ต้องฤทธิ์เสน่หา โดย ธิดาดิน
ต้องฤทธิ์เสน่หา
โดย ธิดาดิน
แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<
เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ
แนะนำตัวละคร
คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน
แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย
ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล
สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้
.........................................................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า
โดย ธิดาดิน
แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า
ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ
ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท
1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s
2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<
เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ
แนะนำตัวละคร
คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน
แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย
ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล
สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้
.........................................................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า
Tags: รัก,โรแมนติก,รักเพื่อน,เข้มข้น,หวาน,แรง,นิยาย,ซึ้ง,แอบรัก,ซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 8 ชอบให้ทักรักให้จีบ 80%
ตอนที่ 8 ชอบให้ทักรักให้จีบ 80%
ร้านอาหารสุดหรูที่ทางบีดีจิวเวลรี่จองไว้อยู่ไม่ไกลจากบริษัทนัก เป็นร้านประจำของเจ้าพ่ออาณาจักรจิวเวลรี่ที่มักจะพาลูกค้าคนสำคัญมาลิ้มลองรสชาติอาหารเลิศรสที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ปิ่นมุกเองก็เคยติดสอยห้อยตามผู้จัดการมาหลายหนหนึ่งเหมือนกันเธอเองก็ยอมรับว่ารสชาติอาหารร้านนี้อร่อยถูกปากไม่ใช่น้อย
พนักงานพาทั้งคู่มายังโต๊ะที่จองเอาไว้ล่วงหน้า เป็นมุมส่วนตัวที่แยกออกมาจากหน้าร้าน ถูกใจคริสโตเฟอร์แต่ผิดใจปิ่นมุก เธอแอบค้อนประธานบริษัทในใจที่ช่างเลือกโต๊ะได้เป็นส่วนตัวและโรแมนติกดีแท้ๆ
หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว บริกรก็เดินกลับไปทำตามหน้าที่ปล่อยให้ทั้งสองนั่งอยู่กันตามลำพัง ปิ่นมุกได้โอกาสจึงหันไปสะสางเรื่องที่ค้างคากันมาตั้งแต่อยู่ในห้องประชุม
“มองหน้าผมแบบนี้แอบคิดอะไรกับผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มแซว หลังจากเห็นเธอจ้องหน้าอยู่นาน
“คิดค่ะ คิดอยากจะฆ่า…”
“ฆ่าของ! เหรอครับ” คริสโตเฟอร์ชิงพูดตัดหน้าเธอเสียก่อน ตาโตทำท่าตกใจราวกับเห็นสัตว์ประหลาดก็ไม่ปาน แถมยังแหกปากเสียงดังลั่นร้าน “คุณคิดจะฆ่าของผมเหรอ… ตายแล้ว นี่คุณคิดแบบนี้กับผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลูกมีพ่อมีแม่นะคุณ ไม่ใช่ผักปลาที่จะให้คุณเอาไปต้มยำทำแกงเมื่อไหร่ก็ได้”
“ฉันอยากฆ่าคุณต่างหาก!” ปิ่นมุกกัดฟันกรอด โมโหสุดขีด กับความคิดลามกจกเปรตบ้าๆแบบนั้น คิดได้ยังไงว่าเธอจะคิดเรื่องพรรค์นั้นกับเขา หน้าแบบนี้ไม่ใช่สเปกเธอเลยซักนิด!
คนกวนประสาทหัวเราะร่วนขำกลิ้งเป็นการใหญ่ ผู้หญิงอะไรเวลาโกรธยังน่ารักไม่เปลี่ยน
“ผมล้อเล่นน่า ซีเรียสจริงจังไปได้ นี่ถามจริงๆเถอะวันๆเห็นเคร่งเครียดอยู่กับงานตลอดไม่อยากผ่อนคลายหรือมีอารมณ์ขันบ้างเลยหรือไงคุณ”
“มันเรื่องของฉัน” พยายามสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงด้วยความยากลำบาก “ฉันมีเรื่องต้องสะสางกับคุณ”
เสียงหัวเราะของคริสโตเฟอร์ขาดหายไปในอากาศ มองคู่สนทนาด้วยแววตาฉงน “สะสางเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องวันนี้ที่ห้องประชุม ฉันรู้ว่าคุณจงใจเปิดภาพแหวนวงนั้นต่อหน้าบอร์ดบริหาร”
“ใส่ร้ายป้ายสี” คริสโตเฟอร์ทำเสียงยียวนอย่างน่าหมั่นไส้ “ผมจะจงใจเปิดภาพแหวนวงนั้นทำไมล่ะครับ”
“ก็คุณจะได้ใช้มันในการจีบฉันไงล่ะ” เธอไม่กระดากปากที่พูดตรงๆแบบนั้น มันอาจจะฟังดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่นี่มันคือความจริงที่ใครๆในบริษัทต่างก็รู้ว่าเขาตามจีบเธอมานานแล้ว
“หลงตัวเองที่สุด” แม้จะพึมพำเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะไปถึงหูคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม “ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดภาพนั้นจริงๆนะคุณ ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” พูดจบก็กระพริบตาปริบๆตีหน้าเศร้าคล้ายคนรู้สึกผิด แต่สีหน้าที่ปิ่นมุกเห็นในเวลานี้มันน่าตบสักเปรี้ยง!
“สาบานให้อาหารติดคอคุณตายวันนี้ไหม”
“ใจร้ายจัง มาสาปส่งว่าที่สามีในอนาคตของตัวเองให้ตายแบบนี้ไม่กลัวเป็นหม้ายหรือคุณ”
“อร๊าย! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามายัดเยียดสิ่งอัปมงคลให้กับชีวิตฉัน” ปิ่นมุกผุดลุกขึงขัง แผดเสียงดังลั่นร้าน จนลูกค้าคนอื่นๆที่นั่งอยู่ไกลจากตรงนี้ยังได้ยินหันมองตามๆกัน
“ปากคอเลาะร้าย แบบนี้น่าจะตบด้วยริมฝีปากจริงๆเลย”
“คุณ!” ปิ่นมุกกระแทกสุดเสียง
“เสียงดังทำไมเล่า ทั้งที่เราอยู่ใกล้กัน ดูซิแม่จอมขวัญ เขามองกันใหญ่แล้วนะน้องยา”
ปิ่นมุกหันมองที่โต๊ะอื่นๆก็เห็นสายตาหลายคู่ต่างหันมองที่โต๊ะเธอกันอย่างพร้อมเพรียง หญิงสาวยิ้มแหยๆพยักหน้าน้อยๆเป็นการขอโทษก่อนจะรีบนั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้ง
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้คนอื่นเขาหันมองแบบนั้น”
“อ้าวคุณมาโทษผมได้ไง ก็ตัวเองเป็นคนเสียงดังแท้ๆ”
ปิ่นมุกกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อบริกรยกอาหารมาเสิร์ฟจึงเบนความสนใจมาที่อาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าแทน
“น่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ ดูๆไปเรานี่ก็เหมือนคู่รักมาออกเดทเหมือนกันนะ”
ปิ่นมุกปรายตามองคนชอบมโนอย่างเบื่อหน่าย หากไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดจึงสงบปากสงบคำ เพราะถ้าจะเถียงกับผู้ชายคนนี้ ใช้เวลาทั้งวันก็คงไม่จบ
“ทานข้าวเถอะค่ะ รีบทานจะได้รีบไป ฉันไม่มีเวลามากพอมาต่อล้อต่อเถียงกับคุณเหมือนเด็กๆหรอกนะ”
“ผมไม่เด็กแล้วนะคุณ ดูสิ แขนก็ใหญ่ กล้ามก็ใหญ่ แล้วไอ้นี่ก็….”เขาลากเสียงพลางก้มต่ำลงมองเป้าตัวเอง “ใหญ่ไม่น้อย”
“ไอ้หมอบ้า ทุเรศที่สุดเลย” ว่าจะไม่ต่อล้อต่อเถียงแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
“ทุเรศอะไรคุณ ไอ้นี่ที่ผมหมายถึงก็คือขา ดูสิมันใหญ่ไม่ใช่น้อยเลยนะ เอ๊ะ! หรือที่คุณด่าว่าผมทุเรศเพราะคุณคิดอะไรเลยเถิดไปไกล ฮั่นแน่…คิดว่าผมหมายถึงอะไรที่ใหญ่ไม่ใช่น้อย” รอยยิ้มกระเหี้ยนกระหือรือบันดลผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ
ปิ่นมุกหน้าแดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สุดท้ายก็พลาดท่าให้คนเจ้าเล่ห์จนได้ “ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ รีบทานข้าวเลยนะ ถ้ายังขืนพูดมากฉันจะลุกไปเดี๋ยวนี้แหละ แล้วก็อย่ามาหาว่าฉันเสียมรรยาทนะ”
คริสโตเฟอร์หัวเราะแต่ก็ยอมสงบปากสงบคำก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารโดยไม่ปริปากกวนโทสะอะไรเธออีก แต่เปลี่ยนมาเป็นจ้องมองเธอทานข้าวแทน
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ”
“เชิญค่ะ”
ปิ่นมุกตอบอย่างคนไม่อยากตอบ จนชายหนุ่มเดินจากไปเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลัง พลางถอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า นี่เธอไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่มีผู้ชายหน้ามึนอย่างเขาคนนี้มาหลงรัก
“พี่ ดอกไม้ครับ”
ปิ่นมุกละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ที่พึ่งจับขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหวของเพื่อนในเฟซบุ๊คหันมองเจ้าของเสียงเรียกเห็นเด็กชายวัยประมาณหกเจ็ดขวบยืนยิ้มร่าถือช่อกุหลายช่อใหญ่อยู่ในมือ
“เอามาขายเหรอจ้ะ ช่อเท่าไหร่ล่ะ” ถามพลางหยิบกระเป๋าเพื่อหยิบเงินให้เด็กน้อย
“ช่อนี้ซื้อด้วยเงินไม่ได้หรอกครับ”
ปิ่นมุกหันมองเด็กน้อยอย่างงงๆ “ถ้าน้องไม่อยากได้เงิน แล้วอยากได้อะไรเหรอจ้ะ หรืออยากทานข้าวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“ไม่ใช่ครับ กุหลาบช่อนี้ซื้อด้วยเงินไม่ได้ แต่ถ้าพี่อยากได้ต้องเอาใจมาแลกเอาครับ”
ปิ่นมุกได้กลิ่นทะแม่งๆ เมื่อคำพูดของเด็กน้อยดูมีคารมคมคายเกินวัย
“เอาใจไปแลกเอาสิคุณ”
ปิ่นมุกหันมองคริสโตเฟอร์ที่เดินยิ้มร่าเข้ามาก็พอจะมองเห็นอะไรลางๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาเอาเวลาไหนไปซื้อดอกไม้และเตรียมคำพูดเลี่ยนๆให้หนูน้อยคนนี้
“ขอโทษนะคะน้อง พี่ไม่อยากได้ดอกไม้ช่อนี้ น้องเอาไปให้คนอื่นเถอะค่ะ”
หนูน้อยเมื่อโดนปฏิเสธก็ตีหน้าเศร้าก่อนจะร้องไห้โฮออกมาอย่างเสียใจ ไม่ใช่แค่แหกปากร้องดังลั่นยังทิ้งตัวลงไปชักดิ้นชักงอลงพื้นตามประสาเด็ก ทำให้บรรดาลูกค้าคนอื่นๆที่อยู่ในร้านต้องลุกขึ้นมองเหตุการณ์อีกครั้ง
ปิ่นมุกแทบจะฟุบหน้าลงโต๊ะ แตกต่างจากตัวต้นเหตุของเรื่องที่ยืนหัวเราะร่วน
“หนูจ้ะ อย่าร้องนะจ้ะ” พยายามขอร้อง แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้นำพาต่อคำขอของเธอเลยสักนิดยิ่งแหกปากร้องดังไปใหญ่ “คุณช่วยห้ามเด็กของคุณที เดี๋ยวคนอื่นเขาก็คิดว่าฉันรังแกเด็กหรอก”
“อะไรกัน ใครเด็กของผม ผมไม่รู้จักเด็กคนนี้ซะหน่อย”
ปิ่นมุกกำลังจะอ้าปากเถียง แต่เสียงของเด็กน้อยก็ยิ่งดังสนั่นหวั่นไหว จึงจำต้องหันไปสนใจเด็กน้อยอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจยุติปัญหา
“โอเค โอเค พี่ยอมเอาใจแลกดอกไม้ช่อนี้ก็ได้”
เหมือนเด็กน้อยคนนั้นมีปุ่มเปิดปิด เสียงร้องไห้ดังสนั่นเมื่อครู่เงียบกริบลงทันที แถมดวงตาที่แสนเศร้าก็สดใสขึ้นมาฉับพลัน
“จริงนะครับพี่สาว นี่ครับ”
ปิ่นมุกยื่นมือไปรับดอกไม้ช่อนั้นมาถือไว้ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเด็กน้อยคนนั้นวิ่งไปหาคริสโตเฟอร์พลางแบมือไปต่อหน้าชายหนุ่ม
“พี่สาวคนสวยรับดอกไม้แล้ว ทีนี้พี้ก็จ่ายค่าจ้างผมมาได้แล้วครับ”
โดนแฉกันซึ่งๆหน้าแบบนี้คริสโตเฟอร์คงหาข้อแก้ตัวใดๆไม่ได้ เขาหันมองปิ่นมุกที่ยืนมองตาเขียวปั๊ดด้วยรอยยิ้มแหยๆก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูเด็กน้อยเบาๆ
“พี่บอกว่าให้รอพี่สาวคนสวยกลับไปก่อนค่อยมารับค่าจ้าง”
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวพี่โกงผม” เด็กน้อยตอบอย่างชาญฉลาด
.................................................................................................................................
ร้านอาหารสุดหรูที่ทางบีดีจิวเวลรี่จองไว้อยู่ไม่ไกลจากบริษัทนัก เป็นร้านประจำของเจ้าพ่ออาณาจักรจิวเวลรี่ที่มักจะพาลูกค้าคนสำคัญมาลิ้มลองรสชาติอาหารเลิศรสที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ปิ่นมุกเองก็เคยติดสอยห้อยตามผู้จัดการมาหลายหนหนึ่งเหมือนกันเธอเองก็ยอมรับว่ารสชาติอาหารร้านนี้อร่อยถูกปากไม่ใช่น้อย
พนักงานพาทั้งคู่มายังโต๊ะที่จองเอาไว้ล่วงหน้า เป็นมุมส่วนตัวที่แยกออกมาจากหน้าร้าน ถูกใจคริสโตเฟอร์แต่ผิดใจปิ่นมุก เธอแอบค้อนประธานบริษัทในใจที่ช่างเลือกโต๊ะได้เป็นส่วนตัวและโรแมนติกดีแท้ๆ
หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว บริกรก็เดินกลับไปทำตามหน้าที่ปล่อยให้ทั้งสองนั่งอยู่กันตามลำพัง ปิ่นมุกได้โอกาสจึงหันไปสะสางเรื่องที่ค้างคากันมาตั้งแต่อยู่ในห้องประชุม
“มองหน้าผมแบบนี้แอบคิดอะไรกับผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มแซว หลังจากเห็นเธอจ้องหน้าอยู่นาน
“คิดค่ะ คิดอยากจะฆ่า…”
“ฆ่าของ! เหรอครับ” คริสโตเฟอร์ชิงพูดตัดหน้าเธอเสียก่อน ตาโตทำท่าตกใจราวกับเห็นสัตว์ประหลาดก็ไม่ปาน แถมยังแหกปากเสียงดังลั่นร้าน “คุณคิดจะฆ่าของผมเหรอ… ตายแล้ว นี่คุณคิดแบบนี้กับผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลูกมีพ่อมีแม่นะคุณ ไม่ใช่ผักปลาที่จะให้คุณเอาไปต้มยำทำแกงเมื่อไหร่ก็ได้”
“ฉันอยากฆ่าคุณต่างหาก!” ปิ่นมุกกัดฟันกรอด โมโหสุดขีด กับความคิดลามกจกเปรตบ้าๆแบบนั้น คิดได้ยังไงว่าเธอจะคิดเรื่องพรรค์นั้นกับเขา หน้าแบบนี้ไม่ใช่สเปกเธอเลยซักนิด!
คนกวนประสาทหัวเราะร่วนขำกลิ้งเป็นการใหญ่ ผู้หญิงอะไรเวลาโกรธยังน่ารักไม่เปลี่ยน
“ผมล้อเล่นน่า ซีเรียสจริงจังไปได้ นี่ถามจริงๆเถอะวันๆเห็นเคร่งเครียดอยู่กับงานตลอดไม่อยากผ่อนคลายหรือมีอารมณ์ขันบ้างเลยหรือไงคุณ”
“มันเรื่องของฉัน” พยายามสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงด้วยความยากลำบาก “ฉันมีเรื่องต้องสะสางกับคุณ”
เสียงหัวเราะของคริสโตเฟอร์ขาดหายไปในอากาศ มองคู่สนทนาด้วยแววตาฉงน “สะสางเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องวันนี้ที่ห้องประชุม ฉันรู้ว่าคุณจงใจเปิดภาพแหวนวงนั้นต่อหน้าบอร์ดบริหาร”
“ใส่ร้ายป้ายสี” คริสโตเฟอร์ทำเสียงยียวนอย่างน่าหมั่นไส้ “ผมจะจงใจเปิดภาพแหวนวงนั้นทำไมล่ะครับ”
“ก็คุณจะได้ใช้มันในการจีบฉันไงล่ะ” เธอไม่กระดากปากที่พูดตรงๆแบบนั้น มันอาจจะฟังดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่นี่มันคือความจริงที่ใครๆในบริษัทต่างก็รู้ว่าเขาตามจีบเธอมานานแล้ว
“หลงตัวเองที่สุด” แม้จะพึมพำเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะไปถึงหูคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม “ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดภาพนั้นจริงๆนะคุณ ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” พูดจบก็กระพริบตาปริบๆตีหน้าเศร้าคล้ายคนรู้สึกผิด แต่สีหน้าที่ปิ่นมุกเห็นในเวลานี้มันน่าตบสักเปรี้ยง!
“สาบานให้อาหารติดคอคุณตายวันนี้ไหม”
“ใจร้ายจัง มาสาปส่งว่าที่สามีในอนาคตของตัวเองให้ตายแบบนี้ไม่กลัวเป็นหม้ายหรือคุณ”
“อร๊าย! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามายัดเยียดสิ่งอัปมงคลให้กับชีวิตฉัน” ปิ่นมุกผุดลุกขึงขัง แผดเสียงดังลั่นร้าน จนลูกค้าคนอื่นๆที่นั่งอยู่ไกลจากตรงนี้ยังได้ยินหันมองตามๆกัน
“ปากคอเลาะร้าย แบบนี้น่าจะตบด้วยริมฝีปากจริงๆเลย”
“คุณ!” ปิ่นมุกกระแทกสุดเสียง
“เสียงดังทำไมเล่า ทั้งที่เราอยู่ใกล้กัน ดูซิแม่จอมขวัญ เขามองกันใหญ่แล้วนะน้องยา”
ปิ่นมุกหันมองที่โต๊ะอื่นๆก็เห็นสายตาหลายคู่ต่างหันมองที่โต๊ะเธอกันอย่างพร้อมเพรียง หญิงสาวยิ้มแหยๆพยักหน้าน้อยๆเป็นการขอโทษก่อนจะรีบนั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้ง
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้คนอื่นเขาหันมองแบบนั้น”
“อ้าวคุณมาโทษผมได้ไง ก็ตัวเองเป็นคนเสียงดังแท้ๆ”
ปิ่นมุกกำลังจะอ้าปากเถียง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อบริกรยกอาหารมาเสิร์ฟจึงเบนความสนใจมาที่อาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าแทน
“น่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ ดูๆไปเรานี่ก็เหมือนคู่รักมาออกเดทเหมือนกันนะ”
ปิ่นมุกปรายตามองคนชอบมโนอย่างเบื่อหน่าย หากไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดจึงสงบปากสงบคำ เพราะถ้าจะเถียงกับผู้ชายคนนี้ ใช้เวลาทั้งวันก็คงไม่จบ
“ทานข้าวเถอะค่ะ รีบทานจะได้รีบไป ฉันไม่มีเวลามากพอมาต่อล้อต่อเถียงกับคุณเหมือนเด็กๆหรอกนะ”
“ผมไม่เด็กแล้วนะคุณ ดูสิ แขนก็ใหญ่ กล้ามก็ใหญ่ แล้วไอ้นี่ก็….”เขาลากเสียงพลางก้มต่ำลงมองเป้าตัวเอง “ใหญ่ไม่น้อย”
“ไอ้หมอบ้า ทุเรศที่สุดเลย” ว่าจะไม่ต่อล้อต่อเถียงแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
“ทุเรศอะไรคุณ ไอ้นี่ที่ผมหมายถึงก็คือขา ดูสิมันใหญ่ไม่ใช่น้อยเลยนะ เอ๊ะ! หรือที่คุณด่าว่าผมทุเรศเพราะคุณคิดอะไรเลยเถิดไปไกล ฮั่นแน่…คิดว่าผมหมายถึงอะไรที่ใหญ่ไม่ใช่น้อย” รอยยิ้มกระเหี้ยนกระหือรือบันดลผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ
ปิ่นมุกหน้าแดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สุดท้ายก็พลาดท่าให้คนเจ้าเล่ห์จนได้ “ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ รีบทานข้าวเลยนะ ถ้ายังขืนพูดมากฉันจะลุกไปเดี๋ยวนี้แหละ แล้วก็อย่ามาหาว่าฉันเสียมรรยาทนะ”
คริสโตเฟอร์หัวเราะแต่ก็ยอมสงบปากสงบคำก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารโดยไม่ปริปากกวนโทสะอะไรเธออีก แต่เปลี่ยนมาเป็นจ้องมองเธอทานข้าวแทน
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ”
“เชิญค่ะ”
ปิ่นมุกตอบอย่างคนไม่อยากตอบ จนชายหนุ่มเดินจากไปเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลัง พลางถอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า นี่เธอไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่มีผู้ชายหน้ามึนอย่างเขาคนนี้มาหลงรัก
“พี่ ดอกไม้ครับ”
ปิ่นมุกละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ที่พึ่งจับขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหวของเพื่อนในเฟซบุ๊คหันมองเจ้าของเสียงเรียกเห็นเด็กชายวัยประมาณหกเจ็ดขวบยืนยิ้มร่าถือช่อกุหลายช่อใหญ่อยู่ในมือ
“เอามาขายเหรอจ้ะ ช่อเท่าไหร่ล่ะ” ถามพลางหยิบกระเป๋าเพื่อหยิบเงินให้เด็กน้อย
“ช่อนี้ซื้อด้วยเงินไม่ได้หรอกครับ”
ปิ่นมุกหันมองเด็กน้อยอย่างงงๆ “ถ้าน้องไม่อยากได้เงิน แล้วอยากได้อะไรเหรอจ้ะ หรืออยากทานข้าวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“ไม่ใช่ครับ กุหลาบช่อนี้ซื้อด้วยเงินไม่ได้ แต่ถ้าพี่อยากได้ต้องเอาใจมาแลกเอาครับ”
ปิ่นมุกได้กลิ่นทะแม่งๆ เมื่อคำพูดของเด็กน้อยดูมีคารมคมคายเกินวัย
“เอาใจไปแลกเอาสิคุณ”
ปิ่นมุกหันมองคริสโตเฟอร์ที่เดินยิ้มร่าเข้ามาก็พอจะมองเห็นอะไรลางๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาเอาเวลาไหนไปซื้อดอกไม้และเตรียมคำพูดเลี่ยนๆให้หนูน้อยคนนี้
“ขอโทษนะคะน้อง พี่ไม่อยากได้ดอกไม้ช่อนี้ น้องเอาไปให้คนอื่นเถอะค่ะ”
หนูน้อยเมื่อโดนปฏิเสธก็ตีหน้าเศร้าก่อนจะร้องไห้โฮออกมาอย่างเสียใจ ไม่ใช่แค่แหกปากร้องดังลั่นยังทิ้งตัวลงไปชักดิ้นชักงอลงพื้นตามประสาเด็ก ทำให้บรรดาลูกค้าคนอื่นๆที่อยู่ในร้านต้องลุกขึ้นมองเหตุการณ์อีกครั้ง
ปิ่นมุกแทบจะฟุบหน้าลงโต๊ะ แตกต่างจากตัวต้นเหตุของเรื่องที่ยืนหัวเราะร่วน
“หนูจ้ะ อย่าร้องนะจ้ะ” พยายามขอร้อง แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้นำพาต่อคำขอของเธอเลยสักนิดยิ่งแหกปากร้องดังไปใหญ่ “คุณช่วยห้ามเด็กของคุณที เดี๋ยวคนอื่นเขาก็คิดว่าฉันรังแกเด็กหรอก”
“อะไรกัน ใครเด็กของผม ผมไม่รู้จักเด็กคนนี้ซะหน่อย”
ปิ่นมุกกำลังจะอ้าปากเถียง แต่เสียงของเด็กน้อยก็ยิ่งดังสนั่นหวั่นไหว จึงจำต้องหันไปสนใจเด็กน้อยอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจยุติปัญหา
“โอเค โอเค พี่ยอมเอาใจแลกดอกไม้ช่อนี้ก็ได้”
เหมือนเด็กน้อยคนนั้นมีปุ่มเปิดปิด เสียงร้องไห้ดังสนั่นเมื่อครู่เงียบกริบลงทันที แถมดวงตาที่แสนเศร้าก็สดใสขึ้นมาฉับพลัน
“จริงนะครับพี่สาว นี่ครับ”
ปิ่นมุกยื่นมือไปรับดอกไม้ช่อนั้นมาถือไว้ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเด็กน้อยคนนั้นวิ่งไปหาคริสโตเฟอร์พลางแบมือไปต่อหน้าชายหนุ่ม
“พี่สาวคนสวยรับดอกไม้แล้ว ทีนี้พี้ก็จ่ายค่าจ้างผมมาได้แล้วครับ”
โดนแฉกันซึ่งๆหน้าแบบนี้คริสโตเฟอร์คงหาข้อแก้ตัวใดๆไม่ได้ เขาหันมองปิ่นมุกที่ยืนมองตาเขียวปั๊ดด้วยรอยยิ้มแหยๆก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูเด็กน้อยเบาๆ
“พี่บอกว่าให้รอพี่สาวคนสวยกลับไปก่อนค่อยมารับค่าจ้าง”
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวพี่โกงผม” เด็กน้อยตอบอย่างชาญฉลาด
.................................................................................................................................
ธิดาดิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2558, 09:30:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2558, 09:30:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 3070
| << ตอนที่8 ชอบให้ทักรักให้จีบ | ตอนที่ 9 ผิดหวัง >> |