ต้องฤทธิ์เสน่หา

โดย ธิดาดิน

แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า



ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ปกด้านล่างนี้เลยจ้า

ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท

1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s

2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<แจ้งข่าวจ้า ตอนนี้นิยายเรื่องต้องฤทธิ์เสน่หา (ฉบับเต็มไม่ตัดแม้แต่ฉากเดียว) วางจำหน่ายแล้วในราคา 279 บาท วางที่ร้านนายอินทร์ ร้ายซีเอ็ด ร้านบีทูเอส ทุกสาขา ช่องทางการสั่งซื้อด้านล่างนี้เลยจ้า ปกอยู่ด้านบนจ้า



ตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ

ช่องทางการสั่งซื้อ
วางจำหน่ายแล้ววันนี้ ราคาเล่มละ 279 บาท

1. จำหน่ายที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ ร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้าน b2s

2.โทรสั่งซื้อกับสำนักพิมพ์ส่งตรงถึงบ้าน ที่เบอร์ โทร. 02-930-3119 และ 02-930-3120
(วัน จ.-ศ. เวลา 9.00-18.00 น.) ยกเว้นวันหยุดทำการ
3.ที่เว็บไซด์อินเลิฟ ใครเป็นสมาชิกลด 20% สั่งซื้อได้ที่ http://www.inlove-book.com/book/1246
4. สั่งซื้อผ่าน facebook >>คลิกที่นี่<<

เป็นแพทย์มาก็หลายปี แต่ใครจะคิดว่าเขาจะมาตบะแตกเพียงเพราะได้ตรวจภายในของผู้หญิงคนนั้น…เธอผู้ทำให้คุณหมอผู้วางตัวเหมาะสมกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการอย่างไม่น่าเชื่อ

แนะนำตัวละคร

คริสโตเฟอร์ คอลเวลล์สัน


แพทย์สูติ-นรีเวช จอมทะเล้น ผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธ หล่อ รวย ระดับมหาเศรษฐีหมื่นล้าน เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนเบอร์หนึ่งในสหรัฐอเมริกา แถมยังมีสาขาในต่างประเทศอีกมากมาย


ปิ่นมุก วิเศษวัฒนากุล


สาวไทยวัย 28 ปี ผู้มีต้นทุนชีวิตต่ำ บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลถึงอเมริกาเพื่อตามหาความฝัน แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างหรือเทวดากลั่นแกล้ง เธอกำลังจะกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ในอีกไม่ช้านี้

.........................................................................................

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก คอมเมดี้ เน้น หื่นๆ ฮาๆ รั่วๆ ฟินจิกหมอน แอบงอนและง้อ มีดรามาผสมเล็กน้อยที่สำคัญมีกลิ่นอายของโรมานต์รวมอยู่ด้วยจ้า

ตอนที่ 9 ผิดหวัง


คริสโตเฟอร์วิ่งสุดชีวิตหลังจากขับรถมาจอดไว้หน้าคอนโดมิเนียมที่ปิ่นมุกบอก แม้ว่าตอนนี้เขาจะเพลียๆจากพิษไข้และฤทธิ์ยาหากแต่ความเป็นห่วงกลับทำให้เขามีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ หลังจากก่อนหน้านี้ได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากปิ่นมุกซึ่งเขาก็ไม่ทันได้ถามว่าเธอเป็นอะไร ส่วนเธอก็ละล่ำละลักขอความช่วยเหลือก่อนสายจะหลุดไป เขาพยายามโทรติดต่อกลับหลายครั้งแต่ก็ไม่ติด จึงตัดสินใจหอบหิ้วสังขารที่ไม่แข็งแรงเท่าไหร่นักมาหาเธอที่นี่

“อย่าเป็นอะไรนะมุก”

พอมาถึงโรงแรมก็รีบวิ่งไปที่ลิฟต์ แต่ดูเหมือนว่าลิฟต์จะลงมาไม่ทันใจเขาเลยตัดสินใจวิ่งขึ้นไปตามบันไดหนีไฟ เพียงผ่านไปไม่กี่ชั้นชายหนุ่มก็เริ่มเหนื่อยหอบ หมดแรงด้วยตอนนี้สุขภาพไม่พร้อมร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนปกติ แต่กระนั้นเขาก็กัดฟันอดทนขึ้นไปจนถึงชั้นสิบห้าจนได้

เมื่อถึงจุดหมาย เขาก็มองหาหมายเลขห้องที่จำจนขึ้นใจ พอเห็นก็รีบสาวเท้าวิ่งตรงไปทันที มือก็ปาดเหงื่อไปด้วย เขาจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้หน้าของเขาดูซีดกว่าตอนเช้าเสียด้วยซ้ำ

“คุณมุกครับ อยู่ข้างในหรือเปล่า ผมคริสนะครับเปิดประตูให้ผมหน่อย” คริสโตเฟอร์เคาะพลางตะโกนเรียกไปหลายครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนที่อยู่ด้านใน

เพล้ง!

“คุณมุก!”

เสียงอะไรบางอย่างตกแตกดังเล็ดลอดมาจากด้านในทำให้คนที่อยู่ด้านนอกถึงกับยืนไม่ติด เขาจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเข้าไปข้างในห้องให้ได้ คริสโตเฟอร์เลือกที่จะพังประตูโดยการกระโดดถีบและใช้ตัวชนประตูให้เปิดออกอยู่หลายครั้ง แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยเต็มทีจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เขาจะพังประตูเข้าไปได้

คริสโตเฟอร์ก้มหน้าพลางสะบัดหน้าพรืด หายใจเข้าจนเต็มปอดรวบรวมกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ด้วยความมุ่งมั่นจะเข้าไปหาคนที่อยู่ข้างในให้ได้ ก่อนกระโดดใช้ตัวกระแทกอีกครั้ง

โครม!

ในที่สุดความพยายามก็เป็นผลสำเร็จ เขาสามารถพังประตูเข้าไปได้ แต่พอสองเท้าก้าวเข้าไปด้านในเขาก็ต้องเผชิญกับสายตานับสิบคู่ที่กำลังจ้องมองเขาราวกับเป็นตัวประหลาด แถมแต่ละคนก็หัวเราะระริกระรี้ขำเหมือนกับเขาเป็นตัวตลก

หนึ่งในเสียงหัวเราะที่ดังก้องประสาทก็คือเสียงของปิ่นมุก!

“นี่มันอะไรกันครับ”

คริสโตเฟอร์ถามอย่างงงๆ เมื่อปิ่นมุกไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายเหมือนอย่างที่เขาคิด มิหนำซ้ำดูเธอจะปลอดภัยและมีความสุขกับเพื่อนๆของเธอที่กำลังจัดสังสรรค์ปาร์ตี้อะไรซักอย่าง

“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าคุณทำอะไรของคุณทำไมถึงได้พังประตูห้องฉันเข้ามาแบบนี้ อยากจะเข้ามาข้างในทำไมไม่เคาะประตูละคะ” ใบหน้าคนถามดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่หากสังเกตดีๆจะเห็นรอยยิ้มเล็กๆซ่อนไว้มุมปาก

“คุณไม่ได้เป็นอะไรเหรอ”

“ฉันเป็นอะไร ก็ไม่นี่คะ ถ้าจะมีอะไรก็คือฉันกำลังมีความสุขที่ได้ปาร์ตี้กับเพื่อนๆ”

“แล้วที่คุณโทรขอความช่วยเหลือล่ะ”

ปิ่นมุกหัวเราะ ก่อนตอบอย่างใจเย็น “มันก็แค่เกมที่ฉันกับเพื่อนๆเล่นกันเท่านั้นเอง คือกติกามันมีอยู่ว่าเราต้องโทรไปแกล้งหลอกเพื่อนของตัวเองคนหนึ่ง แล้วถ้าใครทำให้เพื่อนเชื่อในสิ่งที่เราหลอกได้ก็แสดงว่าคนนั้นชนะ แล้วฉันก็เลือกคุณ ซึ่งคุณก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง เกมนี้ฉันเป็นผู้ชนะ เพราะคุณเชื่อสนิทถึงขนาดมาหาฉันถึงที่คอนโดฯกลางดึกแบบนี้เลย” ปิ่นมุกแสยะยิ้ม สะใจอยากบอกไม่ถูกที่ทำให้อีกฝ่ายหน้าบึ้งได้เป็นครั้งแรกในชีวิต “แต่ฉันตลกคุณมากเลยนะตอนที่คุณพยายามพังประตูเข้ามา ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะของปิ่นมุกดังขึ้น ก่อนที่เพื่อนๆในห้องจะหัวเราะตาม ยกเว้นก็เพียงลอร่าและมณีอินทร์ที่ไม่สนุกกับแผนการเอาคืนของปิ่นมุกด้วย ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พยายามห้ามไปแล้วแต่ปิ่นมุกก็ไม่ยอมฟัง

คริสโตเฟอร์ชาวาบไปทั้งใบหน้าและลำตัว เขายืนนิ่งเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหินแข็งทื่อ ยอมรับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างตำหนิ และเป็นครั้งแรกที่เขาเสียใจและผิดหวังอย่างร้ายแรงที่ความห่วงใยที่เขามีให้เธอกลับกลายเป็นเรื่องตลกขบขันที่เธอสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อให้เขากลายเป็นไอ้โง่ไอ้งั่งอย่างที่เธอกำลังทำอยู่ เสียแรงที่เขาห่วงใยแทบเป็นแทบตายหอบหิ้วสังขารที่สุขภาพไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ขับรถมาหาถึงที่นี่ แถมยังอดทนกลั้นใจพาร่างกายอันอิดโรยวิ่งมาจนถึงชั้นที่สิบห้า แต่สิ่งที่เขาได้รับคือการโกหกและเสียงหัวเราะที่เย้ยหยัน

“สนุกมากใช่ไหมคุณปิ่นมุก”

น้ำเสียงแผ่วเบาและสั่นสะท้านอย่างไม่ใช่เสียงของคริสโตเฟอร์คนเดิม ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังกลับและเดินจากไปด้วยความผิดหวังและเสียใจอย่างท่วมท้น

รอยยิ้มสะใจอันตรธานหายไปจนหมดสิ้นเมื่อเห็นสีหน้าและได้ฟังถ้อยคำประโยคสั้นๆของเขา แต่ทำให้เธอสะเทือนใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ แทนที่เธอจะดีใจ สะใจ ที่สามารถทำให้เขารู้สึกอายเหมือนอย่างที่เขาเคยทำกับเธอ แต่ทำไมความรู้สึกของเธอตอนนี้มันถึงไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดหวัง

“เล่นแรงเดินไปหรือเปล่ามุก ดูหน้าคุณคริสเขาดูจะโกรธมากเลยนะ”

“นั่นสิ แถมหน้าเขาก็ยังซีดมากๆด้วย”

สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลปรายตามองลอร่าและมณีอินทร์แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆออกไป คงยังยืนนิ่งจ่อมจมกับภาพใบหน้าที่แสนเศร้าของคริสโตเฟอร์อยู่เช่นนั้น



บ่ายของอีกวันปิ่นมุกนั่งมองแฟ้มงานที่วางอยู่บนโต๊ะมานานหลายนาที แต่ไม่ได้สนใจที่อ่านตัวหนังสือแต่อย่างใด เพราะสมองมัวแต่คิดถึงสีหน้าของคริสโตเฟอร์ในเหตุการณ์เมื่อคืน มันเป็นเหมือนภาพอาถรรพ์ที่คอยรบกวนจิตใจของเธอได้เป็นอย่างดี เมื่อคืนก็นอนไม่หลับทั้งคืน ตั้งแต่เช้าจนบ่ายวันนี้ก็ไม่มีสมาธิทำงานเหมือนทุกๆวัน เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจะต้องมานั่งจิตตก รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองทั้งๆที่ความจริงเธอก็ควรจะหัวเราะดังๆ มีความสุข สะใจที่สามารถเอาคืนผู้ชายที่ชอบมาทำให้เธออับอายคนอื่นได้จึงจะถูก

“ฉันมุกขอแฟ้มเอกสารการจัดซื้อหน่อย” ลอร่าเดินเข้ามาหา โดยมีมณีอินทร์เดินเข้ามาสังเกตการณ์ด้วยอีกคน “มุก ได้ยินฉันไหมเนี่ย” สองเพื่อนซี้หันสบตากัน เมื่อเจ้าของห้องยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบรับใดๆกลับมาทำราวกับว่าไม่ได้ยินไม่ได้เห็นผู้มาใหม่

“มุก เป็นอะไรหรือเปล่า” มณีอินทร์เรียกซ้ำอีกครั้ง แต่เพิ่มน้ำหนักและความดังมากกว่าลอร่า ได้ผลปิ่นมุกสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“ว่าไงนะ”

“สาบานเถอะค่ะว่าไม่เห็นพวกฉันสองคน” ลอร่าวางแฟ้มลงโต๊ะทำงานของเพื่อนสนิท “เป็นอะไรเห็นนั่งเหม่อๆ”

ปิ่นมุกส่ายหน้าเบาๆ ขัดกับสีหน้าและอาการของเธออย่างเห็นได้ชัด

“รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับคุณคริสเมื่อคืนเหรอ” แต่ก็น่าอยู่หรอก เพราะสีหน้าและอาการอึ้งๆของคริสโตเฟอร์เมื่อคืนบ่งบอกว่าเขาเสียใจและผิดหวังที่โดนหลอก

“ไม่เลย ฉันสะใจต่างหาก พวกแกรู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนฉันนอนหลับและมีความสุขที่สุดในชีวิตที่สามารถทำให้อีตานั่นมีสีหน้าบอกบุญไม่รับแบบนั้นได้ เขาคงจะทั้งเสียเซลและอับอายพอดูที่โดนคนมากๆแบบนั้นหัวเราะ”

“ถ้าแกคิดยังงั้นจริงๆ แกก็เลือดเย็นเกินไปล่ะมุก” มณีอินทร์ส่ายหน้าเนืองๆ “ฉันไม่เห็นด้วยเลยนะที่แกล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ ดูคุณคริสเขาจะรักและห่วงแกมาก แต่แกกลับใช้ความรักของเขามาเป็นเครื่องมือในการเอาคืนเขา มันดูไม่ยุติธรรมเท่าไหร่”

“แล้วสิ่งที่เขาทำให้ฉันอายล่ะ มันยุติธรรมกับฉันนักหรือไง”

“แต่เขาก็เคยช่วยเหลือแกนะ จำไม่ได้หรือไง”

“อือ จำได้ แต่ฉันก็อยากเอาคืนบ้างแค่นั้นเอง” เธอตอบเสียงเบา

“คุณมุกคะ มีแขกมาขอพบค่ะ”

“ใครเหรอคะ”

“เขาบอกว่าชื่อคุณนิรันดร์และคุณริคคาร์โด้ค่ะ”

ทั้งสามสาวเลิกคิ้วสูง เพราะไม่คุ้นชื่อของทั้งสองคน พอสองหนุ่มเดินเข้ามาปิ่นมุกก็แน่ใจว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน

“สวัสดีครับคุณมุก ผมชื่อแบงค์นะครับ ส่วนนี่ริค เราเป็นเพื่อนของคริส”

“อ๋อ ค่ะ มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ”

“ผมพูดตรงๆเลยนะครับ เมื่อคืนผมไม่ทราบรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้แค่ว่าหลังจากคริสกลับจากคอนโดของคุณมันก็เป็นลมอยู่หน้าคอนโดฯโชคดีที่มีพลเมืองดีพาตัวเขาส่งโรงพยาบาล ผมไม่รู้นะครับว่าคุณมุกคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้แกล้งเอาเรื่องความเป็นความตายมาหลอกไอ้คริสแบบนั้น แต่ขอให้คุณรู้ไว้นะครับว่าคริสมันห่วงคุณมาก ห่วงมากกว่าห่วงตัวเองด้วยซ้ำ”

ริคคาร์โด้ขยายคำพูดของนิรันดร์ต่อไป “เมื่อวานคริสมันไม่สบายแต่มันก็ยังหอบสังขารไปหาคุณถึงคอนโดฯ เพราะเป็นห่วงคุณ พนักงานในคอนโดฯบอกว่ามันวิ่งขึ้นจากชั้นหนึ่งไปชั้นสิบห้าโดยไม่ใช้ลิฟต์ ผมเดาว่าลิฟต์คงมาไม่ทันใจมันก็เลยตัดสินใจวิ่งขึ้นไป ทั้งๆที่รู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังเพลียจากพิษไข้ แต่สุดท้ายพอขึ้นไปถึงสิ่งที่มันได้รับกลับกลายเป็นแค่การหลอกลวง คุณมุกคงฉลาดพอที่จะเดาความรู้สึกของคริสมันออกนะครับว่ามันจะรู้สึกยังไง”

ปิ่นมุกอึ้ง ความรู้สึกผิดที่ซ่อนตัวอยู่ในใจขยายตัวขึ้นเด่นชัด เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอหลอกให้เป็นไอ้งั่งไอ้โง่ยอมหอบสังขารที่ไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นมาไกลถึงคอนโดฯของเธอเพราะเป็นห่วงในความปลอดภัยที่เธอสร้างเรื่องโกหกขึ้น หญิงสาวหวนคิดถึงใบหน้าซีดเซียวของเขาที่เธอคิดว่าเกิดจากการเสียหน้า แต่เอาไปเอามาที่หน้าเขาซีดเพราะเขากำลังไม่สบายต่างหาก

“พวกผมไม่ได้มาต่อว่าคุณนะครับ แค่เพียงมาบอกให้คุณรู้ไว้คริสมันห่วงคุณมากแค่ไหน ขอตัวนะครับ” สองหนุ่มลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ก็โดนเจ้าของห้องเรียกไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวค่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณคริสอยู่โรงพยาบาลไหน”

“ออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เที่ยงแล้วครับตอนนี้กลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว” ตอบคำถามเสร็จก็พากันออกจากห้องไปทันที

“ฉันว่าแกน่าจะไปเยี่ยมแล้วก็ขอโทษเขาหน่อยนะมุก”

ปิ่นมุกปรายตาที่ยุ่งเหยิงมองมณีอินทร์ด้วยความสับสน ใจจริงเธอก็อยากไปเยี่ยมเขาอยู่เหมือนกัน แต่เพราะทิฐิมีมากกว่าคำว่ารู้สึกผิดจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“ทำไมฉันต้องไปเยี่ยมเขาด้วย”

นางยังไม่สำนึก ลอร่าและมณีอินทร์ส่ายหน้าอย่างระอา

ธิดาดิน

จำนวนการเข้าชม : 2973

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery