาพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
"ไปรับน้องสิจ๊ะ"พิสมัยบอกลูกชาย
"ครับแม่"วาริชรับคำก่อนจะเดินขึ้นไป
"คุณพิสมัยคะ"ป้าดวงเดินเข้ามาหาพิสมัยก่อนจะชี้ไปทางโสมสุรางค์
"โสม!!"พิสมัยมองโสมสุรางค์อย่างอึ้งๆ
"ห้า...หก.."วาริชนับขั้นบันไดมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าห้องของหญิงสาวคู่หมั้นเขาเขาเข้าใจแล้วที่เพื่อนๆของเขาเล่าถึงอารมณ์ของเจ้าบ่าวในงานแต่งงานว่ามันทั้งตื่นเต้นและน่าใจหายในทุกวินาที
"ที่...."วาริชพูดค้างไว้หลังจากเปิดประตูเข้ามาภาพตรงหน้าคือผู้หญิงที่ใส่ชุดไทยสีทองผมที่เก็บเรียบร้อยบวกกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มให้อ่อนหวานทำให้เขาเชื่อว่าเจ้าบ่าวในโลกนี้ทุกคนคงต้องตะลึงเวลาคนที่ตัวเองรักอยู่ในลุตแบบนี้ทั้งสองสบตากันไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะมัวแต่เขิน(จะเขินทามมาย)ดาวิกาค่อยๆเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
"คุณ...คุณะจ้องอะไรนักหนาไปได้แล้ว"ดาวิกาพูดขึ้นทำเอาชายหนุ่มคืนสติ
"อ๋อ!!ไป..ไปสิ"วาริชผายมือดาวิกาขมวดคิ้วก่อนจะเดินออกไป
"เล่นละครเหนื่อยหน่อยนะ"วาริชพูดขณะเดินลงมาจากบันได
"ฉันรู้แล้วน่า"ดาวิกาพูดใบหน้าเริ่มบึ้งตึงเหมือนเดิมก่อนที่จะเดินมานั่งลงตรงหน้าแม่ของเธอ
"สวัสดีครับคุณน้า"วาริชยกมือไหว้โสมสุรางค์หลังจากที่ฟังแม่ของเขาเล่นเรื่องโสมสุรางค์ให้ฟัง
"สวัสดีจ๊ะ"โสมสุรางค์ยิ้มวาริชยิ้มตอบก่อนจะหันมายักคิ้วใส่หญิงสาวตรงหน้า
"สวมแหวนให้น้องสิลูก"พิสมัยบอกลูกชายวาริชพยักหน้าก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วใส่ที่นิ้วของดาวิกา
"ตาลูกแล้วนะ"โสมสุรางค์กระซิบลูกสาวดาวิกาที่ยังอารมณ์เสียกับเรื่องเมื่อกี้พยักหน้าก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วใส่เข้าที่นิ้วมือของวาริชอย่างแรงจนชายหนุ่มแทบจะกลั้นเสียงร้องไม่ได้
"ยัยบ้า"วาริชพึมพำดาวิกาเปรยตามองเขาก่อนจะอมยิ้มและพิธีก็ล่วงเลยมาโดยที่ต่างฝ่ายต่างผลัดกันแกล้งอีกฝ่ายไปๆมาๆจนมาถึงเวลาเข้าหอ
"เสร็จฉันแน่ยัยโหด"วาริชพูดก่อนจะยิ้มขณะเดินขึ้นห้องพร้อมกับดาวิกา
"โลกจิต!!"ดาวิกามองเขาค้อนๆก่อนจะเดินมาถึงหน้าห้อง
"แม่เข้ามาสิคะ"ดาวิกาหันมาหาโสมสุรางค์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
"แม่ให้พรลูกก็แล้วกันนะขอให้รักกันนานๆ"โสมสุรางค์พูดแค่นี้เพราะเธอรู้ดีว่าลูกสาวทำเพื่อดารินก่อนที่พิสมันจะกล่าวคำอวยพรอันแสนยาวเหยียดและจบที่คำว่า
"มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะลูกแม่ไปก่อนนะมีเรื่องต้องคุยกับแม่หนูดาอีกเยอะ"พิสมัยยิ้มก่อนจะดึงมือโสมสุรางค์เดินออกมา
"แม่เตรียมเปิดทีมฟุตบอลเลยครับ"วาริชตะโกนไล่หลังแม่เล่นเอาหญิงสาวหน้าแดงและแล้ววาริชก็จัดการปิดประตูห้อง
"ทำไมต้องล็อค"ดาวิกามองชายหนุ่มอย่างตกใจ
"เอ้า!!คืนแรกใครเขาจะปล่อยให้คนอื่นเข้ามากวนล่ะ"
"ไหนบอกว่าเล่นละครล่ะ"
"ใช่เล่นละคร"วาริชกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมาจากด้านหลัง
"ปืน!!!"ดาวิการู้สึกใจคอไม่ดีชายหนุ่มหรี่ตามองเธอก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ
สายลมและเวลา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2558, 23:33:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2558, 23:33:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1003
| << ไดอารี่ของดาริน | คืนเข้าหอและฝันร้ายของวาริช >> |
