ยกเลิก
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 3
เสียงเรียกชื่อที่ดังข้างๆหูปลุกฉันให้ตื่นจากภะวังค์ แอนดี้มองฉันตรงๆแววตามีคำถาม ใชแล้วถึงเขาไม่พูดฉันก็เข้าใจความหมายในสายตาคู่นี้ ฉันยิ้มเล็กน้อยก๋อนจะตอบว่า
"คิดถึงตอนนั้นน่ะ..."
"ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม้ได้พบโดมอีกเลย"
"ถ้าเจอเขาเธอจะบอกเขาว่ายังไง"
"ก็บอกเขาตรงๆว่าฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว"
แอนดี้นิ่งอยู่ครู่ก่อนจะบอกความจริงที่ไม่อยากพูดถึง ว่าจริงๆแล้วโดมถูกจับเข้าคุก ข้อหาค้ายาเสพติดและสาเหตุที่ทำให้เขามาตามนัดไม่ได้ก็ด้วยเหตุนี้ ฉันถอนหายใจอย่างคนปลงตก "ความจริงเคยมีคนบอกฉันแล้วว่าโดมเขาเป็นพวกนั้น! เพียงแต่ฉันไม่เคยคิดจะเชื่อเลย..."
วันนี้นายมีนัดอัดรายการที่ช่องนี่ "จะออกกันไปเลยมั้ย" เขาไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วอ้อมไปด้านคนขับ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง.. เรายิ้มให้กันอย่างอบอุ่นเช่นทุกวัน
การอัดรายการวันนี้คึกคักอย่างไม่น่าเชื่อ ในห้องส่งเต็มไปด้วยบรรดาแฟนขลับจนแน่นขนัด คงเป็นเพราะวันนี้มีนักแสดงมาด้วยกันหลายคน ทางเจ้าของรายการจึงเอาใจแฟนขลับด้วยการจัดโซนให้พวกเขานั่งหน้าเวทีกันไปเลยจะได้เห็นดาราที่เขาชื่นชอบได้ถนัดตา ฉันพยายามส่งสายตาให้แอนดี้เพื่อจะบอกเขาว่าฉันไม่มีที่จะยืนในห้องนี้แล้ว แต่ก็ไม่มีจังหวะที่จะทำได้ จะโทรบอกก็ไม่สามารถทำได้เพราะโทรศัพท์ของเขาก็นอนตายอยู่ในกระเป๋าของฉันนี่ เฮ่อ..เป็นแฟนดาราต้องทำใจใช่มั้ย ฉันจึงได้แต่เดินคอตกออกมาแต่ยังไม่พ้นจากหน้าประตูก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่แหม่มเจ้าของรายการนั่นเอง
"พี่มีเรื่องจะคุยกับแอนนาหน่อยน่ะ ขอเวลาสักครู่ได้มั้ย"......
.............................................................................................................
"...พี่ไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอนะแต่ถ้าใครเขารู้ว่าคนที่แอนดี้คบอยู่เป็นเธอล่ะก็...เธอมองไปบนเวทีสิ ที่ตรงนั้นมีที่สำหรับเธอหรือเปล่า ดาวมันต้องคู่กับเดือนถึงจะถูกจริงมั้ย?"
ถึงแม้คนพูดจะออกไปแล้วแต่คำพูดของเขายังอยู่ ฉันไม่เคยรู่สึกว่าตัวเองจะไม่มีที่ยืนถึงขนาดนี้เลย อยากร้องไห้ อยากร้องไห้สุดๆ อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้คือค่อยๆเดินออกจากประตูไป ตลอดเวลาที่คบกันแอนดี้ไม่เคยปกปิดแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาโพทนาให้ใครต่อใครฟังแค่พ่อแม่ของเราเข้าใจก็พอแล้ว แต่เพราะแันเองเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่อย่างเงียบๆ! เรื่องมันมีอยู่ว่าสมัยที่แอนดี้เพิ่งดังใหม่ๆได้สร้างศัตรูในวงการโดยไม่ตั้งใจทุกคนที่เข้ามาหาต่างหวังผลในความดังและรูปลักษณ์อันงดงามของเขาทำให้เขามีเพื่อนสนิทในวงการจริงๆแค่ไม่กี่คน แล้วก็ไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มนั้นตลอดๆ แม้แต่เวลารับงานก็มักจะรับกันเป็นทีมและกินนอนอยู่ด้วยกัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าความรักอันบริสุทธิ์ระหว่างเพื่อนนั้นจะกลับมาทำลายพวกเขาเอง เกย์!...ใช..เขาถูกกล่าวหาว่าเป็นเกย์! บุคคลสองคนที่เป็นทุกข์หนักจากข่าวนี้คงหนีไม่พ้นพ่อกับแม่ของเขานั่นเอง.. พระเอกติสต์แตก! เข้าถึงยาก..โลกส่วนตัวสูง! จึงกลายเป็นฉายาใหม่ที่นักข่าวมอบให้เขา หลังจากที่เขาแสดงความเป็นปรปักษ์กับนักข่าวเอย่างเป็นจริงเป็นจังและเขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยเป็นฝ่ายหลบหลีกการให้สัมภาษณ์เสียเอง
...ข่าวแบบนั้นมันทำให้คนที่เขารักและรักเขาเป็นทุกข์..เขาไม่ดังไม่มีชื่อเสียงอีกก็ได้ถ้ามันจะช่วยทำให้พ่อแม่ของเขาไม่เป็นทุกข์อีก.. คำพูดเปิดเปลือยความรู้สึกจากส่วนลึกของผู้ชายคนหนึ่ง ตอนที่ฉันถามเขาว่า ทำไมถึงชอบหลบนักข่าว เมื่อเป็นเช่นนั้นฉันจึงเลือกที่จะยืนเคียงข้างเขาแบบเงียบๆ "..จะเป็นข่าวก็ดี..ไม่เป็นข่าวก็ช่าง..แอนนาก็จะขอยืนข้างแอนดี้แบบนี้ตลอดไป..สัญญา"
หันกลับไปมองที่ห้องส่งเล็กน้อยก่อนจะก้าวออกไปพ้นประตู ในเมื่อในห้องนี้ไม่มีที่ให้ฉันยืน..ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ฉันไปยืนรอนายอยู่ด้านนอกนั่นก็ได้..แอนดี้
ขณะนั้นฉันไม่มีทางรู้เลยว่าภาพใบหน้าหงอยเหงาของฉันที่ปรากฏในหางตาของแอนดี้เพียงแวบเดียวกลับมีผลต่อความรู้สึกของเขามากมายแค่ไหน จนกระทั่ง อุ้งมืออุ่นที่เอื้อมมากุมมือของฉันระหว่างทีืฉันนั่งรอเขาอยู่บนม้านั่งริมสระนำ้ข้างๆสตูดิโอ ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ฉันจำได้ทันทีว่าเป็นมือของเขา เพราะไม่มีมือใครที่สร้างความอบอุ่นในใจของฉันได้เท่ามือนี้อีกแล้วฉันหันไปยิ้มให้เขาก็พบว่ามีรอยยิ้มอันอบอุ่นไม่แพ้กันรออยู่แล้ว
"ขอบใจนะที่เธอยังรอฉันอยู่เสมอ" เขาบอก
"พี่แหม่ม?" ฉันหมายถึงเขาเห็นด้วยหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน "นอกจากความตายเท่านั้นล่ะที่จะแยกฉันออกจากนายได้" ฉันบอกจริงใจ
"แต่ฉันไม่มีวันปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับเราแน่ๆ" เขาพูดพลางกระชับอุ้งมือให้แน่นขึ้น
"จะมีใครมองเห็นอนาคตหรือ...แอนดี้"
"หือ?"
"ถ้าวันหนึ่งฉันต้องตายขึ้นมาจริงๆ นายจะมีคนอืนมั้ย..นายจะมีก็ได้นะ"
"..."
"ฉันหมายความตามนั้นจริงๆนะ...ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครจริงๆหรอก แม้แต่ตัวเราเองถึงเวลาก็ต้องคืนทุกอย่างให้เขาไป"
"..." เขายังคงเงียบ
"เพราะแบบนี้ใช่มั้ยเธอถึงยังอยู่ตรงนี้" เขาพูดหลังจากเงียบนิ่ง..อยู่นาน
"ใช่ ฉันถึงไม่ยอมเสียเวลาอันมีค่าที่ได้อยู่ข้างๆนายเพียงเสี้ยววินาทีไปเพียงเพราะคนอื่น"
"แล้วถ้าฝ่ายที่ตายไปก่อนเป็นฉันล่ะ เธอจะมีคนอื่นมั้ย?"
ฉันหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินคำถามนี้ แอนดี้ตัวจริงต้องเป็นแบบนี้ เขาให้ความสำคัญต่อการกระทำมากกว่าคำพูดเสมอ เขาไม่ตอบคำถามของฉันแต่ให้ฉันค้นหาคำตอบเอาเอง
"อืม" ฉันเอียงคอคิดเล็กน้อย ท่าทางเหมือนเด็กกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกขนมชิ้นไหนดี เพราะทุกชิ้นดูน่ากินไปหมด "เคยมีคนบอกว่าเราสองคนเหมือนกัน..นายว่าเขาพูดจริงมั้ย"
พ่อแม่ของเราทั้งสองคนเคยบอกว่า" แอนดี้กับแอนนาเหมือนกัน! ถ้าไม่นับเรื่องเพศหญิงเพศชาย และหน้าตาแล้ว เราสองคนไม่มีอะไรที่ต่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นความคิดความอ่านความรู้สึก ถึงขนาดว่าถ้าอยากรู้ว่าแอนดี้คิดอะไรอยู่ให้มาถามแอนและถ้าอยากรู้ว่าแอนนาคิดอะไรอยู่ให้ไปถามแอนดี้"
ฉันใดก็ฉันนั้น เราสองคนต่างรู้คำตอบกันและกันดี เพราะความรักของเราไม่ใช่ในแบบfuture tense แต่เป็นความรักในแบบของ present tense และ ลมหายใจของเราก็มีไว้เพื่อกันและกันเสมอ..จนสิ้นลมหายใจ
"กลับบ้านกันเถอะ"
" อืม..กลับบ้านกันนะ"
"คิดถึงตอนนั้นน่ะ..."
"ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม้ได้พบโดมอีกเลย"
"ถ้าเจอเขาเธอจะบอกเขาว่ายังไง"
"ก็บอกเขาตรงๆว่าฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว"
แอนดี้นิ่งอยู่ครู่ก่อนจะบอกความจริงที่ไม่อยากพูดถึง ว่าจริงๆแล้วโดมถูกจับเข้าคุก ข้อหาค้ายาเสพติดและสาเหตุที่ทำให้เขามาตามนัดไม่ได้ก็ด้วยเหตุนี้ ฉันถอนหายใจอย่างคนปลงตก "ความจริงเคยมีคนบอกฉันแล้วว่าโดมเขาเป็นพวกนั้น! เพียงแต่ฉันไม่เคยคิดจะเชื่อเลย..."
วันนี้นายมีนัดอัดรายการที่ช่องนี่ "จะออกกันไปเลยมั้ย" เขาไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วอ้อมไปด้านคนขับ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง.. เรายิ้มให้กันอย่างอบอุ่นเช่นทุกวัน
การอัดรายการวันนี้คึกคักอย่างไม่น่าเชื่อ ในห้องส่งเต็มไปด้วยบรรดาแฟนขลับจนแน่นขนัด คงเป็นเพราะวันนี้มีนักแสดงมาด้วยกันหลายคน ทางเจ้าของรายการจึงเอาใจแฟนขลับด้วยการจัดโซนให้พวกเขานั่งหน้าเวทีกันไปเลยจะได้เห็นดาราที่เขาชื่นชอบได้ถนัดตา ฉันพยายามส่งสายตาให้แอนดี้เพื่อจะบอกเขาว่าฉันไม่มีที่จะยืนในห้องนี้แล้ว แต่ก็ไม่มีจังหวะที่จะทำได้ จะโทรบอกก็ไม่สามารถทำได้เพราะโทรศัพท์ของเขาก็นอนตายอยู่ในกระเป๋าของฉันนี่ เฮ่อ..เป็นแฟนดาราต้องทำใจใช่มั้ย ฉันจึงได้แต่เดินคอตกออกมาแต่ยังไม่พ้นจากหน้าประตูก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่แหม่มเจ้าของรายการนั่นเอง
"พี่มีเรื่องจะคุยกับแอนนาหน่อยน่ะ ขอเวลาสักครู่ได้มั้ย"......
.............................................................................................................
"...พี่ไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอนะแต่ถ้าใครเขารู้ว่าคนที่แอนดี้คบอยู่เป็นเธอล่ะก็...เธอมองไปบนเวทีสิ ที่ตรงนั้นมีที่สำหรับเธอหรือเปล่า ดาวมันต้องคู่กับเดือนถึงจะถูกจริงมั้ย?"
ถึงแม้คนพูดจะออกไปแล้วแต่คำพูดของเขายังอยู่ ฉันไม่เคยรู่สึกว่าตัวเองจะไม่มีที่ยืนถึงขนาดนี้เลย อยากร้องไห้ อยากร้องไห้สุดๆ อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้คือค่อยๆเดินออกจากประตูไป ตลอดเวลาที่คบกันแอนดี้ไม่เคยปกปิดแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาโพทนาให้ใครต่อใครฟังแค่พ่อแม่ของเราเข้าใจก็พอแล้ว แต่เพราะแันเองเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่อย่างเงียบๆ! เรื่องมันมีอยู่ว่าสมัยที่แอนดี้เพิ่งดังใหม่ๆได้สร้างศัตรูในวงการโดยไม่ตั้งใจทุกคนที่เข้ามาหาต่างหวังผลในความดังและรูปลักษณ์อันงดงามของเขาทำให้เขามีเพื่อนสนิทในวงการจริงๆแค่ไม่กี่คน แล้วก็ไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มนั้นตลอดๆ แม้แต่เวลารับงานก็มักจะรับกันเป็นทีมและกินนอนอยู่ด้วยกัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าความรักอันบริสุทธิ์ระหว่างเพื่อนนั้นจะกลับมาทำลายพวกเขาเอง เกย์!...ใช..เขาถูกกล่าวหาว่าเป็นเกย์! บุคคลสองคนที่เป็นทุกข์หนักจากข่าวนี้คงหนีไม่พ้นพ่อกับแม่ของเขานั่นเอง.. พระเอกติสต์แตก! เข้าถึงยาก..โลกส่วนตัวสูง! จึงกลายเป็นฉายาใหม่ที่นักข่าวมอบให้เขา หลังจากที่เขาแสดงความเป็นปรปักษ์กับนักข่าวเอย่างเป็นจริงเป็นจังและเขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยเป็นฝ่ายหลบหลีกการให้สัมภาษณ์เสียเอง
...ข่าวแบบนั้นมันทำให้คนที่เขารักและรักเขาเป็นทุกข์..เขาไม่ดังไม่มีชื่อเสียงอีกก็ได้ถ้ามันจะช่วยทำให้พ่อแม่ของเขาไม่เป็นทุกข์อีก.. คำพูดเปิดเปลือยความรู้สึกจากส่วนลึกของผู้ชายคนหนึ่ง ตอนที่ฉันถามเขาว่า ทำไมถึงชอบหลบนักข่าว เมื่อเป็นเช่นนั้นฉันจึงเลือกที่จะยืนเคียงข้างเขาแบบเงียบๆ "..จะเป็นข่าวก็ดี..ไม่เป็นข่าวก็ช่าง..แอนนาก็จะขอยืนข้างแอนดี้แบบนี้ตลอดไป..สัญญา"
หันกลับไปมองที่ห้องส่งเล็กน้อยก่อนจะก้าวออกไปพ้นประตู ในเมื่อในห้องนี้ไม่มีที่ให้ฉันยืน..ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ฉันไปยืนรอนายอยู่ด้านนอกนั่นก็ได้..แอนดี้
ขณะนั้นฉันไม่มีทางรู้เลยว่าภาพใบหน้าหงอยเหงาของฉันที่ปรากฏในหางตาของแอนดี้เพียงแวบเดียวกลับมีผลต่อความรู้สึกของเขามากมายแค่ไหน จนกระทั่ง อุ้งมืออุ่นที่เอื้อมมากุมมือของฉันระหว่างทีืฉันนั่งรอเขาอยู่บนม้านั่งริมสระนำ้ข้างๆสตูดิโอ ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ฉันจำได้ทันทีว่าเป็นมือของเขา เพราะไม่มีมือใครที่สร้างความอบอุ่นในใจของฉันได้เท่ามือนี้อีกแล้วฉันหันไปยิ้มให้เขาก็พบว่ามีรอยยิ้มอันอบอุ่นไม่แพ้กันรออยู่แล้ว
"ขอบใจนะที่เธอยังรอฉันอยู่เสมอ" เขาบอก
"พี่แหม่ม?" ฉันหมายถึงเขาเห็นด้วยหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน "นอกจากความตายเท่านั้นล่ะที่จะแยกฉันออกจากนายได้" ฉันบอกจริงใจ
"แต่ฉันไม่มีวันปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับเราแน่ๆ" เขาพูดพลางกระชับอุ้งมือให้แน่นขึ้น
"จะมีใครมองเห็นอนาคตหรือ...แอนดี้"
"หือ?"
"ถ้าวันหนึ่งฉันต้องตายขึ้นมาจริงๆ นายจะมีคนอืนมั้ย..นายจะมีก็ได้นะ"
"..."
"ฉันหมายความตามนั้นจริงๆนะ...ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครจริงๆหรอก แม้แต่ตัวเราเองถึงเวลาก็ต้องคืนทุกอย่างให้เขาไป"
"..." เขายังคงเงียบ
"เพราะแบบนี้ใช่มั้ยเธอถึงยังอยู่ตรงนี้" เขาพูดหลังจากเงียบนิ่ง..อยู่นาน
"ใช่ ฉันถึงไม่ยอมเสียเวลาอันมีค่าที่ได้อยู่ข้างๆนายเพียงเสี้ยววินาทีไปเพียงเพราะคนอื่น"
"แล้วถ้าฝ่ายที่ตายไปก่อนเป็นฉันล่ะ เธอจะมีคนอื่นมั้ย?"
ฉันหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินคำถามนี้ แอนดี้ตัวจริงต้องเป็นแบบนี้ เขาให้ความสำคัญต่อการกระทำมากกว่าคำพูดเสมอ เขาไม่ตอบคำถามของฉันแต่ให้ฉันค้นหาคำตอบเอาเอง
"อืม" ฉันเอียงคอคิดเล็กน้อย ท่าทางเหมือนเด็กกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกขนมชิ้นไหนดี เพราะทุกชิ้นดูน่ากินไปหมด "เคยมีคนบอกว่าเราสองคนเหมือนกัน..นายว่าเขาพูดจริงมั้ย"
พ่อแม่ของเราทั้งสองคนเคยบอกว่า" แอนดี้กับแอนนาเหมือนกัน! ถ้าไม่นับเรื่องเพศหญิงเพศชาย และหน้าตาแล้ว เราสองคนไม่มีอะไรที่ต่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นความคิดความอ่านความรู้สึก ถึงขนาดว่าถ้าอยากรู้ว่าแอนดี้คิดอะไรอยู่ให้มาถามแอนและถ้าอยากรู้ว่าแอนนาคิดอะไรอยู่ให้ไปถามแอนดี้"
ฉันใดก็ฉันนั้น เราสองคนต่างรู้คำตอบกันและกันดี เพราะความรักของเราไม่ใช่ในแบบfuture tense แต่เป็นความรักในแบบของ present tense และ ลมหายใจของเราก็มีไว้เพื่อกันและกันเสมอ..จนสิ้นลมหายใจ
"กลับบ้านกันเถอะ"
" อืม..กลับบ้านกันนะ"
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ส.ค. 2558, 14:30:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ส.ค. 2558, 14:30:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 720
| << 2 | 4 >> |